365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
18-03-2010
Eindelijk is het donderdag... Rowantje...jij kijkt net zo uit naar morgen als ik. Ze zeiden in school dat je de lente in je lijfje had! Ik kon me zo een beeld vormen van jij die buiten speelt, lacht, met je fietsje rondrijd. Jij geniet van elke dag, van elk moment. Ik heb je zo hard gemist deze week, meer nog dan anders. Dat komt vast omdat je broer Roibin thuis geweest is. Ik zette 6 borden aan tafel, ik miste je stemmetje, je armpjes om me heen. Jij bent zo'n knuffelkonijntje! Mama had het een beetje gehad deze week, zoveel dingen die verkeerd liepen, zoveel boosheid, en dan komt het verdriet. Als ik dan huil, ben jij degene die zegt " mama, ben je een beetje verdrietig? Kom ...ik ga je een zoentje geven" en dan kriebel je met je handjes door mijn haar, en zeg je " ik ga een beetje bij je blijven" Zo'n simpel iets , maar wat miste ik dat... Roibin, Wij zijn woensdag naar de controlearts geweest. Meestal zeg ik niet veel, maar woensdag schrok ik van mezelf. De dokter vroeg of ik nog iets wilde vertellen, toevoegen...of wat dan ook. Ik hoorde mezelf antwoorden " eigelijk wel", ik voelde hoe zoveel dingen tegelijk naar boven kwamen. Ik heb hem verteld hoe weinig plaats er is voor kinderen zoals jij. Want je bent niet de enige... Je ziet er heel gewoon uit, een knap kereltje van bijna 13 jaar. Maar ik zie ook hoe jij je best doet om te zijn zoals alle anderen. Ik zie je nog binnenkomen na een dag op school. Je deed de deur dicht en zei "hehe...nu mag ik gewoon mezelf zijn, en je nam je autootjes en ging er mee onder de tafel zitten. k zie hoe je voor de spiegel oefent om jezelf die houding te geven, van zij waar je jezelf aan spiegelt. Wij denken niet na over hoe we lopen, kijken, hoe we willen overkomen bij anderen. We zijn gewoon onszelf. Voor jou is dat een opgave! Ik heb hem verteld over hoe graag ik je op 10 min van thuis naar school had willen laten gaan. Maar jij kan daar niet aarden...wat moet je dan doen? Ik heb hem verteld dat ik je gewoon een toekomst wilde geven waar je minstens recht op hebt. Nu ga jij naar een school waar ze vertrouwd zijn met jou problemen, en ik merk dat het je goed doet, dat je je plaatsje gevonden hebt. Ik ben daar blij om, maar nee...dat is niet de gemakkelijkste oplossing. Want elke maandag laat ik jou en je broertje vertrekken voor een week, en het is met heel veel pijn in het hart! Het is een zorgen, een verdriet waar geen punt achter komt. Hoogstens een komma...want ik kan ook niet in de toekomst kijken, en na elke overwinning komt weer een nieuwe uitdaging. Ik kan het niet afsluiten, geen plaatsje geven...en toch vind men dat ik blij mag zijn ( en dat ben ik ook) en dat ik dankbaar moet zijn ( wat ik ook ben) maar ik moet mijn tranen inslikken, om dat daar geen plaats voor is. Jij ziet er een heel gezonde ( godzijdank) knappe kerel uit, en mensen kijken niet of nauwelijks verder dan dat. Ik werd zo kwaad toen ik daar zat...en ook verdrietig, en dus heb ik er aan één stuk door zitten rattelen over jou, ons gezin, en ik! Ik ben ook maar een mens, hij zei dat hij het begreep...ik weet niet of dat echt zo is. Maar dat doet er niet toe, hij luisterde wel...en dat op zich was voor mij al voldoende! Onlangs hoorde ik iemand de vraag stellen " hoe komen mensen er bij om een dagboek bij te houden op het internet" Ik bedacht me...eigelijk is dat maar een stukje van mijn leven. Maar ergens wil ik dat mensen , als ze dit lezen begrijpen en inzien dat niet alles is wat het lijkt. Ik heb ook verdriet om mijn kinderen ( net zoals elke ouder die dat meest dierbare wat ze hebben op de wereld op één of andere manier ziet strijden, vechten om te leven, vechten om herkenning, vechten om aanvaarding...) Ik kan me voorstellen dat ouders die elke dag geconfronteerd worden met een kind dat doodongelukkig is omdat het gepest word op school, evengoed ten einde raad kunnen zijn dan ouders met een ziek kind. Niets dat je meer pijn doet dan je kind te zien lijden, en dat kan volgens mij evengoed van mentale aard zijn. Wie zijn wij om te zeggen dat hun pijn of verdriet onbeduidend zijn. ? Ik wil mensen niet steeds lastig vallen met mijn zorgen, daar heb ik zelf niet altijd de tijd en de zin in, soms is er gewoon geen gelegenheid voor. Maar ik wil ook dat mensen begrijpen dat het niet altijd zo evident is, en soms ontmoet ik zo'n mensen...daar ben ik dankbaar voor. Als ik hun verhalen hoor, dan besef ik dat ik niet de enige ben met zorgen. Dat maakt me niet blij, dat maakt me wel sterker, omdat ik weet dat ik niet alleen ben, en soms is een simpel woord, een teken van herkenning, een woord van begrip dan meer dan genoeg om te weten dat zij het weten. Dit is een lang schrijfsel... Randall en Ranald, ik schrijf nu niet echt over jullie, maar jullie weten dat jullie net zo belangrijk zijn voor mij dan jullie broers. Maar ik mag altijd jullie mama zijn, iedere dag opnieuw. Jullie broers daarintegen moet ik heel vaak missen. Jullie nemen het me niet kwalijk...dat weet ik, want ook jullie missen soms jullie broers. Het laat mij weten dat jullie elkaar graag zien...en dat is onbetaalbaar!
(Als afsluit nog een dank je wel voor het luisterend oor van woensdag, fijn zo heel gewoon even te mogen langskomen!)
Wat vliegt de tijd... Het weekend is alweer voorbij... Een heel gewoon weekend....maar ook een fijn weekend! Jullie waren allen thuis, met de gewone dingen van elke dag. Rowantje, Je was zo blij toen ik je vertelde dat mama je vrijdag komt halen, met de auto...nog vier keer slapen! Ik ben benieuwd kereltje naar de kunstwerkjes dat jullie gemaakt hebben in school. Ik tel ook de dagen, net zoals jij... Zondagavond kwam je naast me zitten en zei" kijk mama, mijjn oogjes zijn toe, ik kan jou niet zien, maar je bent wel in mijn hartje." Je legde je handje ter hoogte van mijn hart en zei" En ik ben daar he mama?" Wat ben jij een dapper ventje...ik sla mijn armen om je heen, en besef hoe dankbaar ik ben omdat ik je ondanks alles kan omhelzen! Ranald, Een kort maar schitterend berichtje in je agenda! Ik was supertrots op je! Die kleine dingen zijn jou moter om vooruit te gaan. Jullie zijn mijn moter om vooruit te gaan! Roibin, Ik ben in je school geweest. Ik heb er anderhalf uur met je leerkrachten gepraat. De leerstof is soms een beetje te hoog gegrepen voor jou...dat weet ik, en dat besef ik...nee, daar ben jij niet minder voor. Jij bent geen studiehoofd, jij wil dingen doen! Daar heb ik alle begrip voor, we zijn nu eenmaal allemaal verschilend...en dat is maar goed ook. De leerkrachten hebben me dat heel voorzichtig willen vertellen, ik voelde hun onzekerheid...de eindbeslissing blijft nog altijd onze keuze... Maar dat heeft geen zin, voor mij telt dat jij gelukkig bent, blij bent met het leven, je gevoel van eigenwaarde is even belangrijk. Maar ik was wel blij te merken dat men ook zag dat jij een heel integere kerel bent, eigelijk een heel tof ventje...die ook inziet wat kan en wat niet kan. Daar hecht ik veel waarde aan...je houding, je manier waarop je met andere mensen omgaat... Ik zou ontgoocheld zijn te merken dat je dat deel van het mens zijn achter je laat. Je bent nauwelijks 13 jaar...je moet nog veel leren, soms heb je het best moeilijk met groot worden...maar je bent een fijn kereltje. Je knuffel zondagavond was hartverwarmend! Dank je wel vent! Randalleke, Mijn sloeber, mijn gekkebekkentrekker...beetje de clown van ons gezin. Ik moet altijd zo om je lachen. Je enthousiasme, je vergevingsgezindheid, de manier waarop je mij " mijn mama, mijn mamoet" noemt. Ik kan er zo om lachen...al ben jij de enige die me zo mag noemen, omdat het je lievelingspersonage is van de film" ice age" De manier waarop je mij begroet, al ben ik hooguit een halfuur weg geweest. Ik zie je graag kereltje! Begin stilletje alles weg te doen van jullie babytijd. Soms met een beetje weemoed, waar is de tijd? Maar het is genoeg geweest, het is goed zoals het nu is. Rowan en Randall jullie babytijd is een tijd van veel tranen en veel zorgen om jullie geweest. Jullie waren al een paar weken vooraleer jullie thuis kwamen, en het eerste jaar van jullie leven heb ik meer in het ziekenhuis doorgebracht dan thuis. Het is zwaar geweest, soms heel erg eenzaam...maar ik zou het zo overdoen. Roibin en Ranald, alleen jullie weten hoe moeilijk het hier geweest is. Maar die moeilijke tijd heeft ook een band gesmeed. Soms moet ik jullie enkel aankijken, en dan weten jullie het. Maar ik vind het fantastisch dat jullie broers zijn, ik merk hoe jullie aan elkaar verbonden zijn met onzichtbare draden, ze zijn elastisch...hoe ver jullie van elkaar verwijderd zijn, jullie komen steeds naar elkaar terug. Zo zijn ook wij met elkaar verbonden, met lange elastische draden, en hoe ver jullie ook van mij verwijderd zijn, ik hoop dat jullie altijd terugkeren! Ik sluit mijn ogen, en jullie zijn er...omdat jullie in mijn hart leven!
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
