Dus 2013 dek ik toe, ik neem de herinneringen die me dierbaar mee, ik koester ze in mijn hart, en zo nu en dan zullen ze mij doen glimlachen.

Voor de rest laat ik het samen met mijn tranen en woede achter mij. Gemis zou ik ook willen laten in het oude jaar, maar dat kan ik niet...zij die ik mis neem ik mee tot de dag dat ik zelf voor altijd afscheid neem. Alleen veranderd dat missen, het maakt plaats voor dankbaarheid, er zijn soms nog tranen, zeker als je het verdriet in de ogen ziet van zij die achterblijven, omdat hun pijn mij steeds opnieuw blijft raken.

Grote kerel van mij,

Ik hoop dat jij de weg mag verder gaan dat je bent ingeslagen.

Ik heb gezien hoe jij op de toppen van je tenen leefde, hoe moeilijk je het had niet te mogen en kunnen zijn wie je werkelijk was.

Hoeveel tranen het mij ook koste toen ze je doorverwezen naar een school waar je meer jezelf zou kunnen zijn. Nu besef ik dat het goed voor je was.

Ik kijk naar je, en zie een kerel die gelukkig is...geniet van het leven!

Je lijkt je wereld meer en meer met ons te delen...dank je wel daarvoor!

Kerel,

Niet de oudste, wel de grootste!

Jij bent jij! Je stapt, je rent, je fietst door het leven met een energie die ik soms benijd.

Je droomt je dromen...je bekijkt de wereld met een kritische blik, net zoals je de mensen om je heen bekijkt.

Je loopt niet blindelings met de stroom mee, soms wil je niet mee, omdat je er niet achter staat...en dan ga jij helemaal de andere kant op.

Soms ben je boos om de onrechtvaardigheid om je heen, en dat laat je merken.

Ik vind het één van je mooiste karaktertrekken, je opkomen voor de minderen, je hulpvaardigheid,

Mensen die je niet liggen omwille van het feit dat ze niet je mening delen, ze onverschillig alles ondergaan...laat je gewoon.

Zij zijn wie ze zijn, jij bent wie jij bent...niet meer, niet minder...gewoon anders.

Mijn krullewietje,

Mijn bijzonder kereltje!

Zorgen om jou zijn nooit voorbij, wel blijdschap, dankbaarheid om wat en wie je bent.

De weg die jij aflegt is niet de meest eenvoudige, soms race je vooruit, dan weer ligt er een mega hoge berg voor ons, of er is een diepe put...even over de rand kijken maakt me dan misselijk van angst of verdriet...dan moeten we vertrouwen op mensen die ons over al die hindernissen helpen.

Jij ondergaat het allemaal, niet beseffend welke storm er door je mama's hoofd raast.

Je neemt de dag zoals hij komt, je leeft vandaag, niet gisteren, niet morgen...dat is goed ventje!

Leef jij maar je dagen...geniet van elk moment dat je lacht, omdat je dan gelukkig bent!

Mijn kleintje,

Kleutertje af!

Groot zijn valt je soms moeilijker dan je dacht.

Je wil het wel, maar ergens is er ook een deeltje dat klein blijft, alsof je je vastklampt aan dat klein zijn.

Jij moet nog zoveel leren...leren vertrouwen, leren dat mama van je houd, zelfs als ze je een beetje loslaat.

Ik weet het wel, de wereld ziet er inderdaad groot en beangstigend uit met momenten.

Maar jij hoeft die grote wereld nog niet in.

Begin maar met thuis, de school, je klas...en als het allemaal teveel is, dan mag jij nog altijd op mijn schoot troost komen zoeken.

Dan zal ik je vasthouden, zachtjes door je haartjes kriebelen...tot je schaterlacht!

Ik hou van je schaterlach!

Ik hou van jullie alle vier, alle vier, heel verschillend...maar zo mooi!

Nee, ik vind het niet erg dat jullie vier zonen zijn...jullie zijn mijn zonen...en ik vind jullie prachtig!

Zou jullie voor geen geld van de wereld willen missen.

De meest dwaze opmerking die mensen mij geven is zeggen: " vindt je het niet erg dat je geen dochter hebt?"

Nee, ik ben de trotse mama van 4 kerels...en eerlijk? Ik vind dat stoer...voel mij gezegend met jullie!

Lieve groet

Jullie mama xxx