Verhalen over kleine en grote dingen in ons leven.

Voor sommigen betekenisloos, voor mij zo waardevol!

Soms zo vluchtig dat als je zelf niet de tijd neemt om stil te staan, je ze nooit zou opmerken. 

Jullie mama staat soms meer stil dan ze zou willen.

Weet je nog Ranald?

Niet zo lang geleden kwam je naast me staan en vroeg " Wat scheelt er mama?" Ik zuchtte en antwoordde  "niks vent, helemaal niks."

Je zweeg even en zei toen " Ik geloof je niet, wat scheelt er?" 

" Ken je het gevoel dat iedereen om je heen vooruit lijkt te gaan? Verder gaat met zijn leven...en jij het gevoel hebt stil te staan, hoogstens een beetje rondjes draait ? "

Je antwoord : " niet echt, maar ik denk dat ik weet wat je bedoelt, en ik begrijp je wel mama!"

Je legde je hand heel even op mijn schouder en zei niks.

Ik wist dat je het begreep, meer woorden waren niet nodig.

Dat vind ik zo mooi aan jullie, ik kan met weinig woorden zoveel vertellen, en jullie antwoorden in dezelfde taal als ik.

Misschien is dat wel de tijd die ons dat leerde, de dingen die we op onze weg door het leven leerden.

Als ik achterom kijk dan zie ik al een heel eind weg achter me liggen. De weg kies je niet steeds zelf, wat men je ook wil doen geloven.

Soms overkomen je dingen, ontmoet je mensen waardoor je weg er helemaal anders uitziet dan diegene dat je gedroomd had.

Het heeft geen zin daar verbitterd of verdrietig om te zijn. We kunnen alleen maar leren met vallen en opstaan om te aanvaarden dat we niet altijd kunnen kiezen.

Mensen zeggen vaak " je bent verantwoordelijk voor je eigen keuzes" tot op zekere hoogte ben ik het daar mee eens.

Maar men vergeet vaak dat er ook dingen zijn waar je niet of nooit voor zou kiezen maar die je overvallen.

Je kan alleen maar kiezen hoe je daar mee omgaat.

Ik zou niet één van jullie anders willen dan dat jullie zijn. Omdat jullie perfect zijn?

Nee, dat niet, want ik weet maar al te goed dat jullie dat niet zijn? Net zo min als ik dat ben.

Maar voor mij zijn jullie het meest kostbare dat er op mijn levensweg gekomen is, ik probeer dan ook zo goed mogelijk voor jullie te zorgen, als ik kon ik zorgde er voor dat jullie nooit pijn hadden, dat jullie geen verdriet kenden. Dat jullie de minder mooie kantjes van het leven nooit zouden ontmoeten of ervaren.

Maar dan zou ik jullie het leven ontnemen, dan zouden jullie nooit in staat zijn de wereld te zien zoals hij is, dan zouden jullie niet kunnen omgaan met ontgoocheling, maar zouden jullie ook geen echte dankbaarheid of geluk kennen.

Niet alles is zwart of wit, heel vaak is het grijs. 

"Niets is wat het lijkt!"

Als jij Rowan maar het weekend thuis bent, dan zou ik je willen koesteren, bij me houden omdat ik je al zo vaak moet missen.

Overal waar jij bent zou ik willen zijn...om toch niks van je te moeten missen de tijd dat je thuis bent.

Maar dat doe ik niet, bewust...omdat jij bent wie je bent...met het recht om ook andere dingen te leren kennen, te ervaren...mensen buiten school en ons gezin.

Er is een tijd geweest dat ik bijna in uren kon zeggen hoelang je thuis en bij me geweest was.

Maar ik moet jou net zoals je broers, die steeds thuis zijn, leren los te laten .

Aanvaarden dat je er niet steeds bent was me al aardig gelukt, maar ik besef dat ik daarom geen extra druk op je moet leggen door je steeds bij me te willen hebben. Dus liet ik jou naar het logeerpartijtje gaan bij je meme, en liet ik je op zaterdag naar het feestje van je vriendje gaan...

Mijn kerel(tje)s, bij zowat alles zit een bijsluiter, een gebruiksaanwijzing...Bij jullie kreeg ik dat niet.

Alleen een heleboel liefde die mij in staat moest stellen om aan te voelen, te weten, te begrijpen, en het recht om ook eens fouten te maken.

In elke fase in jullie leven heb ik wel eens fouten gemaakt, en ik weet dat er geen foutloos parcour voor ons ligt. Maar zolang we elkaar begrijpen , weten dat achter alles steeds weer de intentie zit om het goed te doen, het beste met jullie voor heb...omdat het graag zien nooit over gaat, dan denk ik dat we er wel komen.

Ik kan jullie niet altijd alles geven wat jullie zouden willen hebben. Zelfs als ik dat zou kunnen zou ik het niet doen...het hebben van, bezitten...heeft een vluchtig, kort gevoel van content zijn, het liefhebben, het weten dat je voor mensen onvervangbaar bent...je altijd een haven hebt om terug te komen...omdat men je onvoorwaardelijk graag ziet, dat draag je je ganse leven mee.

Ik hoop dat die gedachte jullie altijd sterk genoeg maakt om de lasten van het leven te dragen...en dat jullie zelfs met die extra last dan nog gelukkig kunnen zijn! 

Lieve groet

Voor altijd jullie mama! xxx