De klok deelt de dagen terug in ...wat moet, wat kan, ...ze trekt zich van ons niets aan en tikt net zoals in de vakantie de tijd voorbij!

" De tijd " ik heb haar net zo lief als ik haar verafschuw! Ze neemt en ze geeft...

Ze maakt tijd voor afscheid, en voor terugzien...ze geeft mij herinneringen, en ze geeft mij dromen!

Er bestaat geen pauzeknop, we kunnen niet even terugspoelen, of snel  doorspoelen, we kunnen niet corrigeren wat fout was...

Sommigen hebben tijd tekort, anderen hebben er teveel, en toch is en blijft hij voor iedereen gelijk. 

Ik kijk naar jullie en zie hoe jullie groot worden.

Mijn grote, ik zie hoe het kinderlijke in jullie gezicht plaats gemaakt heeft voor jeugdigheid.

Ik kan met heimwee terug denken naar de tijd dat jullie met grote ogen naar de dingen in de wereld keken.

Die wereld was voor jullie ontzettend groot, maar eigenlijk was hij klein. Hij reikte niet verder dan de tuin ( niet te geloven wat jullie daar vonden ), de veiligheid van onze thuis. Ons gezin, familie, vrienden, later kwam de school. School was al groot, om te leren samenleven met zoveel verschillende mensen. Maar nu kijken jullie veel verder, het gaat allang niet meer om dat vriendje in de klas. Jullie kijken naar de wereld, de maatschappij, het leven.

Het is goed dat de tijd niet blijft stilstaan.

Jullie verhalen worden anders, niet beter,niet slechter, maar anders.

Ik kan best genieten als we 's avonds aan tafel nog even blijven napraten. Verhalen van nu, maar ook van toen...verhalen over later...

Ik ben dankbaar omdat ik jullie mag zien groot worden,

Ik hoop dat het leven me de tijd zal geven om jullie verder te zien groeien!

Het begin van het schooljaar, is ook de tijd dat foto's moeten gezocht worden om jullie een plaatsje in de klas te geven.

Foto's die vertellen wie jullie zijn.

Ik duik in fotomappen, en steeds weer merk ik hoe ik blijf hangen bij beelden die herinneringen oproepen.

Randall,

Ik vond er de foto's van je opname's, van je ziek zijn...

Ik kon het verdriet opnieuw voelen, de angst die ik toen voelde.

Maar ook de ontgoocheling van het gevoel dat zoveel mensen ons in de steek lieten.

De boosheid omdat gesprekken vaak niet verder gingen dan: " ach, ze kunnen zoveel tegenwoordig, dat komt wel goed!

Sinds jij geboren werd, ben ik de mensen heel anders gaan bekijken.

Weken ben je in het ziekenhuis geweest, en ik kan de mensen die je bezochten op 1 hand tellen!

Behalve 2 mensen heeft niemand jou gezien zoals wij je gezien hebben.

Men kende je niet, ze wisten dat je geboren was, ze kenden je naam, maar voor velen bestond je niet, nog niet!

Misschien zie ik dat verkeerd, maar zo voelde het wel!

Men had geen tijd! Maar voor mij leek het alsof ze niet eens tijd wilden maken!

Ik weet nog steeds niet hoe ik die tijd ben doorgekomen...3 Kinderen thuis, je broertje was ook een zorgenkindje, en zelden heeft iemand mij gevraagd " Red je het wel? "

Voor het ogenblik lijkt het alsof overal om ons heen baby's geboren worden. Dan zie ik die mama's terecht trots met hun kleintjes. Dan zie ik foto's langs alle kanten opduiken. Ze zijn trots op hun kleine wonder, en de hele wereld mag dat ook zien. Ik begrijp dat maar al te goed. 

Maar weet je? Ik was ook trots op je! Ik vond je een prachtige baby!

Foto's van jou? " Och, dat wil ik niet zien, ik kan daar niet tegen!" Ze keken de andere kant op...omdat jij niet vertederend op de foto's staat, maar blijkbaar beangstigend met al die machine's, sonde's,in dat veel te grote steriele bed! Maar men begreep niet dat ze mij daar mee wegduwden!

Ze begrepen niet dat ik jou toonde, maar ook mijn angsten!

Ergens voelt het alsof dat nooit meer herstelt raakt.

Gelukkig is er de tijd!

Ze maakt alles minder scherp, ze verzacht...alsof de tijd mij troost, ze wiegt mijn verdriet en pijn in slaap. Maar soms kan ze niet voorkomen dat ze wakker word.

Ik kijk naar je, en ben het leven dankbaar om de tijd die ze me met je geeft!

" Kijk mama! Ik ben een superkleuter!"

Jij bent echt SUPER!

Rowan,

Niemand die meer leeft met komen en gaan dan jij!

We tellen de dagen van het thuis zijn, en we tellen de dagen van het naar school gaan.

Wat heb jij mij onlangs geraakt tot in het diepst van mijn " zijn "!

Jij, die nauwelijks leefde toen je geboren was...

Ik weet hoe ik een glimp van je opving, en je oogjes inktzwart waren.

Men vertelde mij dat je misschien niet de volgende dag zou halen...MAAR DAT DEED JE WEL!

Men wist niet hoe, want de kans dat je onherstelbare schade had opgelopen was groot.

Ik weet dat ik dacht " zijn oogjes!" 

Maar dat bleek door de druk in je hoofdje te zijn geweest. De bloedvaatjes waren geknapt, en vandaar die zwarte oogjes.

Net wanneer ik begon te geloven dat het vast wel allemaal goed zou komen, bleek je niet te slagen voor de hoortest.

Aanvankelijk stelde men mij gerust, het kon ook aan het apparaat liggen, of een simpele oorprop.

Maar na talloze onderzoeken later, kwam de zin: " Mvr. uw zoontje hoort niet. Wij raden u aan ...

Daar stond ik...wat nu?

Mijn kereltje, ik wist helemaal niets over slechthorend of doof zijn.

Maar ik wist wel dat bij ons thuis muziek een groot deel van ons leven was.

Wat in woorden niet kon gezegd worden, werd met muziek gezegd...

En jij zou dat niet kunnen? Jij zou niet van muziek kunnen genieten?

Het maakte ons intriest.

Maar jij hoort wel muziek! 

Als klein ventje zei je " Ik hoor muziek in mijn buik" op festivals kwam je aangelopen met de woorden " mama, er zit muziek in mijn voetjes!"

Je hoort muziek anders dan wij, je hoort sommige tonen en klanken, en je voelt ze! Je geniet eindeloos van allerhande deuntjes, liefst met een baet!

Maar vrijdag ventje...je was er al de ganse dag over bezig! " Gaan we vanavond dansen mama? Mag ik met jou dansen?"

Wij hebben samen gedanst ventje, jij en ik!

Na afloop knikte je, maakte een lichte buiging en zei " dank je mama!!"

Ik had dit zoveel jaar geleden nooit durven dromen, ik had het niet geloofd!

Daar, heel gewoon, tussen zoveel andere mensen ( die zich vast niet eens bewust waren ) kreeg ik een prachtig mooi cadeau!

Een dansje met mijn kereltje! Voor altijd opgeslagen in mijn herinneringen.

De tijd zal het me niet ontnemen, maar het mij helpen koesteren!

Het was mij een hele eer!

Met een kleine buiging en een knikje dank ik jullie alle 4!

Omdat ik deel mag uitmaken van jullie leven, omdat ik jullie mama ben.

Het is een hele eer

Lieve groet

Jullie mama xxx