De laatste maandag van het schooljaar.

Roibin, het was met tegenzin dat je vertrok deze morgen...voor jou hoefden die twee dagen niet meer.

Morgen komen we je kamer leegmaken...en dan kan je de deur van de school even achter je dichttrekken.

Je hebt nood aan de vakantie, je kijkt uit naar je chiro-kamp.

Het is de zevende keer dat je meegaat, en elke keer kijk je er naar uit.

10 dagen gewoon spelen, ravotten, met je vrienden samenzijn...

Ranald, jij sluit voor altijd de deur van de lagere school. Nooit zal je er nog leerling zijn, hoogstens een bezoeker, een oudleerling.

Goh, het is best met gemengde gevoelens...het is zo'n tastbaar bewijs dat je groot word.

Je was zo'n schattig kleutertje,en best een lief kereltje...nu begint voor jou het groot worden...niet alleen het groeien, maar ook de wereld om je heen zal steeds groter worden. Je zal steeds meer je eigen grenzen moeten stellen, je zal eigen keuzes moeten maken...en in die wirwar van zoveel dingen die je zal moeten, zal je je eigenheid proberen te vinden. Vandaag zal je blij zijn om wat je morgen verdriet zal doen, want ook dat is een groeiproces die niet steeds evident zal zijn . Je vrienden zullen een belangrijke plaats in je leven gaan innemen. Er zullen steeds meer dingen zijn die je niet met je mama zal bespreken, je zal steeds meer de mening van anderen willen weten. Dat is goed, zo zal je kijk op de wereld steeds groter worden. Je zal merken dat iedereen wel een mening heeft, het zal meer en meer je eigen overtuiging zijn die je zal volgen, gekleurd door alles om je heen.

Maar ik hoop dat je altijd zal weten dat wanneer je het allemaal niet meer weet, altijd hier terecht kan. Ik zeg niet dat ik op alles een antwoord zal weten, en ik zeg ook niet dat mijn mening altijd de juiste is, maar ik zeg wel dat ik altijd bereid zal zijn naar je te luisteren, dat ik altijd tijd voor je zal maken. 

Ik zeg je ook niet dat ik je alle verdriet kan besparen, maar weet dat ik je altijd zal troosten...zelfs als je er niet over wilt praten...

Soms is zwijgen goed, soms is het beter de dingen uit te spreken, wanneer je wat moet doen, weet ik niet. Je zal ook met vallen en opstaan leren wanneer je wat tegen wie verteld. Wie je kan vertrouwen en wie niet...je zal merken dat van die grote wereld er soms maar een handjevol zal overblijven. Maar weet dat ik altijd één van die zal zijn, zolang ik leef! Want als ik naar je kijk dan zie ik een fantastische kerel...met heel veel talenten...ontwikkel ze...blijf jezelf en dan weet ik dat je er wel komt!

Lieve Rowan,

Jij komt pas woensdag thuis.

Deze morgen vertrok je blij zwaaiend "2 keer slapen mama!"

Als ik achterom kijk dan zie ik een intens jaar. Wat heb jij veel geleerd!

Ik ben ontzettend trots op je! 

We hebben ook een ganse weg afgelegd, jij en ik. Ik heb je leren een beetje meer loslaten...want ergens was dat nodig als ik jou een toekomst wilde geven...

Je bent er nog niet, maar we hebben tijd...

Maar eerst vakantie ventje, ik vind het heerlijk te weten dat jij de ganse vakantie thuis bent!

Je vroeg me gisteren "mama wil jij me dan duizend verhaaltjes vertellen?" Ik weet niet hoeveel het er zullen zijn, maar ventje ik zal jou veel verhaaltjes vertellen, en in je beleving zullen het er zeker duizend zijn!

Welkom thuis ventje voor een lange vakantie!

Randalleke,

Mijn kleine kabouter,

morgen gaan we terug naar Gent...

Hoewel ik altijd denk " gewoon even op controle" is er ook die angst. 

Het is exact 3 jaar geleden dat je je laatste hartoperatie had.

De zeven langste uren van mijn leven die ik zo bewust meemaakte!

Ik vergeet nooit hoe je lachte toen ik de dag van je operatie op je kamertje kwam.

Je kroop recht in je bedje en je strekte je armpjes uit!

Ik heb je gewassen, je vond het allemaal best...en toen die lange gang...ik droeg je, jij was je vrolijke zelf...de anesthesist kwam en gaf jou een spuitje...je oogjes rolden weg en toen moest ik je daar achterlaten...ik zie ze nog steeds lopen met jou op hun arm.

Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet wat ik moest zeggen, ik keek om me heen en mensen waren druk in de weer, pratend over allerhande en ik kon alleen maar denken " weet je, nu zijn ze mijn zoontje aan het opereren, misschien gaat het wel niet goed...ik wil daar niet aan denken, maar ik kan aan niks anders denken" Ik had met iedereen gepraat die dag over jou, over wat voor sterk ventje je was, over hoe lief...maar ik wandelde wat rond pratend in mijn hoofd.

Dat verlossend telefoontje, "straks mag je hem zien"

Ik herinner mij dat het onweerde, buiten was de lucht zwart, het was vreselijk warm...en daar lag jij...in dat veel te grote bed!

Ik heb gehuild, en ik weet niet of het van verdriet om alle doorstane leed was, of van opluchting...maar ik voelde de grond onder mij vandaan gaan.

Toen ik naast je bedje zat, probeerde men je langzaam wakker te maken.

Ik vergeet nooit jou blik, het is de enige keer dat ik je ooit zo zag kijken. Ik heb die blik nooit meer gezien.

Jij keek, en ik zag zoveel vragen in je ogen. Het was alsof je zei " mama, waarom heb ik pijn? Wat is er gebeurd?" Ik nam jou kleine handje in die van mij, je vingertjes sloten zich zachtjes rond mijn vingers.Je keek alleen maar, je huilde niet, alleen jou ogen zochten mij...

Mijn lief klein ventje, hoewel het allemaal achter ons ligt, en we ondertussen ons eigen leventje terug opgenomen hebben, is het een tijd die ik niet kan, maar ergens ook nooit wil vergeten, omdat ze zo intens waren, het is mooi en hartverscheurend tegelijk.

Na jou broertje Rowan vond ik dat ons gezin groot genoeg was, en toch kwam jij nog...je hebt je leven niet voor niets gehad, ik wens dat je nu verder gewoon jou leven mag leven...met de gewone ups en downs in het leven...men zegt dat men niet meer krijgt dan men kan dragen, ik vind dat je al je deel gedragen hebt!

Maar toch, morgen zal ik bang zijn...om dan 's avonds hopelijk opgelucht te kunnen ademhalen.

Ik hou mijn vingers gekruist, want morgen krijg jij jou rapport, en je kan alleen maar slagen of niet slagen, er is geen weg tussenin!

Laat de vakantie maar beginnen!

Lieve groet 

Jullie mama xxx