365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
14-02-2010
Omdat we niet altijd kunnen troosten...
Zondag ...
Hier zijn we weer...
Iedereen thuis, drukker dan anders,maar ook gezelliger dan anders... en toch gaat alles op een ander tempo...niemand die echt op de klok let, wat maakt het ook uit. De tijd trekt zich van ons niks aan, en nu het vakantie is trek ik me van de tijd niet veel aan.
Rowan, je had een prachtige foto mee , waar je als een echte ridder opstaat, met de tekst dat je heldhaftig en moedig bent, dapper...een ridder voor altijd! Je verhaal over het gravensteen,je ogen schitterden...! Spijtig dat dit thema nu afgesloten is, want wat genoot jij ervan!
Roibin, even de knop omdraaien en dan ben je thuis!
Ranald, toen je zaterdag meemocht met mama naar het toneel was je supercontent. Je vint het fantastisch dat je mag meedoen!
Randall, jij bent alleen maar blij dat iedereen terug thuis is, en dus speel je, lach je,...en soms ben je ook eens boos omdat je broers nu eenmaal niet altijd doen wat jij wilt. Dat is groot worden jongen, maar ik troost je om je kinderverdriet! Wie ben ik om te zeggen dat het niks voorstelt? Tussen die grote kerels zou je wel eens vergeten dat jij pas drie bent.
Vanavond toch even een traan weggeveegt, omdat iemand zo heel bijzonder morgen opgenomen word. Omdat woorden van geruststellen niet meer helpen, omdat woorden van troost niets uitmaken voor iemand van wie het verdriet zo diep zit, dat ze het zelf nauwelijks herkennen. Ik hoop met gans mijn hart dat hij de weg terug mag vinden. Al weet ik dat sommige wonden nooit echt genezen, dat het altijd pijnlijke littekens blijven. Je kunt niet meer doen, dan voorkomen dat ze opengaan en vuile etterige wonden worden. Ik kreeg een berichtje " kom je me zeker eens opzoeken? " Wees gerust...dat zal ik zeker doen heb ik geantwoord. Ik moet vechten tegen de tranen omdat ik weet hoe verdomd moeilijk het nu voor je is. Ik weet hoe je zal moeten vechten tegen het gevoel van eenzaamheid, hoe mensen zich geen raad zullen weten en (ver)oordelen zonder je verhaal te kennen. Er zal verdriet en woede in je naar boven komen, je zal lachen gewoon omdat je het niet meer weet. Je zal het gevoel krijgen dat je je leven uit handen geeft, en dan zal je moeten vechten... Ik ken je, al weet ik niet wat in je leeft. Wat mensen ook zeggen, wat mensen ook denken...ik weet dat je niet de makkelijste weg kiest. Hoe ik dat weet? Ik heb ooit ook die weg afgelegt, hij ligt vol valkuilen, je zal vallen en je zal struikelen, en soms zal het pijn doen...maar ik ben ervan overtuigt dat je er wel komt...omdat ik ervan overtuigt bent dat er nog altijd mensen zijn die met je mee willen gaan. Ik ken die mensen, ik weet dat ze je graag zien...en zij je nooit in de steek zullen laten. Ik zal heel veel aan je denken...en ja...ik kom je zeker bezoeken!
Ik sluit de avond af ... Slaapwel Roibin, slaapwel Ranald,...maar eerst nog even samen naar een film kijken. Slaapwel Rowan, slaapwel Randall, ...nog even kijken of alles goed gaat, ik aai over jullie bolletje...en besef hoe dankbaar ik ben.
Hoe zou het geweest zijn vandaag Rowan? Het was carnavalsfeest bij jou in de school. Was je een stoere ridder? Je praat er al weken over, ik heb op je schoolblogje gezien dat er een echte ridder in de klas was. Jullie kregen zelfs een viering voor de ridders en jonkvrouwen die ten strijde trokken. Ik had je snoet willen zien! Hoeveel tranen ik ook gehuild heb toen de beslissing viel dat je oude vertrouwde school niet langer jou school zou zijn. Ik weet dat je gelukkig bent, dat je thuisgekomen bent in je school! Wat vond ik het moeilijk vorig jaar, die laatste dagen dat je naar je juf. Evelyne ging. Het moeilijkste vond ik te weten dat je voortaan enkel in de vakantie thuis zou zijn! Je bent pas 5!!! Ik kan je niet bellen, maar wat had ik nu graag je vrolijke stemmetje gehoord! Ik had naar je verhaal willen luisteren, en jij zou gevraagd hebben je broers ook eens te mogen horen. Dag mama... en de mooiste zoen ter wereld zou door de telefoon klinken! Ik kijk uit naar morgen....mijn ridder...en nog meer tot vrijdag omdat ik je dan kan omarmen, en dan is het vakantie!! Dat word feest ventje...elke avond nog even over je krullebol...
Roibin, Ik hoor je niet...je laat niets van je horen. Dat maakt me rusteloos, maar ergens weet ik dat alles goed met je gaat. Anders zou je bellen, of een berichtje sturen. Zoals die keer je dat je belde omdat je je treinkaart kwijt was. Die paniek in je stem...je huilde. Wat lijk je dan kwetsbaar. Je bent geen kind meer, maar je bent bijlange na nog niet groot! Jij laat niks van je horen als er niks te vertellen valt, terwijl je mama om de haverklap wel iets te vertellen heeft. Maar ik geef het toe...soms wou ik dat ik meer als jij was. De manier waarop je naar de wereld kijkt,naar de dingen...soms wou ik, dat ik een beetje zoals jij naar de dingen zou kunnen kijken. Terwijl ik ervan overtuigd ben ,dat niets of weinig is wat het lijkt...zijn voor jou de dingen gewoon wat ze zijn.
Ranald, Het lijkt wel alsof je nog eens extra geniet van de stilte en de rust die de avond hier brengt. Nog even komen nestelen voor je naar je bed gaat.Gekke bekken trekken met je kleine broer, een verhaaltje vertellen,... Straks moet jij weer wennen ,aan de drukte van iedereen terug thuis. Ik weet dat je geniet van je broers thuis, en ik weet ook dat je ze heel graag ziet...maar ik weet ook hoe graag je met je grote broer zou spelen die het liefst alleen speelt. Hoe vaak heb je daar al niet om gehuild? Ik weet ook dat het luide gepraat van Rowan storend kan zijn, hij vraagt niet altijd de aandacht, hij eist ze... Maar hij word groter, hij leert elke dag bij, jij zal ook leren met Rowan praten, je zal hem steeds beter begrijpen...het komt wel goed.
Randall, Jij telt de dagen tot wanneer Rowan terug is,het vakantie is, en jullie veel... veel zullen kunnen spelen. Je broer, je speelkameraatje, twee handen op een buik! Je mist hem soms wanneer hij er niet is. Ik begrijp je ventje... Ik kijk er naar uit jullie samen te zien spelen, jullie schaterlach....hij klinkt door het hele huis, jullie vrolijkheid is zo aanstekelijk! De vakantie...het zal niet meer zijn dan heel gewone dagen...maar we zullen genieten! De film van de grote olifant! Ik heb hem al honderd keer keer gezien. Maar samen met jullie ga ik nog eens kijken, en ik zal lachen met jullie lach, ik zal lachen als ik jullie de ganse film fragmenten zal horen opzeggen! 's avonds zal ik uitgeteld zijn...en soms zal ik de gemoederen moeten bedaren... (als jullie het te bond maken) want dat gebeurd hier ook. Maar toch kijk ik uit naar de vakantie, en dan zullen later de mooie dingen blijven hangen, en dat telt...als je achterom kan kijken en mooie dingen ziet, en vooruit kijkt en nog mooiere dingen ziet! Dat maakt het leven de moeite...
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
