heel gewoon...De dingen zijn wat ze zijn.
Een jongen van 14,
hij fiets naar school, alles vertrouwd, maar ook een beetje nieuw.
Hij zal wel zien.
Een jongetje van 6,
trots met zijn nieuwe boekentas!
Helemaal leeg, maar langzaam zal ze gevuld raken...
met tekeningen, knutselwerkjes, heen en weer briefjes en boekje...
Hij zwaait...de vakantie is voorbij...
Een jongetje van net geen 8,
Een boekentas ...en een koffer vol kleine beetjes thuis!
De vakantie is voorbij...
De tijd van samen opstaan,
nog even in de zetel voor een knuffel...
's Avonds een aai en een kruisje, een blik op een slapend kereltje...
Ze zijn opnieuw voor het weekend..
Even bellen,
Maar er niet zijn om te zien
om te beleven
om deel uit te maken...
Niet kunnen troosten,
Traantjes drogen bij pijn of verdriet...
Het begin van het nieuwe schooljaar...
zo gewoon,
zo vertrouwd,
maar er is niet alleen het besef:
" alweer een nieuw schooljaar, wat worden ze groot!"
Het went, die eerste schooldag.
Maar het afscheid nemen van zoveel vanzelfsprekendheid...
Dat went niet!
Ik zal de ene uitzwaaien...en vol ongeduld wachten op de verhalen van hun eerste schooldag van alweer een nieuw jaar.
Maar ik zal ook huilen, omdat de tranen te zwaar zullen wegen die achter mijn oogvlies zullen nestelen,
omdat ik niet zal kunnen luisteren naar de verhalen...
van mijn kereltje van net geen 8!
Een schitterend nieuw schooljaar gewenst...
Dat jullie mogen schitteren in datgene wat jullie goed kunnen!
Lieve groet
Jullie mama xxx
02-09-2012 om 22:34
geschreven door Hilde
