We trekken een trui extra aan, omdat ook wij voelen dat het frisser wordt.

Vooraleer de wereld er enkel nog grijs en koud gaat uitzien tovert de natuur nog even een kleurenpalet tevoorschijn, waar elke kunstenaar heimelijk van droomt!

Ik zie het wel, die schoonheid...ik ruik de laatste herfstbloemen...maar ze kunnen me niet blij maken.

Alsof de regen die de laatste dagen zo pertinent aanwezig is, het voor het zeggen heeft.

Ik sluit de deuren en vensters, laat licht schijnen in donkere hoekjes en omring me met jullie gezelschap.

Ik kijk naar jullie levenslust, ik luister naar jullie dromen...en lach met jullie grappen en opmerkingen.

Ben ik ooit ook zo geweest?

Zijn mijn dromen van toen, nu jullie dromen?

In wezen zijn ze niet zo verschillend, alleen heb ik er niet zoveel meer als jullie.

Jullie dromen zijn nu ook mijn dromen geworden...

Lieve Rowan, 

Als ik je zie worstelen met cijfers en letters. Als ik de tranen over je wangen zie biggelen, omdat het voor jou zo verdraaid moeilijk is om die letters te vormen. Dan is mijn droom voor jou dat je kan lezen en schrijven net zoals je vriendjes van de klas. Dat je verhalen kan lezen, dat een boek voor jou een geschenk kan zijn. Dat je de brieven die je moeder je schrijft ooit zelf zal kunnen lezen...en wie weet schrijf je dan eens terug.

Als ze zeggen dat je beloont moet worden naar werken, dan verdien jij nu al fortuinen als ik zie hoe hard jij werkt!

Mijn rouwproces is nooit af, steeds weer geconfronteerd worden met verlies...iets wat jij niet kan!

Soms zou ik alle verdriet eruit willen laten, roepen dat het helemaal niet ok is, dat het pijn doet om je zo te zien worstelen met wat de meesten gewoon vinden. Ik zou mijn vuisten op de tafel willen slaan, en roepen tegen zij die klagen over het weer, de drukte van het taxi spelen omdat hun kinderen nog zoveel hobby's erbij hebben, dat ze verdorie DANKBAAR moeten zijn dat hun kinderen dat kunnen!

Dat achter mijn glimlach als ik naar je kijk, er eindeloos veel verdriet zit...een poel van tranen waar ik soms in dreig te verdrinken!

Maar ik zeg niks, ik klap om elke juiste letter dat je schrijft,ik vertel hoe trots ik op je ben, omdat je zo hard je best doet!

Trotse mama!

De mensen vragen hoe het met je gaat, en ik zeg dat je het goed doet.

De mensen zeggen dat je er goed uitziet, een knap kereltje bent, lief ook...en dat ik eigenlijk niet mag klagen...

Het kon allemaal veel erger. 

Ja! Het kon erger...maar mijn verdriet kan ik daarom niet opzij schuiven toch?

Dat is wat knaagt aan mij...mensen wuiven mijn verdriet weg...en dus stop ik het weg...diep verborgen.

Maar mijn droom was heel gewoon...niet eens spectaculair.

Ik wilde een gezin, een heel gewoon gezin...en ja daar zijn ook wel eens problemen, verdriet of boosheid.

Maar dingen die je een plaats leert geven, omdat ze bij het leven horen...maar achteraf kan je weer verder.

Toen jij grote zoon van mij, niet was zoals alle anderen omdat ze je zijn een naam gegeven hadden...dan had ik nooit gedacht dat ik zo vaak wakker zou liggen van later.

Toen jij lieve Rowan geboren werd, dan spatte mijn droom van een gezond kereltje in duizend stukken...en elke keer je iets kon, dan plakte ik die droom terug een beetje bij elkaar. Toen je op internaat vertrok ( omdat het jou de meeste en beste kansen gaf op later ) dan spatte dat opnieuw in duizend stukjes...hoe kon ik dat kleine ventje van 4 achterlaten op maandag, om pas op vrijdag terug te zien?

Mijn hart huilde in stilte elke keer je vertrok...en nog steeds.

Toen jij Randall zo ontzettend ziek was dat een gans team specialisten nodig was om je een leven te geven...werd die droom opnieuw aan diggelen geslagen.

Ik voel me soms doelloos stukjes droom zoeken om terug aan elkaar te plakken.

Maar het lijkt er niet meer op, ik ben niet perfect moet je weten...dus lijkt het eerder een samenraapsel van allemaal kleine stukjes, en soms passen ze niet meer perfect. Maar dat hoeft eigenlijk niet...ik wil gewoon dat er mensen zijn die zeggen dat het ok is. Dat verdriet mag, dat de boosheid niet verkeerd is, dat er mensen zijn die soms gewoon maar een hand reiken als ik dreig te verdrinken.

Maar in plaats daarvan ploeter ik naar de rand, en hou me vast aan jullie!

Ik luister naar jullie verhalen, naar jullie dromen...en ik glimlach.

In stilte bid ik, opdat jullie dromen werkelijkheid mogen worden.

Als ze in duigen vallen, weet dan dat jullie mama intussen een expert geworden is om de stukjes bij elkaar te rapen, en te lijmen!

Samen kan dat nog prachtig worden.

Ik droom met jullie mee...

Lieve groet

Jullie mama xxx