Dit weekend word jij 4 jaar!

4 prachtige jaren, 4 jaar waar ik geen dag van had willen missen! Misschien  had ik sommige dagen anders gewild, maar ik ben blij en dankbaar voor elke dag dat je er bent!

De eerste dagen na jou geboorte leek je een kerngezonde baby, wat genoot ik van je...als er geen bezoek was, dan nam ik je bij me en genoot van je kleine lijfje, je geur, je zachte huidje...

Je was een rustige baby, eigenlijk een stille baby...te stil...

Ik weet hoe ik steeds het gevoel had dat er iets niet klopte, maar men stelde me steeds weer gerust...het was nu eenmaal warm!

Ze begrepen me wel, na Rowan was ik nu vast erg bezorgd!

Op maandagavond kwamen we thuis, en het leek wel alsof je er niet was...ik moest je wakker maken om te drinken, op woensdag had je lichte koorts, niet veel nauwelijks 38, maar voor alle zekerheid wilde ik je laten nazien...

Huilend ben ik buiten gekomen bij de kinderarts, je moest blijven...iets verontruste haar...

Ik kon niet anders dan naar huis gaan, hoe graag ik ook bij je bleef, maar thuis waren nog 3 kinderen die mij ook nodig hadden.

Toen ik op donderdag je kamertje binnenkwam schrok ik me wezenloos...je was helemaal opgezwollen, ik zag je oogjes nauwelijks, en je lag daar aan allerlei infusen en monitors. Wat had dat te betekenen? Niemand kon me zeggen wat er aan de hand was, maar iets vertelde me dat dit niet goed was. Op vrijdag was ik 's morgens eerst naar de huisarts geweest, ik kon niet slapen, was stukkapot! Ik hoorde mijn telefoon rinkelen, toen ik zag dat het papa was duwde ik hem af, ik kwam zo snel mogelijk naar huis! Hij vertelde me dat ze gebeld hadden van het ziekenhuis, ze wilden je overbrengen naar Gent! Ik weet niet hoe ik die dag ben doorgekomen...

De blijdschap om jou geboorte was omgeslagen in angst, verdriet, en heel veel vragen!

Maar ik zei niks, vroeg niks...huilde, veegde mijn tranen weg...hoorde mezelf bellen naar huis, heel gewoon vragen stellen, vragen beantwoorden terwijl ik dacht " dit kan niet zijn...dit is een droom!" 

Tot op vandaag vind ik het spijtig dat ik die eerste weken, eerste maanden niet echt van je kon genieten.

Ik kon en mocht niet bij je blijven, dus elke dag opnieuw afscheid nemen, alles rondom mij was zo klein, meer dan een stoel naast je bedje was er niet, om je even te mogen vasthouden moest een verpleegster komen helpen, want je hing aan zoveel kabeltjes verbonden, en soms kon het gewoon niet omdat je teveel pijn had na je operatie!

Wat vond ik dat onrechtvaardig, je leven was nog niet begonnen!

Pas na je tweede verjaardag durfde ik meer en meer van je te genieten, de angst zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Maar ik heb vrede met jou start, ik kan het allemaal een plaatsje geven. Nu ben ik dankbaar om je tweede kans, ik zeg altijd: " Randall werd twee keer geboren, ik heb je het leven gegeven, dokters gaven je een nieuw leven!" 

In het weekend zal het feest zijn! We zullen taart eten...(dat hoort er gewoon bij)en je zal je autootjes van cars krijgen! Je bent er stapel op, maar lief als je bent zei je: " maar ook één voor Rowan, om samen te spelen!"

Lieve schat, ook je broers op kamp zijn je niet vergeten..ze stuurden je een lief kaartje van op kamp. Dat vond ik fijn...ze zien je graag, dat weet ik gewoon!

Samen met Rowan ben je nu alleen thuis, papa gaat werken, en je broers komen pas volgende week thuis.

Het is hier best stil, zo 's avonds, maar tijdens de dag spelen jij en Rowan zo fijn samen!

Ik geniet ervan!

Het lijkt wel alsof jullie het weten, maar normaal als ik ga slapen komen je grote broers nog even bij me liggen, gewoon om hun dag te vertellen.

Jullie doen dat nooit, want dan slapen jullie al lang...maar deze week slapen jullie in het grote bed, en 's avond als papa gaat slapen legt hij jullie terug in jullie eigen bedje!

Ik kijk alleen maar, als ik jullie zo lief naast elkaar zie liggen!

Lieve Rowan...ik weet nu al dat ik je ontzettend ga missen als je terug naar school gaat!

Toen ik deze week een uurtje ging sporten, huilde je hartverscheurend!

Je zou overal met me meegaan, lief...maar soms wel eens vermoeiend! Ik merk dat het me wel iets doet, de verhalen van kindjes die naar het eerste leerjaar gaan! Trots worden boekentasjes aangekocht, een pennezakje...en voor jou kan ik dat niet! Jij gaat niet naar het eerste leerjaar...zelfs volgend schooljaar niet! Dat doet wel eens pijn, zeker omdat ik het ieder echt wel gun, maar het neemt niet weg dat het pijn doet omdat jij er niet bijhoort!

Maar ach, aan de andere kant ben ik superblij met je, en voor mij heel bijzonder. Jij komt er ook wel!

Als jij dan naar het eerste leerjaar gaat, dan zal ik supertrots op je zijn...omdat ik weet dat je niks voor niks kreeg!

Nu ik het woord "trots" schrijf, denk ik aan een interview die ik vandaag las met Suzanne Vega. Ze zei: " Als kind hoor je dikwijls dat je trots moet zijn op wie je bent, en wat je doet, "Take pride in yourself" Ik heb pas veel later beseft dat "pride" ook verkeerd kan zijn. Als je jezelf beter vindt dan een ander, bijvoorbeeld.

Wel ventje, dat zegt volgens mij heel veel!

Ik bedoel...dat je best trots op jezelf mag zijn en op wat je verwezenlijkt...je mag gerust naast anderen staan, je bent zeker niet minder, maar daarom ook niet meer!

We moeten vaker naast elkaar durven staan, niet altijd boven een ander...want we vergeten te vaak dat we allemaal mensen zijn!

We hebben medelijden inplaats van medeleven.

Mijn kinderen...zijn niet mijn last, maar mijn geluk!  

Randalleke, jij bent jarig in het weekend, maar tegelijkertijd is het ook het weekend dat ik meer nog dan anders met mijn gedachten bij een prachtig mens zal zijn! 9 Jaar geleden werd hij brutaal uit het leven gerukt, door 3 meedogenloze mensen.Tot die dag geloofde ik niet dat er mensen bestonden die zoiets konden doen,voor geld, de kick...eigenlijk kan ik ze niet menselijk noemen. 

Hij was de papa van een meisje die hem nooit echt zal kennen, behalve uit verhalen, de man ...de broer ...de zoon van, de vriend...Hij was zo'n mooi mens,ze zeggen dat je pas dood bent als je bent vergeten...ik weet zeker, hij is niet dood...hij leeft nog in de harten van zoveel mensen!

Het is ook het weekend dat de papa van Rytske samen met vrienden en familie een pedalotocht doen ten voordele van het kinderkankerfonds.

We wensen ze veel succes! Het is een mooi initiatief!

Tot slot nog even een " dankjewel" voor de lieve, mooie reactie's op dit blog! Fijn te horen dat jullie de kinderen achter dit blogje hebben leren kennen, en net als ik zien dat zij elk op hun manier fantastische kereltjes zijn!

Lieve Roibin, Lieve Ranald...ik stuur jullie een hartverwarmende groet...ik kijk uit naar jullie thuiskomst!

Lieve Rowan en Randall, ik ga slapen, maar eerst nog even een kruisje en een zoen...

Slaapwel!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Een tijdje terug hadden wij een uitnodiging gekregen om mee te gaan naar Bellewaerde met de familie van 3k6. Hoewel we bevestigd hadden, begon ik mij af te vragen of ik dat wel kon maken? Wij waren daar nooit geweest. Jij Randall lag op intensieve voor pasgeborenen, op de dienst hartbewaking, en voor de rest zowat... daar waar plaats was.

Maar mijn vrees was onterecht, het was één hartelijke groep! De grote mensen, de kinderen...iedereen was blij en vrolijk! 

Ranald, ik zag je genieten, je straalde gewoon!

's Avond sloeg je je armen om me heen en zei: "dank je wel mama dat we zijn meegegaan, het was een superdag vandaag!"

Rowan en Randall, zondag waren jullie uitgeteld...maar zaterdag hebben jullie gespeeld, gelachen en genoten! Ik keek naar jullie en kon alleen maar bedenken dat ik ontzettend dankbaar was dat jullie er waren, hoe graag kan je je kinderen zien?

Roibin, ik heb jou wel gemist! Ik had er je zo graag bijgehad...ik weet zeker dat ook jij het super gevonden had.

Maar voor jou was dat een beetje teveel...drukte, nieuwe mensen, vreemde situatie...je verkoos de rust en de herkenbaarheid van je oma en opa.

Ik ken je, ik weet hoe je bent, en ik begrijp en respecteerde je keuze...maar toch ventje, soms wou ik dat jij net als andere kinderen was!

Ik leerde mensen kennen die ik tot dan toe kende van hun blog, of omdat zij dit blogje lezen en zo af en toe eens antwoorden of een mailtje stuurden. 

Ik leerde de mensen kennen achter die woorden. Ik kan alleen maar beamen dat er zoveel moedige, sterke mensen rondlopen!

Maar op weg naar...merken we ze meestal niet op.

Ik heb nooit gedacht dat het maken van dit blogje zoveel verder zou gaan dan de dingen van me afschrijven.

Toen jullie naar het internaat vertrokken Roibin, en zeker ook jij Rowan omdat je nog zo klein was, zoveel dingen niet begreep was ik verdrietiger dan ooit! Ik kon mijn verdriet, jullie missen niet uitleggen.Jullie waren nog steeds mijn kinderen, het zorgen voor jullie gaat enerzijds verder, en anderzijds moest ik jullie elke keer opnieuw loslaten.Dit was niet zoals het in het leven zou moeten gaan, net zoals het niet strookt met ons denken en voelen dat ouders hun kinderen voor altijd moeten missen!

Mijn verstand wist ook wel dat het de beste oplossing was, en als mensen zeiden dat ze het begrepen dat het moeilijk was maar dat het inderdaad voor jullie beter was...dan was er een deel in mij die protesteerde...dit was niet zomaar voor even Rowan...dit zou jou verder leven worden!

Honderd keer had ik hetzelfde verteld...maar mensen staan daar niet voor te springen. Dus begon ik de dingen op te schrijven...dat heb ik altijd gedaan, alleen toen deelde ik ze niet! Nu lezen degene die het willen lezen het...en ik merk dat het me milder maakt, ik het verdriet, de boosheid om, de angst die ergens altijd om het hoekje meekijkt...een deel van mijn leven geworden is beter kan plaatsen.

Lieve Rowan,

Vandaag zijn we je splinternieuwe hoorapparaatjes  gaan ophalen. Je was best trots, mooie rode!

Maar de testen van je linkeroortje waren niet goed. Zelfs met de apparaatjes konden ze het niet sterk genoeg instellen om bepaalde geluiden te horen. Ze hebben je oortjes helemaal nagekeken, geen propjes, geen vocht achter de oortjes en toch hoor je links heel erg slecht.

Het is niet schat, dat ik jou anders zie ...maar als jou gehoor nu al zo sterk achteruit gaat, dan weten we nog minder wat de toekomst brengt.

Dus gaan we nu wachten tot September ( weer dat wachten) zien wat de resultaten dan geven, en hoogstwaarschijnlijk gaat men dan opnieuw testen wat de oorzaak is. Is dat belangrijk? Voor je oortjes waarschijnlijk niet, en voor mij maakt het geen verschil of je nu zwaar slechthorend of doof wordt. Ik zal je altijd graag zien om wie je bent, wij zullen elkaar altijd verstaan! We spreken niet alleen de taal van sprekende mensen of dove mensen. We spreken ook nog eens de taal van het oneindig graag zien! Wij zullen elkaar altijd verstaan, daar ben ik van overtuigd !

Maar ik weet ook, dat het voor jou steeds meer vechten zal zijn tegen de vooroordelen.

Toen ik na jou geboorte hoorde dat je doof of zwaar slechthorend zou zijn, heb ik gehuild...ik wist niet wat dat betekende!

Zou jij ooit de vreugde van muziek kennen?

Zou je net als je mama kunnen genieten van toneel? Zou jij kunnen praten? Zou jij...?  Ik wist dat allemaal niet, ik kende dat niet...het was een hoofd vol vragen, nu ik steeds meer jouw wereld ook leer kennen...zie wat een fantastisch sterk kereltje jij bent...weet ik dat we het ergste daarrond gehad hebben, jou trots gebarentaal zie gebruiken dan maak ik me daar niet zoveel zorgen om, jij kan dat! Maar het is die harde buitenwereld...die oordeelt, veroordeelt, die vergelijkt...waar niet te vergelijken valt...

Dat maakt me bang...maar ik zal mijn angst nooit tonen, omdat ik weet dat er ook fantastische mensen bestaan, die zien wat jij kan, wat jij verwezenlijkt, je een ongelooflijk kereltje vinden!

Ze hoeven het me nooit te zeggen, omdat ik weet.. dat zij het weten ...dat ik het weet!

Roibin en Ranald,

Jullie zijn vertrokken op kamp!

Ik hoop van ganser harte dat het een ongelooflijk kamp word!

Ranald, het was met gemengde gevoelens dat je vertrok...na de voorbije week lijkt het dat je soms bang bent dat het verkeerd is...te lachen en plezier te hebben!

Maar niemand zal jou dat kwalijk nemen...en ik weet zeker, vanuit de hemel steekt iemand een dikke duim op!

Ik heb je op het hart gedrukt dat dat mag...zelfs als je verdrietig bent!

Geniet van de fijne momenten, koester ze...zij geven je de kracht om op momenten van verdriet of angst verder te gaan!

Zoals zaterdag! Dat was zo'n dag die ook je mama in haar hart gesloten heeft...de warmte, de genegenheid die van de groep uitging...en het gelach en de blije gezichten van al die kinderen!

Dank je wel aan iedereen, omdat jullie aanwezigheid de dag maakte die hij geworden is! Dank je wel aan die bijzondere mensen die zoiets op touw gezet hebben! Ik bewonder jullie inzet om zoiets te realiseren!  

Roibin,

Amuseer u op kamp!

Ik weet dat jij ook altijd een beetje voor je broer zorgt!

Jullie vullen elkaar aan! Jou vasthouden aan regeltjes wordt soms een beetje losser door het enthousiasme waarmee je broer door  het leven loopt!

Hij zorgt voor jou, en jij zorgt voor hem!

Amuseer je...geniet van elke dag!

En lach schat! Speel schat!! Dat mag op kamp!

Spelen! Jij speelt graag...alleen in je ééntje, of echt een spel met regels...zo blijft het voor jou overzichtelijk!

Het is je gegund!

Ik mis jullie aanwezigheid, maar in gedachten zie ik jullie genieten en daarom ...vergeet jullie bezorgde mama maar even, maar hopelijk laten jullie wel weten hoe jullie het stellen, want daar kijk ik wel naar uit!

Randalleke!

Jij speelt, slaapt, eet je door de dag!

De warmte speelt je soms wel even parten...maar je doet het schitterend!

Daar geniet ik van! 

Simpele...heel gewone dingen...omdat ik weet hoe broos het leven is!

Lieve groet

Een dikke knuffel!

Jullie mama xxx