Genieten van naar jullie te kijken en te beseffen: " Jullie zijn het mooiste wat mij kon overkomen!" en merken dat dit hart van mij overloopt van liefde voor jullie!

Roibin,

Ik zag jou voor het eerst meespelen in het toneel. Je wilde dat al zo lang...maar de stap zetten voor jou was niet zo evident. Ik weet hoelang een innerlijke strijd voerde om dat te doen. Je wilde er zo graag bij horen, bij die bende van de Wissel, maar ik weet hoe moeilijk dat vond om op een podium te staan. Jij houd niet zo van veel woorden, je kijkt en neemt de wereld in je op. Soms zeg je wel eens " Waarom veel woorden gebruiken, met minder kan je ook zeggen wat nodig is." Ik moet er wel eens om lachen, want je hebt een punt.

Maar je hebt het gedaan...en ik stond versteld! Veel moest je niet zeggen, maar je speelde je rol voortreffelijk! 

Ik was ongelooflijk trots op je, omdat het een overwinning voor je was!

En toen verscheen op het podium Ranald!

Zo mooi om te zien...mijn 2 kerels daar samen op een podium!

Jullie waren nog peuter, kleuters toen jullie mama en papa bij het toneel gingen.

Veel te klein om mee te spelen, maar jullie waren er altijd zo graag bij.

Nu zie ik hoe groot jullie geworden zijn...merk ik hoe de tijd vooruit gaat!

Op het eind...samen met alle spelers op het podium, en daar stond jullie papa ook bij. Hij zal wel trots geweest zijn!

Ik gunde het jullie uit de grond van mijn hart, maar was wel blij dat ik zondag dat weekend kon afsluiten.

Het begon door te wegen, al die dagen afwezig zijn, mijn 2 kerels en de papa! Nooit thuis, nooit tijd...en steeds haast om thuis te komen en op tijd te vertrekken!

Omdat jullie broertjes er ook nog waren...en Rowan speelde mee in de musical " De fenix van karton" gebracht door Spermalie.

Ik was benieuwd omdat Rowan er eigenlijk niks over vertelde, het was 1 grote verrassing!

Maar ik wilde toch meeblijven met het werk in ons huishouden, en de examens begonnen.

Rowan,

Ik vertrok naar Brugge uitkijkend naar je eerste optreden, ik kwam met een hart vol warmte terug!

Blij en dankbaar omdat ik jou mama was, trots op je was!

Toen ik daar in die zaal zat, en luisterde naar wat ze vertelden, naar het verhaal keek, dan keerde ik met mijn gevoel terug naar die eerste dagen, weken, maanden dat ik jouw meer losliet dan ik zo graag had gewild! Ik voelde het verdriet van de talloze keren dat ik je zag vertrekken...en toen zag ik je daar op dat grote podium! Je had een meisje aan je hand, ze was iets groter dan jij...en ik zag je dansen! Zo mooi om te zien, zoals jij haar leidde! Je had een sierlijkheid over je, en een ernst die ik al vaker bij je gezien heb.

Mijn lieve lieve Rowan...Ik voelde de tranen toen ik je daar zo zag, mijn lief bijzonder ventje, wat was je mooi!

Het meisje waar jij mee danste was blind...het was me niet direct opgevallen...maar het was zo mooi, die samenhorigheid! Jullie vertrouwden elkaar, samen waren jullie 1! Ik zie het velen niet doen, maar jullie deden het!

Het eerste jaar dat jij daar school liep kregen we de volgende nieuwjaarswens: " We kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel doen schitteren!" Het was een zinnetje die mij op één of andere manier raakte en mij steeds bij bleef. Ze hebben daar die avond van al hun kinderen sterren gemaakt en ze hebben ze doen schitteren!

Op het eind mocht ik nog even naar je toe komen...Je was net zo overdonderd als ik! Je sloeg je armpjes om me heen, en ik kon alleen maar huilen! Mijn klein ( groot ) wonder! De tranen van je mama waren tranen van dankbaarheid...zo ontzettend dankbaar omdat ik de mama mag zijn van zo'n bijzonder kereltje!

Op donderdag keek ik er dubbel naar uit! Achteraf zag ik hoe vermoeid je was, je knuffelde mij constant. Ik wilde niet huilen, maar toen het tijd was om te vertrekken zag ik je oogjes glazig worden, ik zag je lipje trillen, en ik huilde...omdat ik je had willen meenemen naar huis! Je vertellen hoe fantastisch ik je vond, door je blonde krulletjes kriebelen terwijl je je hoofdje tegen me aandrukte, ik wilde je in bed stoppen en achteraf nog even naar je kijken, hoe je slaapt, terwijl ik alleen maar zou kunnen denken " Ik zie je graag ventje, met gans mijn hart hou ik van je! Je bent mij zo dierbaar!"

Maar ik draaide me om en liep net als jij verder, denkend aan morgen, dan ben je thuis!

Maar mijn hart huilde, en alleen zij die dit ook kennen weten welk verdriet dit is!

Moeten missen wat er wel nog is, nooit echt kunnen afsluiten, steeds afscheid nemen en uitkijken naar je thuiskomst!

Weten dat het goed is, maar toch...had je het anders gewild, terwijl ik jou nooit anders zou willen dan wie je bent! Moeilijk uit te leggen, omdat het zo tegenstrijdig klinkt.

Randall,

Jij hebt geen toneel gespeeld, niet gedanst...en toch ben ik ook trots op je!

Volgend jaar zal jij waarschijnlijk nog een jaartje extra kleuter zijn! Vind ik dit erg?

Nee ventje, er zijn ergere dingen in het leven!

Als ik zie waar jij vandaan komt, wat jij al allemaal bijgebeend hebt, dan denk ik: " Als het nodig is, gun hem maar een extra jaartje kleuter zijn!

Je hebt al een ganse weg afgelegd, behoorlijk hard moeten vechten, en dat vind ik al een hele prestatie!

Je keek me met twee vragende oogjes aan toen ik je vertelde dat jij volgend jaar waarschijnlijk niet naar het eerste leerjaar gaat.

Daar wordt natuurlijk over gepraat in de derde kleuterklas! Ik vertelde jou dat er soms kindjes zijn die al heel groot zijn, en best flink zijn!

Maar in het eerste leerjaar moet je veel meer dan in de kleuterklas werkjes maken, huiswerk maken, leren lezen en schrijven.

Soms is het een beetje moeilijk om dat allemaal in één keer te kunnen! Jij had het moeilijk toen je nog een klein babytje was, een peutertje omdat je hartje dan erg ziek was, en je niet kon groeien zoals andere kindjes! Maar toen heb jij al die dingen gedaan waar andere kindjes veel meer tijd voor hadden...Zoals kruipen, lopen, groeien...Dat kan jij nu al even goed als al die andere kindjes...je bent zelfs even groot! Daarom mag jij een jaartje een SUPERkleuter zijn! Je vind het fantastisch...en ik? Misschien is daar in mijn achterhoofd wel dat stemmetje van afgunst die zich afvraagt waarom haar kinderen niet gewoon zoals zoveel andere kinderen door het leven kunnen rollen? Maar dat is omdat mama's nu eenmaal altijd willen dat hun kinderen het goed hebben. Maar jou dat extra jaartje gunnen is het beste voor jou! Dus legt mama dat afgunstig stemmetje het zwijgen op en denkt" Hij is en fantastisch kereltje die al bewezen heeft dat hij kan vechten, en het geluk aan zijn kant had toen hij dat gevecht won!

Daar ben ik dankbaar voor!

4 Zonen! 4 prachtige kerels!

Ik ben er trots op! Ze zijn mijn grootste rijkdom...Zolang zij er zijn zal ik me rijker voelen dan met alle geld van de wereld!

Bedankt Roibin, om je nuchterheid, Bedankt Ranald voor je gedrevenheid, Bedankt Rowan om je zonneschijn, Bedankt Randall voor je levenslust!

Bedankt omdat jullie zijn wie jullie zijn!

Lieve groet

Jullie mama xxx