Terwijl zoveel mensen de tijd opvullen met werk, de ene ontmoeting naar de andere, aan elkaar verbonden met haast...houden wij de vinger even op de pauze-knop!

Geen haast, alles op ons eigen ritme...

Dat hebben we nodig, om verder te kunnen...

De oudste...

Hoe moeilijk vind jij het om aan te passen aan de wereld die steeds meer van je verwacht?

Ik merkt het in zoveel kleine dingen.

Het is zo moeilijk om uit te leggen dat jij er uitziet als een kerel van 15, je praat, je lacht, je eet en slaapt net zoals je leeftijdsgenoten...maar je kijkt anders naar de wereld, je denkt anders...je voelt anders...en men begrijpt niet hoe dat kan.

Maar ik zie ook hoe jou wereld kleiner is dan die van je broer.

Je vraagt nooit! Niet als je iets niet begrijpt, niet als iets je tegenzit, niet wanneer je zoekt, niet wat je zoekt...

Maar het is net daardoor dat men je vaak over het hoofd ziet.

Dan zie ik een kerel die wel wil, maar niet weet hoe...en dus ergens in je eigen wereld leeft.

Het doet me verdriet om te zien hoe jij sociaal onhandig in de wereld staat.

Hoe mensen soms hun mening geven over jou terwijl je erbij staat, en je zegt niks...

Net omdat je niks zegt, zijn hun opmerkingen soms kwetsend...

Naar jouw toekomst kijken maakt me bang, dus probeer ik van aan de zijlijn te helpen zonder te willen compenseren.

Ik zoek naar wegen, middelen om te vermijden dat je wereld te klein wordt.

Jij hebt ongelooflijk mooie talenten...jij kan dingen die anderen niet kunnen.

Ik wil dat je dat ziet, en er iets mee doet!

Omdat ik in je geloof, omdat ik geloof dat alles een reden heeft...jouw autisme is geen straf, het is niet slecht...onze maatschappij ziet het als een handicap, maar dat is omdat onze maatschappij er een handicap van gemaakt heeft.

Omdat je niet voldoet aan wat zij normaal noemt.

Dat alleen maakt je uniek!

Jij bent wie je bent, je autisme is een deeltje van jou...

Ik zal aan je sleuren, je steeds weer wakker schudden tot jij inziet en gelooft dat je zoveel meer bent dan dat!

Tot je gelooft dat je net zo waardevol bent als de anderen, dat je uniek bent door je gaven en je talenten, en ook je mislukkingen!

Dat maakt je tot wie je bent!

Terwijl jij genoot van gewoon mogen zijn wie je bent de voorbije week, genoot je broer van een weekje vakantie met zijn peter en zijn gezin.

Hij heeft er vrienden, en ik merk steeds weer hoe hij schijnbaar makkelijk door het leven rolt.

Je kunt het niet vergelijken, hij is anders...

Hij stapt meestal rechtdoor, het kan hem weinig schelen wat anderen ervan vinden.

Hij vind makkelijker zijn woorden, soms zet hij me ook weleens schaakmat!

Een onstilbare honger naar antwoorden op honderd en één vragen.

Dat maakt hem geestig maar soms ook vermoeiend.

Hij is ambitieus, en dat mag, maar ik waak erover dat hij oog blijft houden voor de mensen om hem heen.

Je mag gaan voor datgene waar je in gelooft, maar ik hou niet van vechten voor datgene waar je in gelooft.

Vechten is altijd lijden...voor je medemens of voor jezelf.

Dus probeer ik zijn blik op de wereld en de mensen om zich heen te houden.

Evenwicht vinden tussen alles is moeilijk, zeker als jongere in een wereld waar zoveel op hen afkomt.

Vreemd hoe je als ouder steeds weer bijstelt in je taak als ouder.

Eerst is er het onbegrenst graag zien, dragen, vasthouden, zorgen voor...dan is er het meegaan...niet te veraf zodat je ziet als ze vallen, niet te dichtbij zodat je hen niet verstikt, je draagt niet meer letterlijk, maar je helpt hun leven te dragen, te sturen, te begeleiden...en soms zullen ze vallen, en je zal vast de meeste pijn voelen.

Maar soms moet je ze eens laten vallen, zodat ze leren...ervaren, maar dat is ontzettend moeilijk, omdat elke ouder nu eenmaal zijn kind wil beschermen tegen pijn en verdriet, ontgoocheling ...en toch moeten ze het leren.

Wie denkt dat het ouderschap steeds makkelijker is omdat er een tijd komt dat je niet steeds achter ze aan moet lopen om te vermijden dat...die heeft het mis. Er zal een tijd komen dat je heimwee zal hebben dat je hen kon dragen tot daar waar ze veilig zijn, dat je hen kon troosten met een zoen en een knuffel. Dat hun angst niet meer is dan het spook onder het bed!

Rowan en Randall!

Jullie hebben gespeeld, genoten van jullie klein zijn in deze grote wereld!

Ik kan zo hartelijk lachen om jullie kinderlijke eerlijkheid.

Jullie maken een puinhoop van de woonkamer omdat jullie een kamp bouwen onder tafel.

Jullie vallen plat op jullie poep van het lachen omdat de broers gekke bekken trekken.

De keuken vraagt dubbel zoveel opkuiswerk nadat wij samen wafels bakken.

De balletjes in de soep lijken eerder vreemde creaturen nadat jullie ze gemaakt hebben, maar we hebben 2 keer plezier.

Het maken en achteraf bedenken wat ze kunnen voorstellen.

Voor sommige dingen zijn jullie niet zo groot als de kalender vertelt, maar voor mij zijn jullie helden!

Randall,

jij vertrok op weekend, 6 jaar...maar je deed het super!

Rowan,  

Zo veel dingen waar ik je in bewonder, je zelfstandigheid, je nuchterheid, je optimisme...velen kunnen er een voorbeeld aan nemen!

Nee,

jullie zijn geen wonderkinderen,

jullie hebben ook jullie min puntjes,

Maar voor mij zijn jullie helden!

Ik zal jullie nooit behandelen als helden,

en misschien zal ik altijd de enige zijn die jullie " mijn helden " zal noemen.

Maar daar zijn moeders voor...om de goede dingen van haar kinderen toe te juichen, en de minder goede kanten af te slijten...al is het alleen maar tot ze geen scherpe kantjes meer hebben!

Ik doe mijn best!

Dank omdat jullie mijn helden zijn, omdat jullie mijn leven inkleuren met de mooiste kleuren van de regenboog!

Niet altijd perfect tussen de lijntjes, maar het geheel oogt schitterend!

Lieve groet

Jullie mama xxx