365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
28-02-2010
Mijn angst , is niet die van jullie...en maar goed ook!
Zondag...
Amaai, het leek wel alsof met het ontbreken van de zon, een groot deel van mijn energie ontbrak. Had het gevoel alsof ik maar niet vooruit te branden was. Roibin, Wat was je slechtgehumeurd toen je thuis kwam... Ligt het aan het weer? Jij beweerde in elk geval dat het niks was, gewoon slecht geslapen... Mischien ligt het ook wel aan het feit dat opgroeiende tieners soms gewoon met zichzelf in de knoop liggen. Dan zijn ook mama's er wel eens teveel aan. Ik begrijp het wel, niets moeilijker en lastiger dan groot worden... Zeker als je dat kindje niet meer bent, maar ergens wel weet dat je nog niet groot bent. Je valt tussen wal en schip... Ranald, Jij hebt je van het weer niks aangetrokken, het was jou weekend, helemaal in je sas omdat je zondag meemocht naar de decoropbouw van het toneel! Weet je mama zei je " voor het eerst leek het wel alsof ik ook echt iets kon doen" Je straalde als je thuiskwam! Jij bent een echt doe-ventje!! Rowan en Randall jullie hebben het ganse weekend gespeeld, gewoon zoals kleine broertjes doen. Wat was het lief toen jij Rowan ,je broertje op schoot nam en zong " slaap kindje slaap" Je deed het met zoveel overtuiging, zoveel uitdrukking dat ik echt moest glimlachen zoals jullie daar zaten.
Mijn kerels, jullie zijn het mooiste wat mij kon overkomen.! Zaterdagavond zei ik jullie nog, " ik ben trots op jullie kerels!" en jij Ranald zei "en ik ben trots op jou mama!" Dat maakt me altijd zo blij, die kleine dingen... Hoewel ik weet en ervan overtuigd ben dat er altijd dingen zijn die anders of beter gekund hadden. Ik maak ook fouten, soms meer dan me lief is. Maar alles wat ik jullie geef, krijg ik dubbel en dik terug! Als het een keertje beter gekund had, dan weten jullie dat jullie altijd terug mogen komen, en anders kom ik wel...en dat weten jullie... Omdat jullie een deel van mij zijn, en ik een deel van jullie... Jullie blijheid is mijn blijheid, jullie verdriet is mijn verdriet.... Maar mijn angst is niet altijd jullie angst, en toch wil ik jullie niet tegenhouden om te ontdekken. Want zo leren jullie ook dingen die ik jullie niet kan leren, omdat ik jullie niet altijd voor alles kan behoeden. Wat zou ik dat graag doen, maar de wereld is groter dan jullie thuis, niet een beetje....maar veel groter! Wat zouden we graag geloven dat de wereld vol goede mensen loopt, die het beste met iedereen voor heeft.De waarheid is dat het helemaal zo niet is, mensen zijn er in alle soorten en alle maten. Ik leerde dat de wereld niet altijd zo mooi is als we zo graag zouden denken toen ik nauwelijks 16 was. Vol enthousiasme ging ik werken met sociaal verwaarloosde en kansarme kinderen. Ik was de jongste, maar dat hield me niet tegen.( soms is jullie mama erg koppig) Ik vertrok voor 2 weken naar een vreemde omgeving,( het was franstalig, en dat alleen al) om dag en nacht bij die kinderen te helpen. 2 dagen later belde ik huilend naar huis " kom me aub halen, ik kan dat niet, ik kan er niet tegen!" Jullie oma zou jullie oma niet zijn toen ze zei " luister, ik begrijp dat het moeilijk is, maar ik kom je in het weekend bezoeken, als het dan echt niet gaat mag je mee naar huis. Ik ben niet naar huis gegaan, integendeel, huilend heb ik afscheid genomen na 14 dagen, en ik ben nog jaren teruggegaan. Ik heb er zoveel geleerd, kinderen die nooit bezoek kregen, niet één keer in de jaren dat ze er soms al waren. Kinderen die zich krijsend aan je vasthielden omdat ze hun bezoek niet wilden zien. ( Hoe erg kan je een kind kwetsen dat zij zo angstig zijn? ) Ik was eigelijk veel te jong om met zo'n problematiek om te gaan, maar toch heb ik er veel geleerd. Het heeft voor een deel gezorgd dat ik ben wie ik ben. Ik heb geleerd niet zomaar op te geven. Maar ik heb ook geleerd verder te kijken dan mijn eigen wereld. Ik weet zeker dat jullie oma het heel moeilijk vond, toen ik huilend naar huis wilde...( jullie mama kan een potje huilen, en ze leert het niet af) Maar achteraf heeft ze mij iets heel waardevols gegeven. Jullie zullen net als jullie mama, soms tegen beter weten in...koppig jullie eigen ding willen doen, en dan hoop ik dat jullie er net als ik uit leren, en dat ik net als jullie oma dan net genoeg zal kunnen loslaten!
Het word een drukke week...maar voor jullie zal ik altijd tijd maken! Vandaag kreeg ik een mailtje, en daar stond onderander in " verspil geen energie aan zij die nooit tijd voor je hebben" Het raakte mij, weet niet echt waarom, misschien wel omdat ik dat soms beetje teveel doe...energie steken in mensen die als het eropaankomt nooit tijd hebben voor mij! Maar weet je...voor jullie heb ik altijd tijd, het is nooit tijdverspilling...zelfs niet als we gewoon niks doen! Lieve groet... jullie mama
Vrijdag... eindelijk! Wat kan de tijd soms lang duren...het lijkt dan alsof ze je uitlacht in je gezicht. Rowan...je vroeg me gisteren of ik op je wou wachten. Ik wacht op je, ik verwacht je! Ik kijk uit naar je verhalen over wat je de voorbije week beleefd hebt. Je bent naar het museum geweest...ben benieuwd ventje! Maar nog het meest blij zal ik zijn als je vanavond in je eigen bedje te slapen zal kunnen leggen. Je bent weer thuis, en ik zal genieten van je aanwezigheid! Ik zie je straks!
Roibin, Ik heb je niet gehoord deze week. Ik heb je een berichtje gestuurd, ik heb je opgebeld...maar je antwoorde niet. Ik weet dan dat het goed met je gaat...maar toch vent, gewoon even laten weten... Maar het komt niet bij je op terug te bellen, of gewoon even te laten weten dat alles ok is. Je bent wie je bent, ik weet dat je weet dat je altijd mag bellen, dat je altijd mag vragen.... Ik merk dat je steeds meer je eigen weg gaat. Dat is goed... Maar omdat ik je mama ben, is dat niet altijd even makkelijk, misschien wel net omdat ik je mama ben. Hoewel ik soms denk " he, laat eens iets van je horen, gaat alles echt wel goed?" ben ik ook heel erg trots op je. Het bewijst dat je zelfstandiger word, dat je de dingen die je geleerd hebt je eigen maakt. Straks zal je een berichtje sturen " ik zit op de trein" en later " ik zit op de bus" zo laat jij weten: ik kom terug naar huis, ik ben er bijna... Tot straks vent...ik verwacht je...
Randall,
Wie komt vandaag naar huis vroeg ik deze morgen. " Rowan en Roibin " riep je blij! Mijn broers! Wat zal jij weer blij zijn. Je speelt graag met Randall, en ook mama moet er soms aan geloven. Wat hebben we gelachen woensdag, toen jij en ik samen dansten op de cd van plop en piet piraat! Je schaterlachte toen je wilde dat ik mamoet speelde ( op mijn knieen door het huis gekropen ) en jij was een koene ridder die mama beschermde tegen de grote draak! Je deed het met zoveel overtuiging! Wat ben jij een heerlijk ventje! We trokken gekke bekken in de spiegel nadat ik je haartjes knipte, al vond je het niet leuk dat je mijn haartjes niet mocht knippen! Lieve schat, ...je bent zo heerlijk jezelf...een lachebekje, een doordrijvertje,...genietend van elke dag dat jij mag leven!
Ranald,
Wanneer 's avonds je broertje gaat slapen, dan is het vaak wij tweetjes. Zeker nu je ook mee mag naar het toneel.Je hoeft niks te zeggen, en toch ben je zo heel erg blij dat je mee mag. Hoewel als ik je daar zie lopen, dan praat je weinig, je loopt een beetje rond, je kijkt...maar op weg naar huis praat je dan honderduit. Je doet me zo vaak glimlachen. Jij bent dat ventje die nog even een berichtje stuurt " slaapwel mama" of " dank je wel, het was leuk he?" Je stuurt me van die kleine dingetjes waar ik altijd zo wreed content mee ben. Jij bent zo'n attent kereltje.Je begrijpt beter dan wie ook dat het de kleine dingen zijn die het hem doen. Ik zie je graag ventje...
De week is weer voorbij, het was stil in huis...ik merk hoe ik wel de stilte tot vriend neem, en toch ergens onrustig moet wennen na een vakantie. Voor ik het vergeet " dank je wel" aan alle mensen die lid werden van de groep " doven en slechthorenden verdienen ook een 66% attest. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld door Rowan. maar aan de andere kant is het inderdaad zo dat men te vaak vergeet hoeveel inspanning het kost om in het dagelijkse leven mee te draaien als je zo weinig of niks hoort. De laatste controle van Rowan maakte me woedend. Men keek naar hem, ze vroegen zijn naam, hij keek beetje angstig naar de dokter die toen nog een paar keer zijn naam vroeg.( Ik gebaarde naar hem, "je naam") Plots zei hij "Rowan" Prachtig zei de dokter, dat klinkt goed, hij gaat naar het dovenonderwijs? Op mijn bevestigend antwoord zei hij " Ja mvr. er zijn nu eenmaal instellingen voor zo'n kinderen !!" Daar sta je dan...terwijl je zelf steeds weer moet vechten om je kind zo normaal mogelijk op te voeden, alle kansen te geven waar ze minstens recht op hebben .Hij krijgt geen erkenning, omdat je volgens de letter geen extra inspanningen moet doen voor de opvoeding van je kind, hij kan verder lopen, zelfstandig eten,...Het gaat me niet om de finaciele kant, al geef ik toe dat het welkom zou zijn. Per slot van rekening kosten de apparaten en extra hulpmiddelen handenvol geld, dingen waar het ziekenfonds niet in tussenkomt. Je moet altijd een derde zelf betalen, de batterijen, de oorstukjes, de gespecialiseerde oordopjes, FM, dingen die ze nodig hebben, en waar je als ouder niet kunt zeggen " holla, dat past niet in mijn budget, laten we nog even wachten... Zal het een verschil maken? Ik denk het niet, maar daar ging het me ook niet echt om. Voor een groot deel gaat het om de herkenning dat het een handicap is, een erkenning! Waarom de ene wel en de andere niet? Toen ik merkte wie zich allemaal aan sloot bij de groep dacht ik steeds " he tof, , dankjewel hoor. Zo zie je maar, het zijn zo vaak de kleine dingen die het hem doen!
Ik kom je niet halen vandaag, terwijl het een tijdje van hier een vaste gewoonte geworden was. Dan wachte ik je op in de gang, en kwam jij met open armen op me afgerend. Jij vrolijk kwetterend naast me, gingen we naar huis. Ik genoot best wel van ons ritje naar huis. Maar nu kom ik je niet meer halen halfweg de week. De afspraak was dat we het zouden proberen tussen de kerst en krokusvakantie en kijken hoe je het deed. Schitterend! Je bent veel rustiger nu alles voor jou overzichtelijker is. Ik merk dat ik het moeilijker vind dan ik gedacht had. Maar je halfweg de week naar huis halen was erg vermoeiend voor je, en je snapte niet altijd hoe alles gepland was. Ik heb van je genoten in de vakantie, en ik merk dat ik je mis nu je een ganse week weg bent. Ik kan je niet elke dag bellen, en eerlijk?...Het knaagt een beetje. Ik kijk naar het uurwerk... Het is ook best wennen voor mij, na al die jaren ... Ik geef toe dat ik het een tijdje van hier heel erg moeilijk had. Ik ben gewoon om bezig te zijn, niet echt opvallend daarom, maar gewoon...er was altijd wel iets te doen. Toen jij naar internaat vertrok, vielen zoveel dingen voor me weg. Jij en ik, we waren altijd samen,...ik bracht je naar therapie, naar de dokter...zat eindeloos lang naast je bedje voor je behandelingen( die soms ook eindeloos lang duurden), de onderzoeken, besprekingen... Hoewel de mensen die ik bijna dagelijks zag, weinig of niks van de rest van ons gezin wisten was er altijd wel iemand die een praatje maakte. Ik merkte niet dat jij lange tijd mijn venster op de wereld was. Ik hou niet meer van jou dan van mijn andere kinderen, jullie zijn me elk op jullie eigen manier heel erg dierbaar. Maar toen ik je eerder moest loslaten dan ik zelf ooit gewild had, je voor een groot deel toevertrouwen aan anderen, merkte ik dat het me veel moeilijker lukte dan ik zelf had gedacht. Ik voelde me verloren lopen in die grote wereld die me eigelijk een beetje vreemd leek. Ik had er gewoon al die tijd niet meer op gelet.. Ik wist niet zo goed meer waar mijn plaats was, wat van mij verwacht werd. Daar kwam bij dat jij me geleerd had anders naar mensen en dingen te kijken. Ik merkte dat hoe ik naar mensen keek, luisterde, anders was dan vroeger. Ik voelde me heel erg eenzaam, en wist niet hoe ik dat kon veranderen. Zoveel dingen waren weggevallen, zoveel dingen waren anders. Stilletjes aan vind ik mijn weg terug in die wereld vol mensen. Ik kijk heel erg uit naar September. Nieuwe dingen ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten, opnieuw leren mezelf te zijn. Hoe trots ik ook ben jullie mama te zijn, hoe graag ik jullie ook zie, ik weet en voel dat ik nood heb aan nieuwe dingen. Ik zal altijd jullie mama blijven, met veel liefde...maar ik wil ook Hilde zijn. Niet alleen de mama van...niet alleen Hilde van... Lieve Rowan, Jij zal net als je broers je eigen weg vinden in het leven. Ik mis je als je er niet bent, ik zie je oneidig graag, net daarom dat je missen ook pijn doet. Maar weet je, ik heb heel veel bewondering voor je, want jij bent degene die in een vreemde wereld je plaatje moest zoeken. Ik ben er niet meer altijd. Voor mij bleven ook heel veel vertrouwde dingen, thuis, je broers, je vroegere school, sommige vrienden,... Voor jou was alles nieuw, je bedje, je kamer, de mensen om je heen, de kindjes...ook jij nam afscheid van zoveel verdrouwde dagelijkse dingen. Je hebt dat schitterend gedaan, je bent tenslotte pas vijf! Ik ben oprecht trots op je !
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
