Roibin, 

Jou eerste schoolweek zit erop...en ik zie een andere Roibin!

Je praat over wat je gedaan hebt, ik hoor namen vallen.

Ik ben blij als ik naar je kijk, ben blij dat je meer thuis bent, en ik geniet van je gesprekken die je voert met je broer over "de' school!"

Jullie hebben elkaar een beetje terug gevonden, lijken meer en meer broers!

Jou week eindigde niet zo fijn. Je was nauwelijks vertrokken of een dame belde mij om te vertellen dat je behoorlijk lelijk gevallen was!

Het telefoontje deed mijn hart stilstaan, het brak toen ik je huilende stem op de achtergrond hoorde.

Wat leek je terug klein toen je thuisgebracht werd. Mijn grote kerel, volop de wereld aan het ontdekken...nu rolden dikke tranen over je wangen, en als een gevallen vogeltje lag je in de zetel.

Maar ik was blij dat ik mijn armen om je heen kon slaan, je tranen drogen, je schaafwonden verzorgen en naar de dokter gaan. Het valt allemaal wel mee, maar het liet me stilstaan bij het besef dat we niet alles in de hand hebben, hoe vlug een leven anders kan worden.Jij zal een paar dagen strompelen over je weg, maar hij gaat verder, hij maakt zelfs geen bocht, gelukkig maar.

Dus ben ik dankbaar en blij...omdat je nog steeds mijn Roibin bent.

Ranald,

Lieve,  soms impulsieve Ranald

Groot zijn, groot worden...je doet het schitterend...maar wat is het soms lastig.

Zoveel dingen om te ontdekken, zoveel dingen om te leren...ongeschreven wetten van hoe de wereld draait.

Je kan niet altijd volgen, soms gaat het te snel, andere keren zit je vol ongeduld omdat het niet snel genoeg gaat.

Maar dat is niet erg, je hebt tijd om het allemaal te leren.

Ik laat je zelf je weg kiezen, het tempo mag jij ook bepalen...en je bent nooit alleen want ik probeer je los te laten daar waar het nodig is, en vast te houden als je hulp nodig hebt.

Mijn Ranald...niet mijn bezit...maar een deel van mijn rijkdom!

Rowan,

Mijn wonder, mijn blijdschap, mijn pleister op de wonde!

Jou vrolijk karakter, ik kan er eindeloos van genieten!

Je spontane zoentjes, je zelfgeplukte bloemetjes,je spontane armpjes om me heen, ze blijven mij vertederen!

Vanaf nu mag ik je enkel nog op woensdag bellen. Het is een afspraak van het internaat, ze hebben uitgelegd waarom...en ik heb er alle begrip voor.

Maar toch...die telefoontjes...ik keek er naar uit, je stemmetje eventjes horen, het kon mijn dag goed maken.

Ergens vind ik nooit echt de woorden om te vertellen hoe ontzettend ik je mis, als je er niet bent.

Het lijkt soms alsof ik een deel van jou tijd mis. Ik kan naar je kijken en denken" God wat word je groot!" Ik kan nergens een keertje op de pauze knop drukken en zeggen" nu even niet...laat me gewoon jou beeld vasthouden zoals je nu bent" 

Ik streel je blonde krulletjes, je nestelt je in mijn armen, en voor eventjes is er alleen wij twee!

Randalleke,

Mijn lachebekje, mijn babbelaar, mijn plakzoen ventje!

Je laat me deelgenoot zijn van jou wereld, en daar geniet ik van...

Je gelooft nog dat mama kan toveren. Je pijnlijke knietjes genezen nog met een zoen! Je verdriet verdwijnt wanneer ik je in mijn armen wieg, en meer hoeft het nog niet voor jou...zolang ik er ben en steeds terug keer, ben jij gerust!

Vandaag was jij bang van de regen op het dak, je nestelde je dicht tegen je broertje Rowan in zijn bed. Hij aaide zachtjes je bolletje...en zo liggen jullie nu te slapen! Jou speelkameraatje nauwelijks 6...voor jou groot genoeg om spoken en monsters uit je hoofd te weren.

Ik kijk naar jullie, en weet dat niets ter wereld ooit meer waard zal zijn dan het gevoel van jullie te houden!

En toch...

Ik wou dat ik kon toveren, zoals jij gelooft Randall...maar ik kan het niet... mijn hooft zit vol!

Ik ben moe! Niet de moeheid waarbij je denkt" een nachtje slapen, en we staan er weer!" zoals je hebt wanneer de nacht te kort was! Maar de moeheid wanneer er zoveel dingen veranderen, dat je het gevoel hebt de pedalen te verliezen.

Jou missen Rowan, is voor mij soms zwaar om dragen. School, opdrachten maken, de verandering van school Roibin ( waar ik nog steeds erg blij mee ben) maar toch opnieuw een aantal bijkomstigheden geven zoals je Gon aanvragen...zoveel dingen...die anders zijn, dan wat zo lang vertrouwd was!

Vandaag rolden de tranen over mijn wangen...en ik kon ze niet stoppen!  Je eenzaam voelen in een wereld vol mensen...

Jullie kleine handjes om mijn hals, jullie vragende ogen, ik kan ze niet negeren...maar ik heb geen antwoord...

Ooit zullen jullie beseffen dat de wereld niet altijd is zoals je gehoopt had. Dat het leven niet altijd loopt zoals je gewenst had...dat je geen antwoord hebt op vragen...en dat niemand om je heen een antwoord heeft ( zelfs ik niet voor jullie), terwijl je wanhopig een antwoord zoekt, je probeert het uit te leggen, maar ze zullen je niet begrijpen, en de andere kant opkijken. Je zal boos zijn, verdrietig zijn...maar dan is de kunst te geloven dat het goed komt. Anders is er altijd nog de hoop, hoop doet leven! Dus vandaag hoop ik dat het morgen beter is...en ga slapen met een hooft vol!

 Lieve groeten

Jullie mama

xxx