365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
03-05-2010
Is armoede een straf van God?
Een hoofd vol vragen... en ik heb geen antwoord Ranald. Wat lijken vragen als " Waarom kunnen vogels vliegen, en zwemmen vissen?" nu eenvoudig. Nog niet zo lang geleden hadden we een gesprek over geloven, wat betekend geloven voor jou, wat betekent het voor mij? Over één ding waren we het eens, we geloven niet in God als een oude wijze man, maar we willen graag geloven ( want soms vind ik geloven erg moeilijk) dat er meer is dan enkel het leven hier op aarde...Geloven doe je volgens mij niet zomaar, het is evengoed dingen in vraag kunnen en durven stellen. Dat jij die vragen zo op me af zou vuren had ik ook niet echt verwacht. Toen je in het weekend even naast me kwam liggen vroeg je " mama, is arm zijn een straf van God?" Ik schrok, want dat was precies dezelfde vraag die ik ooit zelf stelde. Als je weet dat meer dan de helft van de wereldbevolking in armoede leeft, dan klinkt jou vraag erg wrang.Als ik om me heen kijk dan zie ik ook mensen voor wie elke dag eerder een dag is om te overleven, dan om te leven. Ik weet hoe ik al hoogoplopende ruzie's gehad heb, omdat mensen vaak zo zelfingenomen zijn, om te denken dat het hen nooit zou overkomen. Armoede, het klinkt bijna als een marginaal woord. Net zoals ziekte en dood, willen we het als mens vaak niet onder ogen zien dat het rondom ons is. We doen vaak alsof ons neus bloed, we meten alles af, en troosten ons geweten wanneer we aan één of ander goed doel iets gegeven hebben. Als ik beelden zie van uitgehongerde kinderen in Afrika, dan keert mijn maag soms...en jij vraagt me of het een straf van God is? Als jongere werkte ik bij sociaal verwaarloosde kinderen als vrijwilleger, ik heb er kinderen gezien die er nauwelijks een peuter uitzagen, eerder een grote baby, en het waren kleuters! Ik zou begod niet weten wie armer was, al zouden wij ons moeten schamen dat er in een ontwikkeld land, die ondanks alles welvarend is, er dergelijke toestanden bestaan. Nee ventje, ik ben ervan overtuigd dat arm zijn geen straf van God is, maar hoe het komt dat de wereld dan zo oneerlijk verdeeld is, dat er zoveel onrechtvaardigheid is in de wereld...ik weet het niet! Ik wou dat ik een antwoord had, maar je zal merken ventje, dat er heel wat vragen zijn waar ik geen antwoord op weet. Het zijn dingen waar ik je waarschijnlijk nooit een antwoord zal kunnen op geven, maar ondanks mijn onbeholpenheid ben ik best trots op je! Gewoon, omdat je het leven en de wereld in vraag durft stellen. Het bewijst dat je verder kijkt , dat je nadenkt , en merkt dat er (on)eerlijkheid bestaat. Ik hoop dat je die gave niet verliest, dat je altijd menselijk blijft, je zou me geen groter verdriet doen dan dat ik ooit merk dat je kil en gevoelloos geworden bent, en je zomaar zou (ver)oordelen.
Roibin, Hoewel je intens genoten hebt van het weekend, huilde je zaterdagavond. Jij had je taart niet gegeten voor je verjaardag! Hoewel je 13 jaar bent, je best een stoer kereltje geworden bent, begreep je niet dat er geen taart geweest was. Zondag heb ik je een chocoladetaart gemaakt terwijl je naar de chiro was, en je snoet toen je thuis kwam! Je straalde gewoon, en ik kreeg een ongelooflijke " dankjewel" en twee armen om me heen! Feest is voor jou taart, en zonder taart is er nooit een feest geweest!
Rowan, Wij zijn naar de kermis geweest! Het was een kermis die je op 5 min rondgelopen had, maar jij lachte alleen maar! Je genoot van de lichtjes, en het vliegtuigje waar je eindeloos mee naar boven en terug naar beneden ging. Elke keer je mij zag, zwaaide je met zoveel enthousiasme, dat ook de andere mensen om je moesten glimlachen. We zaten samen frietjes te eten, en jij kletste er op los. Ik heb eindeloos van je genoten!
Randall, Jij bent met je broers en papa naar de auto's gaan kijken! Wat was je enthousiast, jij lijkt net zo'n autogek ventje als je broers! Omdat Rowan niet tegen het geluid kan van auto's , die toon doet hem pijn, was het een uitstapje zonder je maatje! Maar wat waren jullie blij elkaar te zien's avonds! Vanmorgen namen jullie afscheid van elkaar, je legde je armpjes rond Rowan en zei " dag broere..." en je gaf hem een zoen! Ik keek...en besefte... Het is de grootste rijkdom die ik jullie kan geven, ...elkaar!
Jou communie is achter de rug, Ranald! Ik ben blij dat alles goed verlopen is. Dat is in elk geval het gevoel dat ik er bij heb. Jou stalend gezicht, je oprechte " dank je wel mama, en je armen om me heen, het..."ik vond het echt leuk!"...zijn voor mij voldoende om ook blij te zijn. Hoe graag ik ook gewoon het vertrouwen zou hebben dat alles wel goed komt, ik weet dat het vertouwen, het geloven...vaak ontbreekt. Zelfvertrouwen, dat is iets wat jullie mama vaak mist. Altijd ergens bang mensen te ontgoochelen, niet te voldoen aan de verwachtingen! Het is een gevoel dat ik al zolang in mij meedraag, waardoor ik soms niet merk dat het er is, maar het is er wel...de angst verkeerd te doen! Dat merk ik het meest op dagen zoals in het weekend. Er zijn heel wat momenten in mijn leven geweest waar ik er alleen voor stond, en er is ook een tijd geweest dat ik onbewust vond dat ik ook niemand nodig had. Ik weet heel goed dat ik op deze manier zelf mensen van me weg duwde, en soms zelfs gewoon niet toeliet in mijn wereld. Ik wil niet dat jullie zo in de wereld staan. Omdat ik weet hoe eenzaam je dan kunt zijn. Het heeft me heel wat tijd en ook heel wat energie gekost, maar ergens weet ik dat ik mensen terug toelaat, evengoed alsof ik zelf ook wel eens mijn plaatsje in deze grote wereld opeis! Al was het maar, omdat we met z'n allen dan minstens rustig kunnen ademhalen! Maar zaterdag...zaterdag was het goed ventje... Ik heb je zien stralen! Ik was trots op je lieve Ranald, ik besefte dat jij altijd dankbaar bent, het maakte me rustig...en vanaf dan kon ik genieten, en dat hebben we gedaan, samen met je broers en je papa! Roibin, jij bent morgen jarig! De eerste keer dat je verjaart, zonder dat ik je goeie morgen kan wensen! De eerste keer dat ik niet kan zeggen ...zoveel jaar geleden...was jij de mooiste baby die ik ooit gezien had! Jij was het mooiste geschenk dat ik ooit gekregen had...uren heb ik naar je liggen kijken! Ik heb je handje door mijn vingers laten glijden, met mijn wang zachtjes tegen die van jou, als ik mijn ogen sluit kan ik je zachte huidje herinneren, ik ruik je geur, het vervult mij met een mengeling van weemoed en dankbaarheid! Morgen schat, zal jij in mijn gedachten zijn, ik zal je bellen, ik heb je een verrassing opgestuurd, ik zal je missen...meer nog dan anders... maar ik zal ook "dank je wel " zeggen voor al die mooie jaren dat je me reeds gegeven hebt! Jij leerde me mama zijn... met vallen en opstaan ...maar het is het mooiste wat ik ooit gekregen heb. In gedachten sla ik mijn armen om je heen, ik wens je een fijne verjaardag schat, geniet ervan...ik zal er ook van genieten...omdat ik je mama ben! Lieve Rowan, Je hebt terug een beetje rust gevonden, dat merk ik...in je praten vooral... Mijn lief ventje, wat heb jij genoten van het feest! Van de aandacht...van het spelen, van de knuffels, van de zoenen,... Als ik naar je kijk kan ik alleen maar bedenken hoe ontzettend graag ik je zie! Randall, De wereld draaide rond...en jij speelde erin! Jij hebt gespeeld, gelachen, gezongen en gedanst! Jij danst en zingt namelijk wanneer het je uitkomt! (Jij leeft zo intens dat je me soms bang maakt) Zondag lag jij uitgeteld op het tapijt, zomaar in slaap gevallen! Ik hou van je, kleine kabouter! Ik laat het weekend achter me, ik ben blij, sluit de mooie herrinering in mijn hart... Ik glimlach en geniet na ... Lieve groet van jullie mama xxx
Halfweg de week... Ik loop een beetje verloren tussen de drukte ... Ik voel hoe ik vandaag moeite heb mijn tranen te bedwingen. Lieve Rowan, ik kan het niet helpen, maar deze week mis ik je aanwezigheid meer nog dan anders. Misschien komt het wel omdat je beetje in de war was in het begin van de week. Je ging één keer slapen, dan twee keer, je stemmetje klonk stil toen je zei " Drie keer slapen? , Rowan gaat vier keer slapen he mama?" Randall zat maandag huilend op je bedje " Rowan moet bij Randall slapen! " Roibin huilde maandagochtend, waarom juist?...Tja ik weet het niet...maar het raakte me dieper dan ik had gewild,. En dan Ranald vandaag. Je was boos Ranald, niet een beetje maar woedend! Ik zag hoe de situatie op de speelplaats uit de hand liep. Je meester was al tussenbeide gekomen, en hoewel ik mij heel erg moest inhouden ben ik er niet tussengekomen. Ik ken je...ergens wist en weet ik wel waar een deel van jou boosheid, jou woede vandaan komt. Waar je boosheid voor heel gewoon een lekke band vandaan kwam...maar ik zei niks. Ik voelde alleen maar de tranen over mijn wangen rollen, en ik voelde me zo heel erg alleen. Ergens had ik mijn arm om je heen willen slaan en zeggen " kom vent, we gaan naar huis" Maar ik begreep ook jou leerkracht, en waarom hij boos was op jou. Sommige dingen wil ik niet vertellen, wil ik niet uitleggen, dus zwijg ik... Ik hoop alleen dat je ooit die boosheid die soms in je leeft, kunt omzetten in iets positiefs...dat je die kracht gebruikt om datgene te bereiken dat je zo graag wilt. Deze namiddag zag ik jou dan spelen met je kleine broertje. Dat is dan diezelfde jongen die met een engelengeduld met zijn broertje speelt,... hij vond het schitterend...de kleitaartjes die je maakte! Hoewel je volgens mij meer die jongen van deze namiddag bent, een fantastisch kereltje , word je het meest afgerekend op situatie's zoals deze middag. Ik zal heel erg blij zijn dat de week voorbij is. De tijd gaat me deze week te traag. Maar morgen bel ik je Rowantje, en ik hoop dat je terug je eigen vrolijke zelf zal zijn aan de telefoon. Ranald, morgen een nieuwe dag, hopelijk krijg je ook nieuwe kansen... Roibin, ik ben benieuwd hoe je week is geweest, ik bel je morgen zodat je niksz vergeten bent voor het weekend... Randall, morgen vertel ik je een extra verhaaltje, van een klein konijntje...met hele grote voeten! Je zal je voetjes in de lucht gooien...en tonen dat jij ook al grote voeten hebt. En we zullen lachen, en een dikke zoen geven, zwaaien naar de broers... en vrijdag zal je antwoorden op de vraag: " Wie komt vandaag naar huis?" Mijn broers!!! Rowan en Roibin! Je zal vrijdagavond je armpjes opendoen en je broers omhelzen, je zal hen de mooiste knuffel geven die je kan bedenken... En ik? ... Ik zal gewoon blij zijn dat ik deze week achter me kan laten, en genieten van jullie aanwezigheid! Ik zie jullie graag, de één niet meer dan de ander...alleen... elk op jullie eigen manier zie ik jullie het liefst! Niets op deze wereld kan ooit aan jullie tippen...jullie zijn alles voor me... Voor altijd...met heel veel liefde, en heel veel trots ! Jullie mama xxx
Hoewel de zon schijnt...en zij tijdens de vakantie mij helemaal blij maakte, lukte het niet zo goed vandaag. Het was zo'n dag waarvan je wilt dat hij net dat beetje langer duurt dan anders, gewoon omdat je morgen voor je uitschuift. Dikke tranen rolden over Rowan zijn wangetjes toen ik hem vertelde dat het nog één keer slapen was, en dan ging Rowan terug naar school. Lieve Rowan, Ik dacht dat ik met je ging meehuilen toen je zei " maar Rowan wil niet in de school slapen, ik wil bij mama blijven" Je sloeg je kleine armpjes om me heen, je knuffelde me en zei " mama, mijn mama, mag Rowan bij je blijven?" Lieve schat, ik wilde dat ik kon zeggen dat je niet hoefde naar de school te gaan, maar daar kan ik niet in kiezen. Dus hou ik jou stevig vast, geef je een lieve zoen en zeg dat 4 daagjes vlug voorbij zijn. Ik kriebel door je haartjes en zeg dat Rowan altijd bij mama is, zelfs als hij mij niet kan zien! " Ja zeg je met een klein stemmetje, Rowan is in mama haar hartje, en mama is in Rowan zijn hartje! Ik slik mijn tranen in,en lach...mijn lieve flinke Rowan...voor mij ben jij een heel dapper kereltje! Roibin, Ook jij vertrekt morgen weer voor een week. Wat zal het stil zijn in huis! Je verhalen aan tafel zal ik best missen, en zoals je 's avonds nog even naast me komt liggen om jou dag te vertellen. Ik geniet altijd van dat even tijd hebben en te luisteren wat in je leeft. Jij zal even niet meer vertellen, omdat ik er niet ben, en thuis en school zijn twee werelden die jij steeds van elkaar gescheiden houd. Stel het wel vent, ik zal je missen! Ranald, Jij deed het goed voor de vakantie, en ik hoop dat je dezelfde weg kan blijven volgen. Een weg waar je min of meer een beetje evenwicht vind, zodat ook jij je zesde leerjaar achter je kan laten met tal van mooie en fijne herinneringen. Je mama kijkt nooit terug met een fijn gevoel aan de lagere school, zelfs nu na al die jaren kan het mij nog parten spelen. Ik weet hoe wreed en hard kinderen kunnen zijn, ik weet hoeveel verdriet er in een kinderhart kan leven. Daarom dat ik wil dat jij met een fijn gevoel naar de lagere school kan kijken, het zorgt dat je basis stevig genoeg is om in jezelf te geloven! Ik geloof in je ventje, echt waar, en ik weet dat jij het ook weet! Lieve kleine Randall, Wat zal jij je broers missen? Ik weet dat je goede maatjes bent met Ranald, maar je speelkameraatje, je kleine grote broertje, je...ik ben nooit alleen maatje zal er de ganse week niet zijn. Je grote broer die jou op schoot pakt en verhaaltjes voorleest zal er ook niet zijn. Ik weet dat je hen zal missen, je zal naar hen vragen, en we zullen de dagen tellen. Maandag zal jij in Rowan zijn bedje slapen, nog even in Roibin zijn kamer kijken ( is hij er echt niet?), en je zal slaapwel zeggen, en zwaaien, en zoentjes gooien... Lief klein ventje...zaterdag zal het feest zijn, echt feest, want Ranald doet zijn communie, maar jij ? jij, zal voornamelijk blij zijn, en feest vieren omdat al jou broers gewoon thuis zullen zijn! Hoewel de gedachte aan morgen mij intens triest maakt, omdat ik weet dat ik weer zal moeten wennen aan het gemis, aan de stilte van de dag, aan het niet aanwezig zijn...toch ben ik blij om wat geweest is. Dankbaar...om al die heel gewone dingen. Elke keer ik dreigt te verliezen waar het allemaal om gaat, besef ik net door het steeds weer afscheid nemen dat ik dankbaar ben, wanneer de week voorbij is dat ik ook mag verwelkomen! Mama zal op je wachten Rowan, en als de bus stopt dan zal ik mijn armen opendoen en jou omhelzen! Roibin ik zal blij zijn als je berichtje verschijnt " Ik zit op de bus" Ranald en Randall, ik ben zo heel blij dat jullie er nog zijn, zodat het de scherpe kantjes van de pijn van het missen een beetje minder maakt! Lieve groet Jullie mama xxx
Dag Zon, Wat was ik blij om jou te zien vorige week. Je verwarmde niet alleen mijn gezicht, je verwarmde voornamelijk ook mijn hart! Je maakt de wereld zoveel groter, het speelterein van mijn kinderen werd plots zoveel ruimer ... Binnen in huis was er rust, buiten leefde alles zoveel intenser... Rowan en Randall, jullie hebben prachtige bergen gemaakt in de zandbak... De tuin werd jullie speelterein Ik heb gelachen met jullie wilde verhalen, genoten toen jullie buiten boterhammetjes aten en melk dronken! Jullie zagen er gewoon gelukkig uit, en dat maakt mij blij! 's Avonds rook ik de tuin in jullie haartjes. Ik kon het niet laten nog even naar jullie te komen kijken als jullie sliepen. Ik hoorde jullie zachtjes, rustig ademen ...jullie zijn samen... twee handjes op een buik! ' s morgens vind ik jullie vaak samen in het bed van Rowan, jullie zien er dan zo schattig uit, twee kleine ventjes... twee blonde kopjes komen vanonder het deken! "Mama, Rowan is helemaal blij!" "Ik ook " roept Randall...een prachtig begin van een nieuwe dag! Roibin en Ranald... Ook jullie genieten elk op jullie eigen manier van de zon. Jij Ranald gaat fietsen, zelfs bij je neefje waar je even ging logeren. Je geniet van het buiten zijn, van met je fiets rondrijden en dingen te zien en te horen. Je kijkt uit naar je communie. Ik hoop dat je blij zal zijn met je feestje, het is allemaal niet te groots...maar je mocht de mensen uitnodigen die jij er graag bij had, en de meeste zullen er ook zijn! Ik schrik soms als ik zie hoe je verandert...je groeit als kool...je manier van praten, je manier van zijn...het verandert. Nog even... en ook bij jou zal het kind steeds meer plaats maken voor het groot worden. Ik kijk toe...soms gaat het me een beetje te snel, maar ik ben dankbaar omdat ik deel mag uitmaken van je leven! Roibin, Als ik jou niet zie, zit je buiten... je geniet... het doet me denken aan die keer dat je buiten speelde met de wind! Je schaterde het uit van het lachen, je stekte je armen en liep steeds weer tegen de wind op! "Kijk mama" riep je "ik speel met de wind!" Ik vond het zo mooi, zoals je daar liep...je speelde met de wind, je genoot en lachte. Het is de mooiste lach die ik ooit van je hoorde! Vrijdag stonden vrienden van vorig jaar aan de deur, ze vroegen of je mee mocht een ritje maken met de fiets. Ik zag de paniek in je gezicht, dit was niet gepland. Ik vond het schitterend, ze waren jou nog niet vergeten! Ze kennen jou, dus kijken ze niet vreemd op van jou eerder afstandelijke reactie. Achteraf was je blij dat je mee geweest was, vond je het leuk! Gelukkig...zijn er mensen, zelfs klasgenootjes van vorig jaar die je kennen, en je gewoon aanvaarden zoals je bent. De vakantie is al over de helft...alles verloopt een beetje minder rond, het loopt soms een beetje vierkant...maar dat geeft niet! Ik geniet van heel gewone, kleine dingen... Alleen al het zien van de zon, maakt mijn wereld zoveel groter! Het is vakantie!
Een maandag, niet zo als alle andere... Het is vakantie! Niet zo heel vroeg uit de veren, maar goed ook... mama is gisteravond nog naar een feestje geweest, gewoon met een paar vriendinnen... Het was leuk, gezellig ook...al was het later dan gewoonte vooraleer ik mijn bed zag. Het belet me niet om te genieten van vandaag! Rowan, je was thuis! Gisteren was het pasen, en wat genoot je van het eitjes zoeken! Maar je vertelde mij ook het paasverhaal... Zo mooi... Je vertelde van de soldaten, van Jezus aan het kruis, je sloot af met te zeggen " De engel kwam en zei...niet wenen, Jezus is niet dood, hij leeft!" Je lachte en zei...je kan Jezus niet zien, maar hij is in je hartje! Als Rowan mama niet ziet is mama in mijn hartje, en als mama Rowan niet ziet ben ik in jou hartje! Ik heb er lang niet zo over gedacht...jij begrijpt veel meer dan ik dacht...ik moet zeggen dat ik soms geraakt ben door de manier waarop jij de dingen benoemd. Jij hebt het paasverhaal begrepen, en dat is voor het grote deel te danken aan de mensen die jou binnen de school omringen. Ik doe mijn hoed af voor hen. Zoveel dingen krijgen voor jou een betekenis! Lieve schat, ik geniet van je thuis te hebben, van je bezig te zien, en je lieve knuffels, zomaar zonder reden...mijn mama, en jij mijn lieve Rowan! Roibin, Je ben op stap met je grote vriend! Een dagje voor jullie...ik gun het je van harte! Ik weet hoe je opkijkt naar jou pepe! Hoewel je soms weinig zegt als je hem zomaar ontmoet, maar ik weet hoe je uitkeek naar dat dagje! Op een bepaalde manier kom je na een tijdje los, en ik weet dat je morgen zal vertellen...en blij zal zijn. Dat je een bepaalde trots zal hebben in je stem als je vertelt over wat jullie gedaan hebben...dingen waar je je mama en papa, je broers deelgenoot laat van zijn, vanop op een afstand...maar dat is goed vent...ik vind dat niet erg! Het is fijn te weten dat er mensen in je leven zijn waar jij naar opkijkt, mensen die jou deelgenoot laten zijn van hun leven, en zo een stukje van elkaars leven delen! Het zijn mensen die met je meewandelen op jou weg naar groot worden, ik ben blij en dankbaar dat ze dat willen doen, dat ze er zijn voor jou... Zij kunnen je dingen leren over het leven en de wereld, die wij niet kunnen. Net omdat ik je mama ben, je papa je papa is! Ik ben benieuwd naar morgen, slaap goed...en geniet... Ranald, Jij bent thuis en moet een beetje wennen aan het thuis zijn met je broers. Het is drukker dan anders, meer lawaai...en dat vraagt een beetje aanpassing van je... Niet mama en papa voor jou alleen hebben 's avonds, maar het went...en ondanks de drukte weet ik ook dat je geniet van je broers. Zoals je vanmorgen met je broertjes op schoot zat te spelen, hen trooste omdat er een valpartij was, en hen nu en dan ter orde roept! Je bent een heel bijzonder, toffe grote broer! Randall, 's Morgens ben jij degene die eerst wakker bent, dan kom je op mijn bed zitten en je maakt me stilletje wakker door tegen me te praten! Je kriebelt met je handjes door mijn haar, en komt heel stilletjes naast me liggen. Hoewel ik wakker ben, laat ik mijn ogen nog even dicht, en geniet van je aanwezigheid! Lieve kabouter...jij schatterlacht zo heerlijk! Ik vind je super! Morgen zou het zonnetje weer van de partij zijn, al konden we ook vandaag niet echt klagen. Jullie hebben buiten gespeeld, genoten van de eerste droge dagen, de minder koude dagen. Ik ? Ik geniet van jullie thuis zijn, van jullie aanwezigheid...jullie verhalen... en tussenin probeer ik ons gezin, gewoon gezin te laten zijn! Prettige vakantie! Lieve groet jullie mama xxx
Nog even...en de week ligt weer achter ons. De vakantie staat voor de deur, en daar ben ik blij om, hoewel het hier dan veel drukker is dan de doordeweekse dagen. Maar het is ook een gezellige drukte! Ranald, vandaag krijg je je rapport. Ik ben benieuwd, net zoals jij... Ik weet dat je ervoor gewerkt hebt, je hebt je best gedaan...dus daar zal het zeker niet aan liggen. Maar ik ken je, en ik weet dat jij het jezelf niet altijd makkelijk maakt. We zien wel... Roibin, Jij bent voornamelijk blij dat het even vakantie is, alles een versnelling minder... dat doet je goed! Randall, Voor jou zijn soms zo weinig woorden, gewoon omdat je een vrolijk kleutertje bent! Een eigen willetje, dat wel...maar zo'n zonnetje! Gisteren kwam je binnen gelopen, fier als een gieter gaf je mij zelf geplukte bloemetjes. Ik had me boos moeten maken, want er staat geen narcis meer in de tuin. Maar je snoet, zo trots...en de woordjes " kijk mama, voor jou! Ik heb bloemetjes geplukt, mooi he?" Ze waren schitterend, en de bedoeling was zo lief dat ik ze met een dikke zoen in ontvangst nam. Ik probeer je duidelijk te maken dat zomaar bloemen plukken niet mag, maar aan de andere kant begrijp ik je wel! Je bent pas 3, hoe kan je nu weten waarom madeliefjes plukken mag, en narcissen niet? Ik moet eigelijk heel hard om je lachen schat...om je vrolijk karakter en je lieve onschuldige snoet, al is het soms wel eens een deugniet snoet...die probeert onschuldig te zijn! Lieve kabouter ( zo noem ik je vaak) dank je wel! Rowan, Morgen ben je veel veel thuis, want het is VAKANTIE! Ik heb op je schoolblogje filmpjes gezien van jullie thema ridder. Hoe hartverwarmend te zien! Ik heb er echt van genoten! Ranald stond naast me mee te kijken, om het met zijn woorden te zeggen " wha bere sjiek zeg!" Elke keer ik aan je denk, of het nu is ,omdat de gedachten mij doen glimlachen, of omdat ik je mis, telkens besluit ik met de gedachte dat het goed met je gaat. Dat weet ik niet alleen uit de verhalen van de juf of opvoedsters, ik weet het gewoon,ik zie het aan je ...je manier van zijn, het vertelt me steeds weer het verhaal van een kereltje die zich goed in zijn vel voelt. Jij bent soms mijn groot verdriet, omdat ik je vaker moet missen dan me lief is, maar ook mijn groot geluk. Hoe blij kan ik zijn om nieuwe woordjes dat je leerde, of een zin die echt klinkt. Hoe blij ben ik al niet geweest met zoveel kleine dingen waar anderen zich niet van bewust zijn. De eerste keer dat ik je mocht aanraken na je geboorte, de eerste keer dat ik je mocht vasthouden! De eerste keer dat je alleen kon ademen...zoveel heel gewone dingen. Dat is een deel van het leven ,van zowel Randall als jij dat ik gemist heb. Ik heb jullie nooit als kleine pasgeborene thuis gehad. Maar er is wel de dankbaarheid omdat jullie ondanks alles konden thuiskomen, opnieuw thuiskomen! Maar er is ook de blijheid omdat ik je mama ben, want hoe vaak vergeten we niet dat wij evenzeer dankbaar mogen zijn dat we er kunnen zijn voor onze kinderen? We staan daar volgens mij weinig bij stil. Ik bedoel maar ... onlangs hoorde ik een oma vertellen over haar kleindochter. Het meisje is 5! Het kwam thuis en zei " oma, er niemand die nog weet dat mijn mama gestorven is, terwijl ik haar nog elke dag mis" Ik kreeg het er koud van. Ik mag er evengoed niet aan denken dat ik julllie nooit groot zou weten worden. Dat gevoel zou mij wanhopig maken. Niet op een leeftijd waar jullie nog zo hard een mama en papa nodig hebben. Wie zou jullie graag zien zoals ik dat doe? Wie zou er steeds weer voor jullie zijn zoals ik er voor jullie wil zijn? Bij wie zouden jullie steeds weer op verhaal komen? Jullie zouden vast wel groot worden, en ik ben ervan overtuigd dat heel wat mensen het beste met jullie voor zouden hebben. Maar ze zouden over jullie heen kijken, ze zouden doen wat zij het beste vinden! Maar wie zou er aan denken om op jullie hoogte te komen en echt te kijken wat voor jullie belangrijk is? Ik weet het niet. Het doet mij alleen maar besluiten dat ik heel erg dankbaar ben om elke dag dat ik jullie mama mag zijn, dat ik er kan zijn voor jullie. Ik hoop lang genoeg totdat ik weet " ze kunnen het helemaal alleen!" Lieve groet jullie mama xxx
Een vlinder,..maar hij moet sterke vleugels hebben!
Nog een weekje... en dan is het terug vakantie! Rowan, jij en ik... we tellen de dagen. Nog 4 keer in de school slapen, en dan ben je terug veel...veel thuis! Je oogjes worden groot als je het verteld. Je telt de dagen op je vingertjes, maandag...dinsdag...woensdag...donderdag...en vrijdag terug thuis! Ik geniet alleen al van het feit je bezig te horen. Ranald, De laatste dagen zijn we vaak samen. We ziin de schoenen gaan kopen, die je zo graag had gekregen. Jou dankbaarheid om zo'n kleine, vanzelfsprekende dingen is altijd zo groot. We hebben je kleren gekocht voor je communie, en jij bent blij! Deze morgen naar het boekenfestijn geweest. Dat is echt iets voor jij en ik. We lopen er rond, kijken een beetje hier en een beetje daar. We storen ons niet aan de tijd, we weten elkaar steeds weer te vinden. Randall, Jij had de lente in jou! Je was gewoon het zonnetje in huis deze week. Je was niet binnen te houden! Ik zie je zo graag spelen! Je rent door de tuin, glijd van de glijbaan, en overal heb jij je auto's mee. ' s avond ben je uitgeteld. Ik kan het niet laten om nog even je kamer binnen te gluren als je slaapt. Zo anders ben je.. als je zo rustig ligt te slapen. Ik hou van je vrolijkheid, ik hoop dat je die vrolijkheid nooit verliest. Het is zo kostbaar! Roibin, Ik merk hoe je steeds meer het ( kleine) kind zijn achter je laat. Ik sta sta vaak versteld over de manier hoe jij door het leven stapt. Ik bewonder je, want niets aan de wereld is jou vertrouwd. Je doet wat men van jou verwacht, daarnaast probeer je heel hard de wereld en de meeste mensen die erin lopen te begrijpen. Ik denk dat het soms erg vermoeiend voor je moet zijn! Hoe breekbaar je er soms ook uitziet...ik weet dat jij heel erg sterk bent. Als je 5 was, vroeg men je ooit " stel dat je een dier was, wat zou je dan willen zijn" jou antwoord was " een vlinder" Op de vraag wat je dan nodig zou hebben antwoorde je " sterke vleugels, want anders breken ze" Het is me altijd bijgebleven. Jij bent een vlinder vent, met sterke vleugels...daar kun je van op aan!
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik...hoe jullie alle 4 prachtige vlinders zijn, met sterke vleugels! Ik ben niet verdrietig om wie jullie nooit zullen zijn, eigelijk ben ik heel dankbaar om wie jullie zijn! Ik kijk niet naar jullie als " mijn zonen met..., ik kijk naar jullie...en ik zie hoe jullie zijn, wie jullie zijn! Ik ben nooit boos of verdrietig geweest om wie jullie zijn. Ik ben trots op jullie... Ik heb me nog nooit de vraag gesteld, wie jullie zouden zijn, als jullie niet...of als jullie geen... Jullie zijn Roibin ( de oudste ) Ranald (een broere ) Rowan ( een wonder ) Randall ( de jongste ) en ik...ben met al mijn liefde, voor altijd... trots jullie mama te zijn!
Vandaag, zomaar moest ik denken aan wie jij bent... en zomaar kwam het volgende bij me naar boven.
Twee handjes... zoveel meer dan grijpen zoveel meer dan geven ze vertellen mij... jou verhaal... Je armpjes om me heen zoveel meer dan je vasthouden zoveel meer dan mij omhelzen zoveel meer dan dragen ze laten me voelen wat...houden van is... Je mondje vormt woordjes de woordjes worden zinnen ze vertellen mij... zoveel meer dan jou verhaal Je beentjes stappen van me weg ze stappen naar mij terug... Alles aan jou vertelt me zoveel meer dan je verhaal... Het vertelt me wie jij bent Het vertelt me wie ik ben Want jij bent ik en ik ben jij
Maandag... Het weekend ligt alweer achter ons. Rowan wat was je kunstig vrijdag, ik vond je beeldig! Moet zeggen dat ik heel veel bewondering heb voor de mensen die deze voorstelling realiseerden. Niet alleen jij, maar ook je klasgenootjes straalden. Het was zo mooi te zien! Je was supertrots op je kunstwerken, en terecht ventje...ook je oma was supertrots! De manier waarop je mij begroette...daar krijg ik het helemaal warm van. De zorgen van de voorbije dagen gleden van me af, en ik heb alleen maar genoten van jou bezig te zien.Samen in de auto naar huis, zo gezellig van op tijd thuis te zijn, en jou en je broertje Randall die extra tijd te geven om te spelen. Jullie hebben allebei zo genoten van het weekend! Rowan...zaterdag mocht jij naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje. Fijn te zien dat jij helemaal aanvaard bent in je school, in je klas.... Randalleke... Ik zie hoe jij je handjes gebruikt als je tegen je broer praat, en heel geduldig toont hij jou hoe je iets zegt met je handjes. Met zoveel enthousiasme doe jij hem na...het is ronduit prachtig om jullie bezig te zien! Roibin, Jij was weer je vrolijke zelf...je kon buiten spelen! Dat doe jij zo graag, buiten spelen...eindeloos hetzelfde spel, het is zoals ik jou het beste ken! Ranald, De proefwerken zijn voor jou begonnen, en ik merk dat je ervoor gaat. Je wil het zo graag goed doen. Je gedrevenheid , je wilskracht , ik heb er heel veel bewondering voor! Tussen je bezigheden in, maakte je nog tijd om te spelen met je kleine broertjes, die bulderen van het lachen met jou gekke toeren. Ik kon alleen maar glimlachen om jullie fratsen, blij zijn ,met jullie gelukkig zijn! Ik merk dat niks ter wereld belangrijker is dan jullie...en toch besluit ik terug een deel van mijn leven in mezelf te investeren. Ik heb daar heel lang over nagedacht. Het is zeker geen impulsieve gedachte van...ik ga iets doen, en het maakt niet uit wat. Ik geef toe dat Rowan de weg openmaakte om tot dat besluit te komen. Maar vroeger was het voor mij evengoed een ongekende wereld, meer en meer leer ik de wereld van dove en slechthorende mensen kennen. Het fascineert mij, het boeit mij...dus ga ik volgend jaar terug een opleiding volgen...ga ik terug naar school. Ik geef toe dat het met gemengde gevoelens is, er zijn momenten dat ik denk...ik ga dat nooit kunnen! Maar aan de andere kant vind ik dat ik nu eindelijk ook iets moet doen wat ik zelf wil. Niet om aan verwachtingen van anderen te voldoen, maar voor mezelf! Ik merk hoe ik zo vaak gedaan heb wat anderen van mij verwachten dat ik onderweg mezelf kwijtraakte. Ik wist op den duur niet meer wat ik wilde, wat ik kon doen... Ergens ben ik ook bang om te falen, maar ik weet dat ik achteraf altijd spijt zal hebben, omdat ik het nooit probeerde. Maar ik wil geen spijt meer hebben, spijt is een verloren gevoel. Ik weet dus niet wat de toekomst zal brengen, maar ik weet wel wat ik in die toekomst wil doen. In de eerste plaats altijd de mama zijn van Roibin, Ranald,Rowan, en Randall! Daarnaast zien we wel...uiteindelijk komt alles wel goed! Daar blijf ik in geloven! We kunnen het verleden nooit veranderen...we kunnen uiteindelijk alleen maar aan de toekomst werken! Rowan...ik sluit mijn ogen...en je bent hier! Roibin...tot vrijdag kerel! Ranald...veel succes met je proefwerken! Randall...ik til je op en geef je een knuffel! Een lieve groet xxx Jullie mama
Eindelijk is het donderdag... Rowantje...jij kijkt net zo uit naar morgen als ik. Ze zeiden in school dat je de lente in je lijfje had! Ik kon me zo een beeld vormen van jij die buiten speelt, lacht, met je fietsje rondrijd. Jij geniet van elke dag, van elk moment. Ik heb je zo hard gemist deze week, meer nog dan anders. Dat komt vast omdat je broer Roibin thuis geweest is. Ik zette 6 borden aan tafel, ik miste je stemmetje, je armpjes om me heen. Jij bent zo'n knuffelkonijntje! Mama had het een beetje gehad deze week, zoveel dingen die verkeerd liepen, zoveel boosheid, en dan komt het verdriet. Als ik dan huil, ben jij degene die zegt " mama, ben je een beetje verdrietig? Kom ...ik ga je een zoentje geven" en dan kriebel je met je handjes door mijn haar, en zeg je " ik ga een beetje bij je blijven" Zo'n simpel iets , maar wat miste ik dat... Roibin, Wij zijn woensdag naar de controlearts geweest. Meestal zeg ik niet veel, maar woensdag schrok ik van mezelf. De dokter vroeg of ik nog iets wilde vertellen, toevoegen...of wat dan ook. Ik hoorde mezelf antwoorden " eigelijk wel", ik voelde hoe zoveel dingen tegelijk naar boven kwamen. Ik heb hem verteld hoe weinig plaats er is voor kinderen zoals jij. Want je bent niet de enige... Je ziet er heel gewoon uit, een knap kereltje van bijna 13 jaar. Maar ik zie ook hoe jij je best doet om te zijn zoals alle anderen. Ik zie je nog binnenkomen na een dag op school. Je deed de deur dicht en zei "hehe...nu mag ik gewoon mezelf zijn, en je nam je autootjes en ging er mee onder de tafel zitten. k zie hoe je voor de spiegel oefent om jezelf die houding te geven, van zij waar je jezelf aan spiegelt. Wij denken niet na over hoe we lopen, kijken, hoe we willen overkomen bij anderen. We zijn gewoon onszelf. Voor jou is dat een opgave! Ik heb hem verteld over hoe graag ik je op 10 min van thuis naar school had willen laten gaan. Maar jij kan daar niet aarden...wat moet je dan doen? Ik heb hem verteld dat ik je gewoon een toekomst wilde geven waar je minstens recht op hebt. Nu ga jij naar een school waar ze vertrouwd zijn met jou problemen, en ik merk dat het je goed doet, dat je je plaatsje gevonden hebt. Ik ben daar blij om, maar nee...dat is niet de gemakkelijkste oplossing. Want elke maandag laat ik jou en je broertje vertrekken voor een week, en het is met heel veel pijn in het hart! Het is een zorgen, een verdriet waar geen punt achter komt. Hoogstens een komma...want ik kan ook niet in de toekomst kijken, en na elke overwinning komt weer een nieuwe uitdaging. Ik kan het niet afsluiten, geen plaatsje geven...en toch vind men dat ik blij mag zijn ( en dat ben ik ook) en dat ik dankbaar moet zijn ( wat ik ook ben) maar ik moet mijn tranen inslikken, om dat daar geen plaats voor is. Jij ziet er een heel gezonde ( godzijdank) knappe kerel uit, en mensen kijken niet of nauwelijks verder dan dat. Ik werd zo kwaad toen ik daar zat...en ook verdrietig, en dus heb ik er aan één stuk door zitten rattelen over jou, ons gezin, en ik! Ik ben ook maar een mens, hij zei dat hij het begreep...ik weet niet of dat echt zo is. Maar dat doet er niet toe, hij luisterde wel...en dat op zich was voor mij al voldoende! Onlangs hoorde ik iemand de vraag stellen " hoe komen mensen er bij om een dagboek bij te houden op het internet" Ik bedacht me...eigelijk is dat maar een stukje van mijn leven. Maar ergens wil ik dat mensen , als ze dit lezen begrijpen en inzien dat niet alles is wat het lijkt. Ik heb ook verdriet om mijn kinderen ( net zoals elke ouder die dat meest dierbare wat ze hebben op de wereld op één of andere manier ziet strijden, vechten om te leven, vechten om herkenning, vechten om aanvaarding...) Ik kan me voorstellen dat ouders die elke dag geconfronteerd worden met een kind dat doodongelukkig is omdat het gepest word op school, evengoed ten einde raad kunnen zijn dan ouders met een ziek kind. Niets dat je meer pijn doet dan je kind te zien lijden, en dat kan volgens mij evengoed van mentale aard zijn. Wie zijn wij om te zeggen dat hun pijn of verdriet onbeduidend zijn. ? Ik wil mensen niet steeds lastig vallen met mijn zorgen, daar heb ik zelf niet altijd de tijd en de zin in, soms is er gewoon geen gelegenheid voor. Maar ik wil ook dat mensen begrijpen dat het niet altijd zo evident is, en soms ontmoet ik zo'n mensen...daar ben ik dankbaar voor. Als ik hun verhalen hoor, dan besef ik dat ik niet de enige ben met zorgen. Dat maakt me niet blij, dat maakt me wel sterker, omdat ik weet dat ik niet alleen ben, en soms is een simpel woord, een teken van herkenning, een woord van begrip dan meer dan genoeg om te weten dat zij het weten. Dit is een lang schrijfsel... Randall en Ranald, ik schrijf nu niet echt over jullie, maar jullie weten dat jullie net zo belangrijk zijn voor mij dan jullie broers. Maar ik mag altijd jullie mama zijn, iedere dag opnieuw. Jullie broers daarintegen moet ik heel vaak missen. Jullie nemen het me niet kwalijk...dat weet ik, want ook jullie missen soms jullie broers. Het laat mij weten dat jullie elkaar graag zien...en dat is onbetaalbaar!
(Als afsluit nog een dank je wel voor het luisterend oor van woensdag, fijn zo heel gewoon even te mogen langskomen!)
Wat vliegt de tijd... Het weekend is alweer voorbij... Een heel gewoon weekend....maar ook een fijn weekend! Jullie waren allen thuis, met de gewone dingen van elke dag. Rowantje, Je was zo blij toen ik je vertelde dat mama je vrijdag komt halen, met de auto...nog vier keer slapen! Ik ben benieuwd kereltje naar de kunstwerkjes dat jullie gemaakt hebben in school. Ik tel ook de dagen, net zoals jij... Zondagavond kwam je naast me zitten en zei" kijk mama, mijjn oogjes zijn toe, ik kan jou niet zien, maar je bent wel in mijn hartje." Je legde je handje ter hoogte van mijn hart en zei" En ik ben daar he mama?" Wat ben jij een dapper ventje...ik sla mijn armen om je heen, en besef hoe dankbaar ik ben omdat ik je ondanks alles kan omhelzen! Ranald, Een kort maar schitterend berichtje in je agenda! Ik was supertrots op je! Die kleine dingen zijn jou moter om vooruit te gaan. Jullie zijn mijn moter om vooruit te gaan! Roibin, Ik ben in je school geweest. Ik heb er anderhalf uur met je leerkrachten gepraat. De leerstof is soms een beetje te hoog gegrepen voor jou...dat weet ik, en dat besef ik...nee, daar ben jij niet minder voor. Jij bent geen studiehoofd, jij wil dingen doen! Daar heb ik alle begrip voor, we zijn nu eenmaal allemaal verschilend...en dat is maar goed ook. De leerkrachten hebben me dat heel voorzichtig willen vertellen, ik voelde hun onzekerheid...de eindbeslissing blijft nog altijd onze keuze... Maar dat heeft geen zin, voor mij telt dat jij gelukkig bent, blij bent met het leven, je gevoel van eigenwaarde is even belangrijk. Maar ik was wel blij te merken dat men ook zag dat jij een heel integere kerel bent, eigelijk een heel tof ventje...die ook inziet wat kan en wat niet kan. Daar hecht ik veel waarde aan...je houding, je manier waarop je met andere mensen omgaat... Ik zou ontgoocheld zijn te merken dat je dat deel van het mens zijn achter je laat. Je bent nauwelijks 13 jaar...je moet nog veel leren, soms heb je het best moeilijk met groot worden...maar je bent een fijn kereltje. Je knuffel zondagavond was hartverwarmend! Dank je wel vent! Randalleke, Mijn sloeber, mijn gekkebekkentrekker...beetje de clown van ons gezin. Ik moet altijd zo om je lachen. Je enthousiasme, je vergevingsgezindheid, de manier waarop je mij " mijn mama, mijn mamoet" noemt. Ik kan er zo om lachen...al ben jij de enige die me zo mag noemen, omdat het je lievelingspersonage is van de film" ice age" De manier waarop je mij begroet, al ben ik hooguit een halfuur weg geweest. Ik zie je graag kereltje! Begin stilletje alles weg te doen van jullie babytijd. Soms met een beetje weemoed, waar is de tijd? Maar het is genoeg geweest, het is goed zoals het nu is. Rowan en Randall jullie babytijd is een tijd van veel tranen en veel zorgen om jullie geweest. Jullie waren al een paar weken vooraleer jullie thuis kwamen, en het eerste jaar van jullie leven heb ik meer in het ziekenhuis doorgebracht dan thuis. Het is zwaar geweest, soms heel erg eenzaam...maar ik zou het zo overdoen. Roibin en Ranald, alleen jullie weten hoe moeilijk het hier geweest is. Maar die moeilijke tijd heeft ook een band gesmeed. Soms moet ik jullie enkel aankijken, en dan weten jullie het. Maar ik vind het fantastisch dat jullie broers zijn, ik merk hoe jullie aan elkaar verbonden zijn met onzichtbare draden, ze zijn elastisch...hoe ver jullie van elkaar verwijderd zijn, jullie komen steeds naar elkaar terug. Zo zijn ook wij met elkaar verbonden, met lange elastische draden, en hoe ver jullie ook van mij verwijderd zijn, ik hoop dat jullie altijd terugkeren! Ik sluit mijn ogen, en jullie zijn er...omdat jullie in mijn hart leven!
De week is bijna voorbij... Lieve Rowan, Ik heb je aan de telefoon gehad...wat klonk je blij, toen je zei " mama, nog 1 keer slapen en dan kom ik naar huis!" Ik zal blij zijn dat je er bent ventje, want ik mis je... Ik hoorde van je opvoedster dat je dinsdag zo onrustig geweest bent. Je sliep nauwelijks... Wat was er aan de hand? Ze kon me geen antwoord geven... Op die momenten denk ik , ik zou bij je moeten geweest zijn. Ik zou bij je gebleven zijn, ik had mijn armen om je heen gelegd, en was bij je geweest tot je rustig terug insliep... Maar ik was er niet, en dat spijt me zo ventje! Mijn kereltje...mijn ridder, mijn kunstenaar, het zijn die momenten dat ik verdriet heb om wat niet is. Ik weet dat het beter voor je is, zeker als ik zie hoe je vooruit gaat, als ik zie wat jij al allemaal kan...maar toch...ik ben je mama, en ik wil altijd je mama zijn, niet enkel in het weekend, of in de vakantie. Morgen ben je thuis, ik zal je een verhaaltje vertellen, en je wel honderd zoentjes geven, ik zal je in je eigen bedje te slapen leggen, en zaterdag....hebben we de ganse dag voor ons! Lieve Ranald, Ik heb deze morgen je meester gezien, hij zei dat je het goed doet. Dat deed me zo goed. Te horen dat je praat en lacht in de klas, dat je die fijne kerel bent, die ik ook ken. Het heeft je goed gedaan vorige week. Dat heb ik gezien, dat heb ik gemerkt...in je manier van praten, je manier van zijn. Houden zo kerel! Ik ben trots op je! Lieve Roibin, Ik weet dat je liever hebt dat ik je gewoon "kerel" noem, jij wil graag groot zijn. Maar voor mij blijf je mijn Roibin, ongeacht je leeftijd. Morgen ga ik naar je school. Ik vraag me af wat ze mij zullen vertellen. Dingen die ik al weet? Dingen die ik graag wil horen, of zullen het eerder dingen zijn die ik liever niet hoor? Ik weet het niet echt, net omdat jij zelden echt praat. Ik heb het altijd een beetje moeilijk wanneer leerkrachten een rapport vol schrijven met dingen die beter gekunt hadden. Dat zal ook wel zo zijn, een aantal dingen zullen vast wel beter kunnen. Maar ik zie soms zo weinig staan wat wel goed was. Het lijkt wel alsof men een lijn trekt, en alles wat niet aan de lijn komt ziet men, de rest word onzichtbaar. Ik ben geen mens die je kunnen of talenten in punten omzet, nooit geweest... Men vergeet soms zo vaak naar mensen in hun geheel te kijken. Ik ben ervan overtuigd dat in de meeste mensen wel iets goed schuild, alleen zien we dat niet altijd...tot de mensen het zelf niet meer de moeite vinden dat goede in zich naar boven te halen. Ik weet wel dat de maatschappij heel wat verwacht van mensen, maar ik vind ook dat we niet alles op "de maatschappij " kunnen schuiven. Per slot van rekening zijn wij ook een deel van die maatschappij. Dus vent, waarschijnlijk zullen een aantal dingen beter gekund hebben, maar ik weet ook dat je het wel probeert, en daarom weet ik nu al, dat ik trots op je bent...omdat je bent wie je bent! Lieve kleine Randall, Om dicht bij je speelkameraadje te zijn, je broer ga jij 's avonds in zijn bedje slapen. Je zwaait slaapwel naar Rowan en gooit hem zoentjes... In tegenstelling tot vorige week was mama de ganse week thuis, ik stak je in je badje, vertelde je verhaaltjes, en stopte je onder...met net dat ietsje meer tijd. Ik heb genoten van je schaterlach, van je buiten te zien spelen samen met je grote broer! Er was tijd aan tafel, tijd in bad, gewoon simpele tijd...maar heel erg waardevol. Lieve kerels, morgen zijn jullie weer allemaal thuis...dat is goed...de onaanraakbare onrust word dan terug rust! Ik zie jullie graag...liever dan wat ook ter wereld, jullie zijn altijd in mijn hoofd, mijn hart, mijn zijn... Lieve groeten Jullie mama
Een tijdje niet geschreven... geen tijd gehad... Maar er was zoveel te doen, zoveel te zien, zoveel te beleven... Ranald, ik dank je voor de fantastische week! Jij en ik...wat hebben we genoten! Ik heb genoten van je jezelf te zien zijn! We speelden samen in hetzelfde toneelstuk, en daar was ik best trots op! Hoe vaak heb ik je van op een afstand gadegeslagen? Ik zag je helemaal openbloeien! Hoe vaak heb je deze week niet gezegd " Het is leuk he ,mama?" 's Avonds nog even je hoofd boven het deken en zeggen " dank je wel mama, dat ik mag meedoen" Als we naar huis reden lachte je en vertelde je honderduit! Zaterdag, samen met Roibin zaten jullie alle teksten op te zeggen van de andere spelers, dubbel van het lachen kwamen jullie binnen! Dat was zo mooi, het zijn die momenten die ik onthou, en waar ik om moet glimlachen als ik er aan denk. Super kerel, ik hoop dat ook jij ze zult onthouden, en dat je dan weet dat ook jij belangrijk bent! Roibin, ik heb je niet zo vaak gezien dit weekend. Ik was er niet toen je vrijdag thuis kwam...hoewel ik weet dat jij daar niet zo zwaar aan tilt, en blijkbaar heb ook jij een leuke avond gehad. De rest van het weekend ben je meegeweest, het was fijn te horen hoe je ook aandacht had voor je broer. Hoewel je meer en meer een echte tiener word, met de soms nodige uitbarstingen van " ik weet het ook niet wat er aan de hand is" voelde ik in je woorden dat je het best wel knap van hem vond! Je zag hoe hij dankbaar was om jou aandacht! Dank je wel kerel! Rowan en Randall, Voor jullie was het iets moeilijker te begrijpen waarom mama en Ranald ( die 's morgens lang sliep ) er minder waren dan jullie van ons gewend zijn. Het was jullie papa die jullie naar bedje bracht, en mama was er niet om jullie verhaaltjes voor te lezen. Maar Roibin zal dat vast ook goed gedaan hebben.Rowan...toen je vrijdag thuis kwam, was je nog niet lang thuis toen ik alweer moest vertrekken. Ik wilde je meenemen, tot papa jullie kon komen halen. Maar jij wilde niet mee. Je keek me aan en zei " maar mama, Rowan is nu thuis!" Je draaide je gezichtje weg, en ik zag tranen over je wangen rollen. Ik begreep je wel...jij wilde gewoon thuis zijn! Ik heb je thuis gelaten, Roibin en je opa zijn hier gebleven, zo kon jij gewoon thuis zijn. Schat toch... Randall, jij was allang blij dat je terug in het gezelschap van je broers was, die je al een ganse week moest missen. Maar vanaf nu, worden de dagen weer zoals jullie ze gewend zijn, en dan weten jullie dat mama er is! Zelf jij Rowan...die ik niet steeds zie...jij bent altijd in mijn hart! Net zoals je grote broer Roibin! Het is altijd een beetje wennen na zo'n hectische week, het is mooi geweest, het is leuk geweest,(vreemd hoe je mensen, die je soms al jaren kent, plots ook anders leert kennen.zelfs na al die tijd.) maar het is soms wel eens lastig geweest. Ik vind het allemaal heel leuk, ik geniet daar ook van, en het is met pijn in het hart enerzijds dat ik deze week achter me laat, dankbaar om de mooie momenten, maar ik ben ook blij terug te kunnen naar het leven van elke dag... Ik ben jullie mama, de rol die ik nooit moet spelen...omdat ik dat ben, met hart en ziel...dat zal altijd zo zijn, wat er ook gebeurd, mooie en minder mooie momenten, zelfs als ik even het mama zijn loslaat...dan nog ben ik het! Het is steeds weer een zoeken tussen de juiste verhoudingen...loslaten als het even kan en mag...maar anderzijds er zijn als jullie me nodig hebben...het is een uitdaging...een werk van lange duur...misschien raakt het nooit echt af...misschien zal het resultaat niet perfect zijn volgens sommige...dan is dat maar zo...zolang ik weet dat ik altijd alles gedaan heb wat in mijn mogelijkheden lag om jullie mama te zijn. Als ik achterom kan kijken zonder schuldgevoel tegenover jullie, omdat ik er niet was, toen jullie mij nodig hadden, dan zal ik content zijn, en weten dat jullie dat ook weten! Lieve groet mama
Ik zie je staan je leunt met je rug tegen de muur Je kijkt... ik zie je ogen volgen... zij spelen, zij lachen... Jij kijkt. Wat denk je? Ik zie je ogen vragen Jij zegt niks Je leunt met je rug tegen de muur Ik zie je denken Je wandelt weg van zij die spelen van zij die lachen Ik zie je vragen met je ogen ik voel de tranen in mijn ogen Ik ga naar huis Jij zwaait onopvallend Ik zie je ogen vragen Ik glimlach... Mijn hart huilt
Mijn angst , is niet die van jullie...en maar goed ook!
Zondag...
Amaai, het leek wel alsof met het ontbreken van de zon, een groot deel van mijn energie ontbrak. Had het gevoel alsof ik maar niet vooruit te branden was. Roibin, Wat was je slechtgehumeurd toen je thuis kwam... Ligt het aan het weer? Jij beweerde in elk geval dat het niks was, gewoon slecht geslapen... Mischien ligt het ook wel aan het feit dat opgroeiende tieners soms gewoon met zichzelf in de knoop liggen. Dan zijn ook mama's er wel eens teveel aan. Ik begrijp het wel, niets moeilijker en lastiger dan groot worden... Zeker als je dat kindje niet meer bent, maar ergens wel weet dat je nog niet groot bent. Je valt tussen wal en schip... Ranald, Jij hebt je van het weer niks aangetrokken, het was jou weekend, helemaal in je sas omdat je zondag meemocht naar de decoropbouw van het toneel! Weet je mama zei je " voor het eerst leek het wel alsof ik ook echt iets kon doen" Je straalde als je thuiskwam! Jij bent een echt doe-ventje!! Rowan en Randall jullie hebben het ganse weekend gespeeld, gewoon zoals kleine broertjes doen. Wat was het lief toen jij Rowan ,je broertje op schoot nam en zong " slaap kindje slaap" Je deed het met zoveel overtuiging, zoveel uitdrukking dat ik echt moest glimlachen zoals jullie daar zaten.
Mijn kerels, jullie zijn het mooiste wat mij kon overkomen.! Zaterdagavond zei ik jullie nog, " ik ben trots op jullie kerels!" en jij Ranald zei "en ik ben trots op jou mama!" Dat maakt me altijd zo blij, die kleine dingen... Hoewel ik weet en ervan overtuigd ben dat er altijd dingen zijn die anders of beter gekund hadden. Ik maak ook fouten, soms meer dan me lief is. Maar alles wat ik jullie geef, krijg ik dubbel en dik terug! Als het een keertje beter gekund had, dan weten jullie dat jullie altijd terug mogen komen, en anders kom ik wel...en dat weten jullie... Omdat jullie een deel van mij zijn, en ik een deel van jullie... Jullie blijheid is mijn blijheid, jullie verdriet is mijn verdriet.... Maar mijn angst is niet altijd jullie angst, en toch wil ik jullie niet tegenhouden om te ontdekken. Want zo leren jullie ook dingen die ik jullie niet kan leren, omdat ik jullie niet altijd voor alles kan behoeden. Wat zou ik dat graag doen, maar de wereld is groter dan jullie thuis, niet een beetje....maar veel groter! Wat zouden we graag geloven dat de wereld vol goede mensen loopt, die het beste met iedereen voor heeft.De waarheid is dat het helemaal zo niet is, mensen zijn er in alle soorten en alle maten. Ik leerde dat de wereld niet altijd zo mooi is als we zo graag zouden denken toen ik nauwelijks 16 was. Vol enthousiasme ging ik werken met sociaal verwaarloosde en kansarme kinderen. Ik was de jongste, maar dat hield me niet tegen.( soms is jullie mama erg koppig) Ik vertrok voor 2 weken naar een vreemde omgeving,( het was franstalig, en dat alleen al) om dag en nacht bij die kinderen te helpen. 2 dagen later belde ik huilend naar huis " kom me aub halen, ik kan dat niet, ik kan er niet tegen!" Jullie oma zou jullie oma niet zijn toen ze zei " luister, ik begrijp dat het moeilijk is, maar ik kom je in het weekend bezoeken, als het dan echt niet gaat mag je mee naar huis. Ik ben niet naar huis gegaan, integendeel, huilend heb ik afscheid genomen na 14 dagen, en ik ben nog jaren teruggegaan. Ik heb er zoveel geleerd, kinderen die nooit bezoek kregen, niet één keer in de jaren dat ze er soms al waren. Kinderen die zich krijsend aan je vasthielden omdat ze hun bezoek niet wilden zien. ( Hoe erg kan je een kind kwetsen dat zij zo angstig zijn? ) Ik was eigelijk veel te jong om met zo'n problematiek om te gaan, maar toch heb ik er veel geleerd. Het heeft voor een deel gezorgd dat ik ben wie ik ben. Ik heb geleerd niet zomaar op te geven. Maar ik heb ook geleerd verder te kijken dan mijn eigen wereld. Ik weet zeker dat jullie oma het heel moeilijk vond, toen ik huilend naar huis wilde...( jullie mama kan een potje huilen, en ze leert het niet af) Maar achteraf heeft ze mij iets heel waardevols gegeven. Jullie zullen net als jullie mama, soms tegen beter weten in...koppig jullie eigen ding willen doen, en dan hoop ik dat jullie er net als ik uit leren, en dat ik net als jullie oma dan net genoeg zal kunnen loslaten!
Het word een drukke week...maar voor jullie zal ik altijd tijd maken! Vandaag kreeg ik een mailtje, en daar stond onderander in " verspil geen energie aan zij die nooit tijd voor je hebben" Het raakte mij, weet niet echt waarom, misschien wel omdat ik dat soms beetje teveel doe...energie steken in mensen die als het eropaankomt nooit tijd hebben voor mij! Maar weet je...voor jullie heb ik altijd tijd, het is nooit tijdverspilling...zelfs niet als we gewoon niks doen! Lieve groet... jullie mama
Vrijdag... eindelijk! Wat kan de tijd soms lang duren...het lijkt dan alsof ze je uitlacht in je gezicht. Rowan...je vroeg me gisteren of ik op je wou wachten. Ik wacht op je, ik verwacht je! Ik kijk uit naar je verhalen over wat je de voorbije week beleefd hebt. Je bent naar het museum geweest...ben benieuwd ventje! Maar nog het meest blij zal ik zijn als je vanavond in je eigen bedje te slapen zal kunnen leggen. Je bent weer thuis, en ik zal genieten van je aanwezigheid! Ik zie je straks!
Roibin, Ik heb je niet gehoord deze week. Ik heb je een berichtje gestuurd, ik heb je opgebeld...maar je antwoorde niet. Ik weet dan dat het goed met je gaat...maar toch vent, gewoon even laten weten... Maar het komt niet bij je op terug te bellen, of gewoon even te laten weten dat alles ok is. Je bent wie je bent, ik weet dat je weet dat je altijd mag bellen, dat je altijd mag vragen.... Ik merk dat je steeds meer je eigen weg gaat. Dat is goed... Maar omdat ik je mama ben, is dat niet altijd even makkelijk, misschien wel net omdat ik je mama ben. Hoewel ik soms denk " he, laat eens iets van je horen, gaat alles echt wel goed?" ben ik ook heel erg trots op je. Het bewijst dat je zelfstandiger word, dat je de dingen die je geleerd hebt je eigen maakt. Straks zal je een berichtje sturen " ik zit op de trein" en later " ik zit op de bus" zo laat jij weten: ik kom terug naar huis, ik ben er bijna... Tot straks vent...ik verwacht je...
Randall,
Wie komt vandaag naar huis vroeg ik deze morgen. " Rowan en Roibin " riep je blij! Mijn broers! Wat zal jij weer blij zijn. Je speelt graag met Randall, en ook mama moet er soms aan geloven. Wat hebben we gelachen woensdag, toen jij en ik samen dansten op de cd van plop en piet piraat! Je schaterlachte toen je wilde dat ik mamoet speelde ( op mijn knieen door het huis gekropen ) en jij was een koene ridder die mama beschermde tegen de grote draak! Je deed het met zoveel overtuiging! Wat ben jij een heerlijk ventje! We trokken gekke bekken in de spiegel nadat ik je haartjes knipte, al vond je het niet leuk dat je mijn haartjes niet mocht knippen! Lieve schat, ...je bent zo heerlijk jezelf...een lachebekje, een doordrijvertje,...genietend van elke dag dat jij mag leven!
Ranald,
Wanneer 's avonds je broertje gaat slapen, dan is het vaak wij tweetjes. Zeker nu je ook mee mag naar het toneel.Je hoeft niks te zeggen, en toch ben je zo heel erg blij dat je mee mag. Hoewel als ik je daar zie lopen, dan praat je weinig, je loopt een beetje rond, je kijkt...maar op weg naar huis praat je dan honderduit. Je doet me zo vaak glimlachen. Jij bent dat ventje die nog even een berichtje stuurt " slaapwel mama" of " dank je wel, het was leuk he?" Je stuurt me van die kleine dingetjes waar ik altijd zo wreed content mee ben. Jij bent zo'n attent kereltje.Je begrijpt beter dan wie ook dat het de kleine dingen zijn die het hem doen. Ik zie je graag ventje...
De week is weer voorbij, het was stil in huis...ik merk hoe ik wel de stilte tot vriend neem, en toch ergens onrustig moet wennen na een vakantie. Voor ik het vergeet " dank je wel" aan alle mensen die lid werden van de groep " doven en slechthorenden verdienen ook een 66% attest. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld door Rowan. maar aan de andere kant is het inderdaad zo dat men te vaak vergeet hoeveel inspanning het kost om in het dagelijkse leven mee te draaien als je zo weinig of niks hoort. De laatste controle van Rowan maakte me woedend. Men keek naar hem, ze vroegen zijn naam, hij keek beetje angstig naar de dokter die toen nog een paar keer zijn naam vroeg.( Ik gebaarde naar hem, "je naam") Plots zei hij "Rowan" Prachtig zei de dokter, dat klinkt goed, hij gaat naar het dovenonderwijs? Op mijn bevestigend antwoord zei hij " Ja mvr. er zijn nu eenmaal instellingen voor zo'n kinderen !!" Daar sta je dan...terwijl je zelf steeds weer moet vechten om je kind zo normaal mogelijk op te voeden, alle kansen te geven waar ze minstens recht op hebben .Hij krijgt geen erkenning, omdat je volgens de letter geen extra inspanningen moet doen voor de opvoeding van je kind, hij kan verder lopen, zelfstandig eten,...Het gaat me niet om de finaciele kant, al geef ik toe dat het welkom zou zijn. Per slot van rekening kosten de apparaten en extra hulpmiddelen handenvol geld, dingen waar het ziekenfonds niet in tussenkomt. Je moet altijd een derde zelf betalen, de batterijen, de oorstukjes, de gespecialiseerde oordopjes, FM, dingen die ze nodig hebben, en waar je als ouder niet kunt zeggen " holla, dat past niet in mijn budget, laten we nog even wachten... Zal het een verschil maken? Ik denk het niet, maar daar ging het me ook niet echt om. Voor een groot deel gaat het om de herkenning dat het een handicap is, een erkenning! Waarom de ene wel en de andere niet? Toen ik merkte wie zich allemaal aan sloot bij de groep dacht ik steeds " he tof, , dankjewel hoor. Zo zie je maar, het zijn zo vaak de kleine dingen die het hem doen!
Ik kom je niet halen vandaag, terwijl het een tijdje van hier een vaste gewoonte geworden was. Dan wachte ik je op in de gang, en kwam jij met open armen op me afgerend. Jij vrolijk kwetterend naast me, gingen we naar huis. Ik genoot best wel van ons ritje naar huis. Maar nu kom ik je niet meer halen halfweg de week. De afspraak was dat we het zouden proberen tussen de kerst en krokusvakantie en kijken hoe je het deed. Schitterend! Je bent veel rustiger nu alles voor jou overzichtelijker is. Ik merk dat ik het moeilijker vind dan ik gedacht had. Maar je halfweg de week naar huis halen was erg vermoeiend voor je, en je snapte niet altijd hoe alles gepland was. Ik heb van je genoten in de vakantie, en ik merk dat ik je mis nu je een ganse week weg bent. Ik kan je niet elke dag bellen, en eerlijk?...Het knaagt een beetje. Ik kijk naar het uurwerk... Het is ook best wennen voor mij, na al die jaren ... Ik geef toe dat ik het een tijdje van hier heel erg moeilijk had. Ik ben gewoon om bezig te zijn, niet echt opvallend daarom, maar gewoon...er was altijd wel iets te doen. Toen jij naar internaat vertrok, vielen zoveel dingen voor me weg. Jij en ik, we waren altijd samen,...ik bracht je naar therapie, naar de dokter...zat eindeloos lang naast je bedje voor je behandelingen( die soms ook eindeloos lang duurden), de onderzoeken, besprekingen... Hoewel de mensen die ik bijna dagelijks zag, weinig of niks van de rest van ons gezin wisten was er altijd wel iemand die een praatje maakte. Ik merkte niet dat jij lange tijd mijn venster op de wereld was. Ik hou niet meer van jou dan van mijn andere kinderen, jullie zijn me elk op jullie eigen manier heel erg dierbaar. Maar toen ik je eerder moest loslaten dan ik zelf ooit gewild had, je voor een groot deel toevertrouwen aan anderen, merkte ik dat het me veel moeilijker lukte dan ik zelf had gedacht. Ik voelde me verloren lopen in die grote wereld die me eigelijk een beetje vreemd leek. Ik had er gewoon al die tijd niet meer op gelet.. Ik wist niet zo goed meer waar mijn plaats was, wat van mij verwacht werd. Daar kwam bij dat jij me geleerd had anders naar mensen en dingen te kijken. Ik merkte dat hoe ik naar mensen keek, luisterde, anders was dan vroeger. Ik voelde me heel erg eenzaam, en wist niet hoe ik dat kon veranderen. Zoveel dingen waren weggevallen, zoveel dingen waren anders. Stilletjes aan vind ik mijn weg terug in die wereld vol mensen. Ik kijk heel erg uit naar September. Nieuwe dingen ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten, opnieuw leren mezelf te zijn. Hoe trots ik ook ben jullie mama te zijn, hoe graag ik jullie ook zie, ik weet en voel dat ik nood heb aan nieuwe dingen. Ik zal altijd jullie mama blijven, met veel liefde...maar ik wil ook Hilde zijn. Niet alleen de mama van...niet alleen Hilde van... Lieve Rowan, Jij zal net als je broers je eigen weg vinden in het leven. Ik mis je als je er niet bent, ik zie je oneidig graag, net daarom dat je missen ook pijn doet. Maar weet je, ik heb heel veel bewondering voor je, want jij bent degene die in een vreemde wereld je plaatje moest zoeken. Ik ben er niet meer altijd. Voor mij bleven ook heel veel vertrouwde dingen, thuis, je broers, je vroegere school, sommige vrienden,... Voor jou was alles nieuw, je bedje, je kamer, de mensen om je heen, de kindjes...ook jij nam afscheid van zoveel verdrouwde dagelijkse dingen. Je hebt dat schitterend gedaan, je bent tenslotte pas vijf! Ik ben oprecht trots op je !
Ik kijk achterom en glimlach...ik kijk naar morgen
Zondag... De vakantie verzucht nog even...en dan is het leven van elke dag terug. Ik kijk achterom en glimlach...wat was het een superfijne vakantie! Roibin... Je was weer het kind waar ik zo van geniet! Je bouwde een kamp in de tuin. Ik zag je slepen met planken, hamers,en je genoot! Je was zo trots ,je zelf gemaakt plekje te tonen. Zelfs je kleine broertjes mochten even naar je plekje komen kijken. Ik zag je zitten, helemaal verzonken in je eigen wereld! Het maakte mij niet uit, dat midden in de tuin jouw huisje stond!
Ranald... Wat was je blij dat wij naar Disneyland geweest zijn... Gewoon jij, Roibin, je nichtje, je mémé en ik... Je keek je ogen uit. Je schaterlachtte ...ik zag dat kleine jongetje die jij zo graag bent. Je spontane zoen in het midden van de straat, je hand die even die van mij vastnam...en je slapende lijfje tegen mij op weg naar huis! Dank je wel ventje...voor je dankbaarheid, voor je kleine attenties...wat ben ik blij jou mama te zijn!
Rowan... Je was thuis! Jouw stemmetje door het huis horen...daar geniet ik van. De verhalen die je vertelde over de ridders! Je oogjes straalden, ze keken me aan met een " echt waar mama!" Je was zo blij deel uit te maken van de dagelijkse dingen. Zoals je 's avonds met je hoofdje tegen me aanleunde, met je handjes door mijn haar kriebelde en zegt " mijn mama" Het zijn die dingen die ik nooit wil vergeten, ze zorgen ervoor dat wanneer het minder gaat ik altijd de kracht vind om vooruit te gaan!
Randall... Iedereen thuis...voor jou moet dat niet meer zijn! Een broertje om altijd mee te spelen...een speelkameraatje. Ik zie hoe ook jij je handjes gebruikt om te praten met hem, het facineert me! Ik vind het zo mooi...die kleine handjes die je gebruikt om te spelen...te knutselen...te ontdekken...en ook om met je broer te praten...je word meer en meer een deel van zijn wereld... Je komt zo nu en dan bij me op schoot...je bent nog zo klein ventje...ik sla mijn armen om je kleine lijfje en geef je een zoen...
Ik kijk achterom en glimlach...het was een supervakantie! Ik kijk naar morgen en weet nu al dat ik zal moeten wennen aan de stilte. Roibin...Rowan...morgenavond kan ik niet even slaapwel zeggen, ik zal niet echt kunnen vragen hoe jullie dag was, niet nog even komen kijken als jullie slapen. Rowantje, ik weet nu al dat je me vreemd verdrietig zal aankijken als je zwaait vanop de bus. Je zal met je handjes zeggen" mama, ik kom terug ...vrijdag...met de bus! Je zal zoentjes zwaaien tot je uit het zicht verdwenen bent. Ik zal de deur dichtdoen, en een vreemd soort eenzaamheid zal me overvallen, maar ik zal dankbaar zijn om de voorbije week en glimlachen...
Lief bijzonder mens... Ik ben vandaag bij je op bezoek geweest... Ik ben blij te zien dat het goed met je gaat...de rust waar je zo hard naar op zoek bent, lijk je een beetje te vinden. Je praat...ik laat je praten...ik luister en probeer te begrijpen...maar ik zeg niet veel...omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, maar het lijkt alsof je geen antwoorden vraagt...Jij praat, ik luister... Ik neem afscheid en geef je een zoen...je weet dat ik er ben, en zolang dat kan zal ik er ook zijn... Ik geloof in je! Zie de tijd niet als je vijand,( ik weet dat hij heel wat neemt). Neem de tijd als je vriend, dan zal hij helen...
Eigelijk ben ik moe... Maar content moe... gisteren naar een schitterend trouwfeest geweest...en genoten! Alles was af...het was zo'n trouwfeest waar je naar kijkt en het je een blij gevoel geeft. Ik heb vaak de neiging dingen te vergelijken met puzzels. Het leek alsof gisteren dat puzzelstukje gelegd werd waarbij twee stukken van een puzzel met elkaar verbonden worden. Er ontbreken nog heel wat stukjes, maar met de tijd zullen ook die gelegd worden. De puzzel van het leven is pas af op het eind van het leven...volgens mij.
Ken je dat liedje van Jacques Brel " La chanson des vieux amants? (Het was het lievelingsliedje van een vriend.) Het is zo mooi...als je later de liefde zo kan zien. ...Mais mon amour Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu a la fin de jour Je t'aime encore, tu sais, je t'aime...
En soms...als mensen trouwen...dan denk ik aan dat liedje,( en aan die vriend die het mij leerde kennen...) Zoals gisteren.... M en T ik wens het jullie van harte toe!
Ik ga slapen...ik ben moe... Nog even slaapwel zeggen, en een zoen, en een kruisje... Ik kijk achterom en ik glimlach...ik kijk vooruit en bedenk " ik ben gelukkig!"
Iedereen thuis, drukker dan anders,maar ook gezelliger dan anders... en toch gaat alles op een ander tempo...niemand die echt op de klok let, wat maakt het ook uit. De tijd trekt zich van ons niks aan, en nu het vakantie is trek ik me van de tijd niet veel aan.
Rowan, je had een prachtige foto mee , waar je als een echte ridder opstaat, met de tekst dat je heldhaftig en moedig bent, dapper...een ridder voor altijd! Je verhaal over het gravensteen,je ogen schitterden...! Spijtig dat dit thema nu afgesloten is, want wat genoot jij ervan!
Roibin, even de knop omdraaien en dan ben je thuis!
Ranald, toen je zaterdag meemocht met mama naar het toneel was je supercontent. Je vint het fantastisch dat je mag meedoen!
Randall, jij bent alleen maar blij dat iedereen terug thuis is, en dus speel je, lach je,...en soms ben je ook eens boos omdat je broers nu eenmaal niet altijd doen wat jij wilt. Dat is groot worden jongen, maar ik troost je om je kinderverdriet! Wie ben ik om te zeggen dat het niks voorstelt? Tussen die grote kerels zou je wel eens vergeten dat jij pas drie bent.
Vanavond toch even een traan weggeveegt, omdat iemand zo heel bijzonder morgen opgenomen word. Omdat woorden van geruststellen niet meer helpen, omdat woorden van troost niets uitmaken voor iemand van wie het verdriet zo diep zit, dat ze het zelf nauwelijks herkennen. Ik hoop met gans mijn hart dat hij de weg terug mag vinden. Al weet ik dat sommige wonden nooit echt genezen, dat het altijd pijnlijke littekens blijven. Je kunt niet meer doen, dan voorkomen dat ze opengaan en vuile etterige wonden worden. Ik kreeg een berichtje " kom je me zeker eens opzoeken? " Wees gerust...dat zal ik zeker doen heb ik geantwoord. Ik moet vechten tegen de tranen omdat ik weet hoe verdomd moeilijk het nu voor je is. Ik weet hoe je zal moeten vechten tegen het gevoel van eenzaamheid, hoe mensen zich geen raad zullen weten en (ver)oordelen zonder je verhaal te kennen. Er zal verdriet en woede in je naar boven komen, je zal lachen gewoon omdat je het niet meer weet. Je zal het gevoel krijgen dat je je leven uit handen geeft, en dan zal je moeten vechten... Ik ken je, al weet ik niet wat in je leeft. Wat mensen ook zeggen, wat mensen ook denken...ik weet dat je niet de makkelijste weg kiest. Hoe ik dat weet? Ik heb ooit ook die weg afgelegt, hij ligt vol valkuilen, je zal vallen en je zal struikelen, en soms zal het pijn doen...maar ik ben ervan overtuigt dat je er wel komt...omdat ik ervan overtuigt bent dat er nog altijd mensen zijn die met je mee willen gaan. Ik ken die mensen, ik weet dat ze je graag zien...en zij je nooit in de steek zullen laten. Ik zal heel veel aan je denken...en ja...ik kom je zeker bezoeken!
Ik sluit de avond af ... Slaapwel Roibin, slaapwel Ranald,...maar eerst nog even samen naar een film kijken. Slaapwel Rowan, slaapwel Randall, ...nog even kijken of alles goed gaat, ik aai over jullie bolletje...en besef hoe dankbaar ik ben.
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
