365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
11-03-2010
Ik had bij je moeten geweest zijn!
De week is bijna voorbij... Lieve Rowan, Ik heb je aan de telefoon gehad...wat klonk je blij, toen je zei " mama, nog 1 keer slapen en dan kom ik naar huis!" Ik zal blij zijn dat je er bent ventje, want ik mis je... Ik hoorde van je opvoedster dat je dinsdag zo onrustig geweest bent. Je sliep nauwelijks... Wat was er aan de hand? Ze kon me geen antwoord geven... Op die momenten denk ik , ik zou bij je moeten geweest zijn. Ik zou bij je gebleven zijn, ik had mijn armen om je heen gelegd, en was bij je geweest tot je rustig terug insliep... Maar ik was er niet, en dat spijt me zo ventje! Mijn kereltje...mijn ridder, mijn kunstenaar, het zijn die momenten dat ik verdriet heb om wat niet is. Ik weet dat het beter voor je is, zeker als ik zie hoe je vooruit gaat, als ik zie wat jij al allemaal kan...maar toch...ik ben je mama, en ik wil altijd je mama zijn, niet enkel in het weekend, of in de vakantie. Morgen ben je thuis, ik zal je een verhaaltje vertellen, en je wel honderd zoentjes geven, ik zal je in je eigen bedje te slapen leggen, en zaterdag....hebben we de ganse dag voor ons! Lieve Ranald, Ik heb deze morgen je meester gezien, hij zei dat je het goed doet. Dat deed me zo goed. Te horen dat je praat en lacht in de klas, dat je die fijne kerel bent, die ik ook ken. Het heeft je goed gedaan vorige week. Dat heb ik gezien, dat heb ik gemerkt...in je manier van praten, je manier van zijn. Houden zo kerel! Ik ben trots op je! Lieve Roibin, Ik weet dat je liever hebt dat ik je gewoon "kerel" noem, jij wil graag groot zijn. Maar voor mij blijf je mijn Roibin, ongeacht je leeftijd. Morgen ga ik naar je school. Ik vraag me af wat ze mij zullen vertellen. Dingen die ik al weet? Dingen die ik graag wil horen, of zullen het eerder dingen zijn die ik liever niet hoor? Ik weet het niet echt, net omdat jij zelden echt praat. Ik heb het altijd een beetje moeilijk wanneer leerkrachten een rapport vol schrijven met dingen die beter gekunt hadden. Dat zal ook wel zo zijn, een aantal dingen zullen vast wel beter kunnen. Maar ik zie soms zo weinig staan wat wel goed was. Het lijkt wel alsof men een lijn trekt, en alles wat niet aan de lijn komt ziet men, de rest word onzichtbaar. Ik ben geen mens die je kunnen of talenten in punten omzet, nooit geweest... Men vergeet soms zo vaak naar mensen in hun geheel te kijken. Ik ben ervan overtuigd dat in de meeste mensen wel iets goed schuild, alleen zien we dat niet altijd...tot de mensen het zelf niet meer de moeite vinden dat goede in zich naar boven te halen. Ik weet wel dat de maatschappij heel wat verwacht van mensen, maar ik vind ook dat we niet alles op "de maatschappij " kunnen schuiven. Per slot van rekening zijn wij ook een deel van die maatschappij. Dus vent, waarschijnlijk zullen een aantal dingen beter gekund hebben, maar ik weet ook dat je het wel probeert, en daarom weet ik nu al, dat ik trots op je bent...omdat je bent wie je bent! Lieve kleine Randall, Om dicht bij je speelkameraadje te zijn, je broer ga jij 's avonds in zijn bedje slapen. Je zwaait slaapwel naar Rowan en gooit hem zoentjes... In tegenstelling tot vorige week was mama de ganse week thuis, ik stak je in je badje, vertelde je verhaaltjes, en stopte je onder...met net dat ietsje meer tijd. Ik heb genoten van je schaterlach, van je buiten te zien spelen samen met je grote broer! Er was tijd aan tafel, tijd in bad, gewoon simpele tijd...maar heel erg waardevol. Lieve kerels, morgen zijn jullie weer allemaal thuis...dat is goed...de onaanraakbare onrust word dan terug rust! Ik zie jullie graag...liever dan wat ook ter wereld, jullie zijn altijd in mijn hoofd, mijn hart, mijn zijn... Lieve groeten Jullie mama
Een tijdje niet geschreven... geen tijd gehad... Maar er was zoveel te doen, zoveel te zien, zoveel te beleven... Ranald, ik dank je voor de fantastische week! Jij en ik...wat hebben we genoten! Ik heb genoten van je jezelf te zien zijn! We speelden samen in hetzelfde toneelstuk, en daar was ik best trots op! Hoe vaak heb ik je van op een afstand gadegeslagen? Ik zag je helemaal openbloeien! Hoe vaak heb je deze week niet gezegd " Het is leuk he ,mama?" 's Avonds nog even je hoofd boven het deken en zeggen " dank je wel mama, dat ik mag meedoen" Als we naar huis reden lachte je en vertelde je honderduit! Zaterdag, samen met Roibin zaten jullie alle teksten op te zeggen van de andere spelers, dubbel van het lachen kwamen jullie binnen! Dat was zo mooi, het zijn die momenten die ik onthou, en waar ik om moet glimlachen als ik er aan denk. Super kerel, ik hoop dat ook jij ze zult onthouden, en dat je dan weet dat ook jij belangrijk bent! Roibin, ik heb je niet zo vaak gezien dit weekend. Ik was er niet toen je vrijdag thuis kwam...hoewel ik weet dat jij daar niet zo zwaar aan tilt, en blijkbaar heb ook jij een leuke avond gehad. De rest van het weekend ben je meegeweest, het was fijn te horen hoe je ook aandacht had voor je broer. Hoewel je meer en meer een echte tiener word, met de soms nodige uitbarstingen van " ik weet het ook niet wat er aan de hand is" voelde ik in je woorden dat je het best wel knap van hem vond! Je zag hoe hij dankbaar was om jou aandacht! Dank je wel kerel! Rowan en Randall, Voor jullie was het iets moeilijker te begrijpen waarom mama en Ranald ( die 's morgens lang sliep ) er minder waren dan jullie van ons gewend zijn. Het was jullie papa die jullie naar bedje bracht, en mama was er niet om jullie verhaaltjes voor te lezen. Maar Roibin zal dat vast ook goed gedaan hebben.Rowan...toen je vrijdag thuis kwam, was je nog niet lang thuis toen ik alweer moest vertrekken. Ik wilde je meenemen, tot papa jullie kon komen halen. Maar jij wilde niet mee. Je keek me aan en zei " maar mama, Rowan is nu thuis!" Je draaide je gezichtje weg, en ik zag tranen over je wangen rollen. Ik begreep je wel...jij wilde gewoon thuis zijn! Ik heb je thuis gelaten, Roibin en je opa zijn hier gebleven, zo kon jij gewoon thuis zijn. Schat toch... Randall, jij was allang blij dat je terug in het gezelschap van je broers was, die je al een ganse week moest missen. Maar vanaf nu, worden de dagen weer zoals jullie ze gewend zijn, en dan weten jullie dat mama er is! Zelf jij Rowan...die ik niet steeds zie...jij bent altijd in mijn hart! Net zoals je grote broer Roibin! Het is altijd een beetje wennen na zo'n hectische week, het is mooi geweest, het is leuk geweest,(vreemd hoe je mensen, die je soms al jaren kent, plots ook anders leert kennen.zelfs na al die tijd.) maar het is soms wel eens lastig geweest. Ik vind het allemaal heel leuk, ik geniet daar ook van, en het is met pijn in het hart enerzijds dat ik deze week achter me laat, dankbaar om de mooie momenten, maar ik ben ook blij terug te kunnen naar het leven van elke dag... Ik ben jullie mama, de rol die ik nooit moet spelen...omdat ik dat ben, met hart en ziel...dat zal altijd zo zijn, wat er ook gebeurd, mooie en minder mooie momenten, zelfs als ik even het mama zijn loslaat...dan nog ben ik het! Het is steeds weer een zoeken tussen de juiste verhoudingen...loslaten als het even kan en mag...maar anderzijds er zijn als jullie me nodig hebben...het is een uitdaging...een werk van lange duur...misschien raakt het nooit echt af...misschien zal het resultaat niet perfect zijn volgens sommige...dan is dat maar zo...zolang ik weet dat ik altijd alles gedaan heb wat in mijn mogelijkheden lag om jullie mama te zijn. Als ik achterom kan kijken zonder schuldgevoel tegenover jullie, omdat ik er niet was, toen jullie mij nodig hadden, dan zal ik content zijn, en weten dat jullie dat ook weten! Lieve groet mama
Ik zie je staan je leunt met je rug tegen de muur Je kijkt... ik zie je ogen volgen... zij spelen, zij lachen... Jij kijkt. Wat denk je? Ik zie je ogen vragen Jij zegt niks Je leunt met je rug tegen de muur Ik zie je denken Je wandelt weg van zij die spelen van zij die lachen Ik zie je vragen met je ogen ik voel de tranen in mijn ogen Ik ga naar huis Jij zwaait onopvallend Ik zie je ogen vragen Ik glimlach... Mijn hart huilt
Mijn angst , is niet die van jullie...en maar goed ook!
Zondag...
Amaai, het leek wel alsof met het ontbreken van de zon, een groot deel van mijn energie ontbrak. Had het gevoel alsof ik maar niet vooruit te branden was. Roibin, Wat was je slechtgehumeurd toen je thuis kwam... Ligt het aan het weer? Jij beweerde in elk geval dat het niks was, gewoon slecht geslapen... Mischien ligt het ook wel aan het feit dat opgroeiende tieners soms gewoon met zichzelf in de knoop liggen. Dan zijn ook mama's er wel eens teveel aan. Ik begrijp het wel, niets moeilijker en lastiger dan groot worden... Zeker als je dat kindje niet meer bent, maar ergens wel weet dat je nog niet groot bent. Je valt tussen wal en schip... Ranald, Jij hebt je van het weer niks aangetrokken, het was jou weekend, helemaal in je sas omdat je zondag meemocht naar de decoropbouw van het toneel! Weet je mama zei je " voor het eerst leek het wel alsof ik ook echt iets kon doen" Je straalde als je thuiskwam! Jij bent een echt doe-ventje!! Rowan en Randall jullie hebben het ganse weekend gespeeld, gewoon zoals kleine broertjes doen. Wat was het lief toen jij Rowan ,je broertje op schoot nam en zong " slaap kindje slaap" Je deed het met zoveel overtuiging, zoveel uitdrukking dat ik echt moest glimlachen zoals jullie daar zaten.
Mijn kerels, jullie zijn het mooiste wat mij kon overkomen.! Zaterdagavond zei ik jullie nog, " ik ben trots op jullie kerels!" en jij Ranald zei "en ik ben trots op jou mama!" Dat maakt me altijd zo blij, die kleine dingen... Hoewel ik weet en ervan overtuigd ben dat er altijd dingen zijn die anders of beter gekund hadden. Ik maak ook fouten, soms meer dan me lief is. Maar alles wat ik jullie geef, krijg ik dubbel en dik terug! Als het een keertje beter gekund had, dan weten jullie dat jullie altijd terug mogen komen, en anders kom ik wel...en dat weten jullie... Omdat jullie een deel van mij zijn, en ik een deel van jullie... Jullie blijheid is mijn blijheid, jullie verdriet is mijn verdriet.... Maar mijn angst is niet altijd jullie angst, en toch wil ik jullie niet tegenhouden om te ontdekken. Want zo leren jullie ook dingen die ik jullie niet kan leren, omdat ik jullie niet altijd voor alles kan behoeden. Wat zou ik dat graag doen, maar de wereld is groter dan jullie thuis, niet een beetje....maar veel groter! Wat zouden we graag geloven dat de wereld vol goede mensen loopt, die het beste met iedereen voor heeft.De waarheid is dat het helemaal zo niet is, mensen zijn er in alle soorten en alle maten. Ik leerde dat de wereld niet altijd zo mooi is als we zo graag zouden denken toen ik nauwelijks 16 was. Vol enthousiasme ging ik werken met sociaal verwaarloosde en kansarme kinderen. Ik was de jongste, maar dat hield me niet tegen.( soms is jullie mama erg koppig) Ik vertrok voor 2 weken naar een vreemde omgeving,( het was franstalig, en dat alleen al) om dag en nacht bij die kinderen te helpen. 2 dagen later belde ik huilend naar huis " kom me aub halen, ik kan dat niet, ik kan er niet tegen!" Jullie oma zou jullie oma niet zijn toen ze zei " luister, ik begrijp dat het moeilijk is, maar ik kom je in het weekend bezoeken, als het dan echt niet gaat mag je mee naar huis. Ik ben niet naar huis gegaan, integendeel, huilend heb ik afscheid genomen na 14 dagen, en ik ben nog jaren teruggegaan. Ik heb er zoveel geleerd, kinderen die nooit bezoek kregen, niet één keer in de jaren dat ze er soms al waren. Kinderen die zich krijsend aan je vasthielden omdat ze hun bezoek niet wilden zien. ( Hoe erg kan je een kind kwetsen dat zij zo angstig zijn? ) Ik was eigelijk veel te jong om met zo'n problematiek om te gaan, maar toch heb ik er veel geleerd. Het heeft voor een deel gezorgd dat ik ben wie ik ben. Ik heb geleerd niet zomaar op te geven. Maar ik heb ook geleerd verder te kijken dan mijn eigen wereld. Ik weet zeker dat jullie oma het heel moeilijk vond, toen ik huilend naar huis wilde...( jullie mama kan een potje huilen, en ze leert het niet af) Maar achteraf heeft ze mij iets heel waardevols gegeven. Jullie zullen net als jullie mama, soms tegen beter weten in...koppig jullie eigen ding willen doen, en dan hoop ik dat jullie er net als ik uit leren, en dat ik net als jullie oma dan net genoeg zal kunnen loslaten!
Het word een drukke week...maar voor jullie zal ik altijd tijd maken! Vandaag kreeg ik een mailtje, en daar stond onderander in " verspil geen energie aan zij die nooit tijd voor je hebben" Het raakte mij, weet niet echt waarom, misschien wel omdat ik dat soms beetje teveel doe...energie steken in mensen die als het eropaankomt nooit tijd hebben voor mij! Maar weet je...voor jullie heb ik altijd tijd, het is nooit tijdverspilling...zelfs niet als we gewoon niks doen! Lieve groet... jullie mama
Vrijdag... eindelijk! Wat kan de tijd soms lang duren...het lijkt dan alsof ze je uitlacht in je gezicht. Rowan...je vroeg me gisteren of ik op je wou wachten. Ik wacht op je, ik verwacht je! Ik kijk uit naar je verhalen over wat je de voorbije week beleefd hebt. Je bent naar het museum geweest...ben benieuwd ventje! Maar nog het meest blij zal ik zijn als je vanavond in je eigen bedje te slapen zal kunnen leggen. Je bent weer thuis, en ik zal genieten van je aanwezigheid! Ik zie je straks!
Roibin, Ik heb je niet gehoord deze week. Ik heb je een berichtje gestuurd, ik heb je opgebeld...maar je antwoorde niet. Ik weet dan dat het goed met je gaat...maar toch vent, gewoon even laten weten... Maar het komt niet bij je op terug te bellen, of gewoon even te laten weten dat alles ok is. Je bent wie je bent, ik weet dat je weet dat je altijd mag bellen, dat je altijd mag vragen.... Ik merk dat je steeds meer je eigen weg gaat. Dat is goed... Maar omdat ik je mama ben, is dat niet altijd even makkelijk, misschien wel net omdat ik je mama ben. Hoewel ik soms denk " he, laat eens iets van je horen, gaat alles echt wel goed?" ben ik ook heel erg trots op je. Het bewijst dat je zelfstandiger word, dat je de dingen die je geleerd hebt je eigen maakt. Straks zal je een berichtje sturen " ik zit op de trein" en later " ik zit op de bus" zo laat jij weten: ik kom terug naar huis, ik ben er bijna... Tot straks vent...ik verwacht je...
Randall,
Wie komt vandaag naar huis vroeg ik deze morgen. " Rowan en Roibin " riep je blij! Mijn broers! Wat zal jij weer blij zijn. Je speelt graag met Randall, en ook mama moet er soms aan geloven. Wat hebben we gelachen woensdag, toen jij en ik samen dansten op de cd van plop en piet piraat! Je schaterlachte toen je wilde dat ik mamoet speelde ( op mijn knieen door het huis gekropen ) en jij was een koene ridder die mama beschermde tegen de grote draak! Je deed het met zoveel overtuiging! Wat ben jij een heerlijk ventje! We trokken gekke bekken in de spiegel nadat ik je haartjes knipte, al vond je het niet leuk dat je mijn haartjes niet mocht knippen! Lieve schat, ...je bent zo heerlijk jezelf...een lachebekje, een doordrijvertje,...genietend van elke dag dat jij mag leven!
Ranald,
Wanneer 's avonds je broertje gaat slapen, dan is het vaak wij tweetjes. Zeker nu je ook mee mag naar het toneel.Je hoeft niks te zeggen, en toch ben je zo heel erg blij dat je mee mag. Hoewel als ik je daar zie lopen, dan praat je weinig, je loopt een beetje rond, je kijkt...maar op weg naar huis praat je dan honderduit. Je doet me zo vaak glimlachen. Jij bent dat ventje die nog even een berichtje stuurt " slaapwel mama" of " dank je wel, het was leuk he?" Je stuurt me van die kleine dingetjes waar ik altijd zo wreed content mee ben. Jij bent zo'n attent kereltje.Je begrijpt beter dan wie ook dat het de kleine dingen zijn die het hem doen. Ik zie je graag ventje...
De week is weer voorbij, het was stil in huis...ik merk hoe ik wel de stilte tot vriend neem, en toch ergens onrustig moet wennen na een vakantie. Voor ik het vergeet " dank je wel" aan alle mensen die lid werden van de groep " doven en slechthorenden verdienen ook een 66% attest. Natuurlijk ben ik bevooroordeeld door Rowan. maar aan de andere kant is het inderdaad zo dat men te vaak vergeet hoeveel inspanning het kost om in het dagelijkse leven mee te draaien als je zo weinig of niks hoort. De laatste controle van Rowan maakte me woedend. Men keek naar hem, ze vroegen zijn naam, hij keek beetje angstig naar de dokter die toen nog een paar keer zijn naam vroeg.( Ik gebaarde naar hem, "je naam") Plots zei hij "Rowan" Prachtig zei de dokter, dat klinkt goed, hij gaat naar het dovenonderwijs? Op mijn bevestigend antwoord zei hij " Ja mvr. er zijn nu eenmaal instellingen voor zo'n kinderen !!" Daar sta je dan...terwijl je zelf steeds weer moet vechten om je kind zo normaal mogelijk op te voeden, alle kansen te geven waar ze minstens recht op hebben .Hij krijgt geen erkenning, omdat je volgens de letter geen extra inspanningen moet doen voor de opvoeding van je kind, hij kan verder lopen, zelfstandig eten,...Het gaat me niet om de finaciele kant, al geef ik toe dat het welkom zou zijn. Per slot van rekening kosten de apparaten en extra hulpmiddelen handenvol geld, dingen waar het ziekenfonds niet in tussenkomt. Je moet altijd een derde zelf betalen, de batterijen, de oorstukjes, de gespecialiseerde oordopjes, FM, dingen die ze nodig hebben, en waar je als ouder niet kunt zeggen " holla, dat past niet in mijn budget, laten we nog even wachten... Zal het een verschil maken? Ik denk het niet, maar daar ging het me ook niet echt om. Voor een groot deel gaat het om de herkenning dat het een handicap is, een erkenning! Waarom de ene wel en de andere niet? Toen ik merkte wie zich allemaal aan sloot bij de groep dacht ik steeds " he tof, , dankjewel hoor. Zo zie je maar, het zijn zo vaak de kleine dingen die het hem doen!
Ik kom je niet halen vandaag, terwijl het een tijdje van hier een vaste gewoonte geworden was. Dan wachte ik je op in de gang, en kwam jij met open armen op me afgerend. Jij vrolijk kwetterend naast me, gingen we naar huis. Ik genoot best wel van ons ritje naar huis. Maar nu kom ik je niet meer halen halfweg de week. De afspraak was dat we het zouden proberen tussen de kerst en krokusvakantie en kijken hoe je het deed. Schitterend! Je bent veel rustiger nu alles voor jou overzichtelijker is. Ik merk dat ik het moeilijker vind dan ik gedacht had. Maar je halfweg de week naar huis halen was erg vermoeiend voor je, en je snapte niet altijd hoe alles gepland was. Ik heb van je genoten in de vakantie, en ik merk dat ik je mis nu je een ganse week weg bent. Ik kan je niet elke dag bellen, en eerlijk?...Het knaagt een beetje. Ik kijk naar het uurwerk... Het is ook best wennen voor mij, na al die jaren ... Ik geef toe dat ik het een tijdje van hier heel erg moeilijk had. Ik ben gewoon om bezig te zijn, niet echt opvallend daarom, maar gewoon...er was altijd wel iets te doen. Toen jij naar internaat vertrok, vielen zoveel dingen voor me weg. Jij en ik, we waren altijd samen,...ik bracht je naar therapie, naar de dokter...zat eindeloos lang naast je bedje voor je behandelingen( die soms ook eindeloos lang duurden), de onderzoeken, besprekingen... Hoewel de mensen die ik bijna dagelijks zag, weinig of niks van de rest van ons gezin wisten was er altijd wel iemand die een praatje maakte. Ik merkte niet dat jij lange tijd mijn venster op de wereld was. Ik hou niet meer van jou dan van mijn andere kinderen, jullie zijn me elk op jullie eigen manier heel erg dierbaar. Maar toen ik je eerder moest loslaten dan ik zelf ooit gewild had, je voor een groot deel toevertrouwen aan anderen, merkte ik dat het me veel moeilijker lukte dan ik zelf had gedacht. Ik voelde me verloren lopen in die grote wereld die me eigelijk een beetje vreemd leek. Ik had er gewoon al die tijd niet meer op gelet.. Ik wist niet zo goed meer waar mijn plaats was, wat van mij verwacht werd. Daar kwam bij dat jij me geleerd had anders naar mensen en dingen te kijken. Ik merkte dat hoe ik naar mensen keek, luisterde, anders was dan vroeger. Ik voelde me heel erg eenzaam, en wist niet hoe ik dat kon veranderen. Zoveel dingen waren weggevallen, zoveel dingen waren anders. Stilletjes aan vind ik mijn weg terug in die wereld vol mensen. Ik kijk heel erg uit naar September. Nieuwe dingen ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten, opnieuw leren mezelf te zijn. Hoe trots ik ook ben jullie mama te zijn, hoe graag ik jullie ook zie, ik weet en voel dat ik nood heb aan nieuwe dingen. Ik zal altijd jullie mama blijven, met veel liefde...maar ik wil ook Hilde zijn. Niet alleen de mama van...niet alleen Hilde van... Lieve Rowan, Jij zal net als je broers je eigen weg vinden in het leven. Ik mis je als je er niet bent, ik zie je oneidig graag, net daarom dat je missen ook pijn doet. Maar weet je, ik heb heel veel bewondering voor je, want jij bent degene die in een vreemde wereld je plaatje moest zoeken. Ik ben er niet meer altijd. Voor mij bleven ook heel veel vertrouwde dingen, thuis, je broers, je vroegere school, sommige vrienden,... Voor jou was alles nieuw, je bedje, je kamer, de mensen om je heen, de kindjes...ook jij nam afscheid van zoveel verdrouwde dagelijkse dingen. Je hebt dat schitterend gedaan, je bent tenslotte pas vijf! Ik ben oprecht trots op je !
Ik kijk achterom en glimlach...ik kijk naar morgen
Zondag... De vakantie verzucht nog even...en dan is het leven van elke dag terug. Ik kijk achterom en glimlach...wat was het een superfijne vakantie! Roibin... Je was weer het kind waar ik zo van geniet! Je bouwde een kamp in de tuin. Ik zag je slepen met planken, hamers,en je genoot! Je was zo trots ,je zelf gemaakt plekje te tonen. Zelfs je kleine broertjes mochten even naar je plekje komen kijken. Ik zag je zitten, helemaal verzonken in je eigen wereld! Het maakte mij niet uit, dat midden in de tuin jouw huisje stond!
Ranald... Wat was je blij dat wij naar Disneyland geweest zijn... Gewoon jij, Roibin, je nichtje, je mémé en ik... Je keek je ogen uit. Je schaterlachtte ...ik zag dat kleine jongetje die jij zo graag bent. Je spontane zoen in het midden van de straat, je hand die even die van mij vastnam...en je slapende lijfje tegen mij op weg naar huis! Dank je wel ventje...voor je dankbaarheid, voor je kleine attenties...wat ben ik blij jou mama te zijn!
Rowan... Je was thuis! Jouw stemmetje door het huis horen...daar geniet ik van. De verhalen die je vertelde over de ridders! Je oogjes straalden, ze keken me aan met een " echt waar mama!" Je was zo blij deel uit te maken van de dagelijkse dingen. Zoals je 's avonds met je hoofdje tegen me aanleunde, met je handjes door mijn haar kriebelde en zegt " mijn mama" Het zijn die dingen die ik nooit wil vergeten, ze zorgen ervoor dat wanneer het minder gaat ik altijd de kracht vind om vooruit te gaan!
Randall... Iedereen thuis...voor jou moet dat niet meer zijn! Een broertje om altijd mee te spelen...een speelkameraatje. Ik zie hoe ook jij je handjes gebruikt om te praten met hem, het facineert me! Ik vind het zo mooi...die kleine handjes die je gebruikt om te spelen...te knutselen...te ontdekken...en ook om met je broer te praten...je word meer en meer een deel van zijn wereld... Je komt zo nu en dan bij me op schoot...je bent nog zo klein ventje...ik sla mijn armen om je kleine lijfje en geef je een zoen...
Ik kijk achterom en glimlach...het was een supervakantie! Ik kijk naar morgen en weet nu al dat ik zal moeten wennen aan de stilte. Roibin...Rowan...morgenavond kan ik niet even slaapwel zeggen, ik zal niet echt kunnen vragen hoe jullie dag was, niet nog even komen kijken als jullie slapen. Rowantje, ik weet nu al dat je me vreemd verdrietig zal aankijken als je zwaait vanop de bus. Je zal met je handjes zeggen" mama, ik kom terug ...vrijdag...met de bus! Je zal zoentjes zwaaien tot je uit het zicht verdwenen bent. Ik zal de deur dichtdoen, en een vreemd soort eenzaamheid zal me overvallen, maar ik zal dankbaar zijn om de voorbije week en glimlachen...
Lief bijzonder mens... Ik ben vandaag bij je op bezoek geweest... Ik ben blij te zien dat het goed met je gaat...de rust waar je zo hard naar op zoek bent, lijk je een beetje te vinden. Je praat...ik laat je praten...ik luister en probeer te begrijpen...maar ik zeg niet veel...omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, maar het lijkt alsof je geen antwoorden vraagt...Jij praat, ik luister... Ik neem afscheid en geef je een zoen...je weet dat ik er ben, en zolang dat kan zal ik er ook zijn... Ik geloof in je! Zie de tijd niet als je vijand,( ik weet dat hij heel wat neemt). Neem de tijd als je vriend, dan zal hij helen...
Eigelijk ben ik moe... Maar content moe... gisteren naar een schitterend trouwfeest geweest...en genoten! Alles was af...het was zo'n trouwfeest waar je naar kijkt en het je een blij gevoel geeft. Ik heb vaak de neiging dingen te vergelijken met puzzels. Het leek alsof gisteren dat puzzelstukje gelegd werd waarbij twee stukken van een puzzel met elkaar verbonden worden. Er ontbreken nog heel wat stukjes, maar met de tijd zullen ook die gelegd worden. De puzzel van het leven is pas af op het eind van het leven...volgens mij.
Ken je dat liedje van Jacques Brel " La chanson des vieux amants? (Het was het lievelingsliedje van een vriend.) Het is zo mooi...als je later de liefde zo kan zien. ...Mais mon amour Mon doux mon tendre mon merveilleux amour De l'aube claire jusqu a la fin de jour Je t'aime encore, tu sais, je t'aime...
En soms...als mensen trouwen...dan denk ik aan dat liedje,( en aan die vriend die het mij leerde kennen...) Zoals gisteren.... M en T ik wens het jullie van harte toe!
Ik ga slapen...ik ben moe... Nog even slaapwel zeggen, en een zoen, en een kruisje... Ik kijk achterom en ik glimlach...ik kijk vooruit en bedenk " ik ben gelukkig!"
Iedereen thuis, drukker dan anders,maar ook gezelliger dan anders... en toch gaat alles op een ander tempo...niemand die echt op de klok let, wat maakt het ook uit. De tijd trekt zich van ons niks aan, en nu het vakantie is trek ik me van de tijd niet veel aan.
Rowan, je had een prachtige foto mee , waar je als een echte ridder opstaat, met de tekst dat je heldhaftig en moedig bent, dapper...een ridder voor altijd! Je verhaal over het gravensteen,je ogen schitterden...! Spijtig dat dit thema nu afgesloten is, want wat genoot jij ervan!
Roibin, even de knop omdraaien en dan ben je thuis!
Ranald, toen je zaterdag meemocht met mama naar het toneel was je supercontent. Je vint het fantastisch dat je mag meedoen!
Randall, jij bent alleen maar blij dat iedereen terug thuis is, en dus speel je, lach je,...en soms ben je ook eens boos omdat je broers nu eenmaal niet altijd doen wat jij wilt. Dat is groot worden jongen, maar ik troost je om je kinderverdriet! Wie ben ik om te zeggen dat het niks voorstelt? Tussen die grote kerels zou je wel eens vergeten dat jij pas drie bent.
Vanavond toch even een traan weggeveegt, omdat iemand zo heel bijzonder morgen opgenomen word. Omdat woorden van geruststellen niet meer helpen, omdat woorden van troost niets uitmaken voor iemand van wie het verdriet zo diep zit, dat ze het zelf nauwelijks herkennen. Ik hoop met gans mijn hart dat hij de weg terug mag vinden. Al weet ik dat sommige wonden nooit echt genezen, dat het altijd pijnlijke littekens blijven. Je kunt niet meer doen, dan voorkomen dat ze opengaan en vuile etterige wonden worden. Ik kreeg een berichtje " kom je me zeker eens opzoeken? " Wees gerust...dat zal ik zeker doen heb ik geantwoord. Ik moet vechten tegen de tranen omdat ik weet hoe verdomd moeilijk het nu voor je is. Ik weet hoe je zal moeten vechten tegen het gevoel van eenzaamheid, hoe mensen zich geen raad zullen weten en (ver)oordelen zonder je verhaal te kennen. Er zal verdriet en woede in je naar boven komen, je zal lachen gewoon omdat je het niet meer weet. Je zal het gevoel krijgen dat je je leven uit handen geeft, en dan zal je moeten vechten... Ik ken je, al weet ik niet wat in je leeft. Wat mensen ook zeggen, wat mensen ook denken...ik weet dat je niet de makkelijste weg kiest. Hoe ik dat weet? Ik heb ooit ook die weg afgelegt, hij ligt vol valkuilen, je zal vallen en je zal struikelen, en soms zal het pijn doen...maar ik ben ervan overtuigt dat je er wel komt...omdat ik ervan overtuigt bent dat er nog altijd mensen zijn die met je mee willen gaan. Ik ken die mensen, ik weet dat ze je graag zien...en zij je nooit in de steek zullen laten. Ik zal heel veel aan je denken...en ja...ik kom je zeker bezoeken!
Ik sluit de avond af ... Slaapwel Roibin, slaapwel Ranald,...maar eerst nog even samen naar een film kijken. Slaapwel Rowan, slaapwel Randall, ...nog even kijken of alles goed gaat, ik aai over jullie bolletje...en besef hoe dankbaar ik ben.
Hoe zou het geweest zijn vandaag Rowan? Het was carnavalsfeest bij jou in de school. Was je een stoere ridder? Je praat er al weken over, ik heb op je schoolblogje gezien dat er een echte ridder in de klas was. Jullie kregen zelfs een viering voor de ridders en jonkvrouwen die ten strijde trokken. Ik had je snoet willen zien! Hoeveel tranen ik ook gehuild heb toen de beslissing viel dat je oude vertrouwde school niet langer jou school zou zijn. Ik weet dat je gelukkig bent, dat je thuisgekomen bent in je school! Wat vond ik het moeilijk vorig jaar, die laatste dagen dat je naar je juf. Evelyne ging. Het moeilijkste vond ik te weten dat je voortaan enkel in de vakantie thuis zou zijn! Je bent pas 5!!! Ik kan je niet bellen, maar wat had ik nu graag je vrolijke stemmetje gehoord! Ik had naar je verhaal willen luisteren, en jij zou gevraagd hebben je broers ook eens te mogen horen. Dag mama... en de mooiste zoen ter wereld zou door de telefoon klinken! Ik kijk uit naar morgen....mijn ridder...en nog meer tot vrijdag omdat ik je dan kan omarmen, en dan is het vakantie!! Dat word feest ventje...elke avond nog even over je krullebol...
Roibin, Ik hoor je niet...je laat niets van je horen. Dat maakt me rusteloos, maar ergens weet ik dat alles goed met je gaat. Anders zou je bellen, of een berichtje sturen. Zoals die keer je dat je belde omdat je je treinkaart kwijt was. Die paniek in je stem...je huilde. Wat lijk je dan kwetsbaar. Je bent geen kind meer, maar je bent bijlange na nog niet groot! Jij laat niks van je horen als er niks te vertellen valt, terwijl je mama om de haverklap wel iets te vertellen heeft. Maar ik geef het toe...soms wou ik dat ik meer als jij was. De manier waarop je naar de wereld kijkt,naar de dingen...soms wou ik, dat ik een beetje zoals jij naar de dingen zou kunnen kijken. Terwijl ik ervan overtuigd ben ,dat niets of weinig is wat het lijkt...zijn voor jou de dingen gewoon wat ze zijn.
Ranald, Het lijkt wel alsof je nog eens extra geniet van de stilte en de rust die de avond hier brengt. Nog even komen nestelen voor je naar je bed gaat.Gekke bekken trekken met je kleine broer, een verhaaltje vertellen,... Straks moet jij weer wennen ,aan de drukte van iedereen terug thuis. Ik weet dat je geniet van je broers thuis, en ik weet ook dat je ze heel graag ziet...maar ik weet ook hoe graag je met je grote broer zou spelen die het liefst alleen speelt. Hoe vaak heb je daar al niet om gehuild? Ik weet ook dat het luide gepraat van Rowan storend kan zijn, hij vraagt niet altijd de aandacht, hij eist ze... Maar hij word groter, hij leert elke dag bij, jij zal ook leren met Rowan praten, je zal hem steeds beter begrijpen...het komt wel goed.
Randall, Jij telt de dagen tot wanneer Rowan terug is,het vakantie is, en jullie veel... veel zullen kunnen spelen. Je broer, je speelkameraatje, twee handen op een buik! Je mist hem soms wanneer hij er niet is. Ik begrijp je ventje... Ik kijk er naar uit jullie samen te zien spelen, jullie schaterlach....hij klinkt door het hele huis, jullie vrolijkheid is zo aanstekelijk! De vakantie...het zal niet meer zijn dan heel gewone dagen...maar we zullen genieten! De film van de grote olifant! Ik heb hem al honderd keer keer gezien. Maar samen met jullie ga ik nog eens kijken, en ik zal lachen met jullie lach, ik zal lachen als ik jullie de ganse film fragmenten zal horen opzeggen! 's avonds zal ik uitgeteld zijn...en soms zal ik de gemoederen moeten bedaren... (als jullie het te bond maken) want dat gebeurd hier ook. Maar toch kijk ik uit naar de vakantie, en dan zullen later de mooie dingen blijven hangen, en dat telt...als je achterom kan kijken en mooie dingen ziet, en vooruit kijkt en nog mooiere dingen ziet! Dat maakt het leven de moeite...
Bijna een weekje later .... Het is dan ook heel erg druk geweest. Er zijn zo van die dagen waarbij je het liefst zou hebben dat de dag iets langer duurde. Al was het maar dat je dan tijd hebt om wat bij te slapen.
Roibin,...wat was je stil toen je vrijdag thuis kwam. Je bent nooit echt een prater, maar het is een zwijgen die klinkt! Het is een zwijgen die mij verteld dat iets je raakte, en dat je niet weet hoe je dat onder woorden moet brengen. Ik weet hoe moeilijk het voor jou is de wereld te begrijpen, en ik weet ook hoe jij kan schrikken als mensen niet zijn zoals je verwacht. Dan vertel je vrijdag een beetje, zaterdag een stukje, en zondag weet ik waar jij zo van onder de indruk was. De wereld is een chaos, dat kan ik niet voor je veranderen, mensen zijn onvoorspelbaar ( net omdat het mensen zijn) dat zal altijd zo zijn. Er gebeuren rare dingen, dingen waar ik geen antwoord op weet, dingen waar ook ik het antwoord schuldig blijf op je vraag " waarom" Ik kan er alleen maar zijn, luisteren, je geruststellen...
Ranald, het was je weekje niet... Je begon ze met lichte tegenzin... Nog even vent, dan is het vakantie...ik weet dat je er naar uitkijkt! We gaan er een dagje tussenuit: jij , Roibin en ik...wees gerust vent...ik kijk er net zo naar uit als jij!
Rowan, wat ben jij blij! Jij bent altijd blij, maar je geniet van elk moment, elke dag met zo'n intensie dat ik mezelf gelukkig prijs dat ik het geluk heb zo'n prachtkereltje als jij te kennen.Zoals je tegen me aan komt leunen, je vingertjes door mijn haar draait en zegt " mijn mama" De manier waarop je met je vingertopjes zachtjes over mijn gezicht streelt, je handjes langs mijn gezicht legt en mij een zoen geeft. Met jou heb ik niet altijd woorden nodig, jij zegt niet, ik zeg niet...maar ik weet wat jij niet kan zeggen, en jij hoort wat ik niet zeg.
Randall, jouw oogjes stralen! Jij lacht, jij speelt, jij praat, jij bent gewoon jezelf. Als je broers thuiskomen op vrijdagavond kan ik mij geen warmer welkom bedenken. Je slaat je armpjes open...dikke zoen, knuffel! Als ik die grote kerels je zie optillen, de manier waarop ze je op schoot nemen en verhaaltjes voorlezen. Zoals ze op handen en knieen door het huis kruipen, omdat jij met Rowan ridders speelt .Dan voel ik me rijk!
Elk van mijn kinderen leerde mij iets heel bijzonder. Roibin leerde me mama zijn... Ranald leerde me dat er plaats genoeg is in mijn hart! ( Ik wist hoe intens graag ik Roibin zag, zou ik ooit zo van twee kinderen kunnen houden?) Rowan leerde me in wonderen geloven... Randall leerde mij dankbaar zijn en genieten...
Ik leerde dat ik meer kan dragen, sterker ben dan ik gedacht had. Ik ondervond aan den lijve hoe je niet altijd kunt kiezen wat je overkomt...maar je kunt wel kiezen hoe je daar mee omgaat. Ik geef toe dat er ( zelfs nu nog ) momenten zijn dat ik kwaad ben, verdrietig ben, en ik wel eens roep waarom in hemelsnaam? Ik had ook graag een ietsje rustiger leven gehad. Maar ik ben niet verbitterd, ik ben niet haatdragend, ik benijd anderen niet omdat ze het misschien beter hebben dan ik, ...maar ik ben maar een mens, en dat betekent dat het soms sterker dan mezelf is als ik denk " wat doe ik verkeerd dat mij dat niet gegund werd?". Maar ik ken mijn minder mooie kantjes, ik ben ook niet verlegen om dat toe te geven....Ik zou het veel erger vinden als ik dat niet kon toegeven. Ondanks de kwaadheid ( zo nu en dan) en de tranen, voel ik me rijk! Ik omarm mijn kinderen omdat zij me datgene geven wat je met geen geld ter wereld kan kopen: onvoorwaardelijk graag zien! Ik omhels mijn kinderen omdat ik hen oneidig graag zie, en ik dat ook mag!
Na een fantastisch weekend doet het altijd een beetje meer pijn om jullie uit te zwaaien. Dat was het...een fantastisch weekend! Zaterdag, niet zo heel bijzonder, maar omdat jullie allemaal thuis waren mij zo bijzonder. Genieten van alledaagse dingen. Veel te doen, en toch geen haast, jullie stemmen in huis,en geen lawaai... Zondag op bezoek bij vrienden. Het was zo gezellig! De ongedwongen sfeer, lekker lang tafelen,niemand die zich druk maakte om wat dan ook. Jullie speelden, waren gewoon jullie zelf! Rowan je kon je nieuwjaarsbrief helemaal van buiten! Super vent, ik was erg trots op je! Het enthousiasme van de mensen deed ook Casje zijn brief opzeggen. Zo schattig! We onthouden het voor volgend jaar kerel! Randall, het vuurwerk bleef kletteren voor jou! Ik genoot van jullie zo fijn met elkaar te zien spelen, geen geruzie...zo zie je dat kinderen altijd de spiegel van ons groten zijn. Roibin, je sloot je dag af met nog even naast me te komen liggen, en dan vertel je over je dag.. Honderduit, want je vond het een superdag! Zoveel te horen...zoveel te zien! Rowan je ging slapen met je grote olifant onder je arm! Randall...de dag was jou veel te snel voorbij...maar wat was je stoer toen je in het donker, met je lichtje in je hand naar boven ging! Ranald, jij kon de slaap niet vatten, teveel indrukken opgedaan...
Deze morgen vertok je Roibin, met lichte tegenzin, maar je neemt de dingen zoals ze zijn...en je vertrekt. Rowantje, met de olifant in je ene hand, en bumba in de andere zag je er zo kwetsbaar uit. Ik hou er niet van je uit te zwaaien, ik kom het niet gewend. Ranald en Randall al een geluk dat jullie elkaar hebben...Randall zijn kleine handje in dat van Ranald. Tot vanavond...!
Deze morgen had de kachel zijn kuren. Steeds weer sloeg hij uit...het gepiep klonk door het ganse huis. Ik weet nu ook wel dat het niet de tijd van het jaar is om zonder verwarming te vallen.Maar Jozef verloor de pedalen! Ik wenste dat ik dan begrijpend kon zijn, rustig hem tot de orde van de dag roepen, maar ik slaagde er niet in. Soms vind ik mezelf ook niet zo'n fijn mens, maar ik ben maar een mens! Gelukkig raakte het probleem opgelost, zodat ook de rust een beetje kon terugkeren.
Dan naar Gent! Uitslag van onderzoeken van Rowan gekregen. Tja, weinig gezegd geweest dat ik niet wist... Maar ik word zo moe van steeds weer dezelfde vragen...steeds weer datzelfde verhaal vertellen... Misschien is het ook wel de omgeving...er overvalt mij altijd een gevoel van somberheid wanneer ik door die lange gangen wandel. De eerst keer dat ik er kwam had ik nooit kunnen denken dat ik er nog zo vaak zou terugkeren. Er moeten nog wat bijkomende onderzoeken gedaan worden. Het is vooral belangrijk dat je andere zintuigen perfect werken. Je balanceert op de grens voor een implantaat . Maar voorlopig gaat het relatief goed met je.Ik krijg het altijd moeilijk als men woorden gebruikt als zwakke jongen. Ik ga de onderzoeken aanvragen in Brugge, men kent je daar, het je allemaal vertrouwd voor je en daar ben je gewoon Rowan! Dat ben je ook, gewoon Rowan! Een puzzelstukje van mijn leven! Zonder jou, of zonder je broers ben ik niet meer compleet! Die puzzelstukjes hebben hier en daar een vlekje, en misschien wel een kreukje, maar verdraaid voor mij zijn jullie perfect, jullie passen perfect in mijn leven! Wat was ik moe toen we naar huis reden. Ik hou zelfs niet van die weg,...mijn gedachten dwalen teveel rond... Ik ben blij dat ik thuis ben!
Dag Ranald, dag Randall! Roibin, ik bel je nog...Rowan , ik bel je ook, en door de telefoon krijg ik de mooiste zoen ter wereld! Dan zal je zeggen " Als Rowan jou niet zie mama, dan ben je in mijn hartje, en ook Roibin,... en Ranald,... en Randall, ...en ook papa...mama, ik ben ook in jou hartje als mij niet ziet! Jij bent altijd in mijn hartje schat...
Even geen tijd gehad om te schrijven. Het was dan ook superdruk! Donderdag naar Brugge voor Rowan. Hoe fijn om te horen dat je het goed doet lieve Rowan! Aan de verhalen te horen merk ik dat je graag gezien bent! Ze vertelden mij het verhaal van jou. Ik herkende je in zoveel dingen die zij vertelden. Je was niet dat kleine jongetje die school bij hen loopt, nee ze vertelden mij het verhaal van mijn Rowan. Je guitigheid, je schaterlach,( waar ik eindeloos van geniet), je vrolijke karakter, maar soms ook je blokkeren omdat je de woorden niet vind, de manier waarop je gebaren gebruikt als houvast...je soms veel te luid praten( wat best vermoeiend kan zijn). Je gekke bekken die je trekt,gewoon jezelf bent. Daar ben ik blij om...omdat ik weet dat als je jezelf kan zijn, je gelukkig bent!
Wat keek je vreemd op toen je mama en papa zag in de leefgroep. Je klopte uitbundig op het venster en ik hoorde je roepen "mama!" Je hebt je dikke zoen gekregen zoals ik beloofd had, en je was inderdaad blij en trots met je nieuwe jas en schoenen. Ik ben gewoon superblij en heel erg trots op je ventje! Voor je glimlach, voor je schaterlach, voor je gedrevenheid en voor je humor dank ik je oprecht!
Vrijdag naar school van Roibin! Lieve Roibin, voor jou is de wereld zo ingewikkeld en ook zo simpel! De juf vertelde mij hoe ze je soms ziet lopen naar de tram. Gewoon verzonken in je eigen denken. Je komt steeds weer op je pootjes terecht, als de tram weg is, wacht je gewoon op de volgende...en dan neem je desnoods een trein later naar huis. Je maakt je daar helemaal niet druk in. De dingen zijn voor jou wat ze zijn... Ik herkende ook jou in hun verhalen. Ik zie het voor me, zoals je de houding van anderen in je opneemt en je eigen maakt. Vroeger herkende ik steeds je vriendjes in jou manier van zijn. Soms grappig, maar je zoeken naar wie je bent kan ook pijnlijk confronterend zijn. Soms vergelijk ik je met de personages in een schilderij. Zou men je in een schilderij van Breugel zetten, je zou er niet uitspringen door je anders zijn, maar wanneer men je morgen in een schilderij van Piccaso zetten je zou er evenmin in opvallen. Je vervloeid in het geheel... En toch ben je zo heel uniek! Je hebt mama en papa ook gezien. Je zwaaide onopvallend , maar ik zag ook je verbazing. Jij houd alle dingen mooi afgelijnd. Wij horen niet thuis in jou school.Wij zijn thuis...en school is school, en het internaat is het internaat. De dingen in elkaar laten lopen is voor jou heel moeilijk om te plaatsen. Ik ken je, ik knik even en je gaat verder, gewoon zoals je bent. Van in de verte zie ik je naast je vriend lopen. Samen dezelfde stap, dezelfde houding, ik ben blij dat er mensen om je heen zijn die het goed met je voor hebben. Mensen waar jij naar opkijkt, dikwijls letterlijk...wat zou je graag groeien, groter zijn...ik begrijp het als ik je zie lopen...wat lijk je klein...
Ranald is druk bezig uit te zoeken wat hij wil worden ...later...hij vind kindje zijn best nog leuk zegt hij. Groot zijn, dat ben je zolang ... Ik geef je geen ongelijk vent, hopelijk zien anderen het ook zo...kind zijn dat ben je maar even, geniet ervan!
Randall, jij telt de dagen naar het feestje van zondag af. Typisch iets voor jou...genieten, je lacht en speelt jezelf nog door het leven. De wereld is een grote speeltuin en jij ontdekt elke dag nieuwe dingen. De week is ten einde, iedereen ( behalve ik) slaapt! Goed gedaan kerels! Je mama is helemaal blij! Lieve groet! Hilde
Wat een vreemde dag vandaag! Rowantje,...ik heb je vandaag alweer niet gehoord...vraag me af hoe het met je gaat. Maar morgen kom ik langs! Dan zie ik je. Heb een nieuwe jas voor je mee, en ook een paar schoenen. Denk da je er wel blij zal mee zijn. Je bent altijd blij als je iets krijgt, of het nu schoenen,een jas of speelgoed is...je bent altijd blij! Je bent zo'n dankbaar kind! Je bent blij als er sneeuw valt, en blij als de zon schijnt, maar je bent zelfs blij als het regent. Dan stap je met je paraplu en je laarsjes door de regen. Je mama daarintegen krult haar neus als het regent, en de koude daar ben ik ook niet zo dol op. Vandaag nog gezegd dat ik waarschijnlijk een gemiddeld mens ben. Niets te...voor mij.Niet te nat, niet te warm, niet te koud, gewoon... Ben nieuwsgierig naar morgen. Dan hebben we een bespreking i.v.m. jou. Wat zal ik te horen krijgen? Doe je het goed? Volgens mij wel,als ik je hoor praten, als ik je vrolijke snoet zie...zoals op het blogje van de school. Je bent er verkleed als ridder, en je schaterlacht! Je ziet er zo blij uit...al een geluk dat ik regelmatig eens kan piepen op je blogjes en zien hoe vrolijk je er overal opstaat. Bolleke, morgen krijg jij van mij een dikke zoen, en morgenavond dan bel ik je...
Randallke zag er zo blij uit vandaag...naar school met zijn zelfgemaakt valiesje...de start van wat een driedaagse reis word in de wereld van gedichtjes , van taal... Wat was hij trots toen hij zijn vingerafdruk op het instapformulier mocht zetten! Ik genoot van al die vrolijke kindersnoetjes. Het mag gezegd worden, de school verdient een dikke pluim voor de manier dat ze kinderen motiveren.Men stelt misschien hoge verwachtingen aan kinderen, maar in jullie school leren jullie heel wat bij, en toch is er ook ruimte om kind te zijn! Ik doe mijn hoedje af!
Ranald vertrekt morgen met de trein naar Gent. Hij staat te popelen. Het beroepenhuis, het gravensteen, het staat allemaal op zijn programma. Het is mooi om zien, hoe zijn intresse gewekt word voor wat hij later wil worden. Hij wil later werken,...iets met zijn handen en ook een beetje met zijn hoofd. Wiskunde boeit hem,vooral meetkunde...hij zoekt het nog uit, al denk ik dat het iets met achitectuur zal te maken hebben. Het maakt mij niet echt uit, als hij maar iets doet wat hij graag doet, als hij maar gelukkig is...dan ben ik dat ook.
Roibin, Je berichtje "Hallo" Typisch iets voor jou...je laat weten dat je er bent, dat je ons niet vergeten bent, maar voor jou is dat genoeg. Als we je opbellen ben je ook niet zo spraakzaam, maar zo kennen we je...je bent geen spraakwaterval, zeker niet aan de telefoon.
Deze morgen gesprek gehad ook met begeleiding van Jozef. Vreemd hoe vaak ze de dingen benoemd die ik geen naam kan geven. Het voelt vertrouwd, maar ook wel onwennig.
Vandaag naar foto's gekeken van Rowan en Randall vroeger. Ik doe dat vaak, alsof ik bevestig wil zien dat ik het nooit gedroomd heb, maar dat het de harde realiteit was. Zelfs nu...zoveel tijd later denk ik nog...heb ik dat toen overdreven? Maar als ik de foto's zie van Randall met al die buisjes, met al die machines . Van Rowan grauw...verbonden met machines om te leven dat voel ik opnieuw de eenzaamheid van die tijd. Wat heb ik me toen eenzaam gevoeld, de mensen die dan op bezoek gekomen zijn kan ik op één hand tellen! Ik dacht dat de wereld stilstond en begreep niet dat als ik buiten kwam die wereld nog draaide. Ik vertelde mijn verhaal aan wildvreemden... Toen Randall geopereerd werd dan heb ik 7 lange uren zitten wachten...mijn telefoon in mijn hand...ik wilde zo graag met iemand praten...gewoon iemand die er was, die luisterde naar mijn zwijgen, die luisterde naar mijn steeds weer het zelfde zeggen, en dat niet erg vond. Ik was bang, bang zoals ik nooit in mijn leven bang geweest ben... Zij die er toen waren hoef ik hier niet te vermelden, ze weten het...en ze weten ook dat ik hen eeuwig dankbaar ben! Ik vergeet nooit de vragende ogen van Randall...hij heeft me nooit meer aangekeken zoals hij me toen aankeek... Gelukkig zal die tijd zowel voor Rowan als Randall niet meer zijn dan foto's waar ze zich nooit de pijn van toen zullen herinneren. Ze zullen de tranen niet herinneren, de eenzaamheid...en dat is goed.
Wat me het meeste raakte is toen Jozef en ik ooit trouwden er net geen 380 mensen op ons huwelijk waren. Ik heb ooit wanhopig geroepen " Waar zijn nu verdorie die mensen die met ons gevierd hebben?" Ze zeggen dat het slijt...maar ik merk dat het me zelfs vandaag nog kwaad kan maken, me verdriet doet.
Ik kijk uit naar morgen, ben nieuwsgierig...ik geloof dat het wel goed komt...
We zijn maandag, en dat is altijd even wennen aan de stilte na een weekend vol kinderstemmetjes. Roibin vertrok zoals ik hem al altijd ken, gewoon " dag mama, tot vrijdag." Je weet nooit hoe hij de week tegemoet gaat,net zoals je niet weet hoe zijn week zal geweest zijn. Heb een afspraak gemaakt met de school, kwestie dat ik op de hoogte blijf van hoe hij het stelt. Het probleem is dat hij thuis niet altijd is zoals in school. Hij neemt nogal vaak de houding van de mensen rondom hem aan. Ben benieuwd wat men mij zal vertellen.
Rowan, dat is iets anders. Hij vertrekt altijd met grote vragende ogen. "Hoeveel keer slapen mama?" Ik word het maar niet gewend. Maar vanavond klonk hij opgewekt aan de telefoon. Dat maakt heel wat goed. Maar morgen, en woensdag mag ik niet bellen. Dat lijkt zo lang, zeker als hij vraagt " mama, mag papa morgen een keer bellen, en mag ik Randall ook bellen?" Wat zeg je daar op? Het voelt alsof ik hem in de steek laat, maar dat is niet zo...en ik zou zo graag bellen, eventje maar... horen dat het goed met hem gaat, eventje maar... laten weten dat mama aan hem denkt.
Al een geluk dat Ranald en Randall thuis zijn. Ze breken de stilte, ze doen me lachen met hun enthousiasme, met hun verhalen,... Ranald zei vanavond " mama, ik vind het sjiek dat ge terug naar school wilt gaan, gebarentaal,... dat is kunst!" Waar hij dat gehaalt heeft weet ik niet, maar ik vond het super!
Vandaag opnieuw een paar reacties gekregen op mijn blogje. In de eerste plaats sta ik daar verstelt van,maar ik vind het wel leuk. Maar weet je, het is niet zo dat ik mijn leven als een aanéénschakkeling zie van verdriet en ontgoocheling. Ik zie mijn leven niet als een last, ook mijn kinderen zie ik zo niet. Toen Jozef die diagnose kreeg stond ik inderdaad niet te huppelen,eerder gelaten,... maar Jozef was behoorlijk van slag. Hij zei " ik hoor het, ik ben de oorzaak van alles, ik ben de slechten" Ik weet dat ik daar heel kort en kwaad op gereageert heb. "Ik heb nog nooit gezegd dat Roibin slecht was, nog nooit heb ik gezegd dat Ranald slecht was!" Hij keek me geschrokken aan en zei" dat is waar" En dat is zo, nooit zal je mij horen zeggen dat mijn kinderen een last zijn. Soms zijn het zorgen, en soms zijn het tranen. Maar ik denk dat het voor elke ouder opgaat " kinderen opvoeden is gewoon niet eenvoudig! Je weet nooit echt of wat je doet het beste is, maar ik ben ervan overtuigd dat elke vader, elke moeder, altijd de keuzes maakt met hun hart. Dat zij ervan uitgaan dat wat ze ook doen, waar ze ook voor kiezen dat ze dat in de eerste plaats doen met hun hart! Ik heb er bv. altijd voor gekozen Roibin te vertellen over wat er met hem aan de hand was. Onlang zei hij " mama wanneer is iemand normaal?" Ik kon niet direct een antwoord vinden en zei dat dat waarschijnlijk is als je bent zoals de meeste mensen. Hij antwoorde " dus eigelijk ben ik uniek" Ik heb hem gezegd dat hij inderdaad uniek is, en dat ik hem nooit anders zou willen dan dat hij nu is. Ik vond het zo mooi, dat hij de dingen zo kan zien. Ergens ben ik ervan overtuigt dat Roibin en Ranald hun problemen ook wel voor een deel maatschappijgebonden zijn .We moeten tegenwoordig aan zoveel verwachtingen voldoen, men stelt zoveel eisen,...Het lijkt soms alsof we allemaal superkinderen moeten hebben, mooi, sociaal, ijverig,sportief,... Dus zal je me ook nooit horen zeggen dat Jozef slecht is, maar ik zeg niet dat het makkelijk is, sommige dingen mis ik in onze relatie, nu weet ik dat hij er niks kan aan doen, en ik weet ook dat sommige dingen er nooit zullen zijn,...
Ik wil maar zeggen: mijn leven is niet altijd zoals ik gedacht had, sommige dingen maken me boos, sommige dingen maken me blij, sommige dingen doen me huilen, en er zijn dingen die gewoon gebeuren, en sommige dingen zijn gewoon wat ze zijn, dat is niet zo erg... Ik kijk om me heen en zie mensen die ook verdriet hebben, ik hoor verhalen waar ik het koud van krijg, en als ik na een week mijn kinderen terug zie, en een dikke knuffel geef dan besef ik hoe gelukkig ik mag zijn dat ik dat nog kan. Ik ken andere verhalen.... Een lieve groet nog... Hilde
Om te beginnen wil ik al die mensen danken die mijn blogje lezen, en voor hun fijne reacties via mail. Had dat niet gedacht,maar het is hartverwarmend te merken dat er mensen zijn die verder kijken dan datgene ze aan de buitenkant zien. Deze morgen een telefoontje gekregen van een vriendelijke dame. Ze belde mij in verband met Jozef. (Voor zij die dat niet weten, wij zijn reeds 16 jaar gehuwd.)Vooraleer ik over hem schreef heb ik hem dat eerst gevraagd. Per slot van rekening is het ook een deel van zijn leven. Via deze weg wil ik hem bedanken omdat ik dat mag doen, want het getuigd in de eerste plaats dat hij voldoende vertrouwen in mij heeft, dat hij weet dat ik hem als mens nooit zou afbreken. Ik heb het al vaak gezegd: op zijn eigen (soms onhandige manier) is hij een schitterend mens. Het is niet zo heel lang geleden dat wij het vermoeden dat er ergens wel was ,bevestigd kregen. Jozef heeft net als Roibin ASS en ADHD. Binnenkort gaan ze een aantal testen doen. Niet dat het de dingen zal veranderen. Maar het weten dat...is altijd een dubbeltje op zijn kant. Ergens is er de opluchting. Hoe vaak heb ik niet gedacht dat ik waarschijnlijk een heel moeilijk mens was. Stelde ik mijn verwachtingen dan zo hoog? Was ik niet realistisch? Soms wist ik het ook allemaal niet meer... Ik was heus niet zo naief dat ik dacht dat het leven is en was zoals in de films, die het op het eind altijd goed aflopen. Anderzijds is er ook het verdriet om wat niet is, en er nooit zal zijn. Mensen denken vaak aan steriotiepe personen als ze over autismespectrum horen. Ze denken aan contact arme mensen.Maar dat is een misverstand, het is vaak een weten maar niet kunnen benoemen. Jozef is heus niet contactarm, integendeel ...en hij zit vol goede voornemens...als hij kon hij veranderde morgen de wereld in een aangename plaats om in te leven. Het spijtige is dat hij soms een gewone dag niet geregeld krijgt. Hij beseft niet dat ik niet wil dat mensen mij een verjaardagskaartje sturen , omdat hij hen dat vroeg,omdat hij het sneu voor me vind dat de meeste mensen mijn verjaardag vaak vergeten. Hij vraagt mensen of ze me willen meenemen naar een feestje...omdat ik zo vaak gewoon thuis ben. Ik begrijp zijn boodschap wel, en dat is ook erg lief...ergens waardeer ik dat ook. Maar als mensen mij een verjaardagskaartje sturen, of me meevragen naar ergens, dan wil ik dat ze dat doen om wie ik ben, als mens, een persoon met mijn eigen denken, voelen, ideeen...en omdat ze mij als persoon waarderen. Ik ben zo gewoon geworden aan een leven alleen. De meeste tijd van de dag ben ik alleen...en meestal vind ik dat niet erg. Als mis ik wel eens mensen om me heen. Na alle verdriet van de voorbije jaren zijn heel wat mensen afgehaakt. Ik kan het wel begrijpen. Mijn leven speelt zich meestal thuis af, voornamelijk met mijn kinderen. Ik weet best wat in de wereld gebeurd, en ik ben ook niet dom. Als je niet werkt, dan sta je in onze maatschapij vaak helemaal onderaan.Het lijkt alsof je op een bepaalde manier niet meetelt. Mensen kunnen niet altijd kiezen. Ik had ook mijn dromen, had mijn leven helemaal anders voorgesteld, maar als ik achterom kijk dan heb ik al heel wat van die dromen bijgesteld, of soms simpelweg opgeborgen. Maar daar heb ik geen spijt van...het allerbelangrijkste vind ik nog altijd dat ik later naar mijn kinderen zal kunnen kijken en zeggen" wat de uitkomst ook is, ik heb altijd het beste met hen voor gehad, ik heb alles gedaan wat in mijn mogelijkheden lag om fijne mensen van hen te maken, hen op weg te zetten naar een volwaardig leven...Ik besef dat ik hen niet voor alle verdriet zal kunnen behoeden, en ze zullen mensen en dingen ontmoeten die ook een deel van hun leven zullen worden. Ze zullen ondervinden dat de wereld niet altijd zo begripvol met hen zal omgaan, ze zullen ontgoocheld worden door mensen,.maar ik hoop dat ze nooit vergeten dat ze van mij mogen zijn wie ze zijn! Dat ze hier altijd kunnen thuiskomen. Ze zijn niet perfect...ze hebben ook hun minder mooie kantjes,ze zullen hier ooit buitenwandelen en hun eigen leven leiden. Dat is goed, dat moet ook, ...Ik hoop dat ze hun leven met beide handen zullen vasthouden, en als het te zwaar word dat ze hulp vragen om het te helpen dragen, zolang ze het maar niet uit handen geven, want dan verliezen zichzelf... Maar ik wijk af, het begon met het telefoontje deze morgen. Ik heb de gewoonte om bijna op een afstandelijke manier de dingen te bespreken met allerlei hulpverleners. Ik schrik er soms zelf van., het lijkt soms het luidop opsommen van een aantal observatie's. Het zal wel beetje beroepsmisvorming zijn, en een beetje zelfbescherming,...en dan hoor ik die dame vragen...ik begrijp het, maar hoe gaat het dan met jou? Ik hoorde mezelf zwijgen...Het was de tweede keer dat deze week iemand die vraag stelde, en meer dan een "dat gaat wel" komt er niet. Jozef gaat haar zelf terug bellen, ik ben zo moe... Maar toch is mijn leven niet alleen zorgen en verdriet. Ik lach ook heel wat af...Zoals Roibin die de kom met afval in de vuilbak moest gooien. Als ik later vraag waar die kom nu is, kijkt hij me vreemd aan en zegt " Je vroeg toch die in de vuilbak te gooien?" Rowan die samen met Randall koe speelt, en daarvoor twee staartjes in zijn haar wil zodat het lijkt alsof hij horens heeft. Het schatterlachen van 4 jongens die door het huis rennen! Ik kan er eindeloos naar kijken en om lachen... Roibin die vraagt wanneer je de baard in de keel krijgt, en of we het al horen van hem? Het doet me glimlachen...Ranald die altijd bezig is met dingen in elkaar te knutselen...ik geniet daar gewoon van. Maar het mooiste is wanneer ze gewoon zomaar bij komen staan en zeggen "Ik zou nooit een andere mama willen, en dan slaan ze hun armen om me heen. Roibin komt naast me liggen in het donker en praat over zijn dingen, dan weet ik dat hij me vertrouwd, en omdat hij me vertrouwd weet ik dat hij van me houd. Willen we niet allemaal het gevoel dat we graag gezien zijn? Wanneer we dat gevoel verliezen, dan heeft het leven geen zin meer, zolang we weten en voelen dat we graag gezien worden zullen we vechten om te leven! Omdat ik de dag ook met een fijn bericht wil afsluiten, Rytse zijn boek ligt vanaf 1 april in de winkel! Het unieke verhaal van een heel bijzonder ventje, het mooiste sterretje aan de hemel! Hij verloor hier de strijd met het leven, maar hij won zoveel terug! Het mag gezegd worden " Els( ik weet dat je mijn blogje leest) dat nieuws maakt me al de ganse week ontzettend blij, omdat jij het verdiend, maar zeker ook jou Rytse!
Vanmorgen Randall wakker gemaakt. Hij nesteld zich nog even tegen me aan. Klein blondekoppie, hij schaterlacht! Ranald slentert naar beneden, hij praat over wat er die dag te gebeuren staat. Randall zwaait vanuit de auto dag...Ranald vertrekt met de fiets...ik hoop dat hij veilig mag aankomen. Roibin? Ik vraag me af hoe zijn dag begonnen is. Heeft iemand hem gevraagd hoe hij geslapen heeft? Ik weet dat hij een deel van de dag stilzwijgend zal doorbrengen. Maar hij zal alles gezien hebben, hij zal alles gehoord hebben. Hij neemt de wereld in hem op, hij zegt niet meer dan dat je van hem verwacht. Maar wie zal hem gevraagd hebben wat er te horen en te zien was? Rowan? Zal hij zoals thuis zeggen" Kijk ik ben helemaal blij!" of zal hij de dag beginnen met vertellen wat hij begrijpt van wat hij ziet? Maar ik weet ook dat hij zal spelen, dat hij zal lachen , en hij zal bijleren over de wereld waarin hij leeft. Vanavond is hij thuis! Ik zucht, ben moe...en de dag is pas begonnen. Er zijn dagen dat ik wel wil, maar dat mijn lichaam protesteert. Het wil niet altijd doen wat ik zou willen. Komaan... Ik overloop even de mails, zo fijn te lezen dat er mensen zijn die aan je denken, die je niet vergeten. Het zijn niet altijd grote woorden, maar dat hoeft ook niet, het zit hem zo vaak in kleine dingen. De dag tikt weg...ik merk hoe ik steeds weer naar de klok kijk. Beetje bij beetje herleeft ons huis. Randall, Ranald,...ze spelen zoals broers spelen... De bus stopt, Rowan eindelijk ben je er ook! Je begroet me met een lieve knuffel! " Mama, Rowan is thuis thuis nu! " "Ja ventje , nu ben je thuis!" Hij komt binnen en begroet zijn broers met een knuffel en een zoen. Korte tijd later komt ook Roibin thuis. De stilte is niet langer in ons huis. Ze lachen, praten door elkaar, spelen met de auto's... Ik voel hoe de onrust plaats maakt voor een vreemde rust binnen in mij. Rowan praat met zijn handjes, dat mag van ons...Het is ook zijn taal. Ik kan er uren naar kijken, als hij zijn handjes draait,... tikt met zijn handjes, en alles met zijn eigen betekenis.Randall doet zonder nadenken mee...Voor mij is het pure poézie! Zo klein, zo sierlijk...hij hoeft zich nooit te schamen om wie hij is. Het is niet dat Rowan niet kan praten, en dat doet hij ook, maar de gebaren gebruikt hij als ondersteuning en als houvast. Ik vind het belangrijk dat hij beiden kan, in welke wereld zal hij anders gewoon zichzelf mogen zijn? Ik wil niet dat hij altijd tussen twee werelden moet leven. Het is voor hem moeilijk om steeds tussen horenden te zijn. We merken niet steeds hoe weinig rekening we met hen houden, het is een onzichtbare handicap...waardoor men hen zo vaak vergeet. Als je met hen praat moet je meer doen dan je oren openzetten, je moet moeite doen om met hen te praten en naar hen te luisteren, maar zij doen dat steeds tussen ons horenden. Het fascineert me, daarom dat ik volgend jaar terug naar school wil gaan, om steeds meer deel van zijn wereld te kunnen zijn. Maar ook om een brug te zijn tussen de dovenwereld en de horende wereld. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik kom er wel, daar ben ik van overtuigd! De dag is bijna voorbij... morgen...dan ben ik er weer,en iedereen is gewoon thuis! Om het met Rowan zijn woorden te zeggen: "thuis...thuis" Maar vooraleer ik ga slapen ga ik nog even de kamers binnengaan, nog even over hun koppie...Slaapwel!
Stilte... gedachten ... opgeschrikt ... ik doe wat ik moet doen... Roibin... wie vraagt hoe je dag was? Ranald, zoveel vragen.. Ik heb geen antwoord. Rowan, Ben je vandaag helemaal blij geweest? Randall, twee armpjes om me heen, Zoen! Morgen ben ik weer compleet. Vandaag.. Stilte... Even opgeschrikt.
Hier ben ik weer. We zijn woensdag, en ondanks we 4 kindjes hebben zijn er nu maar twee thuis. Roibin zit op internaat, omdat hij naar een autischool gaat. Rowan is pas 5 jaar en zit in Brugge in Spermalie.
Lieve schat wat mis ik je vrolijk gekwebbel. Het is de eerste keer dat je daar ook op woensdag bent, en ik kan en mag je niet bellen. Regels van het internaat. Ik begrijp het wel, maar wat zou ik graag je stemmetje horen. Ik zie taferelen voor me waarbij je vraagt waarom mama niet belt. Misschien is het zo niet, en speel je nu vrolijk met je vriendje Jules. Maar ik weet het niet. Stel dat je verdriet hebt, dan kan ik je niet troosten. Verdorie toch... Jou naar het internaat laten gaan was geen makkelijke keuze. Ik mis je broer Roibin ook. Maar hij is ouder, hij wou het zelf, en hij zegt zelf dat hij graag naar school en het internaat gaat. Ik kan hem bellen, berichtjes sturen. Maar jij lijkt zo ver weg. Ik weet niet hoe het met je gaat. Wat duurt de dag lang, de week eindeloos... Jij bent taal niet zo machtig. Je begrijpt niet wat het woordje "missen" betekend. Al weet ik heel goed dat je het wel voelt. Schat toch, hoeveel tranen heb ik om jou al niet gehuild? Toch besef ik dat ik niet mag klagen. Ik kan je vrijdag terug in mijjnarmen houden. Zaterdag kwebbel je weer zoals we van jou gewoon zijn. Luid! Maar toch... Soms voelt het alsof ik enkel dankbaar mag zijn. Dat zeggen mensen me vaak" wees blij dat het dat maar is, het kon allemaal veel erger" Dat weet ik wel...en jij hebt me al zoveel geleerd. Alles heeft een reden zegt men. Dat zal wel, maar ik zie het nut er niet van in...wat leer jij daaruit? Dat je anders bent? Nu vinden mensen je een schattig lief ventje. Ze lachen meestal wel wanneer je kwaad hun gezicht naar je toedraaid en zegt" Kijk naar mij! Ik hoor je niet!" Soms reageer je helemaal naast de kwestie, en toegegeven het is soms wel eens grappig, maar wat als je niet meer dat schattig klein krullebolleke zal zijn? Als je een kerel zal zijn, die zich boos maakt omdat je hen niet hoort? Niet dat ik daar altijd van wakker lig, maar er zijn wel momenten dat ik me dat afvraag. Het is ook de reden dat ik je naar Brugge liet gaan. Je bent er thuis ventje, dat zie ik , dat voel ik. Maar je thuis thuis is nog altijd hier bij mama en papa. Ik wil naar je verhalen luisteren als de school erop zit. Ik wil je slaapwel zoenen en een kruisje geven zoals ik van thuis uit ook altijd geleerd heb. Ik wil je traantjes drogen, en ik wil al eens boos op je zijn omdat je ondeugend bent. Ik wil gewoon je mama zijn, niks meer, maar nooit minder! Het voelt alsof ik je eerder moet loslaten dan ik gewild heb, ik moet vertrouwen hebben in mensen die ik voor kort nog niet kende. Let op, ze doen dat fantastisch! Ik heb ongelooflijk veel respect voor die mensen. Het geduld die zij hebben, het hart voor hun kinderen is groot en toch schatje... Ik had je zoveel liever gewoon thuis gehad, maar we kunnen niet altijd kiezen in het leven. Dat heb ik ondertussen al geleerd. Morgen zijn we donderdag, dan bel ik je...en ik kijk er naar uit om je stemmetje te horen. " Dag mama, ga ik met de bus naar huis? Ga jij op me wachten?" "Ja schat, ik zal op je wachten" omdat ik je graag zie...want zelfs als je mama niet ziet dan ben ik in je hartje en jij bent altijd in mijn hartje. Jij bent in mijn hoofd, in mijn hart, jij bent ik en ik ben jij! Slaapwel Rowan...Liefs je mama
Het begin van mijn verhaal... Omdat ik van woorden hou, woorden aan elkaar verbonden tot zinnen.Al die zinnen bij elkaar vertellen jullie mijn leven. Ik ben geen schrijver, maar gewoon mezelf ...die jullie wil laten delen in een stukje van mijn leven. Zoals mensen die van dansen houden, niet altijd sterdansers zijn, zo schrijf ik. Omdat ik me daar goed bij voel. Hoe dit verhaal zal lopen weet ik niet. Maar ik hoop dat jullie er de dingen zullen in terugvinden die de rode draad zijn in mijn leven. Humor: omdat ik ervan overtuigd ben dat je dingen soms moet bekijken met een vleugje humor. Het maakt het leven fijner. Dankbaarheid: want er zijn dingen en mensen in mijn leven waar ik heel erg dankbaar om ben. Om te beginnen mijn kinderen, die ik liever zie dan wat ook ter wereld! Soms ook wel verdriet, maar dat hoort bij het leven, enkel zij die intens kunnen graag zien, blij zijn om mensen en dingen, kennen ook het gevoel van verdriet, het verdriet dat je voelt wanneer je afscheid van iets of iemand neemt. Gewild of ongewild. Misschien zelfs boosheid, omdat de dingen niet altijd zijn zoals je zou willen.Om het onbegrip wanneer je wil dat mensen je begrijpen en je daar de woorden niet voor vind om het te vertellen. Mensen vragen me soms" wie ben je?" Gewoontegetrouw vertel ik hen mijn naam "Hilde". Getrouwd en mama van 4 prachtige kinderen! Vier zonen elk met hun eigen zijn, hun eigen zorgen en noden, maar bovenal fantastische kerels die hun weg zoeken in het leven met vallen en opstaan. Roibin, de oudste...zijn zijn hebben ze een naam gegeven. Hij heeft ASS en ADHD. Maar ik zou hem nooit anders dan anders willen, omdat hij is zoals hij is...hij leerde me anders naar dingen en mensen te kijken. Ik kan vol bewondering naar hem kijken. Zijn wereld is niet de mijne. Als je zegt dat je van hem houd dan geloofd hij je, zonder meer. Het betekend niet dat hij daarom anders tegen je zal zijn. Hij weet het, hij vergeet niet, de dingen zijn wat ze zijn. Hij steld zich daar geen vragen bij. Het mooiste dat hij me geeft is een glimp van zijn wereld...Dat doet hij ...soms. Ranald, een broer voor Roibin! Hij heeft ADHD. Hij is dat jongetje dat tegen je aan komt leunen en vraagt wat hij kan doen. Zijn gedachten gaan soms sneller dan hij kan vertellen.De vragen komen sneller bij hem op dan dat ik een antwoord weet. Maar hij is een ongelooflijk tof kereltje, een tikkeltje onbezonnen, maar altijd met zijn hart op de juiste plaats. Rowan: ons wonder...moeten vechten om te leven nog voor zijn leven begonnen was. Ondertussen is hij een enthousiaste kleuter van 5 jaar. Hij is er niet zonder kleerscheuren uitgekomen. Hij is slechthorend en heeft een mentale achterstand. Alleen de tijd zal uitwijzen of hij die inhaalt. Wat de toekomst brengt,dat weet niemand. Maar geld dat niet voor ieder van ons? Randall: de jongste. Hij leek een kergezonde baby. Na een dag genieten van dat kleine hummeltje thuis, kwam hij opnieuw in het ziekenhuis terecht. Het zou de eerste opname worden van een ganse reeks. Randall heeft een aangeboren hartafwijking. Hij onderging reeds twee openhartoperaties. Men deed wat ze konden doen, hij doet het goed nu...hij moet opgevolgd blijven, maar hij is genezen! Al blijft de angst nazinderen, nooit echt zorgeloos zijn, hoewel je dat gevoel steeds weer verdringt. Randall, het lijkt soms alsof hij elke dag leeft voor twee! Mijn kinderen! Ze hebben me geleerd dankbaar te zijn! Genieten van kleine dingen! Ik zou hen nooit anders dan anders willen. Als er één ding is waar ik oprecht trots op ben dan is het dat ik hun mama ben. Maar toch weet ik dat ik meer ben dan alleen mama van... Wie ik ben, dat zullen jullie zelf wel ontdekken... Er is geen pasklaar antwoord...omdat ik ben wie ik ben. Ik heb goeie dagen, ik heb fantastische dagen, ik heb dagen die verglijden in de tijd, en ik heb dagen die ik het liefs zou vergeten. Maar ze maken dat ik ben wie ik ...gewoon Hilde
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
