365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
22-01-2010
Thuis...thuis
Hallo,
Vanmorgen Randall wakker gemaakt. Hij nesteld zich nog even tegen me aan. Klein blondekoppie, hij schaterlacht! Ranald slentert naar beneden, hij praat over wat er die dag te gebeuren staat. Randall zwaait vanuit de auto dag...Ranald vertrekt met de fiets...ik hoop dat hij veilig mag aankomen. Roibin? Ik vraag me af hoe zijn dag begonnen is. Heeft iemand hem gevraagd hoe hij geslapen heeft? Ik weet dat hij een deel van de dag stilzwijgend zal doorbrengen. Maar hij zal alles gezien hebben, hij zal alles gehoord hebben. Hij neemt de wereld in hem op, hij zegt niet meer dan dat je van hem verwacht. Maar wie zal hem gevraagd hebben wat er te horen en te zien was? Rowan? Zal hij zoals thuis zeggen" Kijk ik ben helemaal blij!" of zal hij de dag beginnen met vertellen wat hij begrijpt van wat hij ziet? Maar ik weet ook dat hij zal spelen, dat hij zal lachen , en hij zal bijleren over de wereld waarin hij leeft. Vanavond is hij thuis! Ik zucht, ben moe...en de dag is pas begonnen. Er zijn dagen dat ik wel wil, maar dat mijn lichaam protesteert. Het wil niet altijd doen wat ik zou willen. Komaan... Ik overloop even de mails, zo fijn te lezen dat er mensen zijn die aan je denken, die je niet vergeten. Het zijn niet altijd grote woorden, maar dat hoeft ook niet, het zit hem zo vaak in kleine dingen. De dag tikt weg...ik merk hoe ik steeds weer naar de klok kijk. Beetje bij beetje herleeft ons huis. Randall, Ranald,...ze spelen zoals broers spelen... De bus stopt, Rowan eindelijk ben je er ook! Je begroet me met een lieve knuffel! " Mama, Rowan is thuis thuis nu! " "Ja ventje , nu ben je thuis!" Hij komt binnen en begroet zijn broers met een knuffel en een zoen. Korte tijd later komt ook Roibin thuis. De stilte is niet langer in ons huis. Ze lachen, praten door elkaar, spelen met de auto's... Ik voel hoe de onrust plaats maakt voor een vreemde rust binnen in mij. Rowan praat met zijn handjes, dat mag van ons...Het is ook zijn taal. Ik kan er uren naar kijken, als hij zijn handjes draait,... tikt met zijn handjes, en alles met zijn eigen betekenis.Randall doet zonder nadenken mee...Voor mij is het pure poézie! Zo klein, zo sierlijk...hij hoeft zich nooit te schamen om wie hij is. Het is niet dat Rowan niet kan praten, en dat doet hij ook, maar de gebaren gebruikt hij als ondersteuning en als houvast. Ik vind het belangrijk dat hij beiden kan, in welke wereld zal hij anders gewoon zichzelf mogen zijn? Ik wil niet dat hij altijd tussen twee werelden moet leven. Het is voor hem moeilijk om steeds tussen horenden te zijn. We merken niet steeds hoe weinig rekening we met hen houden, het is een onzichtbare handicap...waardoor men hen zo vaak vergeet. Als je met hen praat moet je meer doen dan je oren openzetten, je moet moeite doen om met hen te praten en naar hen te luisteren, maar zij doen dat steeds tussen ons horenden. Het fascineert me, daarom dat ik volgend jaar terug naar school wil gaan, om steeds meer deel van zijn wereld te kunnen zijn. Maar ook om een brug te zijn tussen de dovenwereld en de horende wereld. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik kom er wel, daar ben ik van overtuigd! De dag is bijna voorbij... morgen...dan ben ik er weer,en iedereen is gewoon thuis! Om het met Rowan zijn woorden te zeggen: "thuis...thuis" Maar vooraleer ik ga slapen ga ik nog even de kamers binnengaan, nog even over hun koppie...Slaapwel!
Stilte... gedachten ... opgeschrikt ... ik doe wat ik moet doen... Roibin... wie vraagt hoe je dag was? Ranald, zoveel vragen.. Ik heb geen antwoord. Rowan, Ben je vandaag helemaal blij geweest? Randall, twee armpjes om me heen, Zoen! Morgen ben ik weer compleet. Vandaag.. Stilte... Even opgeschrikt.
Hier ben ik weer. We zijn woensdag, en ondanks we 4 kindjes hebben zijn er nu maar twee thuis. Roibin zit op internaat, omdat hij naar een autischool gaat. Rowan is pas 5 jaar en zit in Brugge in Spermalie.
Lieve schat wat mis ik je vrolijk gekwebbel. Het is de eerste keer dat je daar ook op woensdag bent, en ik kan en mag je niet bellen. Regels van het internaat. Ik begrijp het wel, maar wat zou ik graag je stemmetje horen. Ik zie taferelen voor me waarbij je vraagt waarom mama niet belt. Misschien is het zo niet, en speel je nu vrolijk met je vriendje Jules. Maar ik weet het niet. Stel dat je verdriet hebt, dan kan ik je niet troosten. Verdorie toch... Jou naar het internaat laten gaan was geen makkelijke keuze. Ik mis je broer Roibin ook. Maar hij is ouder, hij wou het zelf, en hij zegt zelf dat hij graag naar school en het internaat gaat. Ik kan hem bellen, berichtjes sturen. Maar jij lijkt zo ver weg. Ik weet niet hoe het met je gaat. Wat duurt de dag lang, de week eindeloos... Jij bent taal niet zo machtig. Je begrijpt niet wat het woordje "missen" betekend. Al weet ik heel goed dat je het wel voelt. Schat toch, hoeveel tranen heb ik om jou al niet gehuild? Toch besef ik dat ik niet mag klagen. Ik kan je vrijdag terug in mijjnarmen houden. Zaterdag kwebbel je weer zoals we van jou gewoon zijn. Luid! Maar toch... Soms voelt het alsof ik enkel dankbaar mag zijn. Dat zeggen mensen me vaak" wees blij dat het dat maar is, het kon allemaal veel erger" Dat weet ik wel...en jij hebt me al zoveel geleerd. Alles heeft een reden zegt men. Dat zal wel, maar ik zie het nut er niet van in...wat leer jij daaruit? Dat je anders bent? Nu vinden mensen je een schattig lief ventje. Ze lachen meestal wel wanneer je kwaad hun gezicht naar je toedraaid en zegt" Kijk naar mij! Ik hoor je niet!" Soms reageer je helemaal naast de kwestie, en toegegeven het is soms wel eens grappig, maar wat als je niet meer dat schattig klein krullebolleke zal zijn? Als je een kerel zal zijn, die zich boos maakt omdat je hen niet hoort? Niet dat ik daar altijd van wakker lig, maar er zijn wel momenten dat ik me dat afvraag. Het is ook de reden dat ik je naar Brugge liet gaan. Je bent er thuis ventje, dat zie ik , dat voel ik. Maar je thuis thuis is nog altijd hier bij mama en papa. Ik wil naar je verhalen luisteren als de school erop zit. Ik wil je slaapwel zoenen en een kruisje geven zoals ik van thuis uit ook altijd geleerd heb. Ik wil je traantjes drogen, en ik wil al eens boos op je zijn omdat je ondeugend bent. Ik wil gewoon je mama zijn, niks meer, maar nooit minder! Het voelt alsof ik je eerder moet loslaten dan ik gewild heb, ik moet vertrouwen hebben in mensen die ik voor kort nog niet kende. Let op, ze doen dat fantastisch! Ik heb ongelooflijk veel respect voor die mensen. Het geduld die zij hebben, het hart voor hun kinderen is groot en toch schatje... Ik had je zoveel liever gewoon thuis gehad, maar we kunnen niet altijd kiezen in het leven. Dat heb ik ondertussen al geleerd. Morgen zijn we donderdag, dan bel ik je...en ik kijk er naar uit om je stemmetje te horen. " Dag mama, ga ik met de bus naar huis? Ga jij op me wachten?" "Ja schat, ik zal op je wachten" omdat ik je graag zie...want zelfs als je mama niet ziet dan ben ik in je hartje en jij bent altijd in mijn hartje. Jij bent in mijn hoofd, in mijn hart, jij bent ik en ik ben jij! Slaapwel Rowan...Liefs je mama
Het begin van mijn verhaal... Omdat ik van woorden hou, woorden aan elkaar verbonden tot zinnen.Al die zinnen bij elkaar vertellen jullie mijn leven. Ik ben geen schrijver, maar gewoon mezelf ...die jullie wil laten delen in een stukje van mijn leven. Zoals mensen die van dansen houden, niet altijd sterdansers zijn, zo schrijf ik. Omdat ik me daar goed bij voel. Hoe dit verhaal zal lopen weet ik niet. Maar ik hoop dat jullie er de dingen zullen in terugvinden die de rode draad zijn in mijn leven. Humor: omdat ik ervan overtuigd ben dat je dingen soms moet bekijken met een vleugje humor. Het maakt het leven fijner. Dankbaarheid: want er zijn dingen en mensen in mijn leven waar ik heel erg dankbaar om ben. Om te beginnen mijn kinderen, die ik liever zie dan wat ook ter wereld! Soms ook wel verdriet, maar dat hoort bij het leven, enkel zij die intens kunnen graag zien, blij zijn om mensen en dingen, kennen ook het gevoel van verdriet, het verdriet dat je voelt wanneer je afscheid van iets of iemand neemt. Gewild of ongewild. Misschien zelfs boosheid, omdat de dingen niet altijd zijn zoals je zou willen.Om het onbegrip wanneer je wil dat mensen je begrijpen en je daar de woorden niet voor vind om het te vertellen. Mensen vragen me soms" wie ben je?" Gewoontegetrouw vertel ik hen mijn naam "Hilde". Getrouwd en mama van 4 prachtige kinderen! Vier zonen elk met hun eigen zijn, hun eigen zorgen en noden, maar bovenal fantastische kerels die hun weg zoeken in het leven met vallen en opstaan. Roibin, de oudste...zijn zijn hebben ze een naam gegeven. Hij heeft ASS en ADHD. Maar ik zou hem nooit anders dan anders willen, omdat hij is zoals hij is...hij leerde me anders naar dingen en mensen te kijken. Ik kan vol bewondering naar hem kijken. Zijn wereld is niet de mijne. Als je zegt dat je van hem houd dan geloofd hij je, zonder meer. Het betekend niet dat hij daarom anders tegen je zal zijn. Hij weet het, hij vergeet niet, de dingen zijn wat ze zijn. Hij steld zich daar geen vragen bij. Het mooiste dat hij me geeft is een glimp van zijn wereld...Dat doet hij ...soms. Ranald, een broer voor Roibin! Hij heeft ADHD. Hij is dat jongetje dat tegen je aan komt leunen en vraagt wat hij kan doen. Zijn gedachten gaan soms sneller dan hij kan vertellen.De vragen komen sneller bij hem op dan dat ik een antwoord weet. Maar hij is een ongelooflijk tof kereltje, een tikkeltje onbezonnen, maar altijd met zijn hart op de juiste plaats. Rowan: ons wonder...moeten vechten om te leven nog voor zijn leven begonnen was. Ondertussen is hij een enthousiaste kleuter van 5 jaar. Hij is er niet zonder kleerscheuren uitgekomen. Hij is slechthorend en heeft een mentale achterstand. Alleen de tijd zal uitwijzen of hij die inhaalt. Wat de toekomst brengt,dat weet niemand. Maar geld dat niet voor ieder van ons? Randall: de jongste. Hij leek een kergezonde baby. Na een dag genieten van dat kleine hummeltje thuis, kwam hij opnieuw in het ziekenhuis terecht. Het zou de eerste opname worden van een ganse reeks. Randall heeft een aangeboren hartafwijking. Hij onderging reeds twee openhartoperaties. Men deed wat ze konden doen, hij doet het goed nu...hij moet opgevolgd blijven, maar hij is genezen! Al blijft de angst nazinderen, nooit echt zorgeloos zijn, hoewel je dat gevoel steeds weer verdringt. Randall, het lijkt soms alsof hij elke dag leeft voor twee! Mijn kinderen! Ze hebben me geleerd dankbaar te zijn! Genieten van kleine dingen! Ik zou hen nooit anders dan anders willen. Als er één ding is waar ik oprecht trots op ben dan is het dat ik hun mama ben. Maar toch weet ik dat ik meer ben dan alleen mama van... Wie ik ben, dat zullen jullie zelf wel ontdekken... Er is geen pasklaar antwoord...omdat ik ben wie ik ben. Ik heb goeie dagen, ik heb fantastische dagen, ik heb dagen die verglijden in de tijd, en ik heb dagen die ik het liefs zou vergeten. Maar ze maken dat ik ben wie ik ...gewoon Hilde
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
