365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
01-02-2010
Perfecte puzzelstukjes!
Maandag...en hier ben ik weer!
Na een fantastisch weekend doet het altijd een beetje meer pijn om jullie uit te zwaaien. Dat was het...een fantastisch weekend! Zaterdag, niet zo heel bijzonder, maar omdat jullie allemaal thuis waren mij zo bijzonder. Genieten van alledaagse dingen. Veel te doen, en toch geen haast, jullie stemmen in huis,en geen lawaai... Zondag op bezoek bij vrienden. Het was zo gezellig! De ongedwongen sfeer, lekker lang tafelen,niemand die zich druk maakte om wat dan ook. Jullie speelden, waren gewoon jullie zelf! Rowan je kon je nieuwjaarsbrief helemaal van buiten! Super vent, ik was erg trots op je! Het enthousiasme van de mensen deed ook Casje zijn brief opzeggen. Zo schattig! We onthouden het voor volgend jaar kerel! Randall, het vuurwerk bleef kletteren voor jou! Ik genoot van jullie zo fijn met elkaar te zien spelen, geen geruzie...zo zie je dat kinderen altijd de spiegel van ons groten zijn. Roibin, je sloot je dag af met nog even naast me te komen liggen, en dan vertel je over je dag.. Honderduit, want je vond het een superdag! Zoveel te horen...zoveel te zien! Rowan je ging slapen met je grote olifant onder je arm! Randall...de dag was jou veel te snel voorbij...maar wat was je stoer toen je in het donker, met je lichtje in je hand naar boven ging! Ranald, jij kon de slaap niet vatten, teveel indrukken opgedaan...
Deze morgen vertok je Roibin, met lichte tegenzin, maar je neemt de dingen zoals ze zijn...en je vertrekt. Rowantje, met de olifant in je ene hand, en bumba in de andere zag je er zo kwetsbaar uit. Ik hou er niet van je uit te zwaaien, ik kom het niet gewend. Ranald en Randall al een geluk dat jullie elkaar hebben...Randall zijn kleine handje in dat van Ranald. Tot vanavond...!
Deze morgen had de kachel zijn kuren. Steeds weer sloeg hij uit...het gepiep klonk door het ganse huis. Ik weet nu ook wel dat het niet de tijd van het jaar is om zonder verwarming te vallen.Maar Jozef verloor de pedalen! Ik wenste dat ik dan begrijpend kon zijn, rustig hem tot de orde van de dag roepen, maar ik slaagde er niet in. Soms vind ik mezelf ook niet zo'n fijn mens, maar ik ben maar een mens! Gelukkig raakte het probleem opgelost, zodat ook de rust een beetje kon terugkeren.
Dan naar Gent! Uitslag van onderzoeken van Rowan gekregen. Tja, weinig gezegd geweest dat ik niet wist... Maar ik word zo moe van steeds weer dezelfde vragen...steeds weer datzelfde verhaal vertellen... Misschien is het ook wel de omgeving...er overvalt mij altijd een gevoel van somberheid wanneer ik door die lange gangen wandel. De eerst keer dat ik er kwam had ik nooit kunnen denken dat ik er nog zo vaak zou terugkeren. Er moeten nog wat bijkomende onderzoeken gedaan worden. Het is vooral belangrijk dat je andere zintuigen perfect werken. Je balanceert op de grens voor een implantaat . Maar voorlopig gaat het relatief goed met je.Ik krijg het altijd moeilijk als men woorden gebruikt als zwakke jongen. Ik ga de onderzoeken aanvragen in Brugge, men kent je daar, het je allemaal vertrouwd voor je en daar ben je gewoon Rowan! Dat ben je ook, gewoon Rowan! Een puzzelstukje van mijn leven! Zonder jou, of zonder je broers ben ik niet meer compleet! Die puzzelstukjes hebben hier en daar een vlekje, en misschien wel een kreukje, maar verdraaid voor mij zijn jullie perfect, jullie passen perfect in mijn leven! Wat was ik moe toen we naar huis reden. Ik hou zelfs niet van die weg,...mijn gedachten dwalen teveel rond... Ik ben blij dat ik thuis ben!
Dag Ranald, dag Randall! Roibin, ik bel je nog...Rowan , ik bel je ook, en door de telefoon krijg ik de mooiste zoen ter wereld! Dan zal je zeggen " Als Rowan jou niet zie mama, dan ben je in mijn hartje, en ook Roibin,... en Ranald,... en Randall, ...en ook papa...mama, ik ben ook in jou hartje als mij niet ziet! Jij bent altijd in mijn hartje schat...
Even geen tijd gehad om te schrijven. Het was dan ook superdruk! Donderdag naar Brugge voor Rowan. Hoe fijn om te horen dat je het goed doet lieve Rowan! Aan de verhalen te horen merk ik dat je graag gezien bent! Ze vertelden mij het verhaal van jou. Ik herkende je in zoveel dingen die zij vertelden. Je was niet dat kleine jongetje die school bij hen loopt, nee ze vertelden mij het verhaal van mijn Rowan. Je guitigheid, je schaterlach,( waar ik eindeloos van geniet), je vrolijke karakter, maar soms ook je blokkeren omdat je de woorden niet vind, de manier waarop je gebaren gebruikt als houvast...je soms veel te luid praten( wat best vermoeiend kan zijn). Je gekke bekken die je trekt,gewoon jezelf bent. Daar ben ik blij om...omdat ik weet dat als je jezelf kan zijn, je gelukkig bent!
Wat keek je vreemd op toen je mama en papa zag in de leefgroep. Je klopte uitbundig op het venster en ik hoorde je roepen "mama!" Je hebt je dikke zoen gekregen zoals ik beloofd had, en je was inderdaad blij en trots met je nieuwe jas en schoenen. Ik ben gewoon superblij en heel erg trots op je ventje! Voor je glimlach, voor je schaterlach, voor je gedrevenheid en voor je humor dank ik je oprecht!
Vrijdag naar school van Roibin! Lieve Roibin, voor jou is de wereld zo ingewikkeld en ook zo simpel! De juf vertelde mij hoe ze je soms ziet lopen naar de tram. Gewoon verzonken in je eigen denken. Je komt steeds weer op je pootjes terecht, als de tram weg is, wacht je gewoon op de volgende...en dan neem je desnoods een trein later naar huis. Je maakt je daar helemaal niet druk in. De dingen zijn voor jou wat ze zijn... Ik herkende ook jou in hun verhalen. Ik zie het voor me, zoals je de houding van anderen in je opneemt en je eigen maakt. Vroeger herkende ik steeds je vriendjes in jou manier van zijn. Soms grappig, maar je zoeken naar wie je bent kan ook pijnlijk confronterend zijn. Soms vergelijk ik je met de personages in een schilderij. Zou men je in een schilderij van Breugel zetten, je zou er niet uitspringen door je anders zijn, maar wanneer men je morgen in een schilderij van Piccaso zetten je zou er evenmin in opvallen. Je vervloeid in het geheel... En toch ben je zo heel uniek! Je hebt mama en papa ook gezien. Je zwaaide onopvallend , maar ik zag ook je verbazing. Jij houd alle dingen mooi afgelijnd. Wij horen niet thuis in jou school.Wij zijn thuis...en school is school, en het internaat is het internaat. De dingen in elkaar laten lopen is voor jou heel moeilijk om te plaatsen. Ik ken je, ik knik even en je gaat verder, gewoon zoals je bent. Van in de verte zie ik je naast je vriend lopen. Samen dezelfde stap, dezelfde houding, ik ben blij dat er mensen om je heen zijn die het goed met je voor hebben. Mensen waar jij naar opkijkt, dikwijls letterlijk...wat zou je graag groeien, groter zijn...ik begrijp het als ik je zie lopen...wat lijk je klein...
Ranald is druk bezig uit te zoeken wat hij wil worden ...later...hij vind kindje zijn best nog leuk zegt hij. Groot zijn, dat ben je zolang ... Ik geef je geen ongelijk vent, hopelijk zien anderen het ook zo...kind zijn dat ben je maar even, geniet ervan!
Randall, jij telt de dagen naar het feestje van zondag af. Typisch iets voor jou...genieten, je lacht en speelt jezelf nog door het leven. De wereld is een grote speeltuin en jij ontdekt elke dag nieuwe dingen. De week is ten einde, iedereen ( behalve ik) slaapt! Goed gedaan kerels! Je mama is helemaal blij! Lieve groet! Hilde
Wat een vreemde dag vandaag! Rowantje,...ik heb je vandaag alweer niet gehoord...vraag me af hoe het met je gaat. Maar morgen kom ik langs! Dan zie ik je. Heb een nieuwe jas voor je mee, en ook een paar schoenen. Denk da je er wel blij zal mee zijn. Je bent altijd blij als je iets krijgt, of het nu schoenen,een jas of speelgoed is...je bent altijd blij! Je bent zo'n dankbaar kind! Je bent blij als er sneeuw valt, en blij als de zon schijnt, maar je bent zelfs blij als het regent. Dan stap je met je paraplu en je laarsjes door de regen. Je mama daarintegen krult haar neus als het regent, en de koude daar ben ik ook niet zo dol op. Vandaag nog gezegd dat ik waarschijnlijk een gemiddeld mens ben. Niets te...voor mij.Niet te nat, niet te warm, niet te koud, gewoon... Ben nieuwsgierig naar morgen. Dan hebben we een bespreking i.v.m. jou. Wat zal ik te horen krijgen? Doe je het goed? Volgens mij wel,als ik je hoor praten, als ik je vrolijke snoet zie...zoals op het blogje van de school. Je bent er verkleed als ridder, en je schaterlacht! Je ziet er zo blij uit...al een geluk dat ik regelmatig eens kan piepen op je blogjes en zien hoe vrolijk je er overal opstaat. Bolleke, morgen krijg jij van mij een dikke zoen, en morgenavond dan bel ik je...
Randallke zag er zo blij uit vandaag...naar school met zijn zelfgemaakt valiesje...de start van wat een driedaagse reis word in de wereld van gedichtjes , van taal... Wat was hij trots toen hij zijn vingerafdruk op het instapformulier mocht zetten! Ik genoot van al die vrolijke kindersnoetjes. Het mag gezegd worden, de school verdient een dikke pluim voor de manier dat ze kinderen motiveren.Men stelt misschien hoge verwachtingen aan kinderen, maar in jullie school leren jullie heel wat bij, en toch is er ook ruimte om kind te zijn! Ik doe mijn hoedje af!
Ranald vertrekt morgen met de trein naar Gent. Hij staat te popelen. Het beroepenhuis, het gravensteen, het staat allemaal op zijn programma. Het is mooi om zien, hoe zijn intresse gewekt word voor wat hij later wil worden. Hij wil later werken,...iets met zijn handen en ook een beetje met zijn hoofd. Wiskunde boeit hem,vooral meetkunde...hij zoekt het nog uit, al denk ik dat het iets met achitectuur zal te maken hebben. Het maakt mij niet echt uit, als hij maar iets doet wat hij graag doet, als hij maar gelukkig is...dan ben ik dat ook.
Roibin, Je berichtje "Hallo" Typisch iets voor jou...je laat weten dat je er bent, dat je ons niet vergeten bent, maar voor jou is dat genoeg. Als we je opbellen ben je ook niet zo spraakzaam, maar zo kennen we je...je bent geen spraakwaterval, zeker niet aan de telefoon.
Deze morgen gesprek gehad ook met begeleiding van Jozef. Vreemd hoe vaak ze de dingen benoemd die ik geen naam kan geven. Het voelt vertrouwd, maar ook wel onwennig.
Vandaag naar foto's gekeken van Rowan en Randall vroeger. Ik doe dat vaak, alsof ik bevestig wil zien dat ik het nooit gedroomd heb, maar dat het de harde realiteit was. Zelfs nu...zoveel tijd later denk ik nog...heb ik dat toen overdreven? Maar als ik de foto's zie van Randall met al die buisjes, met al die machines . Van Rowan grauw...verbonden met machines om te leven dat voel ik opnieuw de eenzaamheid van die tijd. Wat heb ik me toen eenzaam gevoeld, de mensen die dan op bezoek gekomen zijn kan ik op één hand tellen! Ik dacht dat de wereld stilstond en begreep niet dat als ik buiten kwam die wereld nog draaide. Ik vertelde mijn verhaal aan wildvreemden... Toen Randall geopereerd werd dan heb ik 7 lange uren zitten wachten...mijn telefoon in mijn hand...ik wilde zo graag met iemand praten...gewoon iemand die er was, die luisterde naar mijn zwijgen, die luisterde naar mijn steeds weer het zelfde zeggen, en dat niet erg vond. Ik was bang, bang zoals ik nooit in mijn leven bang geweest ben... Zij die er toen waren hoef ik hier niet te vermelden, ze weten het...en ze weten ook dat ik hen eeuwig dankbaar ben! Ik vergeet nooit de vragende ogen van Randall...hij heeft me nooit meer aangekeken zoals hij me toen aankeek... Gelukkig zal die tijd zowel voor Rowan als Randall niet meer zijn dan foto's waar ze zich nooit de pijn van toen zullen herinneren. Ze zullen de tranen niet herinneren, de eenzaamheid...en dat is goed.
Wat me het meeste raakte is toen Jozef en ik ooit trouwden er net geen 380 mensen op ons huwelijk waren. Ik heb ooit wanhopig geroepen " Waar zijn nu verdorie die mensen die met ons gevierd hebben?" Ze zeggen dat het slijt...maar ik merk dat het me zelfs vandaag nog kwaad kan maken, me verdriet doet.
Ik kijk uit naar morgen, ben nieuwsgierig...ik geloof dat het wel goed komt...
We zijn maandag, en dat is altijd even wennen aan de stilte na een weekend vol kinderstemmetjes. Roibin vertrok zoals ik hem al altijd ken, gewoon " dag mama, tot vrijdag." Je weet nooit hoe hij de week tegemoet gaat,net zoals je niet weet hoe zijn week zal geweest zijn. Heb een afspraak gemaakt met de school, kwestie dat ik op de hoogte blijf van hoe hij het stelt. Het probleem is dat hij thuis niet altijd is zoals in school. Hij neemt nogal vaak de houding van de mensen rondom hem aan. Ben benieuwd wat men mij zal vertellen.
Rowan, dat is iets anders. Hij vertrekt altijd met grote vragende ogen. "Hoeveel keer slapen mama?" Ik word het maar niet gewend. Maar vanavond klonk hij opgewekt aan de telefoon. Dat maakt heel wat goed. Maar morgen, en woensdag mag ik niet bellen. Dat lijkt zo lang, zeker als hij vraagt " mama, mag papa morgen een keer bellen, en mag ik Randall ook bellen?" Wat zeg je daar op? Het voelt alsof ik hem in de steek laat, maar dat is niet zo...en ik zou zo graag bellen, eventje maar... horen dat het goed met hem gaat, eventje maar... laten weten dat mama aan hem denkt.
Al een geluk dat Ranald en Randall thuis zijn. Ze breken de stilte, ze doen me lachen met hun enthousiasme, met hun verhalen,... Ranald zei vanavond " mama, ik vind het sjiek dat ge terug naar school wilt gaan, gebarentaal,... dat is kunst!" Waar hij dat gehaalt heeft weet ik niet, maar ik vond het super!
Vandaag opnieuw een paar reacties gekregen op mijn blogje. In de eerste plaats sta ik daar verstelt van,maar ik vind het wel leuk. Maar weet je, het is niet zo dat ik mijn leven als een aanéénschakkeling zie van verdriet en ontgoocheling. Ik zie mijn leven niet als een last, ook mijn kinderen zie ik zo niet. Toen Jozef die diagnose kreeg stond ik inderdaad niet te huppelen,eerder gelaten,... maar Jozef was behoorlijk van slag. Hij zei " ik hoor het, ik ben de oorzaak van alles, ik ben de slechten" Ik weet dat ik daar heel kort en kwaad op gereageert heb. "Ik heb nog nooit gezegd dat Roibin slecht was, nog nooit heb ik gezegd dat Ranald slecht was!" Hij keek me geschrokken aan en zei" dat is waar" En dat is zo, nooit zal je mij horen zeggen dat mijn kinderen een last zijn. Soms zijn het zorgen, en soms zijn het tranen. Maar ik denk dat het voor elke ouder opgaat " kinderen opvoeden is gewoon niet eenvoudig! Je weet nooit echt of wat je doet het beste is, maar ik ben ervan overtuigd dat elke vader, elke moeder, altijd de keuzes maakt met hun hart. Dat zij ervan uitgaan dat wat ze ook doen, waar ze ook voor kiezen dat ze dat in de eerste plaats doen met hun hart! Ik heb er bv. altijd voor gekozen Roibin te vertellen over wat er met hem aan de hand was. Onlang zei hij " mama wanneer is iemand normaal?" Ik kon niet direct een antwoord vinden en zei dat dat waarschijnlijk is als je bent zoals de meeste mensen. Hij antwoorde " dus eigelijk ben ik uniek" Ik heb hem gezegd dat hij inderdaad uniek is, en dat ik hem nooit anders zou willen dan dat hij nu is. Ik vond het zo mooi, dat hij de dingen zo kan zien. Ergens ben ik ervan overtuigt dat Roibin en Ranald hun problemen ook wel voor een deel maatschappijgebonden zijn .We moeten tegenwoordig aan zoveel verwachtingen voldoen, men stelt zoveel eisen,...Het lijkt soms alsof we allemaal superkinderen moeten hebben, mooi, sociaal, ijverig,sportief,... Dus zal je me ook nooit horen zeggen dat Jozef slecht is, maar ik zeg niet dat het makkelijk is, sommige dingen mis ik in onze relatie, nu weet ik dat hij er niks kan aan doen, en ik weet ook dat sommige dingen er nooit zullen zijn,...
Ik wil maar zeggen: mijn leven is niet altijd zoals ik gedacht had, sommige dingen maken me boos, sommige dingen maken me blij, sommige dingen doen me huilen, en er zijn dingen die gewoon gebeuren, en sommige dingen zijn gewoon wat ze zijn, dat is niet zo erg... Ik kijk om me heen en zie mensen die ook verdriet hebben, ik hoor verhalen waar ik het koud van krijg, en als ik na een week mijn kinderen terug zie, en een dikke knuffel geef dan besef ik hoe gelukkig ik mag zijn dat ik dat nog kan. Ik ken andere verhalen.... Een lieve groet nog... Hilde
Om te beginnen wil ik al die mensen danken die mijn blogje lezen, en voor hun fijne reacties via mail. Had dat niet gedacht,maar het is hartverwarmend te merken dat er mensen zijn die verder kijken dan datgene ze aan de buitenkant zien. Deze morgen een telefoontje gekregen van een vriendelijke dame. Ze belde mij in verband met Jozef. (Voor zij die dat niet weten, wij zijn reeds 16 jaar gehuwd.)Vooraleer ik over hem schreef heb ik hem dat eerst gevraagd. Per slot van rekening is het ook een deel van zijn leven. Via deze weg wil ik hem bedanken omdat ik dat mag doen, want het getuigd in de eerste plaats dat hij voldoende vertrouwen in mij heeft, dat hij weet dat ik hem als mens nooit zou afbreken. Ik heb het al vaak gezegd: op zijn eigen (soms onhandige manier) is hij een schitterend mens. Het is niet zo heel lang geleden dat wij het vermoeden dat er ergens wel was ,bevestigd kregen. Jozef heeft net als Roibin ASS en ADHD. Binnenkort gaan ze een aantal testen doen. Niet dat het de dingen zal veranderen. Maar het weten dat...is altijd een dubbeltje op zijn kant. Ergens is er de opluchting. Hoe vaak heb ik niet gedacht dat ik waarschijnlijk een heel moeilijk mens was. Stelde ik mijn verwachtingen dan zo hoog? Was ik niet realistisch? Soms wist ik het ook allemaal niet meer... Ik was heus niet zo naief dat ik dacht dat het leven is en was zoals in de films, die het op het eind altijd goed aflopen. Anderzijds is er ook het verdriet om wat niet is, en er nooit zal zijn. Mensen denken vaak aan steriotiepe personen als ze over autismespectrum horen. Ze denken aan contact arme mensen.Maar dat is een misverstand, het is vaak een weten maar niet kunnen benoemen. Jozef is heus niet contactarm, integendeel ...en hij zit vol goede voornemens...als hij kon hij veranderde morgen de wereld in een aangename plaats om in te leven. Het spijtige is dat hij soms een gewone dag niet geregeld krijgt. Hij beseft niet dat ik niet wil dat mensen mij een verjaardagskaartje sturen , omdat hij hen dat vroeg,omdat hij het sneu voor me vind dat de meeste mensen mijn verjaardag vaak vergeten. Hij vraagt mensen of ze me willen meenemen naar een feestje...omdat ik zo vaak gewoon thuis ben. Ik begrijp zijn boodschap wel, en dat is ook erg lief...ergens waardeer ik dat ook. Maar als mensen mij een verjaardagskaartje sturen, of me meevragen naar ergens, dan wil ik dat ze dat doen om wie ik ben, als mens, een persoon met mijn eigen denken, voelen, ideeen...en omdat ze mij als persoon waarderen. Ik ben zo gewoon geworden aan een leven alleen. De meeste tijd van de dag ben ik alleen...en meestal vind ik dat niet erg. Als mis ik wel eens mensen om me heen. Na alle verdriet van de voorbije jaren zijn heel wat mensen afgehaakt. Ik kan het wel begrijpen. Mijn leven speelt zich meestal thuis af, voornamelijk met mijn kinderen. Ik weet best wat in de wereld gebeurd, en ik ben ook niet dom. Als je niet werkt, dan sta je in onze maatschapij vaak helemaal onderaan.Het lijkt alsof je op een bepaalde manier niet meetelt. Mensen kunnen niet altijd kiezen. Ik had ook mijn dromen, had mijn leven helemaal anders voorgesteld, maar als ik achterom kijk dan heb ik al heel wat van die dromen bijgesteld, of soms simpelweg opgeborgen. Maar daar heb ik geen spijt van...het allerbelangrijkste vind ik nog altijd dat ik later naar mijn kinderen zal kunnen kijken en zeggen" wat de uitkomst ook is, ik heb altijd het beste met hen voor gehad, ik heb alles gedaan wat in mijn mogelijkheden lag om fijne mensen van hen te maken, hen op weg te zetten naar een volwaardig leven...Ik besef dat ik hen niet voor alle verdriet zal kunnen behoeden, en ze zullen mensen en dingen ontmoeten die ook een deel van hun leven zullen worden. Ze zullen ondervinden dat de wereld niet altijd zo begripvol met hen zal omgaan, ze zullen ontgoocheld worden door mensen,.maar ik hoop dat ze nooit vergeten dat ze van mij mogen zijn wie ze zijn! Dat ze hier altijd kunnen thuiskomen. Ze zijn niet perfect...ze hebben ook hun minder mooie kantjes,ze zullen hier ooit buitenwandelen en hun eigen leven leiden. Dat is goed, dat moet ook, ...Ik hoop dat ze hun leven met beide handen zullen vasthouden, en als het te zwaar word dat ze hulp vragen om het te helpen dragen, zolang ze het maar niet uit handen geven, want dan verliezen zichzelf... Maar ik wijk af, het begon met het telefoontje deze morgen. Ik heb de gewoonte om bijna op een afstandelijke manier de dingen te bespreken met allerlei hulpverleners. Ik schrik er soms zelf van., het lijkt soms het luidop opsommen van een aantal observatie's. Het zal wel beetje beroepsmisvorming zijn, en een beetje zelfbescherming,...en dan hoor ik die dame vragen...ik begrijp het, maar hoe gaat het dan met jou? Ik hoorde mezelf zwijgen...Het was de tweede keer dat deze week iemand die vraag stelde, en meer dan een "dat gaat wel" komt er niet. Jozef gaat haar zelf terug bellen, ik ben zo moe... Maar toch is mijn leven niet alleen zorgen en verdriet. Ik lach ook heel wat af...Zoals Roibin die de kom met afval in de vuilbak moest gooien. Als ik later vraag waar die kom nu is, kijkt hij me vreemd aan en zegt " Je vroeg toch die in de vuilbak te gooien?" Rowan die samen met Randall koe speelt, en daarvoor twee staartjes in zijn haar wil zodat het lijkt alsof hij horens heeft. Het schatterlachen van 4 jongens die door het huis rennen! Ik kan er eindeloos naar kijken en om lachen... Roibin die vraagt wanneer je de baard in de keel krijgt, en of we het al horen van hem? Het doet me glimlachen...Ranald die altijd bezig is met dingen in elkaar te knutselen...ik geniet daar gewoon van. Maar het mooiste is wanneer ze gewoon zomaar bij komen staan en zeggen "Ik zou nooit een andere mama willen, en dan slaan ze hun armen om me heen. Roibin komt naast me liggen in het donker en praat over zijn dingen, dan weet ik dat hij me vertrouwd, en omdat hij me vertrouwd weet ik dat hij van me houd. Willen we niet allemaal het gevoel dat we graag gezien zijn? Wanneer we dat gevoel verliezen, dan heeft het leven geen zin meer, zolang we weten en voelen dat we graag gezien worden zullen we vechten om te leven! Omdat ik de dag ook met een fijn bericht wil afsluiten, Rytse zijn boek ligt vanaf 1 april in de winkel! Het unieke verhaal van een heel bijzonder ventje, het mooiste sterretje aan de hemel! Hij verloor hier de strijd met het leven, maar hij won zoveel terug! Het mag gezegd worden " Els( ik weet dat je mijn blogje leest) dat nieuws maakt me al de ganse week ontzettend blij, omdat jij het verdiend, maar zeker ook jou Rytse!
Vanmorgen Randall wakker gemaakt. Hij nesteld zich nog even tegen me aan. Klein blondekoppie, hij schaterlacht! Ranald slentert naar beneden, hij praat over wat er die dag te gebeuren staat. Randall zwaait vanuit de auto dag...Ranald vertrekt met de fiets...ik hoop dat hij veilig mag aankomen. Roibin? Ik vraag me af hoe zijn dag begonnen is. Heeft iemand hem gevraagd hoe hij geslapen heeft? Ik weet dat hij een deel van de dag stilzwijgend zal doorbrengen. Maar hij zal alles gezien hebben, hij zal alles gehoord hebben. Hij neemt de wereld in hem op, hij zegt niet meer dan dat je van hem verwacht. Maar wie zal hem gevraagd hebben wat er te horen en te zien was? Rowan? Zal hij zoals thuis zeggen" Kijk ik ben helemaal blij!" of zal hij de dag beginnen met vertellen wat hij begrijpt van wat hij ziet? Maar ik weet ook dat hij zal spelen, dat hij zal lachen , en hij zal bijleren over de wereld waarin hij leeft. Vanavond is hij thuis! Ik zucht, ben moe...en de dag is pas begonnen. Er zijn dagen dat ik wel wil, maar dat mijn lichaam protesteert. Het wil niet altijd doen wat ik zou willen. Komaan... Ik overloop even de mails, zo fijn te lezen dat er mensen zijn die aan je denken, die je niet vergeten. Het zijn niet altijd grote woorden, maar dat hoeft ook niet, het zit hem zo vaak in kleine dingen. De dag tikt weg...ik merk hoe ik steeds weer naar de klok kijk. Beetje bij beetje herleeft ons huis. Randall, Ranald,...ze spelen zoals broers spelen... De bus stopt, Rowan eindelijk ben je er ook! Je begroet me met een lieve knuffel! " Mama, Rowan is thuis thuis nu! " "Ja ventje , nu ben je thuis!" Hij komt binnen en begroet zijn broers met een knuffel en een zoen. Korte tijd later komt ook Roibin thuis. De stilte is niet langer in ons huis. Ze lachen, praten door elkaar, spelen met de auto's... Ik voel hoe de onrust plaats maakt voor een vreemde rust binnen in mij. Rowan praat met zijn handjes, dat mag van ons...Het is ook zijn taal. Ik kan er uren naar kijken, als hij zijn handjes draait,... tikt met zijn handjes, en alles met zijn eigen betekenis.Randall doet zonder nadenken mee...Voor mij is het pure poézie! Zo klein, zo sierlijk...hij hoeft zich nooit te schamen om wie hij is. Het is niet dat Rowan niet kan praten, en dat doet hij ook, maar de gebaren gebruikt hij als ondersteuning en als houvast. Ik vind het belangrijk dat hij beiden kan, in welke wereld zal hij anders gewoon zichzelf mogen zijn? Ik wil niet dat hij altijd tussen twee werelden moet leven. Het is voor hem moeilijk om steeds tussen horenden te zijn. We merken niet steeds hoe weinig rekening we met hen houden, het is een onzichtbare handicap...waardoor men hen zo vaak vergeet. Als je met hen praat moet je meer doen dan je oren openzetten, je moet moeite doen om met hen te praten en naar hen te luisteren, maar zij doen dat steeds tussen ons horenden. Het fascineert me, daarom dat ik volgend jaar terug naar school wil gaan, om steeds meer deel van zijn wereld te kunnen zijn. Maar ook om een brug te zijn tussen de dovenwereld en de horende wereld. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik kom er wel, daar ben ik van overtuigd! De dag is bijna voorbij... morgen...dan ben ik er weer,en iedereen is gewoon thuis! Om het met Rowan zijn woorden te zeggen: "thuis...thuis" Maar vooraleer ik ga slapen ga ik nog even de kamers binnengaan, nog even over hun koppie...Slaapwel!
Stilte... gedachten ... opgeschrikt ... ik doe wat ik moet doen... Roibin... wie vraagt hoe je dag was? Ranald, zoveel vragen.. Ik heb geen antwoord. Rowan, Ben je vandaag helemaal blij geweest? Randall, twee armpjes om me heen, Zoen! Morgen ben ik weer compleet. Vandaag.. Stilte... Even opgeschrikt.
Hier ben ik weer. We zijn woensdag, en ondanks we 4 kindjes hebben zijn er nu maar twee thuis. Roibin zit op internaat, omdat hij naar een autischool gaat. Rowan is pas 5 jaar en zit in Brugge in Spermalie.
Lieve schat wat mis ik je vrolijk gekwebbel. Het is de eerste keer dat je daar ook op woensdag bent, en ik kan en mag je niet bellen. Regels van het internaat. Ik begrijp het wel, maar wat zou ik graag je stemmetje horen. Ik zie taferelen voor me waarbij je vraagt waarom mama niet belt. Misschien is het zo niet, en speel je nu vrolijk met je vriendje Jules. Maar ik weet het niet. Stel dat je verdriet hebt, dan kan ik je niet troosten. Verdorie toch... Jou naar het internaat laten gaan was geen makkelijke keuze. Ik mis je broer Roibin ook. Maar hij is ouder, hij wou het zelf, en hij zegt zelf dat hij graag naar school en het internaat gaat. Ik kan hem bellen, berichtjes sturen. Maar jij lijkt zo ver weg. Ik weet niet hoe het met je gaat. Wat duurt de dag lang, de week eindeloos... Jij bent taal niet zo machtig. Je begrijpt niet wat het woordje "missen" betekend. Al weet ik heel goed dat je het wel voelt. Schat toch, hoeveel tranen heb ik om jou al niet gehuild? Toch besef ik dat ik niet mag klagen. Ik kan je vrijdag terug in mijjnarmen houden. Zaterdag kwebbel je weer zoals we van jou gewoon zijn. Luid! Maar toch... Soms voelt het alsof ik enkel dankbaar mag zijn. Dat zeggen mensen me vaak" wees blij dat het dat maar is, het kon allemaal veel erger" Dat weet ik wel...en jij hebt me al zoveel geleerd. Alles heeft een reden zegt men. Dat zal wel, maar ik zie het nut er niet van in...wat leer jij daaruit? Dat je anders bent? Nu vinden mensen je een schattig lief ventje. Ze lachen meestal wel wanneer je kwaad hun gezicht naar je toedraaid en zegt" Kijk naar mij! Ik hoor je niet!" Soms reageer je helemaal naast de kwestie, en toegegeven het is soms wel eens grappig, maar wat als je niet meer dat schattig klein krullebolleke zal zijn? Als je een kerel zal zijn, die zich boos maakt omdat je hen niet hoort? Niet dat ik daar altijd van wakker lig, maar er zijn wel momenten dat ik me dat afvraag. Het is ook de reden dat ik je naar Brugge liet gaan. Je bent er thuis ventje, dat zie ik , dat voel ik. Maar je thuis thuis is nog altijd hier bij mama en papa. Ik wil naar je verhalen luisteren als de school erop zit. Ik wil je slaapwel zoenen en een kruisje geven zoals ik van thuis uit ook altijd geleerd heb. Ik wil je traantjes drogen, en ik wil al eens boos op je zijn omdat je ondeugend bent. Ik wil gewoon je mama zijn, niks meer, maar nooit minder! Het voelt alsof ik je eerder moet loslaten dan ik gewild heb, ik moet vertrouwen hebben in mensen die ik voor kort nog niet kende. Let op, ze doen dat fantastisch! Ik heb ongelooflijk veel respect voor die mensen. Het geduld die zij hebben, het hart voor hun kinderen is groot en toch schatje... Ik had je zoveel liever gewoon thuis gehad, maar we kunnen niet altijd kiezen in het leven. Dat heb ik ondertussen al geleerd. Morgen zijn we donderdag, dan bel ik je...en ik kijk er naar uit om je stemmetje te horen. " Dag mama, ga ik met de bus naar huis? Ga jij op me wachten?" "Ja schat, ik zal op je wachten" omdat ik je graag zie...want zelfs als je mama niet ziet dan ben ik in je hartje en jij bent altijd in mijn hartje. Jij bent in mijn hoofd, in mijn hart, jij bent ik en ik ben jij! Slaapwel Rowan...Liefs je mama
Het begin van mijn verhaal... Omdat ik van woorden hou, woorden aan elkaar verbonden tot zinnen.Al die zinnen bij elkaar vertellen jullie mijn leven. Ik ben geen schrijver, maar gewoon mezelf ...die jullie wil laten delen in een stukje van mijn leven. Zoals mensen die van dansen houden, niet altijd sterdansers zijn, zo schrijf ik. Omdat ik me daar goed bij voel. Hoe dit verhaal zal lopen weet ik niet. Maar ik hoop dat jullie er de dingen zullen in terugvinden die de rode draad zijn in mijn leven. Humor: omdat ik ervan overtuigd ben dat je dingen soms moet bekijken met een vleugje humor. Het maakt het leven fijner. Dankbaarheid: want er zijn dingen en mensen in mijn leven waar ik heel erg dankbaar om ben. Om te beginnen mijn kinderen, die ik liever zie dan wat ook ter wereld! Soms ook wel verdriet, maar dat hoort bij het leven, enkel zij die intens kunnen graag zien, blij zijn om mensen en dingen, kennen ook het gevoel van verdriet, het verdriet dat je voelt wanneer je afscheid van iets of iemand neemt. Gewild of ongewild. Misschien zelfs boosheid, omdat de dingen niet altijd zijn zoals je zou willen.Om het onbegrip wanneer je wil dat mensen je begrijpen en je daar de woorden niet voor vind om het te vertellen. Mensen vragen me soms" wie ben je?" Gewoontegetrouw vertel ik hen mijn naam "Hilde". Getrouwd en mama van 4 prachtige kinderen! Vier zonen elk met hun eigen zijn, hun eigen zorgen en noden, maar bovenal fantastische kerels die hun weg zoeken in het leven met vallen en opstaan. Roibin, de oudste...zijn zijn hebben ze een naam gegeven. Hij heeft ASS en ADHD. Maar ik zou hem nooit anders dan anders willen, omdat hij is zoals hij is...hij leerde me anders naar dingen en mensen te kijken. Ik kan vol bewondering naar hem kijken. Zijn wereld is niet de mijne. Als je zegt dat je van hem houd dan geloofd hij je, zonder meer. Het betekend niet dat hij daarom anders tegen je zal zijn. Hij weet het, hij vergeet niet, de dingen zijn wat ze zijn. Hij steld zich daar geen vragen bij. Het mooiste dat hij me geeft is een glimp van zijn wereld...Dat doet hij ...soms. Ranald, een broer voor Roibin! Hij heeft ADHD. Hij is dat jongetje dat tegen je aan komt leunen en vraagt wat hij kan doen. Zijn gedachten gaan soms sneller dan hij kan vertellen.De vragen komen sneller bij hem op dan dat ik een antwoord weet. Maar hij is een ongelooflijk tof kereltje, een tikkeltje onbezonnen, maar altijd met zijn hart op de juiste plaats. Rowan: ons wonder...moeten vechten om te leven nog voor zijn leven begonnen was. Ondertussen is hij een enthousiaste kleuter van 5 jaar. Hij is er niet zonder kleerscheuren uitgekomen. Hij is slechthorend en heeft een mentale achterstand. Alleen de tijd zal uitwijzen of hij die inhaalt. Wat de toekomst brengt,dat weet niemand. Maar geld dat niet voor ieder van ons? Randall: de jongste. Hij leek een kergezonde baby. Na een dag genieten van dat kleine hummeltje thuis, kwam hij opnieuw in het ziekenhuis terecht. Het zou de eerste opname worden van een ganse reeks. Randall heeft een aangeboren hartafwijking. Hij onderging reeds twee openhartoperaties. Men deed wat ze konden doen, hij doet het goed nu...hij moet opgevolgd blijven, maar hij is genezen! Al blijft de angst nazinderen, nooit echt zorgeloos zijn, hoewel je dat gevoel steeds weer verdringt. Randall, het lijkt soms alsof hij elke dag leeft voor twee! Mijn kinderen! Ze hebben me geleerd dankbaar te zijn! Genieten van kleine dingen! Ik zou hen nooit anders dan anders willen. Als er één ding is waar ik oprecht trots op ben dan is het dat ik hun mama ben. Maar toch weet ik dat ik meer ben dan alleen mama van... Wie ik ben, dat zullen jullie zelf wel ontdekken... Er is geen pasklaar antwoord...omdat ik ben wie ik ben. Ik heb goeie dagen, ik heb fantastische dagen, ik heb dagen die verglijden in de tijd, en ik heb dagen die ik het liefs zou vergeten. Maar ze maken dat ik ben wie ik ...gewoon Hilde
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
