365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
15-01-2012
Niet ik, maar jullie!
2012 is alweer in zijn gewone plooi gevallen.
De school is alweer een deel van de week geworden. De kerstboom en zijn versiersels, samen met de lichtjes zijn opgeborgen !
Ik kijk terug op de vakantie en weet dat ik ontzettend genoot omdat jullie thuis waren, omdat ik niet door de ochtend moest hollen, omdat ik 's avonds nog even jullie kamer kon binnenkomen en 4 kerel(tje)s over hun bol kon aaien om jullie een goede nacht te wensen.
Maar ik vind het ook een vermoeiende vakantie.
Het is best druk als jullie door het huis rennen, en ik ergens een beetje moet wennen aan het feit mijn lieve Rowan dat jij meer lawaai maakt dan je broers. De tv staat luid, de muziek staat luid, en je praat luid...omdat je nu eenmaal minder goed hoort.
Je weet niet altijd waarom ze lachen, wat ze vragen, wat ze vertellen...en dus vraag je om de haverklap " Wat? Ik hoor je niet, wat zeg je? Waarom lach je?" Soms is het moeilijk uit te leggen...en dan ben jij kwaad.
Ik begrijp je wel hoor, en soms maakt het mij verdrietig te zien dat jij zo hard je best moet doen.
Al wil ik je helemaal niet zielig vinden, want dat ben je niet!
Maar soms overvalt mij een gevoel van verdriet als ik naar je kijk. Je bent zo'n fantastisch kind! Maar ik weet hoe moeilijk jij het nog zal hebben in onze harde soms koude maatschappij. Als ik de krant opensla, naar het nieuws kijk...dan word ik soms angstig. Is er nog een toekomst voor mijn kinderen? Zullen zij overeind blijven in een maatschappij die steeds meer vraagt, meer eist?
We moeten allemaal slim ( en liefst nog slimmer) zijn, zodat we kunnen studeren en een goed betaalde job hebben, om aanzien te hebben liefst één met een beetje aanzien! We moeten naast die job een mooi huis hebben met daarin alles wat ons leven comfortabel maakt, een auto, een gezin, we moeten kunnen reizen zodat we de wereld gezien hebben. We moeten gezond eten en leven, we moeten sportief zijn, sociaal ook, en tijd maken om die sociale contacten te onderhouden. We moeten tijd maken voor onze kinderen, en ook voor onszelf.Daar bovenop zouden we er ook nog eens perfect moeten uitzien! In die race door het leven moeten we blijven lachen, begripvol zijn, en gelukkig zijn!
Niet iedereen kan dat...niet iedereen wil ook meelopen in die stroom. Maar het lijkt wel alsof ze dan verliezers zijn...en zo wordt dan ook op hen neergekeken.Steeds meer krijgen kinderen hun "zijn" een naam. Maar men vergeet zo vaak dat ze in de eerste plaats kinderen zijn!
Onlangs Ranald vloog jij ontzettend uit toen je gevraagd werd je medicatie te nemen.
Je liep stampvoetend weg, en ik vond je huilend bovenaan de trap.
" Die stomme pillen!" zei je...ik haat ze!
Ik vroeg of je er last van had. Je antwoord " Dat is het niet, ik weet ook wel dat ik ze nodig heb, ik voel dat zelf ook wel. Maar die pillen geven mij een naam...terwijl ik gewoon Ranald ben!" Ik ben geen ADHD er of wat dan ook...Ik ben Ranald!!!
Als ik even naast de lijn loop vraagt men onmiddellijk of ik mijn medicatie wel genomen heb. Maar ik ben ook maar gewoon wie ik ben, niet perfect!
Ik heb mijn arm om je heen geslagen, gezegd dat jij voor mij Ranald bent! Een fantastische kerel, niet perfect...omdat we dat nooit kunnen zijn!
Mensen die jou kennen weten dat ook...we houden van je zoals je bent!
Je knikte, gaf mij een warme knuffel en zei " Dank je, ik weet dat jij in mij gelooft mama!"
Maar je hebt gelijk, en ik maak me soms net zo kwaad als jij!
Rowan is ook niet zielig omwille van zijn beperkingen...de maatschappij maakt hem zielig!
Wat mensen ook beweren hij zal nooit de kansen krijgen die een ander krijgt.
In onze zucht naar een lang en ( schijnbaar) perfect leven vergeten we vaak te leven!
We zijn als mens vaak niet in staat de normale gang van het leven te aanvaarden. We aanvaarden het geboren worden, maar zijn bang van de dood!
Een kind dat sterft is tegen de natuur...een mens die sterft in de bloei van zijn leven is ook moeilijk te aanvaarden...maar we moeten ergens wel aanvaarden dat mensen die alle fasen in het leven doorlopen hebben sterven. Maar het lijkt alsof we ook daar de strijd mee aangaan.
Lieve kerels!
Vergeet nooit dat jullie allen de moeite waard zijn om te leven!
Dat de wereld en het leven niet altijd makkelijk is, soms zal het keihard in jullie gezicht slaan!
Maar ik hoop van ganser harte dat jullie altijd iemand om jullie heen zal hebben...en een balsem zullen zijn voor de pijn, een steun als jullie verdriet te zwaar wordt.
Zolang ik leef zal ik dat voor jullie zijn, maar als er ooit een dag komt dat het leven zijn gewone gang gaat en ik er niet meer zal zijn...dan hoop ik dat jullie intussen iemand naast jullie zullen hebben die dat in mijn plaats zal doen!
Ik schrik als ik zie hoe lang het geleden is dat ik nog eens op dit blog schreef.
Heb ik daar een reden voor? Ergens denk ik dat de woede, de boosheid die in mij leefde toen ik hieraan begon stilletjes plaats gemaakt heeft voor aanvaarden!
Toen ik begon te schrijven was dat voornamelijk omdat er zoveel verdriet in mij leefde...toen ik ergens afscheid nam van het leven dat ik ervoor altijd geleefd had. Mijn leven met altijd mijn kinderen om me heen.
Hoe moeilijk het soms ook geweest was met jullie gezondheid...ik was altijd bij jullie, en jullie bij mij!
De dag begon samen, en we eindigden hem ook samen!
Maar toen kwam de beslissing om jou op internaat te laten gaan Rowan!
Omdat ik diep in mijn hart wist dat je daar de beste kansen zou krijgen om te groeien, te leren, begrepen te zijn!
Het was niet stilaan loslaten...maar jou voor een deel uit handen geven!
Dat maakte me eindeloos verdrietig...en de goed bedoelde reacties van mensen " dat je daar tenminste op je plaats zou zijn" maakten me zo boos!
Ik kon die boosheid niet uiten! Mijn verdriet werd weggewuifd met opmerkingen als " ach, zo erg is dat ook niet, hij is daar goed en je hebt hem nog steeds..."
Maar jij was pas 4!
Je was mijn zorgenkindje, we hadden al zoveel gedeeld...jij en ik, we waren 2 handen op een buik, we spraken dezelfde taal zonder veel woorden!
Ik wilde dat mensen begrepen, inzagen dat het nooit een bewuste keuze geweest was...maar als ik jouw alle kansen wilde geven die in je mogelijkheden lagen dan was het de beste keuze, maar mijn hart wilde niet volgen!
Maar ik wilde de mensen niet lastig vallen...ieder huisje heeft zijn kruisje weet je wel?
Dus schreef ik...en zij die het wilden konden het lezen, zouden misschien begrijpen...en ik?
Ik leerde het een plaats geven, de woede verdween, het verdriet is er nog, maar minder scherp...het verlamt niet meer!
Maar het zal me nooit onberoerd laten wanneer ik je op maandagmorgen zie gebaren " niet vergeten bellen mama! Vrijdag kom ik naar huis!"
Nu het schooljaar alweer zijn gewone gangetje gaat, de dagen verglijden in de tijd...de nette kreukvrije boeken en schriften al ezelsoortjes krijgen, en stilaan volgeschreven raken met nieuwe woorden en kennis, kijk ik naar jullie alle 4!
Roibin,
Wat ben jij veranderd! Het lijkt alsof je je plekje gevonden hebt.
Het heeft een tijdje geduurd vooraleer jij begreep wat ze van je verwachten, en het duurde een tijdje voor men in school zagen wie je werkelijk bent.
Dat is het gevaar denk ik wanneer kinderen en diagnose krijgen!
Men ziet de problemen, wat je niet kan...en men houd vast aan de artikels en algemeenheden die men kent van een problematiek. Maar men vergeet soms dat jij meer bent dan dat! Jij bent Roibin, met je goede en je minder goede kanten! Jij bent in de eerste plaats een kerel van 14, op weg naar groot worden!
Maar ik heb het gevoel dat de puzzel in elkaar valt...en stilletjes een geheel vormt.
Ik heb er alle vertrouwen in dat je op de goede weg bent...en zolang ik kan, zal ik proberen naast of achter je te lopen...zodat je nooit alleen bent als het even minder gaat.
Ranald
De jongen die zijn weg gaat! Op zijn eigen tempo...met zijn eigen mogelijkheden en zijn ambities. Dat ben je wel, ambitieus! Maar ondanks die ambitie ben je een heel dankbaar en attente kerel!
Jij moet gewoon het gevoel hebben dat je ergens mee bezig bent, dat je ergens voor werkt, naar streeft!
Het maakt niet uit wat, al is het het in elkaar timmeren van een kippenhok, of studeren voor school...jij moet ergens een doel hebben!
Ik zie je graag bezig, ik geniet van je manier van zijn...je trekt je weinig aan van wat anderen ergens van denken...je gaat je eigen weg, en zolang je mensen daar geen kwaad mee doet, mensen niet kwetst vind jij dat het ok is.
Daar heb je gelijk in.
Ik hoop dat je die eigenschap nooit echt kwijt raakt, want het is iets van jou die je zo uniek maakt!
Rowan,
Lieve Rowan!
Dat ben jij! Lief, behulpzaam, voorbeeldig, maar ook strevend naar perfectie!
Jij wil alles altijd goed doen...het lijkt alsof je iedereen wil tevreden houden! Een opdrachtje wil je steeds goed doen, lukt dat niet dan klap je dicht!
Maar lieve lieve Rowan...je kan niet altijd perfect zijn!
Ik zie het wel, in je school, de leefgroep, thuis...daar ben je in een beschermde omgeving...daar ziet iedereen je ongelooflijk graag...en ze zorgen net zo goed voor jou als jij zou willen zorgen voor anderen! Maar ergens zal je ook moeten leren dat je ook voor jezelf zal moeten opkomen!
Hoe mooi ik jouw karakter ook vind...jij hebt zoveel goedheid in je...ik weet dat anderen, in de grote wereld onze maatschappij misbruik zullen maken van datgene wat jou nu zo mooi maakt!
Dan jongen, zullen ze in staat zijn om jou te breken!
Het is zo moeilijk uit te leggen, want natuurlijk zeggen we dat je moet luisteren, dat je eerlijk moet zijn, dat je anderen geen pijn mag doen,...maar waar is de grens? Wanneer ben je te volgzaam, te braaf,...
Jij geniet van een complimentje, dan groei je...maar als je iets fout doet...dan zie ik je klein worden...
Ach jongen, we hebben nog tijd, we leren het je wel...en weet dat ik je altijd ontzettend graag zal zien, zelfs al maak je eens een fout...zolang ik leef zal ik naast je staan, misschien wil je dan niet meer dat ik je hand vasthou, maar ik zal altijd in je buurt zijn om je op te vangen als je valt!
Jij hebt lang geleden, pas op de wereld bewezen dat je kan vechten...
samen kunnen we de wereld aan!
Het mooiste aan jou is te zien hoe graag jij leeft! Zoals jij 's morgens de wereld en de mensen begroet...maakt mijn ganse dag goed!
Randall,
Kleine kabouter Randall!
Je leeft volop in jouw wereld! De wereld van kabouters, dino's , cars en momenteel ook Sinterklaas!
De vrolijkheid waarmee jij naar de derde kleuterklas gaat! Ik had er eigenlijk een beetje schrik voor. Maar zo zie je, ook je mama kan zich wel eens vergissen!
Fantasie en werkelijkheid komen in jou verhalen tot leven, en ik geniet ervan!
Ik zie aan je ogen hoe ongelooflijk je het zelfs soms vind!
Mijn kleuter...blij dat ik met jou nog één keer dat wereldje kan ingaan...bewust genietend van alles.
Samen met jou naar de wereld kan kijken door je prachtige kinderlijke bril!
Ik hoop ergens dat je hem nooit helemaal weg gooit ( dat hoop ik ook voor je broers ) zodat je, zo nu en dan en hem nog even kan opzetten zelfs al ben je groot! Zo vergeet je nooit wat echt belangrijk is in het leven...wat mooi is, en kan je steeds verwonderd blijven kijken naar al die prachtige dingen, die zo vaak niet meer gezien worden!
Jullie mama zijn,
het is soms tijdrovend, best vermoeiend...maar het mooiste wat mij kon overkomen!
Onvervangbaar, onbetaalbaar...mijn vreugde ( en soms verdriet)...
Lang geleden dat ik er nog eens aan toe kwam om te schrijven....
De vakantie ligt achter ons, het is met heimwee in mijn hart dat ik er op terugblik.
Mijn lieve Rowan,
Voor de derde keer op rij vertrok jij donderdag voor een schooljaar op internaat. Hoewel ik weet dat je het daar best naar je zin hebt,
jij je daar thuis voelt, en de mensen er je graag zien...was het met heel veel pijn in het hart dat ik je opnieuw zag vertrekken.
Het was zo fijn je thuis te hebben de voorbije vakantie...je schaterlach door het huis, de verhalen die je vertelde, je " goedemorgen mama!" of zomaar even een zoen of een knuffel...ik zal ze opnieuw missen! Ze zeggen dat het went, en ergens is dat ook zo...maar het verdriet diep in mijn hart omdat er zoveel van jouw is waar ik geen deelgenoot van ben, soms gewoon de verhalen van hoe je dag geweest is, of je niet kunnen troosten als je verdriet hebt, of misschien wel eens bang bent...dat went niet! Hoe hard ik soms ook mijn best doe...gewoon omdat het nooit een evidente keuze geweest is...maar als ik jouw jezelf wilde laten zijn, laten groeien in wie je bent...dan was deze school het beste wat je kon overkomen, dus laat ik je gaan, wetende dat je gelukkig bent, dat je daar helemaal kan en mag zijn zoals je bent, dat troost me, dat maakt het makkelijker om te aanvaarden! Het komt wel weer goed...en we zullen allemaal terug ons plaatsje vinden...
Ik zwaai je uit op maandag...en vrijdag? Dan zal ik op je wachten ventje...je zal me vragen of ik je gemist heb...en op mijn bevestigend antwoord zal jij zeggen " maar Rowan is altijd in je hartje als je mij niet ziet, en mama is altijd in Rowan zijn hartje!"
De voorbije vakantie was mama jarig...en het mooiste cadeau was toen jij naar me toe kwam en je armen om me heen legde en zei: " Rowan houd van je! mama " Jij zegt meestal " mijn lieve mama, of je kriebelt met je handjes door mijn haar...maar het was de eerste keer dat je deze woorden uitsprak...en ik kon je alleen maar stevig vasthouden en je vertellen dat ik ook ontzettend veel van je hield!
Randall!!
Wat was jij blij met het gezelschap van je grote vriend en broer! Jullie hebben eindeloos gespeeld!
Maar je was ook erg prikkelbaar de laatste tijd. Ik ben met je naar de dokter geweest, omdat ik er niet echt gerust in was...je hebt momenten dat je erg vermoeid bent, erg bleek ziet. Je krijgt nu een ijzerkuur...en we hopen dat het beter met je zal gaan...maar ik hou je in het oog...ik wil niet dat ik iets over het hoofd zie...dat is de prijs die elke ouder betaald van een kind die zwaar ziek geweest is, de blijdschap omdat je het haalde is enorm groot...maar ergens kan je nooit meer zorgeloos zijn, altijd zit er ergens in je achterhoofd..." stel je voor..." terwijl je dat zo graag achter je wil laten.
Maar je bent gestart in de derde kleuterklas...Mijn kleine kabouter...nog een jaartje...en dan zijn de kleuters hier een afgesloten hoofdstuk!
Vreemde gedachte...maar het geeft ruimte voor nieuwe uitdagingen...
Geniet van dat jaartje nog even zorgeloos zijn...leer spelend...maar speel!
Roibin en Ranald,
Ik kijk naar jullie en sta versteld!
Enerzijds kan je best goeie gesprekken met jullie hebben, jullie vertellen over later, waar jullie van dromen...wat jullie boeit, en het valt me op hoe jullie nadenken over de dingen. Het bewijst dat jullie niet blind zijn voor de dingen om jullie heen. Daar ben ik blij om...ik hoop dat jullie nooit blind worden voor de wereld om jullie heen!
Anderzijds zie ik jullie onbedaarlijk lachen om de gekste dingen! Jullie liggen soms languit niks te doen! Maar ik zag jullie ook zandkastelen maken aan zee voor jullie broertjes...putten graven, en eindeloos veel fietstoertjes maken.
Soms komen jullie best wel eens brutaal uit de hoek ( Jullie zijn niet perfect...en maar goed ook!) maar als je kleine broertje 's avonds huilde stond jij onmiddellijk aan zijn bed , Roibin...en ik hoorde je troostende woorden tegen hem zeggen.
Jullie zijn zeker nog niet echt groot...maar jullie zijn hard op weg om het kind zijn helemaal achter jullie te laten!
Jullie zijn op en top pubers! Het is evengoed een uitdaging...maar tot nu toe doen jullie dat goed...en ik hoop dat we zonder al te veel kleerscheuren uit deze periode komen...en net zoals ik nu plots denk " dit zijn geen kindjes meer...ze worden echt groot!" zal ik ooit denken: " verdraaid...ze zijn groot, volwassen!" Ik hoop dat ik dan even trots op jullie zal kunnen zijn ...en dat ik zal weten...ze doen het goed, ze komen er wel. Hoewel ik ook niet altijd de meest perfecte mama ben, omdat we nu eenmaal allemaal fouten maken...en ik nooit jullie vriendin zal zijn...maar voor altijd jullie mama! Omdat je veel vrienden kan hebben...maar altijd maar één moeder...
De vakantie ligt achter ons...ik heb genoten van mijn kinderen om me heen...maar ik heb ook gemerkt hoe ontzettend moe ik was!
Nu pas begin ik het gevoel te hebben dat ik terug een beetje mezelf terug vind. Ik vind het helemaal niet fijn om te merken hoe weinig tijd ik nog had voor vrienden of familie! Ik had mezelf voorgenomen om eens het vakantie was terug tijd te maken voor mensen die er zo vaak voor mij geweest zijn...als was het maar om even bij te praten, maar het is er niet van gekomen. Ik was zo moe...zo helemaal huppeldepup op! Ik hoop dat ze het me niet kwalijk nemen...dat zij die me kennen weten dat het niet de bedoeling was. Ik zoek opnieuw het evenwicht...
De laatste twee weken van de vakantie ben ik toch vertrokken op vakantie...de kindjes en ik...en in het weekend kwam de papa...maar ik had het zo hard nodig...na al die jaren alleen maar thuis, of ergens in een kille ziekenhuiskamer de vakanties doorbrengen...was even weg zijn.van het alledaagse van onschatbare waarde! Jullie zien genieten, Roibin, Ranald, Rowan en Randall dat maakte dat zelfs in die natte zomer van dit jaar voor mij de zon scheen!!
Wat heb ik hier naar uitgekeken! Het waren drukke dagen, met hier en daar heel wat stress!
Jij , Roibin...
was de grote verrassing...hoewel men mij rond Pasen verteld had dat je waarschijnlijk een jaartje zou blijven hangen, en ik mezelf daar dan ook al had op voorbereid. Jij wist dat, en blij was je daar niet mee!
Je wilde zo graag volgend jaar meer tijd en praktijkuren met dieren hebben. Dat is wat jij wilde...en kijk! Je bent geslaagd, men vond dat je getoond had dat je het kon, dat je bewezen had dat je in staat was dingen anders te doen. Met de hulp van de Gon, de inzet van de leerkrachten, en je inzet ben je erin geslaagd! Goed gedaan kerel! Ik ben trots op je!
Ranald,
Echt zorgen maak ik me niet om je schoolresultaten...en dat was terecht.
Eerder wil ik weten hoe je dat doet in de klas, in school...
Je voelt je goed in wat je doet, en dat merk ik dus ook in wat de leerkrachten mij vertellen!
Dat was voor mij belangrijk!
Vorig jaar had je het soms wat moeilijk in school, dit jaar heb je het schitterend gedaan!
Dikke pluim kerel! Doe zo voort...
Rowan,
Jij bent in school het kereltje dat ik thuis ken.
Blij, vrolijk, leergierig, lief en erg structuur gebonden!
Je houd niet van veel verandering , de dingen, de dagen moeten voor jou herkenbaar blijven!
Volgend jaar ga je naar het eerste leerjaar!
Je laat je vertrouwde kleuterklasje achter je!
Wat was ik ontroerd met de brief die ik kreeg van je juf, die bijna twee jaar met je meegegaan was op die weg.
Ze schreef je een brief, met woorden voor nu en voor later!
Het doet me beseffen hoe graag je er gezien bent.
De opvoedster die het voorbije jaar, jou van dichtbij begeleide is er volgend jaar niet meer bij.
In je steeds weer herhalen " Rowan zal M. niet missen" weet ik dat je dat net wel zal doen!
Maar dat is het leven, mensen komen en soms moeten ze gaan!
Met spijt in het hart, neem je dan afscheid...en weet je dat het leven verder gaat!
Daar ben jij nu nog een beetje te klein voor...maar ooit begrijp je dat ook!
Nu gaan we twee maanden genieten van jou hier dicht bij mij!
Randall,
Mijn kleintje...volgend jaar ga jij naar de derde kleuterklas!
Het laatste jaar dat jij een kleutertje zal zijn!
In het oudercontact kwam naar voor dat je een flinke kleuter bent, met je talenten en die dingen die wat moeilijker voor je zijn.
Je bent soms nog wat jong...alsof je soms echt nog geen zin hebt om groot te worden.
Ik vind dat niet erg, maar ik hou je ook niet klein...je mag groot worden op je eigen tempo, per slot van rekening heb je ooit in een recordtijd heel wat ingehaald!
Geniet nu maar van je vakantie!
Speel maar met je broers, geniet van elkaars gezelschap!
Ik vind het super dat jullie allen het schooljaar in schoonheid hebben afgesloten!
Alleen jullie mama sloot het schooljaar af met een dubbel gevoel!
Voor de A modules ben ik geslaagd, maar voor de B module niet! Dat betekend dat ik niet met mijn vertrouwde klasgroep ( waar ik heel wat fijne momenten mee beleefde, en me goed tussen voelde) mee kan overstappen naar de volgende module. Dat vind ik spijtig, en er is ook het gevoel van ontgoocheling...vooral in mezelf! Maar ergens begrijp ik het wel. Het is ook zo verdraaid moeilijk om het Nederland met gebaren ( die jij Rowan, gebruikt ) steeds om te zetten in VGT.
Hoewel het ergens nooit mijn intentie is om echt als tolk aan de slag te gaan...het is wel mijn intentie om jouw wereld Rowan zo goed mogelijk te kennen! Ik wil niet aan de zijlijn staan toekijken...ik wil deel uitmaken van jou wereld! Hoe kan ik ervoor zorgen dat jij een gelukkig kereltje bent en blijft...als ik niet begrijp wat jij me soms met je handen verteld? Hoe kan ik zeggen dat je trots mag zijn op wie je bent, dat je altijd jezelf mag zijn...als je thuis niet kan zijn wie je bent? Ik vergeet nooit hoe iemand je handen wegsloeg toen je nauwelijks 3 was, en iets vroeg. Ik vergeet jou vragende oogjes nooit, omdat je niet begreep wat je verkeerd deed.
Dat was het moment dat ik besefte dat die handen voor jou een manier waren om te praten, te begrijpen, dingen te delen...maar ook deel te zijn van...Vanaf toen ben ik altijd op zoek geweest om meer te weten, te begrijpen, niet door aan de kant te staan...maar er middenin!
Te falen, alle goede en positieve opmerkingen van de leerkrachten ten spijt...de tranen waren sterker dan mezelf!
Ik had willen zeggen " Het hoeft voor mij niet meer!" maar mijn gevoel verteld me dat ik spijt zal hebben...en dus heb ik besloten om mijn stages te doen...en die module? Ik doe ze opnieuw!
Ik weet dat ik het kan, ik weet waar mijn probleem zit...dus heb ik mijn tranen weggeveegd...en jullie zullen zien...de volgende keer ben ik geslaagd! Daar geloof ik in...oprecht!
Nog even en de vakantie begint, en eerlijk gezegd tel ik de dagen af.
We hebben zowat ieder weekend een feest gehad, en hoewel jullie mama meestal altijd te vinden is voor een feestje, was het de laatste tijd een beetje van het goede teveel.
Zeker met in het vooruitzicht dat er nog examens op de agenda staan.
Ook jouw communie is voorbij lieve Rowan.
Wat was ik trots op je! Mijn lieve kleine Rowan!
Ik zag je meegebaren met de liedjes, zo ernstig en ook zo vol overgave!
Achteraf stond je verwonderd van alle aandacht die je kreeg, de kaartjes vond je super!
Hierbij dank ik alle lieve mensen die aan je gedacht hebben, en zomaar een kaartje stuurden!
Je was er zo blij mee!
Het feestje was beperkt, gewoon thuis...maar supergezellig!
Randall,
Ik denk dat je moe bent de laatste tijd.
Je huilt weer om het minste! Nog even knulletje en het is vakantie!
Ik hoop dat jullie veel en lang zullen kunnen buiten spelen, genieten van het "niet moeten" en de tijd gewoon zijn eigen gangetje laten gaan.
Ranald en Roibin,
De laatste tijd zie ik jullie vaak samen optrekken, en ik moet toegeven dat ik daar van geniet.
Ik krijg vaak de opmerking dat jij zo ontzettend veranderd bent, Roibin.
Je bent spraakzamer, vrolijker, minder in jezelf gekeerd.
Ik zie je soms bezig met je kleine broers en het valt me op dat je eindeloos veel geduld met hen hebt.
Ik moet heimelijk lachen als ik je hoor verhalen vertellen, en zij met verwondering naar je zitten te luisteren.
" Grote broer" jij doet je naam alle eer aan!
Ranald,
Bezige bij! Altijd iets om handen nodig...altijd een beetje een uitdaging nodig!
Je maakt volop plannen voor de vakantie!
Geniet er maar van!
We steken nog even een tandje bij, laten de plannen voor straks...nog even voor wat ze zijn.
Nee, hier geen verre reizen, geen grootse dingen...maar gewoon genieten van heel gewone kleine dingen.
Waar ik dankbaar om ben!
Mensen zeggen dat wel vaak " genieten van kleine dingen" maar ergens zijn ze vergeten hoe ze dat doen zonder grootse dingen.
Vorige week zat ik in de trein. Een oudere man kwam vragen of hij tijdens de treinrit gewoon even bij me mocht zitten. Hij vond de treinrit zo lang.
We praten wat over heel gewone dingen, ik vond het best een aangename babbel.
Toen ik moest afstappen, gaf hij mij een hand en bedankte me voor de gezellige babbel. Ik lachte het weg, en zei dat het geen moeite was.
Zijn antwoord was " Je hebt mijn dag goed gemaakt! Gewoon omdat je zo vriendelijk tegen me was wil ik je bedanken!"
Toen ik wegwandelde bedacht ik mij " dat heel gewone, simpele dingen...zo waardevol konden zijn!"
Het was niks bijzonder ...en toch keek ik die dag in twee dankbare ogen.
Ik weet het niet, we leven in zo'n competitieve maatschappij, iedereen wil veel, meer en meest...we rennen onszelf voorbij omdat...
we altijd ergens willen bewijzen...
( Jullie mama zou graag hebben dat ze kon zeggen dat zij dat niet doet, maar dan zou ze moeten zeggen, dat het haar niet uitmaakt of ze geslaagd is of niet in haar examen...maar het maakt voor mij heel veel uit! )
Ik vind het soms moeilijk om een evenwicht te vinden, tussen jullie duidelijk maken, dat het belangrijk is een doel te hebben in het leven, en daar ook naar te streven! ( Dat betekend ook keuzes maken, waar je willen of niet misschien mensen kwetst ) en anderzijds niet uit het oog mag verliezen dat kleine dingen ook een reden kunnen zijn om dankbaar te zijn!
Dat heel gewone, kleine dingen ook waardevol kunnen zijn voor de mensen om jullie heen, zonder dat mensen jullie zullen gebruiken net omwille van die zachte kant van jullie!
Want dat is grenzen stellen...en waar trekken we de grens?
Geloof me...jullie mama weet nog veel niet!
Maar ik weet wel dat ik van jullie hou...meer dan ik ooit in woorden, gebaren zal kunnen zeggen!
Iemand zei me eens, " Tijd hebben we nooit, we krijgen ze ook niet...maar we hebben de vrijheid om er zelf voor te kiezen tijd te maken"
Dus kies ik er nu voor om tijd te maken om even te schrijven.
Ik doe het niet meer zo vaak, niet meer op vaste dagen of tijden.
Gewoon omdat er de laatste tijd zoveel dingen te doen zijn, dat ik er soms gewoon niet toe kom.
Ik probeer mijn tijd te verdelen tussen er zijn voor jullie, de dagelijkse dingen, school en schoolwerk, en zoals de laatste tijd ook vaak voorkomt,communie en andere feestjes.
Jij doet binnenkort je eerste communie Rowan!
Wat ben je groot geworden!
Ik weet nu al dat ik zal genieten om je daar te zien! Ik zal waarschijnlijk een beetje tegen de tranen vechten.
Maar het zullen geen tranen van verdriet zijn. Het zullen tranen zijn van dankbaarheid, van ontroering...omdat ik je zo eindeloos graag zie!
Omdat ik ontzettend blij ben dat we al zo ver geraakt zijn, dankbaar omdat ik je bij me mocht houden!
Zondag gaan we naar Piet Piraat!
Ik kijk er naar uit om je grote ogen te zien, je schaterlach te horen...je te zien genieten! Ik ken jou, ik weet dat je zal genieten!
Jij bent zo'n dankbaar kind!
Randall,
Wat heb ik genoten om je te zien dansen op het schoolfeest!
Je was zo blij dat ook je broers mee waren!
Het was schitterend gedaan...moet zeggen dat ze een pluim verdienen in school!
Jij geniet altijd dubbel als Rowan er ook is!
Je mist hem zo ontzettend wanneer hij er niet is.
Ik vind het soms wel sneu voor je, ik begrijp je verdriet en je traantjes om je broer.
Maar ik kan jou niet altijd uitleggen...
Dat komt wel, en binnenkort is het grote vakantie!
Wat zullen jullie heerlijk lang en veel met elkaar kunnen spelen!
Roibin en Ranald,
Ik zie jullie vaker met elkaar optrekken.
Ik zie jullie samen dingen doen, grapjes vertellen, lachen...en ik geniet daarvan!
Heel simpele, gewone dingen...
Maar soms moet dat niet meer zijn dan de simpele gewone dingen!
De tijd gaat snel, maar voor even vind ik dat niet eens zo erg!
Ik zal blij zijn, echt oprecht blij dat het 1 Juli is!
Even geen school, geen schoolwerk...niet voor jullie, maar ook niet voor mij!
Want ik merk dat het me steeds meer moeite kost om er mee voort te doen!
Ik doe het nog altijd graag, het boeit me nog steeds eindeloos...maar het vraagt heel wat extra energie!
Energie die me de laatste tijd wel eens ontbreekt.
Als ik geslaagd ben dan zal ik dubbel zo blij zijn, maar als ik niet slaag...dan zal ik na de ontgoocheling ook weten dat ik tenminste geprobeerd heb!
Want ik weet dat ik voor altijd spijt zal hebben dat ik het nooit probeerde!
Maar al geef ik toe dat ik het, ondanks ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, onderschat heb.
Nog even...
Dan gaan wij samen de vakantie vieren!
Dan gaan wij genieten van elke dag van die grote vakantie!
Misschien zullen het heel gewone dagen zijn, maar net omdat ze zo gewoon zijn zullen we er dankbaar om zijn!
De tijd vliegt gewoon voorbij...en ik heb het gevoel dat ik er steeds achteraan hol!
Het is bijna jouw communie Rowan.
Ik zou willen zeggen dat je er naar uitkijkt, maar het lijkt wel alsof dat aan je voorbij gaat.
Ik ben vorig weekend je kleertjes gaan kopen. ( Tja, ik ben blijkbaar aan de late kant als ik dat zo hoor).
Je begreep niet waarom dat nodig was. "Nieuwe kleertjes ? Waarom? " "Omdat het bijna jouw communie is schat." " Waarom?"
Maar je zal er schitterend uitzien...gewoon zoals je bent! Achteraf is er gewoon een koffietafel met je oma's en opa's en je meters.
Als ik om me heen kijk en luister dan merk ik dat er heel veel feest zal zijn voor al die communicanten...maar ik vind het geen goed idee om het zo groots aan te pakken. Dus blijft het klein en bescheiden en gaan we met ons allen naar Piet Piraat! Dat vind jij schitterend...je telt de dagen af.
Ik kijk er ook best naar uit! Jouw snoet...je vrolijkheid...ik kan het me zo voorstellen. Ik hoop dat je het in je hart zal sluiten als een heerlijke herinnering!
Randall,
Klein kabouterventje!
Je deelt de vreugde van je broer...en telt net als hem de dagen!
Ik geniet van je gezelschap...blij om toch ergens nog een kleintje in huis te hebben. Hoewel je ook met de tijd vooruit gaat en elke dag een beetje groter wordt.
Ranald,
Tja...wat kan ik van je zeggen? Je bent gewoon jezelf! Je geniet van de kleine en de grote momenten van het leven.
Het lijkt alsof je gewoon gelukkig bent op de wereld en dan...kan ik niet anders dan gewoon blij met je mee zijn.
Geniet vent!
Roibin,
Morgen opnieuw bespreking met de gon en de school. Geen idee wat ze te vertellen zullen hebben. We zien wel...
Ik maak me geen zorgen, ergens vind jij ook wel je weg...
Ik hoop alleen dat ze niet vergeten dat je ook nog een kind bent, nog veel moet leren, en dat soms op je eigen onhandige manier doet, maar je doet het wel!
Je was jarig vorige week, en dat vond jij heel bijzonder!
"Het lijkt niet meer zo klein" zeg je. Jij wil zo graag groot zijn...alsof je dan terug ergens bijhoort. Je ziet niet wie je nu bent...je kijkt naar wie je was, en verteld over wie je wil worden!
Ach schat...je zal nog zo lang groot moeten zijn, je zal nog zoveel meer moeten...
Geniet gewoon van elke dag...geniet van je geen zorgen hoeven maken over zoveel dingen die het groot zijn met zich meebrengt.
Droom nog even je dromen...neem je tijd om ze waar te maken als dat kan...elke dag is de eerste dag van het nu...morgen is er nog niet, gisteren komt nooit meer terug. Dus koester elk moment dat je gelukkig bent!
Twee weken heerlijk lenteweer, twee weken ...niet zo intens op het uurwerk kijken!
Twee weken dat ik niet de stilte had die ik anders zo gewend ben.
Jullie waren thuis!
Rowan,
Wat zal ik je stemmetje weer missen, je zo maar even knuffelen...je vrolijke schaterlach!
Wat was het heerlijk je 's morgens " Dag mama" te horen zeggen, en je 's avonds in je bedje een superknuffel te geven!
Je armpjes om me heen wanneer ik 's avonds in de zetel ging zitten.
God alleen weet hoe intens graag ik je zie...hoeveel verdriet het me soms doet je meer te moeten missen dan me lief is.
En toch....is er ergens ook dat gevoel van dankbaarheid...zo oneindig dankbaar omdat ik jou mama mag zijn.
Vorige week keken we samen in jouw fotoalbum, je fotoboek van toen jij net geboren was.
Geen foto's van een prachtige baby, heerlijk bij mama op de arm. Geen feestfoto's...maar foto's van een klein ventje vechtend om te leven!
Foto's van een verdrietige mama, de wanhoop nabij...voor of achter die veel te grote machines die jou in leven moesten houden...die je hielpen om te overleven.
Je grote broers...achter glas!
Je keek er met grote ogen naar. " Kijk mama, Rowan had een tutje, en kijk ...een beertje bij Rowan" Typisch voor jou, je ziet de mooie dingen!
"Kijk, Rowan ligt op mama haar schootje...en je geeft mij een zoentje! Mama? Waarom heb jij traantjes hier?" Je praat aan één stuk door...en mijn gedachten gaan heen en weer tussen het verleden en nu. Ik streel je blonde haartjes...en dan is daar die foto waarop het lijkt alsof je mij aankijkt! Jouw blik houd de mijne vast, en ik weet nog precies wat ik toen dacht " Ik zal altijd voor je zorgen lieverd...wat er ook gebeurd...ik zal alles voor je doen omdat je gelukkig mag zijn al de tijd dat je leeft! Ik hou zielsveel van je!"
Ik hou nog altijd even intens van je als toen, en mijn liefde voor jou groeit nog elke dag...en toch laat ik je meer los dan ik zou willen. Omdat ik ervan overtuigd bent dat dit de weg is die jou gelukkig maakt.
Dus zal ik dinsdag opnieuw afscheid van je nemen, om je vrijdag terug op te wachten!
Dat is het geluk dat ik heb...je komt steeds weer terug!
Maar het neemt niet weg dat het soms pijn doet...dat ik je mis als je er niet bent.
Lieve Randall,
Ik denk dat er maar één woord bestaat voor jou deze vakantie. " Content!"
Content dat je speelkameraadje, je zielsverwant thuis is. Content dat je grote broers tijd voor je maken om te spelen.
Content dat mama steeds in de buurt is wanneer je me nodig hebt
Ik hoor je lachen...ik zie je dansen...ik hoor je zingen!
Ik geniet van je stralende oogjes, oogjes die mij vertellen dat je gelukkig bent!
Roibin,
De vakantie betekende voor jou vooral alles een beetje rustiger aan doen, buiten zitten...met je fiets rondcrossen...met je broertjes spelen...je houd niet van veel drukte...gewoon de dag zijn eigen ritme laten.
Meer moest dat voor jou niet zijn.
Ik kijk naar je...merk meer en meer dat het kind in jou verdwijnt.
Voor alles is er een tijd...jou kindertijd laat je steeds meer en meer achter je...Nu balanceer je tussen beiden...en ik weet hoe moeilijk dat soms voor je is.
Maar je komt er wel...daar heb ik alle vertrouwen in. Voor jou kan het groot zijn niet snel genoeg gaan...ik ben blij dat ik de tijd krijg om aan het idee te wennen.
Ranald!
Vakantie of niet...jij moet iets om handen hebben.
Je gaat fietsen...knutselt van alles in elkaar...zoekt het gezelschap op van je oude schoolvrienden.
Ik laat je doen...geniet van je creativiteit...van je verhalen!
Voor jou hoeft dat groot zijn niet zo snel te gaan...je kijkt om je heen...je luistert naar de verhalen om je heen.
Je maakt plannen, verteld over je dromen...en besluit dat het daarom allemaal niet direct moet zijn.
Je hebt tijd, tijd die je neemt om groot te worden...en die tijd vul je intussen op met al die dingen die je graag doet...die je kan en mag doen.
Ga maar vent...ergens ben ik altijd bij je...voor je weet maar nooit...je valt!
Vakantie!
Het is schitterend weer, dat alleen al doet mensen genieten. De kinderen kunnen buiten ravotten...en ik geniet van hun aanwezigheid...ben blij dat ik deel kan uitmaken van een deel van hun leven....bewust bij hen kan stilstaan!
Het eeuwig jagen om op tijd van alles klaar te hebben verminderd, en toch...
voelt het alsof ik nood heb aan vakantie voor mezelf! Ik kan me de tijd niet herinneren dat ik even alles los kon laten...even... niks hoeven, niks moeten...gewoon genieten van het moment zelf! Dingen ontdekken...dingen zien...of gewoon even echt niks doen!
Steeds weer opnieuw, elke dag hetzelfde...week na week, maand na maand...zorgen voor...
Als vakantie betekend dat je even de pauzeknop kunt indrukken (al was het maar een paar daagjes) ik heb het gevoel dat ik wanhopig op zoek ben naar die pauzeknop! Niet omdat ik even geen kinderen om me heen wil, niet omdat ik een keertje niet wil zorgen voor...maar omdat ik het gevoel heb dat mijn hele "zijn" me verteld dat het allemaal een beetje teveel is. Ik weet het wel...alleen ik weet niet hoe...
Maar misschien...brengt tijd raad...en intussen blijf ik geloven " het komt allemaal wel goed!"
In het gezelschap van de zon begint er opnieuw een tijd van vakantie!
Even niet haasten, geen koffer maken, boekentassen klaarzetten...alles een klein beetje trager!
Ik heb het nodig, net zo goed als jullie...net zoals ik de zon nodig had, die me enerzijds energie heeft om ramen en deuren open te gooien...maar me ook laat stilstaan, me ergens trager maakt...omdat ze me steeds weer doet wegdromen.
Lieve Rowan,
Je kan tellen tot tien...maar de vakantie is langer dan tien keer slapen, het lijkt eindeloos lang voor je.
" Nu zal jij niet verdrietig zijn mama, omdat je me mist!" Je slaat je armpjes om me heen en geeft me een zoen, geeft me een knuffel...terwijl je zachtjes " jij bent mijn lieve mama" zegt.
Zoveel warmte, zoveel graag zien, zoveel jij en ik!
Lieve Roibin,
Eindelijk even jezelf zijn, niet moeten...het geeft jou rust!
Ik zie het in je ogen, ik zie het in je lach...merk het in de manier waarop je praat.
Ben gisteren op je school geweest, voor het oudercontact.
Niets van wat ze mij vertelden deed me schrikken.
Ik ken je onderhand beter dan wie ook.
Ik heb hen verteld van het kind die ik ken, van de jongen die ik zie...zoals wanneer je met een engelengeduld kan spelen met je kleine broers, van je soms niet begrijpen, van je tranen als je de wereld om je heen niet meer kan volgen.Van je vrolijke lach, je enthousiaste verhalen over wat je geleerd hebt. Ze keken me vreemd aan...en ik zei hen " Jullie schrikken, maar soms schrik ik even hard als jullie! Hij komt vanuit een heel beschermende omgeving ( het lager), hij zat in een auti-klas...dit kun je niet vergelijken met deze school...voor hem is dat dag en nacht verschil...ik kan er heel goed inkomen dat hij soms de trappers kwijtraakt." Maar ik begrijp hen ook hoor, want ik doe mijn hoedje af voor mensen die de gave hebben om elke dag opnieuw te werken met jongeren...allerlei verschillende achtergronden...maar ergens allemaal worstelen met hun puberteit, in een wereld die steeds meer vraagt van jongeren...die hen overdonderen met een massa informatie die ze soms zelf niet kunnen plaatsen.
Waarschijnlijk blijf jij een jaartje hangen.
Ik probeer je duidelijk te maken dat je mij daar niet door ontgoocheld...ik jou niet minder graag zie, ik daarom niet minder in je geloof, je niet vertrouw.
Wanneer gaan mensen inzien dat iemand zoveel meer is dan een rapport, zoveel meer dan punten...zoveel meer dan een diagnose, een etiket?
Soms vraag ik me af hoe jij je staande zal houden in deze wereld die jij zo moeilijk kan volgen, kan begrijpen?
Ik vertrouw erop dat er mensen zijn die het goed met je voor hebben, en altijd bereid zijn een stukje met je mee te wandelen...zodat ook jij je plekje zal vinden op deze wereld.
Onlangs vroeg ik je " weet jij nog Roibin, wat mama altijd tegen je zei toen je klein was vooraleer je ging slapen? Je wist het nog..." Nooit vergeten dat mama jou heel graag ziet!"
Je was het niet vergeten...en ik zie je nog steeds heel graag...integendeel...elke dag een beetje meer, steeds anders...omdat ik je nu niet meer op mijn arm draag...omdat ik je elke dag een beetje meer loslaat...maar in mijn hart voor altijd met je verbonden!
Lieve Ranald,
Ik kijk naar jou...en zie een kereltje dat weet wat hij wil!
Je tast je grenzen af, dat wel...maar je gaat er nooit over!
Ik kan eindeloos naar je verhalen luisteren over je dromen, over je vreugdes en soms ook wel eens je verdriet...of je niet begrijpen.
Het was ook het kind dat ik herkende in de verhalen van jouw klastitularis.
Ranald...die er voor gaat, die wil bewijzen wat hij kan...weet wat zijn sterktes zijn, maar werkt aan zijn zwaktes!
Zo helemaal anders dan vorig jaar nog, waar je steeds weer dacht dat mensen iets tegen je hadden...waar ik je soms onhandig met je medeleerlingen zag omgaan, en ik meer dan eens moest vechten tegen de tranen als ik je met vragende ogen zag staan.
Wat heb jij veel geleerd dat laatste jaar...
Je hebt niet alleen schooldingen geleerd...je hebt geleerd dat alle mensen anders zijn, sommige zijn deel van je wereld omdat ze dat willen, omdat jullie vriendschap sluiten...anderen maken gewoon deel uit van je leven...omdat ze ergens iets met je gemeen hebben, en dat kan van alles zijn...maar daarom hoeven jullie geen vrienden te zijn...zolang jullie blijven respecteren als mensen is dat soms genoeg.
Ik sla mijn arm om je schouder, terwijl je lachend zegt " Ik word groot mama, bijna al net zo groot als jij!"
Dat is waar...nog even en je bent boven mijn hoofd gegroeid!
Even overvalt mij het gevoel van heimwee...waar is dat kleine kleutertje gebleven die me met grote ogen de meest fantasierijke verhalen vertelde?
Maar ik kijk naar jou...en ben dankbaar en blij om wie je bent!
Lieve kleine Randall,
Jou vreugde kan niet op!
Twee heerlijke weken thuis met je speelkameraadje!
De band die jij met Rowan hebt vind ik zo mooi om naar te kijken.Twee handen op een buik...zo verschillend en toch één!
Ik zie jou druk gebaren oefenen in de spiegel...ik zie Rowan jou handjes nemen en ze leiden.
Traag en geduldig buigt hij je handjes, plooit je vingertjes terwijl hij met zijn armen om je heen zit!
Ik heb daar geen foto's van...maar die beelden zijn voor altijd op mijn netvlies gebrand...voor altijd in mijn hart!
Geniet van de vakantie ventje! Van het spelen...het lachen en ' s avonds met je hoofdje op de schoot van je broertje rusten!
Voor alles is er een tijd,... nu is het tijd om te spelen en te genieten!
Wat heerlijk om die warme zonnestralen op je huid te voelen, prachtig om te zien hoe de natuur in een recordtempo een pallet van kleuren tevoorschijn tovert!
Wat hebben we daar lang op gewacht...maar net als je denkt " De wereld blijft er grijs en somber uitzien"...laat de natuur je weten dat je nooit moet wanhopen!
Eindelijk!
Roibin,
Jij bent altijd buiten te vinden...steeds bezig...dingen zoeken....vinden, ontdekken!
Dat is wat jij het allerliefste doet!
Je bent altijd een buitenkind geweest, zelfs in de winter vind ik je soms gewoon buiten!
Ik laat je...en geniet van de glimlach op je gezicht als je binnen komt.
Ranald,
Jij fiets terug naar school. Je vind dat heerlijk, even doortrappen vooraleer je in de schoolbanken gaat zitten, en even nog je hoofd leeg maken voor je terug thuis komt.
Ik heb je zien genieten in het weekend, het toneel was geslaagd!
Ik bewonder je ijver, je doorzetting!
Het was al een behoorlijk intensieve week geweest in de vakantie, en nu zo vlak voor je proefwerken...en toch zette je door!
Tussenin nog even dit, nog dat afwerken...hoedje af vent...dat je zo gedreven bent!
Maar ik merk ook dat je moe bent, maar het is een voldaan moe zijn!
Je wilde graag ook gaan wielrennen, maar besloot om je toch niet in te schrijven in een club.
Gewoon omdat je anders geen tijd meer hebt voor je schoolwerk, en het toneel wil je graag blijven doen.
Het is je eigen beslissing, en daar heb ik respect voor.
Het leven is altijd keuzes maken...dus besliste je om gewoon te blijven fietsen in je eentje, gewoon voor je eigen plezier.
Knap van je...dat je dergelijke keuzes durft maken...en je eigen grenzen kent en durft aan te geven.
Ik vind je soms een heel bijzonder kereltje, wijs voor je leeftijd!
Rowan,
Ik had je aan de telefoon vandaag. Je hoorde mij niet goed...je riep door de telefoon " Mama? Wat zeg je? Ik hoor je niet! Mama?...
Dat doet me wel iets hoor...ik praat tegen je ( roep) en je hoort me niet!
Aan die dingen merk ik dat je oortjes toch steeds meer achteruit gaan. Vind ik dat erg?
Sinds ik steeds meer dove mensen ontmoet weet ik dat slecht of niet horen niet betekend dat je ongelukkig bent.
Het betekend ook niet dat je dingen niet zal kunnen...behalve dan " horen". Maar soms wou ik dat ik even in de toekomst kon kijken. Eventjes maar...een glimp! Zodat ik weet wie jij zal worden.
Blijf je dat vrolijke kereltje...die blij is met elke dag dat hij leeft?
Ik zou dat zo graag hebben...omdat het heerlijk is om te zien hoe jij door het leven stapt!
Omdat ik jou zo'n prachtig karaktertje vind.
Maar we kunnen niet in de toekomst kijken, soms gelukkig maar...andere keren zou het misschien een beetje rust geven " Het komt allemaal goed!"
Dat is volgens mij vertrouwen hebben in de toekomst...geloven dat het allemaal goed komt...en ik geloof dat alles goed komt!
Randall,
Amaai ventje...jij lijkt in een sneltreinvaart groot te worden!
Ik kijk naar jou en schrik als ik besef dat je bijna 5 bent!
Wat gaat de tijd snel! Al zijn er hier en daar dingen waar je nog erg jong in bent.
Maar ik vind dat allemaal niet erg hoor.
Jij mag gerust nog een beetje klein zijn.
Niet dat ik je klein hou, maar ik erger me niet aan sommige dingen omdat volgens de boekjes je dit of dat moet doen en kunnen.
Ik lees dat allang niet meer...alles op zijn tijd...en uiteindelijk zal dat ook wel in orde komen. Je hebt per slot van rekening heel wat tijd moeten inhalen.
Voor mezelf probeer ik ook alles op zijn tijd te laten...niet rennen, maar tijd nemen om keuzes te maken, om wegen te bewandelen...
Dat moet ook, want veel te lang heb ik door het leven gerend, tot ik niks meer zag...en tenslotte niet meer wist op welke weg ik liep.
Tuurlijk, soms hoor ik dingen...en denk ik " Och dat zou ik ook nog eens willen doen...en misschien dit of dat..." maar ik rem mezelf bewust af...niet alles tegelijk, dat lukt niet, en dan krijg je vroeg of laat de rekening.
Dus ga ik stap voor stap...en eerlijk? Ik zal ook blij zijn dat het grote vakantie is, en even het schoolwerk aan de kant zal kunnen schuiven.
Want ik merk wel hoeveel energie het van me vraagt. Alleen al de stress van een examen doet me steeds weer neerploffen en denken " amaai, waar doe ik dit toch voor?"
Het antwoord is simpel...omdat ik het graag doe, omdat het me boeit...maar soms heb ik het onderschat, een groot gezin en school...dat is soms best een opgave!
Zie je Ranald...ook je mama maakt keuzes...en soms zeg ik " nee" gewoon omdat ik mijn eigen grenzen ken.
Wat was het heerlijk om jou te zien thuiskomen. Zoveel belevenissen rijker!
Zoveel ervaringen rijker...
Je zegt het niet met zoveel woorden, maar het zijn je verhalen die je verteld.
Ik zie aan je gezicht dat je straalt als je verteld, blij bent met alles wat die week Portugal je geboden heeft.
Je toont foto's, filmpjes, om ons te laten delen in je belevenissen...te laten zien wat je allemaal gezien hebt!
Ik ben je meme ontzettend dankbaar dat ze jou de kans gaf om ook te ontdekken....en dat je even de rust van een vakantie kon ervaren. Hoe graag jij je broers ook ziet...ik weet heel goed dat je soms nood hebt aan even tijd voor jezelf. Iedereen heeft die zo nu en dan nodig...gewoon om die batterijen terug op te laden...en ik merk dat de jouwe terug opgeladen zijn. Het zal er ongetwijfeld rustiger geweest zijn dan dat hier soms het geval is.
Ik kijk naar je gezicht, je ogen lachen, je geniet nog na van wat geweest is, en dat is mooi om te zien. In gedachten ben ik bij je geweest, maar ik heb je elke minuut gegund.
Ranald,
Jij had een ongelooflijk spannende vakantie...steeds weg voor het toneel! Het was een behoorlijk vermoeiende week voor je, maar ik zag ook hoe je genoot.
Wat was dat spannend vrijdag! Voor het eerst in de schouwburg...dat alleen al was reden om behoorlijk zenuwachtig te zijn.
Bewust heb ik me dit keer niet één keer op de repetitie getoond...ik wilde me compleet laten verrassen...ik kende het verhaal wel, en ik wist dat het niet traditioneel gespeeld werd, maar voor de rest had ik er geen flauw idee van. Ik heb genoten ventje...van begin tot einde!
Ik vond het ongelooflijk knap wat jullie jongeren gepresteerd hadden! Jullie verdienden een daverend applaus...en dat hebben jullie gekregen!
Ik vond het een schitterend stuk...jullie waren één geheel...en ik was oprecht trots op je dat jij daar deel van uitmaakte!
Nu nog even...nog één weekend het beste van jullie zelf geven...en ik weet nu al dat ik het in mijn hart sluit als een prachtige herinnering!
Lieve Ranald...ik wens je in het weekend nog veel daverend applaus, geniet ervan!
Je verdiend het, samen met al je vrienden van het jongerentheater " De Wissel!"
Rowan,
Mijn kleine babbelkous...wat mis ik jou stemmetje in huis!
Het is altijd wennen als je thuis bent, en steeds weer wennen als je er een week niet bent!
Jij hebt gespeeld met Randall zoals jullie in tijden niet gespeeld hebben. Het leek wel alsof jullie een verloren tijd moesten inhalen.
Wat moest ik lachen toen jullie al de kussens uit de zetel gehaald hadden om een grot te bouwen!
Ik hoorde jullie schaterlachen daar helemaal verstopt onder de kussens.
Ik zag je geduldig naast je broertje lopen omdat je zo graag zou hebben dat hij net als jij zonder steunwieltjes kan fietsen.
Je aanmoedigende woordjes...je uitbundig roepen als het een paar meter lukte!
Je bezorgde helpen wanneer hij huilde...omdat hij gevallen was, of gewoon omdat hij bang was.
Jullie blije gezichtjes toen jullie de bloemetjes in de tuin ontdekten en ze enthousiast plukten...voor mama!
Ik had boos moeten zijn, maar ik kon het niet...ik heb ze dankbaar aanvaard en in een glaasje gezet!
Al hebben jullie toch moeten beloven om de rest van de bloemetjes te laten staan, zodat zij ook van het zonnetje konden genieten!
Je zwaaide maandagmorgen tot aan het eind van de straat, tot ik je helemaal niet meer zag! Verdrietig om het opnieuw afscheid nemen...maar eindeloos dankbaar om wat geweest was!
Tot vrijdag schat! Ik stuur je zoals elke avond een lieve zoen!
Randall,
Mijn klein groot ventje!
Wat was jij blij!
Gewoon je grote vriend, je grote broertje, meer moet dat voor jou niet zijn.
Je slaapt terug in zijn bedje...het maakt voor jou het gemis nu minder groot. Rowan zegt dat dat niet erg is...en dat is ook niet erg.
Ik geef jou een zoen, aai heel zachtjes over je hoofdje terwijl je ligt te slapen.
Ik ben zo ontzettend blij dat jullie er zijn, mooi op jullie eigen unieke manier!
De dagen gaan voorbij, en soms kijk ik verschrikt achterom...zoveel tijd al voorbij...en als ik voor me kijk...zie ik zoveel dat ik nog zou willen doen.
Maar " tijd " trekt zich van ons niks aan...ze gaat haar eigen gangetje...nooit een beetje sneller om er te komen...nooit trager omdat ze moe is...
Ik probeer haar soms in te halen...maar ze wint het altijd van mij!
Dus laat ik haar met rust...en doe voort...geniet van het nu!
Zoals jij onlangs zei Roibin " alles wat we beleeft hebben is geschiedenis!"
De voorbije vakantie heeft jullie leven opnieuw ingekleurd, is weer een stukje van jullie leven geworden...jullie eigen geschiedenis!
Vandaag, lieve Rowan ben je vertrokken om nog 4 keer te slapen...en dan is het vakantie!
Je zwaaide...en gebaarde naar me met veel enthousiasme " 4 keer slapen mama! Niet vergeten te bellen!" Je hupte vrolijk op en neer op de bus!
Wanneer ik de deur dichtdoe merk ik altijd de stilte die me dan tegemoet komt. Zo stil...hoewel ik geniet van jullie aanwezigheid, geniet ik ook altijd een beetje van de stilte.
Ik schrijf niet meer zo vaak als vroeger, gewoon uit tijdsgebrek...maar de laatste keer schreef ik dat ik naar je school kwam om je evaluatiegesprekken.
Zoals ik verwacht had op gebied van je ontwikkeling...maar lieve schat, wat moest ik glimlachen toen de juf zei; " Rowan, kan je alleen maar omschrijven met het woord :Joepie!"
Joepie een nieuwe dag, joepie naar de klas, joepie speeltijd...jij bent gewoon altijd blij, opgewekt en ongelooflijk hulpvaardig!
De juf vertelde hoe jij 's morgens steeds weer vrolijk " Goedemorgen!" roept naar iedereen...hoe je steeds weer bereid bent te helpen waar nodig, soms moet men je wel eens aansporen om jezelf niet te vergeten.
Dat ben jij ten voeten uit! Ook hier thuis begroet je iedereen steeds uitbundig...altijd blij met elke nieuwe dag! Dat vrolijke, dat blije, dat behulpzame...dat maakt jou zo'n fantastisch mooi kereltje...
Het gesprek werd afgesloten met de woorden " Je hebt een prachtige zoon mama! Je mag er terecht trots op zijn!"
Ze raakten mij...en ik ben trots op je ventje, mijn wonder, mijn Rowan! ( je bent geen bezit, maar ik ben ongelooflijk blij dat ik jou mama mag zijn!)
Randall,
Ik vraag me af waarom jij een bed hebt?
Elke avond wil je liever in Rowan zijn bed slapen..." dan slaap ik ook een beetje bij Rowan" zeg je dan. Ik kan het niet weigeren.
In het weekend vind ik je steeds weer terug, dicht tegen je broertje slapen, zijn armpje rustend om je heen.
Ik vind het zo mooi!
Jullie zij altijd zo blij elkaar te zien, als Rowan aan de telefoon is vraagt hij altijd eerst naar jou!
Dan hoor ik je lachen en babbelen...kleine kabouter toch, ik weet hoe ontzettend jij je broertje mist, en ik weet ook hoe blij je zal zijn dat het vakantie is!
"Op de dag van vriendjes ( vrijdag) komt Rowan terug " zeg je steeds, " en dan is het feest en ook vakantie!"
Roibin,
Je bent weer wat spraakzamer de laatste tijd. Ik zie hoe je geniet van het weer eens meer buiten kunnen.
Volgende week vertrek jij voor een weekje vakantie naar Portugal.
Ik gun het je van harte! Je mag mee met je meme op vakantie. Ik ben blij voor jou...dat je zo'n kansen krijgt.
Voor je mama is zoiets voorlopig nog steeds dromen.
Je beseft ergens wel dat het iets bijzonder is. Hier is dat er nog nooit van gekomen.
We gaan zelden op vakantie, laat staan echt op reis!
Soms vind ik dat wel eens spijtig, ik zou zo graag wat meer van de wereld zien!
Kijk jij voor mij kerel, geniet in mijn plaats...en vertel me dan wat je gezien hebt, wat je beleefd hebt...in gedachten zal ik een beetje met je meereizen!
Ranald,
Binnenkort speel jij opnieuw mee met het toneel. Voor het eerst een tekstje...voor het eerst geen figurantenrol! Je bent opgewonden, zenuwachtig ...ergens een beetje bang. "Wat als ik mij tekst vergeet, of vergeet wanneer ik iets moet zeggen?"
Ik probeer je gerust te stellen, maar ook hier kan ik het niet in jou plaats doen.
Hoe groter je word, hoe vaker je dingen gewoon zelf zal moeten doen...maar ik geloof wel dat je het kan!
Alleen mag jij niet vergeten om in jezelf te geloven.
Soms durf je dat wel eens vergeten...
Je zal ook genieten van de vakantie...'s avond even alleen jij...geen grote broer om de zetel te delen...geen kleine broertjes die nog rondhuppelen en om de haverklap de aandacht vragen.
Zo geeft ieder zijn eigen idee van vakantie...zijn eigen manier om die tijd op te vullen.
Ik?
Ik zal gewoon genieten ...van jullie gezelschap, van jullie verhalen...van het even niet moeten...wij zullen niet rennen tegen de tijd...we zullen de tijd gewoon zijn eigen ritme laten...
Ik kijk er ook naar uit...heb het even ook nodig om gewoon te zijn...
Even helemaal "out" geweest. Kan de tijd niet zeggen dat ik nog zo ziek geweest ben als de voorbije week.
Iedereen snakt naar de zon...maar het is een geruststelling te weten dat de lente het uiteindelijk van de winter zal winnen....en dan komt de zomer...dat is al eeuwen zo geweest, dus vertrouw ik er op dat ze er uiteindelijk zal zijn...de zon!
Morgen kom ik je halen Rowan...je moet niet met de bus naar huis!
Voor jou is dat een feest, je kijkt daar zo naar uit! Vreemd hoe iets zo simpel, je blij maakt!
Ze hebben een paar testjes gedaan, en ze belden me op om te vragen of ik eens langs kon komen ,om ze te bespreken.
Het is afwachten, ik weet niet wat ze zullen vertellen, maar ergens heb ik wel een vermoeden...niemand die zijn kinderen beter kent dan een mama, denk ik. Zou ik het erg vinden als ze me vertelden dat er op bepaalde vlakken wat problemen zijn? Niet voor mij...ik zal altijd van je houden, meer dan ik ooit met woorden zou kunnen vertellen! Maar het is de buitenwereld...onze maatschappij die zo onmenselijk hard is voor zij die niet in het plaatje passen! We moeten aan zoveel dingen beantwoorden! Men verwacht bijna dat we supermensen zijn! Intelligent...op alle gebied, maar we moeten ook bescheiden zijn en onze sterke kanten mogen we niet teveel in de verf zetten, anders ben je niet bescheiden! We moeten steeds pedagogisch verantwoord met onze kinderen bezig zijn...en ze alle kansen bieden, kwestie dat ze zich kunnen ontplooien. Die kinderen moeten dan ook nog eens slim, slimmer, slimst zijn! Ze moeten sportief, muzikaal,artistiek, sociaal geeangageerd ...zijn! Onlangs stuurde iemand mij een prachtig citaat..." It's difficult being an idiot these days-there's too mutch competition" Ik moest er om glimlachen.
Wie is eigenlijk de idioot? Zij die kunnen genieten van kleine, simpele alledaagse dingen, kunnen blij en dankbaar zijn met wat ze hebben? Of zij die elke dag op de toppen van hun tenen lopen, zichzelf voorbij hollen omdat ze nog zoveel willen hebben, zoveel moeten om er toch steeds te kunnen bijhoren?
Klink ik nu boos, verontwaardig? Zal wel...ik krijg het op mijn heupen van al die opgefokte praatjes, als je om je heen kijkt lijkt het wel alsof iedereen perfect is!
Wees gerust...dat jij niet aan dat plaatje voldoet betekent niet dat je minder bent. Je mama is ook verre van dat plaatje hoor. Ik heb mijn minder mooie kantjes, ik kan sommige dingen echt niet! Ik kan niet zingen, kan geen noot muziek lezen, hoewel ik veel en graag schrijf slaag ik er absoluut niet in om foutloos te schrijven, en sommige dingen snap ik echt niet! Ieder zijn talent zeg ik maar... Jou talent is dat je ontzettend lief bent, heel graag voor anderen zorgt...je doet me lachen! Zoveel dingen die jij kan! Ik hoop dat je nog veel mensen ontmoet, die ook die dingen in jou zien...en je niet zien als " ocharme..."
Als ik alleen maar geluisterd had naar zij die geschoold waren om te zeggen wie en wat jij bent...dan zou je nooit zijn wie je nu bent!
Toen jij je eerste hoortestjes kreeg zei men eerst dat je doof was, dan werd je doorgestuurd voor een CI, toen was je plots slechthorend...en kon het gewoon met apparaatjes en nog een beetje later was je zwaar slechthorend! Ik wist het op den duur zelf niet meer. Niemand die me eens duidelijk zei waar het op stond! Als jij het zo moeilijk had vroeg ik voorzichtig of aangepast onderwijs misschien een optie was. Ik had evengoed kunnen voorstellen om je voor altijd weg te sturen. Dat was beneden alles...jij kon gewoon integreren...en daar werd aan gewerkt!
Maar soms had ik het gevoel dat al dat heen en weer rennen, van hier naar daar, jij daar niet zo goed tegen bestand was. Thuis was je soms gewoon niet te doen! Halfweg de tweede kleuterklas merkte ik duidelijk dat jij niet mee kon draaien in de klas...hoewel ik weet en overtuigt ben dat iedereen op hun eigen manier heel hard hun best deden...maar soms leek het alsof men dat persoontje waar alles om ging ...net dat persoontje was die vaak als kind vergeten werd. Eindeloos heb ik met mensen gepraat om te weten wat voor jou het best zou zijn. Nooit zoveel tegenstrijdige dingen gehoord als toen. Nu merk ik dat je bent wie je bent, blij bent met wie je bent! Je bent rustiger...ik geniet van je!
Nee, je bent niet meer elke dag thuis...en soms zijn er momenten dat ik je heel hard mis...maar eigenlijk is dat niet van tel, het belangrijkste is dat jij gelukkig bent, en dan ben je...dat merk ik als ik je aan de telefoon hoor, als je thuis bent, als je heel gewoon Rowan bent.
Dus nee...jij bent niet de slimste van de klas, thuis ...blijf je het liefs gewoon thuis! Maar weet je ...ik ben ontzettend trots op je! Voor mij ben je de allerliefste Rowan die ik heb...en die ik nooit anders had gewild dan dat je nu bent! Gewoon een prachtig kind! De wereld loopt vol met prachtige kinderen...alleen spijtig dat velen zo vlug het kind in zich verliezen! Ik kan niet alles voor je doen...maar ik zal er alles aan doen om ergens dat stukje kind in je te behouden die op zijn knietjes verwonderd zit te kijken naar een regenworm, of mieren die over de grond kruipen, die ziet dat de zon schijnt...en speelt met de wind...die laarzen aantrekt en door de plassen loopt, en dat fijn vind, daar van geniet...misschien zal je dan niet meer zo uitbundig lachen zoals je nu doet...maar ik hoop dat het je warm maakt vanbinnen...en dat je dan nog altijd op zijn minst zal glimlachen!
De laatste tijd raak ik er niet meer om wekelijks op dit blog te schrijven, wat ik vroeger wel deed.
Ik heb er niet altijd meer de tijd voor, soms omdat er iets tussen komt wat niet gepland was, andere keren gewoon omdat ik te moe ben.
Maar zolang jullie niet het gevoel hebben dat ik er niet ben als jullie me nodig hebben, dan ben ik tevreden.
Hoewel ik echt blij was geslaagd te zijn, betekend het nu ook weer nog meer werk, en ergens minder tijd!
Minder tijd, die er vroeger wel was...minder tijd voor jullie.
Maar het boeit me eindeloos...hoe vreemd het ook klink maar het maakt me gelukkig.
Ik ben zo blij dat ik deze keuze maakte, hoewel ik er lang aan getwijfeld heb. Terug gaan werken, of naar school gaan en datgene doen wat ik diep in mijn hart zo graag wilde? Maar ik weet als ik zou gaan werken met het diploma dat ik behaalde ik nooit echt gelukkig zou geweest zijn in mijn werk, er ergens altijd een deel van mij spijt zou hebben.
Maar niet gaan werken betekend ook financieel er niet op vooruit gaan.
Het is een keuze maken...en een keuze heeft altijd twee kanten, je kan altijd maar achteraf weten of het de goede keuze was.
Weet je nog Ranald?
Onlangs vroeg je mij " mama, wat is eigenlijk egoisme?"
Zonder echt na te denken antwoordde ik " dat is als je altijd en overal eerst aan jezelf denkt!"
Ik vind het meestal heerlijk om met jou dergelijke gesprekken te voeren. Omdat ze me tonen dat je nadenkt over heel wat dingen, en je vragen stelt over dingen die vaak zo vanzelfsprekend lijken.
Maar nu schrok ik van je antwoord. " Maar mama, jij zegt toch ook zo vaak dat we eerst aan onszelf moeten denken?"
Dat is waar, als we over school, studierichtingen, de toekomst praten...zeg ik vaak dat je moet doen wat je zelf wil, dat je eerst aan jezelf moet denken, en niet echt rekening moet houden met anderen"
Ik denk dat we er niet bij stilstaan hoe vaak we zeggen dat men in de eerste plaats aan onszelf moeten denken!
We moeten gelukkig worden...maar wanneer is iemand gelukkig?
Als we gezond zijn? ( gezondheid kan je met geen geld kopen!), als we omringd zijn door vrienden en familie, we kunnen thuiskomen in een warme thuis? We geen zorgen hebben om ons hoofd boven water te houden? Of als we gewoon met de stroom kunnen meegaan?
Als onze kinderen het goed hebben?
Mensen die de dood in de ogen keken, een geliefde verloren,een ziek of gehandicapt kind hebben zeggen vaak":we genieten nu meer dan vroeger...we genieten ook van het nu!" maar ik denk dat ze nooit meer volmaakt gelukkig kunnen worden, omdat er altijd het gemis blijft, de angst die zomaar om de hoek komt kijken, voor altijd gevormd door de zorgen uit het verleden!
Maar het is geen egoisme te hopen dat je gespaard blijft van dergelijke zorgen...gezond willen zijn, het beste voor je kinderen willen,geen armoede kennen ( wat niet hetzelfde is als niet altijd alles kunnen krijgen of kopen wat je wil...wie kan dat wel?)
Zolang het niet ten koste van andere mensen is zegt men wel eens dan is dat niet verkeerd...maar wat met diegene die kiest om een andere weg in te slaan, en daarvoor andere mensen achterlaat in verdriet? Wat als hij of zij weet dat ze nooit gelukkig kan worden als ze niet verder gaat? Als je zelf niet gelukkig bent, hoe kan je dan in godsnaam iemand anders gelukkig maken? Vertel me eens...is dat egoisme?
Verdraaid...jij stelt moeilijke vragen Ranald...je doet ook mij nadenken!
Is het egoistisch van mij om te kiezen voor mezelf?
Ik denk als het gaat om het hebben van de grootste koek, het niet kunnen delen, afgunst voelen tegenover zij die meer hebben dan jij en dat ten koste van alles en iedereen willen bereiken...dat dat egoisme is in de negatieve zin...maar ik denk ook dat we allemaal een gezonde dosis egoisme nodig hebben in het leven...anders worden we geleefd! Je kan zo ontzettend veel rekening houden met anderen dat je jezelf verliest...en dat is ook niet gezond!
Ik weet niet of dat de juiste woorden zijn, of ik het wel duidelijk kan maken met woorden...het is het vinden van een evenwicht!
Ik hoop dat jullie alle vier, jullie eigen weg mogen vinden in het leven naar gelukkig zijn, wat niet betekend dat jullie van alle verdriet zullen gespaard blijven...maar dan hoop ik dat jullie de kracht hebben om het te dragen!
Ik hoop dat jullie niet altijd zullen hebben...maar dat jullie vooral mogen" zijn!"
Het is een tijdje geleden dat ik nog echt iets geschreven heb. Het was examentijd voor jullie mama...en ik moet toegeven, ik vond het best vermoeiend. Mijn hoofd zat zo vol dingen die ik niet mocht vergeten. Aan de andere kant gaat het leven ook zijn gewone gang.
Heb dat eigenlijk best een beetje onderschat. Veel mensen denken of zeggen me wel eens" Het is handig voor je zoontje dat je dat leert"
Maar dit doe ik voor mezelf, omdat ik het graag doe, omdat het me boeit.
Het is natuurlijk zo dat ik de wereld van dove en slechthorende mensen pas leerde kennen toen jij er was Rowan!
Vroeger had ik hooguit eens mensen bezig gezien in gebarentaal praten, en hoewel ik dat dan ook al mooi vond om te zien...stond ik daar niet echt bij stil.
Het is eerder door jou Rowan dat ik mijn weg meer en meer vond in het leven.
Jouw handicap is voor mij nooit een beperking geweest...het heeft mijn leven ontzettend veel rijker gemaakt!
Je hebt me al zo ontzettend veel geleerd, de manier hoe jij naar mensen kijkt, hoe je zo ontzettend dapper door het leven stapt. Ik vind nog altijd dat jij van ons allen de sterkste bent. Jij hebt zonder je mama of papa aan je hand, zonder het gezelschap van je broertjes je weg moeten zoeken in een totaal vreemde wereld. Ik moest jou achterlaten, maar jij liet al het vertrouwde achter je...en maakte van Spermalie je tweede thuis!
Knap hoor, voor een kereltje van 4! Hoewel je veranderde, in die zin dat je op taalgebied grote sprongen vooruit maakte, veranderde je karakter niet, je bleef je eigen vrolijke zelf!
Dus ja...ik ben je eeuwig dankbaar om wie je voor me bent, maar gebarentaal studeren doe ik in de eerste plaats voor mezelf!
Al vind ik het soms best grappig als jij je stem weg doet, en naar mij gebaard...je lacht dan altijd, omdat je het zo grappig vind dat niemand anders ons begrijpt!
Roibin en Ranald...
Twee pubers in wording...en soms heeft de ene er meer last van dan de ander.
Jullie kunnen elkaar gek maken met jullie heen en weer sneren.Soms loopt één van jullie woedend de kamer uit, overtuigd dat niemand jullie begrijpt...en dat het altijd jullie schuld is.
Soms verzucht ik wel eens...maar ik weet ook dat jullie ondanks de meningsverschillen best met elkaar overweg kunnen.
Ik herken mezelf soms wel in jullie...maar jullie worden groot in een wereld die zelfs voor ons volwassen mensen niet te volgen is.
Er wordt zo ontzettend veel van jullie verwacht, en er komt ontzettend veel op jullie af! We moeten zoveel...zoveel dingen die we onszelf soms opleggen, gewoon omdat we erbij willen horen.
Niets erger dan dat mensen je opzij zetten omdat je om één of andere reden niet mee kan met de snelheid, en de vaak oppervlakkigheid van het leven.
Dus jullie vragen ook dingen, en soms komt daar een "nee" bij. Soms aanvaarden jullie dat, andere keren vinden jullie het helemaal niet eerlijk!
Maar dan vraag ik jullie wel eens " zou ik een betere mama zijn, als ik jullie alles zou geven wat jullie willen?" Meestal zeggen jullie dan wel van nee.
Maar ik weet dat jullie soms dingen vragen gewoon om erbij te horen...en ergens probeer ik daar niet altijd in mee te gaan.
In het leven kan je niet altijd krijgen wat je wil...dat moeten jullie leren...soms met vallen en opstaan!
Ik krijg ook niet alles wat ik wil, bereik niet altijd datgene wat ik wil bereiken...en toch moet je verder...je hoofd laten hangen heeft geen zin...je kunt boos zijn...maar op wie en wat? Op jezelf? Omdat je ooit de verkeerde keuzes maakte? Dat kan, maar je mag die boosheid, die verbittering geen bezit van je laten nemen...want dan raak je niet meer vooruit. Je kunt beter stap voor stap vooruit gaan, misschien niet altijd op het tempo dat de buitenwereld van je verwacht...maar als je leert je eigen leven te leiden...zonder je veel zorgen te maken om de buitenwereld, dan komt dat wel.
Jullie mama heeft daar jaren over gedaan omdat te leren.
Onlangs vroeg iemand mij " wat deed jij toen je jong was, wat deed je graag?" Ik had daar niet direct een antwoord op, het leek wel alsof ik dat vergeten was. Altijd vooruit kijken, omdat je niet graag naar het verleden kijkt? Het zorgt dat je ook de mooie dingen vergeet.
Ik tekende graag, knutselde graag, dingen maken...van een klomp klei iets maken...ik vond dat leuk...ik deed dat graag...en ergens was ik dat bijna vergeten! Het word tijd dat ik dat nog eens doe...gewoon omdat ik er misschien wel weer de vreugde en de rust in terugvind die ik er toen in vond.
Het lijkt wel alsof ik de laatste jaren niks anders gedaan heb dan zorgen voor...
Waarmee ik niet zeg dat ik niet graag voor jullie zorg, ik zal altijd voor jullie zorgen...maar zorgen voor je kinderen is niet hetzelfde zorgen voor...
Je kinderen draag je, hou je met twee handen vast, dan ééntje en tenslotte laat je hun handen los. Dan is het zorgen nog niet voorbij, maar het is anders...het is een evenwicht zoeken tussen wat jullie zelf kunnen...en jullie dat ook te laten doen! Je als ouder niet te laten verblinden door angst van wat jullie allemaal kan overkomen...zeker in een wereld waar je om de haverklap met gruwelverhalen rond je oren geslagen wordt.
Het is de kunst jullie daar niet door te verlammen. Dat vind ik niet altijd even makkelijk...maar er komt een tijd dat jullie alleen in het leven zullen staan...hoe dan ook! Dat jullie op eigen benen moeten staan...dat zouden jullie nooit kunnen, als ik niet in staat was jullie zo nu en dan los te laten...en misschien zullen jullie wel eens vallen, en jullie behoorlijk pijn doen! Maar dat is een leerproces...daar kunnen jullie uit leren...maar het evenwicht vinden dus die wirwar...is best moeilijk...want ik wil jullie niet zomaar in het leven gooien...maar ik wil ook niet de mama zijn die jullie steeds overal heen brengt omdat er jullie iets zou kunnen overkomen...Ik zucht! Wat is kinderen groot brengen een moeilijke job!
Randalleke,
Jij ligt er niet van wakker, van de wereld en zijn zorgen!
Jij bent bang van monsters onder je bed...en ik glimlach als ik je grote broers jouw een denkbeeldig monster-weg-jaag pak aantrekken!
Gewapend met jouw onzichtbaar zwaard, je schild en overtuigd dat jouw pak je beschermd, zie ik jou naar boven gaan...op zoek naar je verloren auto onder je bed! Ik glimlach...hoe eenvoudig kan het leven ook zijn!
Morgen terug naar het leven van elke dag...terug naar school...
Toen ik jou valies aan het maken was lieve Rowan...bedacht ik mij hoe ontzettend ik je terug zal missen.
Ik weet wel...soms zeggen mensen ...ergens komt hij altijd terug...en dat is zo!
Maar dat neemt niet weg dat ik het steeds weer afscheid nemen me moeilijk valt.
Ik was zo graag gewoon je mama geweest, er altijd geweest wanneer je me nodig had...en elke dag opnieuw je groot zien worden.
Je bent nu nog klein, veel te klein voor mij om je zo vaak aan anderen te moeten toevertrouwen!
Maar ik ben ook dankbaar omdat je er bent, en ik zie hoe je toch steeds weer vooruit gaat...
De tranen van je broertje vanavond....
ze raakten mij!
" Moeten we morgen naar school?" vroeg je, Randall.
Morgen is het opnieuw school ventje. Je begon zo hartverscheurend te huilen...je wilde niet naar school, want dan was Rowan er niet, en je was helemaal alleen in school!
Jij bent nooit alleen Randall...je hebt altijd je broers rondom jou gehad, je groeide op met Rowan naast je...en nu ook je grote broers de lagere school verlaten hebben voel jij je meer dan ooit alleen in school.
Ik begrijp je wel...zeker als ik zie hoe jij en Rowan met elkaar omgaan...dan weet ik hoe ontzettend je hem mist...en 4 jaar is klein om uit te leggen "waarom"
Ik kan je alleen maar troosten met de woorden dat je broertje vrijdag terug is, je tranen afdrogen en je vasthouden tot de tranen stoppen.
Mijn lieve Randall er zijn nog zoveel dingen die jij niet begrijpt...
Roibin en Ranald,
Jullie hebben gewoon genoten van de vakantie!
Niks bijzonder, gewoon thuis zijn...jullie zelf kunnen zijn...
Gek doen met jullie broertjes ( daar zijn jullie goed in)...langer slapen...alles op het gemak...geen moeten "zijn"...
Ik laat jullie...ik luister naar jullie verhalen over "nu" en over de toekomst. Ik hoor jullie lachen met verhalen van vroeger...en besef dat jullie ook tijd achter jullie laten die nooit meer terug komt.
Over tijd gesproken...
Hoewel ik er altijd voor jullie ben...en jullie gewoon zijn dat jullie mama altijd tijd voor jullie heeft...had ik dat deze week minder.
Volgende week examen ...en ik merk hoe ik er meer dan ik zou willen mee bezig ben.
Ik wil het zo graag...dus probeer ik zoveel mogelijk tijd te gebruiken om naar mijn schoolwerk te kijken.
Het is moeilijker dan ik dacht...en ergens zit de angst erin..." wat als ik niet slaag?"
Ik weet het...de wereld zal er niet anders uitzien...ons leven zal er ook niet echt door veranderen...maar toch...ik weet dat ik ontgoocheld zou zijn.
We moeten eerlijk zijn...niemand verliest graag...niet slagen is gelijk aan verliezen...en de ontgoocheling zou niemand meer voelen dan ik.
Gewoon omdat het iets is wat ik heel graag wil....iets dat ik voor mezelf wil bereiken!
We zien wel...
We gaan niet voorlopen op de tijd...ik hoop dat het lukt...en hoop dat ik achteraf gewoon "oef" zal kunnen zeggen...en verder gaan met datgene waar ik aan begonnen ben!
Dromen hebben is mooi...maar dromen verwezenlijken is soms veel werk.
Maar mijn mooiste werk...mijn mooiste droom is nog altijd "jullie...mijn 4 kerels! "...en daar werk ik ook elke dag aan!
Voor het eerst een jaar rond ,dat jij Rowan een volledig jaar op internaat bent.
Wat heb ik daar aan getwijfeld, deed ik er goed aan jouw niet meer naar huis te laten komen halfweg de week?
Ik had al zo vaak om je gehuild, ik miste je wanneer je niet thuis was, en nu zou je een ganse week blijven, dat hadden we zo afgesproken nog voor je startte in school. Nu was het zo dichtbij...
Intussen heb jij je weg gevonden...Spermalie is je tweede thuis geworden!
Meestal heb ik er vrede mee, al zijn er soms nog dagen dat ik je mis...meer dan ik zou willen.
Wat heb je dat goed gedaan schat...toen ik naar de kerstviering kwam kijken!
Je zag er stralend uit, en zo trots! Je handjes sierlijk bewegend bij je dansje...net ervoor keek je naar mij en gebaarde " Kijken mama! Goed! Zie mij!"
Ik kon alleen maar bedenken hoe prachtig ik je vond...hoe ontzettend graag ik je zie!
Nu jij thuis bent hoor ik je kleine broertje samen met je zingen...en ik zie hoe je zijn handjes zet, en moet glimlachen als ik je hoor zeggen " Nee Randall...kijk zo!" Je gaat naast hem staan en plooit zijn handjes in de juiste houding en beweegt samen met hem!
Ik ben reuzetrots op je kereltje...en geniet met volle teugen van jou thuis zijn!
Randall...jij bent zo blij!
Je broer thuis, meer moet dat voor jou niet zijn!
's Morgens kom je altijd vragen " Is het nog vakantie?" Als ik zeg " Ja hoor!" Huppel je naar Rowan en zegt " Rowan, het is nog vakantie! We mogen spelen!"
Ik vind het fijn voor jou,ben blij je zo content te zien...en moet lachen als ik jullie samen zie spelen, of gewoon heel dicht in de zetel zie zitten...soms armen over elkaar...alsof jullie zo zeker zijn dat jullie bij elkaar zijn!
Roibin,
Ben naar je school geweest...al bij al deed je het niet slecht, al kunnen je punten eigenlijk wel beter...sommige vakken zijn eerder zwak!
Maar aan de andere kant heb ik me ook wel boos gemaakt daar op het oudercontact! Ik ben twee keer in je school geweest vooraleer je in te schrijven! Ik heb hen uitvoerig uitgelegd wat jou specifieke probleem was...dan moeten ze je daar als puntje bij paaltje komt niet op afrekenen.
Ik had hen een paar dingen gevraagd toen je daar startte...niemand had ooit gereageerd...en nu werd je daar op afgerekend! Mijn excuses maar daar ga ik niet mee akkoord! Ik heb hen gevraagd of hun autisme vriendelijkheid dan enkel een poster in de hal van de school was?
Ik heb het hen gevraagd vooraleer je daar naar school ging...ik begrijp best dat je niet steeds voor alle leerlingen dit en dat kan doen...maar daarom ben ik ook op voorhand geweest...om hen uit te leggen wat jou probleem was.
O ik word daar zo kwaad van! Als ze willen dat jij net zoals alle anderen doen, en men geen rekening houd met jou problematiek...dan is het voor mij ook water naar de zee dragen! Ik had het ook liever anders gezien...ik had niets liever gehad dan dat jij net als alle anderen was...maar dat is niet zo! Heb ik daar verdriet om? Soms...als ik je sociaal onhandig bezig zie...en je met grote vragende ogen zie kijken...omdat je het niet snapt! Maar meestal heb ik er geen probleem mee, ik heb geleerd hoe ik met je moet omgaan....me niet druk te maken omdat ik soms een ganse dag nauwelijks je stem hoor...gewoon omdat je niks te vertellen hebt, omdat je jezelf soms onzichtbaar maakt! Ik weet dat ik je alleen maar kwaad maak al ik daar veel in tussen kom...je bent wie je bent...je houd niet van verrassingen...de dingen moeten duidelijk zijn, dan doe je al wat men van je verwacht...maar tussen de regels kan jij niet lezen!
Ranald,
Jij deed het zoals verwacht! Schitterend op alle vlaken!
Ik zag hoe trots je was wanneer je klastitularis je prees voor je inzet...voor je schitterende resultaten!
Ik was ook trots op je kerel!
Jij bent wie je bent...en het heeft heel wat tijd gekost om je duidelijk te maken dat jij ook de moeite waard was!
Dat je je eigen weg moet gaan, datgene doen en gaan voor datgene waar jij in gelooft!
Ik denk dat je je weg stilletjes aan vind...en daar ben ik blij om!
Je mag best dromen hebben, en er ook naar streven die waar te maken, zolang je dat doet op een manier waarbij je respect blijft hebben voor de mensen om je heen vind ik dat ok!
Ik denk dat het een fijn gevoel geeft, wanneer je dromen hebt...en je de tijd en de mogelijkheden hebt om die dromen waar te maken!
Niet alles loopt in het leven zoals we dat willen...soms duurt het lang vooraleer je je dromen kan waarmaken.
Soms weten we niet wat we willen met ons leven, of soms spelen heel veel andere dingen mee, waardoor het lijkt alsof je die dromen moet opbergen!
Maar als ze realistisch zijn, dan moet je er voor gaan, en vooral niet opgeven!
Dat is de fout die je mama maakte...ze borg haar dromen op, ze vergat er zelfs door om te leven!
Nu besef ik misschien wel een beetje laat...dat mensen altijd mogen dromen...dromen heeft hoop, en hoop doet leven!
Dus droom ik weer...leef ik weer...en de ene dag lukt dat beter dan de andere...maar nooit opgeven!
Jullie alle vier...zo mooi...allemaal zo anders, maar zo ontzettend mooi!
Droom jullie dromen...voor Rowan en Randall is dat waarschijnlijk nog " Gaan we echt naar Piet Piraat??" en de dagen tellen voor het zo ver is.
Voor jullie Roibin en Ranald zijn jullie dromen anders...ze brengen meer een beeld van wie jullie willen worden.
Ik vind het mooi...het leert me dat elke leeftijd van mijn kinderen mooie kanten heeft...en daar geniet ik elke dag van!
Ik heb altijd een dubbel gevoel als het sneeuwt! Aan de ene kant vind ik het eindeloos mooi...de wereld omhuld in een dekentje!
Jullie snoeten als jullie met de slee in de tuin glijden, sneeuwballen gooien en vreemde sneeuwpoppen maken, ik vind het fantastisch
De achterdeur gaat om de haverklap open omdat jullie iets moeten tonen!
Jullie vuurrode wangen van het spelen in de sneeuw...allemaal dingen die ik mooi vind!
's avonds lijkt het alsof de wereld slaapt, en als ik dan door de sneeuw wandel hoor ik ze kraken onder mijn voeten.
Maar aan de andere kant...heeft ze ook een keerzijde.
Het is gevaarlijk op de weg...en soms kan je niet anders dan de weg opgaan.
Ik hou er niet van...en toch kan ik niet anders.
Jullie moeten op school geraken...op het werk, er moeten boodschappen gedaan worden...
Ik beperk me tot het strikt noodzakelijke...
Het doet me beseffen hoe snel wij uit ons gewone doen raken. Nog snel even...maar met al die sneeuw gaat niks snel...integendeel...alles gaat tergend langzaam vooruit! Ik denk dat veel mensen zich daar onbewust veel drukker in maken dan in het feit dat er sneeuw valt. We leven nu eenmaal in een wereld waar alles snel moet gaan, alles vooruit moet gaan omdat...we nog zoveel moeten, zoveel willen...
Ik doe dat ook hoor...snel snel...of ik wil nog graag eens naar...maar met dit weer ga ik de weg niet op wanneer dat niet hoeft...omdat ik vind dat we het ook niet moeten zoeken.Voor een keertje kan dat geen kwaad, maar soms ergert het mij ook, en lijk ik gevangen door het weer.
Als jij Rowan morgen op de bus zal stappen naar school zal een onrust zich meester van me maken, ik zal niet gerust zijn, hopend dat je veilig bent aangekomen. Als ik 's middags niks gehoord heb zal ik pas gerust zijn en weten...hij is veilig!
Dat zal ook zo zijn voor jullie Roibin en Ranald, steeds weer ongerust zijn als jullie de weg opgaan en pas gerust zijn als jullie thuis zijn!
Randallke, ik laat jou morgen thuis, net zoals ik vrijdag gedaan heb...jij bent zo vermoeid van dat weer...het lijkt alsof het de energie uit je trekt.
Echt ziek ben je niet...alleen huilerig, je kan weinig hebben...de koude doet je pijn zeg je...ik weet het niet, soms maak ik me zorgen om je, als dit blijft aanhouden dan zal ik je toch voor alle zekerheid eens laten nazien!
Dus sneeuw...het geeft me een dubbel gevoel!
Rowan,
Nog even...3 keer slapen, en dan komt mama naar je school! Je kijkt er naar uit, het zal en moet opnieuw een verrassing zijn!
Donderdagavond breng ik je mee naar huis...je wil zo graag eens met de auto naar huis, je kijkt er zo naar uit!
Vandaar dat jij vrijdag thuis mag blijven...de ganse dag!
's avonds is er feest bij oma...maar bij ons worden geen cadeautjes gegeven met kerstmis...nooit geweest!
Kerstmis was een christelijk feest, een familiefeest...daar hoorden geen cadeautjes bij!
Met nieuwjaar wel...maar dat is nog een klein beetje langer slapen...maar daar tellen we pas naar af vanaf nieuwjaar. Anders kan jij helemaal niet meer volgen.
Ik ben ook niet de persoon die de kerk platloopt...omdat ik een beetje moeite heb met het instituut de kerk. Maar ik vertel jullie wel uit de bijbel, zoals nu...het kerstverhaal! Ik wil dat jullie die verhalen kennen...het zijn mooie verhalen...je kunt er heel wat uit leren!
Ik geloof niet in het instituut "de kerk" maar ik geloof wel...ik geloof dat alles een reden heeft, ik geloof dat er iets is die wij als simpel mens niet kunnen vatten, ik geloof dat er een God is, dat er een leven is na de dood...ik geloof dat "God" het best goed met ons voor heeft, maar dat wij het niet altijd kunnen begrijpen, en dat zelfs God niet alles in de hand heeft!
Ik denk niet dat hij oorlog wil, of enge ziekten, of kinderen die sterven, of...ik geloof dat het ooit allemaal duidelijk wordt.
Ik weet niet hoe jullie dat later zullen ervaren...dat is jullie keuze...maar in tussentijd lezen wij voor het ogenblik het kerstverhaal...en vrijdag is het dus feest!
Omdat het feest op een vrijdag valt, is er een lang weekend, en dan begint het genieten van een weekje vakantie!
Jullie allemaal thuis...het zal druk maar gezellig zijn!
Al zal jullie mama zo nu en dan wel eens moeten uitzoeken wanneer ze ook eens naar haar schoolwerk zal kijken.
Het is best zwaar...de opleiding heus niet te onderschatten, in combinatie met iedereen thuis...behalve jullie papa...zal dat vast wel eens voor spannende momenten zorgen!
We zien wel...eerst nog een weekje school, voor jullie Roibin en Ranald, nog een halve dag! Maar er zijn een paar dingen die ik nog wil gedaan hebben voor de vakantie begint, dus zal het best druk zijn!
Maar dan kan het genieten van een heerlijk weekje beginnen!
De kerstboom staat, overal waar ik kom klinkt kerstmuziek, en alles ademt kerstfeest uit, en toch...
lijkt het alsof ik er geen deelgenoot van ben.
Misschien wel omdat ik voor het ogenblik mezelf voorbij loop.
Zoveel dingen die nog moeten gedaan worden...en ik lijk niet vooruit te komen.
Het zijn examens!
Voor jou Ranald is het de eerste keer dat je echt in een examen systeem zit.
Ik merk je gedrevenheid, je wil slagen...en je wil het goed doen.! Ik kijk uit naar je resultaten...al weet je dat punten niet datgene zijn waar ik belang aan hecht.Maar ik gun je het gevoel van voldoening!
Als jij blij bent dan zal ik dat ook zijn!
Ik hoop dat leerkrachten je enthousiasme herkennen, en zij net datzelfde kind zien die ik ken! Een lieve kerel, gedreven voor datgene wat hij wil bereiken.
Roibin,
Jij hebt niet echt een examen periode, jou systeem is eerder verdeeld over het jaar.
Maar toch hoop ik als ik naar school ga dat zij net als ik gemerkt hebben dat je je weg stilletjes aan gevonden hebt.
Je bent rustiger, aangenamer ook!
Ligt het aan het feit dat jij ook voor het eerst in je jonge leventje verliefd bent?
Maar ik geniet eindeloos van je!
Ik zie je glimlachen...zomaar!
Het lijkt alsof je de hele wereld wil vertellen dat je blij bent!
Ik gun het je van harte jongen! Verlieft zijn is mooi, het doet mensen stralen...het maakt mensen heel gewoon blij met simpele dingen!
Ik weet het, verlieft zijn kan ook pijn doen, en het kan mensen eindeloos verdrietig maken! Maar alles heeft twee kanten, en hoe dan ook...je leert er altijd uit!
Je mama is van oordeel dat je moet genieten van het nu...van elk moment dat je gegeven is om blij te zijn!
Wat erachter komt dat zijn zorgen voor later!
Nu laat ik jou glimlachen zonder reden, geniet ik van je vrolijkheid...en ben je dankbaar omdat je zoveel met me deelt!
Als later de tranen komen dan is dat maar zo...dan zal ik er evengoed zijn om ze te helpen drogen!
Verliefd zijn, verliefd worden...het hoort bij het leven met al zijn facetten, net zoals de liefde die over blijkt te gaan. Dat kan je niet tegenhouden, het gebeurd gewoon, daar moet je net zo goed leren mee omgaan als met de rest!
Geniet ervan jongen, het maakt je mooi, het maakt je kwetsbaar...maar het doet mij beseffen dat je echt groot wordt, en dat er steeds meer deuren voor je opengaan...je steeds weer een weg neemt waarin ik besef dat ik je altijd, steeds weer een klein beetje loslaat...omdat je steeds weer mensen ontmoet die met je meegaan! Sommige zullen dat voor even doen, anderen zullen hun hele leven bij je blijven...soms op de achtergrond, maar ze zullen er zijn! Zolang ik je mama ben zal ik één van hen zijn!
Lieve Rowan,
Ik mis je ontzettend!
Ik zal zo blij zijn dat je weer even voor een tijdje thuis bent!
Vorige week bericht gekregen dat je een zwaarder apparaatje krijgt aan je linkeroor.
Blijkbaar gaat je gehoor toch stilletjes achteruit! Het geeft me zo'n dubbel gevoel...is doof worden of doof zijn erg?
Voor mij zal jij nooit minder zijn, maar ik weet dat het allemaal nog een stuk moeilijker voor jou zal worden om je plaatsje te vinden in onze maatschappij! Je hebt niet enkel je slechthorendheid die je parten speelt...steeds meer merk ik dat je ook op andere gebieden achterloopt en het steeds moeilijker krijgt.
Maar jouw vrolijkheid lijd er niet onder. Ik bewonder je ventje...voor mij ben jij een superkereltje!
Weet je , toen je zondagmorgen naar me toe kwam en zei " kijk mama, mijn oor...het is allemaal bloed"
Ik schrok me wezenloos. Het bloed liep zomaar uit je rechteroortje, maar jij huilde niet, was zelfs niet vervelend...ik had je niet één keer horen klagen!
De dokter begrijpt ook niet hoe het komt dat jij daar nooit iets van zegt...volgens haar is het omdat die pijn voor jou zo herkenbaar is...je bent het gewoon!
Ik moet daar vaak aan denken als ik geplaagd door één of ander kwaaltje voel hoe vervelend ik dan kan zijn...omdat ik dan gewoon met rust gelaten wil worden...omdat pijn mij een vervelend mens maakt.
Maar jij ...klaagt nooit!
Nog 7 keer slapen schat, en dan ben jij terug thuis voor een hopelijk fijne vakantie!
Ik zal gewoon genieten van jou aanwezigheid...weten dat je in mijn buurt bent, dat heeft mij rust!
Randall,
Ook voor jou nog 7 keer slapen en je speelkameraadtje is er weer om veel veel te spelen!
Ik weet hoe je hem mist.
Zeker nu wanneer je naar school gaat en je beseft dat je broers er niet meer zijn om je te troosten wanneer je je even alleen voelt.
Je huilt meer dan vroeger om naar school te gaan.
Je lijkt nog zo klein, en ik moet toegeven dat ik het best moeilijk vind jou zo huilend achter te laten.
Je bent de jongste van 4...je hebt altijd gezelschap, jij bent nooit alleen.
Nog even en dan komt hopelijk terug een beetje rust voor ieder van ons, want ik voel wel hoe ik er nood aan heb.
Ik wil bewust met jullie bezig zijn, want voor je het beseft zijn jullie groot.
Ik wil jullie niet als zand tussen mijn vingers laten wegglijden...om ooit te beseffen dat jullie weg zijn...en jullie eigen leven leiden, zonder dat ik daar nog deelgenoot van ben.
Niet dat jullie niet jullie eigen weg mogen gaan, zeker wel...dat moet ook, maar alles op zijn tijd!
Nu er weer een periode is waar om ons heen zoveel kinderen geboren worden, bedenk ik mij steeds weer dat ik van jullie klein zijn, pasgeboren zijn zoveel gemist heb.
Omdat ik bang was, en ergens steeds dacht...dat we maar vlug zoveel tijd verder zijn. Steeds weer keek ik uit naar...maar besefte soms te weinig dat het hier en nu is die van belang is.
Tijd kan je niet inhalen, je kan ze wel goedmaken!
Ik doe mijn best, ik slaag er niet altijd even goed in...maar als ik naar jullie kijk, jullie zie genieten, blij zijn...als jullie 's avonds nog even bij me komen om te vertellen, jullie armen om me heen...dan weet ik : Als mens heb ik het niet altijd goed gedaan, heb best wat fouten gemaakt,maak er nog steeds...maar ik weet dat ik al altijd van jullie gehouden heb, en altijd alles gedaan heb om gelukkige kinderen van jullie te maken...want dat zijn jullie...kinderen die lachen en spelen, die volgens mijn inziens gelukkig zijn. Verbeter mij, als ik het mis heb!
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
