Morgen terug naar het leven van elke dag...terug naar school...
Toen ik jou valies aan het maken was lieve Rowan...bedacht ik mij hoe ontzettend ik je terug zal missen.
Ik weet wel...soms zeggen mensen ...ergens komt hij altijd terug...en dat is zo!
Maar dat neemt niet weg dat ik het steeds weer afscheid nemen me moeilijk valt.
Ik was zo graag gewoon je mama geweest, er altijd geweest wanneer je me nodig had...en elke dag opnieuw je groot zien worden.
Je bent nu nog klein, veel te klein voor mij om je zo vaak aan anderen te moeten toevertrouwen!
Maar ik ben ook dankbaar omdat je er bent, en ik zie hoe je toch steeds weer vooruit gaat...
De tranen van je broertje vanavond....
ze raakten mij!
" Moeten we morgen naar school?" vroeg je, Randall.
Morgen is het opnieuw school ventje. Je begon zo hartverscheurend te huilen...je wilde niet naar school, want dan was Rowan er niet, en je was helemaal alleen in school!
Jij bent nooit alleen Randall...je hebt altijd je broers rondom jou gehad, je groeide op met Rowan naast je...en nu ook je grote broers de lagere school verlaten hebben voel jij je meer dan ooit alleen in school.
Ik begrijp je wel...zeker als ik zie hoe jij en Rowan met elkaar omgaan...dan weet ik hoe ontzettend je hem mist...en 4 jaar is klein om uit te leggen "waarom"
Ik kan je alleen maar troosten met de woorden dat je broertje vrijdag terug is, je tranen afdrogen en je vasthouden tot de tranen stoppen.
Mijn lieve Randall er zijn nog zoveel dingen die jij niet begrijpt...
Roibin en Ranald,
Jullie hebben gewoon genoten van de vakantie!
Niks bijzonder, gewoon thuis zijn...jullie zelf kunnen zijn...
Gek doen met jullie broertjes ( daar zijn jullie goed in)...langer slapen...alles op het gemak...geen moeten "zijn"...
Ik laat jullie...ik luister naar jullie verhalen over "nu" en over de toekomst. Ik hoor jullie lachen met verhalen van vroeger...en besef dat jullie ook tijd achter jullie laten die nooit meer terug komt.
Over tijd gesproken...
Hoewel ik er altijd voor jullie ben...en jullie gewoon zijn dat jullie mama altijd tijd voor jullie heeft...had ik dat deze week minder.
Volgende week examen ...en ik merk hoe ik er meer dan ik zou willen mee bezig ben.
Ik wil het zo graag...dus probeer ik zoveel mogelijk tijd te gebruiken om naar mijn schoolwerk te kijken.
Het is moeilijker dan ik dacht...en ergens zit de angst erin..." wat als ik niet slaag?"
Ik weet het...de wereld zal er niet anders uitzien...ons leven zal er ook niet echt door veranderen...maar toch...ik weet dat ik ontgoocheld zou zijn.
We moeten eerlijk zijn...niemand verliest graag...niet slagen is gelijk aan verliezen...en de ontgoocheling zou niemand meer voelen dan ik.
Gewoon omdat het iets is wat ik heel graag wil....iets dat ik voor mezelf wil bereiken!
We zien wel...
We gaan niet voorlopen op de tijd...ik hoop dat het lukt...en hoop dat ik achteraf gewoon "oef" zal kunnen zeggen...en verder gaan met datgene waar ik aan begonnen ben!
Dromen hebben is mooi...maar dromen verwezenlijken is soms veel werk.
Maar mijn mooiste werk...mijn mooiste droom is nog altijd "jullie...mijn 4 kerels! "...en daar werk ik ook elke dag aan!
Voor het eerst een jaar rond ,dat jij Rowan een volledig jaar op internaat bent.
Wat heb ik daar aan getwijfeld, deed ik er goed aan jouw niet meer naar huis te laten komen halfweg de week?
Ik had al zo vaak om je gehuild, ik miste je wanneer je niet thuis was, en nu zou je een ganse week blijven, dat hadden we zo afgesproken nog voor je startte in school. Nu was het zo dichtbij...
Intussen heb jij je weg gevonden...Spermalie is je tweede thuis geworden!
Meestal heb ik er vrede mee, al zijn er soms nog dagen dat ik je mis...meer dan ik zou willen.
Wat heb je dat goed gedaan schat...toen ik naar de kerstviering kwam kijken!
Je zag er stralend uit, en zo trots! Je handjes sierlijk bewegend bij je dansje...net ervoor keek je naar mij en gebaarde " Kijken mama! Goed! Zie mij!"
Ik kon alleen maar bedenken hoe prachtig ik je vond...hoe ontzettend graag ik je zie!
Nu jij thuis bent hoor ik je kleine broertje samen met je zingen...en ik zie hoe je zijn handjes zet, en moet glimlachen als ik je hoor zeggen " Nee Randall...kijk zo!" Je gaat naast hem staan en plooit zijn handjes in de juiste houding en beweegt samen met hem!
Ik ben reuzetrots op je kereltje...en geniet met volle teugen van jou thuis zijn!
Randall...jij bent zo blij!
Je broer thuis, meer moet dat voor jou niet zijn!
's Morgens kom je altijd vragen " Is het nog vakantie?" Als ik zeg " Ja hoor!" Huppel je naar Rowan en zegt " Rowan, het is nog vakantie! We mogen spelen!"
Ik vind het fijn voor jou,ben blij je zo content te zien...en moet lachen als ik jullie samen zie spelen, of gewoon heel dicht in de zetel zie zitten...soms armen over elkaar...alsof jullie zo zeker zijn dat jullie bij elkaar zijn!
Roibin,
Ben naar je school geweest...al bij al deed je het niet slecht, al kunnen je punten eigenlijk wel beter...sommige vakken zijn eerder zwak!
Maar aan de andere kant heb ik me ook wel boos gemaakt daar op het oudercontact! Ik ben twee keer in je school geweest vooraleer je in te schrijven! Ik heb hen uitvoerig uitgelegd wat jou specifieke probleem was...dan moeten ze je daar als puntje bij paaltje komt niet op afrekenen.
Ik had hen een paar dingen gevraagd toen je daar startte...niemand had ooit gereageerd...en nu werd je daar op afgerekend! Mijn excuses maar daar ga ik niet mee akkoord! Ik heb hen gevraagd of hun autisme vriendelijkheid dan enkel een poster in de hal van de school was?
Ik heb het hen gevraagd vooraleer je daar naar school ging...ik begrijp best dat je niet steeds voor alle leerlingen dit en dat kan doen...maar daarom ben ik ook op voorhand geweest...om hen uit te leggen wat jou probleem was.
O ik word daar zo kwaad van! Als ze willen dat jij net zoals alle anderen doen, en men geen rekening houd met jou problematiek...dan is het voor mij ook water naar de zee dragen! Ik had het ook liever anders gezien...ik had niets liever gehad dan dat jij net als alle anderen was...maar dat is niet zo! Heb ik daar verdriet om? Soms...als ik je sociaal onhandig bezig zie...en je met grote vragende ogen zie kijken...omdat je het niet snapt! Maar meestal heb ik er geen probleem mee, ik heb geleerd hoe ik met je moet omgaan....me niet druk te maken omdat ik soms een ganse dag nauwelijks je stem hoor...gewoon omdat je niks te vertellen hebt, omdat je jezelf soms onzichtbaar maakt! Ik weet dat ik je alleen maar kwaad maak al ik daar veel in tussen kom...je bent wie je bent...je houd niet van verrassingen...de dingen moeten duidelijk zijn, dan doe je al wat men van je verwacht...maar tussen de regels kan jij niet lezen!
Ranald,
Jij deed het zoals verwacht! Schitterend op alle vlaken!
Ik zag hoe trots je was wanneer je klastitularis je prees voor je inzet...voor je schitterende resultaten!
Ik was ook trots op je kerel!
Jij bent wie je bent...en het heeft heel wat tijd gekost om je duidelijk te maken dat jij ook de moeite waard was!
Dat je je eigen weg moet gaan, datgene doen en gaan voor datgene waar jij in gelooft!
Ik denk dat je je weg stilletjes aan vind...en daar ben ik blij om!
Je mag best dromen hebben, en er ook naar streven die waar te maken, zolang je dat doet op een manier waarbij je respect blijft hebben voor de mensen om je heen vind ik dat ok!
Ik denk dat het een fijn gevoel geeft, wanneer je dromen hebt...en je de tijd en de mogelijkheden hebt om die dromen waar te maken!
Niet alles loopt in het leven zoals we dat willen...soms duurt het lang vooraleer je je dromen kan waarmaken.
Soms weten we niet wat we willen met ons leven, of soms spelen heel veel andere dingen mee, waardoor het lijkt alsof je die dromen moet opbergen!
Maar als ze realistisch zijn, dan moet je er voor gaan, en vooral niet opgeven!
Dat is de fout die je mama maakte...ze borg haar dromen op, ze vergat er zelfs door om te leven!
Nu besef ik misschien wel een beetje laat...dat mensen altijd mogen dromen...dromen heeft hoop, en hoop doet leven!
Dus droom ik weer...leef ik weer...en de ene dag lukt dat beter dan de andere...maar nooit opgeven!
Jullie alle vier...zo mooi...allemaal zo anders, maar zo ontzettend mooi!
Droom jullie dromen...voor Rowan en Randall is dat waarschijnlijk nog " Gaan we echt naar Piet Piraat??" en de dagen tellen voor het zo ver is.
Voor jullie Roibin en Ranald zijn jullie dromen anders...ze brengen meer een beeld van wie jullie willen worden.
Ik vind het mooi...het leert me dat elke leeftijd van mijn kinderen mooie kanten heeft...en daar geniet ik elke dag van!
Ik heb altijd een dubbel gevoel als het sneeuwt! Aan de ene kant vind ik het eindeloos mooi...de wereld omhuld in een dekentje!
Jullie snoeten als jullie met de slee in de tuin glijden, sneeuwballen gooien en vreemde sneeuwpoppen maken, ik vind het fantastisch
De achterdeur gaat om de haverklap open omdat jullie iets moeten tonen!
Jullie vuurrode wangen van het spelen in de sneeuw...allemaal dingen die ik mooi vind!
's avonds lijkt het alsof de wereld slaapt, en als ik dan door de sneeuw wandel hoor ik ze kraken onder mijn voeten.
Maar aan de andere kant...heeft ze ook een keerzijde.
Het is gevaarlijk op de weg...en soms kan je niet anders dan de weg opgaan.
Ik hou er niet van...en toch kan ik niet anders.
Jullie moeten op school geraken...op het werk, er moeten boodschappen gedaan worden...
Ik beperk me tot het strikt noodzakelijke...
Het doet me beseffen hoe snel wij uit ons gewone doen raken. Nog snel even...maar met al die sneeuw gaat niks snel...integendeel...alles gaat tergend langzaam vooruit! Ik denk dat veel mensen zich daar onbewust veel drukker in maken dan in het feit dat er sneeuw valt. We leven nu eenmaal in een wereld waar alles snel moet gaan, alles vooruit moet gaan omdat...we nog zoveel moeten, zoveel willen...
Ik doe dat ook hoor...snel snel...of ik wil nog graag eens naar...maar met dit weer ga ik de weg niet op wanneer dat niet hoeft...omdat ik vind dat we het ook niet moeten zoeken.Voor een keertje kan dat geen kwaad, maar soms ergert het mij ook, en lijk ik gevangen door het weer.
Als jij Rowan morgen op de bus zal stappen naar school zal een onrust zich meester van me maken, ik zal niet gerust zijn, hopend dat je veilig bent aangekomen. Als ik 's middags niks gehoord heb zal ik pas gerust zijn en weten...hij is veilig!
Dat zal ook zo zijn voor jullie Roibin en Ranald, steeds weer ongerust zijn als jullie de weg opgaan en pas gerust zijn als jullie thuis zijn!
Randallke, ik laat jou morgen thuis, net zoals ik vrijdag gedaan heb...jij bent zo vermoeid van dat weer...het lijkt alsof het de energie uit je trekt.
Echt ziek ben je niet...alleen huilerig, je kan weinig hebben...de koude doet je pijn zeg je...ik weet het niet, soms maak ik me zorgen om je, als dit blijft aanhouden dan zal ik je toch voor alle zekerheid eens laten nazien!
Dus sneeuw...het geeft me een dubbel gevoel!
Rowan,
Nog even...3 keer slapen, en dan komt mama naar je school! Je kijkt er naar uit, het zal en moet opnieuw een verrassing zijn!
Donderdagavond breng ik je mee naar huis...je wil zo graag eens met de auto naar huis, je kijkt er zo naar uit!
Vandaar dat jij vrijdag thuis mag blijven...de ganse dag!
's avonds is er feest bij oma...maar bij ons worden geen cadeautjes gegeven met kerstmis...nooit geweest!
Kerstmis was een christelijk feest, een familiefeest...daar hoorden geen cadeautjes bij!
Met nieuwjaar wel...maar dat is nog een klein beetje langer slapen...maar daar tellen we pas naar af vanaf nieuwjaar. Anders kan jij helemaal niet meer volgen.
Ik ben ook niet de persoon die de kerk platloopt...omdat ik een beetje moeite heb met het instituut de kerk. Maar ik vertel jullie wel uit de bijbel, zoals nu...het kerstverhaal! Ik wil dat jullie die verhalen kennen...het zijn mooie verhalen...je kunt er heel wat uit leren!
Ik geloof niet in het instituut "de kerk" maar ik geloof wel...ik geloof dat alles een reden heeft, ik geloof dat er iets is die wij als simpel mens niet kunnen vatten, ik geloof dat er een God is, dat er een leven is na de dood...ik geloof dat "God" het best goed met ons voor heeft, maar dat wij het niet altijd kunnen begrijpen, en dat zelfs God niet alles in de hand heeft!
Ik denk niet dat hij oorlog wil, of enge ziekten, of kinderen die sterven, of...ik geloof dat het ooit allemaal duidelijk wordt.
Ik weet niet hoe jullie dat later zullen ervaren...dat is jullie keuze...maar in tussentijd lezen wij voor het ogenblik het kerstverhaal...en vrijdag is het dus feest!
Omdat het feest op een vrijdag valt, is er een lang weekend, en dan begint het genieten van een weekje vakantie!
Jullie allemaal thuis...het zal druk maar gezellig zijn!
Al zal jullie mama zo nu en dan wel eens moeten uitzoeken wanneer ze ook eens naar haar schoolwerk zal kijken.
Het is best zwaar...de opleiding heus niet te onderschatten, in combinatie met iedereen thuis...behalve jullie papa...zal dat vast wel eens voor spannende momenten zorgen!
We zien wel...eerst nog een weekje school, voor jullie Roibin en Ranald, nog een halve dag! Maar er zijn een paar dingen die ik nog wil gedaan hebben voor de vakantie begint, dus zal het best druk zijn!
Maar dan kan het genieten van een heerlijk weekje beginnen!
De kerstboom staat, overal waar ik kom klinkt kerstmuziek, en alles ademt kerstfeest uit, en toch...
lijkt het alsof ik er geen deelgenoot van ben.
Misschien wel omdat ik voor het ogenblik mezelf voorbij loop.
Zoveel dingen die nog moeten gedaan worden...en ik lijk niet vooruit te komen.
Het zijn examens!
Voor jou Ranald is het de eerste keer dat je echt in een examen systeem zit.
Ik merk je gedrevenheid, je wil slagen...en je wil het goed doen.! Ik kijk uit naar je resultaten...al weet je dat punten niet datgene zijn waar ik belang aan hecht.Maar ik gun je het gevoel van voldoening!
Als jij blij bent dan zal ik dat ook zijn!
Ik hoop dat leerkrachten je enthousiasme herkennen, en zij net datzelfde kind zien die ik ken! Een lieve kerel, gedreven voor datgene wat hij wil bereiken.
Roibin,
Jij hebt niet echt een examen periode, jou systeem is eerder verdeeld over het jaar.
Maar toch hoop ik als ik naar school ga dat zij net als ik gemerkt hebben dat je je weg stilletjes aan gevonden hebt.
Je bent rustiger, aangenamer ook!
Ligt het aan het feit dat jij ook voor het eerst in je jonge leventje verliefd bent?
Maar ik geniet eindeloos van je!
Ik zie je glimlachen...zomaar!
Het lijkt alsof je de hele wereld wil vertellen dat je blij bent!
Ik gun het je van harte jongen! Verlieft zijn is mooi, het doet mensen stralen...het maakt mensen heel gewoon blij met simpele dingen!
Ik weet het, verlieft zijn kan ook pijn doen, en het kan mensen eindeloos verdrietig maken! Maar alles heeft twee kanten, en hoe dan ook...je leert er altijd uit!
Je mama is van oordeel dat je moet genieten van het nu...van elk moment dat je gegeven is om blij te zijn!
Wat erachter komt dat zijn zorgen voor later!
Nu laat ik jou glimlachen zonder reden, geniet ik van je vrolijkheid...en ben je dankbaar omdat je zoveel met me deelt!
Als later de tranen komen dan is dat maar zo...dan zal ik er evengoed zijn om ze te helpen drogen!
Verliefd zijn, verliefd worden...het hoort bij het leven met al zijn facetten, net zoals de liefde die over blijkt te gaan. Dat kan je niet tegenhouden, het gebeurd gewoon, daar moet je net zo goed leren mee omgaan als met de rest!
Geniet ervan jongen, het maakt je mooi, het maakt je kwetsbaar...maar het doet mij beseffen dat je echt groot wordt, en dat er steeds meer deuren voor je opengaan...je steeds weer een weg neemt waarin ik besef dat ik je altijd, steeds weer een klein beetje loslaat...omdat je steeds weer mensen ontmoet die met je meegaan! Sommige zullen dat voor even doen, anderen zullen hun hele leven bij je blijven...soms op de achtergrond, maar ze zullen er zijn! Zolang ik je mama ben zal ik één van hen zijn!
Lieve Rowan,
Ik mis je ontzettend!
Ik zal zo blij zijn dat je weer even voor een tijdje thuis bent!
Vorige week bericht gekregen dat je een zwaarder apparaatje krijgt aan je linkeroor.
Blijkbaar gaat je gehoor toch stilletjes achteruit! Het geeft me zo'n dubbel gevoel...is doof worden of doof zijn erg?
Voor mij zal jij nooit minder zijn, maar ik weet dat het allemaal nog een stuk moeilijker voor jou zal worden om je plaatsje te vinden in onze maatschappij! Je hebt niet enkel je slechthorendheid die je parten speelt...steeds meer merk ik dat je ook op andere gebieden achterloopt en het steeds moeilijker krijgt.
Maar jouw vrolijkheid lijd er niet onder. Ik bewonder je ventje...voor mij ben jij een superkereltje!
Weet je , toen je zondagmorgen naar me toe kwam en zei " kijk mama, mijn oor...het is allemaal bloed"
Ik schrok me wezenloos. Het bloed liep zomaar uit je rechteroortje, maar jij huilde niet, was zelfs niet vervelend...ik had je niet één keer horen klagen!
De dokter begrijpt ook niet hoe het komt dat jij daar nooit iets van zegt...volgens haar is het omdat die pijn voor jou zo herkenbaar is...je bent het gewoon!
Ik moet daar vaak aan denken als ik geplaagd door één of ander kwaaltje voel hoe vervelend ik dan kan zijn...omdat ik dan gewoon met rust gelaten wil worden...omdat pijn mij een vervelend mens maakt.
Maar jij ...klaagt nooit!
Nog 7 keer slapen schat, en dan ben jij terug thuis voor een hopelijk fijne vakantie!
Ik zal gewoon genieten van jou aanwezigheid...weten dat je in mijn buurt bent, dat heeft mij rust!
Randall,
Ook voor jou nog 7 keer slapen en je speelkameraadtje is er weer om veel veel te spelen!
Ik weet hoe je hem mist.
Zeker nu wanneer je naar school gaat en je beseft dat je broers er niet meer zijn om je te troosten wanneer je je even alleen voelt.
Je huilt meer dan vroeger om naar school te gaan.
Je lijkt nog zo klein, en ik moet toegeven dat ik het best moeilijk vind jou zo huilend achter te laten.
Je bent de jongste van 4...je hebt altijd gezelschap, jij bent nooit alleen.
Nog even en dan komt hopelijk terug een beetje rust voor ieder van ons, want ik voel wel hoe ik er nood aan heb.
Ik wil bewust met jullie bezig zijn, want voor je het beseft zijn jullie groot.
Ik wil jullie niet als zand tussen mijn vingers laten wegglijden...om ooit te beseffen dat jullie weg zijn...en jullie eigen leven leiden, zonder dat ik daar nog deelgenoot van ben.
Niet dat jullie niet jullie eigen weg mogen gaan, zeker wel...dat moet ook, maar alles op zijn tijd!
Nu er weer een periode is waar om ons heen zoveel kinderen geboren worden, bedenk ik mij steeds weer dat ik van jullie klein zijn, pasgeboren zijn zoveel gemist heb.
Omdat ik bang was, en ergens steeds dacht...dat we maar vlug zoveel tijd verder zijn. Steeds weer keek ik uit naar...maar besefte soms te weinig dat het hier en nu is die van belang is.
Tijd kan je niet inhalen, je kan ze wel goedmaken!
Ik doe mijn best, ik slaag er niet altijd even goed in...maar als ik naar jullie kijk, jullie zie genieten, blij zijn...als jullie 's avonds nog even bij me komen om te vertellen, jullie armen om me heen...dan weet ik : Als mens heb ik het niet altijd goed gedaan, heb best wat fouten gemaakt,maak er nog steeds...maar ik weet dat ik al altijd van jullie gehouden heb, en altijd alles gedaan heb om gelukkige kinderen van jullie te maken...want dat zijn jullie...kinderen die lachen en spelen, die volgens mijn inziens gelukkig zijn. Verbeter mij, als ik het mis heb!
Dan maak ik dat we het weekend niet volplannen...zodat jullie kunnen spelen en genieten!
Er zijn zo vaak feesten in het jaar, maar eigenlijk nooit een feest voor jullie! Kerstmis, Nieuwjaar, pasen,...we gaan op familiebezoek...we komen allemaal samen...maar ik vraag me af of jullie dat zo leuk vinden?
Aan tafel zitten, voor jullie vast eindeloos lang...
Maar Sinterklaas...dat begint al de avond voordien.
Brieven schrijven, schoentjes zetten, liedjes zingen...en dan vol verwachting gaan slapen!
Wat zou de sint brengen?
' s morgens staat de tafel feestelijk gedekt, jullie schoentjes vol lekkers, en dan kijken wat hij bracht!
Die vrolijke snoeten van jullie...de vele oooch en aaa, jullie opgewonden stemmetjes " kijk mama...kijk!"
Misschien ben ik wat sentimenteel, maar ik geniet er eindeloos van!
Niet dat jullie overladen worden met speelgoed...dat hoeft niet...maar ik probeer er altijd voor te zorgen dat het iets is waar jullie blij zullen mee zijn!
Rowan,
Jij kreeg je cd spelertje met een liedjesboek!
Ik heb jou eindeloos horen zingen in het weekend!
Met je handjes meezingend...dat was heerlijk om te zien!
Je broertje Randall vrolijk meedansend op de muziek!
Blij om jou zo gelukkig te zien!
Randall,
Jouw auto's van cars...ze maken jou steeds weer blij!
Het ganse huis rij jij er mee rond...het verveeld je nooit!
Je " Dank je wel sinterklaas!" en dan een gans repertoire aan sintliedjes lieten mij weten dat je blij was!
Ranald,
Zelf jullie die al groot zijn krijgen nog steeds een verrassing.
Jij bent altijd blij met een boek!
Je leest graag 's avonds voor het slapengaan.
Ik ben daar blij om, het verruimd je kijk op de wereld!
Roibin,
Jij had het niet verwacht!
Vorige week was ik zo boos om wat gebeurd was,dat je het eigenlijk zelf wel besefte dat je verkeerd geweest was.
Je vond zelf dat je het eigenlijk niet verdiende...maar ik heb je toch een nieuwe koptelefoon gegeven.
Je was er blij mee...en ik kreeg een welgemeende " dankjewel mama"
Ik heb je verteld dat ik het waardeerde dat je je best deed, dat je je aan de afspraken hield!
Je bent heel hard geschrokken, en je beseft volgens mij erg goed dat je iets verkeerd gedaan hebt.
Ik zie hoe je veranderd...heel vreemd, maar ik kan aan jou zien met wie je vaak optrekt.
Gewoon omdat je hen op een bepaalde manier nadoet!
Je weet waarom je broer zo vaak in je buurt blijft, en ik merk hoe jullie de laatste dagen lachend samen thuiskomen!
Het maakt me blij, ik kruis mij vingers...en hoop dat we een nieuwe weg zijn ingeslagen.
Het was een heerlijk weekend...gewoon omdat er zo weinig moest!
Omdat ik alle tijd voor jullie gelaten heb...omdat het jullie feest was!
Lieve kerels, lieve kabouters...dank jullie wel om jullie vreugde, jullie dankbaarheid om zoveel kleine dingen...dat maakt dat ik alles wat ik ooit voor jullie gedaan heb, en nog zal doen...het allemaal meer dan de moeite waard maakt!
Rowan,
Ik zal je missen morgen...en al de andere dagen van de week, maar je lach van dit weekend zal me dankbaar achterom laten kijken...en doen uitkijken naar vrijdag...dan ben je thuis!
Ergens wel een beetje..het was hier druk, drukker dan anders...en ik was ook moe!
Ligt het aan het weer? Misschien wel, maar er zijn ook zoveel dingen die meer energie uit mij zuigen dan ik zou willen.
Roibin,
Hoewel ik nog altijd blij ben dat je dicht bij huis naar school gaat, ik blij ben met je school...die toch ook de nodige zorg in jou steekt...en blij ben dat ik je niet meer zo vaak moet missen dan vorig jaar, vraagt het ook de nodige zorg.
Vooraleer het voor jou duidelijk was wat men van jou verwachte...vroeg het van beide kanten geduld.
's Avonds kan ik niet anders dan tijd voor je uittrekken, om samen je boekentas klaar te maken, na te gaan wat van jou verwacht wordt voor de dag nadien.
Maar dat vind ik allemaal niet zo erg...het vraagt wat extra tijd, dat wel, maar het is niks vergeleken met de problemen die je hebt.
Jij snapt de regels niet!
Hoewel ik niet van plan ben om hier op dit blog alles te vertellen...omdat ik respect voor je heb.
Maar je doet zonder nadenken wat men je vraagt...soms is dat goed...maar soms laat men je dingen doen die helemaal niet kunnen.
Woedend was ik vorige week, en zo ontzettend verdrietig om wat men je had laten doen, en jij begreep het niet!
Je keek me met grote, verdrietige ogen aan en zei " maar hij is mijn vriend...hij vroeg het me gewoon!"
Dat is je grote probleem...wie vertrouwd voor je is...vertrouw jij zonder meer, en je gaat er van uit dat zij het goed met je voor hebben.
Maar dat is niet altijd zo...en dat is zo moeilijk om jou uit te leggen!
Hoe vaak heb ik al niet gezegd tegen al wie jou begeleide " Het is niet het 10 keer zeggen waar zijn kleren liggen, of het uitdrukkelijk zeggen hoe hij de tafel moet afruimen ( Jij zet alles op het aanrecht, als ik niet zeg dat de afwas in de vaatwas moet, de toespijs in de kast, en je dan nat en droog de tafel moet afvegen...)
Maar het is zijn niet snappen hoe de sociale regels in elkaar zitten. Hij weet perfect wat mag en niet mag...maar hij snapt niet dat wanneer een vertrouwd iemand hem iets vraagt wat niet mag, die regel nog steeds van toepassing is! Daar...dat is mijn grote angst voor jou Roibin!
Ik kan niet steeds naast je lopen...ik ben er niet altijd om je te beschermen tegen alles wat er mis kan gaan.
Ik zou niks liever willen...maar ik kan alleen maar datgene voor je doen wat in mijn mogelijkheden ligt.
Ik merk dus dat ondanks alles wat ik doe, ik je niet kan beschermen tegen al het slechte in de wereld. Niemand kan dat, en dat frustreert me, dat maakt me boos uit onmacht...dat doet me pijn tot in het diepst van mijn hart! Zien dat er mensen zijn die ergens misbruik maken van jou zwakheid...jou naief zijn ...jij denkt nog steeds dat iedereen het beste met je voor heeft...maar soms is dat niet zo...en dan jou zo hulpeloos zien...dat raakt me!
Ik hoop dat je eruit geleerd hebt...en beseft dat niet alles is wat het lijkt!
Mijn lieve Roibin, ik wens je mensen op je weg...die met je meegaan en jou tonen hoe de wereld in elkaar zit, die wanneer ik er niet ben jou beschermen tegen zij die het niet goed met je voor hebben, of zij die net als jij niet op kunnen tegen de druk.
Puber zijn, het is niet makkelijk...jullie zijn meer nog dan wij vroeger omringt met een maatschappij die zo ontzettend veel van jullie verwacht...waardoor men soms vergeet dat jullie eigenlijk nog kinderen zijn!
Ranald,
Jij hebt je ontpopt als de grote broer!
Je bent jonger dan Roibin, maar ik merk in zoveel dingen dat je voor hem zorgt.
Je stuurt hem daar waar hij de weg kwijtraakt.
Ik ben er je dankbaar voor jongen!
Hoe jong jij ook nog bent...je weet en voelt perfect aan dat je mama niet steeds bij je broer kan zijn...gewoon omdat jullie ook jullie eigen leven hebben...een deeltje waar ik niet kan en mag bijhoren.
Ik kan niet tussen jullie vrienden rondhangen, ik kan niet in de school bij jullie rondlopen...dat is is een wereld waar ik buiten sta...maar jij Ranald loopt daar naast je broer...omdat hij meer dan hij zelf beseft een hand nodig heeft die hem leid.
Na wat er gebeurd was, kwam jij naast me zitten...legde je arm over mijn schouder en zei " maak je geen zorgen mama, ik zorg ook voor hem!"
Ik wou dat je dat niet hoefde te doen, jij mag net als je broer kind zijn, en toch weet ik dat ik ook ergens niet anders kan dan blij zijn omdat jij je om je broer ontfermt.
Maar je bent nog altijd een kind, groot aan het worden, zelf worstelend met zoveel dingen die anders zijn!
Maar jij bent sterk...je hebt een ongelooflijk sterk karakter...en ik bewonder dat in je...maar weet dat ik je nooit meer wil vragen dan wat jij kunt dragen.
Dus ventje...je mag jezelf niet uit het oog verliezen...jullie zijn broers, en als jullie daarnaast ook nog echt vrienden kunnen zijn is dat fantastisch...daar zullen jullie samen sterker van worden..want vriendschap kan je verliezen...broers zullen jullie altijd zijn!
Randalleke,
De laatste tijd huil je vaak in school...je mist je broer Rowan!
" Rowan moet komen!" Je zegt het zo vaak...waardoor ik weet dat jij hem mist als hij er niet is!
Maar jullie spelen dan ook zo vaak samen.
Vandaag liepen jullie met een zelfgemaakte toeter door het huis, luidskeel zingend!
Of jullie spelen ridder en draak...of Cars...jullie spelen de dag door!
Ik kan geloven dat jij je broer mist, ik mis hem ook!
Zeker nu we hem maar één keer per week kunnen bellen...lijkt de week dubbel zo lang te duren.
Je beseft meer en meer dat Rowan komt en gaat!
Mijn kleine kabouter...ik wou soms ook dat alles anders liep...maar we kunnen nu eenmaal niet altijd kiezen in het leven.
Dank je wel voor je vele zoentjes, je armpjes om me heen, je knuffels...gewoon omdat je er bent...en ik je heel gewoon mag graag zien!
Rowan,
De weken gaan traag en snel tegelijk!
Als ik achteromkijk schrik ik dat de tijd zo snel gaat. Als ik vooruit kijk gaat de tijd traag voorbij omdat ik wacht!
Wacht tot jij thuiskomt...en je weer een deel van ons gezin bent.
Soms vraag ik me af wat je aan het doen bent.
Speel je, lach je, of ben je bang, ben je verdrietig?
Ik weet dat niet...en dat maakt dat het me soms verdrietig maakt.
Omdat ik er wil zijn om je te troosten, ik je wil knuffelen voor je gaat slapen...
De laatste tijd merk ik hoe groot je aan het worden bent. Het lijkt wel alsof je de laatste tijd vlugger groeit.
Mijn lieve vrolijke Rowan...altijd lachen...altijd blij...het is niet lang meer en dan is het vakantie...weer even gewoon thuis...en vreemd, maar meer nog dan anders kijk ik daar naar uit!
Even rust, even alles gewoon laten voorbij gaan op ons eigen tempo!
Ik heb het nodig!
Mijn lieve Roibin, Ranald, Rowan en Randall...mijn grote vreugde, mijn trots, mijn grote liefdes...jullie zijn ook voor een deel mijn zorgen en verdriet...maar nooit mijn last!
Amaai...wat vliegt de tijd! De week is alweer voorbij!
Roibin,
Jij was zo rustig deze week...ik had de indruk dat je genoot van de extra tijd dat ik met je kon doorbrengen.
Je broer was op vakantie, en aangezien hij niet het kind is die graag naar enge films kijkt, hebben we een film gehuurd die jij graag ziet!
Je vind griezelfilms grappig! Dit ligt zo ver van je leefwereld dat je enge beesten niet eens eng vind...maar eerder grappig!
Met jou commentaar op de achtergrond was het helemaal anders om daar naar te kijken, achter alles wat je ziet vertel je iets waardoor je laat blijken dat alles nep is. Raar dat je daar zo kan naar kijken...en in het echte leven zo moeilijk ziet wat echt is en wat niet!
Maar we hebben veel gelachen deze week, en jij hebt heerlijk gespeeld met je broertjes...blij om je terug te zien zoals ik je ken!
Ranald,
Jij was met je pepe op vakantie...en wat heb je genoten!
Ik zag je stralen als je thuiskwam.
Je vond het allemaal super, en je vertelde aan één stuk door...en je lachte!
's Avonds toen het tijd was om te slapen, kwam je toch nog even op mijn bed zitten en het was lachen, gieren,brullen samen met je broer!
Ik vond het schitterend!
Rowan,
Jij was thuis! Gewoon thuis...niet meer dan dat!
Je speelde, en lachte...en danste met je broertje door de kamer!
Gekke bekken trekken...spelletjes spelen...en soms naar een film kijken!
Het was je allemaal eender, zolang je maar gewoon thuis kon zijn!
Geen probleem hoor...ik was blij dat je er was!
Randall,
Samen met Rowan...meer moet dat voor jou niet zijn!
's Avonds vond ik je slapend in hetzelfde bed van je broer!
Je kruipt gewoon bij hem...en ik vind dat zo hartverwarmend, zo mooi om te zien hoe jullie daar met jullie armpjes om elkaar heen liggen te slapen!
's Morgens werd ik meestal door jullie gewekt...niet omdat jullie zoveel lawaai maakten, maar eigenlijk was ik al wakker, maar toen kwamen jullie mijn kamer binnen...met jullie dekentjes onder jullie arm en kwamen dat over me heen leggen, en kwamen jullie naast me zitten en praten met elkaar zo gewoon naast mij! Ik genoot daar wel van!
Morgen is het terug haast en vliegwerk om iedereen naar school te krijgen op tijd!
Jammer, maar het zijn kleine fijne momenten die me doen glimlachen als ik achterom kijk, en dat is waardevol!
Dit weekend naar zee geweest, samen met mijn moeder...het was lang, heel lang geleden dat ik nog eens zonder jullie ergens geweest ben.
Ik heb genoten van de rust, de stilte, het niets hoeven...het wandelen... Maar ik heb jullie ook gemist hoor, maar ik wist dat jullie in goede handen waren, jullie papa zorgde voor jullie!
"1 Keer slapen mama" zei je Rowan...jij moet 1 keer slapen en dan ben je terug!
Eigenlijk was het niet zo lang, ben zaterdag vertrokken, en zondag was ik al terug...maar het was genoeg om even de batterij op te laden!
Morgen begint de school opnieuw...maar ik denk dat jullie elk op jullie eigen manier genoten hebben van de vakantie...dat heeft me een gerust gevoel...dat maakt me blij.
Roibin ik geloof nog steeds dat jij het kunt...en dat morgen de eerste dag van een nieuw begin is...in de vakantie hebben we gewerkt aan een systeem zodat binnen de school alles voor jou overzichtelijk wordt...!
Het komt allemaal wel goed...en woensdag Rowan kom jij terug naar huis...het is maar 2 keer slapen...
De dag , de avond dat ik meestal tijd maak om te schrijven.
Lieve Rowan,
Jij bent thuis...eindelijk vakantie!
Ik geniet van het weten dat je 's morgens ook aan de ontbijttafel zit, dat je tijdens de dag gewoon aanwezig bent, ik hoor je, ik zie je, en zo nu en dan kom jij me knuffelen! Wat mis ik dat wanneer je naar school bent!
Donderdag ben ik in je school geweest, omdat we uitgenodigd waren voor een etentje...de juf kookte...en jullie waren fantastische obers!
Wat was ik ontroerd toen ik je snoetje zag, je jezelf hoorde voorstellen, de fierheid waarmee je mij naar mijn stoel begeleide...je handje die toch even over mijn hand wreef, je lachje...ik was ongelooflijk blij om je zo te zien, en ik was trots op je! Ik kan geen woorden vinden om jou te vertellen hoe oneindig graag ik je zie!
Iemand zei onlangs tegen mij " mijn moeder, daar kan niemand aan tippen" Ik antwoordde" mijn kinderen...daar kan niemand aan tippen!"
Ik zal nooit van iemand houden zoals ik van jullie hou, ik zal niemand meer liefhebben dan dat ik jullie liefheb...en niemand zal ooit zoveel kansen krijgen dan dat ik jullie geef...want die zijn er steeds weer...jullie mogen boos zijn, jullie mogen zich soms al eens misdragen, jullie mogen jullie rug naar me toedraaien...toch blijf ik van jullie houden...en kom ik terug, en komen jullie terug...niemand zal ooit aan jullie kunnen tippen!
Lieve Randall,
Je speelkameraatje is terug...en dat hebben we hier al geweten!
Jullie spelen en lachen en roepen dat het soms grappig, soms pijnlijk is voor mijn oren!
Alleen jou broer wil voor jou zorgen...hij doet jouw jas aan, troost je als je weent, hij wil je soms zelfs ronddragen...maar jij vind dat niet altijd even leuk. Het is wel mooi om de goede bedoelingen van je broer te zien...maar ik merk dus ook dat je groot wordt...en meer en meer de dingen zelf wil doen!Het is niet erg hoor, voor alles is er een tijd!
Ranald,
Mijn ventje, mijn kerel!
Je bent een weekje op vakantie met je pepe...wat keek je daar naar uit!
Ik hoop dat het een fijne week wordt, waar je zal genieten van alles wat je beleefd!
Je hebt het verdiend!
Ik ben naar het oudercontact van de school geweest...ik ben trots op je vent!
Je doet je best! Je bent ijverig en enthousiast...je kent je eigen beperkingen en werkt eraan! Dat vind ik schitterend!
Alhoewel je punten meer dan behoorlijk zijn, is dat voor mij van minder groot belang!
Veel belangrijker vind ik hoe je bent, hoe je overkomt! Je attitude...vind ik minstens, zoniet nog belangrijker dan die punten...punten zeggen niet alles over wie iemand is!
Ik was best trots toen ze jou een aangename, hardwerkende, en lieve jongen noemden! Want dat ben je...ze zagen jou goede kanten...en dat vind ik schitterend!
Geniet van jou vakantie schat! Ik denk aan je, maar ik gun het jou van harte!
En dan...
Mijn Roibin,
Ik ben ook naar het oudercontact geweest van jou.
Ik had niet verwacht dat jij op 4 weken tijd al die leerstof waar je klasgenoten ,al een jaar van achter de rug hebben, had ingehaald.
Ik vind dat men je ook de nodige tijd moet gunnen...,ik maak er mij niet druk in!
Je algemene vakken waren goed tot zeer goed, en waar ik helemaal niet van versteld sta, maar best trots op ben is dat jij ontzettend goed bent in met dieren omgaan! Het lijkt soms alsof ze jou verstaan, en jij hen...misschien omdat jullie een taal spreken dat velen niet verstaan!
Maar wat me verdriet deed was te horen dat jij niet weet hoe je met mensen moet omgaan, je copieert het gedrag van zij die het meest lawaai maken...en dat is niet altijd het juiste gedrag!
Thuis heb ik met je gepraat, ik heb me zelfs boos op je gemaakt...maar ik sloot het gesprek af met de woorden dat ik in je geloof! Dat ik weet dat jij het kan...dat ik erop vertrouw dat jij jezelf kan en mag zijn! Je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent om respect te krijgen!
Jij snapt het niet dat ze je dingen laten doen...om er soms zelf beter van te worden!
Dat is zo moeilijk om jou uit te leggen! Je bent zo een fantastisch kind...aub laat dat verdwijnen!
Ik zag de wanhoop in je ogen...je begrijpt het niet...je weet niet hoe je moet zijn! Het doet me denken aan die keren dat ik je voor de spiegel zag staan, en jij druk bezig was jezelf een houding te geven! Dat ben jij...en het doet zo ontzettend veel pijn te zien dat jij dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn moet leren...je keek eerst naar filmpjes...en dan liep je zoals de personen waarvan jij dacht dat ze het goed deden!
Je kwam naar me toe en sloeg je armen om me heen en zei " het spijt me mama!"
Mijn lieve lieve Roibin, wat is het leven moeilijk voor je, zowiezo is het niet makkelijk om een puber te zijn...maar als je niet weet wat ze van je verwachten...is volgens mij de verwarring nog zoveel groter!
Maar zolang ik je mama ben, zal ik alles doen om zoveel mogelijk naast je te lopen, om je vast te houden wanneer je dreigt te vallen!
Ik geloof in jou...en ik weet zeker...de weg zal niet makkelijk zijn, maar samen komen we er wel!
Hoewel het niet van mijn gewoonte is om zomaar op een vrijdagnamiddag te schrijven...doe ik dat vandaag wel.
Gewoon, omdat het hier rustig is...en ik tijd heb.
Onlangs Roibin kwam je bij me zitten en vroeg " mama, wat is eigenlijk vertrouwen? Hoe weet je dat je iemand kunt vertrouwen?
Tjonge...dat was een moeilijke vraag, ik moest daar wel even over nadenken.
Vertrouwen...dat is wanneer je er vanuit gaat dat mensen het goed met je voorhebben...dat zij nooit iets zullen doen waarmee ze je kwaad berokkenen, je pijn zullen doen...
Als je mensen iets vertelt in vertrouwen, zelfs al zijn ze het er niet mee eens, dan zullen zij je mening, je gevoel toch respecteren, en dat niet tegen je gebruiken.
Ik denk dat het zoiets is...mensen bij wie je jezelf mag zijn, je aanvaarden zoals je bent...en je in je waarde laten.
Maar hoe weet je dat nu? Ik denk dat je dat nooit echt weet...je vertrouwd er gewoon op dat je gevoel je niet in de steek laat.
Dat is vertrouwen hebben in jezelf...
Mensen kennen...vrienden hebben is niet altijd een reden dat je hen kunt vertrouwen...maar dat is het leven...Je zal mensen ontmoeten waarvan je denkt dat je hen kan vertrouwen...dat zij naar je verdriet, je angsten, je boosheid, verontwaardiging of zelfs je blijheid zullen luisteren...zonder dat zij ook de nood hebben om het aan anderen te vertellen...zodat datgene wat je wel wil vertellen, delen ( soms is dat nodig) niet met de hele wereld gedeeld wordt.
Je stelt best moeilijke vragen...ik vraag me af als ik zo oud was als jij of ik mij dan ook dergelijke vragen stelde.
Ik weet het niet meer...
Misschien wel, misschien ook niet...ergens hebben we allemaal mensen nodig die we kunnen vertrouwen...maar wanneer je hen wel of niet kunt vertrouwen? Dat is een leerproces...we leren het uit ervaring! Jullie mama is eerder een wantrouwig iemand...ik geloof niet altijd in de oprechtheid van de mensen...daarom heb ik geleerd heel vaak te zwijgen.
Ik zeg jullie vaak dat jullie niet alleen moeten luisteren naar mensen, maar ook kijken! Dat is omdat het soms meer zegt over mensen dan je zou denken. Woorden zijn maar woorden...ik hoef jullie niet elke dag te vertellen dat ik jullie graag zie, en jullie zeggen dat ook niet steeds. Maar jullie armen om me heen, de vluchtige zoen...zomaar...vertelt wel dat ik jullie graag zie en omgekeerd. Als jullie durven toegeven dat jullie fouten maken, dan is dat omdat jullie mij vertrouwen...weten dat... maar omgekeerd is het ook zo...soms maakt jullie mama ook fouten en dat tegen jullie durven toegeven is omdat ik weet dat ik zelfs daardoor jullie liefde niet verlies. Dat is volgens mij vertrouwen!
Als ik naar jullie luister en kijk dan besef ik dat groot worden meer is dan groeien.
Het is best een moeilijke en soms lastige weg. Als ik terug kijk op mijn eigen leven dan merk ik hoe ik steeds weer dromen en verwachtingen bijstel.Leven is steeds weer keuze's maken...en soms zijn die keuze's verkeerd, andere keren staan we er niet eens bij stil omdat we het vanzelfsprekend vinden dat alles loopt zoals het hoort.Andere keren maken we tegen onze wil in keuze's...gewoon omdat we het leven niet altijd in de hand hebben.
Maar het feit dat jullie dergelijke vragen stellen wijst er volgens mij op dat jullie nadenken over wat jullie horen en zien.
Dat maakt me blij...
Ik hecht geen belang aan rijkdom of status, maar ik hecht heel veel belang aan hoe jullie in de wereld staan.
Denken jullie na over wat goed is en wat verkeerd, kunnen jullie fouten toegeven en vergeven? Kunnen jullie voor jullie zelf opkomen? Of lopen jullie mee met de kudde uit gemakzucht? Ik wil dat jullie mensen worden die oog hebben voor wat er in de wereld gebeurd, die evenveel waarde hechten aan een kleinigheid uit het hart gegeven...dan een grote omslag omdat ze het toch niet missen. Ik wil dat jullie mensen graag zien om wie ze zijn, niet om wat ze hebben. Ik wil dat jullie mensen niet veroordelen nog voor jullie hen ooit leerde kennen! Ik wil dat jullie weten en beseffen dat het leven kostbaar is, hou het altijd met beide handen vast! Vraag hulp als het lastig word om dragen...trots is mooi....maar niet altijd!
Ik wil dat jullie in jezelf geloven, maar weten waar jullie grenzen zijn! Ik wil dat jullie mogen worden wie jullie willen worden! Dan weet ik dat ik een goede moeder voor jullie geweest ben.
Als jullie op anderen neerkijken...hen veroordelen zonder meer...altijd succes nastreven, en geen rekening houd met anderen, geen kritiek kunnen aanvaarden zonder boos te worden, altijd en steeds jullie zelf op het voorplan zetten...omdat jullie zichzelf zo belangrijk vinden...dan zal ik mijn hoofd buigen van schaamte...want dan zal ik weten dat ik gefaald heb!
Maar ik heb er alle vertrouwen in ...
Alleen de tijd zal er een antwoord op geven...met tijd!
Je was niet thuis, en toch had ik het gevoel dat je zo dichtbij was.
De ganse dag stond in teken van jou! Zelfs zonder de slingers, de taart en zoveel andere kleine dingetjes die laten weten dat iemand jarig is!
's morgens werd ik wakker en dacht aan je! Ik maakte mij een beeld van hoe jou ochtend er nu zou uitzien.
Ik keek naar de klok en werd heen en weer geslingerd tussen " wat zou hij nu doen?...en 6 jaar geleden" Heel vreemd!
Maar in tegenstelling tot zoveel tijd geleden maakte het mij niet verdrietig...de dankbaarheid om wie je nu was deed me steeds weer glimlachen!
Van school uit hebben ze me 's morgens gebeld om te vertellen hoe jou ochtend verlopen was...en wat er nog op het programma stond!
Het was hartverwarmend! Omdat ik het gevoel had dat ik op deze bijzondere dag heel weinig voor je kon doen, had ik gevraagd of mensen jou een kaartje konden sturen.
Wat was jij blij met al die kaartjes! 's Avonds had ik jou aan de telefoon, en je dankbaarheid, je vrolijkheid, je enthousiasme om deze schitterende dag deed ook mij rust vinden!
Hoe ver ik ook van je was...ik had het gevoel dicht bij je te zijn...deel uit te maken van jou dag! Dank je wel aan al die mensen die jou een kaartje stuurden, of een tekening! Ze hebben ook mijn hart geraakt!
Vandaag was er jou feestje met de tante's en nonkels, je meme's en pepe er zijn zelfs zomaar vrienden langs gekomen!
Je vond het allemaal even spannend...was blij en trots...je was gewoon een jongetje van 6!
6 Jaar al, en ik heb nog nooit een minuut spijt van je gehad...ik kijk naar jou, en denk " mijn lieve lieve Rowan...wat zie ik jou graag!
Randall,
Jij zong donderdag van "Lang zal hij leven!", je klapte in je handjes en riep luid " gelukkige verjaardag Rowan!" overtuigd dat hij je kon horen!
Er was geen taart, geen slingers, en toch zei je steeds " Het is feest vandaag...Rowan is jarig!" De dag was zo gewoon, en toch ook zo heel anders!
Vrijdag sloeg jij je armpjes om je broer en knuffelde hem...
Je bent zo'n schattig ventje...en als ik je hoor zeggen " Rowan is mijn broer, maar ook mijn vriend!" dan weet ik dat het geen loze woorden zijn...want jullie zijn maatjes...dat zie ik, dat hoor ik, dat voel ik gewoon...twee handjes op een buik!
Ik kan mij een leven zonder jullie niet voorstellen, en daarom ben ik zo ontzettend blij dat jullie er zijn!
Roibin,
Ik kijk naar jou, en schrik als ik zie hoe groot je wordt. Je veranderd zoveel...soms ben ik bang dat ik niet mee kan!
Wat je vandaag leuk vind, kan morgen helemaal anders zijn!
Deze morgen zag ik je zitten...de poes in je armen, en het raakte mij...dit was jij! Buiten, zonder woorden...en er straalde zoveel liefde uit!
De pose die het altijd op een lopen zet, als iemand van ons buiten komt...behalve bij jou...integendeel ze nestelt zich op je schoot, en het lijkt alsof je met haar praat...zonder woorden! Zo mooi om te zien!
Net zoals jij bent, zo mooi...als je maar moeite doet om echt te kijken!
Ranald,
Zaterdag stond jij in de keuken...je bakte een cake!
Speciaal voor je jarige broertje!
Dat ben jij ook, zo attent...
Ik kijk naar jou en zie een mengeling van het kind dat je nog bent, en de grote jongen die je aan het worden bent.
Ergens ben je erg zelfstandig, je weet welke weg je wilt gaan, maar soms valt het je moeilijker dan je gedacht had, en dan kom je dicht tegen me aan liggen, je nestelt je, en vertelt over de dingen die je beleeft!
Ik zwijg en luister, en bedenk dat ik me rijk voel, gewoon omdat jullie zoveel delen van jullie leven...dat ik deelgenoot mag zijn van jullie leven!
Ik sluit het weekend af...met een fijn en vertrouwd gevoel...jullie zijn thuis!
Een nieuwe week ...we kunnen weer verder...morgen is alles weer anders, daarom niet slechter...misschien zelfs mooier dan vandaag...dat is het geluk van leven...we weten nooit wat morgen brengt...en soms maar goed ook, maar we kunnen ook uitkijken naar morgen...omdat we denken en hopen dat hij het geluk van vandaag zal meenemen, het verdriet achterlaten...
Zo blijven we altijd op weg...ons hele leven lang!
Zes prachtige jaren, waar ik geen dag had willen van missen! Hoewel ik het gevoel heb dat ik er al zoveel gemist heb.
Lieve schat, toen jij geboren werd was er zoveel wanhoop, zoveel verdriet, zoveel vragen...dat ik die tijd nooit kan vergeten.
Steeds wanneer jij jarig bent, is er voor mij oneindig veel dankbaarheid omdat je een prachtig kereltje bent!
Maar er is altijd ook de schaduwzijde van de verdrietige herinneringen.
Ik herinner mij de beladen sfeer, mijn ongeloof...terwijl mensen tegen me praten kon ik alleen maar denken " dit is niet waar!"
Ik weet hoe ik diep in mijn hart huilde, schreeuwde...9 maanden had jij onder mijn hart gegroeid, en nu leefde je nauwelijks!
Je vocht met je kleine lijfje om te leven...ik had jou nog niet leren kennen! Ik wilde je leren kennen, weten wie je zou worden, hoe je eruit zou zien, ...
ik wilde dat je leefde!
Niemand zou je leren kennen...je zou er nooit geweest zijn!
Even heb ik jou die dag gezien...een indrukwekkende mobiele couveuse werd mijn kamer binnengereden...na de spoedkeizersnee kon ik nauwelijks opzitten, maar ik weet hoe ik met mijn ene hand door dat kleine raampje je zachtjes aanraakte...je wangetjes streelde, je kleine vingertjes in mijn hand hield...ik streelde je zachte haartjes, elk detail wou ik in mij opnemen.
Ik kon alleen maar denken " aub leef! leef ! als er een God bestaat, aub neem dit kleine ventje niet van me af, het heeft niet als hij niet perfect is, als hij maar blijft leven! Ik wil dit kleine wonder leren kennen, vasthouden, koesteren"
Het waren heel lieve mensen, die dokters en verpleegster die je meenamen...ik zie nog hoe ze met jou de kamer uitreden.
Ik heb gehuild, geschreeuwd...ik wilde zo graag wakker worden uit deze nare droom!
Iemand moest me zeggen dat het een droom was, me vasthouden, en troosten...zeggen dat het allemaal goed kwam!
Maar niemand zei wat ik wilde horen!
Als mijn tranen medicijnen waren lieve Rowan, je werd nooit meer ziek!
Het was zaterdag vooraleer ik van de dokter naar je mocht komen, eindeloos veel had ik al gebeld om te horen hoe het met je ging...en steeds weer hetzelfde antwoord...momenteel is hij stabiel...we moeten afwachten!
Ik weet hoe ik onderweg in paniek raakte, stel dat ik je niet herken!?
Ik strompelde achter je papa aan, het leek alsof ik niet op de wereld was...daar tussen al die kleine leventjes die vochten om te leven!
Mijn hele zijn deed pijn, maar ik moest je zien!
Jouw kleine lijfje verbonden met die grote machines...ik mocht je niet vasthouden omdat er zoveel cathters met jou verbonden waren dat het gevaarlijk zou zijn. Ik kon je wel aanraken, maar het glas bleef tussen ons...ik wilde je geur opsnuiven, je in mijn armen houden! Maar ik streelde je zachtjes, in gedachten gaf ik je honderd zoenen...en ik keek naar jou! Je was een prachtige baby, met alles erop en eraan!
Wat was er in godsnaam gebeurd dat dit ons overkwam? Maar niemand had een antwoord.
Maar daar...toen ik naast je zat, kwam een dokter mij vertellen dat je zou blijven leven! Je leeft schat! Alleen wist men niet hoe, je had schade opgelopen, alleen kon niemand zeggen hoe erg het zou zijn...men vreesde dat je zwaar gehandicapt zou zijn...maar niets was zeker.
Het kon mij niet schelen...jij leefde, en zou dat blijven doen!
Vanaf die dag is er steeds weer dankbaarheid geweest om alles wat je deed...je eerste keer huilen...heel zwakjes...stilletjes maar je huilde!
Je eerste slokjes...voor alles een eerste keer...zo bewust meegemaakt!
Je bent een prachtkereltje, ik hou van je met gans mijn hart! Ik besef dat we geluk met je gehad hebben...en toch...
Donderdag ben jij jarig! Je bent niet thuis, en dat vind ik spijtig...meer dan anders zal ik je missen...ik zal niet " lang zal hij leven" voor je zingen, ik zal je niet als eerste uit je bedje halen met de woorden" voor wie is er feest vandaag?" Ik zal je niet in mijn armen kunnen sluiten, je knuffelen en zoentjes geven, omdat ik blij ben omdat jij al 6 prachtige jaren mijn Rowan bent!
Ik zal aan je denken...je zal in mijn hart zijn...in mijn hoofd zal ik voor je zingen! Ik zal je een kaartje sturen, en in je tas zit nu al je cadeautje...maar ik zal het je niet kunnen geven. Dus zullen er ook tranen zijn...omdat je er niet bent.
Je oma zal komen en zeggen " vandaag is Rowan jarig! 6 jaar al!" en ik zal "ja" zeggen en in gedachten bij je zijn, en onbewust denken aan die donderdag dat jij geboren werd, en ik zal dankbaar zijn!
Omdat jij nog altijd mijn Rowan bent!
Je broers zullen je ook missen...er zal geen taart zijn...geen telefoontjes voor je verjaardag, geen kaartjes...
Maar jij zal je kaartjes krijgen...dat weet ik zeker!
En je zal blij opkijken en zeggen " voor mij?"
Ja ventje, voor jou...heel veel liefs!
Roibin, Ranald en Randall...vandaag niet over jullie geschreven...maar dat zullen jullie mij niet kwalijk nemen...want jullie weten dat ik ook dankbaar ben om jullie aanwezigheid, jullie graag zie...maar jullie weten ook, dat ik nooit compleet kan zijn, zonder jullie broertje erbij!
De week is voorbij, en ik kan niet zeggen dat ik er rouwig om ben.
Roibin,
Jou eerste schoolweek zit erop...en ik zie een andere Roibin!
Je praat over wat je gedaan hebt, ik hoor namen vallen.
Ik ben blij als ik naar je kijk, ben blij dat je meer thuis bent, en ik geniet van je gesprekken die je voert met je broer over "de' school!"
Jullie hebben elkaar een beetje terug gevonden, lijken meer en meer broers!
Jou week eindigde niet zo fijn. Je was nauwelijks vertrokken of een dame belde mij om te vertellen dat je behoorlijk lelijk gevallen was!
Het telefoontje deed mijn hart stilstaan, het brak toen ik je huilende stem op de achtergrond hoorde.
Wat leek je terug klein toen je thuisgebracht werd. Mijn grote kerel, volop de wereld aan het ontdekken...nu rolden dikke tranen over je wangen, en als een gevallen vogeltje lag je in de zetel.
Maar ik was blij dat ik mijn armen om je heen kon slaan, je tranen drogen, je schaafwonden verzorgen en naar de dokter gaan. Het valt allemaal wel mee, maar het liet me stilstaan bij het besef dat we niet alles in de hand hebben, hoe vlug een leven anders kan worden.Jij zal een paar dagen strompelen over je weg, maar hij gaat verder, hij maakt zelfs geen bocht, gelukkig maar.
Dus ben ik dankbaar en blij...omdat je nog steeds mijn Roibin bent.
Ranald,
Lieve, soms impulsieve Ranald
Groot zijn, groot worden...je doet het schitterend...maar wat is het soms lastig.
Zoveel dingen om te ontdekken, zoveel dingen om te leren...ongeschreven wetten van hoe de wereld draait.
Je kan niet altijd volgen, soms gaat het te snel, andere keren zit je vol ongeduld omdat het niet snel genoeg gaat.
Maar dat is niet erg, je hebt tijd om het allemaal te leren.
Ik laat je zelf je weg kiezen, het tempo mag jij ook bepalen...en je bent nooit alleen want ik probeer je los te laten daar waar het nodig is, en vast te houden als je hulp nodig hebt.
Mijn Ranald...niet mijn bezit...maar een deel van mijn rijkdom!
Rowan,
Mijn wonder, mijn blijdschap, mijn pleister op de wonde!
Jou vrolijk karakter, ik kan er eindeloos van genieten!
Je spontane zoentjes, je zelfgeplukte bloemetjes,je spontane armpjes om me heen, ze blijven mij vertederen!
Vanaf nu mag ik je enkel nog op woensdag bellen. Het is een afspraak van het internaat, ze hebben uitgelegd waarom...en ik heb er alle begrip voor.
Maar toch...die telefoontjes...ik keek er naar uit, je stemmetje eventjes horen, het kon mijn dag goed maken.
Ergens vind ik nooit echt de woorden om te vertellen hoe ontzettend ik je mis, als je er niet bent.
Het lijkt soms alsof ik een deel van jou tijd mis. Ik kan naar je kijken en denken" God wat word je groot!" Ik kan nergens een keertje op de pauze knop drukken en zeggen" nu even niet...laat me gewoon jou beeld vasthouden zoals je nu bent"
Ik streel je blonde krulletjes, je nestelt je in mijn armen, en voor eventjes is er alleen wij twee!
Je laat me deelgenoot zijn van jou wereld, en daar geniet ik van...
Je gelooft nog dat mama kan toveren. Je pijnlijke knietjes genezen nog met een zoen! Je verdriet verdwijnt wanneer ik je in mijn armen wieg, en meer hoeft het nog niet voor jou...zolang ik er ben en steeds terug keer, ben jij gerust!
Vandaag was jij bang van de regen op het dak, je nestelde je dicht tegen je broertje Rowan in zijn bed. Hij aaide zachtjes je bolletje...en zo liggen jullie nu te slapen! Jou speelkameraatje nauwelijks 6...voor jou groot genoeg om spoken en monsters uit je hoofd te weren.
Ik kijk naar jullie, en weet dat niets ter wereld ooit meer waard zal zijn dan het gevoel van jullie te houden!
En toch...
Ik wou dat ik kon toveren, zoals jij gelooft Randall...maar ik kan het niet... mijn hooft zit vol!
Ik ben moe! Niet de moeheid waarbij je denkt" een nachtje slapen, en we staan er weer!" zoals je hebt wanneer de nacht te kort was! Maar de moeheid wanneer er zoveel dingen veranderen, dat je het gevoel hebt de pedalen te verliezen.
Jou missen Rowan, is voor mij soms zwaar om dragen. School, opdrachten maken, de verandering van school Roibin ( waar ik nog steeds erg blij mee ben) maar toch opnieuw een aantal bijkomstigheden geven zoals je Gon aanvragen...zoveel dingen...die anders zijn, dan wat zo lang vertrouwd was!
Vandaag rolden de tranen over mijn wangen...en ik kon ze niet stoppen! Je eenzaam voelen in een wereld vol mensen...
Jullie kleine handjes om mijn hals, jullie vragende ogen, ik kan ze niet negeren...maar ik heb geen antwoord...
Ooit zullen jullie beseffen dat de wereld niet altijd is zoals je gehoopt had. Dat het leven niet altijd loopt zoals je gewenst had...dat je geen antwoord hebt op vragen...en dat niemand om je heen een antwoord heeft ( zelfs ik niet voor jullie), terwijl je wanhopig een antwoord zoekt, je probeert het uit te leggen, maar ze zullen je niet begrijpen, en de andere kant opkijken. Je zal boos zijn, verdrietig zijn...maar dan is de kunst te geloven dat het goed komt. Anders is er altijd nog de hoop, hoop doet leven! Dus vandaag hoop ik dat het morgen beter is...en ga slapen met een hooft vol!
Ga jij Roibin voor het eerst naar je nieuwe school.
Jij blijft er je gewone zelf onder...je kijkt er naar uit!
Jij bent weggegaan van je vertrouwde school gewoon zoals je bent.
Je kijkt niet om, de dingen zijn wat ze zijn...
Terwijl ik met een hoofd vol vragen zit...hoe zal het zijn? zal het meevallen? Zal je je weg wel vinden? Kortom vragen die elke ouder zich stelt wanneer hun kind een nieuwe weg inslaat.
Ik heb er vertrouwen in, dat wel...de school straalt een warmte uit...het is ook de omgeving waar jij je goed voelt, en toch...ik zal blij zijn als het morgen is...dat ik je zal kunnen vragen hoe het geweest is.
Ik wens je alvast een schitterende tijd toe, ik hoop dat je er net zo blij en gelukkig word als je broer Ranald!
Ranald,
Je bent er best blij mee, nu jou broer met jou naar school gaat.
Ik weet nu al dat je op één of andere manier voor je broer zal zorgen. Je zal hem wegwijs maken in de school, je zal op hem wachten om naar school te gaan, ... Ik geef toe dat ik ergens blij ben te weten dat jullie terug een beetje meer samen zijn. Jullie zijn steeds meer tieners, pubers...maken dus nu en dan eens ruzie, maar jullie zijn ook broers...en op een bepaalde manier zorgen jullie voor elkaar, zijn jullie ook vrienden die plezier maken samen, jullie kennen elkaar door en door...
De spijt die jij soms voelde Ranald omdat je broer nooit echt met je speelde verdwijnt wanneer jullie samen naar school fietsen, verhalen met elkaar delen.
Ik geniet van je Ranald, omdat het lijkt alsof je je weg aan het vinden bent...je lijkt gelukkig ( en mijn hart zegt dat je dat effectief bent) dus kijk ik naar je...en weet "geen zorgen voor het ogenblik om jou" en ik geniet!
Rowan,
Je mama was zaterdag niet thuis. In het kader van mijn schoolwerk moest ik naar Brussel naar werelddovendag!
Jouw wereld zien in al zijn facetten, ontdekken, bijleren...samen met een vriendin, die beter dan wie ook, begrijpt als ik over jou praat.
Zonder het uit te spreken weet zij wat mijn angsten zijn, wat mijn verdriet is, maar ook wat mijn vreugde is, mijn blijdschap om wat jij kan...
Ze weet hoe ontzettend trots ik op je ben, omdat zij jou wereld zo goed kent...ze groeide op in een gezin van dove ouders en een dove zus!
Zij weet tegen welke vooroordelen jij zal moeten vechten...
Wat was je blij met het filmpje dat ik meegebracht had, helemaal vertaald in vlaamse gebarentaal!
Ik was zo blij dat ik dat eindelijk gevonden had. Vreemd hoe kleine dingen mensen blij maken!
Gisteren was je wakker geworden en bent bij je grote broer gaan slapen...zo mooi om te zien hoe jullie daar lagen...jij helemaal opgerold tegen de buik van je broer, zijn arm om je heen rustend.
Jij wekt zo vaak gevoelens van vertedering bij me op...zoals je met je dekentje..(.die nu echt helemaal van jou is, en elke week mee verhuist van school naar huis, en van thuis naar school!) de trap komt afgelopen en je nog even in de zetel nestelt, je kleine broertje vasthoud en over zijn bolletje aait wanneer hij verdrietig is.
Slaapwel ventje...morgen ga je terug naar school, ik zal je missen, maar ook blij zijn omdat ik je mama ben...omdat je zo'n prachtig kereltje bent!
Randall,
Mijn sloeber, mijn kleine ventje...
Jij praat honderduit! Eigenlijk zwijg je zelden.
Alles weet ik van je...wat je gedaan hebt in de klas, wat je fantasieen zijn, wat je blij maakt, wat je boos maakt...jij verteld het allemaal!
Ik moet zo vaak om je lachen...om je gekke bekken dat je trekt, hoe je door de kamer danst...en in de spiegel naar jezelf lacht.
Mijn opgewekte levensgenieter...jij brengt zo vaak vreugde in huis, zelfs als hier eens een traan rolt.
"4 kinderen" zeggen mensen vaak, dat is veel werk zeker? Inderdaad...dat is veel werk...de bergen strijk zijn hier soms niet te overzien, het gebeurd zelden dat er niets te doen is...maar dat weegt niet op tegen de vreugde van het weten dat jullie er zijn...en dat ik het voorrecht heb jullie te kennen, te mogen graag zien, jullie mama te mogen zijn!
Nu jullie mama terug in de schoolbanken zit, is het voor iedereen nog een beetje wennen.
Op dinsdagmorgen vertrek ik om 7.15u en ben pas om 19u terug! Ik kan jou dus niet komen ophalen aan de schoolpoort Randall, en ik kan je niet verwelkomen als je thuis komt Ranald met een hoofd vol verhalen. Ik kan je niet bellen Rowan op je vertrouwde uur, en Roibin we komen bijna tegelijk thuis! Het is nog een beetje zoeken hoe ik die dag toch ingevuld krijg in ons gezin.Ik geef toe dat ik best moe ben na zo'n intensieve dag. Alles is wennen....het naar school gaan...het volgen van de lessen die volledig in gebarentaal gegeven wordt, wat je niet begrijpt moet je steeds weer opnieuw vragen in gebarentaal omdat onze lesgevers ook doof zijn.Soms is dat best moeilijk, maar het lukt wel.
Het is ook fijn om nieuwe mensen te ontmoeten, elk met hun eigen verhaal, hun eigen motivatie om met deze studie te beginnen.
Volwassene die opnieuw gaan studeren, het is helemaal anders dan wanneer je 18 bent en misschien nog niet echt weet wat je wilt!
Ik geniet ervan, en ergens ben ik best trots op mezelf... omdat ik genoeg in mezelf geloofde dat ik het aandurfde, daar heb ik lang over gedaan, er was steeds die angst om te falen, terwijl ik nu besef dat het niet het falen is wat het ergste is, maar het nooit proberen! Ik besef ook dat ik dat niet zomaar in mijn eentje gedaan heb, het is dankzij mensen die mij geleerd hebben dat ik best nog mag dromen, dat ik in mezelf moet geloven, die me soms wel eens op mijn plaats zetten zonder daarom te kwetsen. Het zijn vrienden.! Heel veel zijn het er niet...maar ze zijn me dierbaar, en ik koester hen in mijn hart!
Maar ik weet ook dat zonder de hulp van sommige mensen ik het nooit had gekund...jullie mémé, mijn moeder...die inspringt wanneer ik er even niet ben...jullie papa die thuiskomt na een dag werken en beseft dat er nog heel wat werk op de agenda staat, en zonder morren voor jullie zorgt wanneer mama 's avond weg moet omwille van schoolwerk! En gewoon de mensen die blij voor me zijn, en mijn enthousiasme delen, al is het maar door gewoon te vragen hoe het gaat.
Maar ook jullie...Roibin, Ranald, Rowan en Randall! Omdat jullie blij zijn voor mij, laten blijken dat jullie best trots zijn! Roibin en Ranald...jullie zeggen dat gewoon, Rowan jij verteld aan anderen dat mama nu ook leert praten zoals jij en daar een beetje om moet lachen, en dan vraagt " mag Rowan mee naar de school van mama?" en jij Randall die met grote ogen naar mama kijkt en zegt "mama gaat ook naar school he, ze moet nog groeien!" en je zwaait me uit aan het station!
Ik ben alleen maar dankbaar om al die mensen, gewoon omdat ze er zijn!
Lieve Rowan,
In je boek staat dat je het goed doet op school, maar dat jij het moeilijk hebt om gevoelens te verwoorden...het lijkt alsof je ze niet herkent bij jezelf. Men ziet je verdrietig in jezelf keren...maar je kan niet zeggen of je nu boos of verdrietig bent...of pijn hebt.
Ik sta daar weinig bij stil, ik ken jou...als je naast me komt zitten en je hoofd op mijn schoot legt, of je armen om me heen slaat en zegt" lieve lieve mama, Rowan houd van jou!" dan weet ik dat je blij bent dat ik er ben, en weet ik ook dat je me mist wanneer ik er niet ben. Je bent het huis niet uit te branden tenzij mama met je meegaat...dat verteld me hoe belangrijk ik voor je ben.
Hoe meer ik de wereld van dove en slechthorende mensen leer kennen, hoe meer respect ik voor je heb. Jullie hebben ontzettend veel geduld met ons horenden...hadden velen van ons maar de helft van dat geduld met jullie...het zou al een heel verschil maken.
Jij bent echt een superkereltje...en niet alleen ik heb jij al veel geleerd, maar ik weet zeker ook mensen om je heen!Jij bent niet beter dan de anderen...( dat neigt naar hoogmoed, en daar hou ik niet van.) maar jij bent zeker niet minder! Alles en iedereen heeft een reden van bestaan!
In je klein zijn ben je groot...wij zijn de reden van elkaars bestaan...ik gaf jou leven...jij leerde mij leven!
Randall,
Je was best verdrietig toen je speelkameraatje, je broertje met de grote broers naar de chiro vertrok.
Je wilde ook gaan, je wilde groot zijn! Je vond het niet leuk dat jij nu nog te klein was!
Lief klein kaboutertje...blijf jij nog maar even mijn kleintje!
Zo bewust van elke stap die je zet in je leven, wetend dat dit nooit meer terug komt!
Ik ben daar niet verdrietig om...het is goed zoals het is!
Maar ik weet achter elk hoofdstuk dat ik afsluit met jou...dat het voorgoed is, dat maakt dat ik soms heel bewust dingen beleef, omdat ik ze opsla...en ik zeker wil weten dat het moment verdwijnt, maar nooit het gevoel van blijdschap, trots of verdriet dat ik toen voelde!
Roibin,
Morgen gaan we kijken voor een andere school voor jou! Ik blijf bang dat het je allemaal teveel zal worden...je ziet er soms zo moe uit.
Eigenlijk is het een gewone school, maar ze is niet zo groot, en er blijken nogal veel kinderen met dezelfde problematiek als jij te zitten.
Heb een lang gesprek gehad met de leerlingenbegeleidster, en het voelde goed!
We zien wel...
Het moet ook voor jou goed voelen...en dat zal ik pas weten als jij er ook bent geweest, en ik gezien heb hoe je daar naar de dingen kijkt.
Net als bij je jongere broertje moet je soms naar je luisteren met je ogen of met je hart!
Ik luister naar je met mijn hart, ik kijk naar je...en vaak verteld dat me meer dan je woorden!
Ranald,
Je enthousiasme voor je nieuwe school blijft! Ik zie hoe je vol ijver studeert voor die vakken waarvan je weet dat ze je wat moeilijker liggen!
Je speelt met cijfers en getallen, maar je talen liggen je moeilijker, en het zijn net die vakken waar ik je zie aan werken!
Bewonder je doorzettingsvermogen...ik heb het gevoel dat dit hetgene is wat je graag wilt . Ik kan daar alleen maar blij om zijn!
Jij bent nu echt op de grens van kind zijn en jongere worden. Soms neem je nog spontaan mijn hand als ik naast je loop, en andere keren wil je bewijzen wat je allemaal zelf kan. Je kan heel groot lijken als je praat, en plots heel klein wanneer je in tranen uitbarst omdat je voor één keertje met de auto meewilt naar school.
Lieve Ranald, groot worden...het is een heel karwei! Het is best niet altijd even leuk...maar zien dat je geniet van de mooie dingen, dat heeft mij een gevoel van rust!
Het lijkt wel alsof we allemaal een beetje zoeken voor het ogenblik...maar we komen er wel...want jullie zijn mij en ik ben jullie!
Jullie zijn allemaal opnieuw vertrokken voor een weekje school.
Ik heb je uitgezwaaid lieve Rowan, morgen bel ik je!
Het was een heerlijk weekend he, schat? Wat hebben we veel gedaan!
Je bent meegegaan naar de kindernamiddag waar mama een handje ging helpen. Het viel me op, hoe je steeds weer in mijn buurt bleef. Voor jouw is het moeilijk wanneer je niet gestructureerd ergens aan deelneemt. Maar je hebt het toch schitterend gedaan hoor!
We zijn naar de kermis geweest, jouw snoet op de draaimolen vind ik altijd weer hartverwarmend, je bent daar zo blij mee...zo dankbaar!
Maar omdat de grote drukte met jullie soms wel een beetje moeilijk ligt zoeken we altijd een beetje de rust van de nabijgelegen boerderij op!
Je vind het daar schitterend! Op de tractor, bij de koeien, de varkentjes,en simpele spelletjes spelen, maar vooral ook heel veel fietsen! Jij bent zo trots dat je dat kan!Dat alles doe je samen met je broertje, je speelkameraadje Randall!
Ik heb van je genoten in het weekend, dat doe ik altijd maar soms nog ietsje bewuster dan anders, gewoon omdat ik weet dat het enkel maar het weekend is!
Daar in het zonnetje, jullie van op een afstandje bekijken dat vind ik heerlijk! Jullie zien spelen, genieten, daar deelgenoot van zijn en toch genoeg afstand houden zodat jullie gewoon jezelf kunnen zijn...zonder een mama die steeds achter jullie aanloopt om te zien of te kijken dat er niets verkeerd loopt. Wanneer jullie iets ontdekken zoals de koeien die melk geven, komen jullie vanzelf aangelopen om ons deelgenoot te laten zijn!
Er kwamen mensen toe die we kenden en waarvan we weten dat ook hun kindje nu naar een andere school moest...omdat het meer zorg en begeleiding nodig heeft dan men op een gewone school kan bieden.Ze kwamen bij ons zitten en algauw kwam het gesprek op onze kinderen!
De blijdschap omdat ze het zo goed doen nu, omdat jullie ook nu kunnen genieten van wie jullie zijn...en dan worden de enthousiaste verhalen afgesloten met de woorden " en toch doet het pijn!" Mensen begrijpen dat vaak niet...maar ouders hebben dromen voor hun kinderen, ze hoeven niet in alles de beste te zijn, gewoon...een kind met vallen en opstaan. Maar die dromen worden al aan diggelen geslagen nog voor jullie eigen dromen en verwachtingen krijgen! Het zorgeloos genieten van jullie heeft een pijnlijk kantje van zorgen maken over hoe jullie het zullen redden in een wereld, een maatschappij die de lat zo hoog legt dat jullie meer nog dan anderen op jullie tenen moeten lopen. We weten en beseffen dat het voor jullie altijd moeilijk zal blijven om een plaatsje in deze maatschappij te krijgen!
Als we jullie broertjes in de school afzetten vraagt eigenlijk niemand nog hoe het met jullie gaat...jullie hebben een andere weg moeten inslaan en daardoor lijkt het alsof het ok is, en jullie kunnen vergeten worden!
Maar gelukkig zijn er mensen zoals in jou school Rowan met een fantastisch warm hart en die weten en beseffen dat wij als ouders evengoed bevestiging nodig hebben voor onze kinderen!
We willen niet dat jullie zomaar in een vakje geplaatst worden! Net zoals ouders van overleden kinderen willen dat hun kind niet vergeten wordt en het laten verder leven in zoveel dingen dat ze doen...omdat hun kind in hun hart leeft! Inplaats van hoofdschuddend op hen neer te kijken, alsof ze enkel aandacht vragen...we medelijden hebben om zoveel onrecht, zouden we gewoon met hen moeten meeleven! Maar ik weet uit ondervinding dat heel wat mensen dat niet kunnen...omdat ons strijden voor herkenning om wie jullie zijn, gezien wordt als een zwakte..
Maar het is gewoon een feit dat jullie heel vaak minder kansen krijgen!Dat is wat me boos en verdrietig maakt. Ik weet nog hoe iemand eens zei "ja, allemaal goed en wel die kinderen in het gewoon onderwijs...maar mijn kind is normaal( !!!) en dat moet wel inleveren op zijn onderwijs omdat de juffen, meesters extra zorg en tijd moet investeren in zo'n kinderen!" Ze moeten in de eerste plaats zorgen dat de normale kinderen kunnen leren, en alle kansen krijgen, er zijn scholen genoeg voor al die probleemkinderen!Waarom moeten zij perse bij onze kinderen zitten?" Zolang mensen zo blijven denken, is er nog een lange weg te gaan om naar een samenleving te gaan waar echt plaats is voor iedereen!
Ranald,
Jij bent vertrokken voor een driedaagse uitstap met je klas...het weekend kon niet snel genoeg voorbij zijn! Wat keek je daar naar uit!
Ik zag een vrolijk kereltje vertrekken, en ik voelde mijn hart even een sprongetje maken...jou zo gelukkig zien...beseffen dat de keuze die we vorig jaar maakten de goede lijkt te zijn. Daar kan ik alleen maar blij om zijn!
Lieve kerel, geniet ervan!
Ik kijk uit naar je verhalen woensdag!
Ik ben ervan overtuigd dat het 3 schitterende dagen zullen worden!
Randalleke,
Kereltje, jij was nog moe deze morgen...wat wil je...zoveel spelen, zoveel te beleven de laatste dagen?
Vanavond zal jij vroeg in je bedje liggen...en de slaap die je beweerde dat er niet was gisteren zal er vandaag wel zijn!
Jij zal niet tegenstribbelen, en hem gewoon verwelkomen!
Je genoot zo van je broertje zijn aanwezigheid.
"Ik wil Rowan!" dat zeg je regelmatig als hij er niet is, want spelen zonder hem is voor jou niet hetzelfde!
Jullie graven putten op zoek naar de schat...waar je van overtuigd bent dat hij er is, ergens...jullie spelen ridder en draak, of autokoers ...en ik lach om jullie fantasie! Dat is iets wat ik nooit zag bij jullie grote broers, omdat ze niet de verbeelding hadden en hebben die nu zo in jullie leeft!
Geniet maar ventje...en speel je door de dagen heen...je word zo snel groot!
Roibin,
Puber in wording! Jij hebt het weekend opgetrokken met je vrienden van de lagere school! Fantastisch om te zien dat jullie nog steeds elkaar opzoeken. Jullie doen die dingen samen die kereltjes van 13-14 jaar doen. Zij kennen je al hun ganse schoolleven, jullie zaten samen in de peuterklas, samen in de kleuterklas, samen door het lager...en nu jullie wegen gescheiden zijn, omdat jullie naar een andere school trokken...blijven jullie vrienden! Dat is mooi...ze kennen je zoals je altijd geweest bent, ze nemen je zoals je bent...en dat zijn vrienden!
Vrienden nemen je zoals je bent, met je mooie en minder mooie kantjes...want die heeft iedereen...hoewel we dat soms niet van onszelf willen geweten hebben!
En als je thuiskomt vertel je mij wat jullie gedaan hebben, soms zijn dat dingen waarvan je weet dat mama er niet blij mee zal zijn...en toch vertel je het.
Het bewijst dat je genoeg vertrouwen hebt en weet dat je altijd met je verhaal bij me terecht kunt.
Dank je wel vent voor je eerlijkheid, dat heb ik je ook gezegd...zelfs al vond ik dat het niet kon.
Je excuseerde je, besefte dat het eigenlijk niet kon.
Je leert met vallen en opstaan, en je mag gerust eens vallen...ik kijk vanop een afstand, ver genoeg omdat je jezelf kan blijven, maar dicht genoeg om je op te vangen!
De week is opnieuw begonnen, de stilte is opnieuw oorverdovend...maar ik weet dat het maar tijdelijk is, dus probeer ik ook een beetje te genieten!
Hoewel ik moe ben kan ik het niet laten om te schrijven.
Zoveel gedachten tollen rond, zoveel gevoelens maken zich van mij meester...
Verdriet omdat ik jou Rowan weer zo vaak moet missen...
Net zoals voor zoveel kindjes begon ook voor jou opnieuw de school.Ik heb je samen met meme gebracht, omdat ik er tegenop zag die weg alleen naar huis te doen. Je praatte met je bumba op de achterbank van de auto, je keek uit het venster en herkende zoveel dingen die je vertelden dat je terug naar school ging.
Ik keek naar jou, zo nu en dan, en je zag er zo kwetsbaar uit.
We ontmoeten vertrouwde gezichten, vertrouwde mensen die ergens wel wisten dat het opnieuw moeilijk werd, zowel voor jou als voor mij!
Je was blij je vriendjes te zien, juffen, en je leek zo groot toen ik je een dikke zoen en knuffel gaf met de woorden dat mama nu naar huis ging!
Jij bent in mijn hartje mama als ik jou niet zie, en ik ben in jou hartje als je mij niet ziet, he mama?
Jij bent in mijn hartje schat, altijd! Je streelde even mijn wang en ging toen naar je vriendjes, ik ben heel snel vertrokken...vechtend tegen de tranen, die ik allang niet meer kon verbergen.
Een juf kwam naast me lopen en zei" Sterkte mama, we weten dat dit heel moeilijk voor jullie is, maar we zullen er heel goed voor zorgen!"
Ik stamelde een " dank je wel" en liep verder, maar ik was haar erg dankbaar om die woorden, omdat ik ervan overtuigd was dat haar woorden oprecht waren, en zij echt weten dat het voor ons heel moeilijk is om datgene wat ons het meest dierbaar is, achter te laten.Zij weten heel goed dat het niet onze keuze is, om elk kind die daar zit, hebben ouders verdriet gehad die sommige ouders niet kennen.
's avond klonk je stemmetje stil aan de telefoon, " hoeveel keer moet Rowan slapen mama?"
Je vertelde niet over het feest dat er geweest was, over de klas, over juf Linde...Je vroeg alleen hoeveel keer je moest slapen.
Je begeleidster vertelde dat je verdrietig was, en huilde toen 's middags sommige kindjes naar huis gingen.
Je hebt 2 nachtjes in school geslapen, en 2 keer was je bedje nat, hoewel je anders droog bent 's nachts. Het verteld me hoe moeilijk ook jij het hebt met het terug afscheid nemen van je thuis!
Vrijdag was ik zo blij toen ik je snoetje zag, toen je je armpjes om me heen legde en zei " Rowan houd van jou!" Het waren de mooiste woorden van het ganse weekend! Je knuffelde meer nog dan anders, kwam op mijn schoot zitten...
Vanavond vroeg je " hoeveel keer moet Rowan morgen slapen? 4 keer? Dat is lang mama!" Ik zag je gezichtje verdrietig worden, ik voelde hoe verdriet zich van me meester maakte, en toch schat, ben ik ongelooflijk trots op je! Blij omdat jij mijn zoontje bent!
Morgen zal ik je uitzwaaien...en ik zal aan je denken, elke dag, elk moment...en vrijdag zal ik wachten, wachten tot jij weer thuis bent en ik opgelucht zal ademhalen, omdat alleen als jij er ook bent ik mij kompleet voel!
Randalleke,
Kleine kleuter met een groot hart!
Als mama verdrietig is omdat Rowan niet thuis is, dan ga ik jou een zoentje geven!
Je vertrok voor je eerste schooldag met je papa, ik kon er niet bij zijn, omdat je broertje ook naar school moest! Hier moeten we keuzes maken, en altijd zal het enkel je papa zijn die met jou naar school vertrekt!
Maar ik ben je wel komen ophalen...en het voelde zo vreemd aan, daar tussen al die opgewekte gezichten, voelde ik me intens verdrietig!
Geen Rowan die nu ook uit de klas komt. Hoewel ik daar ook ooit van droomde!
Jij Randall gaf mij een zoen, sloeg je armpjes om me heen!
Je mist je broertje ook, je bent de jongste van 4, en in school moet je het alleen doen.
Maar jij kan dat vent, je hebt nu al bewezen dat je een sterke kerel bent!
Volgende week breng ik jou, en kom ik je halen...en heel even zal het lijken alsof er enkel wij is!
Ik weet nu al dat je zal genieten van het even je mama voor jou alleen te hebben!
Roibin,
Vent, kerel...
Wat bewonder ik je!
De dagen zijn lang voor je...en ik maak me zorgen of je dat wel zal volhouden!
's Morgens vertrek je om 6.30u, en 's avonds ben je pas om 19u thuis!
Je zegt dat het niks is...maar ik weet het niet, op woensdag is het 15.20u als je thuis bent! Dat vind ik voor een kerel van 13 jaar onmenselijk lange dagen.
Ik heb contact opgenomen met Brugge, daar is ook een autischool...misschien is deze afstand voor jou beter te overbruggen.
Je zegt dat het niet hoeft, maar de school is pas 3 dagen bezig, ik vraag me af wat het zal geven na een maand of een trimester, ik ben er niet gerust in, en heimelijk hoop ik dus dat je wel naar Brugge kan, de afstand en de verbindingen zijn volgens mij ietsje makkelijker.
Goh, wat kan ik me druk maken als ik bedenk hoe weinig plaats er is voor kinderen zoals jij!
Hoe het met je gaat in school dat weet ik niet, je praat daar niet over...jij praat nooit als je het vanzelfsprekend vind...jij praat weinig als men iets van je verwacht...jij vind praten vaak zinloos.
Maar je kan het wel hoor, soms denken mensen dat je niet wil praten, maar jij vind al dat gebabbel alleen maar vervelend, als het nodig is zeg je dan, ga ik het wel zeggen...ik vertrouw erop!
Ranald,
Voor jou is alles nieuw...de school...de leerkrachten...klasgenoten...en je vind het spannend!
Je bent één en al enthousiasme!
In tegenstelling tot je broer krijg ik er soms geen speld tussen. Je praat aan één stuk door...je gedachten gaan zo snel dat ik soms niet kan volgen.
Ik laat je...ik geniet van je vrolijkheid, van je leergierigheid!
Van alle vier maak ik me momenteel het minste zorgen om jou...gewoon omdat er niks is waar ik me zorgen hoef om te maken!
Vandaag en gisteren, en de dagen daarvoor was jij één en al vrolijkheid!
Meer hoeft dat niet te zijn! Ik geloof in je, en als er problemen op onze weg komen...dan kunnen we die altijd aanpakken!
Geniet jongen! Het is je van harte gegund!
Ik ben dus verdrietig en blij, bezorgd en gerust...en vandaag zelfs kwaad...maar niet op jullie!
Toen ik in de tuin bezig was, hoorde ik onze buren over ons (gezin) praten.De manier waarop maakte me heel erg boos...
zo vol minachting! Het was niet wat ze zeiden, maar de manier waarop, en dan die smalende opmerking " wa wil je met 4 zo'n jongens!"
Ik had zin om te laten merken dat ik er was, dat ik hen hoorde...maar ik deed het niet! Ze zijn het niet waard!
Ik weet hoe jullie zijn, wie jullie zijn...waarom dingen zijn wat ze zijn...en wie ons kent weet dat ook!
Ze weten dat jullie 4 fantastische kerels zijn, die de moeite waard zijn!
Wij hebben 4 kinderen, dat is onze keuze...en ik ben er verdorie trots op dat ik jullie mama ben! Ik vind het best stoer...4 zonen!
Ik hoop met gans mijn hart dat jullie nooit zo'n mensen worden, die het fijn vinden anderen zomaar af te breken, het gepraat zal niemand ooit uit de wereld helpen, maar ik hoop dat jullie altijd verder zullen kijken dan wat je ziet, of erger nog veronderstelt!
Maar zolang ik jullie mama ben, zal ik erover waken dat jullie zo niet worden...en ik ben ervan overtuigd...mensen zijn altijd voor een deel het product van hun opvoeding.
In plaats van boos op hen te zijn, kan ik alleen maar zeggen dat ik diep medelijden heb met zo'n arme mensen!
Ze zijn niet arm van bezit...maar arm vanbinnen!
Het lijkt misschien op hoogmoed nu van mijn kant...maar naast hen voel ik me eindeloos rijk!
Want jullie horen zeggen " ik hou van je mama!" dat is me veel waardevoller dan mijn wekelijks geschuurde voetpad!
Terwijl iedereen zich volop voorbereid op de start van het nieuwe schooljaar, heb ik het gevoel dat ik uitstel om eraan te beginnen.
Morgen gaan we je kamertje terug gezellig maken zodat je er opnieuw een jaartje tegenaan kan, lieve Rowan.
Ik heb nog niks ingepakt, alsof ik uitstel, om er niet aan te denken dat jij terug naar het internaat gaat, schat.
Ik wil zo graag de tijd vasthouden en genieten van elke dag, elk uur dat je nog gewoon thuis bent.
Ook jij begint te voelen dat school dichterbij komt.
"Hoeveel keer slapen mama?, drie keer? dan zal Rowan terug in mama's hartje zijn als je hem niet ziet, en mama in mijn hartje!"
Jij bent altijd in mijn hart schat...nooit verder dan een hartslag...
Onbewust denk ik eraan hoe het had kunnen zijn. Jij samen met je broertje naar school....je zou naar het eerste leerjaar gaan...trots met je grote boekentas, en ik had trots op je geweest, omdat je al zo'n grote jongen bent!
Ik zou je 's middags komen halen en luisteren naar al jou verhalen over de grote school, je klas, je vriendjes....
Maar nu ga ik je broertje naar school doen, beetje vroeger dan normaal, omdat ik dan nog met jou naar Brugge ga...en je papa meegaat naar de eerste schooldag van je grote broer Ranald!
Ergens ben ik blij dat ik niet in de volle drukte aan de school zal toekomen, omdat ik weet dat je klasgenootjes van ooit te zien, vrolijk uitkijkend naar die grote dag! Nieuwsgierig, blij, opgewonden...om alles wat ze zullen leren...om al die nieuwe dingen die hen te wachten staat!
Maar jij zal daar niet bijzijn...en ik weet dat het me verdriet zal doen.
Maar ik ben ook trots op jou hoor lieve schat, grote vent!
Jij kan al zoveel...bent van zo ver gekomen! Men krijgt niet meer dan men kan dragen...jij hebt al bewezen dat je ongelooflijk sterk bent...je hebt niet alleen de pijn van je geboorte ( die volgens de dokter hels geweest is...vandaar dat je redelijk wat pijn verdraagt) doorstaan, je bent ook heel vaak ziek geweest en omdat je zelfs dan je vrolijke zelf bleef( ik heb je nooit weten huilen of hangerig zijn omdat je oortjes zo erg ontstoken waren dat ik het pas merkte als de etter en het bloed uit je oortjes liep) Je begreep dus niet dat je soms in het ziekenhuis moest blijven omdat orale medicatie niet meer hielp...en je noodgedwongen een infuus nodig had. Hartverscheurend vond ik het als ik naar je vragende, bange oogjes keek, maar ik kon niet anders dan naar huis gaan, want ook je broers hadden me nodig.
Hoe eenzaam heb ik mij gevoelt als ik dan 's avonds naar huis reed, je huilende stemmetje nog naklinkend in mijn oren, je ontredderde gezichtje op mijn netvlies, en ik kon het je niet uitleggen...want taal was jou nog vreemd!
Je hebt meer dan een ander( en nog) moeten werken om die taal machtig te worden.
Het is dus niet dat ik verdriet heb omdat jij niet naar het eerste leerjaar kan, maar het verdriet omdat ik je zo vaak moet missen...en ik het allemaal zo anders had gewild. Maar ik ben trots op je kereltje...en ik hou van je , met gans mijn hart...meer dan ik met woorden zou kunnen vertellen.
Dat is het mooie aan jou, je leert me praten zonder woorden, je leert me luisteren zonder dat mensen zeggen...en toch is het leven zoveel meer dan wat we zien en horen!
Ik denk vaak aan de nieuwjaarswens van je school: " we kunnen niet van alle kinderen sterren maken, maar we kunnen ze wel doen schitteren!" Jij schittert ventje...je bent mijn lichtje in de duisternis!
Ranald...
Jij was jarig in het weekend!
12 prachtige jaren ben ik jou mama, en ik ben er fier op!
Het waren niet altijd de makkelijkste jaren. Ik zou liegen als ik zei dat ik enkel maar geluk gekend heb in die 12 jaar!
Ik ben blij met je geweest, heb ontzettend met je gelachen...maar ik heb ook om je gehuild, ik ben boos op je geweest...maar ik heb nooit spijt gehad dat je er was!
Je weet dat je altijd bij me terug mag komen, zelfs na boze woorden!
Ik ben niet koppig, en ik wil niet dat jullie dat ook zijn. Het leven is te kort, te waardevol om boos te zijn, om energie te steken in datgene wat de moeite niet waard is!
Jij bent niet koppig, zelfs na een minder geslaagde dag weet je de weg naar mij!
Toen ik je zaterdag op je kamer kwam lag je nog te slapen, ik maakte je wakker en keek in je prachtige ogen! Dat was het eerste wat ik zag toebn je geboren werd...je prachtige ogen die zo de wereld leken in te staren!
Ik ben blij dat je er bent, en elke dag opnieuw besef ik hoe dankbaar ik ben omdat je er bent!
Ik zou je nooit anders dan anders willen!
Randalleke,
Mijn klein knuffelkonijntje!
Jij heeft me zoentjes, knuffels, en komt me om de haverklap zeggen: " ik hou van jou!"
" Als Rowan naar school gaat, ga ik verdrietig zijn, maar op vrijdag ben ik blij!"
Ja schat...en ik zal ook blij zijn!
Maar ik ben blij dat jij nog even mijn gedachten verzet...en je eigen kleine zelf blijft!
Ik zie je graag venteke...
Roibin,
Ik merk hoe jij veranderd...
Zaterdagavond waren er vrienden op bezoek...we hebben een schitterende avond gehad...en jij?
Jij praatte en lachte...en ik genoot om je zo te zien!
Je vertelde zelfs grapjes, en ik weet hoe moeilijk zoiets voor je is....maar het is omdat mensen je de kans geven om te zijn wie je bent...
Het geeft je het vertrouwen dat jij nodig hebt.
Weet je hoe wij vrijdag samen naar Ben X gekeken hebben?
Je was geschokt...maar op een bepaald moment zegt de mama ( of de papa...dat weet ik niet meer zo goed) : " Hij geeft geen problemen met zijn autisme, voor hem is dat geen probleem, het is de buitenwereld dat er problemen mee heeft!"
Je keek naar mij en zei: " eigenlijk is dat wel zo...zij vinden ons raar...maar wij vinden jullie ook soms raar.
Ik moest er om lachen...omdat je gelijk hebt!
Ik vind dat eigenlijk ook niet zo erg...er zijn ergere dingen in het leven dan autisme...je bent gewoon wie je bent...ik vind jou mooi zoals je bent...al wenste ik soms wel eens dat je anders reageerde op sommige situaties...toch zou ik je niet anders dan jou prachtige zelf willen hebben.
Als mensen bereid zijn echt naar je te kijken en te luisteren, dan zullen zij net als ik dat prachtige kereltje ontdekken die ik ken.
Ik sluit het weekend af, met het fijne gevoel dat ik van het leven hou...om de mensen die ik liefheb...om de mensen die ik in mijn hart draag...om de vriendschap die zo waardevol is, om het mogen houden van...om het begrepen worden zonder woorden, om jullie...mijn 4 prachtige kerels!
Er zijn de tranen om jou Rowan....maar het is de wetenschap, het beseffen dat ik mijn verdriet niet alleen moet dragen die mij toch gelukkig maakt!
Volgende week gaan wij je kamertje opnieuw inrichten voor het nieuwe schooljaar.
Het is met pijn in het hart dat ik er aan denk.
Wat zal ik je missen!
Twee maanden heb ik kunnen genieten van je constante aanwezigheid.
Je vrolijke snoet als je wakker werd, je liefdevolle manier van er zijn.
Zoals je naast me in de zetel komt zitten en door mijn haren kriebelt, je zomaar een knuffel, wat zal ik dat terug missen.
Het is weer een beetje afstand nemen. Ik zal je niet meer elke avond kunnen voorlezen, je zachte huidje insmeren met olie,of je blonde krulletjes kammen. Niet troosten als je gevallen bent, of gewoon verdrietig bent.
Maar ik weet dat je in goede handen zal zijn! Je zal er lachen en blij zijn, spelen, en zoveel lieve mensen die je zullen troosten als je verdrietig bent.
Maar ik zal je missen, en ik weet nu al hoe ik de tranen zal verbijten...die er ongetwijfeld zullen zijn. Niet alleen van mij, maar ik weet dat ook jij zal huilen, en net zoals men een vriend niet kan zien huilen zo kan ik jullie niet zijn huilen, dan breekt mijn hart, en voel ik me zo eindeloos alleen, is het weer zo pijnlijk voelbaar dat ik jullie niet van alle verdriet kan sparen.
Randall,
Jij zal je broertje, je speelkameraatje weer ontzettend missen. Je kamertje zal weer alleen van jou zijn...het bedje van je broertje leeg.
Je zal zwaaien naar nergens en zoentjes sturen naar daar waar je broertje is! Overtuigd dat hij je hoort.
Je zal de dagen tellen tot Rowan terug is, en op vrijdag zal het altijd een beetje feest zijn!
Maar intussen genieten jullie nog van het samen spelen, lachen, dansen, en soms een beetje broertjesruzie maken.
Het lijkt alsof ik elk mooi moment in me opzuig, vasthoudend alsof het de tijd dan wat trager laat gaan.
Je word groot, klein ventje...sneller dan ik zou willen. Je gaat naar de tweede kleuterklas...maar je lijkt nog zo klein en kwetsbaar!
Je bent niet echt groot, en hoewel je een goede eter bent blijf je er tenger uitzien.
Wat waren jullie blij en trots met jullie prachtig dekentje! De ganse week al sleuren jullie het overal met jullie mee...en ook de grote broers moeten er onder! Zo mooi om te zien hoe jullie daar soms met z'n vieren onder de dekentjes liggen.
Maar het mooiste vind ik wanneer jullie 's morgens wakker worden aan de trap staan met het dekentje onder jullie arm!
Ik woeu dat Jessie en Caroline die deze dekentjes maakten jullie konden zien, en weten hoe blij en trots jullie erop zijn!.
Roibin,
Hoewel je geniet van de vakantie, denk ik dat je best wel blij zal zijn dat je terug naar school zal kunnen.
In tegenstelling met vorig jaar, kom jij elke dag naar huis.
Ergens maak ik me wel zorgen of het voor jou haalbaar zal zijn. Elke dag vroeg opstaan, en 's avonds relatief laat thuis.
Maar aan de andere kant denk ik dat het belangrijk is dat je steeds weer terug kan komen naar je vertrouwde omgeving.
We zien wel...jij kan soms veel meer dan ik denk!
Ranald,
Jij bent het kereltje die deze vakantie heel vaak je vriendjes opzocht van vorig jaar. Het lijkt wel alsof je tijd nodig hebt om afscheid te nemen van zoveel mensen die je steeds vertrouwd waren.Ik vind het niet erg...ik kan me voorstellen dat het allemaal een beetje eng lijkt voor jou!
Van de oudste van de school vorig jaar, terug de jongste zijn.
Ik heb er alle vertrouwen in dat je het goed zal doen!
We zijn vorige week naar de dokter geweest. Hoewel ik al lang weet dat jij ADHD hebt, en je daar ook al lang voor opgevolgd word had ik altijd het gevoel dat er een deel van jou was dat ik niet kon helpen. Hoe dikwijls had ik al niet met mijn hoofd tegen de muur gelopen wat jou betrof.
Jij neemt al lang medicatie...en God weet hoe vaak ik tegen die vooroordelen heb moeten opboksen.Sommige mensen vonden het onverantwoord, vonden het de makkelijkste oplossing, anderen vonden dat ik jullie regelrecht in jullie ongeluk liet lopen door jullie nu al drugs te geven.
Zo waren er wel meer uitspraken die mij pijn deden. Maar ik weet dat ik nooit de makkelijkste weg gekozen heb, ik zeg ook niet dat mijn mening de enige juiste was. Maar jij was zo'n kereltje die ondersteboven op een stoel zat,naar mensen toe ging en hun kledij omkeerde om te zien wat er aan de binnenkant stond, je keek niet in een boek, je scheurde de blz. eruit, je zat nooit stil, zweeg geen minuut, je bungelde overal aan...kortom je was een kereltje die mij radeloos maakte, om nog maar te zwijgen over de vele bezoekjes op de spoed omdat je in je onstuimigheid ergens uitgevallen of afgevallen was...
Toen we deze week op controle gingen, en kennis maakten met de nieuwe dokter die je zou opvolgen zag ik er wel wat tegenop...
Wat was ik blij toen ze zei: "Mvr. ik hoef jou duidelijk niet meer uit te leggen wat ADHD is, en ik vind het heel mooi te merken en te zien dat jij de positieve kanten van het ADHD ook ziet, je gebruikt ze in het voordeel van je kinderen, de negatieve kanten ( als ik dat zo mag noemen) overzie je...jij maakt je zorgen en wil hen beschermen en helpen maar je veroordeeld hen niet als lastige kinderen. Ik was erg blij met die woorden omdat het mij het gevoel gaf niet steeds het makkelijkste te kiezen, maar datgene waarvan ik ondervind dat het je helpt.
Je medicatie staat erg laag ingesteld zegt ze...eigelijk mag je gerust verhogen...maar ik vind dat je ook nog kind moet zijn. Tenslotte zijn alle 12-jarige jongetjes...nog altijd jongetjes die op ontdekkingstocht gaan, en leren met vallen en opstaan.
Jij was ook op je gemak bij haar...dat merkte ik, voelde ik aan je manier van zijn!
's Avonds zei je tegen Roibin " weet je, we hebben het getroffen met ons mama...ze is niet alleen onze mama, maar die dokter zei dat we blij mogen zijn met een mama zoals de onze!" Je kwam naar me toe en gaf me een knuffel met de woorden " dank je wel mama, omdat je zoveel begrip voor ons hebt" Ik heb je teruggeknuffeld en gezegd dat het graag gedaan is...
Het kan me dus niet schelen dat mensen dit of dat vinden...een mening hebben over hoe ik met jullie problematiek omga...
Ik weet dat alles wat ik doe, dat ik dat doe omdat ik jullie graag zie...en het beste met jullie voor heb!
Ik kijk naar jullie en vind jullie prachtige kerels...en dat is wat telt!
Ik weet dat ik van jullie hou, en jullie van mij...daar zijn geen woorden voor, daar kan ik geen uitleg aan geven...het is wat het is!
Alweer een week voorbij, en het weekend word afgesloten.
Wat was het een heerlijk weekend! Zaterdag naar "Afro carribean festival" geweest. Jullie vonden het fantastisch!
Rowan,
wat heb ik genoten om je te zien dansen. Ik vroeg je " vind je muziek leuk?"en je antwoordde" mama, ik voel de muziek in mijn voetjes!"
Je sloeg je armpje om me heen en zei" hoor keer mama, voel je het?" Lieve schat, wat vond ik dat mooi!
Jij hebt gedanst ventje, tijdens het optreden,en zelfs met het buikdansen! Jij zit zo vol leven,en op zo'n momenten kan ik alleen maar bedenken hoe ontzettend graag ik je zie, hoe dankbaar ik ben om jou mama te mogen zijn!
Randall,
mijn klein ventje, bang van een vlieg, bang van te hoog, te rap, te luid...jij houd niet van te...
Toen we gisteren op het festival aankwamen, bekeek je alles eerst een beetje met bange oogjes. Maar algauw werd je je eigen vrolijke zelf! Je pepe Mamadou was er ook...en wat genoot je van zijn aandacht! Ik zie je staan dansen, hoewel je eerst de tent niet indurfde!
Wij hebben samen gedanst he ventje? Jij en ik en wat vond je het heerlijk, en trots dat je was...toen je 's avonds net voor ik je in bedje stopte en zei" wij hebben gedanst...helemaal in een cirkel! Je sloeg je armpjes om me heen en gaf me een lieve zoen!
Dank je wel ventje, voor deze schitterende dans!
Ranald,
Je slaapt niet zo best de laatste tijd. Je word wakker omdat je eng droomt! Ik denk dat jij het gebeurde van een tijdje geleden aan het verwerken bent. Ik merk het aan zoveel kleine dingen. Je zet de lievelingsliedje van Brent op je mp3, je zet filmpjes die hij tof vond op je gsm, en onlangs vroeg je mij om een mooie kaart te gaan kopen voor Brent.Als je 's nachts wakker word leg ik je bij me te slapen, en dan ben je plots weer zo klein. Je kruipt dicht tegen me aan, en ik hou je alleen maar vast tot je rustig bent, en terug naar je eigen bed kan.
Nog even en de school begint opnieuw...zo spannend voor jou...een nieuwe school, nieuwe vrienden, ...
Ik hoop dat je er net zo'n goed gevoel bij hebt als bij je oude vertrouwde school...
Roibin,
Het word steeds meer duidelijk dat je een echte puber wordt. Wat jou het ene moment doet lachen, maakt jou het andere moment boos.
Ik vind je soms best vermoeiend.Zeker in combinatie met je ass heb ik wel eens momenten dat ik je helemaal niet begrijp. Zoals laatst...toen je alle pedalen van de fietsjes gedraaid had. Je begreep niet dat ik boos was, en dat niet leuk vond. Je keek me met je grote ( soms) verdrietige ogen aan.
Jij haalt ook alles letterlijk uit elkaar, je wil steeds weer weten hoe iets eruit ziet. Jij weet wat je ziet, en dus haal je rekenmachientjes uit elkaar, een toetsenbord, auto's( van je broertjes) en je verzameld alles wat je vind. Wanhopig word ik soms van je...iets in de kast steken doe jij letterlijk, de tafel ruim je af als ik het je vraag, maar je zet alles op het aanrecht als ik je niet vraag het ook in de vaatwas te steken...soms het ik het gevoel dat ik steeds achter je aanhol, om de dingen te doen zoals het zou moeten zijn. Jij slaagt er in om in een mum van tijd een onoverzichtelijke chaos te scheppen! Er zijn nog zoveel dingen die je moet leren wil je dat het leven voor je overzichtelijk blijft! Ik kan er niet altijd voor je zijn. Mensen begrijpen vaak niet hoeveel energie jij van me vraagt. Maar ik hou van je, met gans mijn hart...want ondanks alles ben je een prachtig kerel!
Toen in het begin van de week een mailtje binnenkwam van een heel lieve mevrouw die schreef dat zij mijn blogje las. Samen met nog een aantal vrijwilligers maken zij knuffelquiltjes. Ze bood er ons ééntje aan, omdat ze vond dat jullie wel eens een extra knuffel verdienden. Een laat verjaardagscadeautje voor Randall, een terug naar school dekentje ( zoals ze zo mooi schreef) voor Rowan...we mochten zelf bedenken voor wie of wat. Jij samen met Ranald zeiden direct, "och mama zo tof, maar we kunnen het best aan Rowan geven...een 'terug naar school dekentje' want hij moet jou al zoveel missen...hij gaat straks terug op internaat, en dan zal hij niet zoveel meer thuis zijn!" Dat ben jij ook Roibin, en daarom blijf je meer dan de moeite waard!
Dat mailtje ontroerde me wel, zo mooi dat mensen achter deze woorden die ik jullie schrijf, mijn liefde voor jullie zien.
Ik kan alleen maar dankbaar zijn, en blij dat er zo'n fantastische mensen bestaan.
Hoewel er veel verdriet, hardvochtigheid, en best veel minder mooie dingen in het leven, in de wereld zijn, is er ook heel veel moois in het leven!
Er zijn ontzettend veel prachtige, mooie, bewonderenswaardige dingen en mensen in de wereld...maar dan moet je durven kijken, luisteren met je hart! Dan zullen jullie dingen horen die mensen niet uitspreken maar wel vertellen, dan zul je dingen zien, niet alleen met je ogen, je zal het voelen in je hart...zoals je naar de zee kan kijken...en meer ziet dan alleen maar water!
Hoewel ik weet hoe moeilijk het voor je is Roibin om tussen de lijnen te lezen, om verder te kijken dan wat je ziet...weet ik dat je ook met je hart leeft!
Vandaag zijn wij op stap geweest met je peter, Evelien en Cas...ik heb je niet veel horen praten,maar toen ze weg waren na een trouwens heel gezellige dag zei je:" Blij dat ik nog eens met Matias op stap was, het is echt wel nen sjieken he?" Hoewel ik soms zou willen dat je dat ook aan hem zegt dat je blij bent, of iets tof vind, doe je dat niet. Maar ik weet dat hij best trots op je is, en dat ook Evelien je in haar hart draagt...ze kennen je, ze nemen je gewoon zoals je bent...en dat maakt hen nu net ook zo'n fijne mensen.
Zo zijn er nog een paar in jullie leven, heel gewone mensen...maar die jullie in hun hart sloten en waarvan ik weet dat jullie hen ook in jullie hart sluiten. Het zijn fantastische mensen, waar ik heel erg dankbaar om ben!
Ik sluit af met het blije gevoel dat je kunt hebben na een geslaagd feestje, het blijft nog even hangen...zindert nog even na...
Voor mij was het weekend een feest!
Dank jullie wel omdat jullie er voor mij een geslaagd feestje van maakten!
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
