Roibin,

Wat was het heerlijk om jou te zien thuiskomen. Zoveel belevenissen rijker!

Zoveel ervaringen rijker...

Je zegt het niet met zoveel woorden, maar het zijn je verhalen die je verteld.

Ik zie aan je gezicht dat je straalt als je verteld, blij bent met alles wat die week Portugal je geboden heeft.

Je toont foto's, filmpjes, om ons te laten delen in je belevenissen...te laten zien wat je allemaal gezien hebt!

Ik ben je meme ontzettend dankbaar dat ze jou de kans gaf om ook te ontdekken....en dat je even de rust van een vakantie kon ervaren. Hoe graag jij je broers ook ziet...ik weet heel goed dat je soms nood hebt aan even tijd voor jezelf. Iedereen heeft die zo nu en dan nodig...gewoon om die batterijen terug op te laden...en ik merk dat de jouwe terug opgeladen zijn. Het zal er ongetwijfeld rustiger geweest zijn dan dat hier soms het geval is.

Ik kijk naar je gezicht, je ogen lachen, je geniet nog na van wat geweest is, en dat is mooi om te zien. In gedachten ben ik bij je geweest, maar ik heb je elke minuut gegund. 

Ranald,

Jij had een ongelooflijk spannende vakantie...steeds weg voor het toneel! Het was een behoorlijk vermoeiende week voor je, maar ik zag ook hoe je genoot.

Wat was dat spannend vrijdag! Voor het eerst in de schouwburg...dat alleen al was reden om behoorlijk zenuwachtig te zijn.

Bewust heb ik me dit keer niet één keer op de repetitie getoond...ik wilde me compleet laten verrassen...ik kende het verhaal wel, en ik wist dat het niet traditioneel gespeeld werd, maar voor de rest had ik er geen flauw idee van. Ik heb genoten ventje...van begin tot einde!

Ik vond het ongelooflijk knap wat jullie jongeren gepresteerd hadden! Jullie verdienden een daverend applaus...en dat hebben jullie gekregen!

Ik vond het een schitterend stuk...jullie waren één geheel...en ik was oprecht trots op je dat jij daar deel van uitmaakte!

Nu nog even...nog één weekend het beste van jullie zelf geven...en ik weet nu al dat ik het in mijn hart sluit als een prachtige herinnering!

Lieve Ranald...ik wens je in het weekend nog veel daverend applaus, geniet ervan!

Je verdiend het, samen met al je vrienden van het jongerentheater " De Wissel!"

Rowan,

Mijn kleine babbelkous...wat mis ik jou stemmetje in huis!

Het is altijd wennen als je thuis bent, en steeds weer wennen als je er een week niet bent!

Jij hebt gespeeld met Randall zoals jullie in tijden niet gespeeld hebben. Het leek wel alsof jullie een verloren tijd moesten inhalen.

Wat moest ik lachen toen jullie al de kussens uit de zetel gehaald hadden om een grot te bouwen!

Ik hoorde jullie schaterlachen daar helemaal verstopt onder de kussens.

Ik zag je geduldig naast je broertje lopen omdat je zo graag zou hebben dat hij net als jij zonder steunwieltjes kan fietsen.

Je aanmoedigende woordjes...je uitbundig roepen als het een paar meter lukte!

Je bezorgde helpen wanneer hij huilde...omdat hij gevallen was, of gewoon omdat hij bang was.

Jullie blije gezichtjes toen jullie de bloemetjes in de tuin ontdekten en ze enthousiast plukten...voor mama!

Ik had boos moeten zijn, maar ik kon het niet...ik heb ze dankbaar aanvaard en in een glaasje gezet!

Al hebben jullie toch moeten beloven om de rest van de bloemetjes te laten staan, zodat zij ook van het zonnetje konden genieten!

Je zwaaide maandagmorgen tot aan het eind van de straat, tot ik je helemaal niet meer zag! Verdrietig om het opnieuw afscheid nemen...maar eindeloos dankbaar om wat geweest was!

Tot vrijdag schat! Ik stuur je zoals elke avond een lieve zoen!

Randall,

Mijn klein groot ventje!

Wat was jij blij!

Gewoon je grote vriend, je grote broertje, meer moet dat voor jou niet zijn.

Je slaapt terug in zijn bedje...het maakt voor jou het gemis nu minder groot. Rowan zegt dat dat niet erg is...en dat is ook niet erg.

Ik geef jou een zoen, aai heel zachtjes over je hoofdje terwijl je ligt te slapen.

Ik ben zo ontzettend blij dat jullie er zijn, mooi op jullie eigen unieke manier!

De dagen gaan voorbij, en soms kijk ik verschrikt achterom...zoveel tijd al voorbij...en als ik voor me kijk...zie ik zoveel dat ik nog zou willen doen.

Maar " tijd " trekt zich van ons niks aan...ze gaat haar eigen gangetje...nooit een beetje sneller om er te komen...nooit trager omdat ze moe is...

Ik probeer haar soms in te halen...maar ze wint het altijd van mij!

Dus laat ik haar met rust...en doe voort...geniet van het nu!

Zoals jij onlangs zei Roibin " alles wat we beleeft hebben is geschiedenis!"

De voorbije vakantie heeft jullie leven opnieuw ingekleurd, is weer een stukje van jullie leven geworden...jullie eigen geschiedenis!

Lieve groet 

Jullie mama xxx

Je zwaaide...en gebaarde naar me met veel enthousiasme " 4 keer slapen mama! Niet vergeten te bellen!" Je hupte vrolijk op en neer op de bus!

Wanneer ik de deur dichtdoe merk ik altijd de stilte die me dan tegemoet komt. Zo stil...hoewel ik geniet van jullie aanwezigheid, geniet ik ook altijd een beetje van de stilte.

Ik schrijf niet meer zo vaak als vroeger, gewoon uit tijdsgebrek...maar de laatste keer schreef ik dat ik naar je school kwam om je evaluatiegesprekken.

Zoals ik verwacht had op gebied van je ontwikkeling...maar lieve schat, wat moest ik glimlachen toen de juf zei; " Rowan, kan je alleen maar omschrijven met het woord :Joepie!"

Joepie een nieuwe dag, joepie naar de klas, joepie speeltijd...jij bent gewoon altijd blij, opgewekt en ongelooflijk hulpvaardig!

De juf vertelde hoe jij 's morgens steeds weer vrolijk " Goedemorgen!" roept naar iedereen...hoe je steeds weer bereid bent te helpen waar nodig, soms moet men je wel eens aansporen om jezelf niet te vergeten.

Dat ben jij ten voeten uit! Ook hier thuis begroet je iedereen steeds uitbundig...altijd blij met elke nieuwe dag! Dat vrolijke, dat blije, dat behulpzame...dat maakt jou zo'n fantastisch mooi kereltje...

Het gesprek werd afgesloten met de woorden " Je hebt een prachtige zoon mama! Je mag er terecht trots op zijn!"

Ze raakten mij...en ik ben trots op je ventje, mijn wonder, mijn Rowan! ( je bent geen bezit, maar ik ben ongelooflijk blij dat ik jou mama mag zijn!)

Randall,

Ik vraag me af waarom jij een bed hebt?

Elke avond wil je liever in Rowan zijn bed slapen..." dan slaap ik ook een beetje bij Rowan" zeg je dan. Ik kan het niet weigeren.

In het weekend vind ik je steeds weer terug, dicht tegen je broertje slapen, zijn armpje rustend om je heen.

Ik vind het zo mooi!

Jullie zij altijd zo blij elkaar te zien, als Rowan aan de telefoon is vraagt hij altijd  eerst naar jou!

Dan hoor ik je lachen en babbelen...kleine kabouter toch, ik weet hoe ontzettend jij je broertje mist, en ik weet ook hoe blij je zal zijn dat het vakantie is!

"Op de dag van vriendjes ( vrijdag) komt Rowan terug " zeg je steeds, " en dan is het feest en ook vakantie!"

Roibin,

Je bent weer wat spraakzamer de laatste tijd. Ik zie hoe je geniet van het weer eens meer buiten kunnen.

Volgende week vertrek jij voor een weekje vakantie naar Portugal.

Ik gun het je van harte!  Je mag mee met je meme op vakantie. Ik ben blij voor jou...dat je zo'n kansen krijgt.

Voor je mama is zoiets voorlopig nog steeds dromen.

Je beseft ergens wel dat het iets bijzonder is. Hier is dat er nog nooit van gekomen.

We gaan zelden op vakantie, laat staan echt op reis!

Soms vind ik dat wel eens spijtig, ik zou zo graag wat meer van de wereld zien!

Kijk jij voor mij kerel, geniet in mijn plaats...en vertel me dan wat je gezien hebt, wat je beleefd hebt...in gedachten zal ik een beetje met je meereizen!

Ranald,

Binnenkort speel jij opnieuw mee met het toneel. Voor het eerst een tekstje...voor het eerst geen figurantenrol! Je bent opgewonden, zenuwachtig ...ergens een beetje bang. "Wat als ik mij tekst vergeet, of vergeet wanneer ik iets moet zeggen?"

Ik probeer je gerust te stellen, maar ook hier kan ik het niet in jou plaats doen.

Hoe groter je word, hoe vaker je dingen gewoon zelf zal moeten doen...maar ik geloof wel dat je het kan!

Alleen mag jij niet vergeten om in jezelf te geloven.

Soms durf je dat wel eens vergeten...

Je zal ook genieten van de vakantie...'s avond even alleen jij...geen grote broer om de zetel te delen...geen kleine broertjes die nog rondhuppelen en om de haverklap de aandacht vragen. 

Zo geeft ieder zijn eigen idee van vakantie...zijn eigen manier om die tijd op te vullen.

Ik?

Ik zal gewoon genieten ...van jullie gezelschap, van jullie verhalen...van het even niet moeten...wij zullen niet rennen tegen de tijd...we zullen de tijd gewoon zijn eigen ritme laten...

Ik kijk er ook naar uit...heb het even ook nodig om gewoon te zijn...

Lieve groet

Jullie mama xxx 

Even helemaal "out" geweest. Kan de tijd niet zeggen dat ik nog zo ziek geweest ben als de voorbije week.

Iedereen snakt naar de zon...maar het is een geruststelling te weten dat de lente het uiteindelijk van de winter zal winnen....en dan komt de zomer...dat is al eeuwen zo geweest, dus vertrouw ik er op dat ze er uiteindelijk zal zijn...de zon!

Morgen kom ik je halen Rowan...je moet niet met de bus naar huis!

Voor jou is dat een feest, je kijkt daar zo naar uit! Vreemd hoe iets zo simpel, je blij maakt!

Ze hebben een paar testjes gedaan, en ze belden me op om te vragen of ik eens langs kon komen ,om ze te bespreken.

Het is afwachten, ik weet niet wat ze zullen vertellen, maar ergens heb ik wel een vermoeden...niemand die zijn kinderen beter kent dan een mama, denk ik. Zou ik het erg vinden als ze me vertelden dat er op bepaalde vlakken wat problemen zijn? Niet voor mij...ik zal altijd van je houden, meer dan ik ooit met woorden zou kunnen vertellen! Maar het is de buitenwereld...onze maatschappij die zo onmenselijk hard is voor zij die niet in het plaatje passen! We moeten aan zoveel dingen beantwoorden! Men verwacht bijna dat we supermensen zijn! Intelligent...op alle gebied, maar we moeten ook bescheiden zijn en onze sterke kanten mogen we niet teveel in de verf zetten, anders ben je niet bescheiden! We moeten steeds pedagogisch verantwoord met onze kinderen bezig zijn...en ze alle kansen bieden, kwestie dat ze zich kunnen ontplooien. Die kinderen moeten dan ook nog eens slim, slimmer, slimst zijn! Ze moeten sportief, muzikaal,artistiek, sociaal geeangageerd ...zijn! Onlangs stuurde iemand mij een prachtig citaat..." It's difficult being an idiot these days-there's too mutch competition" Ik moest er om glimlachen.

Wie is eigenlijk de idioot?  Zij die kunnen genieten van kleine, simpele alledaagse dingen, kunnen blij en dankbaar zijn met wat ze hebben? Of zij die elke dag op de toppen van hun tenen lopen, zichzelf voorbij hollen omdat ze nog zoveel willen hebben, zoveel moeten om er toch steeds te kunnen bijhoren? 

Klink ik nu boos, verontwaardig? Zal wel...ik krijg het op mijn heupen van al die opgefokte praatjes, als je om je heen kijkt lijkt het wel alsof iedereen perfect is!

Wees gerust...dat jij niet aan dat plaatje voldoet betekent niet dat je minder bent. Je mama is ook verre van dat plaatje hoor. Ik heb mijn minder mooie kantjes, ik kan sommige dingen echt niet! Ik kan niet zingen, kan geen noot muziek lezen, hoewel ik veel en graag schrijf slaag ik er absoluut niet in om foutloos te schrijven, en sommige dingen snap ik echt niet! Ieder zijn talent zeg ik maar... Jou talent is dat je ontzettend lief bent, heel graag voor anderen zorgt...je doet me lachen! Zoveel dingen die jij kan! Ik hoop dat je nog veel mensen ontmoet, die ook die dingen in jou zien...en je niet zien als " ocharme..." 

Als ik alleen maar geluisterd had naar zij die geschoold waren om te zeggen wie en wat jij bent...dan zou je nooit zijn wie je nu bent!

Toen jij je eerste hoortestjes kreeg zei men eerst dat je doof was, dan werd je doorgestuurd voor een CI, toen was je plots slechthorend...en kon het gewoon met apparaatjes en nog een beetje later was je zwaar slechthorend! Ik wist het op den duur zelf niet meer.  Niemand die me eens duidelijk zei waar het op stond! Als jij het zo moeilijk had vroeg ik voorzichtig of aangepast onderwijs misschien een optie was. Ik had evengoed kunnen voorstellen om je voor altijd weg te sturen. Dat was beneden alles...jij kon gewoon integreren...en daar werd aan gewerkt!

Maar soms had ik het gevoel dat al dat heen en weer rennen, van hier naar daar, jij daar niet zo goed tegen bestand was. Thuis was je soms gewoon niet te doen! Halfweg de tweede kleuterklas merkte ik duidelijk dat jij niet mee kon draaien in de klas...hoewel ik weet en overtuigt ben dat iedereen op hun eigen manier heel hard hun best deden...maar soms leek het alsof men dat persoontje waar alles om ging ...net dat persoontje was die vaak als kind vergeten werd. Eindeloos heb ik met mensen gepraat om te weten wat voor jou het best zou zijn. Nooit zoveel tegenstrijdige dingen gehoord als toen. Nu merk ik dat je bent wie je bent, blij bent met wie je bent! Je bent rustiger...ik geniet van je!

Nee, je bent niet meer elke dag thuis...en soms zijn er momenten dat ik je heel hard mis...maar eigenlijk is dat niet van tel, het belangrijkste is dat jij gelukkig bent, en dan ben je...dat merk ik als ik je aan de telefoon hoor, als je thuis bent, als je heel gewoon Rowan bent.

Dus nee...jij bent niet de slimste van de klas, thuis ...blijf je het liefs gewoon thuis! Maar weet je ...ik ben ontzettend trots op je! Voor mij ben je de allerliefste Rowan die ik heb...en die ik nooit anders had gewild dan dat je nu bent! Gewoon een prachtig kind! De wereld loopt vol met prachtige kinderen...alleen spijtig dat velen zo vlug het kind in zich verliezen! Ik kan niet alles voor je doen...maar ik zal er alles aan doen om ergens dat stukje kind in je te behouden die op zijn knietjes verwonderd zit te kijken naar een regenworm, of mieren die over de grond kruipen, die ziet dat de zon schijnt...en speelt met de wind...die laarzen aantrekt en door de plassen loopt, en dat fijn vind, daar van geniet...misschien zal je dan niet meer zo uitbundig lachen zoals je nu doet...maar ik hoop dat het je warm maakt vanbinnen...en dat je dan nog altijd op zijn minst zal glimlachen!

Lieve groet

Je mama xxx

Ik heb er niet altijd meer de tijd voor, soms omdat er iets tussen komt wat niet gepland was, andere keren gewoon omdat ik te moe ben.

Maar zolang jullie niet het gevoel hebben dat ik er niet ben als jullie me nodig hebben, dan ben ik tevreden.

Hoewel ik echt blij was geslaagd te zijn, betekend het nu ook weer nog meer werk, en ergens minder tijd!

Minder tijd, die er vroeger wel was...minder tijd voor jullie.

Maar het boeit me eindeloos...hoe vreemd het ook klink maar het maakt me gelukkig.

Ik ben zo blij dat ik deze keuze maakte, hoewel ik er lang aan getwijfeld heb. Terug gaan werken, of naar school gaan en datgene doen wat ik diep in mijn hart zo graag wilde? Maar ik weet als ik zou gaan werken met het diploma dat ik behaalde ik nooit echt gelukkig zou geweest zijn in mijn werk, er ergens altijd een deel van mij spijt zou hebben.

Maar niet gaan werken betekend ook financieel er niet op vooruit gaan.

Het is een keuze maken...en een keuze heeft altijd twee kanten, je kan altijd maar achteraf weten of het de goede keuze was.

Weet je nog Ranald?

Onlangs vroeg je mij " mama, wat is eigenlijk egoisme?"

Zonder echt na te denken antwoordde ik " dat is als je altijd en overal eerst aan jezelf denkt!"

Ik vind het meestal heerlijk om met jou dergelijke gesprekken  te voeren. Omdat ze me tonen dat je nadenkt over heel wat dingen, en je vragen stelt over dingen die vaak zo vanzelfsprekend lijken.

Maar nu schrok ik van je antwoord. " Maar mama, jij zegt toch ook zo vaak dat we eerst aan onszelf moeten denken?"

Dat is waar, als we over school, studierichtingen, de toekomst praten...zeg ik vaak dat je moet doen wat je zelf wil, dat je eerst aan jezelf moet denken, en niet echt rekening moet houden met anderen"

Ik denk dat we er niet bij stilstaan hoe vaak we zeggen dat men in de eerste plaats aan onszelf moeten denken!

We moeten gelukkig worden...maar wanneer is iemand gelukkig?

Als we gezond zijn? ( gezondheid kan je met geen geld kopen!), als we omringd zijn door vrienden en familie, we kunnen thuiskomen in een warme thuis? We geen zorgen hebben om ons hoofd boven water te houden? Of als we gewoon met de stroom kunnen meegaan?

Als onze kinderen het goed hebben?

Mensen die de dood in de ogen keken, een geliefde verloren,een ziek of gehandicapt kind hebben zeggen vaak":we genieten nu meer dan vroeger...we genieten ook van het nu!" maar ik denk dat ze nooit meer volmaakt gelukkig kunnen worden, omdat er altijd het gemis blijft, de angst die zomaar om de hoek komt kijken, voor altijd gevormd door de zorgen uit het verleden!

Maar het is geen egoisme te hopen dat je gespaard blijft van dergelijke zorgen...gezond willen zijn, het beste voor je kinderen willen,geen armoede kennen ( wat niet hetzelfde is als niet altijd alles kunnen krijgen of kopen wat je wil...wie kan dat wel?) 

Zolang het niet ten koste van andere mensen is zegt men wel eens dan is dat niet verkeerd...maar wat met diegene die kiest om een andere weg in te slaan, en daarvoor andere mensen achterlaat in verdriet? Wat als hij of zij weet dat ze nooit gelukkig kan worden als ze niet verder gaat? Als je zelf niet gelukkig bent, hoe kan je dan in godsnaam iemand anders gelukkig maken? Vertel me eens...is dat egoisme?

Verdraaid...jij stelt moeilijke vragen Ranald...je doet ook mij nadenken!

Is het egoistisch van mij om te kiezen voor mezelf?

Ik denk als het gaat om het hebben van de grootste koek, het niet kunnen delen, afgunst voelen tegenover zij die meer hebben dan jij en dat ten koste van alles en iedereen willen bereiken...dat dat egoisme is in de negatieve zin...maar ik denk ook dat we allemaal een gezonde dosis egoisme nodig hebben in het leven...anders worden we geleefd! Je kan zo ontzettend veel rekening houden met anderen dat je jezelf verliest...en dat is ook niet gezond!

Ik weet niet of dat de juiste woorden zijn, of ik het wel duidelijk kan maken met woorden...het is het vinden van een evenwicht!

Ik hoop dat jullie alle vier, jullie eigen weg mogen vinden in het leven naar gelukkig zijn, wat niet betekend dat jullie van alle verdriet zullen gespaard blijven...maar dan hoop ik dat jullie de kracht hebben om het te dragen!

Ik hoop dat jullie niet altijd zullen hebben...maar dat jullie vooral mogen" zijn!"

Ben ik nu egoistisch?

Lieve groet

Jullie mama xxx

Heb dat eigenlijk best een beetje onderschat. Veel mensen denken of zeggen me wel eens" Het is handig voor je zoontje dat je dat leert"

Maar dit doe ik voor mezelf, omdat ik het graag doe, omdat het me boeit.

Het is natuurlijk zo dat ik de wereld van dove en slechthorende mensen pas leerde kennen toen jij er was Rowan!

Vroeger had ik hooguit eens mensen bezig gezien in gebarentaal praten, en hoewel ik dat dan ook al mooi vond om te zien...stond ik daar niet echt bij stil.

Het is eerder door jou Rowan dat ik mijn weg meer en meer vond in het leven.

Jouw handicap is voor mij nooit een beperking geweest...het heeft mijn leven ontzettend veel rijker gemaakt!

Je hebt me al zo ontzettend veel geleerd, de manier hoe jij naar mensen kijkt, hoe je zo ontzettend dapper door het leven stapt. Ik vind nog altijd dat jij van ons allen de sterkste bent. Jij hebt zonder je mama of papa aan je hand, zonder het gezelschap van je broertjes je weg moeten zoeken in een totaal vreemde wereld. Ik moest jou achterlaten, maar jij liet al het vertrouwde achter je...en maakte van Spermalie je tweede thuis!

Knap hoor, voor een kereltje van 4! Hoewel je veranderde, in die zin dat je op taalgebied grote sprongen vooruit maakte, veranderde je karakter niet, je bleef je eigen vrolijke zelf!

Dus ja...ik ben je eeuwig dankbaar om wie je voor me bent, maar gebarentaal studeren doe ik in de eerste plaats voor mezelf!

Al vind ik het soms best grappig als jij je stem weg doet, en naar mij gebaard...je lacht dan altijd, omdat je het zo grappig vind dat niemand anders ons begrijpt! 

Roibin en Ranald...

Twee pubers in wording...en soms heeft de ene er meer last van dan de ander.

Jullie kunnen elkaar gek maken met jullie heen en weer sneren.Soms loopt één van jullie woedend de kamer uit, overtuigd dat niemand jullie begrijpt...en dat het altijd jullie schuld is.

Soms verzucht ik wel eens...maar ik weet ook dat jullie ondanks de meningsverschillen best met elkaar overweg kunnen.

Ik herken mezelf soms wel in jullie...maar jullie worden groot in een wereld die zelfs voor ons volwassen mensen niet te volgen is.

Er wordt zo ontzettend veel van jullie verwacht, en er komt ontzettend veel op jullie af! We moeten zoveel...zoveel dingen die we onszelf soms opleggen, gewoon omdat we erbij willen horen.

Niets erger dan dat mensen je opzij zetten omdat je om één of andere reden niet mee kan met de snelheid, en de vaak oppervlakkigheid van het leven.

Dus jullie vragen ook dingen, en soms komt daar een "nee" bij. Soms aanvaarden jullie dat, andere keren vinden jullie het helemaal niet eerlijk!

Maar dan vraag ik jullie wel eens " zou ik een betere mama zijn, als ik jullie alles zou geven wat jullie willen?" Meestal zeggen jullie dan wel van nee.

Maar ik weet dat jullie soms dingen vragen gewoon om erbij te horen...en ergens probeer ik daar niet altijd in mee te gaan.

In het leven kan je niet altijd krijgen wat je wil...dat moeten jullie leren...soms met vallen en opstaan!

Ik krijg ook niet alles wat ik wil, bereik niet altijd datgene wat ik wil bereiken...en toch moet je verder...je hoofd laten hangen heeft geen zin...je kunt boos zijn...maar op wie en wat? Op jezelf? Omdat je ooit de verkeerde keuzes maakte? Dat kan, maar je mag die boosheid, die verbittering geen bezit van je laten nemen...want dan raak je niet meer vooruit. Je kunt beter stap voor stap vooruit gaan, misschien niet altijd op het tempo dat de buitenwereld van je verwacht...maar als je leert je eigen leven te leiden...zonder je veel zorgen te maken om de buitenwereld, dan komt dat wel.

Jullie mama heeft daar jaren over gedaan omdat te leren.

Onlangs vroeg iemand mij " wat deed jij toen je jong was, wat deed je graag?" Ik had daar niet direct een antwoord op, het leek wel alsof ik dat vergeten was. Altijd vooruit kijken, omdat je niet graag naar het verleden kijkt? Het zorgt dat je ook de mooie dingen vergeet.

Ik tekende graag, knutselde graag, dingen maken...van een klomp klei iets maken...ik vond dat leuk...ik deed dat graag...en ergens was ik dat bijna vergeten! Het word tijd dat ik dat nog eens doe...gewoon omdat ik er misschien wel weer de vreugde en de rust in terugvind die ik er toen in vond.

Het lijkt wel alsof ik de laatste jaren niks anders gedaan heb dan zorgen voor...

Waarmee ik niet zeg dat ik niet graag voor jullie zorg, ik zal altijd voor jullie zorgen...maar zorgen voor je kinderen is niet hetzelfde zorgen voor...

Je kinderen draag je, hou je met twee handen vast, dan ééntje en tenslotte laat je hun handen los. Dan is het zorgen nog niet voorbij, maar het is anders...het is een evenwicht zoeken tussen wat jullie zelf kunnen...en jullie dat ook te laten doen! Je als ouder niet te laten verblinden door angst van wat jullie allemaal kan overkomen...zeker in een wereld waar je om de haverklap met gruwelverhalen rond je oren geslagen wordt.

Het is de kunst jullie daar niet door te verlammen. Dat vind ik niet altijd even makkelijk...maar er komt een tijd dat jullie alleen in het leven zullen staan...hoe dan ook! Dat jullie op eigen benen moeten staan...dat zouden jullie nooit kunnen, als ik niet in staat was jullie zo nu en dan los te laten...en misschien zullen jullie wel eens vallen, en jullie behoorlijk pijn doen! Maar dat is een leerproces...daar kunnen jullie uit leren...maar het evenwicht vinden dus die wirwar...is best moeilijk...want ik wil jullie niet zomaar in het leven gooien...maar ik wil ook niet de mama zijn die jullie steeds overal heen brengt omdat er jullie iets zou kunnen overkomen...Ik zucht! Wat is kinderen groot brengen een moeilijke job!

Randalleke,

Jij ligt er niet van wakker, van de wereld en zijn zorgen!

Jij bent bang van monsters onder je bed...en ik glimlach als ik je grote broers jouw een denkbeeldig monster-weg-jaag pak aantrekken!

Gewapend met jouw onzichtbaar zwaard, je schild en overtuigd dat jouw pak je beschermd, zie ik jou naar boven gaan...op zoek naar je verloren auto onder je bed! Ik glimlach...hoe eenvoudig kan het leven ook zijn!

Lieve groet!

Jullie mama 

Herkenning

rust

Begrijpen

zonder woorden

In mijn hoofd...

Dromen leven...

Alles komt goed!

Geloven

ooit!

Door...

zomaar een ontmoeting!

Morgen terug naar het leven van elke dag...terug naar school...

Toen ik jou valies aan het maken was lieve Rowan...bedacht ik mij hoe ontzettend ik je terug zal missen.

Ik weet wel...soms zeggen mensen ...ergens komt hij altijd terug...en dat is zo!

Maar dat neemt niet weg dat ik het steeds weer afscheid nemen me moeilijk valt.

Ik was zo graag gewoon je mama geweest, er altijd geweest wanneer je me nodig had...en elke dag opnieuw je groot zien worden.

Je bent nu nog klein, veel te klein voor mij om je zo vaak aan anderen te moeten toevertrouwen!

Maar ik ben ook dankbaar omdat je er bent, en ik zie hoe je toch steeds weer vooruit gaat...

De tranen van je broertje vanavond....

ze raakten mij!

" Moeten we morgen naar school?" vroeg je, Randall.

Morgen is het opnieuw school ventje. Je begon zo hartverscheurend te huilen...je wilde niet naar school, want dan was Rowan er niet, en je was helemaal alleen in school!

Jij bent nooit alleen Randall...je hebt altijd je broers rondom jou gehad, je groeide op met Rowan naast je...en nu ook je grote broers de lagere school verlaten hebben voel jij je meer dan ooit alleen in school.

Ik begrijp je wel...zeker als ik zie hoe jij en Rowan met elkaar omgaan...dan weet ik hoe ontzettend je hem mist...en 4 jaar is klein om uit te leggen "waarom"

Ik kan je alleen maar troosten met de woorden dat je broertje vrijdag terug is, je tranen afdrogen en je vasthouden tot de tranen stoppen.

Mijn lieve Randall er zijn nog zoveel dingen die jij niet begrijpt...

Roibin en Ranald,

Jullie hebben gewoon genoten van de vakantie!

Niks bijzonder, gewoon thuis zijn...jullie zelf kunnen zijn...

Gek doen met jullie broertjes ( daar zijn jullie goed in)...langer slapen...alles op het gemak...geen moeten "zijn"...

Ik laat jullie...ik luister naar jullie verhalen over "nu" en over de toekomst. Ik hoor jullie lachen met verhalen van vroeger...en besef dat jullie ook tijd achter jullie laten die nooit meer terug komt.

Over tijd gesproken...

Hoewel ik er altijd voor jullie ben...en jullie gewoon zijn dat jullie mama altijd tijd voor jullie heeft...had ik dat deze week minder.

Volgende week examen ...en ik merk hoe ik er meer dan ik zou willen mee bezig ben.

Ik wil het zo graag...dus probeer ik zoveel mogelijk tijd te gebruiken om naar mijn schoolwerk te kijken.

Het is moeilijker dan ik dacht...en ergens zit de angst erin..." wat als ik niet slaag?"

Ik weet het...de wereld zal er niet anders uitzien...ons leven zal er ook niet echt door veranderen...maar toch...ik weet dat ik ontgoocheld zou zijn.

We moeten eerlijk zijn...niemand verliest graag...niet slagen is gelijk aan verliezen...en de ontgoocheling zou niemand meer voelen dan ik.

Gewoon omdat het iets is wat ik heel graag wil....iets dat ik voor mezelf wil bereiken!

We zien wel...

We gaan niet voorlopen op de tijd...ik hoop dat het lukt...en hoop dat ik achteraf gewoon "oef" zal kunnen zeggen...en verder gaan met datgene waar ik aan begonnen ben!

Dromen hebben is mooi...maar dromen verwezenlijken is soms veel werk.

Maar mijn mooiste werk...mijn mooiste droom is nog altijd "jullie...mijn 4 kerels! "...en daar werk ik ook elke dag aan!

Met lieve groet

Jullie mama xxx

Voor het eerst een jaar rond ,dat jij Rowan een volledig jaar op internaat bent.

Wat heb ik daar aan getwijfeld, deed ik er goed aan jouw niet meer naar huis te laten komen halfweg de week?

Ik had al zo vaak om je gehuild, ik miste je wanneer je niet thuis was, en nu zou je een ganse week blijven, dat hadden we zo afgesproken nog voor je startte in school. Nu was het zo dichtbij...

Intussen heb jij je weg gevonden...Spermalie is je tweede thuis geworden!

Meestal heb ik er vrede mee, al zijn er soms nog dagen dat ik je mis...meer dan ik zou willen.

Wat heb je dat goed gedaan schat...toen ik naar de kerstviering kwam kijken!

Je zag er stralend uit, en zo trots! Je handjes sierlijk bewegend bij je dansje...net ervoor keek je naar mij en gebaarde " Kijken mama! Goed! Zie mij!"

Ik kon alleen maar bedenken hoe prachtig ik je vond...hoe ontzettend graag ik je zie!

Nu jij thuis bent hoor ik je kleine broertje samen met je zingen...en ik zie hoe je zijn handjes zet, en moet glimlachen als ik je hoor zeggen " Nee Randall...kijk zo!" Je gaat naast hem staan en plooit zijn handjes in de juiste houding en beweegt samen met hem!

Ik ben reuzetrots op je kereltje...en geniet met volle teugen van jou thuis zijn!

Randall...jij bent zo blij!

Je broer thuis, meer moet dat voor jou niet zijn!

's Morgens kom je altijd vragen " Is het nog vakantie?" Als ik zeg " Ja hoor!" Huppel je naar Rowan en zegt " Rowan, het is nog vakantie! We mogen spelen!"

Ik vind het fijn voor jou,ben blij je zo content te zien...en moet lachen als ik jullie samen zie spelen, of gewoon heel dicht in de zetel zie zitten...soms armen over elkaar...alsof jullie zo zeker zijn dat jullie bij elkaar zijn!

Roibin,

Ben naar je school geweest...al bij al deed je het niet slecht, al kunnen je punten eigenlijk wel beter...sommige vakken zijn eerder zwak!

Maar aan de andere kant heb ik me ook wel boos gemaakt daar op het oudercontact! Ik ben twee keer in je school geweest vooraleer je in te schrijven! Ik heb hen uitvoerig uitgelegd wat jou specifieke probleem was...dan moeten ze je daar als puntje bij paaltje komt niet op afrekenen.

Ik had hen een paar dingen gevraagd toen je daar startte...niemand had ooit gereageerd...en nu werd je daar op afgerekend! Mijn excuses maar daar ga ik niet mee akkoord! Ik heb hen gevraagd of hun autisme vriendelijkheid dan enkel een poster in de hal van de school was?

Ik heb het hen gevraagd vooraleer je daar naar school ging...ik begrijp best dat je niet steeds voor alle leerlingen dit en dat kan doen...maar daarom ben ik ook op voorhand geweest...om hen uit te leggen wat jou probleem was.

O ik word daar zo kwaad van! Als ze willen dat jij net zoals alle anderen doen, en men geen rekening houd met jou problematiek...dan is het voor mij ook water naar de zee dragen! Ik had het ook liever anders gezien...ik had niets liever gehad dan dat jij net als alle anderen was...maar dat is niet zo! Heb ik daar verdriet om? Soms...als ik je sociaal onhandig bezig zie...en je met grote vragende ogen zie kijken...omdat je het niet snapt! Maar meestal heb ik er geen probleem mee, ik heb geleerd hoe ik met je moet omgaan....me niet druk te maken omdat ik soms een ganse dag nauwelijks je stem hoor...gewoon omdat je niks te vertellen hebt, omdat je jezelf soms onzichtbaar maakt! Ik weet dat ik je alleen maar kwaad maak al ik daar veel in tussen kom...je bent wie je bent...je houd niet van verrassingen...de dingen moeten duidelijk zijn, dan doe je al wat men van je verwacht...maar tussen de regels kan jij niet lezen!

Ranald,

Jij deed het zoals verwacht! Schitterend op alle vlaken!

Ik zag hoe trots je was wanneer je klastitularis je prees voor je inzet...voor je schitterende resultaten!

Ik was ook trots op je kerel!

Jij bent wie je bent...en het heeft heel wat tijd gekost om je duidelijk te maken dat jij ook de moeite waard was!

Dat je je eigen weg moet gaan, datgene doen en gaan voor datgene waar jij in gelooft!

Ik denk dat je je weg stilletjes aan vind...en daar ben ik blij om!

Je mag best dromen hebben, en er ook naar streven die waar te maken, zolang je dat doet op een manier waarbij je respect blijft hebben voor de mensen om je heen vind ik dat ok!

Ik denk dat het een fijn gevoel geeft, wanneer je dromen hebt...en je de tijd en de mogelijkheden hebt om die dromen waar te maken!

Niet alles loopt in het leven zoals we dat willen...soms duurt het lang vooraleer je je dromen kan waarmaken.

Soms weten we niet wat we willen met ons leven, of soms spelen heel veel andere dingen mee, waardoor het lijkt alsof je die dromen moet opbergen!

Maar als ze realistisch zijn, dan moet je er voor gaan, en vooral niet opgeven!

Dat is de fout die je mama maakte...ze borg haar dromen op, ze vergat er zelfs door om te leven!

Nu besef ik misschien wel een beetje laat...dat mensen altijd mogen dromen...dromen heeft hoop, en hoop doet leven!

Dus droom ik weer...leef ik weer...en de ene dag lukt dat beter dan de andere...maar nooit opgeven!

Jullie alle vier...zo mooi...allemaal zo anders, maar zo ontzettend mooi!

Droom jullie dromen...voor Rowan en Randall  is dat waarschijnlijk nog " Gaan we echt naar Piet Piraat??" en de dagen tellen voor  het zo ver is.

Voor jullie Roibin en Ranald  zijn jullie dromen anders...ze brengen meer een beeld van wie jullie willen worden.

Ik vind het mooi...het leert me dat elke leeftijd van mijn kinderen mooie kanten heeft...en daar geniet ik elke dag van!

Omdat ik er deelgenoot mag van zijn!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Ik heb altijd een dubbel gevoel als het sneeuwt! Aan de ene kant vind ik het eindeloos mooi...de wereld omhuld in een dekentje!

Jullie snoeten als jullie met de slee in de tuin glijden, sneeuwballen gooien en vreemde sneeuwpoppen maken, ik vind het fantastisch

De achterdeur gaat om de haverklap open omdat jullie iets moeten tonen!

Jullie vuurrode wangen van het spelen in de sneeuw...allemaal dingen die ik mooi vind!

's avonds lijkt het alsof de wereld slaapt, en als ik dan door de sneeuw wandel hoor ik ze kraken onder mijn voeten. 

Maar aan de andere kant...heeft ze ook een keerzijde.

Het is gevaarlijk op de weg...en soms kan je niet anders dan de weg opgaan.

Ik hou er niet van...en toch kan ik niet anders.

Jullie moeten op school geraken...op het werk, er moeten boodschappen gedaan worden...

Ik beperk me tot het strikt noodzakelijke...

Het doet me beseffen hoe snel wij uit ons gewone doen raken. Nog snel even...maar met al die sneeuw gaat niks snel...integendeel...alles gaat tergend langzaam vooruit! Ik denk dat veel mensen zich daar onbewust veel drukker in maken dan in het feit dat er sneeuw valt. We leven nu eenmaal in een wereld waar alles snel moet gaan, alles vooruit moet gaan omdat...we nog zoveel moeten, zoveel willen...

Ik doe dat ook hoor...snel snel...of ik wil nog graag eens naar...maar met dit weer ga ik de weg niet op wanneer dat niet hoeft...omdat ik vind dat we het ook niet moeten zoeken.Voor een keertje kan dat geen kwaad, maar soms ergert het mij ook, en lijk ik gevangen door het weer.

Als jij Rowan morgen op de bus zal stappen naar school zal een onrust zich meester van me maken, ik zal niet gerust zijn, hopend dat je veilig bent aangekomen. Als ik 's middags niks gehoord heb zal ik pas gerust zijn en weten...hij is veilig!

Dat zal ook zo zijn voor jullie Roibin en Ranald, steeds weer ongerust zijn als jullie de weg opgaan en pas gerust zijn als jullie thuis zijn!

Randallke, ik laat jou morgen thuis, net zoals ik vrijdag gedaan heb...jij bent zo vermoeid van dat weer...het lijkt alsof het de energie uit je trekt.

Echt ziek ben je niet...alleen huilerig, je kan weinig hebben...de koude doet je pijn zeg je...ik weet het niet, soms maak ik me zorgen om je, als dit blijft aanhouden dan zal ik je toch voor alle zekerheid eens laten nazien!

Dus sneeuw...het geeft me een dubbel gevoel!

Rowan,

Nog even...3 keer slapen, en dan komt mama naar je school! Je kijkt er naar uit, het zal en moet opnieuw een verrassing zijn!

Donderdagavond breng ik je mee naar huis...je wil zo graag eens met de auto naar huis, je kijkt er zo naar uit!

Vandaar dat jij vrijdag thuis mag blijven...de ganse dag!

's avonds is er feest bij oma...maar bij ons worden geen cadeautjes gegeven met kerstmis...nooit geweest!

Kerstmis was een christelijk feest, een familiefeest...daar hoorden geen cadeautjes bij!

Met nieuwjaar wel...maar dat is nog een klein beetje langer slapen...maar daar tellen we pas naar af vanaf nieuwjaar. Anders kan jij helemaal niet meer volgen.

Ik ben ook niet de persoon die de kerk platloopt...omdat ik een beetje moeite heb met het instituut de kerk. Maar ik vertel jullie wel uit de bijbel, zoals nu...het kerstverhaal! Ik wil dat jullie die verhalen kennen...het zijn mooie verhalen...je kunt er heel wat uit leren! 

Ik geloof niet in het instituut "de kerk" maar ik geloof wel...ik geloof dat alles een reden heeft, ik geloof dat er iets is die wij als simpel mens niet kunnen vatten, ik geloof dat er een God is, dat er een leven is na de dood...ik geloof dat "God" het best goed met ons voor heeft, maar dat wij het niet altijd kunnen begrijpen, en dat zelfs God niet alles in de hand heeft!

Ik denk niet dat hij oorlog wil, of enge ziekten, of kinderen die sterven, of...ik geloof dat het ooit allemaal duidelijk wordt.

Ik weet niet hoe jullie dat later zullen ervaren...dat is jullie keuze...maar in tussentijd lezen wij voor het ogenblik het kerstverhaal...en vrijdag is het dus feest!

Omdat het feest op een vrijdag valt, is er een lang weekend, en dan begint het genieten van een weekje vakantie!

Jullie allemaal thuis...het zal druk maar gezellig zijn!

Al zal jullie mama zo nu en dan wel eens moeten uitzoeken wanneer ze ook eens naar haar schoolwerk zal kijken.

Het is best zwaar...de opleiding heus niet te onderschatten, in combinatie met iedereen thuis...behalve jullie papa...zal dat vast wel eens voor spannende momenten zorgen!

We zien wel...eerst nog een weekje school, voor jullie Roibin en Ranald, nog een halve dag! Maar er zijn een paar dingen die ik nog wil gedaan hebben voor de vakantie begint, dus zal het best druk zijn!

Maar dan kan het genieten van een heerlijk weekje beginnen!

Lieve groet

Jullie mama xxx

De kerstboom staat, overal waar ik kom klinkt kerstmuziek, en alles ademt kerstfeest uit, en toch...

lijkt het alsof ik er geen deelgenoot van ben.

Misschien wel omdat ik voor het ogenblik mezelf voorbij loop.

Zoveel dingen die nog moeten gedaan worden...en ik lijk niet vooruit te komen.

Het zijn examens!

Voor jou Ranald is het de eerste keer dat je echt in een examen systeem  zit.

Ik merk je gedrevenheid, je wil slagen...en je wil het goed doen.! Ik kijk uit naar je resultaten...al weet je dat punten niet datgene zijn waar ik belang aan hecht.Maar ik gun je het gevoel van voldoening!

Als jij blij bent dan zal ik dat ook zijn!

Ik hoop dat leerkrachten je enthousiasme herkennen, en zij net datzelfde kind zien die ik ken! Een lieve kerel, gedreven voor datgene wat hij wil bereiken.

Roibin,

Jij hebt niet echt een examen periode, jou systeem is eerder verdeeld over het jaar.

Maar toch hoop ik als ik naar school ga dat zij net als ik gemerkt hebben dat je je weg stilletjes aan gevonden hebt.

Je bent rustiger, aangenamer ook!

Ligt het aan het feit dat jij ook voor het eerst in je jonge leventje verliefd bent?

Maar ik geniet eindeloos van je!

Ik zie je glimlachen...zomaar!

Het lijkt alsof je de hele wereld wil vertellen dat je blij bent!

Ik gun het je van harte jongen! Verlieft zijn is mooi, het doet mensen stralen...het maakt mensen heel gewoon blij met simpele dingen!

Ik weet het, verlieft zijn kan ook pijn doen, en het kan mensen eindeloos verdrietig maken! Maar alles heeft twee kanten, en hoe dan ook...je leert er altijd uit!

Je mama is van oordeel dat je moet genieten van het nu...van elk moment dat je gegeven is om blij te zijn!

Wat erachter komt dat zijn zorgen voor later!

Nu laat ik jou glimlachen zonder reden, geniet ik van je vrolijkheid...en ben je dankbaar omdat je zoveel met me deelt!

Als later de tranen komen dan is dat maar zo...dan zal ik er evengoed zijn om ze te helpen drogen!

Verliefd zijn, verliefd worden...het hoort bij het leven met al zijn facetten, net zoals de liefde die over blijkt te gaan. Dat kan je niet tegenhouden, het gebeurd gewoon, daar moet je net zo goed leren mee omgaan als met de rest!

Geniet ervan jongen, het maakt je mooi, het maakt je kwetsbaar...maar het doet mij beseffen dat je echt groot wordt, en dat er steeds meer deuren voor je opengaan...je steeds weer een weg neemt waarin ik besef dat ik je altijd, steeds weer een klein beetje loslaat...omdat je steeds weer mensen ontmoet die met je meegaan! Sommige zullen dat voor even doen, anderen zullen hun hele leven bij je blijven...soms op de achtergrond, maar ze zullen er zijn! Zolang ik je mama ben zal ik één van hen zijn!

Lieve Rowan,

Ik mis je ontzettend!

Ik zal zo blij zijn dat je weer even voor een tijdje thuis bent!

Vorige week bericht gekregen dat je een zwaarder apparaatje krijgt aan je linkeroor.

Blijkbaar gaat je gehoor toch stilletjes achteruit! Het geeft me zo'n dubbel gevoel...is doof worden of doof zijn erg?

Voor mij zal jij nooit minder zijn, maar ik weet dat het allemaal nog een stuk moeilijker voor jou zal worden om je plaatsje te vinden in onze maatschappij! Je hebt niet enkel je slechthorendheid die je parten speelt...steeds meer merk ik dat je ook op andere gebieden achterloopt en het steeds moeilijker krijgt.

Maar jouw vrolijkheid lijd er niet onder. Ik bewonder je ventje...voor mij ben jij een superkereltje!

Weet je , toen je zondagmorgen naar me toe kwam en zei " kijk mama, mijn oor...het is allemaal bloed"

Ik schrok me wezenloos. Het bloed liep zomaar uit je rechteroortje, maar jij huilde niet, was zelfs niet vervelend...ik had je niet één keer horen klagen!

De dokter begrijpt ook niet hoe het komt dat jij daar nooit iets van zegt...volgens haar is het omdat die pijn voor jou zo herkenbaar is...je bent het gewoon!

Ik moet daar vaak aan denken als ik geplaagd door één of ander kwaaltje voel hoe vervelend ik dan kan zijn...omdat ik dan gewoon met rust gelaten wil worden...omdat pijn mij een vervelend mens maakt.

Maar jij ...klaagt nooit!

Nog 7 keer slapen schat, en dan ben jij terug thuis voor een hopelijk fijne vakantie!

Ik zal gewoon genieten van jou aanwezigheid...weten dat je in mijn buurt bent, dat heeft mij rust!

Randall,

Ook voor jou nog 7 keer slapen en je speelkameraadtje is er weer om veel veel te spelen!

Ik weet hoe je hem mist.

Zeker nu wanneer je naar school gaat en je beseft dat je broers er niet meer zijn om je te troosten wanneer je je even alleen voelt.

Je huilt meer dan vroeger om naar school te gaan.

Je lijkt nog zo klein, en ik moet toegeven dat ik het best moeilijk vind jou zo huilend achter te laten.

Je bent de jongste van 4...je hebt altijd gezelschap, jij bent nooit alleen.

Nog even en dan komt hopelijk terug een beetje rust voor ieder van ons, want ik voel wel hoe ik er nood aan heb.

Ik wil bewust met jullie bezig zijn, want voor je het beseft zijn jullie groot.

Ik wil jullie niet als zand tussen mijn vingers laten wegglijden...om ooit te beseffen dat jullie weg zijn...en jullie eigen leven leiden, zonder dat ik daar nog deelgenoot van ben.

Niet dat jullie niet jullie eigen weg mogen gaan, zeker wel...dat moet ook, maar alles op zijn tijd!

Nu er weer een periode is waar om ons heen zoveel kinderen geboren worden, bedenk ik mij steeds weer dat ik van jullie klein zijn, pasgeboren zijn zoveel gemist heb.

Omdat ik bang was, en ergens steeds dacht...dat we maar vlug zoveel tijd verder zijn. Steeds weer keek ik uit naar...maar besefte soms te weinig dat het hier en nu is die van belang is.

Tijd kan je niet inhalen, je kan ze wel goedmaken!

Ik doe mijn best, ik slaag er niet altijd even goed in...maar als ik naar jullie kijk, jullie zie genieten, blij zijn...als jullie 's avonds nog even bij me komen om te vertellen, jullie armen om me heen...dan weet ik : Als mens heb ik het niet altijd goed gedaan, heb best wat fouten gemaakt,maak er nog steeds...maar ik weet dat ik al altijd van jullie gehouden heb, en altijd alles gedaan heb om gelukkige kinderen van jullie te maken...want dat zijn jullie...kinderen die lachen en spelen, die volgens mijn inziens gelukkig zijn. Verbeter mij, als ik het mis heb!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Volgens mij het enige echte kinderfeest! 

Dan maak ik dat we het weekend niet volplannen...zodat jullie kunnen spelen en genieten!

Er zijn zo vaak feesten in het jaar, maar eigenlijk nooit een feest voor jullie! Kerstmis, Nieuwjaar, pasen,...we gaan op familiebezoek...we komen allemaal samen...maar ik vraag me af of jullie dat zo leuk vinden?

Aan tafel zitten, voor jullie vast eindeloos lang...

Maar Sinterklaas...dat begint al de avond voordien.

Brieven schrijven, schoentjes zetten, liedjes zingen...en dan vol verwachting gaan slapen!

Wat zou de sint brengen?

' s morgens staat de tafel feestelijk gedekt, jullie schoentjes vol lekkers, en dan kijken wat hij bracht!

Die vrolijke snoeten van jullie...de vele oooch en aaa, jullie opgewonden stemmetjes " kijk mama...kijk!"

Misschien ben ik wat sentimenteel, maar ik geniet er eindeloos van!

Niet dat jullie overladen worden met speelgoed...dat hoeft niet...maar ik probeer er altijd voor te zorgen dat het iets is waar jullie blij zullen mee zijn!

Rowan,

Jij kreeg je cd spelertje met een liedjesboek!

Ik heb jou eindeloos horen zingen in het weekend!

Met je handjes meezingend...dat was heerlijk om te zien!

Je broertje Randall vrolijk meedansend op de muziek!

Blij om jou zo gelukkig te zien!

Randall,

Jouw auto's van cars...ze maken jou steeds weer blij!

Het ganse huis rij jij er mee rond...het verveeld je nooit!

Je " Dank je wel sinterklaas!" en dan een gans repertoire aan sintliedjes lieten mij weten dat je blij was!

Ranald,

Zelf jullie die al groot zijn krijgen nog steeds een verrassing.

Jij bent altijd blij met een boek!

Je leest graag 's avonds voor het slapengaan.

Ik ben daar blij om, het verruimd je kijk op de wereld!

Roibin,

Jij had het niet verwacht!

Vorige week was ik zo boos om wat gebeurd was,dat je het eigenlijk zelf wel besefte dat je verkeerd geweest was.

Je vond zelf dat je het eigenlijk niet verdiende...maar ik heb je toch een nieuwe koptelefoon gegeven.

Je was er blij mee...en ik kreeg een welgemeende " dankjewel mama"

Ik heb je verteld dat ik het waardeerde dat je je best deed, dat je je aan de afspraken hield!

Je bent heel hard geschrokken, en je beseft volgens mij erg goed dat je iets verkeerd gedaan hebt.

Ik zie hoe je veranderd...heel vreemd, maar ik kan aan jou zien met wie je vaak optrekt.

Gewoon omdat je hen op een bepaalde manier nadoet!

Je weet waarom je broer zo vaak in je buurt blijft, en ik merk hoe jullie de laatste dagen lachend samen thuiskomen!

Het maakt me blij, ik kruis mij vingers...en hoop dat we een nieuwe weg zijn ingeslagen.

Het was een heerlijk weekend...gewoon omdat er zo weinig moest!

Omdat ik alle tijd voor jullie gelaten heb...omdat het jullie feest was!

Lieve kerels, lieve kabouters...dank jullie wel om jullie vreugde, jullie dankbaarheid om zoveel kleine dingen...dat maakt dat ik alles wat ik ooit voor jullie gedaan heb, en nog zal doen...het allemaal meer dan de moeite waard maakt!

Rowan,

Ik zal je missen morgen...en al de andere dagen van de week, maar je lach van dit weekend zal me dankbaar achterom laten kijken...en doen uitkijken naar vrijdag...dan ben je thuis!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Geen tijd?

Ergens wel een beetje..het was hier druk, drukker dan anders...en ik was ook moe!

Ligt het aan het weer? Misschien wel, maar er zijn ook zoveel dingen die meer energie uit mij zuigen dan ik zou willen.

Roibin,

Hoewel ik nog altijd blij ben dat je dicht bij huis naar school gaat, ik blij ben met je school...die toch ook de nodige zorg in jou steekt...en blij ben dat ik je niet meer zo vaak moet missen dan vorig jaar, vraagt het ook de nodige zorg.

Vooraleer het voor jou duidelijk was wat men van jou verwachte...vroeg het van beide kanten geduld.

's Avonds kan ik niet anders dan tijd voor je uittrekken, om samen je boekentas klaar te maken, na te gaan wat van jou verwacht wordt voor de dag nadien.

Maar dat vind ik allemaal niet zo erg...het vraagt wat extra tijd, dat wel, maar het is niks vergeleken met de problemen die je hebt.

Jij snapt de regels niet!

Hoewel ik niet van plan ben om hier op dit blog alles te vertellen...omdat ik respect  voor je heb.

Maar je doet zonder nadenken wat men je vraagt...soms is dat goed...maar soms laat men je dingen doen die helemaal niet kunnen.

Woedend was ik vorige week, en zo ontzettend verdrietig om wat men je had laten doen, en jij begreep het niet!

Je keek me met grote, verdrietige ogen aan en zei " maar hij is mijn vriend...hij vroeg het me gewoon!"

Dat is je grote probleem...wie vertrouwd voor je is...vertrouw jij zonder meer, en je gaat er van uit dat zij het goed met je voor hebben.

Maar dat is niet altijd zo...en dat is zo moeilijk om jou uit te leggen!

Hoe vaak heb ik al niet gezegd tegen al wie jou begeleide " Het is niet het 10 keer zeggen waar zijn kleren liggen, of het uitdrukkelijk zeggen hoe hij de tafel moet afruimen ( Jij zet alles op het aanrecht, als ik niet zeg dat de afwas in de vaatwas moet, de toespijs in de kast, en je dan nat en droog de tafel moet afvegen...)

Maar het is zijn niet snappen hoe de sociale regels in elkaar zitten. Hij weet perfect wat mag en niet mag...maar hij snapt niet dat wanneer een vertrouwd iemand hem iets vraagt wat niet mag, die regel nog steeds van toepassing is! Daar...dat is mijn grote angst voor jou Roibin!

Ik kan niet steeds naast je lopen...ik ben er niet altijd om je te beschermen tegen alles wat er mis kan gaan.

Ik zou niks liever willen...maar ik kan alleen maar datgene voor je doen wat in mijn mogelijkheden ligt.

Ik merk dus dat ondanks alles wat ik doe, ik je niet kan beschermen tegen al het slechte in de wereld. Niemand kan dat, en dat frustreert me, dat maakt me boos uit onmacht...dat doet me pijn tot in het diepst van mijn hart! Zien dat er mensen zijn die ergens misbruik maken van jou zwakheid...jou naief  zijn ...jij denkt nog steeds dat iedereen het beste met je voor heeft...maar soms is dat niet zo...en dan jou zo hulpeloos zien...dat raakt me!

Ik hoop dat je eruit geleerd hebt...en beseft dat niet alles is wat het lijkt!

Mijn lieve Roibin, ik wens je mensen op je weg...die met je meegaan en jou tonen hoe de wereld in elkaar zit, die wanneer ik er niet ben jou beschermen tegen zij die het niet goed met je voor hebben, of zij die net als jij niet op kunnen tegen de druk.

Puber zijn, het is niet makkelijk...jullie zijn meer nog dan wij vroeger omringt met een maatschappij die zo ontzettend veel van jullie verwacht...waardoor men soms vergeet dat jullie eigenlijk nog kinderen zijn!

Ranald,

Jij hebt je ontpopt als de grote broer!

Je bent jonger dan Roibin, maar ik merk in zoveel dingen dat je voor hem zorgt.

Je stuurt hem daar waar hij de weg kwijtraakt.

Ik ben er je dankbaar voor jongen!

Hoe jong jij ook nog bent...je weet en voelt perfect aan dat je mama niet steeds bij je broer kan zijn...gewoon omdat jullie ook jullie eigen leven hebben...een deeltje waar ik niet kan en mag bijhoren.

Ik kan niet tussen jullie vrienden rondhangen, ik kan niet in de school bij jullie rondlopen...dat is is een wereld waar ik buiten sta...maar jij Ranald loopt daar naast je broer...omdat hij meer dan hij zelf beseft een hand nodig heeft die hem leid.

Na wat er gebeurd was, kwam jij naast me zitten...legde je arm over mijn schouder en zei " maak je geen zorgen mama, ik zorg ook voor hem!"

Ik wou dat je dat niet hoefde te doen, jij mag net als je broer kind zijn, en toch weet ik dat ik ook ergens niet anders kan dan blij zijn omdat jij je om je broer ontfermt.

Maar je bent nog altijd een kind, groot aan het worden, zelf worstelend met zoveel dingen die anders zijn!

Maar jij bent sterk...je hebt een ongelooflijk sterk karakter...en ik bewonder dat in je...maar weet dat ik je nooit meer wil vragen dan wat jij kunt dragen.

Dus ventje...je mag jezelf niet uit het oog verliezen...jullie zijn broers, en als jullie daarnaast ook nog echt vrienden kunnen zijn is dat fantastisch...daar zullen jullie samen sterker van worden..want vriendschap kan je verliezen...broers zullen jullie altijd zijn!

Randalleke,

De laatste tijd huil je vaak in school...je mist je broer Rowan!

" Rowan moet komen!" Je zegt het zo vaak...waardoor ik weet dat jij hem mist als hij er niet is!

Maar jullie spelen dan ook zo vaak samen.

Vandaag liepen jullie met een zelfgemaakte toeter door het huis, luidskeel zingend!

Of jullie spelen ridder en draak...of Cars...jullie spelen de dag door!

Ik kan geloven dat jij je broer mist, ik mis hem ook!

Zeker nu we hem maar één keer per week kunnen bellen...lijkt de week dubbel zo lang te duren.

Je beseft meer en meer dat Rowan komt en gaat!

Mijn kleine kabouter...ik wou soms ook dat alles anders liep...maar we kunnen nu eenmaal niet altijd kiezen in het leven.

Dank je wel voor je vele zoentjes, je armpjes om me heen, je knuffels...gewoon omdat je er bent...en ik je heel gewoon mag graag zien!

Rowan,

De weken gaan traag en snel tegelijk!

Als ik achteromkijk schrik ik dat de tijd zo snel gaat. Als ik vooruit kijk gaat de tijd traag voorbij omdat ik wacht!

Wacht tot jij thuiskomt...en je weer een deel van ons gezin bent.

Soms vraag ik me af wat je aan het doen bent.

Speel je, lach je, of ben je bang, ben je verdrietig?

Ik weet dat niet...en dat maakt dat het me soms verdrietig maakt.

Omdat ik er wil zijn om je te troosten, ik je wil knuffelen voor je gaat slapen...

De laatste tijd merk ik hoe groot je aan het worden bent. Het lijkt wel alsof je de laatste tijd vlugger groeit.

Mijn lieve vrolijke Rowan...altijd lachen...altijd blij...het is niet lang meer en dan is het vakantie...weer even gewoon thuis...en vreemd, maar meer nog dan anders kijk ik daar naar uit!

Even rust, even alles gewoon laten voorbij gaan op ons eigen tempo!

Ik heb het nodig!

Mijn lieve Roibin, Ranald, Rowan en Randall...mijn grote vreugde, mijn trots, mijn grote liefdes...jullie zijn ook voor een deel mijn zorgen en verdriet...maar nooit mijn last!

Lieve groet

Jullie mama xxx

 

Roibin,

Jij was zo rustig deze week...ik had de indruk dat je genoot van de extra tijd dat ik met je kon doorbrengen.

Je broer was op vakantie, en aangezien hij niet het kind is die graag naar enge films kijkt, hebben we een film gehuurd die jij graag ziet!

Je vind griezelfilms grappig! Dit ligt zo ver van je leefwereld dat je enge beesten niet eens eng vind...maar eerder grappig!

Met jou commentaar op de achtergrond was het helemaal anders om daar naar te kijken, achter alles wat je ziet vertel je iets waardoor je laat blijken dat alles nep is. Raar dat je daar zo kan naar kijken...en in het echte leven zo moeilijk ziet wat echt is en wat niet!

Maar we hebben veel gelachen deze week, en jij hebt heerlijk gespeeld met je broertjes...blij om je terug te zien zoals ik je ken!

Ranald,

Jij was met je pepe op vakantie...en wat heb je genoten!

Ik zag je stralen als je thuiskwam.

Je vond het allemaal super, en je vertelde aan één stuk door...en je lachte!

's Avonds toen het tijd was om te slapen, kwam je toch nog even op mijn bed zitten en het was lachen, gieren,brullen samen met je broer!

Ik vond het schitterend!

Rowan,

Jij was thuis! Gewoon thuis...niet meer dan dat!

Je speelde, en lachte...en danste met je broertje door de kamer!

Gekke bekken trekken...spelletjes spelen...en soms naar een film kijken!

Het was je allemaal eender, zolang je maar gewoon thuis kon zijn!

Geen probleem hoor...ik was blij dat je er was!

Randall,

Samen met Rowan...meer moet dat voor jou niet zijn!

's Avonds vond ik je slapend in hetzelfde bed van je broer!

Je kruipt gewoon bij hem...en ik vind dat zo hartverwarmend, zo mooi om te zien hoe jullie daar met jullie armpjes om elkaar heen liggen te slapen!

's Morgens werd ik meestal door jullie gewekt...niet omdat jullie zoveel lawaai maakten, maar eigenlijk was ik al wakker, maar toen kwamen jullie mijn kamer binnen...met jullie dekentjes onder jullie arm en kwamen dat over me heen leggen, en kwamen jullie naast me zitten en praten met elkaar zo gewoon naast mij! Ik genoot daar wel van!

Morgen is het terug haast en vliegwerk om iedereen naar school te krijgen op tijd!

Jammer, maar het zijn kleine fijne momenten die me doen glimlachen als ik achterom kijk, en dat is waardevol!

Dit weekend naar zee geweest, samen met mijn moeder...het was lang, heel lang geleden dat ik nog eens zonder jullie ergens geweest ben.

Ik heb genoten van de rust, de stilte, het niets hoeven...het wandelen... Maar ik heb jullie ook gemist hoor, maar ik wist dat jullie in goede handen waren, jullie papa zorgde voor jullie!

"1 Keer slapen mama" zei je Rowan...jij moet 1 keer slapen en dan ben je terug!

Eigenlijk was het niet zo lang, ben zaterdag vertrokken, en zondag was ik al terug...maar het was genoeg om even de batterij op te laden!

Morgen begint de school opnieuw...maar ik denk dat jullie elk op jullie eigen manier genoten hebben van de vakantie...dat heeft me een gerust gevoel...dat maakt me blij.

Roibin ik geloof nog steeds dat jij het kunt...en dat morgen de eerste dag van een nieuw begin is...in de vakantie hebben we gewerkt aan een systeem zodat binnen de school alles voor jou overzichtelijk wordt...!

Het komt allemaal wel goed...en woensdag Rowan kom jij terug naar huis...het is maar 2 keer slapen...

De tijd vliegt!

Lieve groet

Jullie mama

xxx

De dag , de avond dat ik meestal tijd maak om te schrijven.

Lieve Rowan,

Jij bent thuis...eindelijk vakantie!

Ik geniet van het weten dat je 's morgens ook aan de ontbijttafel zit, dat je tijdens de dag gewoon aanwezig bent, ik hoor je, ik zie je, en zo nu en dan kom jij me knuffelen! Wat mis ik dat wanneer je naar school bent!

Donderdag ben ik in je school geweest, omdat we uitgenodigd waren voor een etentje...de juf kookte...en jullie waren fantastische obers!

Wat was ik ontroerd toen ik je snoetje zag, je jezelf hoorde voorstellen, de fierheid waarmee je mij naar mijn stoel begeleide...je handje die toch even over mijn hand wreef, je lachje...ik was  ongelooflijk blij om je zo te zien, en ik was trots op je! Ik kan geen woorden vinden om jou te vertellen hoe oneindig graag ik je zie!

Iemand zei onlangs tegen mij " mijn moeder, daar kan niemand aan tippen" Ik antwoordde" mijn kinderen...daar kan niemand aan tippen!"

Ik zal nooit van iemand houden zoals ik van jullie hou, ik zal niemand meer liefhebben dan dat ik jullie liefheb...en niemand zal ooit zoveel kansen krijgen dan dat ik jullie geef...want die zijn er steeds weer...jullie mogen boos zijn, jullie mogen zich soms al eens misdragen, jullie mogen jullie rug naar me toedraaien...toch blijf ik van jullie houden...en kom ik terug, en komen jullie terug...niemand zal ooit aan jullie kunnen tippen!

Lieve Randall,

Je speelkameraatje is terug...en dat hebben we hier al geweten!

Jullie spelen en lachen en roepen dat het soms grappig, soms pijnlijk is voor mijn oren!

Alleen jou broer wil voor jou zorgen...hij doet jouw jas aan, troost je als je weent, hij wil je soms zelfs ronddragen...maar jij vind dat niet altijd even leuk. Het is wel mooi om de goede bedoelingen van je broer te zien...maar ik merk dus ook dat je groot wordt...en meer en meer de dingen zelf wil doen!Het is niet erg hoor, voor alles is er een tijd!

Ranald,

Mijn ventje, mijn kerel!

Je bent een weekje op vakantie met je pepe...wat keek je daar naar uit!

Ik hoop dat het een fijne week wordt, waar je zal genieten van alles wat je beleefd!

Je hebt het verdiend!

Ik ben naar het oudercontact van de school geweest...ik ben trots op je vent!

Je doet je best! Je bent ijverig en enthousiast...je kent je eigen beperkingen en werkt eraan! Dat vind ik schitterend!

Alhoewel je punten meer dan behoorlijk zijn, is dat voor mij van minder groot belang!

Veel belangrijker vind ik hoe je bent, hoe je overkomt! Je attitude...vind ik minstens, zoniet nog belangrijker dan die punten...punten zeggen niet alles over wie iemand is!

Ik was best trots toen ze  jou een aangename, hardwerkende, en lieve jongen noemden! Want dat ben je...ze zagen jou goede kanten...en dat vind ik schitterend!

Geniet van jou vakantie schat! Ik denk aan je, maar ik gun het jou van harte!

En dan...

Mijn Roibin,

Ik ben ook naar het oudercontact geweest van jou.

Ik had niet verwacht dat jij op 4 weken tijd al die leerstof waar je klasgenoten ,al een jaar van achter de rug hebben, had ingehaald.

Ik vind dat men je ook de nodige tijd moet gunnen...,ik maak er mij niet druk in!

Je algemene vakken waren goed tot zeer goed, en waar ik helemaal niet van versteld sta, maar best trots op ben is dat jij ontzettend goed bent in met dieren omgaan! Het lijkt soms alsof ze jou verstaan, en jij hen...misschien omdat jullie een taal spreken dat velen niet verstaan!

Maar wat me verdriet deed was te horen dat jij niet weet hoe je met mensen moet omgaan, je copieert het gedrag van zij die het meest lawaai maken...en dat is niet altijd het juiste gedrag! 

Thuis heb ik met je gepraat, ik heb me zelfs boos op je gemaakt...maar ik sloot het gesprek af met de woorden dat ik in je geloof! Dat ik weet dat jij het kan...dat ik erop vertrouw dat jij jezelf kan en mag zijn! Je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent om respect te krijgen!

Jij snapt het niet dat ze je dingen laten doen...om er soms zelf beter van te worden!

Dat is zo moeilijk om jou uit te leggen! Je bent zo een fantastisch kind...aub laat dat verdwijnen!

Ik zag de wanhoop in je ogen...je begrijpt het niet...je weet niet hoe je moet zijn! Het doet me denken aan die keren dat ik je voor de spiegel zag staan, en jij druk bezig was jezelf een houding te geven! Dat ben jij...en het doet zo ontzettend veel pijn te zien dat jij dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn moet leren...je keek eerst naar filmpjes...en dan liep je zoals de personen waarvan jij dacht dat ze het goed deden! 

Je kwam naar me toe en sloeg je armen om me heen en zei " het spijt me mama!"

Mijn lieve lieve Roibin, wat is het leven moeilijk voor je, zowiezo  is het niet makkelijk om een puber te zijn...maar als je niet weet wat ze van je verwachten...is volgens mij de verwarring nog zoveel groter!

Maar zolang ik je mama ben, zal ik alles doen om zoveel mogelijk naast je te lopen, om je vast te houden wanneer je dreigt te vallen!

Ik geloof in jou...en ik weet zeker...de weg zal niet makkelijk zijn, maar samen komen we er wel!

Met al mijn liefde!

Jullie mama xxx

Gewoon, omdat het hier rustig is...en ik tijd heb.

Onlangs Roibin kwam je bij me zitten en vroeg " mama, wat is eigenlijk vertrouwen? Hoe weet je dat je iemand kunt vertrouwen?

Tjonge...dat was een moeilijke vraag, ik moest daar wel even over nadenken.

Vertrouwen...dat is wanneer je er vanuit gaat dat mensen het goed met je voorhebben...dat zij nooit iets zullen doen waarmee ze je kwaad berokkenen, je pijn zullen doen...

Als je mensen iets vertelt in vertrouwen, zelfs al zijn ze het er niet mee eens, dan zullen zij je mening, je gevoel toch respecteren, en dat niet tegen je gebruiken.

Ik denk dat het zoiets is...mensen bij wie je jezelf mag zijn, je aanvaarden zoals je bent...en je in je waarde laten.

Maar hoe weet je dat nu? Ik denk dat je dat nooit echt weet...je vertrouwd er gewoon op dat je gevoel je niet in de steek laat.

Dat is vertrouwen hebben in jezelf...

Mensen kennen...vrienden hebben is niet altijd een reden dat je hen kunt vertrouwen...maar dat is het leven...Je zal mensen ontmoeten waarvan je denkt dat je hen kan vertrouwen...dat zij naar je verdriet, je angsten, je boosheid, verontwaardiging of zelfs je blijheid zullen luisteren...zonder dat zij ook de nood hebben om het aan anderen te vertellen...zodat datgene wat je wel wil vertellen, delen ( soms is dat nodig) niet met de hele wereld gedeeld wordt.

Je stelt best moeilijke vragen...ik vraag me af als ik  zo oud was als jij of ik mij dan ook dergelijke vragen stelde.

Ik weet het niet meer...

Misschien wel, misschien ook niet...ergens hebben we allemaal mensen nodig die we kunnen vertrouwen...maar wanneer je hen wel of niet kunt vertrouwen? Dat is een leerproces...we leren het uit ervaring! Jullie mama is eerder een wantrouwig iemand...ik geloof niet altijd in de oprechtheid van de mensen...daarom heb ik geleerd heel vaak te zwijgen. 

Ik zeg jullie vaak dat jullie niet alleen moeten luisteren naar mensen, maar ook kijken!  Dat is omdat het soms meer zegt over mensen dan je zou denken. Woorden zijn maar woorden...ik hoef jullie niet elke dag te vertellen dat ik jullie graag zie, en jullie zeggen dat ook niet steeds. Maar jullie armen om me heen, de vluchtige zoen...zomaar...vertelt wel dat ik jullie graag zie en omgekeerd. Als jullie durven toegeven dat jullie fouten maken, dan is dat omdat jullie mij vertrouwen...weten dat... maar omgekeerd is het ook zo...soms maakt jullie mama ook fouten en dat  tegen jullie durven toegeven is omdat ik weet dat ik zelfs daardoor jullie liefde niet verlies. Dat is volgens mij vertrouwen!

Als ik naar jullie luister en kijk dan besef ik dat groot worden meer is dan groeien.

Het is best een moeilijke en soms lastige weg. Als ik terug kijk op mijn eigen leven dan merk ik hoe ik steeds weer dromen en verwachtingen bijstel.Leven is steeds weer keuze's maken...en soms zijn die keuze's verkeerd, andere keren staan we er niet eens bij stil omdat we het vanzelfsprekend vinden dat alles loopt zoals het hoort.Andere keren maken we tegen onze wil in keuze's...gewoon omdat we het leven niet altijd in de hand hebben.

Maar het feit dat jullie dergelijke vragen stellen wijst er volgens mij op dat jullie nadenken over wat jullie horen en zien.

Dat maakt me blij...

Ik hecht geen belang aan rijkdom of status, maar ik hecht heel veel belang aan hoe jullie in de wereld staan. 

Denken jullie na over wat goed is en wat verkeerd, kunnen jullie fouten toegeven en vergeven?  Kunnen jullie voor jullie zelf opkomen? Of lopen jullie mee met de kudde uit gemakzucht? Ik wil dat jullie mensen worden die oog hebben voor wat er in de wereld gebeurd, die evenveel waarde hechten aan een kleinigheid uit het hart gegeven...dan een grote omslag omdat ze het toch niet missen. Ik wil dat jullie mensen graag zien om wie ze zijn, niet om wat ze hebben. Ik wil dat jullie mensen niet veroordelen  nog voor jullie hen ooit leerde kennen! Ik wil dat jullie weten en beseffen dat het leven kostbaar is, hou het altijd met beide handen vast! Vraag hulp als het lastig word om dragen...trots is mooi....maar niet altijd! 

Ik wil dat jullie in jezelf geloven, maar weten waar jullie grenzen zijn! Ik wil dat jullie mogen worden wie jullie willen worden! Dan weet ik dat ik een goede moeder voor jullie geweest ben.

Als jullie op anderen neerkijken...hen veroordelen zonder meer...altijd succes nastreven, en geen rekening houd met anderen, geen kritiek kunnen aanvaarden zonder boos te worden, altijd en steeds jullie zelf op het voorplan zetten...omdat jullie zichzelf zo belangrijk vinden...dan zal ik mijn hoofd buigen van schaamte...want dan zal ik weten dat ik gefaald heb!

Maar ik heb er alle vertrouwen in ...

Alleen de tijd zal er een antwoord op geven...met tijd!

Lieve groet

Jullie mama xxx 

Lieve Rowan...

Jij was jarig!!

Je was niet thuis, en toch had ik het gevoel dat je zo dichtbij was.

De ganse dag stond in teken van jou! Zelfs zonder de slingers, de taart en zoveel andere kleine dingetjes die laten weten dat iemand jarig is!

's morgens werd ik wakker en dacht aan je! Ik maakte mij een beeld van hoe jou ochtend er nu zou uitzien.

Ik keek naar de klok en werd heen en weer geslingerd tussen " wat zou hij nu doen?...en 6 jaar geleden" Heel vreemd!

Maar in tegenstelling tot zoveel tijd geleden maakte het mij niet verdrietig...de dankbaarheid om wie je nu was deed me steeds weer glimlachen!

Van school uit hebben ze me 's morgens gebeld om te vertellen hoe jou ochtend verlopen was...en wat er nog op het programma stond!

Het was hartverwarmend! Omdat ik het gevoel had dat ik op deze bijzondere dag heel weinig voor je kon doen, had ik gevraagd of mensen jou een kaartje konden sturen.

Wat was jij blij met al die kaartjes! 's Avonds had ik jou aan de telefoon, en je dankbaarheid, je vrolijkheid, je enthousiasme om deze schitterende dag deed ook mij rust vinden!

Hoe ver ik ook van je was...ik had het gevoel dicht bij je te zijn...deel uit te maken van jou dag! Dank je wel aan al die mensen die jou een kaartje stuurden, of een tekening! Ze hebben ook mijn hart geraakt!

Vandaag was er jou feestje met de tante's en nonkels,  je meme's en pepe er zijn zelfs zomaar vrienden langs gekomen!

Je vond het allemaal even spannend...was blij en trots...je was gewoon een jongetje van 6!

6 Jaar al, en ik heb nog nooit een minuut spijt van je gehad...ik kijk naar jou, en denk " mijn lieve lieve Rowan...wat zie ik jou graag!

Randall,

Jij zong donderdag van "Lang zal hij leven!", je klapte in je handjes en riep luid " gelukkige verjaardag Rowan!" overtuigd dat hij je kon horen!

Er was geen taart, geen slingers, en toch zei je steeds " Het is feest vandaag...Rowan is jarig!" De dag was zo gewoon, en toch ook zo heel anders!

Vrijdag sloeg jij je armpjes om je broer en knuffelde hem...

Je bent zo'n schattig ventje...en als ik je hoor zeggen " Rowan is mijn broer, maar ook mijn vriend!" dan weet ik dat het geen loze woorden zijn...want jullie zijn maatjes...dat zie ik, dat hoor ik, dat voel ik gewoon...twee handjes op een buik!

Ik kan mij een leven zonder jullie niet voorstellen, en daarom ben ik zo ontzettend blij dat jullie er zijn!

Roibin,

Ik kijk naar jou, en schrik als ik zie hoe groot je wordt. Je veranderd zoveel...soms ben ik bang dat ik niet mee kan!

Wat je vandaag leuk vind, kan morgen helemaal anders zijn!

Deze morgen zag ik je zitten...de poes in je armen, en het raakte mij...dit was jij! Buiten, zonder woorden...en er straalde zoveel liefde uit!

De pose die het altijd op een lopen zet, als iemand van ons buiten komt...behalve bij jou...integendeel ze nestelt zich op je schoot, en het lijkt alsof je met haar praat...zonder woorden! Zo mooi om te zien!

Net zoals jij bent, zo mooi...als je maar moeite doet om echt te kijken!

Ranald,

Zaterdag stond jij in de keuken...je bakte een cake!

Speciaal voor je jarige broertje!

Dat ben jij ook, zo attent...

Ik kijk naar jou en zie een mengeling van het kind dat je nog bent, en de grote jongen die je aan het worden bent.

Ergens ben je erg zelfstandig, je weet welke weg je wilt gaan, maar soms valt het je moeilijker dan je gedacht had, en dan kom je dicht tegen me aan liggen, je nestelt je, en vertelt over de dingen die je beleeft!

Ik zwijg en luister, en bedenk dat ik me rijk voel, gewoon omdat jullie zoveel delen van jullie leven...dat ik deelgenoot mag zijn van jullie leven!

Ik sluit het weekend af...met een fijn en vertrouwd gevoel...jullie zijn thuis!

Een nieuwe week ...we kunnen weer verder...morgen is alles weer anders, daarom niet slechter...misschien zelfs mooier dan vandaag...dat is het geluk van leven...we weten nooit wat morgen brengt...en soms maar goed ook, maar we kunnen ook uitkijken naar morgen...omdat we denken en hopen dat hij het geluk van vandaag zal meenemen, het verdriet achterlaten...

Zo blijven we altijd op weg...ons hele leven lang!

Lieve groet 

Jullie mama xxx

Donderdag wordt jij 6 jaar!

Zes prachtige jaren, waar ik geen dag had willen van missen! Hoewel ik het gevoel heb dat ik er al zoveel gemist heb.

Lieve schat, toen jij geboren werd was er zoveel wanhoop, zoveel verdriet, zoveel vragen...dat ik die tijd nooit kan vergeten.

Steeds wanneer jij jarig bent, is er voor mij oneindig veel dankbaarheid omdat je een prachtig kereltje bent!

Maar er is altijd ook de schaduwzijde van de verdrietige herinneringen.

Ik herinner mij de beladen sfeer, mijn ongeloof...terwijl mensen tegen me praten kon ik alleen maar denken " dit is niet waar!"

Ik weet hoe ik diep in mijn hart huilde, schreeuwde...9 maanden had jij onder mijn hart gegroeid, en nu leefde je nauwelijks!

Je vocht met je kleine lijfje om te leven...ik had jou nog niet leren kennen! Ik wilde je leren kennen, weten wie je zou worden, hoe je eruit zou zien, ...

ik wilde dat je leefde! 

Niemand zou je leren kennen...je zou er nooit geweest zijn!

Even heb ik jou die dag gezien...een indrukwekkende mobiele couveuse werd mijn kamer binnengereden...na de spoedkeizersnee kon ik nauwelijks opzitten, maar ik weet hoe ik met mijn ene hand door dat kleine raampje je zachtjes aanraakte...je wangetjes streelde, je kleine vingertjes in mijn hand hield...ik streelde je zachte haartjes, elk detail wou ik in mij opnemen.

Ik kon alleen maar denken " aub leef! leef ! als er een God bestaat, aub neem dit kleine ventje niet van me af, het heeft niet als hij niet perfect is, als hij maar blijft leven! Ik wil dit kleine wonder leren kennen, vasthouden, koesteren"

Het waren heel lieve mensen, die dokters en verpleegster die je meenamen...ik zie nog hoe ze met jou de kamer uitreden.

Ik heb gehuild, geschreeuwd...ik wilde zo graag wakker worden uit deze nare droom!

Iemand moest me zeggen dat het een droom was, me vasthouden, en troosten...zeggen dat het allemaal goed kwam!

Maar niemand zei wat ik wilde horen!

Als mijn tranen medicijnen waren lieve Rowan, je werd nooit meer ziek!

Het was zaterdag vooraleer ik van de dokter naar je mocht komen, eindeloos veel had ik al gebeld om te horen hoe het met je ging...en steeds weer hetzelfde antwoord...momenteel is hij stabiel...we moeten afwachten!

Ik weet hoe ik onderweg in paniek raakte, stel dat ik je niet herken!?

Ik strompelde achter je papa aan, het leek alsof ik niet op de wereld was...daar tussen al die kleine leventjes die vochten om te leven!

Mijn hele zijn deed pijn, maar ik moest je zien!

Jouw kleine lijfje verbonden met die grote machines...ik mocht je niet vasthouden omdat er zoveel cathters met jou verbonden waren dat het gevaarlijk zou zijn. Ik kon je wel aanraken, maar het glas bleef tussen ons...ik wilde je geur opsnuiven, je in mijn armen houden! Maar ik streelde je zachtjes, in gedachten gaf ik je honderd zoenen...en ik keek naar jou! Je was een prachtige baby, met alles erop en eraan!

Wat was er in godsnaam gebeurd dat dit ons overkwam? Maar niemand had een antwoord.

Maar daar...toen ik naast je zat, kwam een dokter mij vertellen dat je zou blijven leven! Je leeft schat! Alleen wist men niet hoe, je had schade opgelopen, alleen kon niemand zeggen hoe erg het zou zijn...men vreesde dat je zwaar gehandicapt zou zijn...maar niets was zeker.

Het kon mij niet schelen...jij leefde, en zou dat blijven doen!

Vanaf die dag is er steeds weer dankbaarheid geweest om alles wat je deed...je eerste keer huilen...heel zwakjes...stilletjes maar je huilde!

Je eerste slokjes...voor alles een eerste keer...zo bewust meegemaakt!

Je bent een prachtkereltje, ik hou van je met gans mijn hart! Ik besef dat we geluk met je gehad hebben...en toch...

Donderdag ben jij jarig! Je bent niet thuis, en dat vind ik spijtig...meer dan anders zal ik je missen...ik zal niet " lang zal hij leven" voor je zingen, ik zal je niet als eerste uit je bedje halen met de woorden" voor wie is er feest vandaag?" Ik zal je niet in mijn armen kunnen sluiten, je knuffelen en zoentjes geven, omdat ik blij ben omdat jij al 6 prachtige jaren mijn Rowan bent!

Ik zal aan je denken...je zal in mijn hart zijn...in mijn hoofd zal ik voor je zingen! Ik zal je een kaartje sturen, en in je tas zit nu al je cadeautje...maar ik zal het je niet kunnen geven. Dus zullen er ook tranen zijn...omdat je er niet bent.

Je oma zal komen en zeggen " vandaag is Rowan jarig! 6 jaar al!" en ik zal "ja" zeggen en in gedachten bij je zijn, en onbewust denken aan die donderdag dat jij geboren werd, en ik zal dankbaar zijn!

Omdat jij nog altijd mijn Rowan bent!

Je broers zullen je ook missen...er zal geen taart zijn...geen telefoontjes voor je verjaardag, geen kaartjes...

Maar jij zal je kaartjes krijgen...dat weet ik zeker!

En je zal blij opkijken en zeggen " voor mij?"

Ja ventje, voor jou...heel veel liefs!

Roibin, Ranald en Randall...vandaag niet over jullie geschreven...maar dat zullen jullie mij niet kwalijk nemen...want jullie weten dat ik ook dankbaar ben om jullie aanwezigheid, jullie graag zie...maar jullie weten ook, dat ik nooit compleet kan zijn, zonder jullie broertje erbij!

Lieve groet

Jullie mama xxx

Roibin, 

Jou eerste schoolweek zit erop...en ik zie een andere Roibin!

Je praat over wat je gedaan hebt, ik hoor namen vallen.

Ik ben blij als ik naar je kijk, ben blij dat je meer thuis bent, en ik geniet van je gesprekken die je voert met je broer over "de' school!"

Jullie hebben elkaar een beetje terug gevonden, lijken meer en meer broers!

Jou week eindigde niet zo fijn. Je was nauwelijks vertrokken of een dame belde mij om te vertellen dat je behoorlijk lelijk gevallen was!

Het telefoontje deed mijn hart stilstaan, het brak toen ik je huilende stem op de achtergrond hoorde.

Wat leek je terug klein toen je thuisgebracht werd. Mijn grote kerel, volop de wereld aan het ontdekken...nu rolden dikke tranen over je wangen, en als een gevallen vogeltje lag je in de zetel.

Maar ik was blij dat ik mijn armen om je heen kon slaan, je tranen drogen, je schaafwonden verzorgen en naar de dokter gaan. Het valt allemaal wel mee, maar het liet me stilstaan bij het besef dat we niet alles in de hand hebben, hoe vlug een leven anders kan worden.Jij zal een paar dagen strompelen over je weg, maar hij gaat verder, hij maakt zelfs geen bocht, gelukkig maar.

Dus ben ik dankbaar en blij...omdat je nog steeds mijn Roibin bent.

Ranald,

Lieve,  soms impulsieve Ranald

Groot zijn, groot worden...je doet het schitterend...maar wat is het soms lastig.

Zoveel dingen om te ontdekken, zoveel dingen om te leren...ongeschreven wetten van hoe de wereld draait.

Je kan niet altijd volgen, soms gaat het te snel, andere keren zit je vol ongeduld omdat het niet snel genoeg gaat.

Maar dat is niet erg, je hebt tijd om het allemaal te leren.

Ik laat je zelf je weg kiezen, het tempo mag jij ook bepalen...en je bent nooit alleen want ik probeer je los te laten daar waar het nodig is, en vast te houden als je hulp nodig hebt.

Mijn Ranald...niet mijn bezit...maar een deel van mijn rijkdom!

Rowan,

Mijn wonder, mijn blijdschap, mijn pleister op de wonde!

Jou vrolijk karakter, ik kan er eindeloos van genieten!

Je spontane zoentjes, je zelfgeplukte bloemetjes,je spontane armpjes om me heen, ze blijven mij vertederen!

Vanaf nu mag ik je enkel nog op woensdag bellen. Het is een afspraak van het internaat, ze hebben uitgelegd waarom...en ik heb er alle begrip voor.

Maar toch...die telefoontjes...ik keek er naar uit, je stemmetje eventjes horen, het kon mijn dag goed maken.

Ergens vind ik nooit echt de woorden om te vertellen hoe ontzettend ik je mis, als je er niet bent.

Het lijkt soms alsof ik een deel van jou tijd mis. Ik kan naar je kijken en denken" God wat word je groot!" Ik kan nergens een keertje op de pauze knop drukken en zeggen" nu even niet...laat me gewoon jou beeld vasthouden zoals je nu bent" 

Ik streel je blonde krulletjes, je nestelt je in mijn armen, en voor eventjes is er alleen wij twee!

Randalleke,

Mijn lachebekje, mijn babbelaar, mijn plakzoen ventje!

Je laat me deelgenoot zijn van jou wereld, en daar geniet ik van...

Je gelooft nog dat mama kan toveren. Je pijnlijke knietjes genezen nog met een zoen! Je verdriet verdwijnt wanneer ik je in mijn armen wieg, en meer hoeft het nog niet voor jou...zolang ik er ben en steeds terug keer, ben jij gerust!

Vandaag was jij bang van de regen op het dak, je nestelde je dicht tegen je broertje Rowan in zijn bed. Hij aaide zachtjes je bolletje...en zo liggen jullie nu te slapen! Jou speelkameraatje nauwelijks 6...voor jou groot genoeg om spoken en monsters uit je hoofd te weren.

Ik kijk naar jullie, en weet dat niets ter wereld ooit meer waard zal zijn dan het gevoel van jullie te houden!

En toch...

Ik wou dat ik kon toveren, zoals jij gelooft Randall...maar ik kan het niet... mijn hooft zit vol!

Ik ben moe! Niet de moeheid waarbij je denkt" een nachtje slapen, en we staan er weer!" zoals je hebt wanneer de nacht te kort was! Maar de moeheid wanneer er zoveel dingen veranderen, dat je het gevoel hebt de pedalen te verliezen.

Jou missen Rowan, is voor mij soms zwaar om dragen. School, opdrachten maken, de verandering van school Roibin ( waar ik nog steeds erg blij mee ben) maar toch opnieuw een aantal bijkomstigheden geven zoals je Gon aanvragen...zoveel dingen...die anders zijn, dan wat zo lang vertrouwd was!

Vandaag rolden de tranen over mijn wangen...en ik kon ze niet stoppen!  Je eenzaam voelen in een wereld vol mensen...

Jullie kleine handjes om mijn hals, jullie vragende ogen, ik kan ze niet negeren...maar ik heb geen antwoord...

Ooit zullen jullie beseffen dat de wereld niet altijd is zoals je gehoopt had. Dat het leven niet altijd loopt zoals je gewenst had...dat je geen antwoord hebt op vragen...en dat niemand om je heen een antwoord heeft ( zelfs ik niet voor jullie), terwijl je wanhopig een antwoord zoekt, je probeert het uit te leggen, maar ze zullen je niet begrijpen, en de andere kant opkijken. Je zal boos zijn, verdrietig zijn...maar dan is de kunst te geloven dat het goed komt. Anders is er altijd nog de hoop, hoop doet leven! Dus vandaag hoop ik dat het morgen beter is...en ga slapen met een hooft vol!

 Lieve groeten

Jullie mama

xxx

Ga jij Roibin voor het eerst naar je nieuwe school.

Jij blijft er je gewone zelf onder...je kijkt er naar uit!

Jij bent weggegaan van je vertrouwde school gewoon zoals je bent.

Je kijkt niet om, de dingen zijn wat ze zijn...

Terwijl ik met een hoofd vol vragen zit...hoe zal het zijn? zal het meevallen? Zal je je weg wel vinden? Kortom vragen die elke ouder zich stelt wanneer hun kind een nieuwe weg inslaat.

Ik heb er vertrouwen in, dat wel...de school straalt een warmte uit...het is ook de omgeving waar jij je goed voelt, en toch...ik zal blij zijn als het morgen is...dat ik je zal kunnen vragen hoe het geweest is.

Ik wens je alvast een schitterende tijd toe, ik hoop dat je er net zo blij en gelukkig word als je broer Ranald!

Ranald,

Je bent er best blij mee, nu jou broer met jou naar school gaat.

Ik weet nu al dat je op één of andere manier voor je broer zal zorgen. Je zal hem wegwijs maken in de school, je zal op hem wachten om naar school te gaan, ... Ik geef toe dat ik ergens blij ben te weten dat jullie terug een beetje meer samen zijn. Jullie zijn steeds meer tieners, pubers...maken dus nu en dan eens ruzie, maar jullie zijn ook broers...en op een bepaalde manier zorgen jullie voor elkaar, zijn jullie ook vrienden die plezier maken samen, jullie kennen elkaar door en door...

De spijt die jij soms voelde Ranald omdat je broer nooit echt met je speelde verdwijnt wanneer jullie samen naar school fietsen, verhalen met elkaar delen.

Ik geniet van je Ranald, omdat het lijkt alsof je je weg aan het vinden bent...je lijkt gelukkig ( en mijn hart zegt dat je dat effectief bent) dus kijk ik naar je...en weet "geen zorgen voor het ogenblik om jou" en ik geniet!

Rowan,

Je mama was zaterdag niet thuis. In het kader van mijn schoolwerk moest ik naar Brussel naar werelddovendag!

Jouw wereld zien in al zijn facetten, ontdekken, bijleren...samen met een vriendin, die beter dan wie ook, begrijpt als ik over jou praat.

Zonder het uit te spreken weet zij wat mijn angsten zijn, wat mijn verdriet is, maar ook wat mijn vreugde is, mijn blijdschap om wat jij kan...

Ze weet hoe ontzettend trots ik op je ben, omdat zij jou wereld zo goed kent...ze groeide op in een gezin van dove ouders en een dove zus! 

Zij weet tegen welke vooroordelen jij zal moeten vechten...

Wat was je blij met het filmpje dat ik meegebracht had, helemaal vertaald in vlaamse gebarentaal!

Ik was zo blij dat ik dat eindelijk gevonden had. Vreemd hoe kleine dingen mensen blij maken!

Gisteren was je wakker geworden en bent bij je grote broer gaan slapen...zo mooi om te zien hoe jullie daar lagen...jij helemaal opgerold tegen de buik van je broer, zijn arm om je heen rustend. 

Jij wekt zo vaak gevoelens van vertedering bij me op...zoals je met je dekentje..(.die nu echt helemaal van jou is, en elke week mee verhuist van school naar huis, en van thuis naar school!) de trap komt afgelopen en je nog even in de zetel nestelt, je kleine broertje vasthoud en over zijn bolletje aait wanneer hij verdrietig is.

Slaapwel ventje...morgen ga je terug naar school, ik zal je missen, maar ook blij zijn omdat ik je mama ben...omdat je zo'n prachtig kereltje bent!

Randall,

Mijn sloeber, mijn kleine ventje...

Jij praat honderduit! Eigenlijk zwijg je zelden.

Alles weet ik van je...wat je gedaan hebt in de klas, wat je fantasieen zijn, wat je blij maakt, wat je boos maakt...jij verteld het allemaal!

Ik moet zo vaak om je lachen...om je gekke bekken dat je trekt, hoe je door de kamer danst...en in de spiegel naar jezelf lacht.

Mijn opgewekte levensgenieter...jij brengt zo vaak vreugde in huis, zelfs als hier eens een traan rolt.

"4 kinderen" zeggen mensen vaak, dat is veel werk zeker? Inderdaad...dat is veel werk...de bergen strijk zijn hier soms niet te overzien, het gebeurd zelden dat er niets te doen is...maar dat weegt niet op tegen de vreugde van het weten dat jullie er zijn...en dat ik het voorrecht heb jullie te kennen, te mogen graag zien, jullie mama te mogen zijn!

Met al mijn liefde groet ik jullie!

Voor altijd jullie mama! xxx

Nu jullie mama terug in de schoolbanken zit, is het voor iedereen nog een beetje wennen.

Op dinsdagmorgen vertrek ik om 7.15u en ben pas om 19u terug!  Ik kan jou dus niet komen ophalen aan de schoolpoort Randall, en ik kan je niet verwelkomen als je thuis komt Ranald  met een hoofd vol verhalen. Ik kan je niet bellen Rowan op je vertrouwde uur, en Roibin we komen bijna tegelijk thuis! Het is nog een beetje zoeken hoe ik die dag toch ingevuld krijg in ons gezin.Ik geef toe dat ik best moe ben na zo'n intensieve dag. Alles is wennen....het naar school gaan...het volgen van de lessen die volledig in gebarentaal gegeven wordt, wat je niet begrijpt moet je steeds weer opnieuw vragen in gebarentaal omdat onze lesgevers ook doof zijn.Soms is dat best moeilijk, maar het lukt wel.

Het is ook fijn om nieuwe mensen te ontmoeten, elk met hun eigen verhaal, hun eigen motivatie om met deze studie te beginnen.

Volwassene die opnieuw gaan studeren, het is helemaal anders dan wanneer je 18 bent en misschien nog niet echt weet wat je wilt!

Ik geniet ervan, en ergens ben ik best trots op mezelf... omdat ik genoeg in mezelf geloofde dat ik het aandurfde, daar  heb ik lang over gedaan, er was steeds die angst om te falen, terwijl ik nu besef dat het niet het falen is wat het ergste is, maar het nooit proberen! Ik besef ook dat ik dat niet zomaar in mijn eentje gedaan heb, het is dankzij mensen die mij geleerd hebben dat ik best nog mag dromen, dat ik in mezelf moet geloven, die me soms wel eens op mijn plaats zetten zonder daarom te kwetsen. Het zijn vrienden.! Heel veel zijn het er niet...maar ze zijn me dierbaar, en ik koester hen in mijn hart!

Maar ik weet ook dat zonder de hulp van sommige mensen ik het nooit had gekund...jullie mémé, mijn moeder...die inspringt wanneer ik er even niet ben...jullie papa die thuiskomt na een dag werken en beseft dat er nog heel wat werk op de agenda staat, en zonder morren voor jullie zorgt wanneer mama 's avond weg moet omwille van schoolwerk! En gewoon de mensen die blij voor me zijn, en mijn enthousiasme delen, al is het maar door gewoon te vragen hoe het gaat.

Maar ook jullie...Roibin, Ranald, Rowan en Randall! Omdat jullie blij zijn voor mij, laten blijken dat jullie best trots zijn! Roibin en Ranald...jullie zeggen dat gewoon, Rowan jij verteld aan anderen dat mama nu ook leert praten zoals jij en daar een beetje om moet lachen, en dan vraagt " mag Rowan mee naar de school van mama?" en jij Randall die met grote ogen naar mama kijkt en zegt "mama gaat ook naar school he, ze moet nog groeien!" en je zwaait me uit aan het station!

Ik ben alleen maar dankbaar om al die mensen, gewoon omdat ze er zijn!

Lieve Rowan,

In je boek staat dat je het goed doet op school, maar dat jij het moeilijk hebt om gevoelens te verwoorden...het lijkt alsof je ze niet herkent bij jezelf. Men ziet je verdrietig in jezelf keren...maar je kan niet zeggen of je nu boos of verdrietig bent...of pijn hebt.

Ik sta daar weinig bij stil, ik ken jou...als je naast me komt zitten en je hoofd op mijn schoot legt, of je armen om me heen slaat en zegt" lieve lieve mama, Rowan houd van jou!" dan weet ik dat je blij bent dat ik er ben, en weet ik ook dat je me mist wanneer ik er niet ben. Je bent het huis niet uit te branden tenzij mama met je meegaat...dat verteld me hoe belangrijk ik voor je ben.

Hoe meer ik de wereld van dove en slechthorende mensen leer kennen, hoe meer respect ik voor je heb. Jullie hebben ontzettend veel geduld met ons horenden...hadden velen van ons maar de helft van dat geduld met jullie...het zou al een heel verschil maken.

Jij bent echt een superkereltje...en niet alleen ik heb jij al veel geleerd, maar ik weet zeker ook mensen om je heen!Jij bent niet beter dan de anderen...( dat neigt naar hoogmoed, en daar hou ik niet van.) maar jij bent zeker niet minder! Alles en iedereen heeft een reden van bestaan!

In je klein zijn ben je groot...wij zijn de reden van elkaars bestaan...ik gaf jou leven...jij leerde mij leven!

Randall,

Je was best verdrietig toen je speelkameraatje, je broertje met de grote broers naar de chiro vertrok.

Je wilde ook gaan, je wilde groot zijn! Je vond het niet leuk dat jij nu nog te klein was!

Lief klein kaboutertje...blijf jij nog maar even mijn kleintje!

Zo bewust van elke stap die je zet in je leven, wetend dat dit nooit meer terug komt!

Ik ben daar niet verdrietig om...het is goed zoals het is!

Maar ik weet achter elk hoofdstuk dat ik afsluit met jou...dat het voorgoed is, dat maakt dat ik soms heel bewust dingen beleef, omdat ik ze opsla...en ik zeker wil weten dat het moment verdwijnt, maar nooit het gevoel van blijdschap, trots of verdriet dat ik toen voelde!

Roibin,

Morgen gaan we kijken voor een andere school voor jou! Ik blijf bang dat het je allemaal teveel zal worden...je ziet er soms zo moe uit.

Eigenlijk is het een gewone school, maar ze is niet zo groot, en er blijken nogal veel kinderen met dezelfde problematiek als jij te zitten.

Heb een lang gesprek gehad met de leerlingenbegeleidster, en het voelde goed!

We zien wel...

Het moet ook voor jou goed voelen...en dat zal ik pas weten als jij er ook bent geweest, en ik gezien heb hoe je daar naar de dingen kijkt.

Net als bij je jongere broertje moet je soms naar je luisteren met je ogen of met je hart!

Ik luister naar je met mijn hart, ik kijk naar je...en vaak verteld dat me meer dan je woorden!

Ranald,

Je enthousiasme voor je nieuwe school blijft! Ik zie hoe je vol ijver studeert voor die vakken waarvan je weet dat ze je wat moeilijker liggen!

Je speelt met cijfers en getallen, maar je talen liggen je moeilijker, en het zijn net die vakken waar ik je zie aan werken!

Bewonder je doorzettingsvermogen...ik heb het gevoel dat dit hetgene is wat je graag wilt . Ik kan daar alleen maar blij om zijn!

Jij bent nu echt op de grens van kind zijn en jongere worden. Soms neem je nog spontaan mijn hand als ik naast je loop, en andere keren wil je bewijzen wat je allemaal zelf kan. Je kan heel groot lijken als je praat, en plots heel klein  wanneer je in tranen uitbarst omdat je voor één keertje met de auto meewilt naar school.

Lieve Ranald, groot worden...het is een heel karwei! Het is best niet altijd even leuk...maar zien dat je geniet van de mooie dingen, dat heeft mij een gevoel van rust!

Het lijkt wel alsof we allemaal een beetje zoeken voor het ogenblik...maar we komen er wel...want jullie zijn mij en ik ben jullie!

Lieve groet

Jullie mama xxx