Ik kijk er al naar uit om de volgende pas over de Andes over te steken. Vijfendertig kilometer gruisweg in het eerste deel kunnen de pret niet drukken. Deze grensovergang gaat door een grote vallei waarbij we de hoogste top van Zuid-Amerika passeren. Links van ons stroomt weer rood water, de bergflanken schitteren door hun subtiele kleuren. We zien nog eens vrachtwagens maar ze zijn er niet in grote getale. De 'puente del Inca' is een natuurlijke brug met spectaculaire kleuren. De ruïnes eronder verknoeien de boel wel, het waren vroeger baden. Een beetje verder ligt het park “Aconcagua”. We hebben gelukkig tijd voor een kleine wandeling zodat we de hoogste berg helemaal kunnen zien. De lucht is blauw, goed voor diegenen die de top proberen te bereiken. Die doen er twaalf dagen over. Het is vooral de hoogte die de klimmers parten speelt. De prijs is ook aanzienlijk om te mogen afzien op deze kanjer. Na de tunnel komt de grenspost. We klaren de grensovergang in een half uur, ons record. In het skihotel Portillo eten we een sandwich met zicht op het bergmeer. Daarna gaan we voorzichtig naar beneden langs een spaghettisliert met 25 haarspeldbochten. De Chileense afdaling is wel indrukwekkend maar minder mooi dan de Argentijnse kant. De B&B waar we nu logeren is geweldig. Dit was 200 jaar geleden het douanekantoor. Ik denk niet dat ze toen het stenen zwembadje al hadden dat wordt gevoed door een kanaaltje met bergwater. We genieten na in de tuin met hortensia's en fruitbomen en zicht op een heuvel met cactussen. Volgens de eigenaar is onze grenspassage uitzonderlijk snel geweest. Geluk? Of misschien zien we er al uit als ervaren reizigers.

30-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Het is een half uurtje rijden naar het park 'leoncito'. Onderweg zien we de bergketen in zijn volle glorie (alleen de Mercedario staat op de kaart 6770 meter hoog). In het park krijgen we aanwijzingen wat wel en niet te doen mochten we een poema tegen komen. Frans stopt me maar meteen een stok in de hand als we aan ons wandelingetje beginnen. Gelukkig zien we alleen drie hazen en een soort marmotjes (die staan op het menu van de poema, denk ik). Het kleine riviertje maakt het verschil in dit valleitje. Soms moet het wel enorm aanzwellen, dat zie je aan takken en stro die tegen de bomen in de kleine canyon plakken. Na een uurtje wandelen rijden we een paar kilometers verder bergop naar de sterrenwacht. We krijgen een rondleiding met drie Argentijnen. Hier is geen wetenschapper meer nodig om de boel draaiende te houden, alles wordt vanop afstand, en in verschillende landen, bediend. In 1963 begonnen ze een locatie te zoeken voor de telescoop en pas in 1986 heeft hij het eerste sterrenlicht gezien. In de (zuidelijke) winter is het hier heel helder, de telescoop wordt zo'n 270 nachten per jaar gebruikt. Nu (zomer) zijn er bijna iedere avond wolken. Een tweede, kleinere telescoop kan je ook na zonsondergang bezoeken. Een deel van het park bestaat uit een grote zandvlakte waar je met zeilwagentjes kan rondrijden. Op de middag is er alleen een eenzame motorrijder te zien. Ik ga naar de kruidenier achter het hoekje en koop wat groenten om vanavond eens wat te kokkerellen. Ik zal wel eens naar de potten in de andere bungalows moeten kijken want de onze ziet er niet gezond meer uit. Ezequiel, een babbelaar uit Buenos Aires zal ons wel willen helpen. Hij kwam hier gisteren met zijn familie toe, na twee dagen autorijden. Er komt veel wind op maar ik geniet buiten van het spel van de ondergaande zon met de wolken en het licht op de bergen. We lunchen bij een andere babbelaar, die ons een les geeft in Argentijnse beenhouwerij. We kunnen de namen van de stukken vlees niet onthouden, zeker niet als de regio's ze nog eens anders benoemen.

29-01-2019, 23:03 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Sorry, dat ik weer in herhaling moet vallen maar het was weer een prachtige rit. We nemen zelfs geen foto's meer van de 'gewone' rode en groene bergen. Het was een weg waar je amper bewoning tegen kwam. Er zat ook een schitterende afdaling tussen op een prima wegdek. Dan was er de vallei waar er een rode en een heldere stroom naast elkaar vloeiden. En dan kwamen er weer gekleurde heuvels en aan de andere kant het zicht op wel vijf besneeuwde bergtoppen. Het kan niet op. Op onze bestemming, Barreal, nemen we het eerste restaurant. Het ziet er van binnen uit als een bergchalet. In Argentinië voel ik me minder schuldig om een keer een steak te bestellen. Hij is heel mals maar ik had meer smaak verwacht. We praten met een Frans koppel naast ons. Hun dochter studeert in Argentinië. Zij vertellen dat de hele landbouw massaproductie is. Er is een overaanbod aan vlees en de overheid stimuleert de bevolking om vooral veel vlees te eten. Dat is hier heel goedkoop. Ieder dorp heeft dan ook verschillende beenhouwerijen (en één disco). Wij missen ondertussen de menu's van de vorige landen met rijst, bonen, sla en een beetje vlees of vis. Onze 'cabaña' heeft ook zicht op de Andes. We zitten op 1700 meter maar het is weer goed warm. Tijd voor een siësta, zoals de locals.

28-01-2019, 21:37 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Mooie rit, de eerste vallei waar we doorsteken (Miranda) heeft weer rode rotsen. Dan hobbelen we 60 kilometer over de ene zonk na de andere. In sommigen zit er rode modder of water. We zoeken nog naar een restaurantje in Huaco. De hoofdweg, met fietspad en dubbele brandende lampen doet meer vermoeden dan de paar zandstraten die erachter liggen. We moeten nog wachten. De laatste vallei naar San José de Jachal wordt doorsneden door een smalle weg. We toeteren bij iedere bocht. Ze geeft uit op een stuwmeer. Het is verrassend om plots veel water te zien. Een dorp verder zien we de grappige theepot op het plein. Misschien zwaait hier een vrouw de plak. San José slaapt als we eraan komen. Het is dan ook zondagnamiddag. Gelukkig is er één restaurant open. Ons hotelletje is redelijk triestig maar zit nu wel vol. Gelukkig is de wifi er goed en de airco werkt want het is buiten om te bakken. Ik bel mijn moeder en hang drie kwartier aan telefoon met Chloé. Dat was heel lang geleden. In Sao Paulo is blijkbaar alles kits, behalve dat Thomas nog steeds zijn werkvergunning niet heeft.

Nu er wolken zijn waag ik me buiten. Het verbaast me dat de deur van de toeristische dienst open gaat. Aan de overkant zet ik mijn handtekening in een tentje met protestslogans. Het stadje heeft echt een probleem. Boven op de berg zit een goudmijn die het water vervuilt. Vaak is er zelfs geen water. Aan de vergane kleur van de foto's leid ik af dat hun protest nog niet veel heeft uitgehaald. Wel erg want niemand wil zware metalen in zijn drinkwater. Ik neem dus maar een slokje cola zero uit de ijskast in plaats van een kopje thee te zetten.

27-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Het blijft goed regenen. Gelukkig kregen we net voor het slapen gaan terug stroom. Ik duik dan maar in de gids van Zuid-Amerika. Frans heeft een spannend boek. Tegen de middag is het droog. We bezoeken Samay Huasi, dat is een boerderij van de oprichter van een universiteit. Het is allemaal wat oubollig maar we kunnen wel een aangenaam wandelingetje maken onder de oude druivenstokken en even omhoog klimmen. We zien zelfs een kleine vos met grote oren.

Het mooie huis met de cactustuin, verder op de weg,  is spijtig genoeg niet meer te bezoeken.

We rijden verder naar 'estacion 2'. De bezienswaardigheid van Chilecito is een kabelbaan, gebouwd tussen 1903 en 1905. Ze heeft maar 17 jaar dienst gedaan om de ertsen en mineralen van 4600 meter hoogte over 34 kilometer (en 262 palen) naar beneden te brengen. De crisis van de jaren dertig heeft ze de das om gedaan. Er zijn negen stations. Station 2 ligt 400 meter boven de stad en geeft prachtig uitzicht op de hele omgeving, besneeuwde toppen incluis. We hebben geluk dat de wolken net zijn opgetrokken en we de extra sneeuw van gisterenavond kunnen bewonderen. De verdere stations kan je alleen per 4x4, met een gids bezoeken. Je hebt er de hele dag voor nodig. Wij zakken dan maar terug naar station 1. Het museumpje is niet veel waard, behalve een boek met foto's van de bouw van de baan. Je ziet hoe alles met man- en ezelkracht naar boven gebracht wordt.

Alles is nu dicht in het stadje behalve de ijssalons en een restaurant waar we een late lunch eten. We moeten het weer uithouden tot negen uur. We hebben het zwembadje voor ons alleen. De zakkende zon beschijnt terug de besneeuwde toppen.

26-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Deze morgen wilden we nog meer ateliers bezoeken. We hebben geen weefgetouw meer gezien maar wel deze oude krakken. Aan de banden kan je zien of ze nog in gebruik zijn (deze doen allemaal nog dienst).

Ons stuur is bijna te heet om te rijden. Leve de airco want de temperatuur stijgt nog verder tijdens de rit van drie uur. Er zit vandaag weinig variatie in het landschap. De grond blijft zanderig, soms roze. De struiken zien er wat stoffig uit en de bergen zijn gespikkeld. We stoppen bij het eerste restaurant dat we in Chilecito tegen komen. De menukaart, met vertaling, helpt niet echt bij het bestellen. De ober legt uit dat Peceto rundvlees is en wijst naar zijn ribben. 'Op zijn Portugees' is erg lekker met veel groenten in tomatensaus. Dit is trouwens het eerste land (US inbegrepen) waar we van ons eten kunnen genieten zonder voetbal in onze maag gesplitst te krijgen. Hier krijg je vaak (Argentijnse) muziek.

Het is nu veertig graden. In onze cabaña is er geen wifi maar wel airco en een zwembadje. In het stadje zijn we onze gsm en portemonnee gaan bijladen. Bij terugkomst is het onweer dichterbij gekomen. Zo dichtbij dat we nu zonder elektriciteit zitten. Er waren een paar enorme knallen en het heeft goed geregend. Gelukkig bracht de regen ook verkoeling zodat het raam nu als airco kan dienstdoen.

25-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Eerst goed voltanken! Er staat een lange rij aan het station en we krijgen de mededeling dat we het eerste uur niets kunnen krijgen omdat de tanks gevuld worden.

Het is dan wel raar dat er niemand staat aan het andere station. Is het te duur, is de benzine niet goed...? We nemen er toch maar wat liters in voorraad want er is geen ander station in de omgeving.

Er zijn hier amper bruggen maar wel heel veel zonken in de weg om het water door te laten. Het heeft blijkbaar geregend in de bergen want hier en daar worden onze banden nat en zijn ze het slijk van de weg aan het ruimen.

Onze eerste halte na 50 kilometer is 'Quilmes', dat was een stad van zo'n 5000 inwoners rond 1200. Je ziet heel goed het patroon van de stenen waarop ze hun huizen bouwden. De ronde vormen met een heel smalle doorgang naar het huis waren de voorraadkamers. Het deel dat gerestaureerd is diende ter verdediging, het ligt tussen twee 'forten'. Er werd toen aan terrasbouw gedaan maar nu lijkt het hier te droog voor bewoning. De cactussen houden het wel uit.

Onze volgende stop is 'Amacha del valle', waar er en populair museum zou zijn, én een naftstation. Je kan het museum niet missen. Hier is geen postbode aan het bouwen gegaan maar een schilder en wever ; Hector Cruz. De combinatie van stenen en cactussen is geslaagd. Zijn wandtapijten zijn mooi, in de schilderijen zijn de kleuren te hard. . In één gebouw is een collectie mineralen te zien. 

De dorpen waar je hier door rijdt stralen allemaal iets zuiders uit. De lucht is minder zuiders want er hangen dikke grijze wolken over de bergen. We rijden verder door de brede vallei. Die verandert bij Hualfin waar er weer een paar gekleurde bergen verschijnen en een soort duinen. Voor Belén dalen we af door een smalle vallei. Hier wordt er heel wat gefietst. In Belén zijn de meeste huizen verzorgd. Sommigen zouden Monsieur Hulot wel bevallen. Er wordt hier nog geweven op traditionele wijze. Bij één atelier staat de lamawol te pruttelen in een soepje van uienschillen, matethee of notendoppen. De natuurkleuren zijn erg mooi. Ik wil graag iets kopen maar zie geen toepassing voor wat ze maken.

De restaurants gaan hier pas om 9 uur open. En wij zijn de eersten. De porties zijn prima voor de vier kerels die net de hoogste berg van Zuid Amerika beklommen. Wij kunnen maar beter wat voor de hond laten. 

24-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Onze uitstap vandaag gaat naar de 'quebrada de las flechas' in de Calchaquies vallei. We starten door de wijnvelden. Heel vaak is er een zonk in de weg om het water dat van de bergen komt door te laten maar voorlopig staat alles kurkdroog. De boeren pompen hun water op uit de grond. Sommige wijngaarden zijn omzoomd door cactussen. Ik had de twee nooit samen verwacht. Verder in de vallei wordt het droger en krijgen we weer imposante rotsmuren te zien. Het asfalt is ondertussen wel verandert in een zandweg maar hij blijft breed en rijdt vlot. We komen langs enkele kleine dorpen met vernieuwde scholen. Een vetpot kan het hier wel niet zijn.

De rotspartijen zijn weer knap maar zandkleurig. Op de terugweg koop ik nog druiven tegenover het kleine kerkje. Ze maken er binnen een rommeltje van. Onderweg zie je naast de meeste huizen een oven van klei. We eten in San Carlos, een wijndorp met een grote beschaduwde plaza. Het zit er goed vol. In de namiddag houden we siësta zoals de rest van de bevolking. Daarna maak ik nog een wandeling in het stadje. Er zijn hier heel veel bodega's die je kan bezoeken en dat schijnt ook de activiteit van heel wat toeristen te zijn. Met die combinatie schijnen ze hier goed te boeren in Cafayate.

23-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Gisterenavond hebben we ons aan onze eerste 'asado' gewaagd. Je krijgt dan een hete schotel met gegrild vlees voorgeschoteld. De ribben en zwezeriken waren herkenbaar. Dan was er nog worst en bloedworst en de rest konden we geen naam op kleven. Het meeste was lekker maar het wordt zeker niet onze dagelijkse kost.

Bij het buiten rijden van Salta hebben we nog vaker voor rode lichten gestaan dan wanneer je langs Schoten, door Merksem naar Antwerpen rijdt. Daarna was het aangenaam rijden door een groene brede vallei. Tot we de bergen inreden en het landschap weer droger werd. De 'quebrada de las conchas' is weer spectaculair. De tinten zijn vooral baksteenrood een groen. Een aantal stops hebben we gemist, we hadden niet onmiddellijk door dat de groene bordjes wezen op de namen van speciale rotsformaties. In Chili werden alle toeristische bezienswaardigheden in het bruin aangekondigd. Het is hier wel een sauna zodat je ook niet geneigd bent om ver te wandelen. In het 'auditorium' doen een soort papegaaien de muzikanten concurrentie aan. De muzikanten winnen. We eten onderweg empanadas die net loeiheet uit de buitenoven komen.

Cafayate is vooral bekend voor zijn wijnbouw. Het is één van de weinige plaatsen in Argentinië waar er witte wijn gemaakt wordt. Het stadje heeft vele terrassen rondom het plein. Je zou je in het zuiden van Frankrijk kunnen wanen. We eten heel lekker en bestellen een glas wijn te veel (ze zijn groot, en de witte is inderdaad lekker). Voor ons valt de devaluatie van de peso natuurlijk mee. De Argentijnen hebben de waarde van hun centen met de helft zien dalen. Een jong koppel in het hotel is blij dat ze twee jaar geleden een reis in Europa hebben gemaakt. Wij hebben nu 10€ betaald voor een zeer mooie schotel in het beste restaurant van het stadje. Op het plein wordt er nog gedanst en muziek gemaakt.

22-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

21-01-2019, 23:36 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Een nieuw land wil ook weer zeggen : zorgen voor een nieuwe telefoon chip, geld afhalen...

Gelukkig is alles hier goedkoop want het geld zelf is duur. Je betaalt hier soms 10% en je kan per keer maar een 100€ afhalen. Je hebt ook redelijk wat kans dat de machines leeg zijn. We zitten drie nachten in een oud maar aangenaam hotel in het centrum. We nemen hier een paar dagen rust na al die uren kilometers vreten. De kathedraal op het plein is binnen wel spectaculair. Het altaarstuk is uit Spanje over gekomen. De foto met toren is een andere kerk.  De rode foto heb ik genomen in het museum voor hedendaagse kunst. Het geeft wel goed de triestige sfeer weer van de vele indigena's die hier proberen hun waar te verkopen. Je zou van ze allen iets willen kopen maar ze bieden allemaal hetzelfde aan.

Voor de lunch treffen we wel een uitstekend restaurant. Het is groot en zit stampvol. Iedereen krijgt als hapje aubergines met grote witte bonen, het is heerlijk. Goed gevuld wandelen we verder langs stalletjes met handwerk. Het museum 'de la historia del norte' leert ons meer over de streek. De stad is echt ontworpen door de Spanjaarden, de straten zijn kaarsrecht. Het 'casa de la cultura de america' zit in een soort art deco gebouw met mooi houtwerk. Op de valreep bezoek ik nog het museum met inca mummies. Die zijn hier ook hoog op een vulkaan gevonden maar veel beter bewaard. De stofjes van de kleine popjes bij het graf zijn zo helder van kleur dat je zou twijfelen aan hun echtheid. We besluiten enkel een dessertje te eten als avondmaal maar daarvoor hadden we in Peru moeten zijn waar iedereen 's avonds nog koffie drinkt en gebak eet. Nu krijgen we vooral gekonfijt fruit. Aan suikers geen tekort.

20-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

We beginnen met een wandeling langs de gekleurde rotsen. Het is weer genieten. We wandelen tot bij de kampeerwagen die een geweldige plek heeft gevonden. Het blijkt een Waalse familie te zijn die met hun twee kinderen door Zuid Amerika trekken. Veel ruimte zullen ze niet hebben met hun vieren. In Salta zijn ze dan ook eens op hotel geweest. We krijgen nog enkele tips voor onze verdere tocht. Niet alle wegen zijn goed berijdbaar in Argentinië.

Benzinestations blijken hier schaars te zijn. Er staat dan ook een file wanneer we in Juyuy wille tanken. We tanken zelf bij met een 'Napolitano', dat is zware kost met frietjes en gepaneerd vlees met kaas. De Argentijnen eten bijna allemaal een gemengde gril. Van 'minderen met vlees' hebben ze hier nog niet gehoord. Van daaruit volgen we de kleine weg. Nu zitten we echt in het groen, we worden zelf bijna groen van de vele kronkels. Er rijden hier nog wel wat vakantiegangers die de bossen opzoeken.

Salta is een aangename stad met een prima klimaat. We laten 's avonds wel onze halve pizza staan, de korst is als karton.

19-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

De Pasa de Jama is hoog en een lange rit maar hier verveel je je niet. Iedere 'salina' of 'laguna' die je voorbij komt is anders. Er zitten altijd wel dieren die je kan observeren en de tinten in het landschap zijn schitterend. Bovendien hebben de goden hier wat rotsen in het rond gestrooid die Dali misschien in zijn dromen heeft gezien. Gelukkig zijn we al gewend aan de grote hoogte want de rit is adembenemend mooi. Dan is er de grenspost (in the middle of...). Er kwam net voor ons een bus aan maar gelukkig mogen we voor. De vier loketten gaan erg snel. We eten onze lunch in de auto want we waren vergeten dat de avocado's en de tomaat de grens niet over mogen. De controle van de auto is miniem. In minder dan een uur zijn we de grens over, een record. In Argentinië gaat het moois voort. Op grote hoogte blijft het landschap gelijkaardig, wel krijgen we voor het eerst in lang regen te zien. We stoppen even in Susques, het eerste dorp over de grens. Daar is een voetbaltornooi aan de gang op rode velden. De rivier is een rode slang door het groen, waanzinnig!

Dan belanden we in een grote vlakte met de 'salina grande', wit en spiegelend, en een toeristische attractie. De chalet erbij is opgetrokken uit zoutblokken (nogal gebarsten).

Als we daarna haarspeldbocht na haarspeldbocht krijgen belanden we in de mist. Gelukkig schilderen ze hier duidelijke lijnen op het wegdek en staat er voor iedere bocht een teken. Onder de wolken duiken we weer in een surrealistische vallei met dikke reuze cactussen, vreemde structuren en tinten. Purmamarca waar we logeren doet er nog een schepje bovenop. Op restaurant drinken we de eerste lekkere wijn in maanden (Frans eet lama in wijnsaus). Argentinië is geweldig!

18-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

De 'valle de la luna' is één van de bekendste attracties in San Pedro en ligt dicht bij het hotel. Ze is het mooist bij zonsondergang maar is dan ook heel vol. 's Morgens is ze toch ook heel mooi en het is ook minder warm. Ik geniet van de wandeling over de rotskam waar ik bijna alleen ben en kan op het uiteinde zelfs rondom filmen zonder iemand in beeld. (Frans voelt zich minder goed en maakt een kleinere wandeling.) Van daaruit rijden we meteen terug richting Calama om verder een afslag te nemen naar Rio Grande. Het is mooi rijden. Bij de Petrogliefen vragen we of er eten te krijgen is in de vallei. We moeten het doen met wat we in de auto hebben (noten, crackers, een soort vruchtenpasta, banaantjes). We rijden nog even bergop na de haarspeldbocht over het riviertje en krijgen bij de ingang van Rio Grande een geweldig uitzicht op de smalle vallei. In het valleitje naar 'valle arcoïris' moeten we een paar keer het water door. De attractie is niet verstopt. De rotsen hebben hier inderdaad de kleuren van de regenboog. Vooral het groen is heel speciaal, zeker in contrast met de rode aarde. Er zit zelfs een beetje blauw in de berg. Op de foto's komen de kleuren niet echt tot hun recht. We genieten enorm van de prachtige wandeling. Gelukkig heeft Frans het idee om toch nog verder de vallei in te rijden. Daar vinden we rotsen als orgelpijpen en zien we een koppel Andes condors die een show voor ons opvoeren. Nu pas komen er andere auto's aanrijden. Op de terugweg stoppen we nog even om de rotstekeningen te zien. Terug in San Pedro wil ik deze keer de zonsondergang niet missen. We rijden een beetje omhoog, staan niet op een ideale plaats maar zien toch hoe de woestijnkleuren verhevigen met de zakkende zon zodat we ook eindigen met het thema 'kleur'.

17-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

16-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

15-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

De kustroute bleek een goede keuze om verder zuidelijk te rijden. Zo hebben we rechts zicht op heldere en schuimende golven en grillige rotsen in het water. We komen één, nog nieuwe, haven tegen, Patillos, waar er vooral zout wordt vervoerd. Verder zijn er vissersdorpen die het zonder elektriciteit en benzinestations moeten stellen. Onderweg zijn we geen groene spriet tegen gekomen. Frans moest natuurlijk nog eens het water in, gelukkig zijn de golven niet overal hoog. Lang heeft het niet geduurd, de stroming komt hier duidelijk van de zuidpool. Misschien dat de zeesterren daarom zo gezellig op een kluitje zitten. Vanaf de grotere haven Tocopilla laten we de oceaan recht achter ons. Het gaat goed omhoog langs bruine bergen. Op de hoogvlakte hebben we de weg zo goed als voor ons alleen. We hebben gezelschap van 5 rijen hoogspanningsmasten. Als we de Panamericano kruisen lopen er nog in de andere richting. De baan is loodrecht. Later horen we van een Duitse die in de woestijn woont dat er hier een enorm veld zonnepanelen in de woestijn staat. We vroegen ons al af waar de elektriciteit gemaakt werd. Voor Calama ligt de grootste open kopermijn ter wereld. Het is een vreemd landschap. Calama heeft benzinestations en is dus een niet te missen stop. De mijnbouw brengt geld op, dat zie je hier. In heel de streek wordt er gegraven. We klimmen nog een eindje om dan, na 5 uur route, beneden zicht te krijgen op de Atacama woestijn en San Pedro de Atacama. We krijgen al een proevertje met de speciale formaties langs de kant van de weg. Ons duurste hotel sinds we vertrokken ligt op het einde van een zandweg. Het is wel mooi, alles is uit klei gebouwd (of tenminste bezet met klei). We zitten boven de 2000 meter maar de temperatuur is hoog. Het kleine zwembad doet deugd.

We eten in het stadje dat ook grotendeels uit klei is gebouwd. Het is charmant maar we zijn gewoonweg met te veel toeristen.

15-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Vandaag is het Frans zijn beurt om ziek te zijn.

Sinds hij me eens vroeg om te kijken of ons reservewiel nog onder de auto hing ben ik ongerust over de staat van onze achterste banden. We zullen nooit weten of ze de eindstreep zouden halen want ze zijn hier vervangen. Zo zie je ook weer eens het niet toeristische deel van een stad (en begrijp je waarom ze er niet zijn).

Het oude centrum is een flink stuk wandelen. Het strand is niet meer zoooo vol op maandag. De plaza is hier niet zo levendig omdat iedereen aan het strand is. Er loopt een oude straat naartoe met nog huizen uit de glorietijd van de nitraathandel. Mocht de straat niet zo mooi aangelegd zijn zou je je in het wilde westen kunnen wanen. In het museum zie je nog voorwerpen uit die tijd en van de vroegere bewoners uit de ruime omgeving. Als ik terug stap wordt er flink gesport langs de kust. Het was geen bijzondere dag vandaag maar ik ga morgen wel met een geruster hart in de auto stappen.

14-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Iquique is toch weer zes uur rijden. Twee en een half uur afdalen en dan met een grote zigzag richting zuiden. Boven zien we nog 'candelaria cactussen', die zien eruit zoals kinderen bomen tekenen. Verder is de kleur van de dag beige. In Arica rijden we even om om te tanken. Op 300 kilometer zie je geen enkel benzinestation op de 'panamerikano'. Dat is anders dan in Peru waar je benzinestations hebt zoals bij ons cafés. Wat we wel zien zijn veel kleine wervelwinden die het zand de lucht inzuigen. Vanaf de hoofdweg loopt er een regelrechte snelweg voor de laatste 40 minuten naar de badstad. Die is groter dan we verwachten. Op het lange strand voor ons (achter de universiteit) mag je niet zwemmen. We besluiten naar het noorden te wandelen waar je wel in het water mag. Er is een mooie wandelboulevard. Gelukkig komen er wat wolken aanzetten want de zon brandt. De baai waar je wel in het water mag is stampvol (Ensor). De parasols staan tot tegen het water. Frans gaat het sop in. Hij is de enige die voorbij de golfslag zwemt. Het water blijkt er een Noordzeetemperatuur te hebben. 

Het kerstdorp staat er nog maar wat verder staan er tribunes en is de straat afgesloten voor een carnavalsstoet. In afwachting zetten we ons op een (zeldzaam) terrasje met een 'dos por uno, mochito XL'. Frans at al een vettig broodje aan één van de talloze stalletjes op de stoep. De stoet komt rond 8 uur op gang. Hier kan geen enkel etnografisch museum mee wedijveren. Om halftien heeft Frans het te koud en draaien we terug. Er schijnt nog geen einde te komen aan de dansende groepen. We zijn blij dat we de omweg naar Iquique hebben gemaakt. Het alternatief was een even duur maar slecht hotel ergens onderweg in de woestijn.

13-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

De wraak van de vicuña? Een ding is zeker : als ik nog eens op 3500 meter hoogte aankom ga ik niet onmiddellijk vicuña eten en daarna een wandeling maken. 's Nachts kwam alles eruit en deed ik ook geen oog dicht door de hoofdpijn. Na een mate de coca bij het ontbijt ging het iets beter en ben ik toch maar in de auto gestapt om nog eens 1000 meter hoger te klimmen. Ik ben achteruit gaan zitten, heb diep adem gehaald en heb gelukkig kunnen genieten van het fantastische landschap.

Lago Chungarà is één van de hoogste meren ter wereld en omringd door besneeuwde toppen. Van de mirador zijn we terug afgezakt naar Parinacota. Dat is niet alleen de naam van de mooiste vulkaan hier maar ook van het dorpje dat aan zijn voet ligt en uit zes families bestaat. We hebben geluk want er is nog een familie toeristen en ze openen het kerkje. Hier komt één keer per jaar een priester langs en dan gebeuren alle festiviteiten. Het is het enige kerkje met fresco's. Het is toch wel erg dat ze de mensen hier schrik aanjagen met duivels en hel terwijl het leven hier zo al moeilijk genoeg moet zijn. Maar het is wel mooi. Van hieruit kan je in een uur naar een aantal meren wandelen. We starten heel traag op de calvarieberg maar ik krijg instant braakneigingen. Dan zit er niets anders op dan terug te rijden en te stoppen bij alle uitzichtpunten. Van daaruit zien we vicuña's, lama's, alpaca's, flamingo's, een soort ganzen en andere watervogels. Terug in Putre kruip ik in bed maar de hoogteziekte heeft me nog te pakken. Gelukkig was de uitstap het waard.

12-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)