Het is heel winderig. Frans kan toch waterskiën in de baai terwijl ik de auto inpak. Zelfs in de koffer vliegen de lichte dingen weg. De weg naar Belize kennen we ondertussen al, die rijdt vlot maar is saai. Enige lichtpunten ; een goede lunch, wij zijn net voor de tope kunnen remmen nadat de auto voor ons er in James Bond stijl over vloog, het dorp waar ze langs de weg vers ananassap verkopen. Nu zitten we in de hoofdstad van Quintana Roo, Chetumal. Dat is een nette stad aan het water met brede straten. Het was nu pesos tellen voor we de grens weer oversteken. Met een kebab taco is mijn buik gevuld en zit er nog wat moneda in de portemonnee (Turkse keuken hadden we nog niet eerder gezien)
Een rustige dag van plannen maken. De zee is wild, maar mooi. De auto is blij want die heeft nieuwe olie gekregen. Nu vertrekken we terug richting Belize.
Ik ben nog moe van de korte nacht. Ondertussen zijn we van hotel verhuisd. Een nachtje bijboeken in het vorige hotel kon alleen aan het dubbele van de prijs. Waar we nu zitten wonen meer leguanen dan toeristen. Heel gek want alle andere hotels zitten zo goed als vol en dit is veel voordeliger, wel met zicht op de lagune. Vanmiddag zaten we op het volle openbare strand. Mr. Lippens zou hier eens moeten komen kijken hoe gezellig het is om te picknicken op het strand. De Mexicanen sleuren met serieuze frigoboxen, eten en drinken voor de hele familie. Een groot aantal zit met gewone kleren in het water. Volgens mij kunnen er velen ook niet zwemmen. Voor het ogenblik is het water wel te wild om echt te zwemmen. De redders proberen de mensen bij elkaar te houden op bepaalde stukken. Dit zijn de baders van Ensor maar dan in helderblauwe golven.
Jullie lagen waarschijnlijk allemaal in bed toen ze hier gingen aftellen naar 12 uur. In de 2 open discotheken hadden ze wel een andere timing. Daar ging het er wel heftig aan toe. Mij hadden ze 50 dollar moeten betalen om in dat lawaai te zitten. De meeste mensen waren zich op straat en in de restaurants wel lichtjes aan het vervelen. Als je veel inkom hebt betaald en de drank inbegrepen is ben je natuurlijk wel verplicht om je te amuseren. Maar de temperatuur was hier wel schitterend zodat we zowel op de boulevard en op het strand konden flaneren in topjes en genieten van het mensen kijken. Een dresscode bestaat hier in alle geval niet. Er was veel glitter en er waren veel naaldhakken maar evengoed gewone vakantiekledij. Vanop het strand hebben we nog wat vuurwerk kunnen zien. De maan was trouwens ook van de partij zodat het ook heerlijk was om op het strand te wandelen. In het hotel zat alle familie van het personeel beneden te eten. De gasten waren ook uitgenodigd, met een beetje muziek had de sfeer wel beter geweest. Wij hebben op een terrasje gegeten. Er zijn hier gelukkig genoeg restaurants zodat je niet moest reserveren. Vanochtend was ik dan om 6 uur op weg om de meisjes naar de luchthaven te brengen. Dat heeft me een mooie zonsopgang opgeleverd. Op de playa delfine stond het vol mensen om de eerste zonsopgang van 2015 te bewonderen. Gelukkig reed het wel vlot. Normaal gezien hangen de meisjes nu net in de lucht.
Dit hotel en het vorige zijn best verschillend. We hebben de vorige uitbater proberen wijsmaken dat toiletbrillen toch wel aangenaam zijn en dat hij voor ons het eerste hotel in Mexico is waar ze ontbreken. Er moet gezegd worden dat de wifi in Bacalar een stuk beter was en hier hebben ze wcpapier uit Belize aangekocht. Hier is alles heel stijlvol maar als je hier met 4 je bagage en nat strandgerief dumpt misstaat het wel meer dan in een kamer met een allegaartje aan kleuren.
In Tulum hebben we een paar boodschappen gedaan, dan kunnen we de grote supermarkt in Cancun vermijden.
In Puerto Morelos, een haven 30km ten zuiden van Cancun lunchen we. Nopal hadden we nog niet gegeten, dat zijn van die jonge cactusschijven. Niet onmisbaar als groente maar met de vegetarisch gevulde hebben we toch weer onze groenten binnen. Het centrum is best gezellig en ze hebben een kersstal van zand op het strandje. 1 koning was ondertussen wel zijn hoofd kwijt, en dat zelfs voor 6 jan. David Guetta is ons nog eens gevolgd maar in tignes moest je toen geen kaartjes kopen, hier wel. We gaan wel zien wat we tegenkomen.
Voor 9 uur hebben we afscheid genomen van onze vriendelijke hoteliers. Voor de terugweg nemen we een verkorting, 58 km zandweg. In tijd blijft de verplaatsing hetzelfde. We rijden zo rond de 35km per uur. We zien welgeteld 4 tegenliggers waarvan 1 ruiter. We zien ook weer nieuwe bloemen. Ondertussen luisteren we naar een radiopost uit Dangriga. De prijs per min. radio moet hier laag liggen, er zijn ellenlange maar wel grappige reclames. 'You want to look your be-est, better than all the re-est.........' ,en ook waarom iedereen vooral 'earconditioning' nodig heeft (dat was een moeilijke). Het engels is hier gewoon grappig om naar te luisteren. In Corozal nemen we de lunch met zicht op zee. Het zit er vol snowbirds. Niet zo rijke Amerikanen en Canadezen voor wie het in Belize betaalbaar is om een huisje te kopen. In Mexico wordt je blijkbaar nooit zelf eigenaar. 1x per week gaan ze gezamelijk per boot inkopen doen in Mexico, daar is alles veel goedkoper en de kleine transporten over zee worden blijkbaar niet gecontroleerd. Wat de Amerikanen ook aantrekt is dat de gezondheidszorg hier gratis is. Dan is het onze beurt om de grens over te steken. We bedenken plots dat we weer radijzen aan boord hebben, zullen we ze deze keer kunnen smokkelen? Tijdens het tikken ben ik nu aan het genieten van een reuze pikante radijs uit Belize. Ik besluit in het vervolg om bij iedere grensovergang de 'radijzentest' te doen. Nu staat het 1-1. Eens over de grens zijn we snel in Bacalar, een stadje aan de rand van een meer. We kunnen meteen nog zwemmen bij aankomst. Het is hier overduidelijk nog vakantie want het balnearium zit gezellig vol met Mexicaanse families. We nemen maar wat afstand van de lifemuziek voor ons pintje. Het water voorbij onze voeten krijgt schitterende kleuren in de zonsondergang. Daarna nog lekkere taco's gegeten met vers ananassap. Toch nog een mooie dag, zelfs al brachten we veel tijd in de auto door.
Het meer is echt wel uitnodigend voor een boottochtje. Op google earth zag ik wel dat het wat groot was om met onze slappe armen een kano te huren dus hebben we ons aangeloten bij een tour. Dit is wel geen muffe rondvaart. Je springt eerst het water in voor een modderbad. De bodem is hier wit van de mineralen, dat geeft de ondiepe gedeelten ook een fenomenale kleur. De groep ziet er wel uit als een aantal acteurs in een slechte griezelfilm eens we zijn ingesmeerd met het goedje. Er zit trouwens nog altijd modder in mijn oor. Daarna kunnen we snorkelen in de zwarte cenote. Die heeft haar naam niet gestolen. Waar de boot halt houdt is het water heel lichtblauw, een meter verder is de afgrond en is het heel donker. Langs de afgrond leven er verschillende soorten visjes. Je zwemt boven omgevallen bomen waarvan de takken of de stam met een dikke witte laag zijn bedekt. Langs de kant zie je waterlelieplanten waarvan vooral de roze onderkant mooi is in tegenlicht. Dit is echt de moeite. In het midden zie je natuurlijk niets want daar is het 70m diep. Dan volgt er een heel stuk varen naar de rapids, die verbinden 2 meren. Eerst varen we er langzaam door en daarna kunnen we ons laten meevoeren met de stroom. Je drijft tussen vreemde rotsformaties, mangrovewortels, gras en visjes. Heerlijk relax, mijn vingers hebben na een tijd wel behoefte aan lucht en warmte. De warmte vond je wel tegen de rand aan de planten. Op sommige plaatsen was het als badwater. Een flinke portie fruit behoorde ook tot de geneugten van het tochtje. Op weg naar onze auto werd ik nog aangesproken door een man met grootse plannen. Hij had een soort nieuw procédé om van blaadjes juwelen te maken. Hij zoekt nog mensen om meer juwelen te maken, wie zich geroepen voelt, ik heb zijn kaartje. Je moet wel liefhebber zijn van wat kitsch of er volgens mij juist iets mooiers mee doen. Zijn winkel en werkplaats zag er wel mooi uit. Of het op die plek zal verkopen is een andere zaak. De verkoop zag hij meer zitten in bijv. Placencia. Daar zijn naar het schijnt M. Scorsese, en de familie Armani villa's aan het bouwen. De man was sympathiek, ik hoop dat hij succes zal hebben. Er was ook wel niemand aan het werken in zijn atelier misschien wil hij gewoon wat kosten aftrekken voor zijn nieuw buitenverblijf aan het water. Vanavond hebben we ons nog eens vol overgave op de taco's gestort.
Gisteren hadden we nogal veel plannen gemaakt voor onze laatste dag in Dangriga. We zouden een junglewandeling maken in een natuurpark en daarna naar een schiereiland gaan zwemmen. Deze nacht heeft het hier serieus geregend. Toen had ik al mijn twijfels over de wandeling, gisteren was het pad al goed glibberig. Deze morgen was het bovendien heel warm en vochtig. We besloten maar meteen naar Placencia te gaan, dat ligt een dik uur rijden tenzuiden van Dangriga. In onze niet zo recente gids staat nog dat je een 4x4 nodig hebt om op het einde van het schiereiland te geraken. Nu is de weg heel goed maar is een hoge auto aangewezen vanwege de vele hoge snelheidsremmers. Hier langs de kust is er geen jungle maar staan er sparren en palmettos. Het schiereiland wordt duchtig verkaveld, deels naar Amerikaans model. Gelukkig is het meestal laagbouw. Je ziet ook een paar verlaten skeletten van mislukte bouwpromoties. Placencia zelf op het uiterst puntje is wel gezellig. Er zijn kleine hotelletjes en strandcabannas in frisse kleurtjes. Er is een wandelpad met kraampjes en winkeltjes tussen de huisjes en er staan palmen langs de zee. Je kan hier ook goed zwemmen omdat de baai de golven afzwakt. Je ziet wel wat bij het snorkelen maar het water is minder helder dan verder van de kust aan de riffen. We hebben wel een grote rode zeester gezien en vreemde paarse wuivende planten. Dandriga zou ik niet goed durven aanraden aan de meeste vakantiegangers (je ziet op de foto's dat het niet toppie is maar de sfeer is er wel authentiek) Placencia is op toerisme ingesteld en heeft mooie stranden. Het nadeel is wel dat je er lang over doet om van het schiereiland af te komen. Er was wel een klein vliegveldje. Als je een boot, een vliegtuig en een golfkarretje bezit ben je aan het goeie adres daar.
Het is heel winderig. Frans kan toch waterskiën in de baai terwijl ik de auto inpak. Zelfs in de koffer vliegen de lichte dingen weg. De weg naar Belize kennen we ondertussen al, die rijdt vlot maar is saai. Enige lichtpunten ; een goede lunch, wij zijn net voor de tope kunnen remmen nadat de auto voor ons er in James Bond stijl over vloog, het dorp waar ze langs de weg vers ananassap verkopen. Nu zitten we in de hoofdstad van Quintana Roo, Chetumal. Dat is een nette stad aan het water met brede straten. Het was nu pesos tellen voor we de grens weer oversteken. Met een kebab taco is mijn buik gevuld en zit er nog wat moneda in de portemonnee (Turkse keuken hadden we nog niet eerder gezien)
Het meer is echt wel uitnodigend voor een boottochtje. Op google earth zag ik wel dat het wat groot was om met onze slappe armen een kano te huren dus hebben we ons aangeloten bij een tour. Dit is wel geen muffe rondvaart. Je springt eerst het water in voor een modderbad. De bodem is hier wit van de mineralen, dat geeft de ondiepe gedeelten ook een fenomenale kleur.
