Vanuit Campeche is het heel vlot rijden richting Merida, de keerzijde is dat er onderweg niet veel te zien is. Voor een hacienda waar ze vroeger sisal kweekten hebben we een kleine omweg gemaakt. Vanop de parking zag het gebouw er niet echt aantrekkelijk uit, het leek meer op een grijze kazerne. De gele dubbele toegangspoort was wel mooi. Een bezoeker die terugkwam naar de enige auto op de parking vond het alleen de moeite waard als je van oude meubelen houd. Daar houden wij niet van. Maar we hadden de omweg gemaakt en dus besloten we toch maar een kijkje te nemen. Bij het binnenkomen weet je meteen ; dit is een sfeer die ik nog nergens ben tegengekomen. Hoge plafonds, met patronen beschilderde muren, waarbij je soms de onderliggende laag nog zag, grote deuren tussen de kamers zodat je een doorzicht had, grote ramen, lichte, fijne meubels, tegelvloeren met verschillende patronen...een mooie patio. Erg didactisch was het wel niet, in Louisiana op de suikerrietplantage kreeg je het hele familieverhaal, hier moet je zelf het foldertje lezen. Ze hadden wel een heel irigatiesysteem waarbij water uit een hele diepe put werd opgepompt. Een oude stoommachine was er ook nog te bewonderen. Verder waren ze met heel velen bezig tafels te dekken voor een trouwfeest in openlucht. We gingen nog op zoek naar zwemgelegenheid maar we vonden alleen maar stoffige wegen waar de gps ons naartoe leidde. Dan maar naar Merida waar we een hotel met een zwembad hadden geboekt. Tot hiertoe heeft dit de beste prijs-kwaliteitsverhouding in de klasse van betere hotels. Voor 45 hebben we hier een heel ruime kamer met zicht op de tuin, in de oude stad, met parking en ontbijt inbegrepen. Tot hiertoe valt Merida zelf wel wat tegen. Het verkeer is erg druk, het is zaterdag en de voetpaden zijn eigenlijk te smal voor alle winkelaars. Op de plaza is er niets te doen. Tegenover Campeche ziet de stad er meer afgeleefd uit. Het museum voor hedendaagse kunst was wel gratis maar de tentoonstellingen waren niet erg boeiend. Op zondag zouden er enkele straten autovrij zijn en wordt er blijkbaar veel gefietst, dan doen we morgen ook mee.
En ja, de fietsjes zijn nog eens bovengehaald. Campeche heeft een lange promenade langs de zee met een prima fietspad. Het laatste stuk naar het westelijke fort was wel over de weg maar die was breed genoeg om ons erbij te hebben. Eventjes 9 en 10% moeten klimmen om bij het fort te komen. Een schattig fortje met een kromme oprit en een ophaalbrug. Binnenin waren er enkele mooie mayastukken te zien. Ook 2 skeletten met hun giften en sieraden. Dan naar het oostelijke eind van het fietspad gereden. Toen hebben we nog 2 fietsters gezien. Onderweg waren ze het rode voetpad aan het herschilderen. We hebben onze banden toch maar zwart gelaten. Misschien hadden ze beter de palmen naast het pad wat gesnoeid want we moesten vaak tussen de afhangende bladeren slalommen. Op het einde waren er een 10tal restaurantjes aan zee. We hebben ons de garnalen goed laten smaken. Daarna ben ik nog een eindje gaan fietsen. Ook buiten de stadsmuren zijn er nog kleurige koloniale huizen. Er was hier maar een klein kerkje voor het gouadelupefeest. Je zag nog amper bedevaarders, die lagen nu waarschijnlijk proper en uitgeteld in hun bed. Wel veel families met schattig uitgedoste kindjes. Daarna kwam ik langs een splinternieuw shoppingcenter en cinepolis. Ik dacht even een blik binnen te werpen. Mijn fiets aan een paaltje voor de ingang vastmaken mocht niet, hij moest Links in de parking. Toen hij daar net vasthing kwam een andere bewaker me vertellen dat ik hem aan het ander eind van de parking moest stallen. Als fietser ben je hier blijkbaar een paria. Aan de binnenkant van het centrum zal ik ook wel niks gemist hebben. Campeche is in alle geval de kleurrijkste stad die ik tot nog toe heb gezien.
Vandaag was de weg meestal recht, een deel waarbij de koeien natte voeten hadden, denk ik. Een aantal dorpen gepasseerd die echt aan de snelweg liggen. In een grotere stad langs de weg gegeten. Ze hadden daar wel 2 mooie toekans in kooien zitten (arme beesten). Het laatste stuk bij de kust werd terug heuvelachtig. Vandaag was er een nieuw fenomeen, de fietsende pelgrims. Bij een winkeltje hebben we drie gasten aangesproken. Ze hadden al 27 dagen gefietst, zo'n 100km per dag. Je zal zeggen OK, jonge gasten....maar ze sleuren dus 15kg heiligenbeelden of een kruis mee op hun rug, plus een zwaailicht en vlaggen van de maagd natuurlijk. (De beelden zijn gezellig samen gebonden met plasticfolie, Christus aan het kruis plakt dus tegen zijn moeder en enkele apostelen)We hebben al gezien dat die gasten buiten slapen. Volgens mij hebben ze deze maand ook nog geen douche gezien, laat staan dat ze hun kleren hebben gewassen. Morgen is het de feestdag en dan is het afgelopen. Ik hoop dat ze er een goeie aflaat voor krijgen voor hun gezwoeg.
Nu zitten we in Campeche, een kuststad met versterkingen omdat ze last hadden van piraten. Na een maand zien we nu de andere kant van de golf van Mexico, de kleur van het water is hier ook mooi.
Dit stond op mijn verlanglijstje omdat er fresco's te zien zijn en dat is uitzonderlijk. Vanmorgen waren we al om 7 uur weg omdat het toch 150km rijden is. Gelukkig valt de weg mee, bovendien is er na de eerste 30 km niet veel verkeer en het aantal dorpen en topes is niet zo groot. De weg volgt de grens met Guatemala en is ook redelijk vlak. Meestal rijd je door een breed dal met aan weerszijden bergen en heuvels. Om 9u30 waren we ter plaatse. Na een paar empanadas waren we klaar om, met een chauffeur, naar de site te rijden. De groep die daar woont is de enige bevolkingsgroep in Mexico die niet onderworpen is geweest door de spanjaarden. Ze leven dan ook in een grote jungle. Ze hebben het slim gezien om de parking bij hun dorp te plaatsen en zelf het vervoer te verzorgen. Het is hier zeker niet over de koppen lopen. Ik denk dat we met 8 bezoekers op de site waren. Soms is het wel goed om ter plaatse te komen, ook nadat je al foto's hebt gezien. Deze keer had ik het me veel groter voorgesteld. De drie ruimtes met fresco's zijn klein. Er mag max 3 man binnen. In Cacaxtla waren de figuren manshoog. Hier had je wel veel zeer gedetailleerde taferelen. Niet allemaal even goed herkenbaar maar gemiddeld zeer goed. Waarschijnlijk is het ook niet ideaal dat ze aan licht zijn blootgesteld, de tekeningen op de voorwand waren nog helderder van kleur. De tekeningen zelf zijn wel heel geraffineerd. De blauwe achtergrond contrasteerd ook mooi met de bruine figuren. (Op internet trouwens makkelijk te vinden). De meeste touroperaters combineren bonampak met een andere site die je per rivier kan bereiken. Wij hebben ervoor gekozen om nog een paar watervallen te bekijken. Bij de grootste waterval was het leven bijzonder stressloos. 1 mannetje kwam de entree ontvangen, er zat 5 man te kletsen om 5 pesos voor de wc te innen en er was 1 kokkin die ons een lekkere maaltijd heeft bereid. Ik verwachtte dat iemand anders zou opstaan om haar te helpen, maar nee. In ons hotel is net een bus Fransen neergestreken, nu ze aan tafel zitten is het internet nog te doen maar de foto bij mijn blog zetten risceer ik al niet want betrouwbaar is het allerminst.
Palenque stad is niet groot en heeft niet veel te bieden. We hebben wel een prima hotel vlakbij de kerk en de plaza. Het was er prima tot 1uur 's nachts. Kwamen er nu nog nieuwe wagens aan of vertrokken er weer, in alle geval daarna is het niet meer stil geweest. Religieus nachtlawaai wordt hier blijkbaar getolereerd ook al houdt dat in dat ze sirenes laten loeien en muziek (altijd hetzelfde liedje) door de luidsprekers laten schallen. Frans is nog wat op de kamer blijven werken, ondertussen heb ik de collectivo naar de ruïnes genomen. Ze voorspellen regen deze namiddag, daar had ik geen zin in. Er stonden even veel gidsen te wachten als er toeristen waren denk ik. Ik verondelstel dat de maya's in die tijd geen grasvelden rond hun gebouwen hadden maar toen moet het er wel heel indrukwekkend hebben uitgezien. Nu zie je ruwe stenen maar vroeger was dat allemaal bezet en veel beschilderd. Van verschillende gidsen heb ik hier en daar wel wat meegepikt. Op een basrelief met 4 mannen vroeg een gids om de naakte man er uit te zoeken. Ze schenen allemaal een lap voor te hebben hangen. Bleek de lap bij de laatste zijn reuzespel te zijn. Blijkbaar zetten ze een gevangen krijgsheer in zijn blootje om hem te vernederen, misschien wilden ze zo laten zien hoe groot hij wel niet was maar toch overwonnen. Een andere gids maakte haar clienten blaasjes wijs. Er zaten zogezegd 2 toekans in de bomen, tot ik zo vriendelijk was om er mijn verrekijker bij te halen. Toen vond zij ze niet meer maar het waren gewoon gele bladeren. Om 12u30 met Frans afgesproken en de wandeling naar het museum gemaakt. Eigenlijk spreekt dat me nog het meest aan, een aangelegd paadje soms met trappen die stijl afdalen tussen de boomwortels tussen het overvloedige groen. Je wandelt nog tussen ruïnes en je krijgt er nog een mooie waterval bovenop. In het museum zijn nogal wat replicas maar ook wel enkele heel mooie stukken. De belichting is goed zodat je de reliëfs goed kan zien. De belangrijkst stukken van Palenque staan in Mexico city. Bij een aantal van de mayatekens staat een vertaling. Data blijken ze goed te kunnen lezen. Verder lijkt het mij wel redelijk onwaarschijnlijk om die tekens te begrijpen. Wie weet hadden de onderzoekers wel veel fantasie en er is geen Maya meer om hen op de vingers te tikken. Na onw, bezoek aan de site zijn we een ander hotel gaan bekijken. Aan ons 1ste hotel staan er nog meer wagens, de straat is zelfs afgezet. We besluiten dus maar te verhuizen. Dit is dan wel een dure nacht(met 2 betaalde kamers) maar we zullen tenminste slapen. We kunnen nog een pakket was afhalen in de wasserij. Vanaf nu zullen we vaker van kleren moeten wisselen, tempels beklimmen bij een hoge vochtigheidsgraad maakt dat je binnen de kortst keren plakt. In de zomer wil je hier niet zijn.
Gisterenavond nog aan tafel gezeten met ex-apothekers die aan de westkust een project hadden gestart waarmee nu 12 families hun kost verdienen. Ze waren met een containerschip meegevaren omdat ze nog een kleine machine kwamen afleveren. Wij hadden vandaag een heel mooie rit. Heel veel draaien wel. Maar ik begin het ondertussen gewoon te worden. Nu zitten we ook echt op het toeristische circuit. Aqua azul is in alle geval een schitterende waterval, of beter gezegd zijn het watervallen want de rivier komt langs verschillende kanten naar beneden. De plaats heeft zijn naam ook niet gestolen want het water is inderdaad mooi blauw. Op het eerste stuk wandeling loop je wel naast allemaal verkoopsstalletjes. Er zijn ook verschillende poelen waar je kan zwemmen. We zijn gewandeld tot een gewapende politieman die ons vertelde dat het verder 'muy solitario' is. Dat wil hier zeggen dat je risico loopt overvallen te worden. In het weekend kan je waarschijnlijk wel een groepje vinden om verder mee te wandelen maar nu was het ook bij de watervallen rustig. Veel eetstalletjes en restaurants wachtten tevergeefs op klanten. De volgende waterval 'misol ha' heeft een kleiner debiet maar valt wel van hoger. Je kan ook achter het watergordijn, daar wordt je wel goed nat. Hier kan je tot bij de waterval zwemmen. Ik was al een beetje fris van het vochtgordijn. Frans is wel even gaan zwemmen. Hier komen blijkbaar minder mensen want er was maar 1 restaurant. Straks slapen er hier op straat,voor ons hotel en aan de kerk, een heleboel jongeren. Die waren ook vandaag nog onderweg met de virgin de gouadelupe. Er loopt gewoonlijk 1 jongere met een fakkel voorop en de rest volgt in de laadbak van een kleine vrachtwagen. Allemaal met witte Tshirts met een beeltenis van de maagd. Hier in Palenque zagen de meesten shirts wel niet meer wit, er zal veel dash nodig zijn om die terug goed te krijgen. Voor het ogenblik hoor ik een groepje zingen onder het raam. De straat staat hier ook vol met hun kleurrijke wagens. Verder is Palenque zelf niet bijzonder, iedereen komt hier voor de ruïnes (of voor de kerk maar die is ook niet bijzonder).
Twee uurtjes gereden door een landchap dat ook de Vogezen zou kunnen zijn alhoewel ik daar nog geen bananenboom langs de weg ben tegengekomen. In het begin zijn er alleen dennen maar met het dalen komt er veel meer variatie in de begroeiing. De kleur van Chiapas is in alle geval groen. Onderweg zien we verschillende groepen jongeren die met de virgen de Gouadelupe onderweg zijn. Ook weer een groepje brommers met ballonnen en een schilderij van de maagd op hun knieën. Voor het ogenblik zitten we op het terras van ons hotel te genieten van (weeral) een marimbaconcert. Het regent wel zachtjes en alhoewel we nu maar op 900meter hoogte zitten is het toch nog fris. Deze middag zijn we Tonala gaan bezoeken, onze eerst mayatempel maar dan ook meteen de hoogste van het land. In de jaren 70 zijn de Fransen begonnen met de opgravingen want de stenen zaten verstopt onder het bos. Daarna hebben de Mexicanen de site verder opgedolven en gerestaureerd. Onze gids heeft 40 jaar geleden geholpen bij de opgravingen. Hij is dus niet meer van de jongste maar goed genoeg in vorm voor de stijle klim en afdaling. Zelf was ik aanvankelijk wat bang voor het afdalen, de trappen zijn heel smal en stijl. Bij de bouw moeten er nogal wat slaven zijn gestorven. In de vertrekken van de nobelen was er zelfs een toilet. En het uitzicht van boven was...heel groen. Op de terugweg passeren er heel veel van die kleine vrachtwagentjes, versierd met de heilige maagd en palmbladeren, en afgeladen vol mensen. Op sommige wagens zitten ze bovenop de rand van de laadbak, levensgevaarlijk zeker gezien de staat van deze weg. Blijkbaar vieren ze dit weekend de maagd van Gouadelupe. Normaal is het op de 12de maar omdat dat geen vrije dag is wordt het nu gevierd. De kerk zit in alle geval de hele avond en middag vol.
