We zijn meteen maar naar de cerro de la cruz geklommen, een kleine wandeling naar een uitzichtspunt over de stad en de vulkanen. Het zijn nog steeds halve vulkanen. Je ziet heel goed het rechte stratenpatroon en de grote ruines verspreid over de stad. Je moet wel voor iedere ruïne een flinke entree betalen, we kiezen er dus een paar uit. Bij de meest westelijke liggen de stukken van de dakkoepels nog in de middenbeuk van de kerk. De dikte van de muren heeft niet kunnen beletten dat alles naar beneden is gekomen. Je loopt over en tussen de gewelven. Tussendoor passeren we ook langs gezellige pleintjes, velen met fontein. Daarna raken we verzeild in het labyrint van de markt. Ze hebben hier een heel mooie variëteit van boontjes met veel kleurschakeringen. Ik heb alvast radijzen gekocht voor de grenstest. De gangetjes zijn heel smal en regelmatig zijn er files vooral aan de kruispunten en zeker als er dan nog iemand met een bak kippen wil doorkomen. Aan een stalletje praten we met de uitbater. Ik vroeg hem of er eigenlijk wel Guatemalteken in Antigua wonen. De stad maakt nogal een artificiele indruk alsof er niet echt geleefd wordt. Volgens hem zijn het dan ook voornamelijk buitenlanders die huizen bezitten in de stad. Verder zijn er natuurlijk ontelbare hotels. Je hebt de toeristen en diegenen die iets aan de toeristen willen verkopen. Op de markt waren er wel voornamelijk Guatemalteken maar die zakken vanuit de ruime omgeving af naar die grote markt. In een andere ruïne hadden ze de tuin al heraangelegd en delen gerestaureerd. Er is hier in alle geval nog heel wat werk. Aan de andere kant is het contrast tussen de gerestaureerde delen en de vernielde stukken ook wel mooi. Geluncht hebben we bij een Nederlander, die hier voor een rustiger leven heeft gekozen. Zijn eten was prima voor een goeie prijs. Morgen steken we de grens over mer El Salvador. Ik ben voor alle veiligheid maar een paar extra landkaarten gaan kopen zodat de gps ons weer niet over een of ander rottig zandweggetje stuurt. Als we Guatemala city willen vermijden zullen we toch wel wat puttenwegen moeten nemen. En ja, de vulkanen hebben toch een top. In de late namiddag kwamen ze tevoorschijn. Diegene vlak achter het stadje staat wel vol gsm masten, dat hoort er ook bij. Als je ze wil beklimmen zal je wel ontvangst hebben maar niet vaak uitzicht.
Er waren allemaal nieuwe gezichten aan de ontbijttafel, een familie uit Minnesota en een Pakistaans-Indisch koppel dat in Canada leeft. Het leverde interessante gesprekken op. De pakistaan was op 5jarige leeftijd met zijn familie uit India gevlucht, de familie van zijn vrouw (ook islamitisch) was toch gebleven (toen India en Pakistan splitsten) De man had zijn studies zelfs in Aken in het Duits gedaan. Bij de heerlijke bananenpannenkoeken hadden we het verder over respect. Blijkbaar hebben de mayas hier helemaal geen probleem met huidskleur, donker vinden ze mooi. Tussen de Spaanse afstammelingen en de Indigenas zijn er wel spanningen. De meeste kerken zijn hier ook evangelisch, kwestie van afstand te nemen van de Spanjaarden. Jenna stuurde ons allemaal naar de 2dehandsmarkt voor Textiel die wordt gehouden op zaterdag. Sinds ik nog op zoek ben naar stof voor Tignes ben ik maar eens gaan kijken. Helemaal onderaan een stapel vond ik een stofje naar mijn zin. Naar de rest heb ik niet meer gekeken. Frans was ook heel gelukkig met mijn aankoop. Na nog een laatste blik op het meer zijn we terug het dal uitgereden. De snelweg klom later nog hoger. We hebben langs de weg geluncht maar daar had ik nooit rauwe vis besteld. De rauwkost heb ik maar wijselijk laten liggen. Gelukkig dat het doekje waarin de tortillas zaten donker was zodat je niet kon zien hoe lang het al niet gewassen was. De man stond wel met een grote lepel in een indrukwekkende pot te roeren, dat was de kost voor vanavond. langs de afdaling naar Antigua zagen we nog een gemeenschappelijk wasbassin naast de weg. In de stad zagen we er ook 1 maar hier wordt het niet gebruikt. Antigua is de oude hoofdstad van Guatemala. Het was de prachtigste stad van Centraal Amerika. Ze leed wel onder verschillende aardbevingen maar is verlaten na de grote aardbeving van 1773. Nu is de stad gedeeltelijk herbouwd maar er staan nog verschillende ruïnes van grote gebouwen. Van de kathedraal is de voorgevel helemaal opgeknapt. Het plein ervoor is mooi met veel groen en enkele fonteinen. Er speelde een harmonieorkest die beter een dirigent zou engageren. Vanop het palacio hebben we een tijdje het verkeer op het plein bekeken. Het gros van de auto's zag er goed uit maar er zijn ook rijdende wrakken bij. De paardenkoetsen zien er ook heel oud uit. Ik ben wel eens benieuwd of we morgen de hele vulkaan gaan zien, nu zat hij half onder de wolken.
Deze voormiddag werden we verwend met een zeer goed ontbijt. Kruidige gebakken aardappeltjes met omelet met tomaat. Maar vooral de zelfgemaakte chutney erbij was een succes. We zijn ook al 2 dagen met dezelfde gezellige mensen aan tafel. Er zij veel bootjes die naar de overkant van het meer gaan, zodra ze 12 man hebben vertrekken ze. Onze eerst stop San Pedro la Laguna is een hippiepleisterplaats. De plaatselijke bevolking woont in het hoger gelegen gedeelte. De kerk zag er heel raar uit, iets voor in de efteling. Van daaruit nemen we een tuc tuc naar San Juan la laguna. Hier maken ze heel mooie stoffen die zachter van kleur zijn doordat ze natuurlijke verfstoffen gebruiken. Je kan hier allerlei coöperatieven bezoeken (koffie en textiel). Frans wilde echter snel in de volgende tuc tuc (met mannen is stoffen kijken niet evident) om 2 dorpen verder te rijden. Als je nog niet zen bent of te gestrest van de vele gaten in de weg kan je op allerlei manieren je rust trachten terug te vinden in San Marcos. Het is hier voordelig logeren, er zijn nogal wat overwinteraars. Je kan je geld spenderen aan allerlei opleidingen, yoga, massages... Van daar nemen we een volgend bootje naar Jaibalito. Het is mooi varen langs de oevers met grote bomen, mooie verblijven en daarachter ruige bergen. In Jaibalito lunchen we met zicht op het water, het is idyllisch. Het is een half uur wandelen naar het volgende dorp. We klimmen eerst langs de vele steile trapjes van 'el mundo perdido' een mooi hotel voor als je goed te been bent. Het klimt in alle geval makkelijker dan het stoffige zandweggetje voor het hotel. Er zijn prachtige zichten maar je moet wel goed op je stappen passen op het smalle pad. In Santa Cruz, dat tussen twee kloven ligt en niet met de weg bereikbaar is wonen best veel mensen. Boven in het dorp zijn we niet gaan kijken, beneden zie je wel mooie buitenverblijven en logementen. Je loopt een hele tijd over houten stijgers langs de oever. Het water stond vroeger blijkbaar lager. Van daaruit maken we het tourtje rond met een volgende boot. In onze gids stond dat de laatst bootjes om 4 uur varen, in dit seizoen varen ze veel langer, we hadden dus meer kunnen doen onderweg. Terug in Panajachel bekijken we nog even het kleine museumpje met vooral aardewerk en sierraden. Ik geniet van een paar tamales op een muurtje aan de rand van het meer met de zonsondergang als decor. Frans was gisteren wat te voortvarend met eten en drinken en houdt het bij een paar bananen. Lago Atitlan is een plek om langer te verblijven zeker in dit seizoen.
Heel mooi is het hier, en het klimaat is nu ideaal. Bovendien kan je hier s'avonds wassen en de volgende dag is het droog, niet zoals in het noorden waar alles na 2 dagen nog vochtig is. Niet moeilijk dat hier meer dan 8000 buitenlanders rond het meer verblijven. Onze gastvrouw woont hier ook al lang, haar kinderen liepen hier school. Van haar ontbijt hebben we in alle geval genoten. Frans is wel terug in orde maar na 1 dag vasten had hij nog geen fut. Ik heb de banden van mijn rooie fietsje dan maar eens opgepompt om twee dorpen langs het meer te verkennen. Ik had toch wel gehoopt dat de weg iets vlakker zou zijn. Als je voorwiel van de grond komt weet je dat het tijd is om af te stappen. Uit ervaring weet ik ook al dat als het wegdek beton wordt met ribbels het minstens 14% stijgt. Zelfs te voet zit er dan serieuze rek op je kuiten. Er waren verschillende lopers langs de weg. Later hoorde ik dat ze hier al 3 jaar een marathon organiseren, een zware dus. Het landschap is in alle geval mooi alhoewel het meer vaak achter hekken zit van de huizen onder de weg. Op sommige van die rasters groeide wel bougainville in vele tinten. Hier zijn ook een aantal hotels met zicht op het meer. In San Antonio Palopo dragen de vrouwen mooie blauwe kleren en linten met glinsterende floches in het haar. Voor een paar van die linten voor C. en C. heb ik wel teveel betaald, die jonge vrouwen waren bepaald goeie verkoopsters. De ene sprak zelfs goed frans. Ik heb wel mogen filmen hoe je de linten in je haar doet, dat is natuurlijk ook wat waard. Na vandaag ga ik in alle geval stoppen met kopen. Terug was weer een uurtje fietsen en stappen (voor weinig kms). Frans heeft heel tevreden zitten werken in de tuin onder de mandarijnenboom. Daarna bezocht ik de oudste gallerij van C.Amerika, uitgebaat door een Duitser, die hier dus al 50 jaar bezig is. De fut was er wel een beetje uit denk ik maar zin in een praatje had hij wel. Hij had wel een aantal mooie stukken in zijn houten sprookjeshuis. Bij terugkomst zaten de meeste gasten in de tuin wijn te drinken van een Amerikaanse die in Mex. woont maar nu daar de vakantiedrukte mijdt. Jenna onze gastvrouw vertelde dat de dorpsraad in deze streken nog heel veel te zeggen heeft en soms ook het recht in eigen handen neemt. Geboortebeperking ligt hier nog moeilijk, je kan je pas laten steriliseren als je al 3 kinderen hebt en zonder toestemming van de man doen ze het niet. De basisopleiding blijkt hier wel goed te zijn want alledrie haar dochters hebben hun hogere studies in het buitenland met goeie resultaten afgemaakt. Zij was in alle geval van plan haar oude dag hier te slijten. Hier kan je nog persoonlijke verzorging betalen. Het Nederlandse koppel ging dat in gedachten houden want naar het schijnt is het daar bijzonder moeilijk om nog in een home te worden opgenomen. Blijkbaar willen ze daar vooral mantelzorg stimuleren, als je geen familie hebt moeten de buren maar inspringen!
Behalve om goed te slapen voor Frans want de reizigersziekte heeft toegeslagen. Gelukkig ben ik eraan ontsnapt, het rare is wel dat we juist de laatste dagen, net hetzelfde hebben gegeten. Ik besluit dan maar even een museum achter de hoek te bezoeken. De musea hier blijken vakantie te houden. Dan vertrekken we maar naar lago Atitlan. De snelweg (de panamericano) is hier fantastisch. Dat maakt veel van gisteren goed. Eerst heb je mooie vergezichten op het hoogland en de vulkanen, en er zijn plaatsen waar je kan stoppen om die te bewonderen. Er is bovendien weinig verkeer op de vierbaansweg die door het landschap slingert. Ook Solola komen we makkelijk door. De afdaling naar het meer is heel stijl en bochtig maar poepsimpel want geasfalteerd. zelfs ons hotelletje vinden we gemakkelijk, een gezellige B&B vlak bij het meer. Terwijl Frans gaat rusten trek ik er op uit om te lunchen, keuze is er voldoende. De straat is hier ook 1 grote winkel. Van overal in Guatemala verkopen ze hier kleding, stoffen, tassen, maskers... Alleen is het veel plezanter om alle waren eens goed te bekijken. Hier koop je prachtig handwerk voor HM prijzen. Als je een huis kleurrijk wilt inrichten, plan dan een vakantie naar lago Atitlan. Aan de vrouw van wie ik op straat een sjaal kocht vroeg ik hoe oud ze was. Haar gezicht was serieus gegroefd en ze had vooraan nog maar 1 tand. Ze was 60. Het leven tekent je hier veel meer, ik was blij dat ik niet heb afgepingeld. Ondertussen ken ik de prijzen een beetje en wat ze vroeg was zeker niet overdreven. Aan een ander kraampje had ik een praatje met een vrouw van wie ik 2 kussenslopen kocht. Zij spreekt wel 3 talen, Spaans en 2 mayatalen maar ze kan niet schrijven. Voor meisjes was naar school gaan niet belangrijk. Twee dochters zijn wel begonnen met studeren maar het was gedaan eens ze een lief hadden. Eentje heeft wel een diploma en werkt op de gemeente. Zij was wel gelukkig met haar job maar ze had erg graag een opleiding gehad. Toen ik terug bij het meer kwam was de zon net onder maar het spektakel van licht en wolken was zeker nog niet gedaan. Frans zal vanavond zeker nog moeten vasten, hopelijk is hij morgen beter zodat we de dorpen aan de andere kant van het meer kunnen bezoeken. De auto blijft in alle geval op stal.
Chichicastenango heeft toch wel veel sfeer. Deze voormiddag waren de stalletjes met allemaal andere waren gevuld. Gisteren was het vooral heel kleurrijk textiel, vandaag waren het ijzerwaren , 2dehandskleding, toiletartikelen...fruit en groenten. Velen hebben hun waren gewoon op de grond uitgestald en zitten erbij.
De kerk hangt vol wierook. Hier heb je ook weer een kruising van het Christendom en mayarituelen. De grote ruimte is redelijk leeg met beelden in glazen kasten aan de rand en brandende kaarsen in het midden op de verder lege vloer. De kerken zijn hier aan de buitenkant wit maar het kerkhof met kleine gebouwtjes als graftombes is een en al kleur.
We vertrekken terug langs het noorden. In Quiche maken we de fout om de gps te volgen. Op onze kaart staat er maar 1 weg naar Totonicapan en het begin staat aangeduid als niet geasfalteerd. Volgens de gids moet de route heel mooi zijn en wordt ze zelfs aangeraden om te fietsen.
Na een tijdje krijgen we inderdaad asfalt maar dat houdt al snel weer op. In het begin beklagen we de fietsers die de raad van de gids volgen maar later beseffen we dat dit een andere route moet zijn. In plaats van om de berg gaan wij erover langs een weg die hoe langer hoe slechter wordt. Pisterijden is wel eens plezant maar nu had ik er echt geen zin in. Uiteindelijk kwamen we dan toch op de inderdaad prachtige rijweg.
Totonicapan hebben we dan maar links laten liggen wegens tijdverlies, in Salcaja zijn we wel gestopt. Hier worden heel veel stoffen vervaardigd. Er is heel veel keuze. We kijken wat een dametje in haar potten heeft en eten groentensoep en stoofvlees met rijst, allebei lekker.
Hier bevindt zich ook het oudste kerkje van centraal Amerika. Je kan alleen de buitenkant zien maar die is schattig. Het heeft een paar gekke diertjes op de voorgevel. De dakvorm is ook heel mooi. Voor Quetzalcastenango, ook Xela genoemd slaan we af naar een ander berdorpje. Na de eerste heuveltop stopt de weg in een berg zand. Blijkt dat we een grote omweg moeten maken, terug langs Salcaja om het dorp te bereiken. Dat is er ons te veel aan. We rijden door naar de stad. Die is in verschillende zones ingedeeld die dezelfde straatnummers hebben, dat heeft ook weeral niet geholpen om de weg te vinden.
De plaza in Xela is wel niet mis. Het is wel weer een drukke stad met de bijbehorende dieselgeur in de smalle straatjes van het centrum. De markt is een allegaartje aan gebouwen en kramen.
Nu zit ik onder de dekens te bloggen want op 2335m is het niet warm in een onverwarmde kamer. Straks moet ik nog naar buiten voor de wifi. Eten deden we ook op een binnenplaats, gelukkig werd het goed warm opgediend.
Vandaag hebben we weer een flinke rit gemaakt. Vanaf Santa Cruz Verapaz zijn we pal west gereden. Het asfalt was van zeer korte duur. Ondertussen worden we het pisterijden al wel wat gewoon en stijler dan eergisteren wordt het hopelijk nooit. Op deze steenpiste staken we een koppel trekkers op de fiets voorbij. Ze waren minimum onze leeftijd. Verder op de weg heb ik nog dikwijls aan ze gedacht. Ik denk niet dat ik ze het ga nadoen. De wegen, ook de geasfalteerde hebben veel stijlere stukken dan wat wij gewend zijn. Na een 30tal km ruwe weg komt het asfalt af en toe al eens piepen. Verder ziet het wegdek er redelijk nieuw uit maar dat neemt niet weg dat je uit je doppen moet kijken, de wanden naast de weg zijn stijl en regelmatig ligt de weg halfvol puin of is er een gat geslagen.
Het eerste deel van de rit lijkt wel een beetje op de Franse pyreneeën en is heel groen, over de bergpas zitten we eerder in Spanje, het is hier meteen veel droger. Er staan dennen tussen bruin gras en roestige aarde. De rivier is wel mooi blauwgroen. Bij momenten slingert de weg enorm en zijn er reuzehaarspeldbochten maar gemiddeld rijdt het goed. Na een flinke afdaling komen we in Santa Cruz del Quiche, een levendig stadje. Het is niet makkelijk om erdoor te geraken. Het is zondag en we zien eerst niets om te eten. Bij het buitenrijden zien we enkele tafeltjes staan. Het enige wat ze verkopen is cebiche, in dit geval met garnalen, inktvis en surimi. Al tijdens het bestellen beseffen we dat we dit beter niet eten, het is allemaal rauw. We zullen het morgen hopelijk niet bekopen. Het was wel lekker, dat moet gezegd.
Ons einddoel is Chichicastenango, een stadje met een bekende markt. We zijn al laat en bovendien moeten we bij het binnenrijden meteen naar de verkeerde kant afslaan, we raken niet aan de goeie kant van het stadje doordat het hele centrum is ingenomen door de markt. Uiteindelijk lukt het ons toch. Van aan het hotel zie ik sommige kramen al opruimen. Gelukkig heb ik het meeste nog kunnen zien, het is wel prachtig wat ze hier allemaal maken. Door de volhardendheid van een meisje heb ik dan toch een blouse gekocht. Mijn oprechte twijfelen heeft me wel een betere prijs bezorgd toen ze achter me aan kwam. Nu ben ik toch blij met mijn aankoop. Ik heb ook nog wat strengetjes borduurgaren gekocht om op school nog eens op papier te naaien. Het is onwaarschijnlijk hoeveel tinten ze hier verkopen.
Na de markt is het hier eigenlijk nog specialer. Het is heel druk doordat de meeste kramers hun spullen moeten wegbrengen. Sommige kramen worden afgebroken andere worden nu als open keukens gebruikt. Er zit heel veel volk op straat te eten. Er zijn sandwiches, er worden tortillas geroosterd er zijn bbcs. Het is een gezellige drukte. Het gros van de vrouwen is hier trouwens traditioneel gekleed, dat wil zeggen met heel veel kleur. Tel daar nog kleurrijke tasjes en doeken bij, ze zijn prachtig.
We kiezen toch maar een restaurant en zitten buiten op de eerste verdieping waar we zicht hebben op een druk kruispuntje waar tuctucs af en aan rijden langs een eetstalletje en tussen straatventers. Naast ons zit een Mexicaan met een Columbiaanse vriendin die antropologe is en het textiel hier bestudeert.
Bij het terugwandelen is de sfeer nog vreemder omdat op de plaza alleen nog maar de stokken en dakjes van de lege kramen staan met op de achtergrond een witte kapel.
we zitten nu in een kamer in koloniale stijl, zeker niet mis, de wollen dekens op bed zullen we wel kunnen gebruiken.
Er waren allemaal nieuwe gezichten aan de ontbijttafel, een familie uit Minnesota en een Pakistaans-Indisch koppel dat in Canada leeft. Het leverde interessante gesprekken op. De pakistaan was op 5jarige leeftijd met zijn familie uit India gevlucht, de familie van zijn vrouw (ook islamitisch) was toch gebleven (toen India en Pakistan splitsten) De man had zijn studies zelfs in Aken in het Duits gedaan. Bij de heerlijke bananenpannenkoeken hadden we het verder over respect. Blijkbaar hebben de mayas hier helemaal geen probleem met huidskleur, donker vinden ze mooi. Tussen de Spaanse afstammelingen en de Indigenas zijn er wel spanningen. 
Vandaag hebben we weer een flinke rit gemaakt. Vanaf Santa Cruz Verapaz zijn we pal west gereden. Het asfalt was van zeer korte duur. Ondertussen worden we het pisterijden al wel wat gewoon en stijler dan eergisteren wordt het hopelijk nooit. Op deze steenpiste staken we een koppel trekkers op de fiets voorbij. Ze waren minimum onze leeftijd. Verder op de weg heb ik nog dikwijls aan ze gedacht. Ik denk niet dat ik ze het ga nadoen. De wegen, ook de geasfalteerde hebben veel stijlere stukken dan wat wij gewend zijn. Na een 30tal km ruwe weg komt het asfalt af en toe al eens piepen. Verder ziet het wegdek er redelijk nieuw uit maar dat neemt niet weg dat je uit je doppen moet kijken, de wanden naast de weg zijn stijl en regelmatig ligt de weg halfvol puin of is er een gat geslagen.
