We kwamen bij eb aan op het strand 'la loberia' en zijn er met vloed vertrokken ; tijd genoeg dus om de zeeleeuwen te observeren. Die beesten zijn gewoon de hele tijd aan het genieten. De kleintjes liggen hun pels schoon te maken of te dommelen op de rotsen. De jongeren rollebollen de hele tijd in ondiep water. De volwassen exemplaren luieren lekker op het strand of liggen wat met hun vinnen te wapperen in het water. Ondertussen zullen ze wel snacken, hun onderwaterrestaurant is goed gevuld. Bij het snorkelen zagen we veel kleine en grotere vissen en weer een zeeschildpad. In de namiddag schrok ik wel een paar keer van het geroep van een zeeleeuw vlakbij in het water. Door het hoge tij waren ze niet goed zichtbaar onder water maar je kon ze wel van heel dichtbij zien spelen. Wij moeten twee meter afstand houden maar zij volgen die regel niet. We wandelden nog een eind tot een klif waarop wat vogels zaten. Met mijn nepteva's was het niet zo makkelijk om over de lavarotsen te wandelen.
Om hier te komen moet je wel weer twee uur lichtjes afzien op een boot, én we waren om halfzes uit de veren! Gelukkig zorgden de zeeleeuwen voor compensatie. San Cristobal is ook een stuk rustiger dan Santa Cruz.
Het begon 'down' want we mochten de boot niet op tenzij we een tweede keer betaalden. De touroperator was niet komen opdagen om de kapitein zijn deel te geven. We betalen nogmaals, je wil om 7uur niet op de kade worden achter gelaten. De reis duurt twee uur naar isla Isabela alhoewel het een snelle boot is. Aan land gaat het aanvankelijk aan het tempo van de vele schildpadden die we zien in de kwekerij. Iedere vulkaan op het eiland heeft zijn eigen soort. Gelukkig leven de paar flamingo's die we zien wel in vrijheid. Op het strand stelen de krabben en de leguanen de show. Na de middag krijgen we eerst een super choreografie van de 'blue footed boobies (blauwvoetgent)', die cirkelen in groep boven het water en duiken als speren het water in. (Ik wordt geraakt door hun ander geschut). Het koppel pinguins dat we zien zwemmen zorgen voor een rustiger noot. Nog rustiger zijn de haaien die in een geul liggen te slapen. Daarna mogen wij in actie schieten. We kunnen direct achter de reuzenschildpad snorkelen die boven water kwam kijken. Ze laat zich goed volgen. We zien nog een rare zeester en twee prachtige 'gevlekte adelaarsroggen'. We hebben genoeg mooie dingen gezien om de twee uur terug te compenseren. De passagiers inspireren zich op de leguanen en zeeleeuwen en liggen tegen elkaar te snoezelen. Het ziet er vrediger uit dan het is want de boot gaan flink op en neer.
Terug aan land krijgen we gelukkig onze centen terug. Blijkbaar betalen de agentschappen de kapiteins in cash voor de afvaart. Onze man had pech gehad met zijn motor. Dat bespaart ons gelukkig een bezoek aan de politie. We besluiten de avond 'up' met lekkere ceviche en calamares.
We verhuizen na het ontbijt naar een
hostel in Puerto Ayrora. Van daaruit start het wandelpad naar baya
tortuga. Het blijkt een aangelegd pad te zijn tussen de cactussen en
kale bomen. Het geeft uit op een mooi wit strand. Wij krijgen een
rode vlag en zwemverbod, de leguanen kunnen de golven aan. Verder
ligt een baai met kalm water. Het is er goed zwemmen maar het water
is niet helder genoeg om iets te zien bij het snorkelen. We zien
alleen een minihaai van op het strand.
De wandeling terug is warm, er is
weinig schaduw. 's Middags vecht ik eerst nog tegen mijn moeheid maar
het helpt niet. Een siësta dan maar. Bij donker eten we hamburgers
in een bar met clips uit de jaren 80. Daarna pikken we nog een
dansfestival mee op een plein. De nationale dansgroep is erg goed,
dat die van Florida maar eens komen kijken in plaats van in den
treure 'de notenkraker' op te voeren. Dan volgt er nog een volksdans
met oud en jong, beginners en gevorderden door elkaar. Heel vrolijk.
Het beeld van de dag vind ik wel de zeeleeuwen op de bank. Er liggen
er nog te maffen op de grond. Daklozen op hun eigen terrein.
Een uitstapje per taxi naar een paar zinkgaten en lavatunnels. Niet echt bijzonder, zeker niet omdat het een heel goed uitstapje met de fiets was geweest. Weer een heleboel schildpadden gezien. Dan hebben we ons laten afzetten bij het Charles Darwin centrum. Daar kweken ze schildpadden en doen ze natuurlijk wetenschappelijk onderzoek. Van de gewone soort hebben ze hier denk ik geen tekort meer maar er zijn andere eilanden waar ze nog hulp kunnen gebruiken met de voortplanting. Zo hebben ze bijvoorbeeld 'Diego' uit de zoo van San Diego laten overkomen om zijn soort terug op de kaart te zetten. Hij heeft zijn werk goed gedaan en waarschijnlijk heeft hij wel 800 nakomelingen (gelukkig beseft hij dat zelf niet). Op het strand vlakbij leven er massa's zeeleguanen. Je moet echt uitkijken om er niet op te trappen. Hun camouflage op de zwarte stenen is erg goed. Ze houden blijkbaar ook van gezelschap. Frans ziet een grote zeeschildpad bij het snorkelen. Ik zag alleen wat vissen, ik vond het niet ideaal, er was niet zoveel zichtbaarheid. In het stadje gaan we ons informeren over tours voor de volgende dagen. Morgen blijven we nog hier maar daarna gaan we zeebenen kweken. Ik hoop dat het meevalt, ik ben niet zo'n heldin op het water. We drinken nog koffie met Frank, een Amerikaan die op een klein eiland woont en Bruce, een jongere Amerikaan die hier een maand verblijft. We krijgen nog wat tips, spijtig genoeg net te laat want al onze nachten zijn geboekt. Eten doe we in de kioskstraat waar alle tafeltjes midden op straat staan. Het is kreeftenseizoen, dat laten we niet aan ons voorbij gaan.
Om negen uur zijn we op de nieuwe
luchthaven. Er is een balie voor de Galapagoseilanden waar je een
soort visum koopt voor 20 dollar. We gaan naar de check-in maar
worden terug gestuurd omdat er nog een speciale bagagecontrole is.
Dan is er nog ruim tijd voor koffie. Van uit de lucht zie je goed hoe
ze hele bergen hebben moeten afschrapen en betonneren om de grote
wegen aan te leggen. Op de vlucht hebben ze een speciaal ritueel.
Drie airhostessen lopen achter elkaar de gang door. De eerste doet
het bagageluik open, de tweede spuit een spray op de bagage en de
derde sluit het vak. Ik hoop dat wij straks niet aan de beurt komen.
Aan land krijgen we onze bagage pas nadat een hond er aan gesnuffeld
heeft. Bij de paspoortcontrole moeten we ieder nog eens honderd
dollar betalen. De bus naar de ferry rijdt door een kaal landschap
met cactussen als sculpturen. Kale bomen zijn opgeschoten tussen de
funderingen van verdwenen huizen. Het zicht op het andere eiland is
wel speciaal, er is een kleine groene strook met mangrove, daarachter
zijn er witte stammen. We lunchen waar de ferry aankomt. Van daaruit
nemen we een taxi naar ons hotel. De begroeiing is heel speciaal,
hier wil ik wel eens wandelen. De witte bomen zijn blijkbaar niet
dood. Ertussen staan struiken met geel en oranje. Als we hoger komen
wordt alles groen. Hier is er gewoon landbouw. Ons hotel ligt in die
groene zone en heeft een grote tuin waar ze koffie en bananen telen.
Je kan er twintig minuten wandelen en dan zie je zeker 10 reuze
schildpadden.
Ik maak nog een wandeling op het
fietspad langs de grote weg en zie er nog veel grazen. Het is overal
opletten voor hun grote keutels. Het vlijtig liesje woekert hier welig. Wel spijtig dat ik hier geen fiets heb.
Vandaag schijnt de zon maar zijn er
eerst nog klussen te doen. Daarna weken we anderhalf uur in de San
Cathalina baden. Michele is al gerimpeld als we erbij komen. We eten
nog eens forel, die is weer heerlijk. Daarna maken we de flinke
afdaling naar de luchthaven. We hebben een hotel vlakbij omdat we
morgen naar de Galapagoseilanden vliegen en we de auto en wat bagage
hier kunnen laten. Frans is er op gebrand om naar de eilanden te
gaan. Ik heb helemaal geen interesse. Misschien valt het dan wel mee.
Ik vind het spijtig dat we nu toch gaan vliegen en bovendien las ik
dat er te veel toeristen de eilanden bezoeken. Dat zien we hier al in
het hotel. Hier zitten uitsluitend Amerikanen die naar de
Galapagoseilanden gaan. Ze zien dan nog juist Quito en thats it.
Het
meest avontuurlijke vandaag was onze zoektocht naar interdentaire
borsteltjes en papieren zakdoekjes. In Colombia hadden ze die overal.
Hier gaan we nu 15 stomme kilometers rijden op zoek naar een grote
supermarkt. Ben, een Taiwanese Amerikaan vergezelt ons. Ondertussen
is het al donker en we moeten verscheidene keren de weg vragen. De
'grote' supermarkt is kleiner dan de Delhaize in Schoten en ook hier poetsen de mensen niet tussen hun tanden en worden ze misschien niet verkouden. Gelukkig vindt Ben wel wat hij nodig heeft. Wij
zullen volgende week in Quito nog eens op zoek moeten gaan.
Heel de nacht en 's ochtends is het aan het regenen. Ik hoop dat er ook nog pingpong balletjes bij de tafel en de palletjes horen. We nemen onze tijd om te ontbijten met de enige andere gast in de hostel, Michelle een Française van onze leeftijd. Het klaart toch wat op en met zijn drieën nemen we de auto naar een natuurpark, een half uur klimmen op een slechte weg. Op de parking zijn we de enigen. Eerst stijgt het pad flink, eens we over de eerste hobbel zijn en bij het eerste meertje is het weggetje golvend. Als je de bergen bekijkt kan je je evengoed in de Pyreneeën wanen, het is pas als je naar de planten kijkt dat je weet dat je ver weg bent. De bloei is hier niet zo uitbundig als in de Alpen maar hier hebben de bloemen het hele jaar, aangezien het hier nooit wintert.
Voor een keer heb ik de verrekijker bij en we zien een "Pato Zambullidor", die heeft een blauwe bek een een oranje lijf.
We hebben wel geluk dat we toch een beetje van de sneeuw kunnen zien boven op de vulkaan Antisana. De top blijft verstopt achter de wolken. We raken bijna tot bij de waterval als het terug begint te regenen. Twee uur later zijn we klaar voor een lekkere 'trucha', de forellen die ze tegenover het restaurant kweken. De timing is vandaag goed want terug bij de hostel is het droog. We gaan onmiddellijk de baden naast de deur uitproberen. Die zijn niet zo mooi als die van gisteren maar je kan er wel goed zwemmen, zeker als je de enige gasten bent. Het water wordt door dezelfde vulkaan verwarmd.
Ondertussen is het terug aan het gieten. Goed dat ik een paar broodjes heb gekocht zodat we niet meer buiten moeten, voor vandaag hebben we ons natje wel gehad.
Er is blijkbaar een beetje damp op mijn lens gekomen, hoe kan dat nu?
Het begon 'down' want we mochten de boot niet op tenzij we een tweede keer betaalden. De touroperator was niet komen opdagen om de kapitein zijn deel te geven. We betalen nogmaals, je wil om 7uur niet op de kade worden achter gelaten. De reis duurt twee uur naar isla Isabela alhoewel het een snelle boot is. Aan land gaat het aanvankelijk aan het tempo van de vele schildpadden die we zien in de kwekerij. Iedere vulkaan op het eiland heeft zijn eigen soort. Gelukkig leven de paar flamingo's die we zien wel in vrijheid. Op het strand stelen de krabben en de leguanen de show. Na de middag krijgen we eerst een super choreografie van de 'blue footed boobies (blauwvoetgent)', die cirkelen in groep boven het water en duiken als speren het water in. (Ik wordt geraakt door hun ander geschut). Het koppel pinguins dat we zien zwemmen zorgen voor een rustiger noot. Nog rustiger zijn de haaien die in een geul liggen te slapen. Daarna mogen wij in actie schieten. We kunnen direct achter de reuzenschildpad snorkelen die boven water kwam kijken. Ze laat zich goed volgen. We zien nog een rare zeester en twee prachtige 'gevlekte adelaarsroggen'. We hebben genoeg mooie dingen gezien om de twee uur terug te compenseren. De passagiers inspireren zich op de leguanen en zeeleeuwen en liggen tegen elkaar te snoezelen. Het ziet er vrediger uit dan het is want de boot gaan flink op en neer.
