Gisteren avond zaten we ook al op het strand. (dit is om iedereen jaloers te maken) met een beker wijn naast onze stoel en crackers om de zonsondergang te aanschouwen. We kregen een goed spektakel want niet allen de kleuren en workenformaties waren decoratief maar bovendien kregen we nog een lichtspektakel boven land.  Daar hingen een paar serieuze bloemkolen die regelmatig oplichtten door bliksemschichten. We zijn dus blijven zitten tot het helemaal donker was (dat gaat hier wel redelijk snel). Vanmiddag kunnen we nog naar wat optredens gaan zien die worden georganiseerd om de slachtoffers van de orkanen te steunen. Dat is bij Gulfplace een appartementencomplex bij het hoofdstrand van Santa Rosa. Daarna heb ik nog heel wat boontjes te doppen, letterlijk, ze kunnen hier dan ook niks in kleine verpakkingen verkopen. We eten ook koteletjes omdat je er daarvan 2 kon kopen. Je zou zeggen dat iedereen hier een groot gezin heeft maar dat is natuurlijk niet zo.  Gelukkig wordt er toch nog redelijk wat in bulk verkocht zodat je niet altijd de helft van wat je koopt moet invriezen.

In de zijstraten worden er ook veel nieuwe wijken aangelegd. Hier valt het vooral op dat de nieuwe huizen zoveel groter zijn. Er zijn minder en minder vakantiebungalows aan de kust. Nu wordt er veel meer in de hoogte gebouwd. Voor gulfport stonden 3 mooie bungalows met een grote tuin, daar worden nu lelijke appartementen gezet. 

Spijtig genoeg zal het er niet op verbeteren want er staat nog enorm veel bos (en minder duinen) te koop, vaak grote percelen voor projectontwikkeling. Als je langs het strand wandelt staan er overal bordjes ;'these dunes are nog ment to walk on', ik denk er dan altijd bij dat wandelen niet mag maar erop bouwen wel.

Niet dat die projecten altijd lelijk zijn. Een paar dagen geleden fietste ik door de wijk 'forest lakes' ; de huizen stonden daar in het groen en de straten werden smal gehouden. Over de meren hadden ze ook weer wandelbruggen aangelegd. Het stuk van het Washington state forest dat erachter ligt was veel kaler. Blijkbaar doen ze hier ook aan bosbouw. Het beheer van de bossen is hier ook speciaal. Als je het zijn gang laat gaan worden het echte oerwouden. Om de zoveel jaar worden stukken bos gecontroleerd in brand gestoken. Het onderste deel van de stammen van de dennen is dan zwart geblakerd. De palmetto's blijven zo ook laag en er komen weer meer bloemen. Je kan het een beetje vergelijken met onze heide waar ze schapen inzetten om de hei te vrijwaren. Het rare is dus dat de privé bossen veel meer verwilderd zijn dan de staatsbossen. 

Ik ben wel eens benieuwd of we de komende jaren nog wel groen zullen zien langs dit stuk van de snelweg. Van de andere kant heeft Florida nog wel erg veel bos, als je de snelweg naar het zuidoosten neemt rijdt je voor uren aan een stuk tussen een groene muur. Ze hebben zowiezo een veel groter percentage aan bos dan wij in de lage landen.

Na de middag neem ik voor het eerst sinds maanden het verhaal nog eens door dat ik in Tignes begon te schrijven. Het is meer dan ik verwachtte. Ik heb wel zin om er verder aan te werken. Voor een tijdje zit ik op onze veranda, er is daar gelukkig ook een stopcontact. Heel lang houdt ik het niet uit, het is echt vochtig en warm buiten.

Ik zet al vroeg de linzen op die we bulk kochten bij 'whole foods'. Frans wil zoals ik verwachtte nog even naar zee voor het eten. Deze keer heb ik mijn bikini aan maar trekt het water me niet aan, te hoge golven en niet meer helder. De lucht is wel mooi, boven het vasteland hangen er enorme bloemkoolformaties. Er was dan ook onweer voorspeld maar het blijft rustig, er is dan ook zo goed als geen wind. 

Wel positief is dat er hier opvallend weinig afval op het strand terecht komt, misschien is dat anders als de wind uit het zuiden komt. In de Dominicaanse republiek en centraal Amerika kon je op sommige plaatsen wel gaan huilen omdat er zoveel rommel lag aan zee. Twee keer heb ik zelf wat opgeruimd maar je beseft dat dat een druppel is op een hete plaat. 

Op een uur was ik bij de strandingang van het Topsail park. Het verwonderde mij al dat er zo weinig wandelaars waren maar de camping is er gewoon leeg.  Meestal staat het hier vol met gigantische mobilhomes, eigenlijk lijken ze meer op vrachtwagens, maar nu is er niet één. De rangers zijn allen bezig met het opruimen van gevallen takken en bladeren. Ik steek door naar de cypress wijk langs een kleine bosweg. Nieuw zijn de waarschuwingspanelen voor beren. Ik weet nu dat ik me groot moet maken, lawaai schrikt hen af, zachtjes praten (engels?) en achteruit moet stappen. De zwarte beren hier zijn van nature schuw maar ze verliezen snel habitat door de vele nieuwe wijken die worden aangelegd. Achter onze straat is er ook state forest maar de stukjes in onze buurt zijn erg versnipperd. Daardoor krijg je dan ook meer ontmoetingen tussen mensen en beren. Cypress garden is gebouwd rond enkele plassen met waterlelies en moerascypressen. Over eentje is een houten wandelpad gebouwd. Het gros van de bewoners van SRB weet niet eens dat er hier van die prachtige kleine moerassen zijn. Er is dan ook maar één straatje dat ernaartoe leidt wat geen hek heeft. Als ik terug op de hoofdstraat kom is het al warm. Ik loop achter de school door.  Die is in een aantal jaren flink gegroeid. Het verwondert me altijd dat ze bijna alle bomen gekapt hebben zodat de kinderen geen schaduw hebben om te spelen. Scholen zijn hier toch een beetje als fabrieken vind ik. waarschijnlijk is het binnen beter maar van buiten spreekt het gebouw niet aan.  Bovendien hebben ze dan nog een beeld van een klauwende beer voor de ingang gezet. Niet erg uitnodigend voor kleine kinderen. 

Gespannen doen we nog allerlei klussen voor we onze koffers pakken. Frans zit net uitgeteld in de zetel, ik in de douche als het bericht binnenkomt dat onze vlucht is geannuleerd. We zijn alle twee opgelucht. Het vliegen en landen op Orlando schrok ons niet af. Wel het feit dat we moeilijkheden zouden ondervinden om noordwaarts te rijden. De maatschappij heeft ons geduld op de proef willen stellen. Als wij als eerste een andere route aanvragen is het natuurlijk aan ons om de verandering te betalen. Frans belt de volgende ochtend naar de luchtvaartmaatschappij en kan een vlucht over Atlanta naar Fort Walton Beach krijgen. Ideaal voor ons want veel dichter bij onze bestemming. Toch boeken wij meestal een vlucht naar Orlando omdat die zoveel goedkoper zijn en ons bovendien nog de mogelijk geven een beetje toerist te spelen in het midden van Florida (kanovaren en zeekoeien zien...)

Uiteindelijk kunnen we nog wel een paar uurtjes gebruiken om het huis beter in orde te maken voor ons vertrek. Daarna is het genieten van de gewonnen dag. De zaterdagmarkt in Antwerpen is voor ons al eeuwen geleden en een goed alternatief voor onze lege koelkast. Niet alles is even lekker maar we komen zeker nog eens terug om de betere hapjes te ontdekken. 's Avonds gaan we op ons elan verder en 'verfijnde hapjes' proeven op 'Wezel culinair". De hapjes zijn inderdaad heel lekker maar de oplaadkaart om ze te bestellen is al even snel leeg als de bordjes. Ondanks het frisse weer blijven we toch een paar uurtjes plakken.

Zondag 9 september zijn we dan toch om 7u30 onderweg naar de luchthaven.

We zitten in het middendeel van het vliegtuig. Voor mij is het onbegrijpelijk dat we bijna de hele vlucht bij kunstlicht doormaken. Iedereen aan het raam doet zijn luikje dicht. Willen die mensen echt niet weten dat ze in of boven de wolken zijn? Voor ik zelf een film kies kijk ik half mee met een buur die voor een actiefilm met Tom Cruise koos. Typisch een film die je best zonder tekst en klank kan zien.

In Atlanta is het niet te druk. Waarschijnlijk gaat deze luchthaven morgen ook dicht. Opvallend is dat al het vliegend personeel blank schijnt te zijn en in de luchthaven bijna alle werknemers zwart zijn. Om 17u10 zijn we dan op weg naar NW Florida. De lucht is heel speciaal. Ik denk dat Irma hier alle wolken in rijtjes  blaast.

Fort Walton is echt een kleine luchthaven maar nu wel één van de twee die nog open is in Florida. Frans had op voorhand een taxi besteld.  De bestuurster is heel zwaar, dat kan je bovendien ook nog aflezen op haar kaart die in de auto hangt : lengte 5ft 4 en 249 pond. De wegen zijn zo goed als leeg en er staat een fikse frisse wind. We zijn snel thuis.

Het is nu 1uur s'nachts maar het lijkt ons verstandig om toch nog boodschappen te gaan doen.  Het is niet zeker of de winkels morgen open zijn.  De storm kan nog altijd onze richting op komen. Alle water is uitverkocht, blijkbaar is dat een van de voorzorgen die je moet nemen. Onze kop is niet meer echt fris, hopelijk moeten we het de volgende dagen niet doen met wat we nu in onze kar hebben liggen. 

Toch nog even op TV kijken hoe het er verder in Florida aan toe gaat. Het kon erger, dat is duidelijk. De uitzending is wel vreselijk, telkens je denkt :"ah dat wil ik zien", komt er een reclame.  Dan schakel je dus over van "irma in volle actie" op een herfstlandschap in Japan of een lang verhaal van iemand die je heel geloofwaardig iets wil verkopen. Leve de VRT!

Uiteindelijk slapen we toch wel goed, alhoewel de nacht lang duurt!

Vandaag blijken we hier hetzelfde weer te hebben als in België, veel wind en regen. We rijden even naar het strand. De meeuwen zien er niet gelukkig uit zoals ze in rijtjes geparkeerd staan met hun staart naar de wind. Ik vertel hen dat het morgen beter wordt.