Zondag 12 november is een mooie dag voor een fietstocht. Bovendien vind ik het altijd plezant als een bestemming zich aandient. Op zo'n 30 km oostelijk is er het 'flutterby' festival. Dat wordt jaarlijks georganiseerd door de 'cultural arts alliance'. Ik geniet van de rit in mijn oranje fietstenue. Het fietspad is deze keer rustig, tot er een vijftal jongens van zo'n 11 jaar van de andere kant komen aanrijden. Ik ben op mijn hoede maar ze zien me gelukkig aankomen en blijven op hun kant van het pad. Ik hoor er eentje roepen : 'grandma has still got it'. Ik denk 'yeah, you bet I do!' Je ziet hier wel wat jong vrouwen op de koersfiets maar een fietster van mijn leeftijd ben ik nog niet tegengekomen.
Het festival is verplaatst van een gezellige groene gemeente naar een nieuwbouwwijk waar het op een open plein met dennennaalden plaatsvindt (die worden hier overal gebruikt als grondbedekking). Ze hadden er beter aan gedaan om wat dennen te laten staan.
Er zijn wat standjes waar lokale artiesten hun gerief verkopen en een aantal marktkramers met zelfgemaakte koekjes en dergelijke. Dan is er de tent waar de kinderen kartonnen vlindervleugels en bloempotjes kunnen beschilderen en vlinders kunnen stempelen. Naast verf wordt er vooral heel kwistig gestrooid met glitters in alle tinten. De kinderen amuseren zich. Gelukkig had ik een zelfgebakken boterham bij want de ene foodtruck serveert alleen maar vettige kost. Een gesprek is weer makkelijk aangeknoopt met mijn tafelgenote die de organisator van het evenement blijkt te zijn. Natuurlijk kan ik het niet helpen om op te merken dat in Europa het gebruik van glitter net verboden is. Erger is dat ze een tentje hebben met opschrift 'creative campus' dat net het tegenovergestelde demonstreert. De kinderen krijgen allemaal hetzelfde voorgetekende canvas. De leerkracht is een voorbeeld van hoe je niet creatief kan omgaan met kinderen : 'kindjes, neem dit penseel, doop het in het water, neem nu zwarte verf en schilder het hoofd van de vlinder en ga rond de stippen op het lijf... En dat terwijl er maar 5 kinderen zitten waarvan de jongste vier is en natuurlijk nog niet rond de stippen kan schilderen. Aan een andere tafel wordt er al even creatief met klei gewerkt. Arme kinderen hier...Ik hoop toch dat de jonge organisatrice eens gaat nadenken na mijn betweterige opmerkingen.
Op de terugweg stap ik nog een galerij binnen en sla een babbeltje met de Argentijnse eigenaar. Hij verkoopt nu kunstwerken van over de hele planeet, de lokale kunst verkocht voor geen meter (zou het aan hun opleiding liggen...). Vlakbij koop ik een hemd. De verkoopster heeft de kaart van Italië op haar scherm. Ze is een reis aan het plannen en bekijkt de Amalfi kust en heeft grootse plannen. Veel te grote plannen als ik hoor dat ze maar een week heeft. Ik kan ook maar hopen dat ze mijn raad opvolgt en zich beperkt tot de baai van Napels en Amalfi. Verder stop ik nog bij een opendeur van een plantenzaak. Die zijn wel heel vrijgevig. Ik stuur Frans een berichtje dat hij hier wel wat planten kan komen kopen nadat ik mij tegoed deed aan een paar lekkere gratis sandwiches. Ik hou het wel bij water want alcohol en nog 20 km op de fiets gaan bij mij niet samen. De kerstsfeer zit er al in met een koortje dat de zaak opfleurt. Zelfs al zijn het kerstliederen, ze klinken beter dan de muziek op het festivalletje. Voor mij wordt het nu wel tijd om de winkels te mijden want vanaf nu klinkt overal kerstmuzak. Ik kan maar hopen dat verkopers een premie krijgen om dit 2 maand te moeten aanhoren. Met al die stops ben ik gelukkig nog voor donker thuis. De zon gaat hier nu al voor vijf uur onder!
Verleden week was ik vroeg op de been voor een ochtendwandeling. De verrekijker hing om mijn schouder want ; "je weet maar nooit".
Daardoor werd ik aangesproken bij de strandingang : "of ik naar de grijze meeuw kwam kijken?"
"Grijze meeuw?" "Er is hier aan de kust een meeuw uit Peru gespot en ... hij zit hier recht voor je op het strand."
En ja, naast een mooie wit-met-grijze meeuw zit een saai gepluimd grijs exemplaar. Hij zit mooi te poseren zodat ik hem goed kan observeren met mijn verrekijker. Hij of zij beweegt zelfs niet als ik wat dichterbij kom voor een fotootje. Mijn gsm heeft wel te weinig zoom voor een goede foto.
Een paar dagen later staat er een groepje vogelaars gewapend met telelenzen bij het strand. Teleurgesteld, want ze reisden speciaal naar hier om een extra vogel op hun vogelspotterslijst af te vinken, en het grijze beest laat zich niet zien. Ik vertel hen dan maar dat ik Adam ken, diegene die de vogel voor het eerst gespot heeft. "Oh, that guy is famous now!" Adam is nu twee keer 'famous' : hij is namelijk ook een bekende waterskiër. De man die uit California kwam gevlogen en diegene die 5 uur heeft gereden keren zonder foto van de meeuw terug.
Santa Rosa Beach is nu dus een attractie rijken, maar een garantie op succes zit er niet bij.
Vanmorgen zit 'de meeuw' weer rustig op een zandbank in gezelschap van een groep wit-grijze verwanten. En zeggen dat ik in Peru waarschijnlijk ontelbare grijze meeuwen heb gezien maar die waren niet zo speciaal als die ene hier.
Vanmorgen zat er ook een getuige van Jehova bij het strand. Zouden die een nieuwe doelgroep op het oog hebben? Vogelaars jullie zijn gewaarschuwd!
Dinsdag heeft onze airco het begeven. De timing kon niet beter zijn want het weer is perfect, niet te warm en niet te koud. Anders dan in België komt de hersteller onmiddellijk kijken. Na 10 dienstjaren is onze installatie aan vervanging toe. Er komt eerst nog een schrijnwerker aan te pas die binnen een deur moet losmaken. Alan heeft een pens zoals ik er nog nooit één gezien heb. Ik kijk dan ook liever niet toe hoe hij er in slaagt om zijn werk te doen. Aan zijn ademhaling is wel te horen dat het niet vanzelf gaat.
Donderdag komt Terri de nieuwe installeren. Voor iedere film of reeks op TV krijg je hier waarschuwingen over wat je zoal kan verwachten : vloeken, sex, vuile praat, geweld...Terri heeft ons niet verwittigd dat hij ons de volgende paar uur aan een vloed van vloeken zou onderwerpen.
De 10 jaar garantie die ons beloofd is stelt me een beetje gerust maar zelf betwijfel ik of ik goed zou functioneren als ze mij zouden aansluiten met zoveel gevloek en geweld. Ik zat binnen met een klein hartje te luisteren en durfde niet te gaan kijken ; wie weet had hij ook nog een werkmansdecolleté.
Op een fietstochtje of op een wandeling ; het is nooit moeilijk om met onbekenden een praatje te maken. Ga ik naar het noorden dan kom ik bij de baai. Daar kom je voornamelijk mensen tegen die hun boot te water laten om te gaan vissen. Vissen is hier werkelijk een nationale sport. Sommigen stellen zich tevreden het uitgooien van één lijntje vanop de oever anderen bewaken een hele rij hengels. Een stap verder is er met de boot op uitgaan. Op weg naar de baai zag ik voor mij een raar silhouet op de fiets zwalpen. De man had al zijn gerief op zijn rug, inclusief een grote parasol. Zelf sloeg ik eerst nog een rustige doodlopende straat in naar het westen om daarna naar de "boatramp" te fietsen.
Daar stond een strandfiets aan de kant en zat een man op zijn knieën met zijn neus boven het water. Naast hem stond een enorme rugzak en lag de parasol. Mijn nieuwgierigheid was gewekt.
Jason was naar eigen zeggen een uitvinder die bleef hopen dat er ooit eens iemand zijn uitvindingen zou commercialiseren zodat hij een huis zou kunnen kopen. In zijn plaats had ik een paar handige fietszakken een goede uitvinding gevonden. Zijn bedenksels kwamen mij eerder bekend voor, hij was misschien te laat geboren. De man bleek dus dakloos en in zijn loodzware rugzak (ik kon hem niet optillen) bleek o.a. een tent en een slaapzak te zitten waarin hij de nacht in het bos doorbracht. De baai lag er prachtig en spiegelglad bij. "Of ik geen zin had om te gaan zwemmen?" "Neen, op een koersfiets met een natte fietsbroek is geen pretje". Dan informeerde hij naar mijn fiets. Ik vertelde hem dat die compleet ongeschikt was om zwaar beladen te worden. Toen zei hij dat ik hem bekend voorkwam en vroeg hij of ik misschien al eens een pornofilm had gedraaid. Dat leek me wel een goed punt om het praatje te beëindigen en niet verder naar de plannen van Jason te informeren.
Op de terugweg bedacht ik dat hij die fiets en die parasol wel ergens 'gevonden' zou hebben. Niet moeilijk in deze omgeving want ofwel zijn de huizen hier serieus omheind ofwel laten ze alles rondslingeren, wat aan de kant van de baai wel meer voorkomt. Jason is de eerste landloper die ik hier tegenkom. Ik hoop dat hij eens een fiets met bagagedrager vindt.
Een weekje thuis, even alles op een rijtje zetten.
Aantal voertuigen van Schoten tot
Schoten : 4 passagiersschepen + 2 autoschepen, 2 treinen, 3 auto's
(taxi's en bussen niet meegerekend), 4 vluchten.
Aantal kilometers met de Ford Escape :
18 270 + nieuwe achterbanden, ruitenwissers, olie en batterij, 1 kras
en 1 maal een lekke band (geplakt op een half uurtje).
Aantal verschillende bedden : 77
Aantal keren gestopt door de politie :
heel dikwijls maar allemaal waren ze vriendelijk.
Langste wachttijd aan de grens : van
Colombia naar Ecuador ( 2u30, er waren veel Venezolanen)
Kortste wachttijd aan de grens : Iguazu
van Argentinië naar Brazilië (20 minuten)
Meeste stress : voor mij, om alleen de
banden te laten wisselen (de locatie op google klopte niet) en het
snorkelen bij Leon dormido op de galapago's.
voor Frans : het regelen van de
verscheping van de auto.
Gestolen : 1 paar Teva's in Colombia
Mooiste rit : Pasa de Jama van Noord
Chili naar Argentinië, Parque Lauca in Noord Chili, naar Cotahuasi
in Zuid Peru.
Saaiste ritten : de woestijn in het
Noorden van Peru.
Minst goede eten : Chili.
Properste toiletten : Colombia
Vuilste toiletten : Chili (maar nog
altijd OK)
Properste stad : Cartagena Colombia
Vuilste stad : Valparaïso Chili en
algemeen langs de wegen in het Noorden van Peru.
Mooiste wandelingen : Salento valle de
cocora, San Pedro de Atacama regenboogbergen, bij Otovalo in Ecuador,
Ushuaïa, valle de Maipu in centraal Chili,
Mooiste stranden : Achterkant San
Christobal Galapogo's, Tayrona Colombia, Juquei Brazilië, Half moon
cay Bahama's, playa Lagun Curaçao
Na de
middag is het onverwacht warm als we onze wandeling naar het
Ibirapuera park aanvangen. We zijn nog eens op weg naar het museum
voor hedendaagse kunst. Gisteren vermeldden ze in een galerij dat de
kunstbeurs vandaag zou openen. We komen er vlak langs. De eerste dag is alleen voor
genodigden maar we kunnen ons er binnen lullen. Het 'biënnale gebouw
van Niemeyer wordt ten volle benut. Het zit bomvol met kunst en de
'beau monde' die daarbij hoort. We zijn hier wel even zoet met het
bewonderen van voornamelijk niet-figuratieve werken.
's
Avonds genieten we met Chloé en Thomas van Vietnamese keuken in de
buurt.
Gewapend
met de 'mapa das artes Sao Paulo' gaan we op zoek naar galerijen. Sao
Paulo zou best hoog op het lijstje mogen staan van kunstliefhebbers.
Chloé kan hier nog wel een tijdje zoet blijven met het bezoeken van
de talloze culturele centra en galerijen. De kwaliteit ligt bovendien
hoog. We starten bij CCFiesp op de avenida Paulista met werk van
Leonilson. Op deze avenue is er een klein oerwoudje (parkje) waar de grote spinnen zich ook thuis voelen. In de wijk 'Jardim' is er een cluster
van galerijen. Het zijn bovendien gezellige straten met winkels en
koffiehuizen. Als je omhoog kijkt zijn er ook wat knappe
flatgebouwen. Frans komt ook af en de eerste galerij die we samen
doen is de knapste, 'Mendes Wood'. Daar bewonderen we o.a. werk van
Antonio Obà. Een jonge artist om te onthouden. Verder wandelen we
door een villawijk maar je ziet slechts de bovenkant van de ommuurde
huizen. Het 'museo Brasileiro da escultura e ecologia' is ontworpen
door Burle Marx van wie er ook een tentoonstelling te zien is. Zijn
ontwerpen, vooral voor tuinen, zijn heel knap. In het geval van dit
gebouw is het ontwerp een stuk mooier dan de uitvoering. Het
stripmuseum ernaast bezoeken we niet, aan de buitenkant te zien ligt
de focus op de klassieke strips.
Chloé
neemt ons 's avonds mee naar een samba bar in de wijk Pinheiros (O Do
Borogodo?). Het is echt een kot maar als we binnen komen zijn de
weinige tafeltjes al bezet. Het publiek is heel gemengd maar
enthousiast. Aanvankelijk vind ik de zanger niet super maar de vijf
instrumentalisten kan ik wel smaken. Het duurt niet lang of er wordt
gedanst ; rustig, hevig, zwoel... Zeker vier gastzangers nemen even
over voor twee liedjes. Eén vrouw heeft een supermooie stem. De
sfeer zit er in, deze bar willen we wel meenemen in onze valies (Ook het publiek mag mee). Thomas vertrekt vroeger want die heeft nog een heel eind te fietsen.
Wij blijven met plezier nog wat hangen.
We
halen de laatste restjes uit de auto en rijden voor de laatste maal
richting haven. De mooie nummerplaat mag nog eens op de foto. We hopen dat er niets vergeten is want wij vertrekken
bijna twee weken voor hij inscheept. Zijn reis naar Florida gaat een
maand duren.
Na 18
270 kilometer mag hij ook wel wat rust krijgen. Marcello en zijn
vader zetten ons af bij de bus, ik ben blij dat ik niet meer hoef te
rijden. Het is mooi geweest.
Op een foto zie je de mix van huizen in Santos.
De
avond beginnen we met cocktails bij Chloé op het dak. Soms voelt
het wat onwerkelijk om hier te zitten, hoog in die enorme stad. We
trekken ons terug op de negende verdieping waar Chloé ons een
lekkere risotto voorschotelt.
Wat
we niet nodig hebben aan zee stockeren we bij Chloé en Thomas. Wij
zijn klaar om te vertrekken maar onze Ford wil niet meer. De batterij
zegt foert. Een taxichauffeur helpt ons maar het lukt niet met
de kabels. Gelukkig woont Chloé in een buurt waar je zowat alles bij
de hand hebt, ook een garage. Die krijgen de motor aan de praat en
een goed half uur later zijn we op weg met een nieuwe batterij. Eerst
terug over de bruggen en door de tunnels richting Santos en dan
verder noordelijk. Het is toch bijna drie uur rijden tot Juquei maar
het is er prachtig. We bestellen de 'vis van de chef' bij een
strandrestaurant en die is geweldig. Vandaag is er geen zon maar die
is niet nodig, de temperatuur van het water en de lucht is perfect.
We maken er een extravagant weekend van want we eten drie keer in het
'chiqie' restaurant. Terwijl Thomas traint voor de halve marathon van
volgende zondag wandelen Chloé en ik naar een uitzichtpunt over de
andere baai. Na het plonsen rusten we uit met een kokosnoot in de
hand. Ons laatste weekend van de reis is niet triestig. De
terugweg valt mee, geen fileleed, het hoogseizoen is dan ook voorbij.
In de
voormiddag trekken we 'vuile' kleren aan om onze auto te wassen.
Eigenlijk hadden we ook kunnen weten dat niemand zijn auto hier zelf
onderhanden neemt.
In de
namiddag neem ik Frans mee het centrum in. Ik neem hem mee op het
Farol gebouw, daarna maken we nog een kleine wandeling. Het gebouw met het groendak is het stadhuis. We eindigen
bij het operagebouw.
Dit
keer neem ik de goede metro's om naar mijn volgende 'free walking
tour' te gaan. In deze wijk is er veel meer laagbouw. Het waren
vroeger dorpen die zelfs niet makkelijk bereikbaar waren. Door de komst van elektriciteit en daarna de aanleg van de avenida
Paulista ging het snel. Nu is het één van de meest gegeerde wijken.
De universiteit ligt ook in de buurt zodat er hier ook 's avonds veel
de beleven valt. De steeg waar er graffiti wordt geoefend is nogal
rommelig. Er is hier een familie die de boel probeert te
organiseren. Een andere bekende in deze buurt is 'Mundano' ; die
schildert niet alleen muren maar ook aanhangwagentjes en zorgt voor
de recyclage van de stad. In 'batman alley' mogen de gereputeerde
spuiters de muren bewerken. Het is nu één van de attracties van Sao
Paulo. In zijn studio ontmoet ik 'Prozak', die heeft een tijdje in
Antwerpen en Gent gewoond en misschien zagen jullie daar ook al zijn
kleurige werk. Zijn ex Vlaamse vrouw woont nog hier. Chloé, die hier
in de buurt moest zijn krijgt haar adres. Chloé ging solliciteren om
Engelse privé les te geven. Het ziet ernaar uit dat ze daar binnenkort mee kan beginnen. Voordien bezocht ik nog de Tomie Othake building, een
'landmark' (foto) in deze buurt die ook nog een paar reuze
muurschilderingen heeft.
's
Avonds eten we bij een Libanees waar ik met verwondering hoor dat
Thomas in het Portugees werkt. Toch wel knap als je maar van in de
herfst weet dat je naar Brazilië verhuisd en ze je vertellen dat je
Engels kan spreken. Wij hebben hier ook al lang gemerkt dat de
Brazilianen amper vreemde talen spreken.
Ik
vertrek ruim een uur op tijd om me aan te sluiten bij de 'free
walking tour' in het centrum van de stad. Door een oude kaart in het
metrostation ga ik de verkeerde richting uit. Al snel besef ik dat de
afstanden hier heel groot zijn. In het volgende station loop ik eerst
weer verkeerd doordat nergens de kleur en het nummer van mijn
volgende trein is aangeduid. De volgende overstap gaat gelukkig vlot.
De historische inleiding is net gedaan als ik aankom. Dit is een
vreemd centrum. Een mix van oude en nieuwe gebouwen, grote en kleine
straten die zelfs over en onder elkaar lopen. De historische gebouwen
zijn allemaal Europees geïnspireerd maar met de moderne drukken de
Brazilianen hun eigen stempel (behalve met de oudste hoogbouw).
Centraal is er het 'Copan gebouw' dat onderdak moest bieden aan alle
sociale klassen. Alles is in het gebouw zelf voorzien, een kleine
stad op zich. Een kunstenaar die zijn bouwplannen door een bevriende
architect liet ondertekenen heeft ook heel wat speciale buildings
neergezet. Er zijn nogal wat grote pleinen maar toch is het druk en
lawaaierig. De daklozen schijnen hier wel een meer sociaal leven te
lijden dan in de andere landen. Van de koloniale tijd blijft er heel
weinig over. Van het oude Jezuïetenklooster hebben ze in de jaren
vijftig een replica gebouwd. De kathedraas is na 39 jaar bouwen pas in de jaren 70 afgewerkt. Binnen heeft ze gelukkig meer allure dan buiten. Na de tour bekijk ik nog de hal van de
Martinelli building (zie foto). Daartegenover is de 'faro Santander',
een bankgebouw waar je een aantal verdiepingen kan bezoeken. Vanop de
mirador kan je zien hoe eindeloos deze stad wel is. Een paar
verdiepingen eronder zijn door kunstenaars ingericht (foto's Serge
Salat, Vik Muniz). Veel lager krijg je een zicht op de oude kantoren
en vergaderzalen. Op het laatst bezoek ik nog het 'centro cultural
banco do Brazil' waar er wel knappe gravures te zien zijn van een
verslaggever (Maurice Rugendas) uit de 18de eeuw. Op de terugweg zit
ik bijna in het spitsuur. Het is wel indrukwekkend om tussen zo veel
volk met driedubbele roltrappen vele verdiepingen af te dalen. Geen
geduw, alles verloopt vlot en goed georganiseerd.
De
dag begonnen met de noodzakelijke was. Het is ook weer lang geleden
dat mijn kleren nog een strijkijzer hebben gevoeld. Het is een warme
dag om terug naar het park te wandelen. We zoeken de kleinere straten
met bomen op. Vanuit het park brengt een voetgangersbrug ons tot bij
het Mac (museu de arte contemporaneo). Na een verdieping met grafiek
en abstracte werken en het uitzicht op het dak, geven we het op. Niet doordat het museum niet veel te bieden heeft maar door de klop die we
krijgen. (Misschien had de te grote en straffe caiperinia van
gisteren er mee te maken)
Om
zes uur spreken we af met Caitlin en haar ouders. Caitlin is
Amerikaanse en woonde ook in noordwest Florida. Een goeie vriendin
voor Chloé. Zij mag hier wel niet werken omdat haar man een echte
expat is. Bij onze pizza later, drink ik een Paulista, dat is een
licht pintje met een kraag van bruin bier.
De
rit naar de havenstad Santos zou vele Antwerpse pendelaars en
truckers jaloers maken. We zijn wel na de spits vertrokken maar zoals
je op de foto's kan zien was er plaats genoeg op de twee tot zes
banen in één richting. Na een goed half uur rijden begin je aan een
afdaling door tunnels en over enorme bruggen. Dit stuk loopt volledig
over natuurgebied. Wazig, in de verte, zie je dan Santos en de
kustplaatsen ernaast oprijzen. Op één plek stonden er tientallen
agavebloemen langs de weg. Verder zag je ook veel paarse bloesems
tussen het groen.
Santos
zelf zou best een opknapbeurt kunnen gebruiken maar de burgemeester
geeft geen enkele stimulans om de gebouwen uit de vroege 20ste eeuw
op te knappen. Dat is wat Marcelo ons vertelt. Hij is diegene die
onze verscheping regelt met het bedrijf van zijn vader : Phoenix
logistics. Hij kan ons in het Engels te woord staan.
We gaan samen naar een notariskantoor om de documenten te laten
goedkeuren. Even is er nog een probleem omdat Frans geen Portugees
spreekt. Als hij zegt de voorwaarden al lezend te begrijpen is het in
orde. We lunchen voor geen geld in het favoriete buffet van Marcelo.
Daarna rijden we naar het kabeltreintje maar dat is zonder stroom
gevallen. We wachten even maar houden het dan voor bekeken. Het is
erg warm, voor het mooie strand moeten we te ver omrijden, we keren
dus maar terug naar de grootstad. Misschien hebben we vanavond een
even mooie zonsondergang als gisteren vanuit onze kamer. We gunnen
Chloé en Thomas vandaag een dag rust. Thomas is zondagnacht pas
aangekomen, hij was even naar België voor de begrafenis van zijn
grootvader. Chloé is goed verkouden.
En
dan ga je naar het park om te sporten of naar de avenida Paulista die
autovrij wordt gemaakt. In de namiddag kan je er nog amper fietsen
door het vele volk dat langs de stalletjes loopt en blijft staan voor
de optredens. Heel levendig en gezellig.
De
zon schijnt volop vandaag. We genieten nog even van het zwembad en
hebben daarna nog 400 km te doen tot bij Chloé. De eerste 30 doen we
aan 'vlindertempo'. We zien zeker 10 van die grote blauwe iriserende
vlinders langs de weg. Gelukkig gaat al het verkeer op zaterdag naar
de kust zodat wij rustig de vlinders kunnen volgen. Antonina zal
vandaag wel wakker worden uit zijn slaaptoestand.
Wij
hebben ook het geluk dat we nu de bergen kunnen zien. De hoogste top
van dit kustgebergte is 1800 meter. Op het hoogste uitzichtpunt zien
we tot de zee.
Daarna
zitten we op de snelweg. Die slingert zich door groene heuvels. Er is
nogal wat vrachtverkeer. Sao Paulo is heel groot. Dit is echt een
stenen jungle. Gelukkig zijn er serieuze snelheidsbeperkingen zodat
het rijden er goed meevalt.
Chloé
is niets verandert. Zalig om samen te zijn. Ze wonen klein maar
gezellig in een knap gebouw. Vanaf het dak (met zwembadje) op de
25ste verdieping heb je een geweldig uitzicht over de stad. We zijn
blij dat ze zich hier thuis voelt.
Vandaag
hangen de wolken nog lager. We wandelen een uurtje en moeten af en
toe de paraplu openen. In deze wijk wonen de mensen aan de rand van
de rivier. Hun achtertuin geeft uit op drassig bos. Zelfs al zijn er
nogal wat van de kleine huizen beschilderd, de alomtegenwoordige
vochtigheid maakt het een beetje triestig. Het buffet bij het
busstation is prima en heeft dan ook veel klandizie. Na de middag
gaat het gieten. Het internet geeft het hier ook regelmatig op.
Gelukkig heeft het hotel een warm zwembad. Het is geweldig om de
druppels te zien opspringen boven het wateroppervlak. Dit is dus echt
een rustdag. 's Avonds is er een presentatie van een fietsboek in de
bar. Een kwart van de mensen gaat hier met de fiets naar het werk. En
de helft gebruikt zijn fiets verschillende keren per week. Ik had de
fietsen van het hotel wel bekeken maar ze waren een paar maatjes te
klein.
De
gsm weet niks van toerisme. Die wil ons heel de tijd naar de kortste
weg sturen. Wij willen de oude route naar de kust, die mooier zou
zijn. Eens we van de snelweg af zijn krijgen we een afdaling door de
jungle. Een deel van de weg is nog geplaveid met kasseien, langs de
kant staan er hortensias. Ik heb het idee dat ik op een heel lange
oprit rij. We stoppen bij een waterval en een oude brug. Het
uitzichtpunt zien we hopelijk op de terugweg, nu hangen er wolken.
Morretes
is een koloniaal stadje waar we lunchen. Het restaurant waar we de
auto goed zichtbaar kunnen parkeren is enorm, net zoals hun schotels.
Na de sla (met spruitjes) kregen we dit voor onze neus (voor 2
personen). En dan hoopten ze ons daarna nog geflambeerde bananen met
ijs te slijten...
Het
oude centrum is best gezellig, zelfs nu, bij regenweer en buiten
seizoen, zijn er nogal wat toeristen.
Daarna
hebben we nog twintig minuutjes te rijden tot Antonina. Er zijn hier
ook nogal wat koloniale gebouwen maar er is meer verval. Het lijkt me
de locatie wel om als verslaafde poëet aan je einde te komen. We
hebben een geweldig uitzicht vanuit onze kamer op de baai en de
onderkant van de heel groene heuvels. Andere toeristen heb ik nog
niet gezien. Dit hotel is aantrekkelijk maar ik denk dat er hier
verder weinig te beleven valt. Er is ook geen strand, we zitten nog aan de rivierdelta.
De laatste foto is er nog eentje van Curitiba by night.
De
expediteurs schijnen toch wat in gang te schieten zodat Frans (niet
al te ongerust) mee op stap kan. Het is een half uur wandelen naar
het 'Oscar Niemeyer' museum. Onderweg zie je allesbehalve eenheid in
de architectuur. Van de tentoonstellingen blijven me vooral de foto's
bij van de Rus Sergey Maximishin (zoek maar eens op).
De
tunnel naar de binnenkant van het 'oog' is veelbelovend maar eens
boven valt de zaal tegen. In zo'n zwarte bolle ruimte moet je vooral geen
expositie maken met spierwitte muren.
We
nemen een uber naar 'unilivre' dat is de vrije universiteit voor
ecologie. Groot is ze niet maar alleen al voor het toegangspad door
een kleine jungle zou je er willen studeren. De zes klassen zijn in
een oude groeve op palen gebouwd met een houten spiraalvormige gang
er rond. Van daarop zien we zeker 11 verschillende vlindersoorten.
Eten
doen we nog eens aan een buffet waar je per gewicht betaald. Zo kom
je ook aan je portie groenten. De Botanische tuin valt tegen. De
serres zijn ze aan het opknappen en veel planten zijn er niet te
zien.
Op de
mercado central verkopen ze vooral veel noten. In het centrum bekijk
ik nog een tentoonstelling met hedendaagse aquarellen van
Braziliaanse planten.
De laatste foto is van de bushokjes die platforms aan beide kanten hebben zodat je maar één vluchtheuvel nodig hebt in het midden van de weg.
Hier
aanzien ze me niet als een buitenlander. Het gevolg is dat ze je in
het Portugees aanspreken. Je vindt hier trouwens weinig mensen die
Engels of Spaans spreken. Ik vind het vervelend om weer met mijn mond
vol tanden te staan. Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat Chloé
Portugees praat.
Zondag 12 november is een mooie dag voor een fietstocht. Bovendien vind ik het altijd plezant als een bestemming zich aandient. Op zo'n 30 km oostelijk is er het 'flutterby' festival. Dat wordt jaarlijks georganiseerd door de 'cultural arts alliance'. Ik geniet van de rit in mijn oranje fietstenue. Het fietspad is deze keer rustig, tot er een vijftal jongens van zo'n 11 jaar van de andere kant komen aanrijden. Ik ben op mijn hoede maar ze zien me gelukkig aankomen en blijven op hun kant van het pad. Ik hoor er eentje roepen : 'grandma has still got it'. Ik denk 'yeah, you bet I do!' Je ziet hier wel wat jong vrouwen op de koersfiets maar een fietster van mijn leeftijd ben ik nog niet tegengekomen.
Verleden week was ik vroeg op de been voor een ochtendwandeling. De verrekijker hing om mijn schouder want ; "je weet maar nooit".
