Je kan hier gewoon trouwen naast de vijver. Het bruidsmeisje was snel verveeld. Dit was trouwens het hele gezelschap : het koppel, het bruidsmeisje, de fotograaf en de priester.
's middags wordt er gerolschaatst op discomuziek. In de jaren 80 zijn wij in New York naar de rollerdisco geweest. Diegenen die nu schaatsen waren zeker de regelmatige bezoekers van toen want de meesten hebben onze leeftijd maar kunnen nog goed uit de voeten met hun schaatsen.
We zijn ten noorden van Central Park. Voor de lunch raadt een jongen van tien ons een pizzeria aan en ja, de pizza was er heel lekker.
We wandelen even langs de Hudson en daarna terug in Oostelijke richting. Net boven Central Park zijn er saaie blokken maar tussen ieder blok is er wel groen en een speeltuin. Je hoort hier ook alleen de airco's draaien.
Ik neem de bus nog verder door langs 5th avenue om de etalages te bekijken. Hopelijk zien de lama's er beter uit in Peru dan bij Prada.
Spijtig dat ik geen schoenen meer nodig heb.
Ik vroeg naar de prijs van het zadeltasje bij Tiffanies. Je moet er blijkbaar de fiets bijkopen. Voor die ene keer dat ik dan eens interesse toon in een juwelenwinkel! En sorry voor de fietsters, niemand krijgt het tasje cadeau.
Eerst de metro naar Lower East genomen. Ik ben een beetje vroeg in de buurt. Een aantal winkels en galerijen zijn nog dicht. Maar het is wel aangenaam wandelen. Een grote galerij is wel open. Ik vergeet de naam te fotograferen van de kunstenaar die gips en kristallen combineert. De werken pakken wel niet echt goed op foto.
In Chinatown is het nu wel levendiger dan 's avonds. Rond city hall moet ik mijn kap opzetten en regenjas dichttrekken. Gelukkig is het maar motregen want je staat toch wel veel met je hoofd in je nek naar boven te kijken. Ik stop bij 'le pain quotidien', die je hier overal tegenkomt. Het regent nog als ik bij de WTC memorial aankom. Ik ken de plek van foto's, een beter herinneringsmonument kan ik me niet voorstellen. De top van de nieuwe toren zit in de wolken. De rij bij het museum vind ik te lang. 'Je emoties kan je best wegwerken door te shoppen' denken ze hier, de 'mall' ernaast is een consumptie 'kathedraal' die afsteekt bij de eenvoud van de memorial.
Wij hebben al te veel bagage bij, winkelen is niet aan de orde maar ik moet er wel binnen voor de metro. Het regent nog en ik besluit naar het American Folk Art museum te gaan. Dat blijkt net aan een verhuis bezig te zijn. De enige tentoonstelling spreekt me niet echt aan.
Ik kom langs de opera, je mag er binnen in de grote hal. Bij het buitenkomen hebben ze het gordijn voor één van de enorme Chagal's opengetrokken.
Het is niet ver naar het designmuseum. Voor een sjieke lunch met uitzicht op central park kan je hier terecht. Het is een museum waar je wel wat verassingen kan tegenkomen. Ik wilde er eerst niet naartoe omdat ik zilveren serviezen en dergelijke verwachtte maar het is alleen maar hedendaags wat je te zien krijgt. Dit keer was er een expo op de grens van 'crafts en design', spek naar mijn bek.
Frans smst me dat hij naar het Whitney museum voor Amerikaanse kunst gaan (20ste en 21ste eeuw). Dit is net verhuisd naar een gebouw van Renzo Piano bij de Hudson rivier. Vanaf het terras heb je in alle geval mooie uitzichten. Zoek 'Alice Neel portraits' eens op. Daarvoor blijf je echt wel staan. Er hangen ook een aantal Hoppers. Ik had gehoopt op een paar schilderijen van Wayne Thiebaud maar die zullen in hun depot zitten. Toch wel de moeite, je moet natuurlijk wat geluk hebben met de tijdelijke tentoonstellingen.
Van daar pakken we de bus richting Time Square. We kunnen weer uitrusten want in Mid Town gaat het verkeer niet vooruit.
Het is wel een goeie moment om daar aan te komen. De lichtreclames komen al goed uit maar de lucht is nog niet donker. Lang blijven we niet in de buurt, het is er zo druk. We eten in een Braziliaans restaurant met goeie live muziek. De prijs is bovendien heel redelijk. Daarna terug de bus op. Als we thuis komen ben ik bijna de klok rond op stap geweest.
Mijnheer Frick had veel geld verdiend aan steenkool. Toen de arbeiders in Pensylvanië wat te veel van hun oren gingen maken verhuisde hij naar New York. Hij verzamelde schilderijen van topschilders en bouwde een klein paleis met de bedoeling er een museum van te maken. We zijn mijnheer Frick in alle geval dankbaar dat hij zijn collectie met ons wil delen. Van ons vorige bezoek, 35 jaar geleden, herinnerde ik me de portretten van Whistler, die wilde ik nog eens bewonderen. Nu bleek die zaal juist afgesloten te zijn. Maar ja je kan moeilijk klagen als je al fantastische werken van o.a. Van Dyck, Frans Hals, Goya, Vermeer, Rembrandt, Turner...hebt gezien. Bovendien hangt er een kleine Van Eyk die nu gezelschap had gekregen van een vergelijkbaar werk van Petrus Paulus. Likkebaarden dus. Bovendien was het niet druk in het toch wel kleine museum.
De verkoudheid speelt me nog parten, ik besluit het 's middags rustig aan te doen en ga een wandelingetje maken in het park. Ik zou me oud moeten voelen, zittend op een bankje in het park, maar naar mensen kijken is hier een bezigheid voor jong en oud. In het midden van het park is er een overdekte ruimte waar muziek uit komt. Vier zangers en een contrabassist zingen er in 'close harmony'. Geweldig!
Dit is ook een plek voor fotoshoots, er zijn er vijf aan de gang.
Een raar aangetakeld koppel met violen maakt zich klaar voor hun act. Ze nemen wel heel erg hun tijd. Ik mis hun optreden omdat we straks op tijd de bus willen nemen voor een etentje met muziek in Haarlem.
De metro gaat snel maar wie de bus neemt moet tijd hebben. Bijna ieder kruispunt heeft lichten en de bus stopt om de drie 'blocks'. Na twintig minuten zitten er alleen nog zwarten op de bus. Waar we uitstappen zijn de straten erg breed. De avenue waar het restaurant is doet een klein beetje aan Parijs denken met de terrassen op straat. Het is half zeven en de 'red rooster' zit al afgeladen vol. Achter de bar staan ze volop cocktails te shaken. Het volk is hier gemengd, het geluidsniveau erg hoog. Wij hebben een tafel beneden. Hier zitten dan weer voornamelijk blanken. Pedrito is een struise zwarte die waarschijnlijk eelt op zijn vingers heeft van het djembé spelen. Overdag brengt hij duidelijk in de fitness door. Hij en zijn band brengen vrolijke muziek. We zitten naast een koppel uit Panama. Om halfnegen bonjouren ze ons buiten want dan komt de volgende lading binnen voor eten en een concert.
Er zijn hier nog wel een aantal gezellige tenten in de buurt maar mijn snotvalling heeft niet veel zin in uitgaan. Het was mooi voor vandaag.
Gisteren avond namen we de bus naar Chinatown. Het eten ging snel maar de rit met de bus duurde wel drie kwartier ; ook een manier om NY te zien natuurlijk. De bussen waren wel zo goed als leeg, niet moeilijk met dat tempo.
Ondertussen heb ik al begrepen dat je beter vertrekt van een metrostation waar er maar 1 lijn loopt. Vandaag plan ik een wandeling van de West Village naar Chelsea. Bij hoog water is de 'caddilac' showroom een aanrader. De auto's zijn lelijk maar je hebt er geen excuus nodig om te plassen, ze hebben er ook een bar en designerkleren. Door 'the village' is het aangenaam wandelen ; veel kleine straten met winkeltjes en café's. Vandaag is het redelijk zwoel, ik eet een sandwich in een parkje. De mussen vinden het brood wel lekker. Chelsea is bekend voor zijn galerijen. Op het eerste adres dat ik heb is er een grote bouwwerf. In de volgende straten heb ik meer succes. Waarschijnlijk zijn er hier nog meer galerijen bij gekomen door het succes van de 'high line' een wandelpad ter hoogte van de tweede verdieping op een oude spoorlijn. Ik neem de trappen verschillende keren om de kunst eronder te ontdekken. Boven in het park is het redelijk druk, beneden trek ik galerijdeur na galerijdeur open en ben je vaak alleen binnen. Het is hier allemaal heel 'toegankelijke en verkoopbare' kunst. Ik zou er best wel wat van in huis willen hebben. Voor sommige werken heb je wel een groter huis nodig. Een grote naam heeft een tentoonstelling over fantasiewerelden met werken van Max Ernst, Dali, Tanguy ....
Op het einde van de high line bij het station is het weer een enorme bouwwerf. Hier verschijnt een nieuw blinkend en enorm gebouwencomplex. Het einde, zoals het begin van de wandeling, kan je dus moeilijk rustig noemen.
Wat doe je als ze een hele dag regen geven? Het valt er bovendien flink uit.
Dan kan je een dagje doorbrengen in het metropolitan museum. We zijn natuurlijk niet de enigen die op dat idee komen, het is er behoorlijk druk maar het is dan ook zo groot dat het wel weer meevalt.
Gelukkig dat Delacroix een schilder is geworden, er zijn hopelijk alleen slachtoffers in olieverf gevallen. Actietaferelen zijn in alle geval zijn ding maar hij maakte ook een aantal fantastische portretten.
De verassing van het huis is de expo ; 'heavenly bodies'. Haute couture geïnspireerd op de katholieke kerk, tentoongesteld tussen de middeleeuwse beelden, geweldig!
Tussendoor zien we nog een tentoonstelling over Armenië, ik heb nooit geweten dat die zo'n prachtige verluchte boeken hadden. (foto textieldetail)
Mummie's en co laten we links liggen, het moet nog een paar dagen regenen om alles te kunnen zien.
Het meisje op de 2de foto ziet er ook een beetje 'heavenly' uit
Als gids nam ik twee boekjes mee die wandelingen voorstellen in de stad. Ambitieus als ik ben ga ik er vandaag twee combineren.
Een must is de aankoop van een kaart voor het openbaar vervoer (33 dollar voor 7 dagen). Ik neem de kleffe subway tot de lower east side waar ik mijn wandeling begin over de Williamsbridge. Je loopt of fietst er boven het verkeer. De overkant van de East River is veel rustiger. Hier is er vooral laagbouw en er zijn toch wel wat gezellige adresjes om te winkelen of iets te eten of drinken. Ik bestel een sapje in een trendy eethuisje. Gelukkig bestel ik nog niets te eten want ik krijg bijna een halve liter (11$). De volgende stop zal er eentje met toilet moeten zijn. Ik loop in noordelijke richting, je kan de straat niet echt gezellig noemen. De zijstraten zien er wel vaak aangenaam uit om te wonen, vooral diegenen die oude bomen hebben. Onderweg is er een ruimte die deels galerij, deels café is en waar er ook een heleboel jongelui op hun computers zitten te werken. Gelukkig kijken ze niet op als je je toch binnen waagt en er niet hip uitziet. Verder verandert de sfeer totaal. Ik kom in een goedkope winkelstraat terecht waar de voertaal volgens mij vooral Pools is. De brug die ik over moet heet Pulaski bridge (klinkt als...). De kreek eronder is niet direct aanlokkelijk en aan de overkant vraag ik me af waarom Patrick (de schrijver van de gids) zo enthousiast is over zijn woonplaats. Tenzij hij als goede Belg veel van bier houdt want kleine brouwerijen mét café's kom ik hier wel tegen. Als ik terug kom aan de rivier begrijp waarom Long Island City wel aantrekkelijk is, zeker met kinderen. Langs de rivier ligt een nieuw aangelegd park met een fantastisch uitzicht op Midtown en de brug over Roosevelt Island. Dit is echt genieten, bovendien is het weer ideaal. Hier neem ik mijn tijd. Ik besluit om heen en terug te wandelen en de ferry terug te nemen. Terug op Manhattan bevangt de dieselgeur me. Een reden te meer om met kinderen de wijk te nemen naar de overkant van de rivier. Manhattan is ook heel lawaaierig. Je hebt de bussen, de toeters, de straatwerkers, de sirenes, de vele bouwsites...
Langs een pleintje met speeltuigen staat een enorme rij politievoertuigen en tientallen politiefietsen. De politiemensen staan er rustig bij. Ondertussen doe ik al zoals de New Yorkers en loop, zelfs voor de neus van agenten, door het rood. Voetgangers beboeten is hier duidelijk geen prioriteit.
Ondertussen wandel ik de Chryslerbuilding binnen die beneden volledig in marmer is. Grand central station is inderdaad indrukwekkend maar ik nodig ze hier uit om toch ook eens een kijkje in Antwerpen te nemen. Dan wil ik de bus nemen maar dat was zonder de bijeenkomst van de UN gerekend. De straat waar de hele bende inclusief Trump logeert is deels afgezet. Ik vraag toch maar niet of ik een foto kan nemen van een vijftal politieagenten die samen dikke sigaren staan te roken. De bussen rijden wel door de avenue maar mogen er niet stoppen. Zo moet mijn benentram weer aan het werk. Onderweg merk ik deze "Leger" op in een lobby. Ik druk af terwijl ze me zeggen dat het niet mag. Hij blijkt van Christies te zijn.
Als leek neem ik de juiste lijn maar toch de verkeerde metro ; een sneldienst die stations overslaat en me dus niet echt dichter bij huis brengt. Doodmoe kom ik aan.
We besluiten, zoals zovelen hier doen, ons eten te kopen in de "deli" en thuis op te eten.
