Op een miniveldweg borstelt het natte lange gras onze schoenen, het paadje is soms onzichtbaar.

Het canal de l'espierres dateerd van 1840. De bomen ernaast zijn niet zo oud maar rijzen op als reuze zuilen. Het eerste cafeetje is dicht, er is bovendien een Franse ruzie aan gang. Gelukkig want het tweede bij een oude sluis en douanehuisje is dik in orde. We kunnen zelfs buiten zitten. Drie van de 5 kunnen niet weerstaan aan het plaatselijke bier dat hen toelonkt vanuit een prachtig glas (raden wie?).

Verder is er "Au retour du cimetiere", misschien zien we hier nog wel andere originele namen voor cafés. 

Daarna slingeren we meer tussen de velden, de wind zit nu meestal wel mee, gelukkig want Linda haar batterij laat het afweten. Lege aardappelvelden, groene weiden en graanvelden wisselen elkaar af. Het laatste stuk klimt zacht voor we op de grote weg naar Doornik afdalen. 

Flessen wijn die je op de fietst meesleurt smaken beter, een geslaagde après fiets.

Iets minder geslaagd is de koude douche en de trappen naar de 2de verdieping.

De brasserie waar we eten heeft typische kost waarin ze ook graag een biertje verwerken.

Tijdens het tikken is er buiten een serieus vuurwerk aan de gang, het is hier kermis en er slaapt een hele voetbalploeg tegenover ons op de gang, dat belooft voor vannacht!