Vanuit dit hotel kunnen we makkelijk naar de kustboulevard. Zo wilden we gisteren naar de oude stad wandelen en daar iets eten. Op vrijdagavond was de cinta costera in alle geval heel levendig. Ze hebben hier land op de zee gewonnen en daarop twee dubbele rijbanen aangelegd maar evengoed sportparken, een fiets- en wandelpad, afdaken, perken...het geheel is erg geslaagd. En er wordt dan ook druk gebruik van gemaakt. Tot de oude stad zijn we wel niet geraakt want bij de vissershaven was heel de weg gevuld met tafeltjes en veel lawaai. Wilde je er nog bij dan werden er gewoon nog tafels aangehaald. Zo brengen dus heel veel panamezen hun vrijdagavond door ; al vis etend tussen heel veel andere viseters. Misschien houden ze ook helemaal niet van rustig en proper. De algemene geur had ook beter gekund, maar ja je zit dan ook bij de vismarkt. Om mensen te kijken was het hier in alle geval geschikt. Veel sporters die langskwamen en veel krappe kleding. Vandaag hebben we dan een costa cintera bis gedaan. We hebben hem helemaal gefietst. Van aan de vismarkt draai je links op een brug die helemaal rond het oude stadsgedeelte gaat. (Zie rechts op de foto) Afgescheiden van de autobaan aan de stadskant ligt weer een fiets- en een voetpad. Tussen de rijbaan en de weg zijn er klimplanten met bloemen en ook aan de rand van de brug. Ideaal om rustig te fietsen. De wielertoeristen verkozen om op de autobaan te rijden. Ze moeten nog wel trainen om nog maar een D ploeg in Vlaanderen te kunnen volgen. Aan het eind ga je terug onder de brug om de kustlijn te vervolgen langs de avenida de los poetas. Voorbij het nieuwe stadion moesten we wel even de grote baan op om naar het schiereiland Amador te rijden en verder naar isla perico en isla flamenco die door een weg verbonden zijn die eigenlijk een bescherming vormt voor de ingang van het kanaal. spijtig genoeg zijn ze deze weg nog aan het verbreden en zat het uitzicht over de stad achter een schutting. We zagen ook wel heel wat schepen verder voor anker liggen, waarschijnlijk moeten ze hun beurt afwachten om het kanaal door te varen. Op de terugweg hadden we een mooi zicht op de brug van de Americas. Frank Gehry heeft hier een museum over de biodiversiteit neergepoot. Bilbao blijft toch zijn tophit. Als je onder de luifel bent is het wel mooi en omkadert het knap verschillende uitzichten. Het dak heeft legokleuren, zelf hou ik heel veel van kleur maar toch vond ik het niet helemaal geslaagd (tenzij voor legoland). In Misouri zagen we nog een gebouw van hem, in baksteen, dus wel compleet anders maar zeker hier waren er te veel overbodige delen, je had trappen die niet eens naar een goed uitzicht leidden. Na een lunch met deels zicht op de brug zijn we teruggekeerd en door het oude gedeelte gereden. Dat moeten we in alle geval verder gaan ontdekken. Ter hoogte van het hotel waren ze nog aan het volksdansen onder een afdak. Ik ben dan nog de cinta aan de andere zijde afgereden. Dat is niet ver meer maar misschien was het net teveel want ik kwam oververhit terug bij het hotel. Zelfs op het terras zitten is me nog te veel, ik geniet momenteel van de airco op de kamer. Ik ben dus uitgeteld na 28km aan gemiddeld 9 per uur en nog geen 100m klimmen, dat beloofd! Naar de temperatuur ben ik vergeten te kijken, een sauna met een windje zou ik zeggen.
De auto moest deze morgen om 9uur bij de politie zijn voor controle. De gps gaf 10 minuten aan. Voor alle zekerheid vertrokken we om 8 uur voor de 5 af te leggen kms. 500m van ons hotel op de grote weg stond alles bijna stil. we hebben een half uur gedaan over 2km. Dan was het kwestie om door een soort spaghettiknoop te geraken. Uiteindelijk kwamen we op de juiste coordinaten, bleken dat diegene te zijn waar we in de namiddag de papieren moeten afhalen. Het controlecentrum zagen we liggen aan de andere kant van de snelweg. Uiteindelijk waren we er om 5 na 9. Gelukkig hadden we op het internet een foto gezien van de plaats waar we moesten zijn, het leek bijna meer op een autokerkhof dan op een politiepost. Bovendien ligt het in een buurt waar je anders zeker zou wegblijven. Er was nog een engels koppel op crossmotors. Die kwamen ook uit de states en gingen verder naar Colombia. Stap 1 voor vandaag was dus gelukt. Als beloning zijn we dan maar de heuvel opgereden waar ik gisteren was, die lag vlakbij en dan kon Frans ook van het uitzicht genieten. Het terug rijden ging gelukkig iets vlotter. Dan zijn we verhuisd naar een ander hotel, minder chique maar 1derde minder duur en toch ook met een zwembadje op het dak. Deze namiddag kon Frans dan terug om de papieren bij de politie op te halen. Ondertussen ben ik naar de bank geweest om de betaling van het verschepen te regelen. Zelfs dat ging niet van een leien dakje. Centraal Amerika leeft toch deels onder het motto : ' waarom het gemakkelijk maken als het ook moeilijk kan.' Terug bij het hotel was Frans nog niet terug. Ik begon me direct al ongerust te maken. Het was al 3 uur dus ben ik op het terras maar een sla gaan eten. Pas om 4 uur was Frans terug. Lang moeten wachten, en dan had hij nog geluk dat hij niet in shorts was want dan mag je er naar verluid niet binnen. Het werk voor vandaag zit er dus op. Nu maar hopen dat het verschepingsdocument er nu snel is. Ondertussen zijn er voor die verscheping al tientallen mails verstuurd. Voor 3 dagen was het bijna een fulltime job voor Frans. Ps vandaag kreeg ik mijn mailbox nog niet open, mocht iemand een antwoord verwachten.
Die heeft zich weer bijna heel de dag bezig moeten houden met het verzenden van de auto. Het lijkt te gaan lukken, nu schijnt alles zo goed als vast te liggen. Morgen moeten we langs een politiedienst die de wagen moet controlleren. Maandag brengen we de auto naar de haven. Kathy, mijn Amerikaanse zus, logeert bij haar dochter in Florida. Voor haar is het 20min. rijden om de auto op te halen. Daarmee hebben we echt geluk. We moeten nog wel langs de Amerikaanse ambassade voor een officiele verklaring dat zij de wagen mag afhalen in de haven. Had ik dit moeten regelen, ik was al een paar keer totaal geflipt. Voor Frans is het in alle geval ook geen plezier, zeker niet omdat er iedere halve dag wel iets veranderde. Deze namiddag ben ik naar het 'museo del arte contemporano' getrokken. Dat was zelfs amper de verplaatsing in de stad waard. Er hingen werken van de 2de helft van vorige eeuw van kunstenaars uit centraal Amerika. Het meeste zag er al gedateerd uit. Achter het museum ligt een heuvel, daar kan ik altijd moeilijk aan weerstaan. De wandeling was wel verder dan ik dacht. Onderaan is er een grote oncologische kliniek en verder zijn er grote huizen die vanop de flank een mooi uitzicht op de stad moeten hebben. Hogerop is er bos. Op die ene heuvel wonen wel 39 verschillende vogels en 15 soorten zoogdieren. Van beiden heb ik er maar 1 gezien, het was te warm denk ik en dierensiesta. Van boven had je wel een mooi uitzicht over de hele stad en de oceaan en aan de andere zijde het kanaal met de sluizen en de grote brug. Terug ben ik dan nog maar eens naar de copyshop geweest voor scans. Een plons in het water deed daarna wel deugd. Morgen beloofd voor een deel uit wachten te bestaan, we zullen er maar het beste van maken.
Zo wordt Frans genoemd in expeditietermen. Hij is dus heel erg bezig met het verschepen van de auto en natuurlijk komt er altijd weer meer bij kijken dan aanvankelijk gedacht. We zijn er nog niet uit. Dit is niet iets waar je met zijn tweeën mee bezig kan zijn, ik ben maar wat andere hotels gaan bekijken. Nu zitten we mooi maar tegen de bovenlimiet van ons budget. Vandaag ging het zwembad open op het dakterras en de prijs van de sangria is meteen verdubbeld. (Als je Frans zijn figuur ziet bij terugkomst zal je wel snappen dat we niet alle dagen aperitieven, maar die van gisteren was zoooo goed!) Deze morgen heb ik hier de metro uitgeprobeerd, die is vrij nieuw, dat zie je. Een fatsoenlijk plan van de stad heb ik nog wel niet kunnen vinden, je moet hier weer je plan trekken. Zelfs in het metrostation kan je niet zien waar de trein naartoe rijdt, je krijgt alleen de namen van de eindstations en in de trein de stations. Een plan bij de bushaltes is helemaal teveel gevraagd. 'S middags ging ik met Frans naar de boulevard aan het water. Het stratenplan is hier ook niet evident. Alles is ook op de auto gericht, die hebben overal voorrang. Voetpaden worden steeds onderbroken. De skyline oogt erg mooi met al die torengebouwen maar als je ertussen zit is het veel minder fraai. Eigenlijk is het een rommeltje van beneden, helemaal niet prettig om rond te wandelen. Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij de weg aan zee. Er is een fietspad maar er wordt niet gefietst, het is dan ook erg moeilijk om ernaartoe te fietsen met alle eenrichtingswegen die bijna nooit doorlopen. Er zijn voetgangersbruggen over de grote baan, anders geraak je er echt niet over. Het zicht is wel weer mooi, zolang je de wolkenkrabbrs maar van ver ziet. Gisterenavond waren ze de laatste hand nog aan het zwembedje aan het leggen. Deze namiddag is het gevuld. Het is wel verfrissend maar te klein. We raken er aan de praat met een canadese die morgen terug naar Quebec vliegt waar er net enorm veel sneeuw is gevallen. We vergezellen haar ook maar bij het avondmaal (ik eet 'ropa viejo', oude kleren, een soort plaatselijke variant op goulash. Erg lekker en maar 7 dollar) Niet jaloers worden bij de foto, dit was wel het beste moment van de dag.
Na Santiago is de weg 4baans. Vanaf hier is er ook meer bewoning, langs de weg althans. Op de bergen, in de verte, zie je geen bewoning. Er is wel wat landbouw maar alles is hier voor het ogenblik nogal droog. Er zijn ook heel weinig zijwegen. Zo'n 100 km voor Panama city is er hoogbouw langs de stranden. Daarna wordt het heuvelachtiger. Heel der stukken bos worden gerooid voor eenvormige nieuwe wijken. Allemaal losse eensgezinswoningen die eigenlijk te dicht op elkaar staan. Ze zouden er beter enkele aan elkaar bouwen zodat er wat ruimte overblijft voor groen. De stad is dus nog serieus aan het uitbreiden.
Daarna gaat het over de 'puente de las Americas', een toch wel indrukwekkende brug overhet kanaal. We hebben een hotel in het nieuwere gedeelte van de stad en daar geraken we verbazend vlot via grote banen. In onze straat is het verkeer zelfs redelijk kalm. Frans heeft ondertussen al enkele contacten voor het verschepen van de auto. We moeten daarvoor volgende week bij de politie zijn en daarna natuurlijk ook een dag uittrekken om de wagen in de haven af te leveren. Hopelijk gaat dat allemaal goed lukken. Het goede nieuws is dat we dus eigenlijk nog wat te vroeg hier zijn. Ondertussen zorg ik ervoor dat onze was draait. Het is hier flink warm. Bij zonsondergang zijn we op het terras gaan genieten van het uitzicht en de nu goede temperatuur. Het is hier echt een grote stad met heel veel wolkenkrabbers. Dit is zeker de grootste stad van onze reis, Houston moet hiervoor onderdoen. Op het eerste gezicht is het hier inderdaad heel multicultureel en zeker niet onaangenaam, toch niet in deze buurt met veel cafés en restaurants.
Vandaag willen we een paar honderd km rijden maar eerst willen we nog een bezoekje brengen aan 'cowboy Dave', die kan ons misschien wat wijzer maken op gebied van autoverkoop. Cowboycars zat wel een beetje verstopt, hij heeft blijkbaar genoeg aan zijn reputatie. Dave was duidelijk jong in de jaren 60 maar kan ons spijtig genoeg niet helpen. we zoeven dan maar weer langs de brede weg naar beneden. Als we David uit zijn beginnen er wegenwerken en 200km verder zijn ze nog bezig. Niet zoals in Guatemala waar ze met 20 man staan kijken naar iemand die schept, nee hier worden de grote middelen ingezet en er wordt over bijna het hele traject gewerkt om de weg van 2 naar 4 rijstroken te brengen. Er worden heuvels afgegraven en de extra rijstroken liggen er soms klaar bij, op andere plaatsen moeten ze nog rotsen uit de weg ruimen. Er zijn veel machines aan het werk, bovendien hebben ze verplaatsbare verlichting zodat ze 's nachts kunnen doorwerken. Voor ons lijkt Panama nu wel groter omdat we traag opschieten. Opeens zie ik toch zeker een toekan over de weg vliegen. Ik heb al een beetje een stijve nek van al het naarboven kijken in de bossen. Nu krijg ik hem cadeau, ik kan zijn gekleurde bek en zijn gele borst goed zien. In Boquete was er trouwens een vlindertrek aan de gang. Deze voormiddag vlogen er tientallen voorbij het hotel, gisteren had ik ze ook al gezien. Ze zijn driehoekig en blauwgroen. Je ziet ze nooit op een bloem maar ze vliegen allemaal noordwaarts. Op de weg ben ik langzamer gegaan om er geen aan te rijden. (Green urania moth, gaat van Colombia naar Guatemala) Nu logeren we in de buurt van Santiago. Het stadje heeft veel winkels, diegene in het centrum zou Bart De Wever ondermaats vinden voor zijn stad. Aan de rand ziet alles er meer Amerikaans uit. Erg belezen zullen ze niet zijn. Ik zocht een boekhandel om een kaart te kopen maar niemand kende er eentje. We hebben bij het schoolgerief alleen woordenboeken gevonden. Een bibliotheek is er wel. Er werd trouwens druk gewinkeld, we hebben dan ook amper iets tegengekomen op die 200km. In Mexico kan je meestal wel eten kopen langs de weg, hier was er zo goed als niets. We logeren nu bij een klein meertje maar konden toch niet gaan wandelen omdat we geen hoge schoenen hebben en er schorpioenen en slangen zitten. Het is hier inderdaad droog.
Hier in Boquete kan je haast niet verloren rijden, zo goed als alle verharde wegen maken een lus en komen terug bij het stadje uit. We zijn de noordwestelijke lus gaan verkennen. Daar krijg je vooreerst van die zeshoekige rotsen te zien die heel lang geleden in een plooi zijn gelegd. De weg volgt een snelle rivier die je op verschillende plaatsen kan bewonderen. Dan volgt er een waterval. Waar de lus terugdraaid vertrekken er verschillende wandelingen. In de rechtse vallei hingen er lage wolken dus kozen we voor de 'pipelinetrail' die rechtdoor gaat. Voor 3 dollar mag je het pad bewandelen dat op privé terrein ligt. Het klimt de hele tijd en is eerst een dubbel spoor door landbouwgebied. Daarna wordt het pad smaller en steiler. Ook hier zie je weer het verschil in begroeiing veranderen met de hoogte, hoe hoger hoe vochtiger. Er staan hier weer geweldige bomen, dit keer met een soort geschubde schors. Een boom is vanonder geweldig breed. Er is ook een vogel met een heel speciale roep maar we krijgen hem niet te zien. Andere wandelaars hebben quetzals gezien maar wij hebben ze niet ontdekt. De wandeling loopt dood op een fijne hoge waterval. Al bij al is het een mooi pad, redelijk druk bezocht ook. De opbrengst voor de eigenaar zal beter zijn dan wat het koppel verdient dat we een steile helling zien bewerken. Verder geeft de lus enkele mooie uitzichten op het dal en de bergen. We passeren enkele koffieplantages. Na een sandwich rijden we de oostelijke lus. Daar krijg je een uitzicht tot aan de pacific. Daarna verken ik de buurt nog met mijn verrekijker bij de hand. Dicht bij ons hotel staan er grote groentenserres met aquacultuur. De sla groeit duidelijk niet op grond. Het valleitje onder het hotel staat vol koffieplanten. Buiten worden er nog andere groenten zoals kolen verbouwd. Een Amerikaanse vrouw die hier al 3 jaar woont maakt nog een praatje. Blijkbaar is de temperatuur hier heel stabiel en regent het vooral in oktober en november. Vandaag en gisteren heeft het ook wel gedruppeld, met enkele prachtige regenbogen als resultaat.
Zo wordt Frans genoemd in expeditietermen. Hij is dus heel erg bezig met het verschepen van de auto en natuurlijk komt er altijd weer meer bij kijken dan aanvankelijk gedacht. We zijn er nog niet uit. Dit is niet iets waar je met zijn tweeën mee bezig kan zijn, ik ben maar wat andere hotels gaan bekijken. Nu zitten we mooi maar tegen de bovenlimiet van ons budget. Vandaag ging het zwembad open op het dakterras en de prijs van de sangria is meteen verdubbeld. (Als je Frans zijn figuur ziet bij terugkomst zal je wel snappen dat we niet alle dagen aperitieven, maar die van gisteren was zoooo goed!) Deze morgen heb ik hier de metro uitgeprobeerd, die is vrij nieuw, dat zie je. Een fatsoenlijk plan van de stad heb ik nog wel niet kunnen vinden, je moet hier weer je plan trekken. Zelfs in het metrostation kan je niet zien waar de trein naartoe rijdt, je krijgt alleen de namen van de eindstations en in de trein de stations. Een plan bij de bushaltes is helemaal teveel gevraagd. 'S middags ging ik met Frans naar de boulevard aan het water. Het stratenplan is hier ook niet evident. Alles is ook op de auto gericht, die hebben overal voorrang. Voetpaden worden steeds onderbroken. De skyline oogt erg mooi met al die torengebouwen maar als je ertussen zit is het veel minder fraai. Eigenlijk is het een rommeltje van beneden, helemaal niet prettig om rond te wandelen. Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij de weg aan zee. Er is een fietspad maar er wordt niet gefietst, het is dan ook erg moeilijk om ernaartoe te fietsen met alle eenrichtingswegen die bijna nooit doorlopen. Er zijn voetgangersbruggen over de grote baan, anders geraak je er echt niet over. Het zicht is wel weer mooi, zolang je de wolkenkrabbrs maar van ver ziet. 
