Veel zin had ik niet in Cali. Het zou
een warme drukke stad zijn waar je bovendien op je tellen moet
passen. Ook het binnen rijden van grote steden schrikt me af. Zelfs
met de gps maak je nog makkelijk fouten, zoals vanmiddag, toen we even op
een rijvak voor bussen terecht kwamen en nog wel in de verkeerde
richting.
Aangekomen valt de temperatuur goed mee
en ga ik direct op stap. Ik kom langs het plaatselijke Montmartre.
Verder ligt er een park op een heuvel. Bovenop staat een kerkje met
daarnaast een geweldige boom waar een jongetje aan de luchtwortels
zwiert. Je kan hier kratten huren met een kussentje erin om van de
steile helling naar beneden te glijden.
Een parkje op een zondag in Colombia,
daar is heel wat te zien! Ik koop mijn eerste souvenirtje, een
halsketting van een soort dun macramé aan één van de vele
tafeltjes met handwerk. Daarna loop ik richting centrum langs kleine
oude huizen. Uit eentje klinkt luide salsamuziek, het blijkt een
atelier te zijn. Er staan een koppel heel oude persen. Nu zijn ze
T-shirts aan het zeefdrukken. Een vrouw is bezig een masker uit
papier-maché te maken. De kerels die in Salento met een masker in de
weer waren, verkopen hier postkaarten van de foto's die ze met de
maskers maken.
Op nog geen vijfhonderd vierkante meter
kom ik een groot aantal muurschilderingen tegen. Voor een keer
neem ik mijn gsm om ze op facebook te posten. Op een wandeling van
twee uur heb ik mijn ogen ongelooflijk de kost kunnen geven.
's Avonds gaan we terug naar het parkje
en eten er met uitzicht op de stad. Naast het park staat er een rij
van wel honderd brommers. . Er zijn optredens, bijvoorbeeld
ongelooflijke breakdancers (op de kasseien nog wel). Cali valt best
mee!
Vandaag zitten we om halfacht in de
auto met maar twaalf kilometer voor de boeg naar het vertrek van de
wandeling door de 'valle de Cocora', bekend om zijn soms 60 meter
hoge waxpalmen. Gelukkig hadden we heel veel info via reisblogs. We
zijn de wandeling van 6 uur in omgekeerde richting begonnen zodat we
eerst de palmen zien. In de namiddag komen er dikwijls wolken
opzetten en mis je de uitzichten. In deze richting loopt er bijna
niemand, de vallei is prachtig in het ochtendlicht. We volgen voor
twee uur een breed pad dat onafgebroken een goeie 15% klimt. Boven
een bepaalde hoogte herken ik heel veel plantjes, onkruid en
bodembedekkers die ook bij ons groeien. Daarboven torenen dan wel
enorme varens en bomen met bromelia's. Bij de 'Finca la Montaña
staan er reuze 'vlijtige liesjes'. Dit is ons hoogste punt op 2800
meter. De Finca verkoopt nog geen koffie. We zijn te vroeg. Dan maar
langs het stijle pad naar beneden tot aan de rivier. Van daar kunnen
we nog een eindje klimmen naar het huis van de kolibri's. Op dit stuk
wordt er druk op en af gewandeld. Hier begint het nevelwoud. We
rusten hier uit bij een kop chocoladewater. De vogeltjes komen af op
het suikerwater en laten zich goed fotograferen. Onze klim zit er nu
op. Nu gaat het verder langs de snelle rivier naar beneden. Voor ons
iets minder snel, je voeten neerzetten is precisiewerk. Een vijftal
keer wiebelen we over bruggetjes. De begroeiing is weelderig. Het
laatste stuk wandelen we door weiden. Het blijft opletten waar je je
voeten zet. Voorbij de forellenkweekerij hijsen we ons nog met moeite
naar boven. Vijf en half uur zijn we onderweg geweest met één stop.
We hebben bijna 700 meter geklommen. Het restaurant lonkt.
Ik neem nog maar eens forel maar dit
keer natuur. Frans heeft een fantastische steak. We praten nog met
een groep wandelaars. Het blijkt dat wij het heel goed hebben gedaan,
wij zijn niet verloren gelopen en we zijn de wolken voor geweest door
in omgekeerde richting te stappen.
Op de kamer heb ik net de luiken dicht
gedaan (ramen zijn er niet!), het is hier aan het gieten. Onze timing
was dus ook goed. Weer een schitterende dag in een schitterend land!
Om halfnegen zijn we op weg. Nog geen 5
minuten nadat ik opmerk dat dit een fantastische fietsweg is stopt
het asfalt en wordt het smal en stijl. Deze weg staat in een dunne
lijn op de kaart. Het is deze, of heeeel ver omrijden. We komen het
eerste half uur niemand tegen. De weg stijgt aldoor in de jungle. We
zijn alle twee opgelucht als er een auto uit de andere richting
aankomt. Zeker hier willen we niet rechtsomkeer moeten maken. Op onze
gsm blijft de aankomsttijd dezelfde ook al rijden we maar aan 15 per
uur. Boven op de berg zijn ze balken in een brede traditionele bus
aan het laden. Er komt nog een gewone bus langs, bij ons zouden de
chauffeurs hiervoor bedanken. Na meer dan een uur klimmen gaat het
een uur al hobbelend omlaag, soms is het hier beter, enkele stukken
zijn heel slecht. Hier zijn er meer weiden en er worden ook veel tomaten gekweekt onder plastic afdakjes. Het uitzicht is vaak
prachtig. Na een goeie twee uur zitten we terug op macadam, en nog
wel goeie ook. Na het doorkruisen van een dorp komen we op een
grotere weg die een bergkam volgt met schitterende uitzichten. Hier
wordt er gefietst! We blijven maar dalen tot op de
'koffieautostrade'. Dit is een mooie vierbaansweg met in de
middenberm lelies. We komen om drie uur aan in Salento, net zoals
door google voorspeld was.
Salento is behoorlijk toeristisch. Het
straatje dat naar een kalvarieberg leidt zit vol met souvenirwinkels.
Boven achter het kruis staat er een regenboog. Het is dan ook aan het
zeveren.
We eten 's avonds forel, die wordt hier
overal in de bergen gekweekt. De onze heeft wel meer smaak. Om af te
sluiten drinken we nog een 'club Colobia' bij een haardvuur. Het is
hier fris als het donker is en alles gebeurt in openlucht.
Maar toch was het een mooie dag.
Medellin doorkruisen is niet prettig maar ook niet vreselijk. Het is
een verademing als je daarna weer groen ziet. Het vervolg is om te
beginnen het gewone recept ; een goede tweebaansweg met veel bochten
en camions waar je moeilijk voorbij kan. Voorbij de afslag gaat het
opvallend goed... tot we worden tegengehouden door een vriendelijke
vrouw die ons vertelt dat de weg verder tot 5u is afgesloten. Dus rijden we
16km terug en een heel eind om, tot onder de piramide die je op de
eerste foto ziet. Daar is de weg bovendien in redelijk slechte staat.
Gelukkig is het landschap schitterend. We eten heel lekker op een
kruising van twee wegen (je kan het niet echt een dorp noemen).
Onderweg zien we nog een brug in aanbouw waarvan het middelste stuk
nog ontbreekt. Als we een volgende col overkomen zitten we weer in
koffie- en bananengebied. Rond Andes is het heel mooi. Op het hoogste
plein staat een blauwe kerk en zitten er orchideeën in de oksels van
de bomen. IJsjes worden hier door iedereen graag gegeten.
In Jardin, onze bestemming zie je dan
weer geen koffieplant staan. Het is een vrolijk gekleurde gemeente
die nog niet onder de voet wordt gelopen door toeristen. We doen een
terrasje, ik drink een heerlijke aqua panela met gember en limoen,
Frans laat zich de koffie smaken. Achter ons hotelletje staat een
Christus op een heuvel. Een gehandicapte man legt me uit dat ik
helemaal rond moet lopen en dat het zeker een half uur duurt. Geen
tijd dus om van schoenen te wisselen, het is al half vijf. Stijl
omhoog en naar beneden aan de rand van het dorp, een rivier over, en
nog eens over tot ik het smalle stenen pad zie lopen voorbij een
waterrad. Langs een boze hond en door een paardenwei.
Het water loopt over de stenen, het
regende toen we toekwamen, ik probeer snel te klimmen. Hoger zijn er
minder stenen en meer modder. Daar gaan mijn witte sneekers. Nu ben
ik wel dicht bij mijn doel, dus kan het klimmen over een hoop stenen
en een prikkeldraad er nog wel bij. Gelukkig zie ik wat verder het
beeld staan. Net om 5uur kom ik er aan, de tijd die ik mezelf had
gegeven om niet in het donker terug te moeten. Hier vergeet ik dan
ook wat foto's met mijn gsm te maken, voor de blog gebruikt mijn
camera heel weinig pixels. Naar beneden moet ik me goed concentreren
op het pad. Ik haal dan ook pas opgelucht adem als ik voorbij de
paarden, de hond en het bruggetje ben. Nu kan ik rustig mijn weg
voortzetten.
Mijn schoenen zijn ondertussen gewassen
met zeep, ik ben eens benieuwd hoe ze er droog zullen uitzien. Frans
ligt tussen twee hoeslakens. Een bovenlaken hebben ze hier niet. Rare
gasten die van Jardin of zijn wij raar dat we tussen twee lakens
willen slapen.
Gisteren besloten we om nog één dag
hier te blijven en niet in Medellin te overnachten. Frans heeft nog
wat werk te doen en daarvoor zit je hier prima. Gisteren heb ik al
eens gekeken of ik een wandeling kan maken. Ik waag het erop met 'maps.me'
nadat ik op gpsies een wandeling heb uitgestippeld van zo'n 12 km.
Eerst op asfalt, dan op verharde weg, een stukje over privéterrein,
door een weide, dan steil naar boven over slechte weg, om terug op de
baan te komen. Wat doet die hier, vragen de bewoners zich af,
maar iedereen is vriendelijk. Ik voel me ook zeker met mijn maatje
Ozy. Die maakt een heleboel nieuwe vriendjes. Er worden vooral
groenten gekweekt, soms onder plastic. Ik zag ook hortensias, die
worden beschermd tegen de zon. Het laatste kwart is terug over de
hoofdweg, dan hou ik mijn hart vast voor Ozy. Na tweeënhalf uur
wandelen komen we gelukkig weer veilig thuis.
Elisabeth bereidt ons weer een heel
smakelijke maaltijd. Het ziet er naar uit dat we een flinke bui
krijgen, goed dat ik er mijn kilometers heb opzitten.
De laatste foto's zijn nog uit het museum van Antioquia
Frans zou gaan waterskiën maar we
horen niets van zijn contact hier. Ondertussen erger ik me dat ik
hier niks zit te doen. Om 10 uur vertrekken Elisabeth en ik naar
Medellin. Er komt net zo'n geweldige plaatselijke bus voorbij. Er is
geen plaats meer op de lange houten bank dus ik sta recht, het is
toch maar voor 2km. Op de autobaan hebben we meteen een comfortabele
bus naar de stad. We dalen af en stappen uit bij het metrostation
Caribe. Het is even aanschuiven om kaartjes te kopen maar verder is
dit een uitstekende bovengrondse metro. Elisabeth gaat naar haar
familie en stapt vroeger uit. Ik rij mee tot Berrio, daar is het
Botero park. Ze zijn net een paard zijn poep aan het afkuisen (te
laat voor de foto). Het is wel een grappig plein met al die dikke
beelden.
Ik laat me verleiden door de winkelwandelstraat. Er is een
overaanbod aan schoenenwinkels, vooral sneekers.Het blijkt wel moeilijk om een
vervanging voor mijn teva's te vinden, zoiets verkoopt hier blijkbaar
niet. Uiteindelijk vind ik wel iets dat dienst kan doen, als ik
tenminste niet echt wil gaan klimmen. Nu moet ik mijn andere schoenen
tenminste niet 'verrenneweren'!
Op een plaza met nog een paar Botero's
neem ik de dagschotel, kip curry.
Het museo de arte moderno ligt wat te
ver en de buurt waar ik door moet ziet er niet aantrekkelijk uit dus
neem ik de verhoogde metrolijn. Ik stap uit bij een vernieuwd
stadsgedeelte met enkele grote buildings en een shoppingcentrum. Het
'mam' zit in een knap gebouw maar spijtig genoeg zijn alleen de twee
zalen met de permanente collectie open. De tentoonstelling is niet
bijzonder.
Als ik buiten kom is het donker en
waait het hard. Ik beslis toch om terug uit te stappen bij Berrio en
het museum van Antioquia te bezoeken. Hier is een hele vleugel aan
Botero gewijd.
Je leert hem hier dan ook beter
waarderen. Het is zeker een man met humor, hij hekelt ook regelmatig de
heersende klasse. Voor mij zijn zijn stillevens ook verrassend, hij
is ook een goede tekenaar. Er is heel veel te zien in dit museum, na
4uur vind ik het wel tijd om terug te keren.
Bijna stipt om 5 uur vertrekt de bus.
Als ik weer boven ben is het zo goed als donker.
Frans heeft wat werk kunnen verzetten.
Skiën gaat er blijkbaar niet inzitten.
Een van onze banden is een beetje lek.
Gelukkig moet je hier niet ver om banden te laten herstellen.
Elisabeth rijdt met ons mee zodat ze deze keer de bus niet moet nemen
om boodschappen te doen. Guarne is een rustig stadje, de auto gaat er
op de parking, verder zijn er vooral voetgangers. We kopen zelf ook
fruit en tomaten. Ik heb echt zin in brood met kaas en tomaat.
Elisabeth gaat voor ons een broodje bakken, dat is veel beter dan het
zachte brood van de winkel. 's Middags maak ik een wandeling en krijg
gezelschap van Ozy, hun hond. Ozy is heel enthousiast maar ik ben er
niet gerust in omdat hij roekeloos oversteekt. Ik draai dan maar
terug om een leiband te gaan vragen.
Hij schijnt zich altijd los te wurmen,
dus dat is ook geen oplossing. Ik vertrek maar terug in zijn goede
gezelschap en hoop dat er geen ongeluk gebeurt. Op de zijweg zou ik
wel willen fietsen, met een goede fiets met flink wat versnellingen.
Het wegdek is nieuw, de weg rolt mooi in het landschap. 'Suzanna met
de mooie ogen' is hier de hagewinde van dienst. Wel iets minder
invasief denk ik.
's Avonds, na een beetje plannen,
krijgen we tamales voorgeschoteld dat is rijst gemengd met vlees en
groenten, gekookt in bananenbladeren. Weer heel lekker.
