Op zondag kan je gelukkig vlotter wegrijden uit Lima. Bij de waterski is het wel druk met het lange weekend. De mensen daar zijn in elk geval erg gastvrij. We vervolgen pas na de middag onze weg. Er zijn hier zeker zoveel billboards als in Amerika. De meesten willen je laten investeren in nieuwe bouwprojecten aan de kust. Er wordt hier dan ook heel wat groen aangeplant om het aantrekkelijker te maken, allemaal netjes op rijtjes. Naast de luxewoningen zie je ook weer veel verlaten huisjes en ook muren. In de woestijn hadden we, ook in het noorden, veel heel lange tenten zien staan. We hadden er al op gegokt dat daarin kippen zouden zitten. Hier staan ze dichter bij de weg, en inderdaad, onze veronderstelling klopt. Dat ze lekker op tafel komen kan een magere troost zijn voor die beesten, hun leven is niet benijdenswaardig. Blijkbaar hebben kippen weinig water nodig en worden ze massaal gekweekt in de woestijn. Verder zien we druivenranken. Ica schijnt een wijncentrum te zijn.
We logeren buiten het centrum in een charmant huis, vlak naast een hoge duin. Het zwembad is welkom.
Toen we hier 38 jaar geleden logeerden hadden we omgerekend nog 100 frank om met zijn tweeën te slapen, te dineren en te ontbijten. Ons record 'goedkoopste overnachting ooit' was hier. We sliepen toen tussen vier muren met een gat in het plafond als verlichting. We hebben toch zonder problemen (en zonder luxe natuurlijk) de feestdagen kunnen overbruggen. De volgende dag moesten we wel lang aanschuiven bij de bank. Huacachina, een kleine lagune omringd door hoge duinen was toen in verval. Er was te weinig water en de fotografen (met hele oude toestelllen) en verkopers waren vruchteloos op kopers aan het wachten. wij hebben er toen onze eerste 'cebiche' gegeten. Morgen gaan we eens kijken, nu zou het overvol zijn.
De 'malecon' is de promenade langs de oceaan. Ze ligt wel een flink stuk hoger op een klif. In Miraflores is ze mooi aangelegd. In drie kwartier kan je zo naar Barranco wandelen. Aan Barranco krijgen de perkjes duidelijk minder water. Ze snoeien hier ook de cactussen!
Barranco heeft minder hoogbouw en is een mix van vergane glorie, goed onderhouden oude gebouwen en nieuwbouw. Het is er prettig wandelen. Delphina had ons hier een restaurant aangeraden. Het is inderdaad heel populair. Goed dat we er voor half één waren. We nemen cebiche en causa (dat is een gerecht van koude aardappelpuree met een vulling van kip of garnalen en avocado. We delen ook nog calamars. Het is allemaal lekker. Als je geluk hebt in een goedkope lunchplaats kan je die dingen wel lekker voor een fractie van de prijs eten. De cebiche in een piepklein wegrestaurantje staat nog op nummer 1 voor ons. Op de terugweg is de wind opgestoken en scheren er een tiental parapentes langs de promenade en de gebouwen. Voor 85 dollar kan je 10 minuten vliegen. Het is er aanschuiven (voor wie minder dan 70 kg weegt, anders moet er meer wind zijn).
Om zeven uur zijn we bij de 'magica de agua' voor een spectakel van licht en water. Het is heel populair maar ook de moeite. Voor een stad in de woestijn hebben ze wel prachtige fonteinen. Je wandelt van de ene fontein naar de andere. Er zijn zelfs kleedhokjes want bij sommigen kan je deel uitmaken van het spektakel.
Terug in onze buurt eten we bij de Duitse bakker op de hoek. Een sandwich en een sla, een dessert kon er niet meer bij.
We zitten halverwege onze reis en zitten met 'reismoeheid', waarschijnlijk omdat we niet kunnen beslissen welke kant we willen opgaan. Het vooruitzicht van zoveel woestijn steekt ons tegen.
De 'plaza de armas' in Lima blijft indrukwekkend. Er is net een wissel van de wacht met muziekkapel. We bekijken een paar tentoonstellingen. Hier is er ook een Belgisch restaurant met Belgische bieren. Ik eet ernaast voor nog geen drie dollar. Niet alle musea zijn open tussen kerst en nieuwjaar. Het expositiepark is wel tof, met speciale paviljoenen. Er zijn hier nogal wat gebouwen met Moorse invloed.
De 'plazuela de Belgica' is klein maar mooi aangelegd. Er staat warempel een Meunier. Daar vlakbij is het consulaat van Venezuela waar het aanschuiven is.
Vanavond is het druk in het uitgaanskwartier van Miraflores. Er is vooral veel lawaai. Wel super dat de temperatuur perfect is om buiten te eten.
Een heel goede act van diegene die voor beeld speelt ; hij schijnt boven de grond te zweven.
Twee maanden zeulen we al met een waterskizak van anderhalve meter. Eindelijk zijn de ski's een keer gebruikt. En dat dankzij Delphine, een meisje uit Lima die Frans jaren geleden in Florida leerde kennen. Twintig jaar geleden had haar vader en een paar vrienden het idee om een waterskimeer aan te leggen. Twee jaar hebben ze naar een geschikte plek gezocht. Er zijn over heel de lengte van Peru aan de westzijde maar 25 rivieren, de rest is zand. Eindelijk vonden ze een moerassig terrein dat niemand wilde. Er zit daar water onder de grond zodat ze gewoon een grote put moesten laten graven om een meer te hebben(ze hebben twee meren). Dankzij dat waanzinnige idee van toen hebben ze nu een geweldige plek om zich terug te trekken uit het drukke Lima, en natuurlijk om te waterskiën. De vrienden hebben nu ieder een fantastisch modern huis op de site. Toch wel een contrast met het gros van de huizen hier, de meesten zijn niet afgewerkt. Vanuit de stad is het wel anderhalf uur rijden. Vooral het in en uit de stad rijden gaat heel traag. Delphina vertrekt morgen terug naar Genève waar ze nu woont.
Haar vader vertelde wel dat Peru het tegenwoordig erg goed doet. Blijkbaar is er werk genoeg. Maar 2 miljoen Venezolanen vinden ze voor de moment wel welletjes, die mogen niet meer allemaal binnen sinds half december.
In Peru werkt google maps niet zo best en zijn we overgeschakeld op waze. Het is te gek hoe je dan door de stad wordt gestuurd. In het donker zou ik het niet riskeren. We kwamen in een deel waar er heel weinig auto's en heel veel mototaxis waren. We bleven bewegen vanaf het moment dat we van de hoofdstraten af waren, een verkenning op zich.
Lima staat bekend voor zijn creatieve keuken. Onze Japanse maki's zagen er wel erg creatief uit. Gelukkig viel de smaak beter mee dan het uitzicht.
Gisterennamiddag zijn we nog naar het strand gereden. We hebben goed onze benen kunnen strekken op het lange bijna lege strand van Huarney. Aantrekkelijk is het niet echt. Het zand is erg donker, de golven die het zand omwoelen dus ook. Frans maakt zijn zwembroek zelfs niet nat!
Op weg naar Lima zien we weer heel wat landbouw en natuurlijk nog veel meer zand. Het laatste stuk snelweg is wel spectaculair omdat het flink omhoog en omlaag gaat.Het uitzicht is wel floe want het is nevelig. Er wonen hier wel heel veel mensen in kleine huisjes op de dorre flanken. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier zou kunnen wonen. Voor velen is het ook een lange stoffige klim eer ze thuis zijn. Peru is toch wel het land waar we tot hiertoe de meeste armoede hebben gezien. Als je in een hut woont met een paar bomen, wat groen en er een paar kippen hebt lopen ziet het leven er toch anders uit volgens mij. Het laatste uur gaat heel traag (eerst over de overvolle 'Noorderlaan' van de haven van Lima). Je moet vooral niet alleen vooruit kijken achter het stuur. Vanuit de zijstraten smijten ze zich in het verkeer. Op een bepaald moment ben ik de enige die stopt voor het rode licht, iedereen toetert achter mij. Ik begrijp niet waarom dit licht genegeerd mocht worden, voor alle anderen werd meestal gestopt. De ronde punten zijn ook hectisch, ze snijden je gewoon de pas af. Toch zijn we veilig aan ons hotel geraakt. We zitten nu in een enorme kamer in Miraflores. In de vakantieplaatsen gaan de prijzen flink omhoog. In de stad gaan de prijzen omlaag in deze periode. We logeren aan minder dan een derde van de normale prijs. We bewonderen de zonsondergang vanaf 'het park van de liefde'. Onze eerste mooie zonsondergang sinds Florida. Eten doen we op een terrasje. We raken terug in vakantiestemming.
Geen foto's vandaag, mijn camera is op de parking gebleven.
vier uur langs asperges, mangobomen, rietsuiker en .... zandbergen
Ons straatje komt uit op een muur in
mozaïek. Die zit rond de universiteit van Trujillo. Rafaël Hastings
heeft er van 1991 tot 2008 aan gewerkt. Ik heb meer dan een kwartier
nodig om tot het einde te lopen. Om de hoek weet ik zelfs niet hoe
lang de muur nog doorloopt.
Trujillo ligt natuurlijk bij een rivier
en wat verder is er een heel groot irrigatieproject maar daarna wordt
de omgeving weer okerkleurig. Hier en daar zien we de oceaan. Ik
begin al dat zand al beu te worden. Zuidelijk zijn er nog een paar duizend
kilometers woestijngebied langs de kust. Ofwel moeten we een grote
omweg maken, en langzamer rijden langs bergwegen, ofwel zullen we
heel veel van hetzelfde moeten zien. Morgen zijn we in alle geval in
Lima. Dat schijnt verschrikkelijk te zijn om te rijden. Hopelijk zijn
er nogal wat mensen met vakantie zodat het meevalt.
Voor het ogenblik zitten we in een
charmeloos stadje op vier uur rijden van de hoofdstad. Ik zit in de
tuin onder het onophoudelijk geroekoe van duiven. Mijn voeten zitten
op stug gras, alles is beter dan zand.
Vanuit Chiclayo volgt er weer meer van
hetzelfde. Woestijngebied behalve daar waar er rivieren uit de Andes
naar omlaag komen. Al duizenden jaren geleden woonden hier mensen en
toen al werden er kanalen aangelegd om de akkers te bevloeien. We
zien aspergevelden, mangoplantages en suikerrietvelden. Toch zit al
het groen onder een laagje stof. Ze bouwen ook veel muren,
waarschijnlijk om het zand tegen te houden, het is erg winderig. Langs delen van de weg
zie je dus vooral lelijke muren, met reclame of 'privada' erop, er zit dikwijls niks achter (zand).
We eten langs de hoofdweg in Trujillo maar rijden nog een beetje
verder naar het zuiden voor de piramides van de zon en de maan. Die
van de zon is voor een groot deel afgegraven door de kolonisten die
hoopten goud te vinden. We bezoeken eerst het museum waar we nog eens
kunnen zien wat een goeie kunstenaars die Moche wel waren. Om tien na
twee sluiten we aan bij de Spaanse rondleiding van de kleinere
piramide van de maan. Daar zijn er muurschilderingen en reliëfs
gevonden. De tempels op verschillende niveaus waren dichtgegooid met
zand zodat invallers ze niet zouden ontheiligen. De kolonisten (met
hun westerse redenering) zijn alleen op de grote piramide beginnen
graven. De opgravingen zijn hier pas in 1987 begonnen.
We logeren in een rijhuis, iets buiten
het centrum. Deze wijk bestond zeker nog niet toen wij hier in 1980
voor het eerst waren. Van toen herinner ik mij een kleine stad met
zand er rond. De binnenstad best aangenaam. In de oude straten
hebben ze de koloniale huizen fris geschilderd. Er is een
winkelwandelstraat en de plaza is mooi aangelegd. Als we rond zeven
uur willen dineren zijn de meeste restaurants wel gesloten. Gelukkig
vinden we nog een terrasje in de winkelstraat (waar ze nog altijd aan
het kerstshoppen zijn). We zitten naast drie Nederlandse meiden die
in Cusco stage liepen. Het wordt nog een gezellige avond, met taart!
Die verdwijnt wel in het niets als ik zie wat Lio (mijn petekind)
voor kerstmis heeft gemaakt. De andere Venkens en Co zullen wel een
paar dagen nodig hebben om die te verteren.
Op het plein is het stampvol. Velen
vieren kerstmis hier gewoon buiten.
