Dat is de hoofdstad van de Falkland eilanden. Een klein stadje met 3000 inwoners waar de cruises er toch in slagen om sommigen een 'stadswandeling' voor 80 dollar te verkopen. Voor twintig dollar kan je de bus nemen naar 'gypsy cove'. Dat is de goedkoopste manier om pinguïns te zien. Het is een goed kwartier rijden. De zee en de lucht zijn blauw, de duinen en het strand zijn wit, en de pinguïns zijn nog op post. Toen we op het schip onze verrekijker boven haalden stonden ze er al. Nu kunnen we tenminste zien dat ze 'echt' zijn. Waar er iemand met een fluo hesje op het pad staat kan je best je fototoestel boven halen. Hier wordt er niet geprotesteerd maar dit zijn vrijwillige pinguïn bewakers. Je krijgt er nog een hele uitleg bij. De grotere jongen staan al op het strand, ze zien er wat slordig uit met een halve pels van dons. Er wordt wat geplonsd en geflapperd en gecoiffeerd, verder zit er niet enorm veel beweging in deze Maghelaan pinguïns. We genieten van het zonnetje en het uitzicht. In plaats van de kleine lus te maken lopen we verder langs de kust. Er zijn hier aalscholvers met witte buiken en verschillende soorten ganzen en eenden. We zien ook een caracara die we verkeerdelijk voor een arend aanzien. Geelgrijze vinkjes lusten de rode besjes die hier overvloedig groeien. Er wordt wel een confituur van gemaakt maar ze zouden niet erg lekker zijn. Ondertussen moet de zon het afleggen tegen de wolken. Wij wandelen verder tot de scheepswrakken. Daar komt de bus langs. Een overvol busje pikt ons toch op, ik wordt vreemd aangekeken met mijn bouwvakkershelm en vuilblik die ik jutte op het strand. De helm was aangenamer dragen in de regen dan de kap van mijn jas. We hebben een kleine twee uur gewandeld. We lunchen bij een Engels-Chileens koppel dat niet veel succes heeft met het verkopen van hun empanadas, cupcakes en broodjes. Alles is nochtans best in orde, voor onze medereizigers ziet het er wat te eenvoudig uit. Zij heeft rechten gestudeerd in Chili en staat nu in de keuken. Al zes jaar heeft ze haar familie niet bezocht. Ik hoop dat ze nog veel brood en zoets kunnen slijten vandaag.

Buiten het toerisme leven ze hier vooral van de uitvoer van inktvis. Op het eiland zijn er maar 21 werklozen en de bevolking groeit. Alle fruit moet hier worden ingevoerd maar toch kunnen de fuchia's hier buiten overleven. Er staan alleen wat oude coniferen in het stadje. Verder zijn er natuurlijk monumenten die naar de oorlog verwijzen, een goed uitgerust museum en veel borden met toeristische uitleg. Door het Engelse weer doen de souvenirwinkels goede zaken. Ingewikkelde nummerplaten hebben ze hier niet nodig voor de weinige auto's die hier rijden. Op mijn wandeling spreek ik nog met het enige koppel uit Ecuador dat hier woont. Zij duwt een fiets de helling op. Ze zien er wel tevreden uit. De Falklands (of Malvinas voor Argentinië) stonden niet op onze bucketlist maar we hadden er wel een fijne dag.

23-02-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Hier zijn we ook vroeg. De uitlopers van het continent steken zwart af tegen de lucht. Hier zijn er heel veel schepen vergaan, voor ons is de zee gelukkig mild. De passagiers van een kleiner schip zetten voet aan wal op het groene kale eiland dat telkens één jaar bewoond wordt door een familie. Er is een vuurtoren en een monument. De zuidkant zou te wild zijn, dus zien we alleen de noordzijde. De rest van de dag kunnen we vergeten, cruiselife...

22-02-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

De straat van Maghelaan is de moeite. Spijtig dat we ook 's nachts verder varen. 's avonds is er een vraag naar een bepaalde bloedgroep voor een noodgeval. De volgende morgen doe ik om halfzeven de gordijnen open en zitten we tussen besneeuwde bergen. De gps geeft aan dat we de 'avenue van de gletsjers' net voorbij zijn. Daar zouden we om zeven uur langs komen. Indien we nog met een heel zieke patiënt zitten, varen we wel erg traag. De route is schitterend maar ik ben toch 'pissed off' omdat we de gletsjers niet zagen. We komen drie uur te vroeg aan in Ushuaïa maar er is geen ambulance te zien. Ik begrijp nog altijd niet waarom we de gletsjers niet gezien hebben als er op het eerste gezicht toch geen haast bij was. We krijgen ook geen uitleg.

Ushuaïa zelf maakt veel goed. Gisteren heeft het er heel de dag geregend, en gesneeuwd (ik schat vanaf vierhonderd meter). We zouden onmiddellijk na aankomst om 12 uur op wandeling vertrekken, nu verkennen we eerst het stadje. De winkelstraat is hier goed voorzien van sport- trekking materiaal. Teneinde de straat ligt de vroegere gevangenis die nu dienst doet als museum. Er is hier behoorlijk wat dwangarbeid geleverd door de gevangenen die onder andere een deel van de weg hebben aangelegd. Gelukkig ben ik een vrije vrouw want ik zou niet in zo'n cel passen. Natuurlijk waren er ook weer schaalmodellen van schepen te bewonderen en oude kaarten. Er was ook een filmpje te zien van de eerste vliegenier in deze streek.

Na een vroege lunch kunnen we de bus op voor onze 'trekking'. Ik stel er me niet veel bij voor. Een drietal mensen haakt al af nog voor we vertrekken. Iedereen op sportschoenen krijgt een paar rubber laarzen aangemeten. We zijn met bijna 30 man en vier begeleiders. Al snel vraag ik me af waarom we ons niet opsplitsen in kleinere groepen. Het terrein is héééél nat, je kan niet gewoon doorstappen. De groep is dan ook langgerekt. De vier jongens zijn niet overbodig. Na de zompige vallei met beverdammen gaan we door het bos omhoog. Het gaat zelfs goed omhoog. Ondertussen begint het een beetje te sneeuwen. Het bos is heel vochtig, de bomen hebben kleine blaadjes. Er staan nog twee kleine watervallen op het menu. Als we boven de bomen uit komen hoop ik dat we nog verder zullen klimmen tot de vlakke vallei daarboven. Uiteindelijk ben ik ook wel blij met de uitzichten die we op de terugweg hebben. Niet alleen de zon is tevoorschijn gekomen maar ook de besneeuwde toppen. De groep schijnt er meteen meer vaart in te zetten. Ik hang nu achteraan om rustig te genieten en foto's te maken. Ik heb bewondering voor de zeventigers die allemaal flink hebben doorgezet en niet zonder moeite de zeven kilometer op moeilijk terrein hebben gelopen. Frans heeft kletsnatte voeten, mijn bergschoenen hebben me droog gehouden.

Op het terrein van de chalet is er een dorp met hondenhokken waar een twintigtal husky's wonen, prachtige en heel lieve dieren. Sommigen hebben nog een beetje bloed van honden die op Antartica waanzinnig koude temperaturen hebben overleefd. Toen ze verbannen werden van dit continent hebben ze niet lang overleefd.

Terug in het stadje probeer ik nog een paar foto's te schieten van mijn favoriete berg daar ; de Olivia, geflankeerd door de zeven broers. Tijd om een andere uitstap te maken is er niet meer. Ushuaïa ligt in een omgeving om langer dan één dag van te genieten. We hadden er gelukkig één mooie.

21-02-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Bij het wakker worden liggen we al stil. De uitloper van de gletsjer is zichtbaar.

Een kwartier later is alles grijs. De kapitein kondigde gisteren af dat we niet naar Punta Arenas kunnen gaan. Er woedt een storm, de golven zijn te hoog om de straat van Maghelaan te bereiken. Dat is heel spijtig maar daardoor kunnen we wel langer rondhangen bij de gletsjer. Een uurtje later klaart het voldoende op en kan het schip om zijn as beginnen draaien, zo vermijden ze dat alle passagiers naar één zijde van de boot verhuizen. We hebben het geluk ook de bovenkant van de ijsmassa te kunnen zien en ook de met puntrotsen bekroonde berg ernaast. Af en toe krijgen we een lichtstraal die een stukje van de fjord oplicht. Halverwege vorige eeuw kwam de Amalia gletsjer 6 kilometer verder. Waar we ons nu bevinden was er dus ijs. De ijsmassa is nog wel een paar meter dik maar neemt nog altijd af, gelukkig heeft hij nog wel zijn blauwe kleur. Hij zit vol met kloven en is dus niet geschikt voor een wandelingetje. De terugvaart door de fjord is de moeite. Er zijn ontelbare watervallen, sneeuwvlakken, kleinere fjorden. Ik koel wel behoorlijk af buiten alhoewel ik goed ingepakt ben. Het theater is weer goed vol voor de lezing over de volgende haven die we aandoen. Hopelijk kunnen we Ushuaïa wel bezoeken. 's Middag twijfel ik of ik de lezing over Maghelaan ga volgen of naar buiten blijf kijken. Het wordt weer grijs dus leer ik wat bij over deze zeevaarder. Het zijn waanzinnige risico's die ze in die tijd durfden nemen. Ik heb niet goed begrepen of het nu maar 18 of 80 man waren die deze eerste reis om de wereld overleefd hebben. Maghelaan zelf is omgekomen in een strijd op de Filipijnen. Zij konden vierhonderd jaar geleden geen rondjes blijven draaien in een beschutte fjord omdat de weerkaart een storm aangeeft op hun route. Wij zijn inderdaad terug noordwaarts gevaren en zagen verschillende keren 'de yeti', een waterval die de vorm heeft van een wandelende sneeuwman. Pas na middernacht varen we terug de goede richting uit. Nu zitten we sinds een uur op volle zee en zijn we goed aan het deinen. Het zwembad en de gym zijn gesloten. De golven zouden groter moeten worden voor we de straat van Maghelaan bereiken. Die was vroeger zeer moeilijk te bevaren voor de zeilschepen. Zodanig zelfs dat men de route langs de kaap verkoos. Ik hoop dat we er wat van zullen zien, er zullen zeker geen spots op de mooiste bergen staan. Sinds Chacabuco zagen we nergens bewoning. Er zijn wel albatrossen die ons begeleiden.

19-02-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)