We hebben meer van de terugrit genoten nu we voldoende tijd hadden. Er staan vele bomen met gele bloesems tussen het weelderige groen. De akkers zijn hier wel erg stijl, ze worden meestal met de hand bewerkt, stookhout wordt ook op de rug aangevoerd. Nogal wat mensen hebben een zwaar leven hier. Door de regen is er wel veel modder in de dorpen. In Coban zijn we een orchideeën kwekerij gaan bezoeken. We waren blijkbaar een maandje te vroeg voor de meest uitbundige bloei. Het waren vooral de kleine bloemen die het boeiendst waren. Ongelooflijk wat een verscheidenheid aan vorm er toch is in de natuur. Er was ook een miniplantje dat op een champagnekurk groeide, het was wel 38 jaar oud. Deze keer hebben we geluncht in een modern shoppingcenter. We hebben er koffie en thee van hier gekocht. Blijkbaar gedijt de koffieplant hier goed omdat het hier veel motregent. Het is inderdaad de hele dag grijs, vochtig en fris geweest. Nu zitten we in een groot congreshotel met een park. Daar waren er weer wat bloemen te bewonderen en ook reuzenvarens die ook op de kwekerij stonden. Voor het zwembad is het spijtig genoeg te fris. In het dorp is er ook niet veel te zien, hier zou ik niet graag wonen. In de zon zal het er wel beter uitzien. Gisteren heb ik wel beter gegeten, hier hebben ze wel een super uitgeruste keuken maar niet zo'n goede kok. Nu klinkt er Karaoke vanuit het restaurant, ik kijk meer uit naar het ochtendconcert van de vogels want die zitten er wel veel in de tuin.
We hebben allebei heel slecht geslapen terwijl er geen reden toe was. Frans wil toch de 10km naar de watervallen zelf rijden alhoewel de weg ernaartoe als zeer stijl en heel slecht wordt omschreven. Het alternatief is om rechtop te staan in een open laadbak, dat is Frans zijn ding niet echt. Wij vertrekken na de anderen, de weg is wel nog nat. De beschrijving van het wegdek was niet overdreven, naar beneden zag je soms de weg gewoonweg niet. De 10 km duurden een uur. Het rare is dat je dus al 11km over ruwe weg hebt gereden naar een redelijk groot dorp, de nog slechtere weg leidt je dan naar een vallei die precies ver van de bewoonde wereld ligt maar overal bewoond is, sommige erven zijn zeker alleen te voet te bereiken. Er is dan ook relatief veel vervoer omdat die mensen ook bediend worden met openbaar vervoer en er winkeltjes en hotels bevoorraad moeten worden. Onze auto bewijst in alle geval dat hij een echte is, zonder 4x4 geraak je die hellingen niet op. In Semuc Champeyduikt de rivier onder een rotsplatform, daarop heb je een aantal 'pools' die mooi blauwgroen zijn en in elkaar overlopen. Je kan aan het ene eind beginnen en al zwemmend, duikend of springend en klauterend het andere uiteinde bereiken. Er is wel flink wat volk maar de waterbassins zijn groot genoeg. Je kan ook naar een uitzichtpunt klimmen, Frans kan zijn oren niet geloven als ik daarvoor pas. Het wandelingetje langs de rivier is in alle geval ook mooi. We kopen lekkere gegrilde kip en besluiten niet op de regen te wachten om terug te rijden.Nu de weg droog is en we weten wat te verwachten geraken we toch aan 15km per uur. We zien nog een paar fel oranje vogels.
Chloe had ons hier een ander hotel aangeraden waar zij had gelogeerd, dat ben ik dan maar eens gaan opzoeken, daar hebben ze inderdaad een heel mooi uitzicht (zelfs vanuit de toiletten)en ook een splinternieuw zwembad. Wij moeten het hier met de rivier doen. Omdat ik toen al richting grotten liep ben ik maar tot daar doorgelopen,ik heb er in alle geval al mooiere gezien en vooral mooier verlichte.
Gisteren was het hierTurkse avond, vanavond wacht ons een Italiaans buffet. Voor het eten zijn we hier aan het goede adres. En morgen gaan we dan weer letterlijk uit het dal klimmen, hopelijk na een goede nachtrust. (Gisteren was er even flinke herrie bij onze buren, die hadden een grote harige spin tegen het plafond zitten, wij hadden gelukkig alleen een grote kakkerlak en een klein soort duizendpoot, maar daar lag ik zeker niet van wakker)
Het plakken is mis gegaan, lees eerst de tweede alinea. Daar waren ze allemaal in ongeschilderd hout, tussen de dennenbomen. Lager zaten we precies in een achtbaan, zo hard slingerde en rolde de weg. Onze snelheid was soms wel eerder de klimsnelheid van de rollercoaster, zeker als je een vrachtwagen voor je hebt. Dan komt er ook nog mist opzetten, regen hadden we ook al regelmatig.
Om 4 uur tanken we in Coban. Frans belt het hotel, volgens hen gaan we twee uur nodig hebben voor de resterende 60 km. Dat wordt nipt om voor donker aan te komen. Het begin van de weg belooft niet veel goeds maar gelukkig wordt het wegdek later beter. We draaien vlot naar boven. De mist klaart zelfs op. De laatste 11km is een 'all weather road', die is gemaakt van steenpuin. We dalen de hele tijd en Frans doet zijn best om 20 per uur te rijden zodat het geen uur duurt. We zijn echt wel op tijd. Uiteindelijk hebben we anderhalf uur gedaan over Coban-Languin. Het feit dat er nog amper verkeer was op de weg heeft wel geholpen en er waren heel weinig tumulo, zo worden de snelheidsremmers hier genoemd. Op de laatste 11km was er wel meer verkeer. 10km van hier ligt Semuc Champey, een populaire bestemming voor backpackers. Er logeren hier dan ook veel mensen in het kleine dorp. Ik zit nu bij ons chaletje onder het rieten dak bij het geluid van krekels en een riviertje. Ik heb mijn veggyschotel al besteld, dit soort hostal-lodges worden meestal uitgebaat door vreemden
9 u zitten we in de auto. Het heeft weer flink geregend vannacht. De feestvierders hebben hun knopje gelukkig toch wat lager gezet. Eerst stuurde de gps ons over de langste weg, toen zaten we op de wedie de toeristische dienst had aangewezen maar dat was een zandweg. Het duurde dus nog even eer we op de goede route zaten. De gps kaarten van centraal Amerika zijn opgesteld door vrijwilligers. De wegen liggen wel juist maar de staat van de wegen is niet altijd bekend, op de kaart kan je ook niet altijd aflezen wat de geasfalteerde weg is.
Om 9u zijn we onderweg, het is weer even zoeken naar de hoofdweg.
Het eerst stuk van Flores naar Sayakse is licht heuvelachtig met veel grasland, daarna is er een stuk weg dat loodrecht naar het zuiden loopt maar wel op en af gaat. Je ziet langs de weg toch wel veel armoede. Huisjes die ze zelfs in bokrijk niet willen. Soms denk je dat het een stal is tot je de tafel ziet staan op de aarden vloer. Iets beter zijn diegenen met een betonnen fundering. Je ziet veel rieten daken maar die zijn wel goed. Dan zie je ook mensen met water en wasgoed over straat lopen. Ik hoop dat ze properder water hebben dan wat ik in een riviertje heb gezien.
De armoede kan je ook aflezen aan de staat van sommige winkeltjes. Vandaag hebben we weinig degelijke huizen gezien. Na de lunch (een gringo hamburger met heel goeie frietjes) kwamen we in meer bergachtig gebied. Enkele stukken weg waren erg goed, zelfs om te fietsen als je tenminst 15% of meer wilt klimmen. Boven een bepaalde hoogte veranderden de bomen en de huizen.
We hadden fantastische kleine mango's, aardbeien, banaan en een zoet brood als ontbijt op ons terras. Nog maar wat geld gaan wisselen, de quetzal is wel een mooie naam voor een munteenheid. We kregen er al wel minder dan gisteren, jullie moeten wat beter werken daar in Europa. Om 12 uur waren we op de site. Eerst even het museum bekeken en een hapje gegeten want het domein is groot, je wil niet terug naar de uitgang om te lunchen. Het is wel heel aangenaam wandelen, er is weinig zon en er is een weelderige plantengroei. Er zijn kleine boswegen waar je je alleen waant. Veel volk is er trouwens niet, er stond geen enkele bus op de parking, er zijn vooral families en kleine groepjes toeristen. De grote plaza is zeker knap. Op twee tempels hebben ze aan de achterzijde houten trappen gebouwd, dat is wel veel veiliger en makkelijker klimmen. In San Ignatio blokkeerden mijn spieren bij het afdalen van de laatste trappen omdat de tredes zo hoog waren. Ik was dus wel wat bang voor Tikal met zijn hoge tempels. In Tonina kreeg ik ook wat afdalingsangst eens ik helemaal boven was op de superstijle smalle trappen. We hebben de 'howler monkeys' wel boven ons gehoord maar niet gezien. Bij de laatste tempel heb je een machtig vergezicht, je ziet enkel de toppen van sommige tempels, de rest is jungle en heuvels. Gelukkig ben ik deze keer Frans gevolgd toen die genoeg getempeld had. Toen we bij de parking waren begon het te gieten. We waren wel voorzien met een paraplu en poncho omdat ze de hele dag kans op regen gaven. Terug in de stad zijn we even bij de lawaaimakers van vannacht langs geweest. Het blijkt weer om religieus terrorisme te gaan. We hebben nogmaals het geluk dat wij samen met de fiesta arriveerden. Frans heeft vriendelijk gevraagd om na middernacht het geluid zachter te zetten maar ik vrees dat hun religieuze roes de bovenhand zal halen op medeleven met toeristen die zelfs met oorstopjes nog wakker liggen van de muziek. De windrichting en nog een flinke bui zullen ons waarschijnlijk meer helpen, God zal met ons zijn hoop ik.
We zijn nu vers ingevoerd in Guatemala samen met De Radijs! Het viel gelukkig mee aan de grens. Het neemt altijd wat tijd in beslag maar we moesten nergens aanschuiven en tegen de verwachtingen in moesten we de auto niet uitladen. In Guatemala hadden we eerst een gedroomd wegdek en heel weinig verkeer, plots was er dan een stuk zand met putten en daarna was het weer asfalt. Het landschap is groen en heuvelachtig, de dorpen klein. We rijden toch eerst naar Flores, een toeristenhub op een klein eilandje, net in het peten itza meer. Het eilandje is helemaal volgebouwd maar wel gezellig. De straat rond het eiland staat onder water. Onze kamer met terras heeft uitzicht over het meer. Elk voordeel hep zijn nadeel ; aan de andere rand van het meer is er een soort discotent, het gedreun klinkt tot in de kamer, we zitten dus aan de verkeerde kant van het eilandje. Dit is op en top sfeervervuiling. Dat het hier heel toeristisch is wel als voordeel dat je lekker kan eten, de pasta was uit de kunst. Deze middag ben ik even met de fiets naar Santa Elena geweest, de gewone stad aan het meer. Mijn haar had dringend een knipbeurt nodig. Ik was nog nooit zo snel bij een kapster buiten. Daarna ging ik eventjes naar de markt op zoek naar fruit en brood voor ontbijt. Fruit zie je overal maar een bakker was niet te vinden in de grote doolhof die de markt hier is. Na wat vragen is het dan toch gelukt. Gisteren had ik op straat een lekker stuk cake gekocht, ik betwijfel of mijn aankopen hier even lekker zijn. Ik ga mijn oordopjes alvast eens zoeken zodat ik morgen hopelijk fris ben om de grote mayasite Tikal te bekijken.
Het regent, Frans gaat even zijn mails bezien...ondertussen ga ik in het dorp lunch kopen...fietsen uit de auto.... Frans is nog niet klaar...we vertrekken uiteindelijk pas om halftwaalf, mijn humeur is onder 0 (slecht geslapen). We besluiten toch maar de bergen in te trekken, in de mountain pine ridge is er heel wat te zien en het slechte weer gaat ons dan toch niet tegenhouden. De weg is slecht maar dat hadden we al gelezen in onze gids, gelukkig is hij niet gevaarlijk. Eerst passeer je domeinen van lodges en oerwoudbegroeiing, naargelang de weg stijgt gaat het meer op Noorwegen lijken met redelijk kale dennenbomen. De kleur van de weg varieert van wit naar geel over oranje en rood. Ons doel zijn de rio on pools. Na bijna 2uur rijden en schudden zijn we bij de afslag. Dit moet de mooist picknickplaats van Belize zijn maar door de regen eten we in de auto (in ijsland en Noorwegen was dat bijna dagelijkse kost). De temperatuur is wel goed, we trekken onze badpakken aan en laten alles in de auto. Het is inmiddels zelfs droog geworden. Het is inderdaad een mooie plaats, de rivier stroomt over grote en kleine rotsen en splitst in verschillende watervalletjes. Daartussen zijn poelen waar je kan zwemmen. 40 jaar geleden zou dat veel vlotter zijn gegaan maar we hebben toch een heel stuk verkend, al zwemmend en al klauterend. Het landschap zou je zo in skandinavie kunnen plaatsen maar hier heb je wel het voordeel dat het water een goeie temperatuur heeft. Stroomafwaart gaat het water de dieperik in, je moet terug naar de weg om de grootste watervallen te zien. We krijgen zelfs nog zon zodat we toch al een beetje drogen. Het voordeel van in de regen vertrekken is dat je plaatsen als deze dan voor jezelf hebt. We besluiten toch nog 5 mijl verder naar de rio frio grot te rijden. Het dorp waar de grot zich bevindt is een spookdorp. De weg naar de grot daalt flink. Er is ook een wandelpad maar daarvoor is het al te laat. Op het laatste stukje voor de parking rijden we niet meer maar we schuiven door diepe groeven modder. Ons bezoekje aan de ruime tunnel wordt kort maar het is wel de moeite. We vragen ons vooral af of we terug naar boven zullen geraken op die modderglijbaan. Er is hier geen ontvangst en dorpelingen om hulp te vragen zijn er niet te bekennen. Gelukkig geraakt Frans erover bij de 2de poging, leve de 4x4. Op de terugweg begint het weer te regenen, gelukkig is de ondergrond meestal redelijk hard. Er is nog een waterval maar we hebben geen zin in een volgend glijavontuur, die afslag ziet er zeker niet goed uit in de regen. Uiteindelijk zijn we pas bij valavond terug in San Ignatio. De auto ziet er in alle geval prima uit om Guatemala te bezoeken, dieven hebben hopelijk geen interesse in deze modderbak. De regen valt er met momenten nog met bakken uit. We eten dus maar op hotel bij het geluid van de binnenwaterval met heel veel nepbloemen voor een junglemuurschildering. Daar zit nog een koppel die ook de bergen introkken maar voor de verkeerde waterval kozen, die hangt in dit seizoen meestal in de mist. De weg was natuurlijk ook heel slecht, wel mooi maar blijkbaar met afgronden langs de weg. Nog anderen waren met gidsen tot Caracol gereden, dat is de hoogste mayatempel van Belize maar je moet er wel min. 7 uur slechte weg voor over hebben. Ik denk dat wij nog de leukste keuze hebben gemaakt. Andere georganiseerde tours zijn hier 'tubing in grotten'(in een zwemband door een grot drijven), in grotten kanovaren, kanovaren op de grote rivier en een rituele mayagrot bezoeken. Het is hier een omgeving waar veel te beleven valt.
De Mexicaanse grens ging erg vlot. Belangrijk was vooral dat we onze auto officieel uitvoeren uit Mexico. Vorige keer konden we aan de grens met Belize onze koffers in de auto laten, dit keer moest zo goed als alles eruit. Een paar charmante dochters op de achterbank helpen blijkbaar om de douane gunstig te stemmen. De buit was deze keer 2 bananen maar DE radijs die eronder zat zit nu mee op hotel in San Ignatio. Een goede raad : volg in Belize niet de gps maar neem gewoon de weg met het beste wegdek. Wij zaten weer even op de kortste maar niet de snelste weg. Niets zijn we er tegengekomen buiten een afgedankte fabriek en suikerrietvelden en veel putten in de weg. De hoofdweg rijdt gelukkig wel vlot. Bij Belmopan waar we vorige keer zuidwaarts zijn afgeslagen hebben we het kleine guanacaste park bezocht. Het deed goed om de benen even te strekken op het junglepad. De 100jarige guanocaste was volgens de ranger onlangs omgevallen maar aan de resten te zien is dat al wel enkele jaren geleden. Een paar jonge gasten waren op leguanenjacht. Een zat er hoog in een boom. Bij het vorige hotel verschoot ik wel van de snelheid van die beesten. Het lijkt me niet zo simpel om ze uit een boom te plukken. Ik hoop toch dat de leguaan vanavond niet in de pot is beland. De minimais tamales die ik met de laatste pesos had gekocht smaakten goed tijdens de wandeling. Voorbij ons hotel waren we net te laat voor de ferry naar een mayasite op de grens met Guatemala. Dan hebben we de site in San Ignatio zelf maar bezocht. Die is compact met veel kleine plaza's. De site is wel op een heuvel maar ook vanop de hoogste tempel had je weinig uitzicht door de bomen. Tussendoor hebben we nog een zijweg naar de rivier genomen. Hier is het echt wel rustig wonen. Het dorp lag aan beide oevers van de rivier en was verbonden door een hangbrug waarover een plaatselijke jongen gezwind fietste. Een paar toeristen op mountenbikes waagden zich er niet aan. San Ignatio zelf is niet ongezellig. Het heeft 2 smalle bruggen over de rivier en een wandelstraat. De rumpunch tijdens happy hour heeft gesmaakt alsook de kip curry. We hebben ook onze eerst echte souvenirs gekocht bij een Engelsman die hier 20 jaar woont en eigenaar is van minstens een kwart van de straat (houten potonderzetters). Heel gelukkig scheen hij hier toch niet te zijn. Er blijken nogal wat problemen te zijn met drugs en veel gasten die liever lui dan moe zijn. Blijkbaar houden ze er echt niet van als je zelf meewerkt want dan moeten zij even hard werken, wat ze niet gewoon zijn. Men probeert hier ook gronden aan buitenlanders te verkopen en ik moet zeggen dat de omgeving hier erg mooi is. Op de heuvels langs de weg staan er mooie solitaire bomen in de weiden met runderen. Verder zijn de heuvels en bergen bebost. De rivier kronkelt mooi door het landschap. Het is ook echt wel verbazend hoeveel mayasites er wel niet zijn. Sites waar ook heel veel volk woonde en die blijkbaar verre contacten onderhielden. Als je nu de overgroeide resten ziet is het soms moeilijk voor te stellen dat dat toen echte steden waren. Ook de lange periode waarin de sites bewoond zijn is dikwijls bijzonder. Hier in San Ignatio woonden er zeker mensen vanaf 900 BC. In onze donkere middeleeuwen kenden ze hier hun grote bloei. Er zijn hier bovendien nog heel veel ruïnes die niet onderzocht zijn. Ik denk ook dat het onmogelijk is om ze allemaal te onderzoeken en te onderhouden. Als je in Mexico, Belize, Guatemala en Honduras alle mayasites wil zien kan je er maar best je werk van maken.
Het regent, Frans gaat even zijn mails bezien...ondertussen ga ik in het dorp lunch kopen...fietsen uit de auto.... Frans is nog niet klaar...we vertrekken uiteindelijk pas om halftwaalf, mijn humeur is onder 0 (slecht geslapen). We besluiten toch maar de bergen in te trekken, in de mountain pine ridge is er heel wat te zien en het slechte weer gaat ons dan toch niet tegenhouden. De weg is slecht maar dat hadden we al gelezen in onze gids, gelukkig is hij niet gevaarlijk. Eerst passeer je domeinen van lodges en oerwoudbegroeiing, naargelang de weg stijgt gaat het meer op Noorwegen lijken met redelijk kale dennenbomen. De kleur van de weg varieert van wit naar geel over oranje en rood. Ons doel zijn de rio on pools. Na bijna 2uur rijden en schudden zijn we bij de afslag. Dit moet de mooist picknickplaats van Belize zijn maar door de regen eten we in de auto (in ijsland en Noorwegen was dat bijna dagelijkse kost). De temperatuur is wel goed, we trekken onze badpakken aan en laten alles in de auto. Het is inmiddels zelfs droog geworden. Het is inderdaad een mooie plaats, de rivier stroomt over grote en kleine rotsen en splitst in verschillende watervalletjes. Daartussen zijn poelen waar je kan zwemmen. 40 jaar geleden zou dat veel vlotter zijn gegaan maar we hebben toch een heel stuk verkend, al zwemmend en al klauterend. Het landschap zou je zo in skandinavie kunnen plaatsen maar hier heb je wel het voordeel dat het water een goeie temperatuur heeft. Stroomafwaart gaat het water de dieperik in, je moet terug naar de weg om de grootste watervallen te zien. We krijgen zelfs nog zon zodat we toch al een beetje drogen. Het voordeel van in de regen vertrekken is dat je plaatsen als deze dan voor jezelf hebt. 
De Mexicaanse grens ging erg vlot. Belangrijk was vooral dat we onze auto officieel uitvoeren uit Mexico. Vorige keer konden we aan de grens met Belize onze koffers in de auto laten, dit keer moest zo goed als alles eruit. Een paar charmante dochters op de achterbank helpen blijkbaar om de douane gunstig te stemmen. De buit was deze keer 2 bananen maar DE radijs die eronder zat zit nu mee op hotel in San Ignatio.
