In 1540 hebben de Spanjaarden deze stad (terug) gesticht. Het opmerkelijkste hier is het Santa Catalina klooster. Dat is een stadje binnen de stad. Er woonden wel 450 nonnen afgesloten van de buitenwereld. Sinds 1970, na serieuze restauraties is het een museum. Er werd hier flink gebakken en gekookt in grote kleiovens. En natuurlijk zijn er de vele kamertjes van de nonnen. Je ziet er ontelbare beelden van de lijdende Christus, en anderen die afzien. Het was hier geen vakantieverblijf. Maria mag er meestal gewoon sereen uitzien.

De kathedraal neemt een hele zijde van het centrale plein in en is helemaal wit. De meeste oude gebouwen zijn opgetrokken uit sillar dat is een witte vulkanische steen. Om de vijf jaar wordt die terug schoon gemaakt. In 1980 was hij zeker niet zo wit. Ik nam toen dezelfde foto door de smeedijzeren poort.

De meeste gebouwen hebben geen verdieping. Dat heeft deels te maken met de vele aardbevingen die de stad al moest doorstaan. Rond de plaza de armas zijn er een aantal straten autovrij. Er zijn veel knappe gevels te ontdekken. Achter grote poorten zitten ook heel vaak binnenpleintjes. Het oude centrum is een aangename plek en leeft voor een deel van toeristen. De kerken zitten hier op zondag nog goed vol.

In de namiddag wandel ik terug naar Yanahuara, dat is de buitenwijk waar wij verblijven. Van op het centrale plein heb je daar een mooi uitzicht op 'misti' de vulkaan. Er is veel volk, er worden familiefoto's genomen bij de kerststal die helemaal is gemaakt uit rijststro. Dan komt er een politieharmonie. Musiceren is geen prioriteit want ze spelen serieus vals. Dan komen de 'zwaantjes' eraan, verkleed als kerstman, om de drie koningen het plein op te leiden. De koningen gaan één voor één hun geschenkje aan de stal afleveren en delen daarna ballen uit aan de kinderen. Daarna worden er vooral selfies gemaakt met misti op de achtergrond.

06-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

We beginnen wat te laat aan ons bochtenwerk om de vallei uit te klimmen. Boven stoppen we nogmaals bij de 'mirador'. Er cirkelen twee vogels naar boven. Volgens mij zijn ze te klein voor condors. Ik ga snel mijn verrekijker bovenhalen. Tegen de tijd dat ik hem omhang zijn ze al heel hoog, ik kan ook niet scherpstellen in de blauwe lucht. Het moeten dus wel condors geweest zijn, ik kan mij geen andere vogel voorstellen die zo hoog de lucht in gaat. We zagen ook goed de witzwarte onderkant. We rijden toch nog langs een zandweg naar een ander uitzichtpunt. Het duurt natuurlijk langer dan verwacht. We kijken op het punt waar we gisteren gestopt zijn. We zijn blij dat we kunnen terugdraaien en de steile zigzagweg niet moeten verder zetten.

Nu zien we wel drie vulkanen. Twee zesduizenders waar we tussen rijden en eentje in de verte. Zelf komen we op 4745 meter hoogte. Op het hoogplateau zijn ze nog aan de weg aan het werken. Het bordje 'pare' zien we lang voor onze neus staan. Het is zo'n geweldige rit dat het niet erg is ze terug te moeten doen. Maar het blijft een lange rit. Gelukkig is het wegdek in de afdaling schitterend. Maar de bochten zijn waanzinnig. De kleuren van de hoogvlakte maken daarna plaats voor beige. Als we terug op de grote weg zitten begint het spelletje weer om het trage verkeer in te halen. We komen niet vooruit. We zien de volkaan 'el misti' (5800 meter) nog in het laatste licht opduiken. Als we de vallei van Arequipa binnen rijden is de stad al verlicht en zie je de driehoekige berg nog net.

Het is acht uur als we de wagen hebben uitgeladen.

05-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Bij het ontbijt hebben we twee nieuwe vruchten geproefd uit de tuin. Een soort peer en een variëteit van passievrucht. Beiden zag ik nog nooit. In het sap zat nog een oranje bes.

Ik denk dat de vallei redelijk zelf bedruipend kan zijn op gebied van eten. De kippen en de vis voeren ze zeker aan.

Eens we voorbij het stadje zijn gaat het goed naar beneden langs een prima weg. Over de eerste brug is het gedaan met de pret. Vanaf hier zitten we op zand. We maken hier al een wandelingetje langs de rand van de rivier die afgeboord is met een loodrechte wand. Gelukkig is het nog redelijk vlak als er een bus van de andere kant aankomt. Die zit stampvol.

Bij kilometer 13 begint het pad naar de waterval. Er zijn welgeteld 3 parkeerplaatsen. Twee blijven vandaag ongebruikt. Van ver zie je het uitkijkplatform en de spleet waarin het water verdwijnt. Het is een twintigtal minuutjes wandelen. Gelukkig is er hier geen toeloop want je mag maar met vijf man de dieperik in kijken. 'Peligro' staat er hier niet voor niets. Op de grotere uitkijk mag 20 man. De caldron del Diablo' (in Baños) wint het als waterval maar deze is ook wereldklasse, zeker als je de omgeving erbij neemt.

Ik geloof trouwens dat er deze twee dagen geen andere toeristen zijn in Cotuahasi. We kwamen er nog geen tegen en er waren gisteren bijvoorbeeld maar twee restaurantjes open.

Daarna is de weg uitgesneden uit de bergwand. Gisteren heb ik mijn hoogtevrees al een beetje overwonnen. Hier worden we nog meer uitgedaagd. Gelukkig is er niet om het uur een bus! Voor geen geld zou ik me hier willen laten rijden (met pamper in de broek misschien). Wij kruipen hier over de weg, en lopen op die manier misschien meer risico om een steen op ons dak te krijgen. De veiligheidsgordel is hier niet echt nuttig. Er staan gelukkig geen kruisjes langs de weg, of zou het wegens plaatsgebrek zijn. Het uitzicht is wel adembenemend. We dalen af naar het cactuswoud, dat groeit deels op oude ruïnes. We zitten terug tussen bomen als we de weg verder weer zien klimmen. We zijn ondertussen twee en half uur weg en vinden het welletjes geweest. Het is ook weer te warm om nog te wandelen. Het duurt toch ook een uur om de 18 km terug te rijden. Bij terugkomst eten we vis (3 dollar elk).

In de namiddag gaan we uitrekenen hoe we de volgende vijf weken best plannen. We vertrekken op 14 februari vanuit Santiago en willen daar niet te vroeg of te laat aankomen. Er zijn nog een goeie 3000 km te gaan tot daar. We hebben een route gekozen die Bolivia letterlijk en figuurlijk links laat liggen. Ik wilde net heel graag naar Bolivia gaan maar nu gaan we zeker prachtige dingen zien en een aantal moeilijkheden vermijden : Zelf kunnen we waarschijnlijk niet door de zoutvlakte rijden. Een aantal wegen kunnen gesloten zijn vanwege het regenseizoen, en je moet extra bidons voor naft voorzien. Nu vermijden we ook nog twee grensovergangen. We gaan de zoutvlakten vanuit Chili bekijken en dan een knappe en goede weg naar het noorden van Argentinië nemen. Het ziet er veelbelovend uit. 

Om vijf uur rijden we nog eens naar de thermen. Nu proberen we een andere. Die is minder goed maar we leren er Rodrigo kennen, een jongetje van negen dat zich afvraagt hoe het komt dat wij zo groot zijn en de mensen hier zo klein. Bij het terugrijden is het landschap is bijzonder mooi in het avondlicht. Ik ben blij dat we deze vallei hebben leren kennen.

04-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

We vertrekken rivieropwaarts voor een kleine rit. Maar je weet hoe dat soms gaat ; je rijdt toch maar verder. Ik wil eigenlijk niet in de auto zitten na twee lange rijdagen. Maar om te wandelen is het al te warm en alles is te steil bergop voor Frans die de laatste dagen heel weinig at. Dus rijden we toch maar hoger en hoger. Het is zeker heel mooi maar ik vind dat auto's de omgeving hier maar verpesten. We zien er gelukkig heel weinig maar ik schaam me iedere keer als we mensen in onze stofwolk achterlaten. Boven de 3500meter wordt er hier nog aan landbouw gedaan op kleine terrassen. De boeren hier moeten heel wat klimmen. Langs de weg en ook erover zijn er kleine kanaaltjes. Over de rivier zijn er enkele voetgangersbruggen. Uiteindelijk draaien we terug nog voor we het einde van de weg bereiken. We zien het dorp in de verte liggen. Er komen wolken aan en we hebben geen zin om deze steile weg in de regen af te rijden.

Terug beneden treffen we het met het lunchmenu : bloemkool, en nog lekker klaargemaakt ook. Ik neem nu toch de andere kant van de rivier alhoewel dat stuk helemaal zandweg is. De thermische baden zijn er open. Gelukkig is één bad overdekt want we horen onweer in de verte. Het blijft bij dreigen, maar er vallen amper druppels. Dit keer is het water heel helder maar minder warm dan in Baños. Ik probeer wat oefeningen te doen. Ik moet dringend aan mijn conditie werken. Maar in een bad van 35 graden baantjes zwemmen hou je ook niet lang vol, zeker niet op 2700 meter. De baden zijn hier open van 3uur 's nachts tot 21uur. Blijkbaar komt dan de bus uit Arequipa aan. De hele bus gaat gewoon het bad in voor een paar uur tot ze kunnen gaan ontbijten en werken.

Als we terug in het hotelletje aankomen is de mevrouw in de tuin de was aan het doen in plastic teiltjes en grote plastic vaten.

In deze vallei dragen heel veel vrouwen nog traditionele kleren. Hun hoedjes zijn heel verschillend.

De winkeltjes hier zijn echt nog van het oude slag. Kleine kamers die volgestouwd zijn met heel uiteenlopende spullen. Een supermarkt heeft zijn intrede hier nog niet gedaan, dus heb je nog de kleine buurtwinkeltjes (zonder kassa). Ik heb heel lekkere kleine druifjes gekocht en een zoete wijn die hier in de vallei wordt gemaakt. Op de terugweg zagen we kleine dorpen die een soort arena hadden.

Cotahuasi heeft er een grotere. Er worden hier met bepaalde feesten nog stierengevechten gehouden. Hanengevechten is ook nog toegelaten in Peru. Ik zag vandaag een kleinere cirkel die daar zeker voor dient.

Sporten is ook belangrijk in Peru. Ook hier zijn ze goed voorzien van sportvelden. In de woestijn reden we zelfs voorbij een mooi aangelegd basketbalveld bij een minuscuul zielig dorp.

Er is hier een splinternieuw ziekenhuis. Geen overbodige luxe want er wonen hier toch wel wat mensen in de vallei die 6 uur moeten rijden om in een stad te komen.

03-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Ik eet wat op de kamer, Frans heeft nog last van zijn buik en slaat het ontbijt over. Voor acht uur zijn we weer 'on the road'. We nemen de langere goede weg door woestijnbergen in plaats van de korte, zandweg door de groene vlakte. We krijgen er wel wat goede uitzichten bij. Rond half tien zijn we bij Toro Muerte ; dat is een veld tegen de berg waar wel 5000 stenen met tekeningen erop rondslingeren over zo'n 5 vierkante km. Er is geen schaduw, we zien maar een klein deel. Het heeft iets onwerelds. We zijn toch anderhalf uur verder eer we terug op onze route zijn. Die gaat eerst nog verder langs de vlakte met rijstvelden, maar daarna gaat het hoog. We tanken nog op 2800 meter. Tot hier is er nog landbouw maar het groen is er al minder fris. Daarna stijgt het flink, we moeten een col over van 4000 meter. Nu zien we gelukkig wel stukken van besneeuwde vulkanen. Vooral de kleuren van de hoogvlakte zijn bijzonder. De begroeiing is mosterdkleurig (mosterd met dragon erdoor). We zien onze eerste lama's langs de weg. Op de altiplano wordt het een zandweg of gruisweg maar op de rechte stukken kan je een redelijke snelheid aanhouden.  Het groene mos op de stenen wordt gegeten als het verdroogd is. Over de kam zien we in de verte het donkere gat van de diepste canyon ter wereld. (het diepste punt zullen we niet te zien krijgen). Als we op de rand komen kijken we neer op onze bestemming en de heel kronkelende weg ernaartoe. Cotuahasi zelf ligt nog eens 1500 meter boven de rivier (die hebben we nog niet gezien). Als ze snelheidsremmers voor de bocht zetten zijn ze heel scherp. We hebben de haarspeldbochten niet geteld, maar gedraaid hebben we vandaag. Pas rond 5 uur kwamen we aan en dan zijn we niet eens gestopt om te lunchen. Onze gastvrouw komt met de kruiwagen helpen om onze auto uit te laden. We kunnen niet tot ons hotelletje rijden, de straat is te smal. We zitten hier in een prachtig groen tuintje. De auto kan onderaan het terrein parkeren. Daarboven gaan een koppel lama's en twee alpaca's de wacht houden. De mevrouw verzet de piketten nog van hun touw. Als ze loslopen eten ze alles op wat ze tegen komen. We mogen nog een soort minikersen proeven die in haar tuin groeien. Het is hier een oase van rust.

Op het eerste zicht ziet het dorp er ook heel charmant uit. We eten in het eerste restaurant dat we tegenkomen. Gelukkig zijn we vroeg want iets later zijn ze uitverkocht. En wij zijn uitgeteld. Ondertussen regent het, hopelijk is het morgen droog.

02-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

01-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

31-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)