Twee maal afslagen en dan geeft de gps ons 364km rechtdoor. In het begin is dat rechtdoor relatief omdat er bergen zijn en er toch wat bochten aan te pas komen. De zon is weer van de partij en over de bergen hangt een prachtige wolkensluier. Een beetje later zitten we er onder maar gelukkig niet er in. Eerst heeft de weg in iedere richting maar 1 rijvak maar de trage wagens blijven rechts op de pechstrook zodat het toch vlot rijdt. Daarna wordt de weg zelfs tweebaans in iedere richting en kunnen we 110km per uur rijden op een mooi wegdek afgezoomd met droog gras en en achter een hek een wijds landschap met yukka's, van die schijfcactussen en andere lage struiken en cactusachtigen. Er zijn wel dorpen onderweg maar die stellen niet veel voor. Er zijn wel behoorlijk wat zijwegen. Achter het hek grazen er wel dieren, eerst zien we alleen maar de verkeersborden met een rund op maar meer zuidelijk ziet het er minder onherbergzaam uit en zien we runderen. Er liggen ook enkele grote villa's langs de weg, ik veronderstel dat die veel grond en veel dieren hebben. Dichterbij Zacatecas zijn er enorme serres niet uit glas maar met plastic overdekt. Er is ook een politiepost die alle verkeer controleert, dat is hier wel een goed idee. In de stad is het weer niet evident om te rijden. We wilden voor de stad lunchen maar daar was er niet direct iets te zien. De gps kent niet alle 1richtingsstraten. Het verkeer staat behoorlijk stil. Gelukkig vinden we een kleine bewaakte parkeerplaats en kunnen we op zoek naar lunch. Gisteren hadden we heel smakelijk chinees gegeten, nu kwamen we er weer een tegen waar je voor zo'n 4 drie gere hten kon kiezen plus rijst of noedels. Het voordeel is dat je zo veel meer groenten krijgt dan bij de Mexicanen. Daarna zijn we ons hotel te voet gaan opzoeken, dat is hier de betere optie. Alhoewel ik al doorheb dat je voor gezonde lucht de Mexicaanse steden beter kan vermijden. Dit is zelfs geen grote stad maar er zijn ook bussen die zich door de smalle straten van de binnenstad wurmen. We zitten nu op een tweede verdieping, met de tablet durfde ik niet de noodladder naar het dak op, de foto is van op ons terras. Zie je het rode teleferikje? Daar wil ik morgen wel eens op. Sinds New Orleans is er 1 geluid dat overal terugkomt : het fluitend geluid van treinen. Je kan hier nergens de trein nemen maar de goederentreinen laten heel luid weten dat ze er aankomen, ook 's nachts. Hier kunnen we de stad vanavond wel eens gaan verkennen sinds we midden in het oude centrum logeren.
Saltillo, hard langs buiten en zacht vanbinnen, alhoewel natuurlijk niet helemaal, wij zitten dan weer in een kleine oase net buiten de rand en binnenin kan het toch ook wel behoorlijk druk zijn. De eigenares van het hotel was zo blij dat er nog eens gasten kwamen die ook de stad bezoeken. 10 jaar geleden floreerde het toerisme hier en nu rijdt iedereen er langs. Niet makkelijk om een hotel open te houden. Bovendien is dit een ouderwets hotel, wel wifi maar verder geen airco, geen tv, geen dubbele beglazing maar wel rust en groen en karakter. De overheid wil echter maar 1 ster geven omdat zaken als rust en karakter niet meetellen in de beoordeling. In het stadje zijn er verschillende bezienswaardigheden die de moeite waard zijn. Een specialiteit hier zijn de 'sarapes', doeken met veel kleurovergangen en toch wel ingewikkelde patronen. Het Sarapes museum toont oude doeken maar heeft ook een overzicht van klederdrachten. Het is een klein maar fijn museum. We zien ook een man aan het werk, het is ongelooflijk hoe snel hij de patronen weeft zonder tekening erbij en alles handmatig. Wij zijn ook weer alleen in deze winkel en alleen al voor de vaardigheid van de wever zou je willen kopen maar wat doe je er allemaal mee? Ik zou willen dat er zoveel meer toeristen hier waren zodat die mensen fatsoenlijk hun kost kunnen verdienen. Hopelijk trekt het toerisme binnenkort weer aan. In het oude toeristische kwartier is het dus heel rustig maar inde commerciele doorgangsstraten is er heel veel lawaai. Niet alleen van bussen maar sommige winkels vinden het nodig om heel luid muziek te spelen en bovendien nog een verkoper achter een microfoon te zetten. Op de plaza de armas zijn ze met een kraan bezig een soort kegel van buizen over een fontein te plaatsen. Op de grond liggen grote groene driehoeken, blijkbaar gaan ze hier een reuzekerstboom van maken. De eerst kerstman hebben we ook al gezien. In de namiddag bezoeken we het museum van de woestijn. Hier zie je ook weer een enorme investering, niet alleen in het moderne gebouw maar ook in de terreinen er rond. Het museum ligt op een heuvel vanwaar je de hele omgeving ziet, ze hebben een soort Spaanse trappen met waterpartijen aangelegd. Het probleem is dat het vijftien jaar oud is maar niet alles voldoende wordt onderhouden. Onderhoud is natuurlijk ook een probleem als je niet meer zoveel bezoekers aantrekt. In het eerst gedeelte zijn alle foto's en films verkleurd. Daarna kom je wel door mooie ruimtes, speciaal gebouwd voor dinosaurusskeletten en zo. Er zijn ook hele mooie opgezette dieren en een flinke collectie levende slangen. Alles is er op voorzien om heel veel volk te ontvangen maar dat is er niet. Later blijkt dat onze gastvrouw de grafische vormgeving voor het museum heeft gedaan. Die was trouwens goed. Zij vertelt ook dat de stad enorm is gegroeid en er veel mensen op de flanken van de heuvels zijn gaan wonen alhoewel er daar zelfs geen water is. Eerst was er een soort regengordijn buiten aan het museum, de mensen kwamen daar toen hun was doen. Het regent hier dan vaak ook maar 10 dagen per jaar, dit jaar was blijkbaar beter. Oh ja, het is ondertussen ook weer beter weer, een open hemel en warm in de namiddag.
In Monterrey was het heel grijs, een combinatie van lage wolken en smog denk ik. Het is dan ook een stad met 1100 000 inwoners en misschien al meer ondertussen. Er rijden veel auto's en een heleboel daarvan hebben een respectabele leeftijd, en hun uitlaten zeker. Ik ga eens na hoeveel wapens ik er heb gezien, zeker drie grote jeeps van de militaire politie, op de achterbak staan er steeds drie bewapende figuren in camouflageuniformen, verder heb ik zeker nog vier gewapende bewakers gezien. Ik vind het moedige mannen en vrouwen, ze zitten er een beetje als schietschijven maar van de andere kant hebben ze vanuit de hoogte natuurlijk een goed zicht op wat er gebeurt. In 2011 was het hier naar het s hijnt heel erg met de drugbendes, sindsdien heeft de overheid gelukkig terug aan terrein gewonnen. Hopelijk werkt het machtsvertoon vooral psy hologis h en hoeven ze niet veel meer in te grijpen. Overdag blijken de meest buurten wel veilig. We rijden nu langs het zuidwesten buiten en hier houdt de bebouwing ook lang aan. De bergflanken zitten vol buitenwijken, sommige zijn kleurrijk maar aangenaam wonen lijkt het me niet, er zitten vooral veel kleine huizen heel dicht op elkaar gepakt. De weg daarentegen is wel goed. Links is trouwens een mooie bergketen, je schijnt hier o.a. aan canyoning te kunnen doen. Er zijn ook mooie grotten in de buurt maar aangezien we nu al moeite hebben om op temperatuur te blijven laten we die links liggen. We hadden er niet op gerekend om zo laat in Mexico aan te komen en onze garderobe is dus op tropisch weer voorzien. De weg stijgt nog en het zicht mindert, gelukkig zitten we nooit echt in de wolken. Het was te laat om Saltillo nog te bezoeken, we zitten nu in een hotel vlak aan de rand van de stad, in het groen alhoewel daarvan op straat niets te zien is. Er is een zwembad maar ik hoop dat daar morgen geen laagje ijs op ligt, de bougainville ziet er vandaag in alle geval nog prachtig uit. Er logeren nog twee vrouwen die al 4400km hebben gereden vanuit Toronto. Alle Amerikanen, vooral de mannen verklaarden hun gek om naar hier te komen. Wij hebben dat ook ondervonden maar gelukkig heeft er ons niemand verteld dat ze ons eerst zouden vermoorden, dan in plasticfolie inpakken en dan zouden verbranden. Zij hebben wel een enorme scheper bij, daarvoor komen de bandieten in alle geval niet toe met 1 rolletje plastic.
Niet wat je noemt een 'ontspannend dagje'. De grens waren we wel over voor we het wisten. Meteen zaten we in achterstraatjes van Nuevo Laredo maar we moesten wel een visum hebben en een invoerbewijs voor de auto. We doen een blokje om en dan staan we vast in de rij om terug de US binnen te rijden. Terug de tol voor de brug betaald maar gelukkig konden we voor de brug nog afslaan richting Mex. Dan kwamen we wel uit bij diegenen die de pech hadden dat ze hun wagen door de douane moesten laten onderzoeken. Gelukkig hebben ze zo maar eens heel oppervlakkig in de wagen gekeken en ons de weg gewezen naar de immigratiediensten die eigenlijk onder de brug lagen maar waarvoor je een stuk moest rondrijden. Gelukkig stonden er geen wachtrijen. Raar is wel dat er ongelooflijk veel tweetaligen in Laredo rondlopen en vlak over de grens werken er blijkbaar veel mensen die alleen spaans spreken. Gelukkig kan Frans zich goed behelpen in het spaans. Het is dan toch 12 uur voor alles in orde is. De grensstreek heeft hier veel van een derdewereldland. Verder lijkt het landschap eerst op dat van Texas maar geleidelijk aan zie je meer yukkas boven de struiken uitsteken. De tolweg lijkt op een Amerikaanse weg, we hebben wel de pech dat er wegenwerken zijn. Het landschap wordt heuvelachtig en begint op het zuiden van Frankrijk te lijken (behalve de planten dan). Monterrey is echt wel groot en heel druk. De grote baan heeft een verhoogde spoorlijn in het midden en op bepaalde stukken ziet het er beter uit dan laredo. Gelukkig mag je hier niet snel rijden, er zijn 4 rijstroken met bussen en auto's die vaak van rijstrook wisselen. zelfs met de gps is het heel vermoeiend rijden. We waren rond 4u30 aan het mooie hotel maar zelfs ik onderneem geen poging meer om nog de stad in te gaan. Morgen kunnen we het centrum en het museum voor hedendaagse kunst bekijken. Daarna rijden we naar saltillo, dat ligt op een goed uur van hier, daar hebben we een heel rustig hotel, een soort ranch geboekt. Van daaruit hebben we dan een langere rit voor de boeg.
3de poging weerom om dit bericht te posten. Monrerrey is een stad van contrasten, pleinen, fonteinen, parken, musea, monumentele beelden waarin heel veel wordt geïnvesteerd en andere stoffige straten met heel slechte voetpaden. Ze doen hier zelfs een 'San Antoniootje' want ze hebben hier een kanaal afgeboord met voetpaden en beeldhouwwerken. Je zou er ook toeristenbootjes moeten hebben maar daarvoor is het zeker te vroeg en te koud maar bovendien heb ik hier nog geen toeristen gezien. We zien wel de stofzuigboot die de kanaalbodem proper maakt. De oude wijken hebben kleurige huizen maar er is nog wel wat werk om die echt aantrekkelijk te maken. We bezoeken het MARCO, museo arte contemporano. Hier loopt een 'pictoplasma' tentoonstelling, een jaarlijks project uit Berlijn. Spijtig genoeg is er geen tentoonstelling van plaatselijke hedendaagse kunst, de bovenverdieping is leeg. Het museum zelf is wel een knap hedendaags gebouw. We wandelen nog naar een bekende modernistische kerk uit de jaren 40. Ze is misschien wel interessant maar zeker niet mooi. Nu warmen we even op voor we naar Saltillo vertrekken. het grote gebouw op de foto is trouwens een fitness waar ik de mensen om 7u al zag joggen.
Deze morgen was de temperatuur ongeveer 15° gezakt tegenover gisteren en stond er een flinke wind. Voor de eerst keer hebben we onze Kway gebruikt. Nadat frans nog een mex. autoverzekering in orde heeft gemaakt zijn we nog even langs de rivier gefietst naar een plek waar kunstenaars werken en er ook verschillende gallerijen zijn. Eerst stootten we op een kunstschool waar jongeren gratis les krijgen. Een groot deel van de werking wordt betaald door de stad maar de rest moeten de begeleiders zelf bijeenhalen door sponsors te zoeken en betalende activiteiten te organiseren. Ik ben vergeten te vragen of de leerkra hten betaald werden. Ze lieten me de computerklas zien, uitgerust met zeker 20 mac's. Ik zag druktechnieken, 3d werk...nu allemaal in het teken van de 'dia del muerte'(dus wel veel doodskoppen, maar daar houden tieners wel van). De meeste leerlingen zijn bovendien van Mexicaanse afkomst. Verder waren de meeste galerijen wel gesloten, het was dan ook dinsdagvoormiddag. Bij het terugfietsen hebben we nog wel enkele mooie kleurrijke oude villa's gezien. Tenslotte hebben we nog een benzinedop met sleutel gekocht om daarna richting Mexicaanse grens te rijden. Zo hip San Antonio is zo triestig is het zuidelijke achterland. Als je van de snelweg afgaat zie je veel triestige huizen en leegstand. De bomen worden kleiner, je ziet ook cactussen opduiken tussen het gras. Hier en daar staat een ranch te koop, gelukkig is Frans niet geïnteresseerd in grasland en koeien. Hier wil je ook niet fietsen wegens te weinig afwisseling in het landschap. Laredo is ook niet bepaald inspirerend, er schijnt wel een plein met kerk te zijn en een fort maar we gaan er niet naar op zoek. Frans wil in de walmart nog een paar flessen van zijn favoriete californische wijn kopen. Maar we vinden de wijnafdeling niet. In Florida beslaat die minstens 1 gang, hier heb je een rek van 2meter met wijn. Ook de indeling en de producten in deze winkel zijn helemaal anders dan winkels van dezelfde keten in Florida. Het publiek bestaat hier dan ook voor 90% uit Mexicanen. In de buurt van ons hotel kan je Mexicaans of hamburgers eten. Het wordt een hamburger en niet eens een slechte, taco's zullen we nog genoeg krijgen.
Gisteren stond de resolutie van mijn tabletfoto's nog te hoog. Jullie missen dus het prachtige uitzicht van onze kamer in San A. Op de electriciteitspost. Nu een nieuwe poging, het uitzicht in Laredo. We hebben hier zware uitspattingen gedaan want onder het oranje dak hebben we van een hamburger genoten als avondmaal, ons laatste in the states.
Maar eerst nog Lafayette, Louisiana waar we van een 'cajun dinner' genoten. Bij binnenkomst van het restaurant dacht je meer aan een après ski met de lage plafonds en de roodwit geruite tafelkleedjes. Er waren heel veel tafels en veel volk. De dansvloer in het midden bleef niet lang leeg. Van zodra de familie'cajun' begon te spelen werd er gedanst. Heb je iets te vieren in deze omgeving, dan kom je naar hier. De sfeer zat dus goed en het eten was lekker alhoewel het zeker op voorhand was bereid want twee minuten na de bestelling stond het al voor onze neus. Vrijdagavond was dus ambiance maar zaterdagmorgen in het stadscentrum was het redelijk doods. Het is ook een studentenstad, dat verklaard het misschien ook. Door een plaatselijke loopwedstrijd was er gelukkig to h nog een beetje leven in de brouwerij. Dan maar naar Houston rijden. Louisiana is duidelijk een arme staat, dat zie je aan de huizen, de mensen, de winkels. Blijkbaar moet de staat zijn kas dan ook wat spijzen door casino's toe te laten. Voor elke afrit krijg je enkele kms reklame voor het plaatselijke casino. Daartussen vind je dan de reclames als : 'lost your shirt...sell us your car, out off chips...sell us your car.....Hier blijkt je redding niet van Jesus maar van je geluk in het spel af te hangen. Het wordt helemaal erg als je beseft dat een Amerikaan zonder auto eigenlijk als een gehandicapte kan worden beschouwd zeker in de landelijke gebieden waar we nu door rijden. Onderweg reden we nog over een tientallen kms lange brug over een moeras dat zo groot is als onze provincies. Als je Houston binnenrijdt vraag je je toch af wat de Antwerpenaren malen over 1 brug, daar zie je e ht van die spaghettiknopen. Er is ook veel industrie in de buurt maar ik heb de indruk dat er toch minder stof is dan bij ons. Downtown hebben we alleen vanuit de verte gezien, we logeerden in de buurt van grote geneeskundige centra. Er wordt hier ook veel onderzoek gedaan door verschillende universiteiten in dezelfde buurt. Zo'n Amerikaanse stad kan raar opgebouwd zijn, je hebt het hoge downtown maar net daarnaast kan je dan weer groene lanen aantreffen of smalle straten, natuurlijk ook de commerciele assen, dan krijg je weer (lagere) hoogbouw en natuurlijk in de periferie heel brede ringwegen. Eindelijk staan er nog eens musea op het programma. Zaterdagnamiddag zien we eerst werk van twee plaatselijke kunstenaars, eentje had haar inspiratie deels bij de nasa maar zeker ook wel bij Panamarenko opgedaan. Dan naar de 'Rothko' kapel waar je bij het binnenkomen eerst toch wel teleurstelling voelt, de kleuren zijn somber en bina vlak, niet vibrerend zoals vele van zijn schilderijen. Als je gewend raakt aan het schaarse licht zie je meer tinten en apprecieer je ook de subtiele lichtinval. Dan wandelen we verder naar de Menil collectie in een gebouw van Renzo Piano. Waanzinnig mooi. Er loopt een expositie over geweldloos protest en Ghandi. Alles vraagt ernaar om bekeken te worden, de hele tentoonstelling zien gaat vandaag niet lukken. Dan maar een extra nacht geboekt in Houston. Vanaf de medische wijk (middelhoog), konden we zondag via een fietspad langs een gekanaliseerde rivier naar het park en de museumwijk fietsen. Blijkbaar kan je langs de rivier zo de hele stad door. Onze wielertoeristen zou ik er niet op af sturen, de kans dat ze in de rivier duikelen lijkt me te groot. Op sommige punten zijn de Amerikanen overbezorgd en hier loopt het smalle fietspad vlak naast een betonnen talud. Het is wel zo dat de meeste fietsers hier een helm dragen maar de motorrijders op de snelweg zie je vaak zonder. We komen gelukkig droog bij het museum. Enkele van mijn collega's gaan nu kwijlen..., ze hebben daar een paviljoen gewijd aan Cy Twombly, we waren er bovendien alleen. In het hoofdgebouw was het ook rustig genoeg om alle werken goed te bekijken. We zijn zelfs nog een derde x binnengegaan omdat Frans, voor de lunch, met een ex klasgenote had afgesproken die al een tiental jaar in Houston woont en werkt. Ze vind de stad heel aangenaam om te wonen, ze wonen vlak bij een heel groot park, file om naar het werk te rijden kennen ze niet. Het grote nadeel is dat het gedurende 4 maanden heel warm en vochtig is, nu is het hier ideaal, we eten op een terras en fietsen in Tshirt. En ja als ik met Frans fiets moet ik zowieso niet bang zijn om te zweten. In alle geval, de menilcollectie is de reis waard. Houston, ook een nasabasis, vonden we bovendien een goede plek om 'interstellar' te gaan zien, we hebben de voorstelling net gehaald en nog nipt een stuk pizza kunnen binnenwerken. Vandaag zijn we na 3 uur rijden in San Antonio aangekomen. Hier heb je al een Mexicaanse markt, we komen in de buurt van de grens. Hier hebben ze wel geld en geen casino's. Het riviertje dat door de stad loopt hebben ze, 1 verdieping onder het straatniveau, helemaal afgeboord met een wandelpad. Daarlangs zijn er terrassen, watervalletjes, winkels, aanplantingen en op het water zijn er toeristenbootjes. Het geheel doet wat aan de efteling denken. Wij zijn ook een attractie als we onze fietsjes hier en daar cyclocrossgewijs op en af de trappen dragen. Hier zijn ze ook niet gewoon om op het geluid van een fietsbel te reageren. Verder bezoeken we de meest bekende plek van Texas, the alamo, een deel van de eerste missiepost en daarna een fort waar de slag om de republiek Texas werd uitgevochten. Verder zijn hier ook wel enkele mooie oude (nogal lage) wolkenkrabbers. In een villawijk kwam er net een dame met hoed en pas gekapte reuzenpoedel uit zo'n heel romantisch gebouw, die foto heb ik gemist evenals de agent in het politiebootje in de efteling. Voor foto's moet je wel vriendjes worden met Frans op facebook, mijn tablet is aseksueel en heeft geen contactopeningen. Dju, de seksshops waren ook allemaal in Louisiana, misschien had ik hem daar kunnen helpen, te laat!
In Monterrey was het heel grijs, een combinatie van lage wolken en smog denk ik. Het is dan ook een stad met 1100 000 inwoners en misschien al meer ondertussen. Er rijden veel auto's en een heleboel daarvan hebben een respectabele leeftijd, en hun uitlaten zeker. Ik ga eens na hoeveel wapens ik er heb gezien, zeker drie grote jeeps van de militaire politie, op de achterbak staan er steeds drie bewapende figuren in camouflageuniformen, verder heb ik zeker nog vier gewapende bewakers gezien. Ik vind het moedige mannen en vrouwen, ze zitten er een beetje als schietschijven maar van de andere kant hebben ze vanuit de hoogte natuurlijk een goed zicht op wat er gebeurt. In 2011 was het hier naar het s hijnt heel erg met de drugbendes, sindsdien heeft de overheid gelukkig terug aan terrein gewonnen. Hopelijk werkt het machtsvertoon vooral psy hologis h en hoeven ze niet veel meer in te grijpen. Overdag blijken de meest buurten wel veilig. We rijden nu langs het zuidwesten buiten en hier houdt de bebouwing ook lang aan. De bergflanken zitten vol buitenwijken, sommige zijn kleurrijk maar aangenaam wonen lijkt het me niet, er zitten vooral veel kleine huizen heel dicht op elkaar gepakt. De weg daarentegen is wel goed. Links is trouwens een mooie bergketen, je schijnt hier o.a. aan canyoning te kunnen doen. Er zijn ook mooie grotten in de buurt maar aangezien we nu al moeite hebben om op temperatuur te blijven laten we die links liggen. We hadden er niet op gerekend om zo laat in Mexico aan te komen en onze garderobe is dus op tropisch weer voorzien. De weg stijgt nog en het zicht mindert, gelukkig zitten we nooit echt in de wolken. 
3de poging weerom om dit bericht te posten.
