Om 6u15 was ik al op wandel. Het water in de baai was spiegelglad. De vogels maakten heel veel lawaai. Een man met een mand op zijn hoofd riep ook dat hij brood te koop had. De huizen raken met de voorzijde bijna de weg maar de rest staat op palen in het water. Zelfs aan de andere zijde stonden er huizen boven water. Het ontbijt kunnen we onthouden vanwege de mooie locatie boven het water.
Om 8u30 waren we 'on the road', een uurtje later bij de grens. Er zijn hier inderdaad veel winkels. We vinden de rij om Costa Rica te verlaten, die is redelijk lang. We hebben ons briefje nog dat we vorige keer uitreistax betaalden maar volgens hen zijn we dus in Panama geweest doordat ons paspoort al 2 dagen geleden was gestempeld en moeten we terug betalen. Die weten daar dus gewoon niet wat er aan de andere grens gaande is. Ik was gewoon principieel kwaad, twee keer aanschuiven, 550km omrijden en dan nog dubbel moeten betalen! Hier deden ze natuurlijk gewoon hun job maar aan de andere grens hebben we ons wel terug aangemeld toen we niet doorkonden. Ze hadden daar amper werk en dan nog hebben ze ons niet goed geholpen, zet een ambtenaar achter een loket en hij toont geen respect meer voor wie aan de andere zijde staat. Al die grensovervangen schijnen zich ook helemaal niet te bekommeren over een greintje comfort voor de passanten. Je staat dikwijls buiten in de zon, er zijn geen aanwijzingen en amper parkeerplaatsen.
Bon, het is dan na 2 uur gelukt om Panama binnen te rijden. In David slaan we af naar het Noorden, naar Boquete. Dat ligt op 1000m hoogte en zou een aangenaam klimaat moeten hebben. De weg lijkt een klein beetje op de autostrade naar Chambery. Een vierbaansweg naar een bergstadje had ik niet verwacht. Het stadje is ook een pleisterplaats voor gepensioneerde Amerikanen. Het is dan ook een beetje een gekke combinatie van oud en nieuw. Buiten het centrum zijn er Amerikaanse villa's, erin heb je een krottige markt bijna naast een soort colruyt. Er wonen hier ook indigenas en de vrouwen zijn nog traditioneel gekleed (lang niet zo mooi als noordelijker maar wel kleurrijk) Wij zitten wat boven het stadje in een bungalow. Deze namiddag zijn we de tuin van een koffiehuis gaan bezoeken en hebben we Bouquete verkend. Het voelt hier wel erg veilig aan. Een aantal huizen hebben wel een flinke omheining maar het is hier niet de regel zoals in Nicaragua en Costa Rica. Daar had bijna ieder hotel of restaurant bewaking. Politie hebben we ook nog niet gezien. Het voelt als vakantie!
Het was geweldig wakker worden deze morgen. Onze kamer geeft uit op bomen, 1 wand is bijna helemaal raam. Het slechte nieuws was dat het regende en mistig was, het goede dat de vogels zich daar helemaal niet aan storen en ik ze vanuit bed kon gadeslaan. En bovendien 2 kruisjes heb kunnen bijzetten op mijn dierenkaart. Plus zagen we voor de 2de maal een aracari. Bij het ontbijt kregen we dan wel geen zicht op de bergen maar ook daar gaven de vogels een show. Gelukkig was er gisteren bij aankomst wel uitzicht. Een wandeling hebben we dan maar niet gemaakt, we zijn onmiddelijk weer zuidwaarts gereden, met heel veel bochten weliswaar. Voorbij Carthago waren we eindelijk op de grote weg, voor 1km toch, toen vlogen we er af. De omleiding hou je niet voor mogelijk, een steile zandweg vol putten. Bovendien sturen ze je wel van de baan maar moet je het daarna maar zelf uitzoeken. Gelukkig komen we terug op de grote baan uit, die nu wel in erg goede staat is. Veel verkeer is er ook niet als je er een stuk uitknipt. Daarna begint de klim, even waren we uit de regen maar nu gaan we terug naar de wolken. Er wonen hier quetzals en die douchen graag de hele dag. Met goed weer moet het mogelijk zijn om de 2 kusten te zien, maar dat zal niet vaak gebeuren. We komen inderdaad boven de 3300m uit. Hier is de begroeiing wat lager en armer maar tot 3000m is het erg weelderig. We rijden lang oostwaarts over een bergrug, waar we zuidwaarts draaien begint een lange afdaling tot San Isidro del general. De kathedraal daar is redelijk nieuw maar valt binnen erg tegen, van buiten had ik de idee dat de glasramen knapper zouden zijn. Ondertussen is het ook lunchtijd, we eten bij een bakker die ook eten serveert. Dan zijn er nog wat kleine bergen te kruisen tot aan de kust. Het landschap is weer erg mooi en inmiddels is het droog. Een lange met hout geladen camion drukt de pret, met de onophoudelijke bochten komen we er niet voorbij. De wegen zijn dikwijls beter dan de voertuigen die erop rijden. Daarna komt er nog een lange rit langs de kust. Frans had Golfito voorgesteld, een kleine haven niet ver van Panama. Gisteren dacht ik niet dat we daar zouden geraken. Het laatste stuk snijden we de weg af, niet altijd zo'n goed idee, er waren weer heel veel putten. Gelukkig begon het pas te onweren toen we af de zandweg waren. Je zag nog amper een hand voor ogen. Gelukkig kan je in de hostal waar we nu zitten van op het overdekte terras de golf zien. Ondertussen is nog maar zachtjes aan het regenen. Niet alleen hebben er zich vandaag veel vogels aangediend maar we zijn ook 3 keer door de politie tegengehouden. Gelukkig deden ze gewoon hun job, en wij hebben natuurlijk meer kms gereden dan we normaal zouden doen. Waarschijnlijk hebben we wat mooie dingen laten liggen maar ja, het weer speelt ook mee. En de omweg van 550km is bijna gemaakt.
Eigenlijk geloof ik niet in slechte voortekens maar na vandaag...Vanmorgen was ik al in een slechte bui en dan trap ik nog letterlijk in de shit. Dit zou onze laatste en makkelijkste grensovergang zijn. De rit verloopt vlot. Sixaola is een triestig grensplaatsje. Eerst moet je een uitreistax betalen aan een verkoopsstalletje, dan sta je in de rij voor de paspoortcontrole en dan kan je de autopapieren doen. De brug is wel afgezet door politie want er is een protestactie aan de gang. De politie vertelt ons dat het wel een uur kan duren. We gaan dus maar aanschuiven om ons paspoort te laten stempelen. Daarna gaan we eens op de brug kijken of er al schot komt in de zaak. Er zijn twee bruggen, een heel oude spoorwegbrug die ze gebruiken voor de voetgangers en een nieuwe voor auto's. Op de helft zijn beide bruggen afgezet met spandoeken en in totaal misschien 50 man die de de doorgang versperren. Het zijn boeren die ze in Panama willen onteigenen voor de bouw van een dam. In hun plaats zou ik natuurlijk mee op de barricade staan. Het is duidelijk dat er met hen ook niet te onderhandelen valt. We komen alleen te weten dat de grens de hele dag gesloten blijft. De voetgangers brengen ze met een bootje naar de overzijde. wat mij vooral kwaad heeft gemaakt is dat ze ons maar laten doen. Blijkbaar is de grens al langer gesloten, er staan zeker 6 agenten niets te doen en in het kantoor zegt er ons ook niemand dat de kans klein is dat we over kunnen. Als we dan terug naar de paspoortcontrole gaan laten ze ons nog een uur wachten op een papiertje. Pas als ik me kwaad maak zeggen ze dat de betrokken persoon aan het lunchen is. Aan een lunch zijn wij ondertussen ook toe. Wij zijn dus naar de grens gereden om te lunchen en thats it. Om 2 uur hebben we dus rechtsomkeer kunnen maken voor een omweg van schat ik 400km. Om 5u30 zijn we terug in de buurt van Turialba. Gelukkig is de weg nu wel droog en is er uitzicht op de bergen. En gelukkig hadden we nog geen hotel gereserveerd. Panama zal nog een paar dagen moeten wachten. De route die we nu volgen zou heel mooi zijn maar komt tot op 3300m, snel zal dat dus niet gaan. Het rijden met de auto komt hierdoor ook in het negatieve vind ik. Eerst hebben we 3 weken moeten wachten, nu moeten we zo ver omrijden. Misschien was het openbaar vervoer zelfs sneller geweest. Bovendien willen we nu toch snel naar Panama om de auto te verkopen of terug te sturen, dat gaat ook tijd vragen om dat uit te zoeken. Daarna kunnen we meer relaxed reizen als we een oplossing hebben. 1 troost misschien, morgen zou het aan de Carraibische kust veel regenen, misschien ontsnappen we daaraan.
Het natuurreservaat van Cahuita ligt op een driehoekig uitsteeksel in zee, van een paar km lang. Toen we er om 9u30 aankwamen was er wel veel volk, een bus Nederlanders...Er loopt ook maar 1 pad maar gelukkig lag het tempo van diegenen met gids veel lager zodat het pad verder rustiger was. Het is hier populair maar prachtig. Het pad loopt meestal kort bij de kust, van strand is er niet altijd sprake, het water komt tot tegen de bomen. Na een km is er een riviertje om over te steken. Eerst komen we een familie brulapen tegen die hun kostje aan het zoeken zijn. De meeste tijd loop ik met mijn hoofd in mijn nek naar boven te kijken. Vandaag heb ik geluk en kan ik een kruisje zetten achter de vogel die ik het liefst wilde zien ; een 'collared aracari.In de zoo vond ik hem prachtig maar tot hiertoe had nog geen enkele toekan zich laten zien. Deze heeft zich bovendien zeer goed laten bekijken. Voor mij kan de dag al niet meer stuk. We zien nog een flard van een grote paars-gele vlinder, de kapucijneraapjes met witte bef laten zich maar al te goed zien. Die vind je overal waar er picknick tafels zijn. Als je gaat zwemmen laat je best niks op het strand liggen want het zijn dieven. Hoger zie ik weer een leguaan over een tak kruipen, een flinkerd met oranje stekels op zijn rug. Waar het strand draait zijn er meer kokospalmen langs het water. Hier is er weer wat strand. Er zijn heel wat soorten heremietkrabbetjes, een holle boomstam zit er vol mee. Verder betonen een eekhoorn en een paar krabben veel interesse in een kokosnoot. Achter de volgende bocht vinden we een privestrand. In het water gaan valt tegen want er is een eerst meter met brokken aangespoeld koraal. Daarna wordt het snel diep. Op de terugweg ziet Frans nog een slangetje dat rond een tak naast de weg is gekronkeld. Dankzij de opmerkzaamheid van anderen zien we nog een jonge drietenige luiaard. Dat zijn goede fotomodellen. Bij de lunch zien we nog een paar schattige vogeltjes en hier aan het hotel zijn er grijze met een blauwe rug. Bij de school staan er twee machtige bomen, daarin heb ik een specht gezien en een prachtig vogeltje met lichte borst en zeer helder blauw aan de vleugels. Dat waren dus heel wat 'bingo's voor vandaag. Ondertussen zijn de kippen van het Afro-Caraibisch museum tegenover ons op stok gegaan. Ik dacht het deze namiddag te bezoeken maar alleen de kippen waren aanwezig. Je kon wel binnenkijken, de vloer was vuil en alles wat kan roesten was verroest. Sommige zaken zijn zoals je ze eigenlijk een beetje verwacht in de Caraiben, autowrakken die niet worden opgeruimd, een paar verlaten huizen, maar doordat er meestal nog verf op zit heeft het toch nog zijn charme. Een tuin die helemaal wit ziet van de spinnenwebben. Die zijn hier trouwens in 3D.
Vandaag ga ik een zaagblog schrijven. Ben om 7u gaan wandelen en alleen 2 agoutis en een groot spinnenweb gezien. We geraakten niet op gang (Frans). De fietsen gaan uit de auto , de rest gaat erin. We gaan naar het zuidoosten fietsen. Ik wist eigenlijk wel dat we beter een stuk met de auto hadden gedaan. Voor mij is 12km langs de grote weg in de zon niet zo erg maar Frans wil stoppen en cola light drinken, wat ze toevallig nergens hebben. Na de splitsing is het wel mooier fietsen. We vinden cola light aan het zwarte strand van puerto viejo. Ze hebben er een Belgian style white beer dat ter plaatse wordt gebrouwen met combucha fermenten (we proberen het toch maar niet) In bijna iedere bar wordt er hier wel reggea gespeeld. Daarna fietsen we dicht bij de oceaan die hier best wild is. Puerto viejo zelf is toeristischer dan Cahuita, meer hotels en cabinas en restaurants en veel jong volk. Voorbij het centrum zijn de stranden lichtgekleurd. Langs de weg volgen de vakantieverblijven elkaar op, de meesten toch wel verstopt in het groen. De bomen staan hier tot vlak tegen het strand. Het tij is hier dan ook klein. Een bosweggetje brengt ons bij een klein strandje dat een beetje beschut is door lage rotsen aan 1 zijde. Je kan er goed zwemmen en drijven. Het is een deel van playa Chiquita (ja naar de bananan genoemd). De temperatuur van het water is zalig. Met onze fietsen kunnen we moeilijk verder wandelen langs het water. Ik had graag nog 2km verder gefietst naar een volgend strand dat mooi zou zijn. Frans heeft al schrik voor de terugrit dus draaien we terug. Ik krijg het zand niet uit mijn onderbroek, hopelijk schuurt dat niet tijdens het fietsen. Bij 1 restaurant aan het strand verhuizen we maar, na het zien van de menu ; hamburgers en co tegen skistationprijzen. Dan gaan we maar bij een paar Costa Ricaanse mama's een casado en rijst en bonen eten. Op die kost moeten we zeker terug thuis geraken. Frans is al snel achter. De grote weg fietst nu veel beter want er is schaduw. Terug maken we nog maar even gebruik van het mooie zwembadje, ons nieuwe hotel is nl. heel simpel maar wel in orde. Fietsen zonder Frans is in alle geval veel plezanter, je komt vooruit, moet niet om de haverklap iets gaan drinken, je ziet veel meer (natuurlijk ben ik ook veel meer afgepeigerd als hij niet meegaat). Eigenlijk zou ik hem moeten feliciteren want hij heeft toch een kleine 50km gefietst, en het was warm. Vanavond hebben we ons voor 1 keer laten gaan bij een Franse kok. Jonge gasten en goed eten met lokale producten.
Het blijft hier gewoon regenen. Tijdens het inpakken van de auto gelukkig maar heel zachtjes. We nemen afscheid van de vriendelijke familie, we deelden ook hun living. Daarna is het heel de afdaling blijven regenen, soms pijpestelen. Toch is het zelfs dan nog een mooie rit. Ik ben heel voorzichtig in de vele bochten, het wegdek is kletsnat met olievlekken. We staken de rivier over waarop we geraft hebben en die zag er nu nog wilder en bruiner uit. Alle rivieren bulken van het water, als we verder afdalen staan er hele stukken land blank. Gelukkig staan daar de meeste huizen op palen. Nu zouden die palen niet nodig moeten zijn want het is het droge seizoen. Lager is er ook veel vrachtverkeer, Limon is een belangrijke haven. Van hieruit vertrekken er heel wat bananen en ik veronderstel ook koffie. Als we vlak bij de kust zijn houdt de regen pas op. Langs de kust passeren we nog verschillende rivieren, de oceaan ziet dan ook bruin van al het slib dat ze nu meevoeren. We logeren nu in een cabina voor het dorp in een stuk bos. Voor het ogenblik zit ik op het terras bij het geluid van krekels, gestjilp en gepiep, en verder weg de flinke ruis van de golven. Er was een misverstand bij de reservering dus moeten we voor morgen een ander logies gaan zoeken. Dan zitten we in het dorp zelf. Daar ziet het er wel tof uit, heel relax met gezellige bars en restaurantjes. Hier is de bevolking grotendeels zwart en engelssprekend, dat geeft een zekere cool. We moesten wel eventjes zoeken naar een fruitwinkeltje voor ons ontbijt van morgen.
Het was geweldig wakker worden deze morgen. Onze kamer geeft uit op bomen, 1 wand is bijna helemaal raam. Het slechte nieuws was dat het regende en mistig was, het goede dat de vogels zich daar helemaal niet aan storen en ik ze vanuit bed kon gadeslaan. En bovendien 2 kruisjes heb kunnen bijzetten op mijn dierenkaart. Plus zagen we voor de 2de maal een aracari. 
Het natuurreservaat van Cahuita ligt op een driehoekig uitsteeksel in zee, van een paar km lang. Toen we er om 9u30 aankwamen was er wel veel volk, een bus Nederlanders...Er loopt ook maar 1 pad maar gelukkig lag het tempo van diegenen met gids veel lager zodat het pad verder rustiger was. Het is hier populair maar prachtig. Het pad loopt meestal kort bij de kust, van strand is er niet altijd sprake, het water komt tot tegen de bomen. Na een km is er een riviertje om over te steken. Eerst komen we een familie brulapen tegen die hun kostje aan het zoeken zijn. De meeste tijd loop ik met mijn hoofd in mijn nek naar boven te kijken. Vandaag heb ik geluk en kan ik een kruisje zetten achter de vogel die ik het liefst wilde zien ; een 'collared aracari.In de zoo vond ik hem prachtig maar tot hiertoe had nog geen enkele toekan zich laten zien. Deze heeft zich bovendien zeer goed laten bekijken. Voor mij kan de dag al niet meer stuk. 
Vandaag ga ik een zaagblog schrijven. Ben om 7u gaan wandelen en alleen 2 agoutis en een groot spinnenweb gezien. We geraakten niet op gang (Frans). De fietsen gaan uit de auto , de rest gaat erin. We gaan naar het zuidoosten fietsen. Ik wist eigenlijk wel dat we beter een stuk met de auto hadden gedaan. Voor mij is 12km langs de grote weg in de zon niet zo erg maar Frans wil stoppen en cola light drinken, wat ze toevallig nergens hebben. Na de splitsing is het wel mooier fietsen. We vinden cola light aan het zwarte strand van puerto viejo. Ze hebben er een Belgian style white beer dat ter plaatse wordt gebrouwen met combucha fermenten (we proberen het toch maar niet) In bijna iedere bar wordt er hier wel reggea gespeeld. 
Het blijft hier gewoon regenen. Tijdens het inpakken van de auto gelukkig maar heel zachtjes. We nemen afscheid van de vriendelijke familie, we deelden ook hun living. 
