Ondertussen zijn we wel alweer een week verder. De uitslagen zal je niet in het nieuws gevonden hebben. Zolang waterskiën geen olympische sport wordt zal ze onder de radar blijven. Zelfs hier inFlorida wisten de meeste mensen niet dat de wereldkampioenschappen voor senioren hier plaats vonden. Meer dan de helft van de bijna 300 deelnemers waren nochtans Amerikanen. Veel toeschouwers trekt zo'n wedstrijd dan ook niet. De locatie was wel mooi, drie lange meren gelegen in een weidse groene grasvlakte met bomen en enkele huizen. De sfeer was erg relax. De skiërs hebben natuurlijk wel de zenuwen voor ze zelf aan de beurt zijn. Je skiet 1 of 2 maal per dag maar voor iedere discipline heb je maar 1 ronde. Frans begint op woensdag met slalom. Daarbij kies je de snelheid en de lengte van de koord. Bij iedere ronde kan je het touw inkorten. De maximumsnelheid is 55km. Slalommen doe je op 1 ski. Zolang je een piste van 6 boeien uitskiet mag je voortdoen. Frans skiet aan de max. Snelheid en heeft 2 boeien aan 13 meter gedaan. Zijn record is 2 boeien aan 12m. De winnaar slalom heeft de 10 meter uitgedaan. Dat is heel straf, je hangt dan heel plat op het water, ben je klein dan heb je een groot nadeel. De zeven Belgische deelnemers zijn goed door de slalomronde gekomen. Een andere discipline is het springen. Je springt over een schans op twee heel lange ski's. Frans springt niet ver, 24m. Dat is wel het Belgisch record in zijn leeftijdscategorie. Olivier Fortamp, onze beste skier heeft geweldig gesprongen, ik geloof 58m. Dan is er nog 'figuren', dat doe je op een ovalen bord zonder vin, ook wel eens een zeepbord genoemd. Er op blijven staan is in het begin al een uitdaging. Daarmee spring je over de hekgolf en ga je draaien. Er zijn ook figuren waarbij je de handle met je voet vasthoudt, dan sta je dus op 1 been om te draaien en over de golf te gaan. De besten maken salto's en springen ook ook over het touw. En......de beste in figuren is een Belg, we hebben dus een wereldkampioen in huis. Het was dan ook geweldig om hem bezig te zien. Aan alle andere deelnemers zie je hoeveel moeite ze hzbben om recht te blijven. Olivier staat na iedere figuur in evenwicht en is dus onmiddelijk klaar voor de volgende. Dat is belangrijk omdat je maar 2x 20seconden krijgt. Eindelijk eens geen Amerikaan op het hoogste schavotje. De Belgis he ploeg heeft het als team trouwens heel goed gedaan. We zijn op de vierde plaats geëindigd, na de US, Groot Brittannië en Canada. We hebben dus grote landen als Australie en Frankrijk achter ons gelaten. De Amerikanen hebben wel wat steken laten vallen op gebied van organisatie. De wedstrijd was goed georganiseerd maar voor eten en drinken zouden ze beter eens naar de festivals bij ons komen kijken. Er was eten tot halfdrie maar dan stopte ook de drankverkoop. Bovendien was het 35 graden en kon je niet even achter de hoek om een drankje gaan. zondagavond was er een diner in een chique hotel, de oprit was in alle geval erg chique maar de zaal was vooral veel te vol met te weinig personeel. Het eten was ook maar minnetjes voor de prijs ; een klein slaatje, wel met 2 miniblaadjes witlof, en dan een stukje zalm en een kleine steak op hetzelfde bord. De appelsiencake was ook geen succes. Maar ja, het zal ons niet meer zo snel gebeuren om een tafel te delen met , buiten de Belgen, Namibiers en Zuid-Afrikanen. Die avond namen we ook afscheid van een groot gedeelte van onze huisgenoten die in de vroege uurtjes op de luchthaven moesten zijn.
Alhoewel het bijna heel de nacht had geregend en het nog er grijs was zijn we woensdag toch naar seaworld getrokken. Dat bleek een erg goede keuze want het was er erg rustig en niet te heet. Het is een heel mooie combinatie van een dieren- en een attractiepark. Aangezien er nergens wachttijden waren hebben we alles kunnen doen, we hadden geen excuus om niet in de manta en de kraken te gaan, de twee railways. De manta vond ik fantastisch, daarbij vlieg je als het ware. Donderdag fietsen zou dus wel eens kunnen tegenvallen met die vouwfiets. Maar die dingen doen het echt goed. Dinsdag hebben ze een nazicht gehad en hebben we een paar reservebandjes gekocht. De kerel in de winkel is een half uur aan het werk geweest en heeft ze nog opgeblonken ook en wilde ons alleen de twee binnenbandjes aanrekenen. Toen we hem een fooi gaven wist hij niet goed waar die nu naartoe moest, dat was hij blijk aar niet gewoon. Ik heb ook een goeie en vriendelijke fietsenmaker maar dit heb ik nog nooit gezien. ondertussen heeft mijn rode fietsje er al 50 mijl opzitten. Ik rijd er zo'n 21 km per uur mee zonder me te forceren. 8 % stijgen kan het aan en meer ook denk ik. Mijn hoogste snelheid was 36km per uur in een afdaling, dat ging perfect. De eerste weken reed ik op een geleende hybride trek (400$) maar dat was echt een logge machine tegenover dit fietsje. De meeste fietsers hier rijden ook niet echt snel. Ik denk dat ik toch niet ga kunnen nalaten om het haantje te spelen en hoop toch wel wat koersfietsen te kunnen voorbij steken, eentje is me al gelukt. Bovendien heeft niemand me gisteren ingehaald alhoewel ik toch op een fietsroute zat. Dat is trouwens een breed en heel mooi aangelegd pad, 30 mijl lang op de route van een oude spoorlijn waarlangs vroeger alle citrusvruchten werden vervoerd. De meeste citrusplantages zijn nu meer naar het zuiden verhuisd omdat de boeren in de jaren 80 3x na elkaar vorst hebben gehad en veel bomen zijn gestorven. Nu zie je veel koeien, die hier trouwens heel veel ruimte hebben om te grazen. Nu logeren we in cocoa beach, een surfplaats. Van hieruit zijn we naar het Kennedy spacecentrum getrokken. Die Amerikanen kunnen er toch wel wat van, heel knap was hoe ze het verloop van een tentoonstelling regisseren, eerst krijg je bijvoorbeeld film en uitleg in de controlekamer, dan sta je tussen de filmschermen op een trillende plaat waarna het voorste filmdoek plaats maakt voor een transparant scherm waarachter je de echte spaceshuttle ziet hangen. Een superentree voor een prachtig ruimteschip. Aan de 'echte' gebruikte exhibits zie je ook dat ze aan extreme omstandigheden zijn blootgesteld. De apolloraket is natuurlijk niet gebruikt maar is heel indrukwekkend door zijn formaat. Ook indrukwekkend is het voertuig waarmee de raketten naar de lanceerbasis worden gebracht, alles is groots, maar we zijn dan ook in Amerika!
Vorig weekend was er nog een slalomwedstrijd op de plas waar we verbleven. Daarom is er nog een koppel van de Belgische ploeg bij ons komen logeren. Ik zat toen redelijk veel met mijn neus in "spaans voor dummy's", ik vreesde dus het ergste want zij zijn franstalig. Het gekke is echter dat mijn frans er heel vlot uitkwam, blijkbaar was mijn talencentrum al extra geactiveerd door het engels en het spaans. Zaterdag heb ik de wedstrijd grotendeels gevolgd maar zondag toen ik ging fietsen heeft Frans zijn persoonlijk record flink verbeterd, iedereen was dus heel blij. Maandag kijkt hij voor ons vertrek naar de uitslagen en zijn resultaat blijkt fout genoteerd, bovendien is er iets mis met de server thuis. Ondertussen is alles gelukkig in orde gebracht en is zijn record erkend. Het rijden in het noorden van Florida kan je moeilijk zwaar noemen. Je moet alleen opletten dat je niet in slaap valt, het landschap is eentonig maar heel groen. Het Belgische team had een huis gehuurd ten westen van Orlando. Wij kwamen er als laatste aan. De buurt doet ons Europeanen erg saai aan ; allemaal bijna dezelfde huizen met een veranda in gaas met een zwembadje. Maar het huis was wel comfortabel voor 10 man. Uiteindelijk logeerden we er met 12 : 8 belgen (ik was de enigste die niet skiede), 3 Zuid Afrikaanse vrouwen en 1 Nederlandse fotografe. Dus werden er 4 talen gesproken : frans, nl, engels en zuidafrikaans wat je toch wel als een aparte taal kan beschouwen, veel begrijp je er niet van. Het was in alle geval een gezellige boel. de volgende ochtend moest iedereen vroeg uit de veren want het Belgische team kon om 8 uur trainen op de wedstrijdlokatie. Daar was het toen al druk, op de 3 meren werd er getraind. Ik heb dan maar braaf assistente van Frans gespeeld. Daarna was het echt tijd om nog eens naar auto's te kijken. Ondertussen wist Frans al dat een Ford escape een goeie optie zou zijn. Voor onze reis naar centraal Amerika hebben ze ons een 4x4 aangeraden maar die zijn niet zo dik gezaaid in Florida. Als je zo verschillende dealers bezoekt heb je toch het idee dat er in de US minder hard moet worden gewerkt dan in Europa. Het gaat allemaal kalm aan. De werkloosheid is hier wel een stuk lager maar ik denk dat bedrijven meer mensen werk moeten geven dan strikt nodig. Er is altijd wel iemand aanwezig die staat te wachten op een of ander klusje. Veel kunnen die mensen niet verdienen. In een winkel, vergelijkbaar met 'vandenborre' hebben ze zeker het vierdubbel aan personeel rondlopen, toch moet je nog redelijk lang aanschuiven als je bijvoorbeeld een herstelde computer komt ophalen. een uitzondering is wel het bedienend personeel in restaurants, die werken heel hard. In alle geval ondertussen hebben we dus een ford escape gekocht, een rooie maar dat heeft toch wel voeten in de aarde gehad. Aan niet Amerikanen verkopen zijn ze blijkbaar niet gewend. Gisteren hebben we nog een extra aankoop gedaan; nl twee vouwfietsen. Ik was zelf op het internet al een hele tijd aan het uitkijken naar een fiets maar wilde wachten tot we een auto zouden hebben. Dit stel fietsjes stond in Orlando te koop. Frans was ook verkocht toen we ze probeerden. Ze passen mooi naast elkaar in de auto en zijn zo goed als nieuw. Ze zijn niet te zwaar en hebben acht versnellingen. Volgens mij zal bergop dus niet zo'n probleem zijn, bergaf lijkt me riskanter met die dingen. Voor het ogenblik zit ik weer aan een meer, er zijn er hier duizenden. Morgen ga ik hier met Frans een fietsroute volgen. Daarna schrijf ik waarschijnlijk het verslag van de wedstrijd.
