De wekker heeft nog eens dienst mogen doen. Om 7u30 vertrok onze geleide wandeling in het natuurpark. 9 toeristen voor 1 gids vond ik wel wat veel maar elk nadeel hep zijn voordeel en met velen zie je ook wel meer. De gidsen zijn herkenbaar aan de statieven met een serieuze verrekijker erop. De meeste toeristen sleuren grote fototoestellen en sommigen ook statieven. Hier lopen we duidelijk tussen vogelliefhebbers. Later op de dag is het kalmer in het park waar ze een telling houden want er mag niet meer dan 150 man tegelijk binnen. Hier zijn er nog meer mossen, bromelias en andere planten die in de bomen groeien vanwege het constante vochtige klimaat. Het regent niet maar een trui en regenjas zijn wel aangewezen. We zien toch wel enkele vogels en als ze lang genoeg blijven zitten kan iedereen eens door de verrekijker loeren. Bij de waterval zien we een vrouwelijke trogon, met oranje borst. We leren dat die reuze wurgficus boven in de boom begint te groeien en het eigenlijk zijn wortels zijn die zijn gastheer uiteindelijk verstikken. Soms aanzie je gekleurde schutbladen voor een bloem, maar vaak zit het kleinere bloempje erin. Op de terugweg gaan we langs de 'hotspot' om quetzals te zien. Dat is een vogel in irizerend blauwgroen met een rode borst en een heel lange staartveer (het mannetje toch). Zelf heb ik hem niet gevonden in het groen maar we hebben hem wel door de verrekijker kunnen zien. Hiervoor helpt het geoefende oog van de gids. Ze blijven wel goed zitten maar liefstnogal hoog. Daarna zien we nog de rugzijde van een vrouwtje. Iedereen heel gelukkig, diegenen met serieuze apparaten kunnen goeie foto's maken. Bij ons lukt het zelfs door de verrekijker. Verder staren we nog een bele tijd naar een agouti die hoopt dat we hem niet zien. Later loopt er 1 doodgemoedereerd door de hoteltuin. Na een chocomel (zeer goed in C.R.) verkennen we zelf nog een ander deel van het park. Er is trouwens maar een klein percentage van de oppervlakte toegankelijk. Op alle niveaus is er wel wat te zien. Er is ook een bangbrug zodat je de bomen ook van hoger kan zien. Bij de mirador is het zi ht in de verte nogal nevelig maar we zien wel het grote stuwmeer liggen. Je ziet de wolken vanuit het oosten over de toppen scheren. Een klein geel-zwart vogeltje komt nog netjes voor ons poseren. Vlakbij de ingang is er ook een cafe waar ze de colibris lokken met suikerwater. Het krioelt er van de verschillende soorten die langs je oren suizen. In de namiddag trekken we naar santa Elena. De winkels zijn al dicht op zaterdagnamiddag, het is een nogal lelijk samenraapsel van hotels en restaurants en weer ettelijke info's die vooral tours en attracties willen verkopen. Om vier uur maken we nog een wandelingetje naar de waterval. Het paadje was zijn dollar de man wel waard. Ondertussen is het wel tijd voor een douche en gelukkig is er warm water in dit frisse berghotel.
De regenjassen zijn bovengehaald en gedragen na lange tijd van werkloosheid. Gelukkig hadden we vandaag een flinke rit te maken, niet zo veel kmtrs maar aan een laag tempo. Weg van de vulkaan en weer richting westen was het trouwens zonnig. We hebben nog een paar mooie zichten over het meer gehad. De laatste 40km hebben 2uur geduurd. Mijn gids sprak van een verschrikkelijke weg maar de auteur voor Costa Rica heeft blijkbaar nog niet in Guatemala gereden. In vogelvlucht zitten we ook weer dicht bij ons vertrekpunt, ik schat zo'n 30km maar we hebben wel ongeveer 120km gereden. Zonder eigen vervoer kon je wel de doorsteek maken met een jeep, dan een stuk boot en dan weer een jeep.
We zitten dus eigenlijk aan hetzelfde gebergte maar aan de andere zijde van het meer, dat wil dus zeggen dat het hier ook regent. Het is hier dan ook wel een nevelwoud, dat dus meestal in de wolken zit. Op 1500m en met een flinke wind is het ook frisser. We logeren in een soort bungalowpark, het nieuwe is er al lang af. Hier vlakbij zit wel een Italiaanse kok met een prima restaurant.(je vraagt je soms af waar mensen het gaan zoeken) Het hotel heeft een eigen wandelpad, dat zijn we dan maar eerst gaan verkennen. Er staan hier reuzenversies van 1 van onze kamerplanten (een soort yucca met zachte bladeren) Er zijn kleine roze orchideetjes en speciale bessen. We kunnen tot een snelstromend riviertje wandelen. Onderweg zien we nog een coati, eentje die nog het bos verkiest en niet aan de weg komt bedelen zoals zijn familie in Fortuna doet.
Monteverde zelf verkennen is snel gebeurt. Er is een winkeltje met heel duur eten, een coöperatieve die huisvlijt van de vrouwen hier verkoopt, er is de Italiaan en een bakkerij met eethuis. Dan is er nog een gebouw met een chocoladefabriekje, een vleermuizententoonstelling en een restaurant, uitgebaat door een Argentijnse.
En verder zijn er hier natuurlijk de natuurparken. Morgen gaan we al vroeg op stap met een gids.
Bij het hotel logeert nog een vreemde familie, hoog in een boom. De pater of mater familias is een flinke kolos van een leguaan die op schijnbaar veel te dunne takjes zit. Er zitten flinke stekels op zijn rug en hij heeft een enorme lel onder zijn kin. Een van de attracties van Fortuna is de waterval. Vroeger moet die moeilijk bereikbaar zijn geweest maar nu daal je ernaar af via trappen. Toch is het mooi want je zit in een groene kom met rotswanden. De waterval zelf is een flinke straal die met veel geweld neerkomt. Een beetje verder in de rivier kan je makkelijker baden. Wij vinden het nog wat vroeg. Daarna rijden we naar de westzijde van de vulkaan. Eerst hebben we geen geluk want het pad dat we wilden volgen is niet meer toegankelijk en de warme rivier op de kaart is inmiddels koud. We zijn dan maar doorgereden naar een ingang van het nationale park. Daar hebben we een junglepad gevolgd naar oude lavastromen. Je had ook nog een mooi zicht op door lava toegetakelde ruwe zijde van Arenal. Een vogeltje met een witte vlek op zijn staartje bleef een hele tijd voor ons op het pad lopen (broodkruimeltje). We zagen ook nog een nieuw kleurrijk vogeltje. De ene jungle is ook de andere niet. We zagen weer nieuwe planten en bloemen. Warm krijg je het wel, zelfs al is het bewolkt. Tijd dus voor wat echte ontspanning. We zijn zo al ongelooflijk verwend, dat we maar niet kiezen voor een van de vele thermenhotels, maar de toegang tot de rivier voor het plebs nemen. Eerst valt het even tegen omdat je onder de weg door moet maar daarna is het geweldig. Tijdens de lunchtijd is er heel weinig volk en we vinden een goed plekje onder het groene bladerdek. De temperatuur is perfect. We weken het zweet eraf. Daarna lunchen we met zicht op de vulkaan die wel meestal verstoppertje speelt. Het regent ook af en toe. Later gaan we nog op zoek naar een hotel waar er gewaterskied zou worden. Het meer bleek zich ergens anders te bevinden en de piloot was niet te bereiken. Gelukkig was het wel een mooi ritje. Costa Rica ziet er wel een stuk minder arm uit dan de vorige landen. Je ziet nog wel krottige huizen maar toch veel minder. Deze streek is natuurlijk wel erg toeristisch wat waarschijnlijk een vertekend beeld geeft. Tot hiertoe is de kwaliteit van het eten ook erg goed maar meestal wel wat duurder. Er zijn hier ook heel veel attracties maar die zijn behoorlijk duur. Een wandeling in het park zonder gids kost al 10 dollar de man. De waterval was ook 10 dollar. Als je tussen de kruinen gaat wandelen of zippen of liften neemt loopt het hier snel op. Het aanbod is ook zo groot dat je je afvraagt of het allemaal wel rendabel kan zijn.
Motregen deze morgen en nog winderig. Ja, als het erg groen is moet er ook wel regen vallen, ook in het droge seizoen. Frans zet zich aan het werk.
Er zit hier trouwens een groep tieners die kitesurfen waaronder een Nederlander en een meisje uit Parijs. Ik vraag of hij niet op school moet zitten. Blijkt dat dit de school is. Ze reizen naar verschillende plekken in de Amerika's, krijgen daar in de voormiddag les en 's middags staan ze op hun wakeboard. Ze zijn in Oregon vertrokken, waren al in Peru en gaan nog naar Panama en Texas. Niet voor sukkelaars dus.
's middags vertrekken we dan toch maar richting Fortuna. Vanmiddag zou het weer redelijk zijn en is er nog kans om de vulkaan Arenal te zien. De volgende dagen wordt het natter. De weg langs het meer slingert enorm maar is wel mooi. Hoe verder oostelijk we rijden hoe wilder de vegetatie. Regelmatig heb je mooie uitzichten over het stuwmeer. Het voordeel van toeristische streken is dat je bijvoorbeeld een Duitse bakkerij tegenkomt met restaurant. Voor de bratwurst met sauerkraut heb ik niet gekozen maar de sandwich was wel uitstekend. Langs de kant van de weg zie je weinig spaanse borden. Er zijn 'lots' en 'houses for sale', er is 'great food...'
Uiteindelijk zien we maar een stuk van de vulkaan. De top blijft gehuld in wolken. Spijtig want deze klepper is nog heel licht actief. Zowieso is de omgeving erg mooi. Aan de voet van de berg rijgen de hotels, al of niet thermaal, zich aan elkaar. Je kan heel wat geld uitgeven voor een warm bad en artificiele watervallen. Wij zitten in Fortuna zelf en stellen ons tevreden met het kleine zwembadje. Achter het hotel ligt wel een riviertje, vanavond zag ik er de silhouetten van leguanen in de bomen en vleermuizen. De bewolking neemt flink toe, daarnet was er een plensbui. De wolken hechten zich hier aan de stofdeeltjes die de vulkaan uitstoot en dat geeft meer regen.
Zelf ben ik heel gelukkig met onze nieuwe kaart van Costa Rica. Eindelijk denk ik dat we een accurate kaart hebben, zalig.
Frans heeft zin om morgen een rafting te doen, mij zag de video er wat heftig uit, ik plan dan wel een wandeling. Ik vrees wel dat de regenjas mee moet maar die is al zoooo lang werkloos, die mag ook wel eens een luchtje scheppen.
Op ons terras nog een ananas geschild als ontbijt (met banaantjes) en daarna weer de zandweg opgehobbeld weg van de kust. Langs het lago de Nicaragua staat een enorme rij windmolens.
Na een uurtje zijn we bij de grens. Onderweg zagen we nauwelijks auto's maar er staan wel een heleboel camions en veel volk aan de grens. Deze keer zijn we wel goed geholpen aan Nicaraguaanse zijde. Alles is hier altijd zo rommelig aan die grenzen, mensen die ertoe doen zitten vaak in armzalige kotjes langs de weg. Je moet alles in de juiste volgorde doen en het is niet evident waar wie zich bevindt.
Nicaragua verlaten met de auto heeft een klein uur geduurd. Ik vraag me trouwens af waarom er een generator staat te brommen als er zoveel windenergie wordt opgewekt in de buurt.
Costa Rica binnenkomen heeft langer geduurd maar was wel rustiger. Toch zou het zoveel handiger zijn moesten al die landen je een klein plannetje in handen stoppen met de verschillende stappen erop. Hier wisten we dat we eerst onze paspoorten moesten laten controlleren. Gelukkig hebben we onze koffers uit de auto gehaald want aansluitend moesten die door de scanner. De rij wachtenden was wel erg lang. Alles gaat wel door de scanner maar niemand houdt het beeldscherm in het oog. De auto zelf werd dan heel vluchtig nagekeken. Daarna moet je zelf maar uitzoeken waar je voor de verplichte verzekering moet zijn. Duur van deze acties weer een goede 2 uur. Om halftwee waren we de grens over.
In de eerste gemeente belanden we in een wegrestaurant waar we lekker en goedkoop eten. In de bank staat er weer een lange rij wachtenden, C.R. blijkt op dit gebied dus niet veel beter dan de andere landen, daar stonden de rijen vaak tot buiten.
Ik stelde me Costa Rica vooral heel groen voor maar het noorden is nu ook roze van de bloesems langs de weg en verder is het redelijk dor. Links liggen er weer vulkanen. Bij Liberia zijn er serieuze wegenwerken. Er wordt hier een verhoogde weg aangelegd (boomse stwg) en verder wordt de weg verbreed naar 4 rijvakken. Door de werken komen we maar langzaam vooruit.
Na de afslag naar laguna de arenal klimt de weg. Op de heuvelrug voor ons staat ook een lange rij windmolens. Hogerop is het gras weer groen.
In C.Rica besparen ze gelukkig niet op wegwijzers. We volgen bij het meer dan maar de pijl naar het dichtst bijzijnde hotel. Het doet zo wat denken aan een vakantiegenoegens familiehotel. Een duik in het zwembadje doet enorm deugd na de stoffige grens en het autorijden. Het is hier wel een stuk frisser alhoewel we niet hoger dan 300m zitten, er staat een frisse wind. Er is hier een wakeboardkamp dus Frans kan morgen waarschijnlijk een tourtje waterskiën.
We zitten nog een extra dag op deze mooie plek. Reizen vraagt toch wel wat planning en dat hebben we vandaag gedaan. Vandaag was een erg rustige dag zodat we zonder stress aan onze volgende grensovergang kunnen beginnen. De oceaan was minder koud en de golven waren beter om te zwemmen. Bij onze ochtendwandeling was het strand nog verlaten maar daarna kwamen er verschillende surfklassen. Bij laag tij krioelen de rotsen aan de rand van de baai van de krabbetjes. Ik weet nu al dat we eigenlijk meer in Nicaragua hadden moeten bezoeken, het is een prachtig land. Maar diegenen die het ontdekt hebben komen terug, wie weet wij ook.
Gisteren was ik er toch niet gerust in. Gelukkig vertrok de ferry om 4 uur. We gingen boven zitten om van het uitzicht te genieten maar eens we de bescherming van het eiland misten ging de boot toch wel weer tekeer. Ik ben maar een verdieping lager verhuisd en was blij toen we de andere oever naderden. Dit is normaal gezien een winderig seizoen hier maar dit jaar schijnt het heviger te zijn. Daarna moesten we ons reppen naar ons verblijf aan Hermosa beach. Gelukkig is de weg goed. Bij de afslag voor San Juan del Sur is het toch al aan het schemeren. Op de 4km bosweg naar het strand is het zo goed als donker. Als we op het strand komen is de lijn boven de horizon vuurrood en zie je vooraan enkel het wit van de golven. Dit is voor het eerst dat we een open kamer hebben, er zijn geen ramen maar houten latten voor de privacy. Het bed heeft wel een muskietennet. In het droge seizoen heb je wel heel weinig last van muggen. Het avondmaal onder een palmdak tegen het strand maakt het compleet. Dit is trouwens een flink groot strand met maar 1logement erop, verder zijn er bomen achter het strand waar paarden en koeien het moeten doen met verdord gras. Er zit wel water dieper in de bodem, er staan weer heel veel bomen in bloei. Deze voormiddag zijn we eerst naar het noorden gewandeld om vanop de heuvel de andere baai te overzien. Daar zijn er geen huizen. Er zijn wel enkele mensen op het strand. We wandelen terug tussen ofwel kale ofwel bloeiende bomen, aan de rand van het bos staan smalle hoge cactussen. Het is wel nog koud om te zwemmen, bovendien is het water heel fris. Dit is een surfclub maar volgens mij zit de wind verkeerd en is het water nu te koud. De wind komt van over het land, dat geeft dat de golven een spray achter zich krijgen. Het doet denken aan dat schilderij waar de golven in paarden veranderen. We besluiten om San Juan te bezoeken. Frans zet me bovenaan de zandweg af zodat ik ernaartoe kan fietsen. Al op de eerste helling moet ik afstappen, meer dan 10% dus. Daarna gaat het wel veel naar beneden. De Amerikaanse projectontwikkelaars schijnen San Juan ontdekt te hebben. Er zijn nogal wat Amerikanen die hier de winter doorbrengen. Het is ook populair bij de backpackers omdat je er kan feesten. Zelf had ik verwacht dat het mooier zou zijn. Het water in de halfronde baai is wel rustiger om te zwemmen en er liggen een heleboel bootjes. Uiteindelijk fiets ik toch terug alhoewel de wind slecht staat en er nu meer geklommen moet worden. Daarna doet het koude water natuurlijk wel extra deugd. Alhoewel ik na een paar klappen van golven het wel voor bekeken houdt. We genieten nog van een wandeling langs het strand, er zitten honderden kreukeltjes op het natte zand. Terwijl ik dit schrijf ben ik aan het genieten van de zonsondergang, daarvoor is de Pacific natuurlijk een ideale plek.
De wekker heeft nog eens dienst mogen doen. Om 7u30 vertrok onze geleide wandeling in het natuurpark. 9 toeristen voor 1 gids vond ik wel wat veel maar elk nadeel hep zijn voordeel en met velen zie je ook wel meer. De gidsen zijn herkenbaar aan de statieven met een serieuze verrekijker erop. De meeste toeristen sleuren grote fototoestellen en sommigen ook statieven. Hier lopen we duidelijk tussen vogelliefhebbers. Later op de dag is het kalmer in het park waar ze een telling houden want er mag niet meer dan 150 man tegelijk binnen. 
Gisteren was ik er toch niet gerust in. Gelukkig vertrok de ferry om 4 uur. We gingen boven zitten om van het uitzicht te genieten maar eens we de bescherming van het eiland misten ging de boot toch wel weer tekeer. Ik ben maar een verdieping lager verhuisd en was blij toen we de andere oever naderden. Dit is normaal gezien een winderig seizoen hier maar dit jaar schijnt het heviger te zijn. Daarna moesten we ons reppen naar ons verblijf aan Hermosa beach. Gelukkig is de weg goed. Bij de afslag voor San Juan del Sur is het toch al aan het schemeren. Op de 4km bosweg naar het strand is het zo goed als donker. Als we op het strand komen is de lijn boven de horizon vuurrood en zie je vooraan enkel het wit van de golven. 
