Dat is natuurlijk de zee van hierbovenuit gezien. Zelfs met een grijze lucht en veel wind blijven de golven bewegen in allerlei blauwtinten. 'Niets' heeft vandaag ook wel betrekking op mijn activiteit. Snorkelen zit er nog niet in, hopelijk ben ik beter als de kinderen komen, ik wil ze vooral geen snotvalling cadeau doen. Vandaag dus maar een wasje gedaan en een rustige strandwandeling gemaakt. Er zit heel veel vocht in de lucht, dat is wel goed voor mij. En nu dan maar een boekje gaan lezen, dat is er deze reis nog niet van gekomen.
Gisteren eerst een beetje als een kip zonder kop rondgelopen, dit is niet echt mijn habitat. De zee is nochtans erg mooi. De golven zijn hier echt blauw. In Noord Florida zat er een groentint in. In de namiddag heb ik mijn fietsje bovengehaald om wat op ontdekking te gaan. Twee keer ben ik net niet van mijn sokken gereden door een bus. De eerst kilometers voorbij ons hotel is er wel een voetpad maar daar moet je om de haverklap afstappen. Verder was er wel 3km splinternieuw fietspad maar er viel niet veel te zien. Langs de kant van de lagune is er wel veel groen maar dat ziet er redelijk ondoordringbaar uit. Zwemmen doe je daar best niet want overal staan er waarschuwingen voor krokodillen. Waterskiën kan wel. Ik heb in alle geval geleerd dat ik de fietsjes hier op stal moet laten. Gisterenavond ben ik serieus gaan hoesten en snotteren, ook in warme streken kan je blijkbaar een goeie snotvalling opdoen. Vandaag zijn we naar het centrum gereden en hebben geprobeerd wat nuttige dingen te doen. De stad doet eerder Amerikaans aan, grote autolanen met shoppingcentra en daarachter de kleinere neringen. Al het hotelpersoneel woont ook in de stad. Het is zo'n plaats waarvan je blij bent er terug buiten te zijn. Vandaag heeft Frans voor het eerst gewaterskied. Voor een keer ben ik maar eens meegegaan. Zwemmen zegt me helemaal niets vandaag. Morgen zouden we gaan snorkelen, toch maar even afwachten want een duikbril vol snot lijkt me ook niet alles. de foto is van de straatzijde van ons hotel.
Het ziet er natuurlijk fantastisch uit. We hebben voor het ontbijt al gezwommen maar nu begint het me al te vervelen. Wat durf ik toch te zeuren! De auto kunnen we een nazicht geven, toch nog iets nuttigs op het programma.
Deze morgen gelukkig nog een ommetje gemaakt in Valladolid en dan de snelweg naar Cancun genomen. Het eerst stuk hebben we nog een paar vrachtwagens voorbij gestoken, de laatste 60km voor de afslag naar de stad hebben we 2 auto's gezien. De peage lag dan ook wel behoorlijk hoog. Een hotelreservatie hebben we nog niet, we dachten hier eerst eens te kijken wat er is. Het internet liet ons deze ochtend trouwens in de steek. Het is wel duidelijk dat dit het soort plaats is die ik meestal vermijd. De zee zit verstopt achter ontelbare heel grote hotels. Alles ziet er wel proper uit en de obligate palmbomen staan ook netjes in de rij. Het betreft hier wel de hotelzone maar in de stad is er blijkbaar toch niets te zien. Frans heeft trouwens een tandartsafspraak in de namiddag en die praktijk ligt bij de hotels. Het is een praktijk gericht op Amerikanen voor wie de kosten thuis heel hoog kunnen oplopen. Het binnenlopen in hotels levert niet echt goeie prijzen op, het is hier natuurlijk veel duurder, net als bij ons aan de kust. We lopen ook niet echt warm voor dit soort resorts. De laatste keer dat we in zo'n hotel logeerden is trouwens 29 jaar geleden, in Eilat met een mini Charlotte. Dat was toen allesbehalve een succes. We zoeken ons heil dan maar in een starbucks om op het internet te kunnen. Nu hebben we dus inderdaad uitzicht op de zee en onder ons het zwembad met honderden kamers errond. Ik kan niet wachten om mijn handdoek alvast op een ligstoel te draperen! Ondertussen is Frans bij de tandarts geweest. Hij kwam niet zo gelukkig buiten. Volgens deze arts had de vorige behandeling geen zin en zal hij best twee tanden laten trekken en er implantaten laten zetten. Dat moet dan maar in België gebeuren. Tanden trekken,als het nodig is, kan hij ook in centraal Amerika laten doen. Morgen kan hij zijn frustratie hopelijk uitwerken in een rondje waterskiën. Gelukkig ben ik tijdens het lange wachten op de tandarts, bij valavond, nog een strandwandeling gaan maken, dat maakt de dag dan weer goed.
Ik heb Frans toch nog kunnen overtuigen om een stop te maken in Valladolid. Eens je Merida uit bent wordt je niet bepaald moe van het autorijden in Yucatan. Dat is best want van het landschap zou je wel eens in slaap kunnen vallen, je ziet er namelijk geen, enkel lage bomen en struikgewas. Onderweg eten we kip die op straat wordt gebraden, ze is heerlijk. Chitzen Itza rijden we voorbij, we willen niet iedere dag oude stenen zien. Een paar cenotes gaan er nog wel in. We komen nu niet van de snelweg en daar zijn de bordjes blijkbaar vergeten naar de bezienswaardigheden. Een vrouw vertelt ons af te slaan bij de ceiba. Dat leek ons eerst niet zo duidelijk, tot we de boom in kwestie zagen, niet te missen, hij was echt heel oud en groot. Hier zien we ook fietspaden naast de weg, op zijn Hollands. Er blijken twee cenotes vlak bij elkaar te liggen met eenzelfde parking. Het stomme is dat je voor iedere cenote apart moet betalen, we kiezen er 1 uit (voornamelijk omdat we de regeling stom vinden). Er is een trap uitgehouwen om in de grot af te dalen. Het is voornamelijk een diep rond gat met helder water op de bodem en een opening in het dak waar nog heel lange boomwortels doorhangen. Toch wel indrukwekkend. Hier kan je wel makkelijker in het water want er zijn trappen gemaakt. Het water is weer niet koud. Hier zitten enkel zwarte vissen en van die kleintjes die aan je voeten komen kriebelen. Er is nog een groepje Franse jongeren. Je kan hier verder zwemmen maar er is wel veel minder te zien dan gisteren. Het is ook wel wat griezelig om over het diepste zwarte gedeelte te zwemmen. Na het autorijden doet het zwemmen wel deugd. In Valladolid is er ook drukte maar hier heb je tenminste nog plaats op het voetpad. De plaza is ook sfeervol, in Yucatan hebben ze eerder een fontein dan een kiosk op het plein, dus geen muziek. In het stadje zelf is er ook een cenote. Die is half overdekt, dat maakt het wel mooi omdat je deels grot hebt en deels groen. Het water is hier wel helder maar donker, niet blauw. Toch wel handig voor de stad zo'n natuurlijk zwembad. Er zit alleen geen kinderbadje bij. Bij beide cenotes kan je wel lifesavers huren. Ons hotel ligt in een rustige straat die naar een oud klooster loopt. Er blijken een aantal sjieke winkels in te zitten. Voor het eerst zie ik prijzen in dollar in Mexico. Er is ook een chocoladewinkel. Met een paar Fransen krijg ik een kleine rondleiding en daarna mogen we een tiental verschillende chocolades proeven. Hij is aan te raden die mayachocolade. Je gaat me niet horen zeggen dat de Belgische beter is. En die met een beetje piment is dus ook zeker niet in Belgie uitgevonden. In de gids stond dat dit stadje middeleeuws aan doet, in deze straat op weg naar het klooster is dat inderdaad het geval. Het klooster is ook meer een fort. De kerk is een van de oudste in het land. De sfeer vind ik geweldig, het is net donker geworden, er wordt gevoetbald op het plein. Er zijn een heleboel kinderen in uniform aan het spelen voor de school. Een verlicht cafeetje zit verscholen achter twee oude bomen. In een nis naast de kerk zet een moeder haar zoontje op het verhoog met de heiligenbeelden zodat hij Jezus kan aanraken. Ik las net in de standaard over het grote aantal mensen in Vlaanderen met een burnout. In Mexico hebben veel mensen problemen om de eindjes aan elkaar te knopen maar de werkende mensen zie je vaak lachen en praatjes maken onder elkaar. Laatst in de bank ook mochten wij als klant wachten want er kwam juist een kennis van de bediende voorbij, het praatje kwam eerst. Van de andere kant zijn het hier wel lange werkdagen voor een aantal jobs. De winkels zijn erg lang open. Ik vraag me wel af wanneer sommigen hun werk thuis kunnen doen.
De naam valt niet te onthouden, het is ook geen vloek maar een plaatsje ten noorden van Merida met ruïnes en een cenote. Nu is er een dorp, lang geleden hebben hier wel 40 000 mensen gewoond. De site zelf is niet spectaculair maar er werd toch wel weer werk gemaakt van het museum, een origineel gebouw met ook uitleg in het engels. Wat het bezoek aan de site plezant maakt is het zwemmen in de cenote. In de ondergrond van Yucatan zit veel water, er zijn grotten, ondergrondse meren en rivieren. Soms zakt het plafond van zo'n grot in en krijg je een meertje dat erg diep kan zijn. In Florida zwommen we in echte bronnen waar er kleine of grote rivieren ontstonden, dat water was erg koud. Hier is het 28°. Als je met je voeten in het water gaat zitten komen de visjes er al aan likken. De visjes hier zijn ook helemaal niet bang, als je met je mond open zwemt zou je ze zo kunnen ophappen. Deze cenote was helemaal niet groot (ovaal en 15m lang schat ik)maar toch zagen we verschillende soorten visjes, sommigen erg mooi. Een soort had zilveren stipjes op blauw en een grote waaier als rugvin die ze konden neerlaten of opzetten. In het midden en aan een zijde stonden er waterlelies, het is ook wel knap om daar dichtbij te snorkelen. Daartussen zaten de grootste vissen. naast het water stond een boom met gele bloesems, ook mooi. Bij het buitenwandelen zagen we nog een prachtige vogel. Net opgezocht, een motmot, speciaal is dat hij twee waaierveertjes heeft aan zijn staart en bovendien met prachtige kleuren kan pronken. Op de terugrit zagen we een raar gebouw, een evocatie van een boom. Het was het mundo maya museum. In plaats van fietsen in Merida zijn we hier een (lange) kijk gaan nemen. De vorm van het museum verwijst volgens mij naar de 'ceiba', een boom die volgens de maya's de verbinding is tussen de verschillende werelden. Zowat alle aspecten van de maya's in Yucatan werden belicht, te beginnen met het heden. Spijtig was wel dat er volgens mij te veel geld in het spectakelgebouw is gestoken en dat het budget voor de belichting blijkbaar op was. In kleinere musea was die vaak wel uitstekend. Hier zijn ze voor het grote gegaan maar vaak zit de meerwaarde toch in de details. Op zondag is het wel gezelliger in Merida, de hoofdstraat was inderdaad autovrij en de plaza stond nu vol stalletjes. Er waren een 10tal gasten die heel goed konden breakdancen, onwaarschijnlijk hoe die bijvoorbeeld in handstand dansen. De kerstversieringen zijn hier sober gehouden. Tot hiertoe spant Campeche op dat gebied de kroon, met de meeste flikkerlichtjes, maar het sympathiekste blijft Chiapa de corzo met zijn kinderlijke kitsch.
Ik heb Frans toch nog kunnen overtuigen om een stop te maken in Valladolid. Eens je Merida uit bent wordt je niet bepaald moe van het autorijden in Yucatan. Dat is best want van het landschap zou je wel eens in slaap kunnen vallen, je ziet er namelijk geen, enkel lage bomen en struikgewas. Onderweg eten we kip die op straat wordt gebraden, ze is heerlijk. 
