Mooie rit, de eerste vallei waar we doorsteken (Miranda) heeft weer rode rotsen. Dan hobbelen we 60 kilometer over de ene zonk na de andere. In sommigen zit er rode modder of water. We zoeken nog naar een restaurantje in Huaco. De hoofdweg, met fietspad en dubbele brandende lampen doet meer vermoeden dan de paar zandstraten die erachter liggen. We moeten nog wachten. De laatste vallei naar San José de Jachal wordt doorsneden door een smalle weg. We toeteren bij iedere bocht. Ze geeft uit op een stuwmeer. Het is verrassend om plots veel water te zien. Een dorp verder zien we de grappige theepot op het plein. Misschien zwaait hier een vrouw de plak. San José slaapt als we eraan komen. Het is dan ook zondagnamiddag. Gelukkig is er één restaurant open. Ons hotelletje is redelijk triestig maar zit nu wel vol. Gelukkig is de wifi er goed en de airco werkt want het is buiten om te bakken. Ik bel mijn moeder en hang drie kwartier aan telefoon met Chloé. Dat was heel lang geleden. In Sao Paulo is blijkbaar alles kits, behalve dat Thomas nog steeds zijn werkvergunning niet heeft.

Nu er wolken zijn waag ik me buiten. Het verbaast me dat de deur van de toeristische dienst open gaat. Aan de overkant zet ik mijn handtekening in een tentje met protestslogans. Het stadje heeft echt een probleem. Boven op de berg zit een goudmijn die het water vervuilt. Vaak is er zelfs geen water. Aan de vergane kleur van de foto's leid ik af dat hun protest nog niet veel heeft uitgehaald. Wel erg want niemand wil zware metalen in zijn drinkwater. Ik neem dus maar een slokje cola zero uit de ijskast in plaats van een kopje thee te zetten.