De kustroute bleek een goede keuze om verder zuidelijk te rijden. Zo hebben we rechts zicht op heldere en schuimende golven en grillige rotsen in het water. We komen één, nog nieuwe, haven tegen, Patillos, waar er vooral zout wordt vervoerd. Verder zijn er vissersdorpen die het zonder elektriciteit en benzinestations moeten stellen. Onderweg zijn we geen groene spriet tegen gekomen. Frans moest natuurlijk nog eens het water in, gelukkig zijn de golven niet overal hoog. Lang heeft het niet geduurd, de stroming komt hier duidelijk van de zuidpool. Misschien dat de zeesterren daarom zo gezellig op een kluitje zitten. Vanaf de grotere haven Tocopilla laten we de oceaan recht achter ons. Het gaat goed omhoog langs bruine bergen. Op de hoogvlakte hebben we de weg zo goed als voor ons alleen. We hebben gezelschap van 5 rijen hoogspanningsmasten. Als we de Panamericano kruisen lopen er nog in de andere richting. De baan is loodrecht. Later horen we van een Duitse die in de woestijn woont dat er hier een enorm veld zonnepanelen in de woestijn staat. We vroegen ons al af waar de elektriciteit gemaakt werd. Voor Calama ligt de grootste open kopermijn ter wereld. Het is een vreemd landschap. Calama heeft benzinestations en is dus een niet te missen stop. De mijnbouw brengt geld op, dat zie je hier. In heel de streek wordt er gegraven. We klimmen nog een eindje om dan, na 5 uur route, beneden zicht te krijgen op de Atacama woestijn en San Pedro de Atacama. We krijgen al een proevertje met de speciale formaties langs de kant van de weg. Ons duurste hotel sinds we vertrokken ligt op het einde van een zandweg. Het is wel mooi, alles is uit klei gebouwd (of tenminste bezet met klei). We zitten boven de 2000 meter maar de temperatuur is hoog. Het kleine zwembad doet deugd.

We eten in het stadje dat ook grotendeels uit klei is gebouwd. Het is charmant maar we zijn gewoonweg met te veel toeristen.