Het is hier vooral vochtig, heel de dag is het blijven regenen. We zijn hier nog blijven plakken omdat we hopen morgen wel te kunnen genieten van het uitzicht en de rit naar de kust. Of onze natte spullen van gisteren, morgen droog zullen zijn is maar de vraag. Juist buiten Turialba is er een universiteit met een afdeling gespecialiseerd in vruchtbomen. We zijn die tuin dan maar gaan bezoeken. Voor de 10 dollar inkom de man hadden ze wel wat meer bordjes met uitleg mogen voorzien. Een deel is meer als tuin aangelegd maar de grootste oppervlakte wordt ingenomen door rijen bomen. Ze hebben bijvoorbeeld veel verschillende soorten koffie staan, verder staan er dan palmen, notenbomen... We waren in alle geval goed nat na de wandeling. Bij Betty was de lunch simpel en goed. Nu doen we het kalmpjes aan met de weekendkrant en de reisgids. Hopelijk trekken de wolken morgen op. Gelukkig was de zon gisteren van de partij tijdens het raften.
Gisteren hebben ze me toch overhaald om in te schrijven op de rafting, onze gastvrouw vertelde dat ze zelfs blinden en gehandicapten meenemen en dat het bijzonder mooi is. Zonet hebben we de foto's van onze afdaling bekeken en had ik die gisteren gezien dan was ik voor geen geld in die boot gestapt, alhoewel ik er meestal lachend opsta. De andrenaline begint bij mij dan al bij het ontbijt te werken.
Het hielp wel dat het deze morgen mooi weer was. De top van de vulkaan Turrialba was zelfs te zien, de wolken hingen lager in de vallei. Het landschap is hier prachtig. We pikten nog een Canadees koppel op die in een hotel zaten met een fenomenaal uitzicht. Tijdens de rit zagen we weer oranje bloesems tussen al het groen. Het was nog een flink eindje rijden richting Caraibische kust voor we bij ons vertrekpunt op de Pacuare rivier aankwamen. Daar waren we in alle geval niet alleen, er vertrokken zeker 10 boten. Eigenlijk hadden we zo goed als geen tijd om te oefenen. Onze jonge gids noemde het hier kalm, dat stelde mij niet gerust.
De Canadees was ook een rafter, een goeie dus om achter te zitten.
Al snel kwam er een eerste rapide aan, hoge golven en schuimend water tussen de rotsen.
Wij waren druk doende, ik heb de boot voor ons niet zien omslaan. Maar plots moesten we dus mensen uit het schuimende water halen. Onze boot ging recht op een vrouw af die voor een rots in het water dreef. We hebben ze gelukkig ongedeerd uit het water kunnen halen. Ik heb mee iemand aan boord getrokken en een paddel uit het water gevist. Daarna kon ik nog opvangen dat de andere gids bovenop de onderzijde van het raft stond om het rechtop te krijgen. Er zat nog een meisje onder de boot.
Daarna moesten we iedereen terug in de goede boot krijgen. Had er toen een bordje 'uitgang' gestaan, ik was het gevolgd, en zeker diegenen die we net uit het water hadden gevist. Je vraagt je dan toch af:'wat doe ik hier, wil ik hier eigenlijk wel zijn'.
Van de andere kant waren we wel een team dat goed paddelde. Ik heb me serieus geconcentreerd en gezien dat mijn voeten goed vastzaten. Ik denk trouwens dat ik morgen wel stijf zal zijn. Geleidelijk aan kreeg ik wel meer vertrouwen en kreeg ik er meer plezier in. Toen we een cathegorie 4 goed hadden genomen, dacht ik : 'OK, het werkt hier wel.' Onze gids was echt wel een jong veulen, heel enthousiast. We moesten wel mee rondtollen in een versnelling en zelfs rechtstaand varen terwijl we elkaar vasthielden, en dat was niet op een plat stuk.
Voor de lunch hadden ze een prima koud buffetje. Het was wel fris want de zon gaf soms forfait.
Na de lunch kwam er eerst nog een canyon met een versnelling nr 4, toen is onze gids in al zijn enthousiasme gaan rechtstaan en uit de boot gevlogen.
Daarna kwam er een heel kalm stuk canyon met een mooie waterval. Daarna was er niets meer dat ons van ons stuk kon brengen.
Ik was toch wel blij dat het afgelopen was. We zijn ongeveer 3 uur op de rivier geweest en hebben 28km afgelegd, dat was voldoende. De groep drenkelingen hadden er later gelukkig ook
weer plezier in. Uiteindelijk ben ik blij dat ik erbij was maar ik denk niet dat ik de uitdaging nog aanga, het was echt wild! Daarna was de 'apres-raft' nog wel gezellig met de andere deelnemers.
De terugrit was nog langer en ondertussen zaten we weer in de regen. Plots stopt onze chaffeur. Een auto was,ons en het vorige busje snel voorbijgestoken, en uit de bocht gevlogen. De auto hangt gedraaid en zwaar gehavend in de berm. Gelukkig waren er geen passagiers. Zelf ben ik hoger de weg opgelopen om het aankomende verkeer teken te doen om te vertragen. De politie en een ambulance hebben gelukkig niet lang op zich laten wachten. De chauffeur was ondertussen terug bij bewustzijn. Ik ben niet gaan kijken hoe hij er aan toe was. Volgens de gids die langs die weg woont gebeuren er daar veel ongelukken. Uiteindelijk waren we pas om 5 uur terug. We zijn best moe. Een goeie Chinees heeft onze honger kunnen stillen na al die opwinding.
Ik hoop wel dat ze deze rivier niet gaan indammen. De rafters hebben al een andere rivier verloren aan de behoefte aan elektriciteit. Bovendien loopt de Pacuare door een natuurgebied waar alleen Indianen wonen die via een kabel naar de overkant kunnen. Er waren prachtige watervallen en er zitten natuurlijk ook heel veel dieren. Ten zuidoosten van deze rivier is er trouwens alleen maar natuur tot aan de Panamese grens (bijna 100km verder)
Misschien al een geluk dat de hotels rond Orosi vol waren. De wolken hangen zo goed al op de grond. We planden vandaag een uitstap rond een meer, we hebben zelfs geen poging gedaan om ernaartoe te rijden. De botanische tuin van Lancaster hebben we wel bezocht. Ze hebben daar een enorme verzameling orchideeën, die hebben veel vocht nodig, voor hen was het een prima dag. Voor ons trouwens ook om ze te mogen bewonderen. Er is zoveel variatie, alleen al in formaat. In het wild zijn de meeste soorten trouwens heel klein. Hier had je natuurlijk ook een paar kanjers. De tuin zelf was ook prachtig met heel veel variaties op dezelfde soorten. Bromelias waarbij de bloem soms onder water zit in hun hart, rare paarse bollen op vuurrode stelen, felle schutbladen met kleine bloemen erin... Het was weer genieten. In Paraiso was er niet veel te vinden om te eten, het is dan maar pizza geworden. Onze bestemming is een stadje tussen de bergen, de rit zou scenisch moeten zijn. Gedraaid hebben we genoeg maar een berg hebben we nog niet gezien. Een vulkaan hadden we ook op het programma kunnen zetten, de uitzichten zouden fantastisch moeten zijn. Toch is het zo dat je hier maar best een alternatief voorziet want in deze streek valt er zowieso veel regen. Frans wilde morgen graag een rafting doen maar zijn motivatie daalt ook al door het frisse weer. We zitten hier wel in een huiselijk hotelletje met jonge kinderen. Hier vlak achter was een groenten- en fruitmarkt (onder plastic zeilen). Ik heb dus maar een voorraadje ingeslagen. Hopelijk zien we morgen de omgeving wel.
Nog nooit zo'n vrolijke buschauffeur gezien als deze morgen in San Jose. Met een streepje muziek erbij hadden we ons in een musical kunnen wanen. Op architecturaal vlak is San Jose een rommeltje. Hoog en laag en klein en groot staan door elkaar. Fabrikanten van hekken en pinnekesdraad doen hier wel gouden zaken. Zelfs een simpel huis heeft grilles voor de ramen en dikwijls nog een metershog hek ervoor met rollen draad erbovenop. Er is ook veel politie te zien in de stad maar nergens had ik een onaangenaam gevoel. Er is een lange winkelwandelstraat en er zijn verschillende parken. We zijn begonnen met het goudmuseum dat onder de grond zit. Buiten de precolumbiaanse vondsten kreeg je ook een idee van hoe de oorspronkelijke bewoners hier leefden. Er is ook een tentoonstelling over de bankbiljetten. De laatste fiere indianenleider, op de foto met een ketting met gouden figuren en in 1912 vermoord, staat later als een wilde afgebeeld op een bankbiljet. Voor het Jademuseum hebben ze geld noch moeite gespaard. Verdieping na verdieping komen er zalen. Op 1 niveau is de vloer van bedrukte, langs onder verlichte, glastegels. Zo loopt er een rivier door de zaal. We zien wel heel veel idooltjes van jade, daarvan zijn er hier ontelbare gevonden. Gelukkig zijn er ook nog potten en stenen beelden te zien. De potten staan vaak op 3 poten die versierd zijn met dieren. Er is nog een tijdelijke tentoonstelling over xe menselijke figuur en daar blinken de beeldhouwers weer uit met hun realistische of gestyleerde beelden. Eten doen we op de overdekte markt. De winkels en de stalletjes zijn er erg klein. Wij eten aan een kleine toog. Er gaat regelmatig een mandje aan een touw op en af, boven blijkt de keuken te zitten, dat moet een klein kotje zijn. Frans eet een vissoep en ik een een escabeche, dat is een soort koude vissoep. Allebei lekker. Aan een ander stalletje eet ik nog een warm broodje. Deze markt was in alle geval veel rustiger dan we verwachten, noordelijker kon je je vaak amper door de smalle gangetjes en de massa wurmen. Costa Rica is een stuk minder chaotisch, ik vind deze stad zelfs redelijk rustig. Er is hier ook een museum voor hedendaagse kunst, gehuisvest in een oude stokerij. De tentoonstelling van schilder Joaquin Rodrigues del Paso is wel de moeite. Hij heeft zich uitgeleefd in verschillende thema's meestal met een maatschappijkritische invalshoek. Bij een aantal werken ligt er een jaren 50 sausje over. Bij andere zie je dan weer dat hij zich inspireert op de geweldige natuur van hier. Hij zet ook de wereldkaart letterlijk ondersteboven. Na 5 uur staan de bussen wel zo goed als stil, ik wandel dan maar terug. Vanavond doen we nog een poging om naar een jazzconcert te gaan. De ruimte is echter zo klein, je zit met je neus haast tegen de muzikanten in een lage kelder. Bovendien begint het concert later dan aangekondigd. We keren maar terug. We zijn best moe van al wat we vandaag in ons hebben opgenomen. De foto is van een mij nog onbekende vrucht. We hebben 2x de naam gevraagd maar weer vergeten. Ze is zacht en zoet.
Ons doel ; de ferry van 11 uur halen, hebben we makkelijk bereikt. We zijn nog even de baai van Tambor gaan bekijken. Montezuma is echt wel mooier. Dit keer was de lucht helderder tijdens de overtocht. In Puntarenas hebben we onze dagelijkse casado gegeten om dan de snelweg te nemen naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Dit is ook een tolweg. Het aantal rijstroken wisselt wel steeds. Als het van 2 naar 1 rijstrook gaat valt de rechter altijd weg. Er wordt hier ook gemakkelijk rechts ingehaald waar ik een hekel aan heb. Zelf wil ik het niet doen. We klimmen veel en gelukkig zijn er op de klim meestal 2 rijstroken zodat het trage verkeer rechts kan houden. Ik verschiet er altijd van hoe weinig vrachtwagens er hier rijden tegenover bij ons. Het landschap waar de weg zich doorslingert is maar licht bewoont. Er is veel groen. San Jose ligt op 1000meter, bij het binnenrijden van de vallei heb je een zicht over een deel van de stad die zich tot in de heuvels uitspreid. We hebben hier een hotel met bewaakte parking want er schijnt veel gestolen te worden. We zitten dicht bij de vroegere luchthaven waarvan ze een park hebben gemaakt. In het voormalige luchthavengebouw is nu het museum voor Costaricaanse kunst gehuisvest. Het is een heel gek gebouw, het heeft meer weg van een protserige villa. Er zijn hier wel wat goede beeldhouwers in het land. De schilderkunst is maar mager. De kamers met witte muren en donker hout vormen een aangename tentoonstellingsruimte. Wel zou je nooit raden dat dit een vliegveld was. Als ik uit het museum kom loopt het park vol met joggers, het blijkt hier een sportief volkje te zijn. Verder zijn ze hier niet zo vriendelijk voor de voetgangers. Naast het park loopt er een drukke baan en op 1 km is er maar 1 oversteekplaats, dan nog via trappen over de weg.
Het is al snel warm deze voormiddag. Gelukkig is de wandeling naar de waterval in de schaduw. Bovendien is er amper een pad en kan je op veel plaatsen door het riviertje waden.we zijn gelukkig vroeg vertrokken want dit is een populaire wandeling. De waterval is dan ook de moeite. Ze komt van hoog en stort neer in een grote vijver zodat je er goed kan zwemmen. Een plaatselijke tiener klimt met het grootste gemak naast de waterval over de steile rotsen naar boven. Hij springt gelukkig maar van halverwege. Zijn voorbeeld wordt door een aantal gasten gevolgd. Gelukkig klimt er niemand tot de top en loopt het allemaal goed af. Boven deze waterval zijn er nog twee. Rechts lopen er trappen naar boven, bovenaan staat er een mannetje om 2 dollar te innen. Hij heeft de trappen nog maar pas gemaakt. Wel handig want zo komen we makkelijk bij de hogere niveaus. In het bovenste bad komt de kleinste waterval uit. Daar moet je zelf ook inspringen van tweeenhalve meter hoogte. Dan kan je naar de rand van de volgende zwemmen, die is weer hoger. Ondertussen zijn er jongeren met een gids langs nog een andere weg naar boven gekomen. Van een volgende groep springt er een kerel, tot grote woede van zijn vrouw, naar beneden. Gelukkig komt hij weer heelhuids boven. Het is hier echt wel zalig. Het water heeft een goeie frisse temperatuur, ik blijk ondertussen al veel handiger in het over de rotsen klauteren dan 1 van die jonge gasten.
Ik ben al dikwijls heel blij geweest dat ik mijn Teva's meeheb. Deze vakantie gaan ze wel nog amper overleven denk ik. Nog een eindje verder stroomopwaarts is er nog een kleine waterval, de rivier is echt heel mooi. Het water is wel niet helder maar mogelijk komt dat door de hevige regenval van eergisteren. Voor onze 2 dollar kunnen we ook nog over een paar hangbruggen lopen. Er is ook een zipline maar die heeft geen succes.
We nemen dezelfde weg terug, ondertussen is het al veel drukker beneden.
Met de auto rijden we nog een stukje naar het zuiden tot het volgende dorp. Onderweg staat er een waanzinnige ficus met ontelbaar veel wortelstammen. De Gaudi van de natuur.
Naar gewoonte eten we 's middags een casado. Deze is buitengewoon goed met lekkere vis, prima boontjes, een fris slaatje, rijst, banaan en lekkere gemengde groenten. Gezonde lekkere en goedkope kost.
We rijden niet door tot het natuurreservaat maar dit stukje kust is al echt de moeite. Bij laag tij kan je naar een eilandje wandelen waarop de begraafplaats van het dorp ligt. Op 1 plek zitten honderden watervogels.
We geven nog een lift aan een plaatselijke, goedlachse vrouw die naar de Engelse les gaat. Frans zwemt nog op een klein strandje tussen de rotsen. Daarboven staan er wel een paar krotten en die mensen schijnen hun afval gewoon achter hun barak te dumpen.
In het terugrijden maken we nog een omweg maar die is erg mooi. Eens boven op de klif heb je een groen rollend landschap met koeien en solitaire bomen. In de verte zie je de hogere toppen van bet schiereiland. Delicias ligt op een delicieuze zandweg. Overal waar je rijdt staan er wel gronden te koop. Ik denk dat de vastgoedhandelaren iets te optimistisch zijn geweest.
Bij nog een kleine wandeling zie ik nog een paar brulapen, die hebben hun naam niet gestolen.
Vannacht was er een serieus onweer met heel veel stortregen. We hebben veel wakker gelegen van het gekletter op het dak. De receptioniste was wel heel blij met de regen, zij woont langs de zandweg naar de badplaats en alles langs de weg hangt onder het stof. De regen brengt dan een paar dagen soelaas. Normaal gezien zou het pas in mei terug beginnen regenen, nu is het nog volop droog seizoen aan de zijde van de stille oceaan.
Verder begint de dag niet goed. Ik breng was weg , een uur later vinden we de autosleutel niet en vrezen we dat hij gewassen wordt. Onze was is inderdaad al aan het draaien. Na lang zoeken komt de sleutel uiteindelijk toch boven, hij was van het tafeltje gevallen en zat onder een zak. We verhuizen van hotel. Na de middag moet Frans nog wat klussen op de computer. Ik maak een lange strandwandeling. Eerst zijn er verschillende stranden gescheiden door rotsen. Er ligt nog een stuk reservaat langs het strand, het eerste van Costa Rica, opgezet door een Duits-Zweeds echtpaar. De natuur is hier in alle geval ruig. Naast een riviertje dat in zee uitkomt zit een familie apen een show te verkopen. Verder is er de playa grande die haar naam niet heeft gestolen. Ze ziet er bijna uit zoals het zou moeten op een postkaart, palmen aan de rand van het strand, aangespoeld wrakhout tegen de palmen en daarachter een zee van groen. Alleen het strand zou een beetje gebleekt moeten worden, het zand is nogal donker. En hier ligt er ook veel afval aan de vloedlijn. Een rotspartij verder zit er een kerel met een rugzak. Ik vraag of hij van plan is hier te kamperen. Dat gaat hij inderdaad doen maar hij is eigenlijk bezig met het opruimen van de rommel.Hij heeft een heleboel lege zakken bij en vult die met recycleerbaar plastic. Aanvankelijk wandel ik nog voort over het volgende strand, er zou een waterval op het strand moeten uitkomen. Ik zie ze in de verte liggen en dat vind ik wel voldoende. Op de terugweg help ik de kerel uit Californie en vul een extra zak. Morgen zouden er meer mensen komen helpen. Het probleem is blijkbaar dat veel C. Ricanen hun afval nog altijd in de rivieren gooien en dat komt dan allemaal in zee terecht. Er wordt hier wel gerecycleerd maar er moet nog heel veel aan sensibilisering worden gedaan. Hij is in alle geval een gemotiveerde vrijwilliger die ook helpt bij het beschermen van de zeeschildpadden. Gewapend met een extra zak wandel ik terug. Spijtig ge oeg gaat het vullen heel snel alhoewel ik me beperk tot wat er straks terug in zee zou stromen bij hoog water. Mijn buit bestaat voor een groot deel uit slippers, dopjes, stukken wasspeld en stukken hard plastic. Ik hoop dat er een paar vissen en vogels wel bij varen. De zak is al te vroeg vol want ik moet hem naar de andere zijde van het grote strand brengen. Ondertussen zie ik er goed smerig uit.
Als beloning krijt ik nog een 'bare throuted tiger reiger' te zien, die lijkt wat op een roerdomp.
We logeren nu boven het dorp, nog een kwartier flink klimmen. Ik heb bijna 4uur aan een stuk gewandeld en ben moe. Gelukkig kan ik de vermoeidheid er af zwemmen in het hotel.
Vanavond hebben we sushi gegeten bij de klanken van een harp uit Burkina Fasso en dat bij een tropisch strand. We bestellen een biertje en hadden de keuze tussen Stella of Stella, made in Leuven. Het heeft allemaal gesmaakt en misschien moet inbev ook maar eens in Nicaragua gaan leveren want daar zijn de pintjes maar flauw.
We zijn met een stijle afdaling begonnen langs een zandweg. Wel knap hoor en gelukkig niet te hobbelig. Het nevelwoud ligt dan al snel achter je, dan volgen er hellingen met weiden en bos. Er zijn hier veel melkkoeien. Er wordt hier kaas en ijs gemaakt. Op bepaalde plaatsen zie je voor je de zee met daarachter het grote schiereiland en vanachter de bertoppen in de wolken hangen. Meteen wordt de omgeving ook droger en krijg je andere vegetatie. Verderop wordt de weg serieus verbreed, nu is het nog heel stoffig rijden maar ik veronderstel dat je volgend jaar vlotter in Monteverde geraakt.Ons eerst doel is het havenstadje Puntarenas, dat op een landtong is gelegen. We zien de ferry naar het schiereiland Nicoya net wegvaren. De volgende is 3u later, om 2 uur.Dit is tenminste een boot die de naam ferry waard is. Na de overtocht op lago Nicaragua had ik niet veel zin meer in ferries. Hier is het ook geen milimeterwerk om er zoveel mogelijk auto's op te krijgen, hier kunnen er zowieso veel auto's mee. De overtocht duurt anderhalf uur en is in alle geval mooi met aan weerzijden bergen. De lucht is wel niet erg helder. Aan de andere zijde in Paquera is er weinig, juist een lange rij om de boot in de andere richting te nemen. Er liggen wat eilandjes langs de kust, de kustlijn is bijna onbebouwd. Verder draait de weg zich weer in veel bochten door een groen pastoraal landschap. De laatste 7kms zijn weer zandweg maar een goeie brede. Bijna beneden komen de eerst hotels, het is hier een klein maar populair badplaatsje, helemaal gericht op het toerisme. Het ziet er in alle geval mooi uit. Morgen kunnen we verder op verkenning.
Het is hier vooral vochtig, heel de dag is het blijven regenen. We zijn hier nog blijven plakken omdat we hopen morgen wel te kunnen genieten van het uitzicht en de rit naar de kust. Of onze natte spullen van gisteren, morgen droog zullen zijn is maar de vraag. 
Gisteren hebben ze me toch overhaald om in te schrijven op de rafting, onze gastvrouw vertelde dat ze zelfs blinden en gehandicapten meenemen en dat het bijzonder mooi is. 
Misschien al een geluk dat de hotels rond Orosi vol waren. De wolken hangen zo goed al op de grond. We planden vandaag een uitstap rond een meer, we hebben zelfs geen poging gedaan om ernaartoe te rijden. De botanische tuin van Lancaster hebben we wel bezocht. Ze hebben daar een enorme verzameling orchideeën, die hebben veel vocht nodig, voor hen was het een prima dag. Voor ons trouwens ook om ze te mogen bewonderen. Er is zoveel variatie, alleen al in formaat. In het wild zijn de meeste soorten trouwens heel klein. Hier had je natuurlijk ook een paar kanjers. De tuin zelf was ook prachtig met heel veel variaties op dezelfde soorten. Bromelias waarbij de bloem soms onder water zit in hun hart, rare paarse bollen op vuurrode stelen, felle schutbladen met kleine bloemen erin... Het was weer genieten. 
Nog nooit zo'n vrolijke buschauffeur gezien als deze morgen in San Jose. Met een streepje muziek erbij hadden we ons in een musical kunnen wanen.
Vannacht was er een serieus onweer met heel veel stortregen. We hebben veel wakker gelegen van het gekletter op het dak. De receptioniste was wel heel blij met de regen, zij woont langs de zandweg naar de badplaats en alles langs de weg hangt onder het stof. De regen brengt dan een paar dagen soelaas. Normaal gezien zou het pas in mei terug beginnen regenen, nu is het nog volop droog seizoen aan de zijde van de stille oceaan.
