Om halfzeven ben ik al aan het dauwtrappen in de tuin (dat heb je zonder teva's). Margareta houdt ons zo lang mogelijk aan het ontbijt. Om halftien weten we te ontsnappen voor een wandeling. Er staat een pijl naar een 'boutique hotel' op een weg die amper berijdbaar is. Het is er best knap maar ook erg duur. Het ligt aan een andere rivier en heeft een prachtig aangelegde tuin. Op de terugweg zien we nog 'titi's', kleine aapjes. Dan begeleidt Margareta ons naar een andere plek om te zwemmen onderaan een waterval. Het zwemmen is wel moeilijk door de sterke stroming. Er is meer water door de felle regen van vannacht.

We hadden haar al voorbereidt op ons vertrek, na de lunch. Toen we vertrokken was ze niet meer te zien; we hadden nagelaten om te zeggen dat haar huis de beste plek was in Colombia (ze was er een beetje te opvallend naar aan het vissen).

Dus hadden we nog tijd om 'el Peñol' te beklimmen. 650 trappen hoger heb je een geweldig zicht over het stuwmeer en de omgeving. Het is wel een hele toeristische bedoening. De laatste foto is een politieauto die de kerstversieringen vervoert.

Net voor donker komen we aan bij Pieter en Elisabeth. Daar steken ze net een klein kampvuur aan. Er zijn vrienden op bezoek, hij heeft zijn glasoven aangestoken om een demonstratie te geven.

Ria, de mama van Pieter verzorgt mijn moeder in 's Gravenwezel. Ria heeft goed reclame gemaakt voor de bed&breakfast van haar zoon . De twee moeders zijn nu heel gelukkig dat wij hier logeren. En wij ook, je hebt hier een mooi uitzicht en Elisabeth kan fantastisch koken. Ze hebben het huis zelf gebouwd en er met weinig middelen een goed logies van gemaakt. Ik hoop dat Pieter hier kan doorbreken met zijn glaskunst. Hij is de enige glasblazer in Colombia, dat zou kunnen helpen.

18-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Santa Rosa de Osos ligt inderdaad boven. Eerst rijden we nog tussen groene bulten waar de meeste bewoners koeien zijn. Daarna begint er een serieuze afdaling. Het wegdek is goed aan deze kant van de berg. De vallei onder ons is diep. Beneden ligt Bello, een grote stad. Daar rijden we op een zesbaans weg om daarna bijna rechtsomkeer te maken naar de andere kant van de vallei waar we weer omhoog gaan. Het wegdek is zoals het onze, alleen de begroeiing is wel anders. Op het plateau ziet het er aangenaam wonen uit. De huizen staan verspreid in de heuvels. We nemen de afslag naar Guatapé, een stadje aan een stuwmeer dat heel kleurrijk moet zijn. Frans had daar iets fantastisch gevonden maar ik had zoal mijn twijfels omdat de eigenares al talloze mails had gestuurd en er al lange telefoongesprekken waren. Nu blijkt ook nog dat het 16km voorbij het stadje ligt. De zijweg is wel heel mooi. Hier worden er massa's groenten geteeld op steile hellingen. Je merkt dat de bestemming toeristisch is aan de vele stalletjes en restaurantjes onderweg. We eten met uitzicht op 'el peñol' dat is een 200 meter hoge alleenstaande rots. We maken maar een kleine wandeling in Guatapé. Er is juist een optocht voor het vijftig jarig bestaan van een school. De schilderijtjes met reliëf onderaan de huizen zijn aandoenlijk. Er is hier veel moeite gedaan om een toeristische attractie te worden. Maar het resultaat mag er zijn.

Onze 16 kilometer verder zijn gelukkig ook knap. Ons doel ligt voorbij de bewaakte ingang voor een elektriciteitscentrale. We moeten Margareta nog eens bellen om het huis te vinden. Ze staat te zwaaien als we er aankomen. Ze heeft haar privé brug, haar huis ligt aan de overkant van een snelle rivier. Het ziet er paradijselijk uit. Een wit huis in een tuin met bloemen en vijvers naast een rivier vol reuze stenen. In huis is het al kerst. Margareta is wel het type dat aan haar gasten blijft kleven. We weten al heel snel dat één nacht hier voldoende is. We maken samen een langzaam wandelingetje. Gelukkig zien we toch nog kans om van haar privé-strandje te genieten. De rivier is heerlijk koel en diep genoeg om te zwemmen. Margareta is 68 en woont hier met haar dove dochter. Niet moeilijk dat ze graag gasten over de vloer krijgt. Bovendien was ze vroeger zangeres en een 'publieke persoon', haar zin voor drama is ze niet kwijt. We krijgen worstjes (lekkere), aardappelen en sla en als hoofdgerecht haar hele filosofie over de geopolitiek, de sterren, media.... Niet makkelijk met mijn twee jaartjes Spaanse les. Ondertussen is het gaan gieten en onweren, de regen overstemd het geluid van de rivier. Het wordt een avond die we toch niet snel zullen vergeten. Ik wens haar nog vele gasten toe.

17-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Bijlagen:
IMG_2633.JPG (119.6 KB)   

We hebben zeker 6uur rijden voor de boeg. Om halfnegen zijn we op weg. De omgeving blijft mooi. Een hele tijd volgen we een brede bruine rivier. Het gaat zachtjes op en af. Tot we aan de klim beginnen. Daar waar de bergen stijl worden hebben ook de Colombianen het moeilijk om wegen aan te leggen. Bovendien zie je dat er af en toe grondverschuivingen zijn. Dit is de hoofdweg van Cartagena naar Medellin maar hij is zeker minder goed dan die van Bourg SM naar Tignes. Er zitten ook veel vrachtwagens op die elkaar willen voorbijsteken. De omgeving is gezond maar we hebben zeker te veel diesel ingeademd. We steken een koppel trekkers op de fiets voorbij. Moedige mensen! Het is warm en stijl. Als we in de wolken komen veranderen de planten. Er zijn heel grote varens en reuze bladeren. Er is wel heel veel bos verdwenen voor de veeteelt. In de stadjes waar we nu passeren hebben ze geen geld of geen interesse voor verf, je ziet veel snelbouwstenen.

Op de weiden hebben de koeien overdekte paden! Vinden ze hier anders de weg niet naar hun stal, of wil de boer geen natte koeien melken, kunnen ze niet tegen de zon? Van ver zie je de witte linten over de heuvels lopen.

Santa Rosa de osos ligt boven, we zien het van ver liggen. We zitten in het centrum in een klassiek hotel. Je moet hier niet logeren voor het uitzicht zoals je op de foto kan zien. Het is hier fris, dat is te begrijpen want we zitten toch op 2550m hoogte. We halen hier dus onze truien en schoenen boven, die zijn een hele tijd werkloos geweest.

In een stadje van een voorschoot groot staan er wel drie kerken waarvan één wel speciaal is.

16-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Om Cartagena uit te rijden moet je ook geduld hebben en goeie zenuwen want er wordt hier constant van rijvak gewisseld, zeker door de vele moto's. Daarna zien we vooral groen. En dan komen de bordjes 'opgepast voor' : miereneters op de weg, krokodillen, koeien, luiaards, leguanen en een soort knaagdier. Spijtig genoeg is alleen de foto van het bord met de koe gelukt.

De weg is vaak dubbel in iedere richting en OK. Om de haverklap moet je wel tol betalen, dat varieert van 75ct tot 4€. Er zijn twee wegen naar het zuiden en onze gps schijnt de verkeerde te hebben gekozen en stuurt ons over een baan waar er evenveel tol is maar wel om de paar kilometer wegenwerken.

Er wordt hier veel fruit geproduceerd. Op de weg verkopen ze alles wat van het veld komt. Er is ook een stadje vol ambachten. In het kleurrijke restaurant waar we lunchen zijn ze de kerstversiering al aan het ophangen.

Eindelijk komen we terug op de '25'. Hier rijdt het tenminste. In Sahagun zoeken we een bankautomaat. De hoofdwegen door de stadjes zijn meestal rommelig en stoffig. Maar als je hier de zijstraten in rijdt zijn de huizen verzorgd. Het volgende deel van de weg is afgezoomd met kleine valleitjes met gras met daartussen allerlei soorten bomen die soms prachtig zijn. Hier graast het vee allemaal buiten en hebben ze plaats genoeg. De weg zit vaak onder een koepel van takken.

Planeta Rica is ook vol met moto's en druk. Gelukkig woont Katherine (airbnb) in een rustigere straat. Zij komt uit Bogota maar kan hier heel goed aarden alhoewel er hier echt niks te zien is. Er hangen twee mountainbikes in de living waarmee ze er in het weekend op uit trekken. Haar man organiseert de veeverkoop. Zij studeerde voor veearts maar we begrepen niet goed wat ze nu doet.

's Avonds bestellen we dan maar allebei een steak van een gelukkig rund. Hij is dun maar erg lekker en voor 4€ per schotel kan je natuurlijk niet klagen. Op de terugweg zijn er zeker 50 mensen aan het dansen op straat. Ze oefenen voor een optocht. Er is dus toch nog iets te zien.

15-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Eindelijk hebben we onze auto!

Dinsdag : 1 naar expeditiekantoor 2 naar de bank 3 naar verzekering 4 naar het douanekantoor 5 naar de haven 20km verder

woensdag 1 naar de bank 2 naar het douanekantoor 3 naar de verzekering 5 naar de haven 6 om halfvier zitten we in onze vertrouwde ford escape. Probleempje met de motorkap en bandenspanning opgelost, parking gezocht, van parking moeten veranderen. Er zijn betere dagen geweest maar we zijn blij morgen te kunnen vertrekken. En het moet gezegd worden dat iedereen vriendelijk is, er is alleen veel papier en tijd voor nodig. En je ziet zo weer eens wat anders dan de doorsnee toerist.

Ja Frans heeft zijn bolhoed afgezet zodat de camera zijn gezicht kon zien!

Foto twee is het douanekantoor, alles werkt er maar bijzonder traag. Een stempel zetten is hier een soort kunst, dat wordt uitermate zorgzaam en traag gedaan, misschien is het hier een vorm van meditatie.

14-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Frans heeft gisteren een boottocht besteld naar de islas Rosarias. Ik voel me licht maar verder prima. Na anderhalf uur wachten zijn we eindelijk onderweg. Tussen twee oude forten varen we het zeegat in (of uit?). De tocht naar het grootste eiland duurt een goed uur. We worden afgezet bij een vrolijk geschilderd restaurant met een glijbaan, een zwembadje, en flamingo's. Wij blijven niet lang want we gaan mee snorkelen naar een rif. Het is een massasnorkel. Het ziet er grappig uit omdat ze allemaal in clusters samenhangen. Wij zijn gelukkig maar een groepje van vier zodat we niet aan een touw moeten vastzitten. De koralen hier zijn zo dood als een pier maar er zit wel veel vis (tussen al dat vlees). Als we terugkomen zit de rest al aan tafel. Ik hou het bij witte rijst. 'Bamos', en we zijn onderweg naar een ander eilandje. Dit is duidelijk overbevolkt, we hebben niet veel zin om uit te stappen. We zwemmen toch maar een beetje, als ik terugkom blijken mijn teva's gestolen te zijn.

We werden onmiddellijk geviseerd door een paar jonge gasten, als enige buitenlanders op dit strandje. Na een uur meert de boot terug aan. Wij waren de eerste bij het uitstappen en wisten niet dat we beter aan boord waren gebleven om nog een rondje te varen. Mijn rugzak zat al in het ruim en ze vertellen ons dat we goed nat gaan worden. De wind is fors toegenomen en ook de golven. We krijgen honderden zware douches. Gelukkig is de temperatuur ook als douchewater. Foto's van de terugtocht met zonsondergang zijn er dus niet. We lopen druipnat en ik bovendien op blote voeten terug naar ons huis. Ik ben de vegers hier extra dankbaar. Ik weet niet echt of ik deze tocht zou aanraden. Mijn vader zou het niet overleefd hebben, die was al ongerust in een roeibootje in het park van Brasschaat. 

12-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)