Na een vlotte rit van twee uur door een zonnig maar niet zo helder landchap zijn we in het mooie Tlaxcala aangekomen. Het stadje ligt tussen en op heuvels, een omleiding maakte het niet evident om ons hotel te vinden. Ook tof als de gps je een straat instuurt die gewoon een trap is, daarop eindigt ons straatje. het plein met de kathedraal, een van de oudste van het land ligt ook in de hoogte achter een oude dreef. Boven was het flink druk, blijkbaar deden een aantal kinderen en jongeren vandaag hun communie. De jongens droegen meestal witte kostuums en de meisjes trouwkleedjes. Iedereen was uit de kerk en foto's aan het trekken of afgedrukte foto's aan het bekijken. De schilderijen van Frida Kalho die hier meestal in het museumpje hangen zijn op reis naar Europa, misschien zien jullie ze ergens. Verder is het hier toch wel toeristisch met vele stalletjes en restaurants. Ons hotel ligt nu weer in zo'n gezellig kleurrijk straatje en heeft weer een binnenplaats met veel planten. We zijn nu weer in dubio hoe we onze reis gaan vervolgen. Ik kan al evengoed in de politiek gaan want daar kijken ze meestal ook niet ver vooruit. Hier amuseer ik me natuurlijk wel beter. Je ziet, de foto vanuit het raam is weer aantrekkelijk. De kamer zelf is wel donker en fris en eerder mini. reageren op mijn blog schijnt niet goed te lukken, maar mijn mailtjes bekijk ik regelmatig.
Vandaag stond er een 400km op het programma. Vandaag hebben we wel bijgeleerd dat 'verharde weg' heel uiteenlopend kan zijn. Het gele lijntje op de kaart zag er goed uit en een route langs het meer valt toch te verkiezen boven de hoofdweg. Het was in alle geval heel erg mooi maar het asfalt bleef niet zolang duren. Op een gegeven moment kregen we twee betonstroken met daartussen stenen. De weg werd ook serieus smal. Daarna waren het alleen stenen. Ik gebruik speciaal het woord stenen omdat het niets te maken heeft met onze eenvormige kasseien. Het zijn stenen, die ze lang geleden in de grond hebben gestopt en die blijkbaar wel een stevige weg vormen. Zolang je tevreden bent met 17km per uur, geen enkel probleem. Je kan dan ook mooi de omgeving bewonderen, bloeiende bomen en struiken, enkele cactussen, het meer en moestuintjes. Ook een kerkhof dat nog heel kleurrijk was met de versieringen van de dag der doden. We zagen zelfs een warme bron. Voor alle zekerheid waren er toch nog enkele topes aangelegd op deze weg. Onze eerste 30 km waren lang maar mooi. De michelinkaarten van bij ons geven je toch wel meer info over het wegdek of misschien zijn we in Europa gewoon minder creatief met stenen. De rest van de route was snelweg en die is in orde. De peage heet hier cuota en kan ook aardig oplopen maar je kan meestal wel 110 rijden. Het landschap was mooi met bergen en meren, sommige stukken al groener dan andere. De weg was voor een groot stuk afgeboord met roze of gele grashalmen. Wel werd het weer hoe langer hoe triestiger met enkele flinke buien erbovenop. Eten was ook geen succes. Toen we daaraan begonnen te denken zaten we op een nieuw stuk we waar je eerst niet afkon. Daarna reden we de snelweg af maar was er net een reuzemarkt aan de gang waar er wel eten geweest zal zijn maar het verkeer was er gewoon heel hectisch en iedereen stond er al dubbel geparkeerd. We hebben dan in de auto maar noten en taco's gegeten. Het hotel waar we nu zitten is goed maar zonder enige charme. Morgen trek ik een foto uit het raam, ook niet echt inspirerend. Maar uiteindelijk zijn we goed opgeschoten en dat gaat ons meer ruimte geven om yucatan en Chiapas te ontdekken. Morgrn rijden we 2uur naar Tlaxcala. Dat geeft ons dan tijd om dat stadje te bezoeken. De ruïnes van Tula zijn waarschijnlijk ook de moeite waard maar van die oude stenen hebben we er op onze vorige reis al zoveel gezien. Het weer ziet er hier ook niet veelbelovend uit.
Morgen verlaten we dit kleine paradijsje al waar niet alleen wij logeerden maar ook D.H. Lawrence die hier langer verbleef. Hij schreef hier 'the plumed serpent' dat is uitgegeven in 1926. Het blijkt een nogal mystiek boek te zijn, hij is eerder verbonden met de natuur dan met de gemeenschap. Er is hier in alle geval een geweldige bloemenpracht, wel meer bij de aangeplantingen dan in de vrije natuur heb ik de indruk. Het is hier ook veel groener dan ik verwachtte, er zijn ook prachtige oude bomen. Maar morgen rijden we dus naar het zuidoosten in plaats van naar de westkust. Blijkbaar zijn er veel politieblokkades langs de kustweg. Dat maakt het reizen wel veiliger maar ook tijdrovender. Bovendien hebben we het deel ten zuiden van Acapulco al gezien op een vorige reis. Daardoor gaan we een 15tal uren rijden tot Chiapas in plaats van 30 of meer. Dat geeft ons dan meer tijd in chiapas en Yucatan waar het ook veilig is. Morgen rijden we een 5tal uur tot Tula de Allende daar is er ook een belangrijke archeologis he site van de Tolteken. Daarvan hebben we nog niets gezien. Ondertussen is er hierbuiten weer een fiesta aan de gang. We zullen eens gaan kijken. Deze middag was er een band en de dansers waren paarden. Daar zagen we Engelsen wie met een oude suv reden met een tent erop. Die waren in new york vertrokken, tot boven de poolcirkel gereisd en nu onderweg naar Zuid Amerika. Zij hadden ook het advies gekregen om de kustweg te vermijden. Ze zaten even geblokkeerd omdat ze op een stuk voor de auto wachtten en gingen net douchen bij een plaatselijke vriend. Het is in alle geval niet erg om in deze omgeving te moeten wachten. In Ajijic stond er ook een kermis opgesteld, heel veel oud kleurrijk metaal maar wel heel charmant. Het kleine reuzenrad zag er wel niet erg betrouwbaar uit. Als je hier 1 woord moet geven voor de omgeving is het misschien wel 'kleur'
Dit is echt wel een zalige plaats. Mooi, rustig, prima temperatuur, niet moeilijk dat hier veel Noord Amerikanen komen overwinteren, de zogenaamde 'snowbirds'. Hier moeten ze geen tonnen sneeuw ruimen zoals thuis. Het is wel de 2de maal dat ik een vrouw ontmoet die een gesprek aanknoopt en wel zo snel mogelijk wil laten weten hoeveel ze Obama wel niet haat. Het gaat in beide gevallen over welstellende mensen. Dat er een vrote tweespalt is in Amerika wist ik al langer maar niet dat het zo diep zit bij sommigen. Er zijn er gelukkig ook anderen zoals een koppel dat we gisteren ontmoetten die 2 maand vrijwilligerswerk gaan doen in een heel arm dorp. Die waren haast beschaamd dat ze nu zelf zo mooi logeerden. Ik zal project 'amigo' zelf nog moeten opzoeken. Zij hadden er zelf ook wel een probleem mee dat de vrijwilligers zeer uitgebreid te eten kregen terwijl de bevolking zo arm is . Hun project gaat wel vooral over educatie. Ze zorgen ervoor dat de armsten ook het uniform en de boeken kunnen betalen zodat ze naar school kunnen. Dat was ook eens een koppel dat niet bang was om te reizen. Grappig was dat ze enkele jaren geleden voor 600 dollar elk naar China waren gereisd, 14 dagen met hotels en vluchten, dat was tijdens de sarsepidemie. Ik zet er nog een foto bij van de plaats waar ik nu zit (wachtend op Frans die naar de waterski is). Sorry dat ik jullie daar nu mee plaag. Maar we hebben het dus ook al wel kouder gehad dan in België.
Een uurtje rijden en je bent uit de drukke stad en in het rustige Chapala, gelegen aan het grootste meer van Mexico. Er is hier een piertje en de nodige restaurants en stalletjes, dit is een vakantieplekje. We zitten in een zeer charmant hotel gerund door een Australier. Hier is een grotere tuin, met gezellige kleine hoekjes. Alle kamers hebben een patio. Een groot deel van de straten hier hebben een soort kasseien maar erger dan de onze. Toen we eerst het hotel niet vonden hebben we een heleboel straatjes genomen die al heeeeel lang geleden zijn aangelegd. Het grappige is dat je onmogelijk hard kan rijden vanwege het oneffen wegdek en dan nog zetten ze bijvoorbeeld voor de oude rotonde een tope. Daarachter liggen dan enkele serieuze batches (putten). We hebben flink wat gehobbeld voor we het hotel vonden. Hier zal ik het verrekijkertje ook nog eens moeten bovenhalen want er zitten heel wat vogels aan het meer. In alle geval heel veel witte reigers. Na de lunch, in een reuze zaal met heel veel tafels, zijn we naar de waterski gereden. Als je de enorme houten poort aan de weg opent sta je recht voor het smalle meer. Voor 1 keer wilde ik geen actie, ik schijn wel bezoek te hebben van een bacterietje in mijn keel en heb er vooral zitten gapen. Er waren wel goeie skiërs daar (knappe gasten ook). Vanavend of morgen gaan we eens een goeie dag zeggen aan 'Ronny' dat schijnt een Belg te zijn die hier pralines verkoopt.
Weeral een mooie dag maar toch ook een beetje stresserend. De gps wilde ons natuurlijk over de snelweg sturen maar dat was dan zonder Nora gerekend. We zullen natuurlijk nooit weten welke weg het mooist is maar deze route was in alle geval de moeite waard. Na een klein uurtje rijden waren er ruines te zien. Toch wel restanten van grote gebouwen die vooral tussen 400 en 800 na C. bewoond werden. Voor de rest viel er niet veel te lezen want het komt er op neer dat men eigenlijk niet weet wie er dan wel woonde. Er was wel een groot gebouw waarvan het dak ondersteund werd door stenen ronde pilaren, er was ook een speelveld en een tempel. We zijn wel niet hoger geklommen, het was er ons meer om te doen om tijdens de rit onze benen wat te strekken en ook van het lands hap en de plantengroei te genieten. Hier wandelden we vooral tussen gras en schijfcactussen. Eerst liep de weg weer loodrecht maar daarna kwam er toch heel wat bochtenwerk bij kijken. Ik was niet zo gerust omdat de weg dit keer helemaal geen pechstrook had, de Mexicanen schenen hun niet veel van de snelheidsbeperkingen aan te trekken en Frans ging ook wel iets te vlot door de bochten. Hier maakten we ook weer kennis met de topes, dat zijn verkeersdrempels. Die bestaan er in alle maten maar het is dikwijls de kleur en het verkeersbord erbij dat ontbreekt. Als passagier heb je dan ook de taak om de topes op tijd te spotten. Eentje heeft ons kunnen verassen, gelukkig reden we traag. Het beste is nog achter een andere auto te blijven, als je die ziet wippen, zet je je voet alvast op de rem. Er waren bomen met een soort witte lelieachtige bloemen en later verschenen er ook orgelcactussen. We schenen hoe langer hoe meer te stijgen maar het gekke was dat het groener werd. De planten werden hoger en heel verscheiden. De weg deed me toch ook wel denken aan onze fietstochten in de causses en de spaanse pyreneeën (daar zouden cactussen ook niet misstaan) Niet moeilijk dat die spaanse conquistadores zich hier thuis voelden. Toch zou ik hier niet goed durven fietsen, het wegdek was meestal OK maar dit is echt wel een hoofdweg. Bij vertrek uit Zacarecas hebben we wel een groepje wielrenners gezien, daar was er nog wel een pechstrook en omdat die gebruikt wordt door trage voertuigen ligt die ook niet vol met steentjes zoals bij ons het geval is. Vooral het laatste stuk van de rit klom flink en had heel veel bochten. Toen we over de col reden verwachtte ik om de stad in de diepte te zien liggen maar het verbazende was dat ze zich gewoon achter de bocht uitspreidde. Guadelajara is een miljoenenstad. De grote verkeersassen aan de rand van de stad doen heel Amerikaans aan. Behalve dan dat hier meer openbaar vervoer is. Op die grote wegen van richting veranderen is niet altijd evident, vooral niet als de gps denkt dat je wel linksaf kan. Tlaquepaque is een gemeente die opgeslorpt is door de stad maar je hebt hier het gevoel in een klein toeristis h stadje te zitten . Onze bed en breakfast hier is schitterend, la casa de las flores heeft inderdaad veel bloemen. Op onze kamer staat een overdaad aan grote vazen (zonder bloemen) voor zover ik weet is dat in alle geval niet schadelijk. Vanavond hebben we ons maar eens aan het streetfood gewaagd. Best gezellig om je kostje te eten op een bankje op het levendige pleintje. Daarna nog een liter bier gekocht voor een goeie 2. De bierliefhebbers zullen nu wel griezelen als ze lezen dat we het in isomo bekers kregen, het blijft zo wel fris natuurlijk. Ze maken hier ook een bier van agave, dat zullen we ook eens moeten testen.
Een fijne dag gehad in een reuzestad (8 miljoen volgens de ene, 6 miljoen volgens een andere) Knappe tentoonstelling 'pozo' gezien van ene Maximo Gonzales). Kruip nu in bed want we zijn blijven kletsen met enkele Amerikanen in het hotel.
Dit is echt een juweel van een stad. Gisterennamiddag waren we nog niet in het mooiste gedeelte. Toen we 's avonds op stap gingen viel onze mond e ht open van verwondering. Ze hebben hier lampen in het voetpad geplaatst, net onder de gebouwen en dat geeft een fantastisch effect. Dit is 1 van de mooiste centra die we ooit hebben gezien. Dat vonden we al nog voor we extra drankjes kregen van Kristal en Javier in het cafe del artistes. Jullie weten hoe getraind ik ben in het drinken, Frans stond ook al een ronde voor maar beiden hadden we een lege maag. Het Mexicaanse koppel was vooral van plan om nog heel veel te drinken, dat hebben we dan maar omzeild door ze te eten uit te nodigen. Kristel is een goedlachse vrouw die 30 jaar jonger is dan haar man Javier die fotograaf is. Samen hebben ze een zoontje van 1 jaar. Kristel geeft Spaanse les op de humaniora aan klassen van zo'n 40 man. Zij was vast van plan om zich eens goed te amuseren op haar vrije avond. Javier wilde ons vooral bij hem thuis uitnodigen om nog mescal te drinken. Toen ik de uitdrukking 'fatal' bovenhaalde (leve spaans voor dummies) kreeg Kristel haar man toch zover om mee Italiaans te gaan eten. De pasta was trouwens bijzonder goed. Na afscheid te hebben genomen hebben we nog mee op straat gedanst. Als je hier trouwt feest je ook op straat. Je nodigt musicanten uit en deelt zakjes uit aan passanten. In die zakjes zit een klein kopje aan een touw, een opengesneden limoen, zout en pompoenzaadjes. Je hangt het kopje rond je nek en de bruidegom vult het met mescal. Iedereen die wil danst mee. Er waren meerdere plaatsen waar er gedanst werd op straat. Ook was er een open bus met muzikanten die rondreed in de stad. En dan nog die verlichting erbij en een aangename temperatuur! Deze voormiddag zijn we dan maar wat langer in bed gebleven, het is dan ook zondag. Na een koffie in een heel mooie overdekte markt zijn we het museum voor abstracte kunst (museum Felgueres) gaan bezoeken. Dezelfde stromingen als bij ons maar met heel andere namen. Ook weer in een mooi verbouwd pand. De deuren van het bekendste museum waren gesloten, dan zijn we het populairste gaan bezoeken. Het stelt wel meer dan 1000 Mexicaanse maskers tentoon, de meeste uit hout gesneden. Het mooist waren wel de marionetten, heel karaktervol gemaakt. Ook hier was het gebouw de moeite, deels een ruïne van een oude missie met een tuin die uitnodigde om even op het gras re liggen. Frans kan gerust zijn, nu kan ik alle andere musea met maskers hier overslaan. Daarna zijn we naar de kabelbaan geklommen. Zo boven een stad zweven vind ik toch minder geruststellend dan boven de sneeuw maar het was wel de moeite. Hier zijn er wel veel Mexicaanse toeristen. Boven staan er nog een paar indrukwekkende ruiterstandbeelden en het zicht op de stad en de heuvels is de moeite. Een retourtje kan je niet kopen maar de rit naar beneden kost het dubbele van het stijgen. Het is een schattig rood bakje van Zwitserse makelij waar 12 man in kan. Dan veel trappen terug naar beneden om de kathedraal te bekijken. De binnenkant kan wel niet concurreren met de verlichte buitenkant. Nu zijn we bepaald moe maar straks gaan we zeker nog even van de verlichte stad genieten.
