Ontbijten op de kamer was vanochtend geen optie, wegens heel klein, ook niet op het terras want daar was het te koud. We hebben goede koffie en koeken gevonden, dat is wel het voordeel van een toeristische stad met bovendien Franse roots. Daarna zijn we doorgewandeld naar de missisipi. Ik heb al mooiere rivieren gezien waaronder de Schelde. Aan een café daar stonden ze buiten in een lange rij aan te schuiven. De 'franse beignets' zouden er een specialiteit zijn. Zelf heb ik nog nooit beignets gezien in Frankrijk, de naam doet wel een Franse oorsprong vermoeden. een bezoekje aan het toeristenburea van Louisiana deed ons besluiten om een extra halte te maken in Lafayette. Dat gaf ons de gelegenheid om een eind langs de rivier te rijden en een voormalige suikerrietplantage te bezoeken. Verderop viel de Mississippi ook tegen. Begrijpelijkerwijze zijn er nu groene dijken naast gebouwd maar vanaf de dijk zie je meestal alleen maar bomen. Verder waren er raffinaderijen, centrales... Gelukkig zat er ook nog wel veel groen tussen en nog altijd suikerrietplantages. Vele oude huizen zijn er niet meer over. De plantage die we bezochten had wel een interessante geschiedenis. Het was een cajunplantage wat wil zeggen dat er Frans werd gesproken. Buiten zakelijke contacten leefden de cajuns gescheiden van de Amerikanen. Deze plantage is jaren door vrouwen geleid. Het was niet de oudste die het bedrijf overnam maar de leiding werd toevertrouwd aan de meest geschikte, dat bleken in deze familie de vrouwen te zijn. Naar de verhalen schenen een aantal van de mannen het wel erg bont te maken en niet alleen nadat ze te horen kregen dat hun jongere zus het heft in handen zou krijgen. Laura, de laatste in lijn die op haar 13de te horen kreeg dat zij de baas zou worden, heeft, nadat ze zag hoe hard haar moeder wel niet was geworden, uiteindelijk de zaak verkocht. Toen haar kinderen vertelden wat een geweldig boek ze 'gone with the wind' wel niet vonden is ze het verhaal van haar falilie gaan schrijven. Bovendien zijn alle gegevens over de plantage ook terug te vinden in de Franse archieven, zodat dit bedrijf erg goed gedocumenteerd is. Zij hadden in die tijd nog wel uitzicht op de rivier vanuit hun huis dat door slaven uit Senegal is gebouwd. Daarna hebben we onze eigen boterhammetjes gesmeerd, de zon was er wel maar we waren blij dat we daarna in de auto wat konden opwarmen. Nu logeren we bij Lafayette bijna op de parking van een walmart, dat is natuurlijk heel wat anders dan het gezellige 'French quarter. De prijs van de overnachting is hier minder dan de helft van in N.O. maar de kamer is wel drie keer zo groot. Je schijnt hier heel lekker te kunnen eten, ik ben eens benieuwd. Morgen bezoeken we de stad die gezellig zou moeten zijn en dan hebben we nog 3u te rijden naar Houston in Texas.
New Orleans leeft en swingt. Toch wel gezellig zo'n avond je in 'the french quarter'. Ik ken in alle geval geen enkele stad waar er zoveel cafés met lifebands naast elkaar zijn. Iedereen kan wel iets naar zijn smaak vinden. Zo goed als allemaal spelen ze covers maar so what! Wij hebben dan toch maar voor een zuiderse jazzband gekozen, zoals wel meer van onze leeftijdsgenoten maar de muziek en de sfeer waren opperbest. Bovendien een echt lekker bier gedronken, natuurlijk wel in een plastic beker maar met een schijfje appelsien op de rand. Even 'blue moon' gegoogled, het wordt in Denver gebrouwen maar door een kerel die in Brussel een brouwersdiploma heeft gehaald en zich inspireerde op onze witte bieren. Zijn variant is in alle geval erg geslaagd. Het schijfje appelsien schijnt standaard te zijn. Nu nog een glas ontwerpen voor dit prima drankje. In dit stadsgedeelte merk je in alle geval niets meer van de storm buiten het feit dat sommige drankjes en cafés hurricane noemen. Als je de stad binnen rijdt zie je wel helemaal nieuw opgebouwde wijken met allemaal bijna dezelfde huizen. In de oudere wijken waar we doorkwamen zie je nog enkele beschadigde huizen tussen de herstelde of vernieuwde. Op weg hierheen volgden we een tijdje de kustlijn. Daar stond veel grond te koop waarop je nog wel de fundamenten van huizen zag. Er waren ook nog parkings waarbij geen gebouw meer hoorde. Na bijna 10 jaar is alles wel opgeruimd maar de sporen zijn toch nog zichtbaar. Naast de lege bouwpercelen zien de huizen er prima uit, er is terug veel geinvesteerd. De oude eiken hebben de storm blijkbaar goed doorstaan. We blijven hier wel maar 1 nacht, morgen de missisipi nog eens bekijken en dan koers zetten naar Houston, dat is toch 5u rijden.
Vandaag hebben we eIndelijk de eigendomstitel van de auto en kunnen we richting Mexico vertrekken. Niet alleen in België kan je bij de administratie tegen de verkeerde persoon aan lopen, hier kan dat dus ook. Gisteren was echt wel een dieptepunt. Frans was naar het dichtsbijzijnde kantoor gegaan maar daar had een beambte een probleem met 1 papier. Haar idee was dat we maar terug naar de dealer moesten, 6u30 rijden enkele reis. Vandaag zijn we ons geluk in een andere gemeente gaan proberen en daar ging alles vanzelf. Bovendien bleek onze nummerplaat niet meer geldig te zijn. Die dame van gisteren had ons daarvan niets gezegd en ons de weg opgestuurd met een ongeldige nummerplaat. Haar hoofd zat blijkbaar zo vol met regeltjes dat er voor verstand geen plaats meer was. We hebben er beiden niet goed van geslapen maar gelukkig is nu dan toch alles in orde. De ijskast is zo goed als leeg, de koffers zijn zo goed als gepakt, morgen kunnen we dus westwaarts rijden, richting New Orleans, dat is zo'n 4u30 rijden van hier. Het schijnt niet meer te zijn wat het ooit was en bovendien blijkt het een gevaarlijke stad te zijn geworden, we zullen op onze tellen en op onze portemonnee passen.
