Iquique is toch weer zes uur rijden. Twee en een half uur afdalen en dan met een grote zigzag richting zuiden. Boven zien we nog 'candelaria cactussen', die zien eruit zoals kinderen bomen tekenen. Verder is de kleur van de dag beige. In Arica rijden we even om om te tanken. Op 300 kilometer zie je geen enkel benzinestation op de 'panamerikano'. Dat is anders dan in Peru waar je benzinestations hebt zoals bij ons cafés. Wat we wel zien zijn veel kleine wervelwinden die het zand de lucht inzuigen. Vanaf de hoofdweg loopt er een regelrechte snelweg voor de laatste 40 minuten naar de badstad. Die is groter dan we verwachten. Op het lange strand voor ons (achter de universiteit) mag je niet zwemmen. We besluiten naar het noorden te wandelen waar je wel in het water mag. Er is een mooie wandelboulevard. Gelukkig komen er wat wolken aanzetten want de zon brandt. De baai waar je wel in het water mag is stampvol (Ensor). De parasols staan tot tegen het water. Frans gaat het sop in. Hij is de enige die voorbij de golfslag zwemt. Het water blijkt er een Noordzeetemperatuur te hebben. 

Het kerstdorp staat er nog maar wat verder staan er tribunes en is de straat afgesloten voor een carnavalsstoet. In afwachting zetten we ons op een (zeldzaam) terrasje met een 'dos por uno, mochito XL'. Frans at al een vettig broodje aan één van de talloze stalletjes op de stoep. De stoet komt rond 8 uur op gang. Hier kan geen enkel etnografisch museum mee wedijveren. Om halftien heeft Frans het te koud en draaien we terug. Er schijnt nog geen einde te komen aan de dansende groepen. We zijn blij dat we de omweg naar Iquique hebben gemaakt. Het alternatief was een even duur maar slecht hotel ergens onderweg in de woestijn.

13-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

De wraak van de vicuña? Een ding is zeker : als ik nog eens op 3500 meter hoogte aankom ga ik niet onmiddellijk vicuña eten en daarna een wandeling maken. 's Nachts kwam alles eruit en deed ik ook geen oog dicht door de hoofdpijn. Na een mate de coca bij het ontbijt ging het iets beter en ben ik toch maar in de auto gestapt om nog eens 1000 meter hoger te klimmen. Ik ben achteruit gaan zitten, heb diep adem gehaald en heb gelukkig kunnen genieten van het fantastische landschap.

Lago Chungarà is één van de hoogste meren ter wereld en omringd door besneeuwde toppen. Van de mirador zijn we terug afgezakt naar Parinacota. Dat is niet alleen de naam van de mooiste vulkaan hier maar ook van het dorpje dat aan zijn voet ligt en uit zes families bestaat. We hebben geluk want er is nog een familie toeristen en ze openen het kerkje. Hier komt één keer per jaar een priester langs en dan gebeuren alle festiviteiten. Het is het enige kerkje met fresco's. Het is toch wel erg dat ze de mensen hier schrik aanjagen met duivels en hel terwijl het leven hier zo al moeilijk genoeg moet zijn. Maar het is wel mooi. Van hieruit kan je in een uur naar een aantal meren wandelen. We starten heel traag op de calvarieberg maar ik krijg instant braakneigingen. Dan zit er niets anders op dan terug te rijden en te stoppen bij alle uitzichtpunten. Van daaruit zien we vicuña's, lama's, alpaca's, flamingo's, een soort ganzen en andere watervogels. Terug in Putre kruip ik in bed maar de hoogteziekte heeft me nog te pakken. Gelukkig was de uitstap het waard.

12-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

11-01-2019, 22:30 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Vanaf het hotel kan je maar even het strand volgen naar het centrum. Er ligt een rieten schip dat de oversteek naar Australië heeft gemaakt. Het stadje is erg levendig. Ik denk dat er meer winkeltjes dan inwoners zijn. Eerste werk in een nieuw land is altijd een chip kopen voor de telefoon. Voor geen 4 dollar kunnen we een week verder (dan zijn we bijna in Argentinië). De stopcontacten zijn hier weer anders, dus koop ik ook een paar adaptertjes. Frans zorgt voor een nieuwe autoverzekering.

De kleine kathedraal van Gustaaf Eiffel is toch wel bijzonder. En voor een woestijnstadje zijn er toch wel wat redelijk onderhouden parken. Ik krijg al een voorproefje van carnaval want alle missen uit de omgeving staan paraat voor de fotosessie (voor de affiche?) Vandaag breken ze de kerstbomen af, de start om aan carnaval te beginnen denken?

Het douanekantoor van Eiffel wordt nog gerestaureerd. Er staat ook nog een stoomtrein die naar La Paz reed voor het oude station. Verder zijn er vooral winkelstraten. Als lunch koop ik een vegetarisch broodje van de Hare Krishna, die hebben meestal goed eten. Frans is op de kamer blijven werken. In de namiddag zwemmen we tot we het te fris krijgen. De wandeling naar 'el morro', de rots boven de stad, bewaarde ik voor Frans. Als je de kathedraal van boven uit ziet zou je ze zo in een miniatuur treinbaan willen zetten. De haven is klein maar er staan toch flink wat containers. Aan de andere kant van de rots zijn er nog baaitjes met stranden. De stad is ook veel uitgebreider dan ik verwachtte. Boven staat er een groene Christus. Hij waakt over de vrede tussen Peru en Chili, ze hebben hier gevochten (1880) en Peru verloor Arica aan Chili. Het is bijna donker als we terug beneden zijn. Vannacht kon ik niet in slaap geraken. Ik denk dat de 'pisco sour' en het loodzware broodje er iets mee te maken kunnen hebben. Dit was ook maar één portie mayonaise en frietjes. Er zaten hier zoveel mensen te eten dat we het wel moesten proberen. Het groene spul was lekkere guacamole, eronder zaten heel veel stukjes tomaat en een beetje kip. Een gebruiksaanwijzing zat er niet bij.

Terug bij het strand was er een 'carnaval optreden'. We hebben net de laatste nummers kunnen zien. Geweldig...

10-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Weinig foto's vandaag. Misschien had ik de man moeten fotograferen die de batterij uit zijn auto heeft gehaald om zonder kabels onze motor terug te laten starten. (de gps had twee dagen energie zitten tutteren) Misschien had ik ook de grenspost kunnen trekken waar we twee uur hebben doorgebracht (maar anderhalf voor de formaliteiten! + lunch). De rit ging van beige zand over oranje zand naar beige met een paar groene valleien ertussen. Bij aankomst in Arica hadden we pech, we konden ons hotel niet bereiken doordat een straat tijdelijk afgesloten was. We waren net bij de ingang van een groot shoppingcentrum en zijn daar dan maar binnen gegaan. Er zijn hier opvallend meer obese mensen dan in Peru. De supermarkt is Amerikaans (Walmart), en groot. We kopen nectarines die nu lekker naast mij liggen te ruiken. Het is wel zalig dat we dit jaar twee keer het fruitseizoen meemaken. We hebben al heel lekkere kersen gegeten en hier krijgen we de rest van het zomerfruit, plus alle tropisch fruit natuurlijk. Mij zegt het niet veel dat we bij het strand logeren. Het zand is er donker en het water ook. Maar iedereen is hier zo enthousiast aan het spelen en zwemmen. Je moet er wel vrolijker van worden. Frans is ook heel blij om in zee te kunnen . Ik moet toegeven dat het deugd heeft gedaan. Wij zijn zo goed als de enigen die een strandwandeling maken. Er staat wel een stevige wind.

We hebben de klok hier twee uur vooruit moeten draaien. We zaten dus pas na negen uur aan een pisco sour (en twee voorgerechten). Er is nu nog maar 4 uur verschil met België en het is niet alleen het uurverschil dat kleiner schijnt te zijn.

09-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Het kleine museum op de plaza is de moeite waard. Het heeft voorwerpen van de verschillende precolumbiaanse culturen die hier geleefd hebben. Vooral uit de periode tussen 500 en 100 na C was er mooi aardewerk van de Tiwanaku (google : tiwanaku pottery) die uit Bolivia kwamen. Er mochten geen foto's worden gemaakt. De kerk was open en wie weet is hier de inspiratie gehaald voor Doornroosje. Daarna ben ik een tondeuse gaan zoeken voor Frans die zijn pels wil scheren. Alle kleine winkeltjes zijn hier gegroepeerd. Voor computermateriaal en fotokopieën moet je in één gebouw zijn. Voor klein elektro werd ik verwezen naar stalletjes aan de overkant. Iedereen hier weet precies waar je wat kan vinden.

In de namiddag wilden we Cerro Baul beklimmen, een half uur rijden. Gelukkig wist de dame van de toeristische dienst me te vertellen dat ze het pad naar boven aan het heraanleggen zijn en er niemand naar boven kan.

Dan hebben we maar reservaties gemaakt voor de komende dagen. Het is hier nu grote vakantie, er zijn dus meer toeristen op pad. In de late namiddag zijn we naar de witte Christus geklommen. Rio ligt niet op onze weg, deze hebben we alvast gezien en het uitzicht was niet mis. Alleen zal er meer nodig zijn om onze conditie aan te scherpen. De laatste foto is van de fontein die Eiffel maakte voor dit stadje. Morgen zien we een kerk en een cultureel centrum wat door hem ontworpen is. Raar dat hij in deze uithoeken van Peru en Chili werken heeft staan.

08-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Ik heb geen foto's van de belangrijkste bezienswaardigheid van vandaag, maar als je 'Juanita Arequipa' ingeeft kan je haar zien.

Wij bekeken eerst een video waarop de tocht op de Ampato (de vulkaan van bijna 6300 meter waarop ze gevonden is) te zien is. Het is ongelooflijk dat de Inca's hier 500 jaar geleden boven raakten op schoenen van Alpacaleer. Bovendien vertrok de tocht vanuit Cuzco, ze waren dus heel lang bezig. En dat allemaal om de goden gunstig te stemmen. Je zal het verhaal van Juanita en de andere kinderen die geofferd werden zeker kunnen vinden. In het museum van de sanctuarios Andinos zie je natuurlijk ook wat er in het graf werd meegegeven. De stoffen zijn zeer goed bewaard gebleven door de koude. In de metalen beeldjes zijn er gaten, veroorzaakt door blikseminslagen.

Daarna halen we onze (terug rode) auto uit de garage. Het is wel handig dat sommige garages meteen ook carwash zijn. We hebben een paar uur rijden voor de boeg tot Moguegua. De rit is bijna helemaal door de woestijn. We stoppen in een oase waar we nog maar eens 'lomo saltado' eten. Dat is rundsvlees, gebakken met uien en frietjes en tomaat (en natuurlijk rijst erbij). Dit was een goede versie. Aan de overkant van de weg parkeren twee camions met reuzenbanden. De weg is weer in uitstekende staat. Nu zitten we in een heel ruime kamer. We gaan op zoek naar een lavanderia en iemand die gsm's repareert. Morgen kunnen we de was ophalen. Het LCD scherm van Frans' zijn toestel vernieuwen zal er niet inzitten. Het was hier heel druk in de hoofdstraat. Er zijn honderden miniwinkeltjes. Op straat deelden de sportclubs en culturele instellingen gezamenlijk foldertjes uit. Het is een levendig stadje met nog een paar koloniale gebouwen.

Op de voorlaatste foto zie je in de verte de péage (zo rond de 3 dollar meestal). Dit keer was er ook een controle op fruit. Er mogen geen citrusvruchten binnengebracht worden in deze vallei. 'de mandarijn' die we bij hadden werd geconfisqueerd. 

07-01-2019, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)