|
De Pasa de Jama is hoog en een lange
rit maar hier verveel je je niet. Iedere 'salina' of 'laguna' die je
voorbij komt is anders. Er zitten altijd wel dieren die je kan
observeren en de tinten in het landschap zijn schitterend. Bovendien
hebben de goden hier wat rotsen in het rond gestrooid die Dali
misschien in zijn dromen heeft gezien. Gelukkig zijn we al gewend aan
de grote hoogte want de rit is adembenemend mooi. Dan is er de
grenspost (in the middle of...). Er kwam net voor ons een bus aan
maar gelukkig mogen we voor. De vier loketten gaan erg snel. We eten
onze lunch in de auto want we waren vergeten dat de avocado's en de
tomaat de grens niet over mogen. De controle van de auto is miniem.
In minder dan een uur zijn we de grens over, een record. In
Argentinië gaat het moois voort. Op grote hoogte blijft het
landschap gelijkaardig, wel krijgen we voor het eerst in lang regen
te zien. We stoppen even in Susques, het eerste dorp over de grens.
Daar is een voetbaltornooi aan de gang op rode velden. De rivier is
een rode slang door het groen, waanzinnig!
Dan belanden we in een grote vlakte met
de 'salina grande', wit en spiegelend, en een toeristische attractie.
De chalet erbij is opgetrokken uit zoutblokken (nogal gebarsten).
Als we daarna haarspeldbocht na
haarspeldbocht krijgen belanden we in de mist. Gelukkig schilderen ze
hier duidelijke lijnen op het wegdek en staat er voor iedere bocht
een teken. Onder de wolken duiken we weer in een surrealistische
vallei met dikke reuze cactussen, vreemde structuren en tinten.
Purmamarca waar we logeren doet er nog een schepje bovenop. Op
restaurant drinken we de eerste lekkere wijn in maanden (Frans eet
lama in wijnsaus). Argentinië is geweldig!
|
