De crisis nekt ons en we zullen eigenlijk, tegen onze zin, moeten overgaan tot het ontslag van al wie hier bij ons werkt, omdat dat de enige manier is om snel de kosten te drukken. De inkomsten verminderen jaar per jaar, de leningen liggen nog heel zwaar. We zijn zelfs 'buitengesmeten' deze week bij de bank waar wij de grootste lening hadden. Dinsdag mag ik voor een bespreking naar een andere bank en ik hoop daar opnieuw aan een financiering te geraken..... Zucht.... Ik heb het gisteren tegen m'n ouders verteld. Die mensen hebben al zo veel voor ons gedaan op financieel vlak. Ik was echt 'beschaamd'. Ik zadel hen niet graag steeds op men onze financiële problemen. Ik slaap de laatste nachten echt slecht en ik heb er verschrikkelijk veel hartepijn van dat ik onze werknemers, met wie het nu allemaal goed vlot, allemaal ga moeten afdanken....
Ik wil niet nalaten elke maand toch iets te schrijven. Zo klopt mijn archief Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden. En ik ben weer begonnen om er wat kilo's af te krijgen. Ik begon zo bij de randgevallen van de gewone maten te raken, en ook al eens erbuiten. Het heeft me veel tijd en moeite gekost om er terug aan te beginnen. Ik ben toen gestart ook met een bepaald dieet waarbij je van alle soorten poedertjes en shake-jes moest eten en drinken. Vrij duur. Ben ik na een maand gestopt. Ik ben er toch al 4 kwijt hé ! Nu nog 4 te gaan en het is ideaal : niet te dik en niet te dun. Ik kreeg toch wel een boost om nu m'n tweede deel aan te vatten : iemand die mij dit weekend had gezien en zei dat ik er goed uitzag. En dan nog terloops via een mail van iemand waar ik vroeger mij ging wegen hoe het nu nog met mijn kilootjes gaat. Vond ik wel leuk dat er nog interesse was, ondanks het feit dat ik niet meer ga. Dit jaar een communicantje, misschien is dat ook wel een groot stuk van de motivatie Onlangs kregen wij nachtelijk bezoek..... Ja, ik was het ooit eens verwachende. Voor mij moeten ze nu niet meer komen. Bij deze sluit ik mijn litanie af. Mijn oogjes vallen bijna dicht. Doei.
Soms vraagt een mens zich af .... als je je hele leven moet leven met een man die eigenlijk nog heel veel aan een ander denkt.....
Is dat dan de moeite waard ? Of zou hij zich beter wagen bij die andere die eigenlijk ook bezet is ondertussen..... maar ze sms'en af en toe nog.... en uit hun smsjes kan je merken dat ze elkaar niet vergeten zijn..... Maar ik denk dat hij haar liever ziet dan zij hem.
Ik krijg er de tranen van in m'n ogen.
Ik ben misschien niet altijd even happig en niet altijd even vriendelijk.
Wij delen ook lief en leed met elkaar.
Al ons geluk, al onze miserie, onze kinderen... die wij alletwee even graag zien.
Maar wij zien ook niet graag de andere lijden, alé, ik toch hem zeker niet.
Ik vraag mij dan af : in hoeverre ben ik eigenlijk belangrijk voor hem ? Werken en routine en daarmee basta ?....
En is er van gevoel niet veel sprake ?
Het is ook niet dat, als je hele dagen samen woont en werkt, het van 'schatje' langs hier en 'schatje' langs daar zal zijn....
Liefde zit hem volgens mij ook veel in de dingen die je voor en met elkaar doet.
Het is ook een soort vertrouwen, gehechtheid, weten dat je kan rekenen op elkaar.
Of moet ik het me gewoon allemaal niet aantrekken ?
Mannen zijn soms zo moeilijk te benaderen. En ik las eens dat je hen zeker ook niet mag dwingen tot een gesprek.
Dat dat alleen maar de tegenstelde reactie uitlokt.
Waarschijnlijk kunnen mannen beter praten met andere vrouwen dan hun eigen vrouw.
Ofwel blijven ze steeds op zoek naar iets wat ze thuis niet vinden.
't Is bijna weer al een maand geleden dat ik hier nog eens wat krabbelde. Ik had nochtans wel af en toe eens zin, maar dan komt het er niet meer van. We staan weer voor de feestdagen. Een drukke periode. Ik ga eerlijk gezegd blij zijn als het voorbij is. Ik heb een stil vermoeden dat we iets minder werk gaan hebben door de crisis. Mensen lopen naar de supermarkten die extra lang open zijn en velen zijn ook al heel het weekend en de maandag thuis. Als we genoeg werk hebben is dat voldoende. Ik slaap eigenlijk liever langer dan twee uur.
Ondertussen heeft onze werkneemster die deze zomer geopereerd is en een paar maanden extra buiten strijd was haar ontslag ingediend. Ze verhuist en het is nog eens een aantal kilometers verder en ze ziet dat dan niet meer zitten om naar hier te komen. Ze heeft al ander werk. Nu ja, voor ons des te gemakkelijker, want wij waren toch al van plan om haar te ontslaan omdat ze ook niet meer zo capabel was als voorheen en wij ergens moeten snoeien. Om met flinke financiële stappen vooruit te gaan zouden we onze kokkin ook moeten ontslaan. Maar dat is nog even zien en afwachten. Het is een alleenstaande mama met 2 kids en zij kan ook niet op alle momenten die wij eigenlijk zouden willen hier zijn. Mijn man ziet het alleszins niet te vet zitten om zonder personeel te werken. Alé, zonder.... we houden dan nog 2 partimes.... Ik zou het graag eens willen proberen, 3 maanden, een half jaar en dan zien of het effectief vooruit gaat. En eigenlijk zou hij moeten luisteren naar mij, want we hebben nog maar eens financieel beroep moeten doen op m'n ouders. Bedoeling is dat alles netjes terugbetaald wordt.
Ik heb geprobeerd weer te starten met wat te vermageren, maar m'n leven is te 'zwaar' om dat te kunnen houden. Eens alles weer in normale lijnen verloopt zal het lijnen mij dan misschien ook weer beter lopen. Want we hebben hier eigenlijk al ons deel gehad dit jaar. Het is een jaar waar er heel veel in gebeurd is. Wij hopen beiden sterk dat 2013 een grote sprong vooruit is in de goede richting.
De hoogoplaaiende ruzie's zijn gelukkig al wat bedaard. M'n oudste dochter vroeg bedeesd of wij soms zouden scheiden omdat wij zoveel ruzie maakten.... Zucht.... Ik heb haar toen verteld dat dat altijd kan, maar dat dat de bedoeling niet is. Dat iedereen eens ruzie maakt en als je hele dagen tesamen werkt dat dat net hetzelfde is als met je zus de hele vakantie samen zijn. Dan maak je ook al eens meer ruzie ;-)
Een paar spannende dagen achter de rug, maar daar zullen we het maar niet te veel over hebben. Hoog oplopende ruzie's, heel hoog oplopende ruzie's.... zucht..... Het zou je serieus doen twijfelen aan je relatie als het op die geweldige manier moet. Maar laat het mij hebben over de kleine deugden van 't leven. Over m'n jongste haar rake en grappige reacties. Zoals bv toen ik met hun boekentassen overladen werd en ik reageerde : 'Ik ben toch jullie pak-ezel niet.' Waarop de jongste antwoordde : 'Mama, een ezel is slim hoor.' En hoe ik vandaag bezig was tegen m'n schoonma over wat de kids van de Sint kregen bij haar : 'Die ceedeetjes, een paar playBOYS, euh... playmobils'.... Een boodschappenlijstje van iemand waarop stond : 100 gr trepar en 200 gr kiepenvelle. Ik wist wat het was ;-D Over m'n oudste die zooooo verlangde naar haar verjaardag en die we een fiets cadeau gedaan hebben (want ze moest er toch een nieuwe. Is 1m40 groot en reed nog altijd met haar kleine communiefietsje.
Best dat we al die dingen nog hebben.
Ik heb al verschillende programma's uitgedokterd voor volgend jaar. We moeten nu enkel nog tot een gezamenlijk akkoord komen. En dat is juist het moeilijkste. En we zullen moeten besparen op loonskosten. Ja, nog eens.....
Wij dachten altijd dat wij wat wij willen doen niet kunnen zonder personeel. Maar dat moet een foute redenering zijn. Als je met je personeel serieuse verliezen boekt. Dan klopt dit niet. Met je personeel moet je vooruitgang boeken, geen achteruitgang. Dus moeten wij anders werken met zo weinig mogelijk personeel. Ja, kopbrekertjes.
Zondag doen we het verjaardagsfeestje van de oudste. Ze ziet er al naar uit.
We hebben weer hoop op iemand om te komen koken. Ik zeg wel HOOP. Want we hebben al hoop gehad, maar die is gewoon niet komen opdagen. Ze had nochtans al parmantig ons telefoonnummer in haar gsm gestopt. Ze zag er ook deftig uit van uiterlijk en manieren. En dan gewoon niet afkomen en ook niet verwittigen. Blijkt allemaal niet nodig. En welke rare 'gaais' er dan nog rondlopen. Niet te geloven. Soms zou je denken dat er meer niet normale dan wel normale mensen rondlopen. En ook zo weinig mensen die een houvast hebben. Ze dwarrelen van het één naar het ander.... De persoon die nu komt is eigenlijk iemand die mijn man kent van vroeger. Die heeft nog bij z'n ouders gewerkt. Maar ondertussen is de situatie ook veranderd, dat zij toen tesamen woonde en waarschijnlijk nog geen kinderen had en nu alleenstaande moeder is met 2 jonge tieners. Laat ons hopen dat het lukt. Dat is dan misschien het eerste lichtpunt in onze duisternis.
En ons ander meiske die hier in het atelier loopt heeft er zo veel niet meer nodig. Ik ga haar nog zoveel mogelijk haar verlof geven en als alles meezit (dat ons nieuwtje blijft komen) dan kan ze al haar verlof opnemen. Na nieuwjaar zullen we dan zien of we haar nog houden (ons meiske van 't atelier) of we haar verminderen in uren. We denken enkel nog aan onszelf op dat vlak ! Want het is nodig ! Als we het nu niet in de eerste maanden kunnen verbeteren dan zit er kans in dat we definitief een streep onder de zaak zullen mogen trekken..... We doen er alles aan om dat te voorkomen, maar het is niet gegarandeerd. En het is ook te zien hoeveel geduld onze leveranciers nog hebben.....
We hebben zo veel om over na te denken. M'n dagen zijn de laatste weken soms nogal emotioneel, mottig.....
We zitten in een malemolen..... Volgende week dinsdag vergadering met de boekhouder en bank. Wat gaan die ons weer te vertellen hebben. Pft. Bij momenten ben ik het moe van te geloven in Sinterklaas (dat het zal beteren), bij momenten ben ik het moe van mezelf zo af te tjolen en eigenlijk geen leven meer te hebben. Ik heb al eens ernstig zitten nadenken over uit gaan werken, maar ik raak er niet uit. Dat zal ook niet alles zijn. Alles zou zo veel veranderen. En eigenlijk wil ik dat niet. Alleen wat meer leven hebben en terug wat meer kunnen genieten. Want momenteel bestaat ons leven uit twee woorden : werken en slapen. Waarvan werken het grootste aandeel heeft. Ik zie er sommige dagen zo slecht en zo mottig uit dat ik zou weglopen van mezelf. Ik wil koken, ik wil bestellen, ik wil m'n papierwerk doen, ik wil m'n privé kuisen, ik wil goed voor m'n kinderen zorgen. En dan komt mijn man nog niet aan bod ! Buiten werken doe ik met hem ook niet meer veel of het is eens discussiëren en 's morgens elkaar eens knuffelen.... Maar ik wil TE veel. Ik ga moeten keuzes maken.... Ik moet terug meer m'n papierwerk gaan doen. Want tegen dat ik er nu de tijd voor heb, heb ik dan eigenlijk geen stinkende goesting meer. Ik zit dan als een hond op een zieke koe te kijken (ik naar m'n pc scherm dus en raak geen stap vooruit. Ik moet ook terug meer in de winkel staan bij mijn klanten. Ja, de bazin en niet een bediende. Waarvan ik eigenlijk ook niet 100 % tevreden ben. Ze bedoelt het allemaal wel goed, maar het ligt haar niet. Haar beste kwaliteiten zijn om alles netjes te houden bij ons. En ik doe dat wel al goed in die keuken en ik vind het allemaal wel leuk. Zolang het de gewone routine is. Maar het is zo zwaar als het wat drukker wordt. Hoe gaan wij dat dan met de feestdagen doen ? Help !!!! En dan moet ik nog zo veel in de winkel komen ook rond die periode voor bestellingen en zo..... Het is gewoon te veel en ik ga het jammergenoeg weer moeten afgeven, maar ik maak mezelf kapot zo. En ook het feit dat wij op onze sluitingsdag bijna de hele dag werken. Ik heb al eens aangehaald tegen m'n man dat we misschien beter op zondag zouden sluiten. Dan kunnen we tenminste eens uitslapen en iets doen met de kids. Op onze huidige sluitingsdag moeten we op een vast uur op, moeten de kids dan meteen naar school en beginnen we daarna meteen te werken om dan rond 16 uur versleten in ons bad te ploffen. Daar gaat onze ontspannen vrije dag ! Die begint eigenlijk pas nadat ik uit m'n bad gekomen ben en mij dan eerst nog een kattelam een kwartier op m'n bed leg. DAN begint mijn vrije dag. Zo tegen rond 22u30 met de bijhorende familiebezoekjes. Waar we zelf ook wel aan houden. Maar ook aan vast zitten. En de kids staan er ook zo op om naar de opa's en de oma's te gaan .....
Vandaag was er van beiden een bespreking in school. Was van allebei goed. Maar ik merkte toch dat juf en meester met grote ogen zaten te kijken hoe mijn kinderen 's morgens hun plan moeten trekken en hoe ze zelfstandig hun huiswerk zitten te maken zonder dat ik constant op hun vingers zit te kijken. Ja, ze denken verzeker : die werken veel en hebben geen tijd voor hun kinderen, of toch heel weinig. Ja, sommige perioden hebben we echt wel weinig tijd. Maar iemand die uit gaat werken ziet ze toch ook maar bepaalde periodes op de dag ?.....
Beperkt FB-bericht maar het
moet er even uit. Neh.
Dagschema dinsdag,
mijn VRIJE dag : opstaan 7u30, allen tesamen eten , kids naar school, om 9
uur beginnen met m'n werk (koken) voor serviceflats en voorbereiding voor
morgen tot rond 14u30, dan opkuis tot rond 15u30, boven nog wat kleine rommel
aan de kant bustelen, snel nog de meest hoogdringende administratie doen, badje
nemen, tegen 16u30 om de kids, bestelling oppikken bij leverancier, om 17 uur
bij de tandarts voor de oudste, om 18 uur richting Zwevezele en Ardooie om daar
dan ook nog bestelling op te pikken. Om 22 uur thuis, nog wat administratie
doen en dan best dat ik niet blijf plakken aan m'n pc op FB. En bedje in om om
5 uur op te staan, zodat we tegen rond 5u30 al weer in route zijn tegen rond,
jah, 't zal wel zeker 21 uur zijn . Want de poetsvrouw heeft het laten afweten.
Ze vond het werk te zwaar; En diegenen die het lezen gaan misschien wel denken
: wat klakt die hier op fb ? Onnozele trien. Maar 't kan me eigenlijk al geen
kl... schelen. De stoom moet eruit. En ik denk dat ik wat last heb van het vallen
van het blad. Is dat een fout ? Ben ik daarom 'zwak' ? Neen, een zaag. Want
iedereen heeft eigenlijk toch een druk leven.
Aangezien ik 3 jaar bezig ben met deze blog en nooit niks eraf gooi, herlees ik nu telkens de stukken van rond dezelfde datum. Die van de eerste periode wil ik er zeker niet afgooien, want ik ben er mee begonnen om dingen kwijt te kunnen die ik tegen niemand kwijt kon. Waar ik toen serieus mee zat. Het lag me zo nauw aan het hart dat m'n dagen erdoor gedirigeerd werden. Maar het is mooi om eens te herlezen.
Vanavond ben ik niet op m'n gemak. En ik weet goed genoeg waarom. Mijn man en zijn vriend zijn een stapje gaan zetten. Ik heb gezegd dat het deze keer zonder kosten mag zijn. En dat de rest van de scène van de laatste keer voor mij ook niet meer hoeft. Ik hoop dat hij echt zijn verstand gaat gebruiken. Maar het is maar voor één ding dat hij nu echt eens zijn verstand niet gebruikt wat betreft verantwoordelijkheid en dat is als hij weg gaat. Ik kon het niet laten hem op z'n verantwoordelijkheid te wijzen dat als hij nu tegengehouden wordt en hij heeft te veel gedronken het hem nog veel meer zal kosten. Dat hij dat goed mag indachtig zijn. Maar voor hem is dat precies alsof hij dat niet zal overkomen; Anders gun ik het hem dat hij eens een stapje zet met een vriend, maar deze keer heb ik het er echt moeilijk mee. Ik heb ook gezegd tegen hem dat ik tegen zijn vriend gezegd had : 'Als hij te veel gedronken heeft, neem hem dan maar mee naar huis. Hij kan dan de volgende dag naar huis komen.' Hij was toch wel wat geschrokken van zo'n reactie van mij. Ik zei nog tegen hem : 'Ik heb de kern niet verteld en die vertel ik tegen niemand. Maar ik ben geen hond.'
Ik heb deze week echt in de put gezeten. Ik had me tot zondagnacht nog uit de naad gewerkt voor m'n boekhouder om iets rond te krijgen dat hij dan de maandag nog kon bekijken om de dinsdag een afspraak te hebben. Ik wist dat het nipt was, maar had hem verwittigd, zodat hij het kon inplannen in zijn schema. De maandagmiddag krijg ik telefoon dat de afspraak geannuleerd was. Ik kon hem schieten en ik ben niet vriendelijk geweest ook. Nèh ! Werk ik me uit de naad voor meneer in zijn kostuum...... En dan ook de vermoeidheid die ons bij momenten serieus parten begint te spelen. Het is nu een iets kalmere periode, maar na zo'n hectische periode val je dan wel eens in de strik. De strik met jezelf...... Ik was echt super pessimistisch. Zoooo pessimistisch ben ik nog weinig geweest. Alles was me gewoon te veel! Gelukkig is het nu al weer wat beter. Er is deze week ook iemand langsgekomen om een soort berekeningsplan voor onze sector op de pc te plaatsen en ik vind het heel interessant !
Mijn man en ik hadden het deze week ook nog over ons leven. Dat wij enkel een leven hebben dat hoofdzakelijk uit werken en slapen bestaat. En dat wij verder van de wereld niet veel weten. Vandaar dat ik hem wel z'n stapje uit gun, maar het is zo moeilijk als dat dan voor die paar keren de helft van de keren met miserie moet zijn. Morgennamiddag, zondagnamiddag, wordt weer een administratiedagje, want anders heb ik daar nog weinig tijd voor en 's avonds val ik in slaap. Geeeeeeuuuuuwwwwwww !!!! Ik ben nu ook weer bezig. Best dat je hier snel je tikfouten kan corrigeren. En op zondag gaan de meisjes nu alletwee naar de Chiro. En ik ben blij dat ze zich daar goed amuseren. En tegen dat ze thuis komen hebben wij zelf ook al wat kunnen rusten en ik nog wat administratie doen en dan kunnen we weer echt tijd maken voor een paar uurtjes nog voor de kids. Doei.
Vandaag zijn we tien jaar getrouwd. Jawel, zo ver hebben we het ook al gebracht. Alhoewel ik vorige week vrijdagnacht echt erover gedacht heb of wij wel of niet samen zouden blijven na wat vrijdagnacht gebeurd is. Ik heb het hem wel duidelijk gemaakt wat er allemaal gebeurd is. Maar hij snapte het precies niet helemaal, of wou het niet snappen. Ik heb dan maar eens duidelijk vernoemd waar ik overal blauwe plekken had. En er zat er wel één hele grote tussen..... Ik heb hem duidelijk proberen te maken dat hij uit gaat als een tiener. Hij gaat al bijna nooit weg maar de laatste tijd scoort hij nogal goed van blunders. Eerst die boete voor rijden zonder lichten en met een glaasje te veel op, waar ik hem nog mocht gaan halen de vrijdagavond om 23 uur, 30 km verderop..... Nu vrijdag laatst zijn agressief gedrag waarbij de ruit van de voordeur sneuvelde. En 's nachts is hij gewoon beginnen plassen juist naast z'n bed. Al z'n kleren nat. Ik hoorde hem opstaan en ik heb hem maar laten begaan. Het kon me op dat moment niet schelen. Ik dacht : je moet maar weten dat je kleren zeiknat zijn. Ze kunnen niet genoeg stinken. Ik denk dat hij 's morgens toen hij uit z'n bed kwam met z'n voeten in de plas zat Ik heb het hem gezegd dat ik dat niet kan blijven tolereren, dat dat al de eerste keer niet meer is en ik geen hond ben. Hij heeft me wel gevraagd met wat hij het kan goed maken en dat hij niet meer zou uitgaan. Ik heb gezegd : je mag dat wel nog doen, maar je moet leren je verantwoordelijkheden pakken en iets eten voor je vertrekt. Je kan in zo veel andere dingen je verantwoordelijkheid nemen. En het is niet omdat ze een pint voor je neus zetten dat je die moet uitdrinken. Het is gebeurd. Het is voorbij. Ik heb het 'vergeven', maar ik ben het niet vergeten ! Ik heb hem gezegd dat hij vrijdagnacht niet dezelfde man was die ik normaal ken en dat ik liever de normale heb. Ik ben toen echt bang geweest. Ik heb haast niks meer geslapen. Ik ben eigenlijk blij dat m'n oudste dochter wakker geworden is en ons bezig gehoord heeft en aandrong dat papa haar nog een knuffel moest geven eer ze terug naar haar bed ging. En om het allemaal wat te sussen ben ik hem maar gelijk beginnen geven. Ik dacht : hoe rapper hij in z'n bed zit, hoe beter.
Maar dat is voorbij. Het is voor geen van beiden een makkelijke periode geweest na ons verlof en eigenlijk zijn we al weer aan verlof toe. Maar bovenstaande feiten zijn daar allemaal geen redenen voor.
Voor onze tien jaar hebben we niks speciaals gedaan, maar hij was een leuke aangename werkdag.
Zoals ik al regelmatig gezegd heb : In goeie en kwade dagen, maar die laatste heb ik liever niet te veel.
Het is lang geleden, zo'n jaar of twee of toch nog niet ? Mijn echtgenoot die dronken thuis komt en niet binnen raakt.
Ik had de sleutel nochtans gelegd en zeker dat hij hem kon vinden. Maar hij vond hem niet. Hij heeft al het gras uit de bloembak getrokken, ik veronderstel er in gegraaid en in z'n zenuwachtig zoeken de sleutel niet meer gevonden. Want ik vond hem toen ook eerst niet. Hij had hem zelf ondergewoeld. Ik had hem expres gewoon onder een busseltje bieslook gelegd omdat ik weet dat hij niet goed kan zoeken. Ik ben om 12u40 naar m'n bed gegaan. Om 1u40 hoor ik geklingel van glas. Ik dacht dat mijn man thuis gekomen was en ergens in gevallen was. Ik ben direct naar beneden gaan kijken. Hij stond daar te briesen als een wilde dat ik hem niet binnenliet en dat hij daar al een uur stond te bellen, te roepen.... De bel heb ik nooit gehoord. Ik denk eerlijk gezegd dat hij gewoon naast de bel stond te duwen.... Dat hij mij had gebeld. Ik heb m'n gsm niet gehoord en die lag naast mijn bed. Er is ook geen oproep. Er is wel het nummer dat hij geduwd heeft, maar waarschijnlijk niet gebeld heeft. Onze oudste dochter is wakker gekomen van het geschreeuw. Misschien best dat ze er tussen gekomen is.... Ik hoop alleen dat ik morgen niet met een dikke lip zit of blauw in m'n gezicht... Ik wil hier niet de trunte uithangen, maar als hij vermoeid en dronken is weet hij niet meer hoe agressief hij uit de hoek kan komen. Duwen, stampen, slaan. En ik ben 'een slecht wuf'. Ik laat hem aan de deur staan. Ik laat hem niet binnen. Geen greintje respect heb ik voor hem; Zegt hij. Ofwel moet ik in m'n eerste diepe slaap gezeten hebben dat ik er totaal niks van hoorde, van die bel en dat gerinkel. En geroep langs de straat letten wij niet meer zo op. Er zijn mensen die daarvoor uit elkaar zouden gaan. Ik weet niet of ik dat echt wil. We hebben het niet gemakkelijk, financieel, we staan onder enorme stress van werken, van personeel. We zijn alletwee vermoeid. Moet dit dan leiden tot zo'n dingen ? Ik vraag mij af hoe morgen zal zijn. Ik ga proberen het zo rustig mogelijk te houden. Er is ook personeel en er is ook de winkel, dus normaal zou dat moeten gaan. De ruit van onze voordeur die ingeslegen is, daar zal hij toch zelf moeten voor kijken. Maar hij zal waarschijnlijk zeggen dat het mijn schuld is. Dat ik dat moet doen.
Eigenlijk wil ik hem niet laten gaan, omdat ik bang ben dat hij totaal de controle over zichzelf zal verliezen als zijn gezin verscheurd is. En ook voor de kinderen. Ik zou hen het liefste opvoeden in een gewoon gezin. En overal gaat het al eens slecht. Ik zal ook wel m'n fouten hebben die ik niet zie. Dingen die ik verkeerd doe. Onze relatie in bed is sowieso tijdens de werkperiodes al niks meer. Ik ben ook te veel geblokkeerd. Tijdens het verlof heb ik daar geen last van. Onze tijd is ook al zo nauw verdeeld over werken, slapen, kinderen..... maar eigenlijk geen tijd meer voor elkaar.
Lang geleden hé. Zowat een maand. Een maand met veel werk en weinig tijd. Onze interim is dus inderdaad een hele goede. Ze blijft nog tot de voorlaatste week van september. Ik ga haar eigenlijk wel missen, en mijn man ook, want het is een hele goeie. Ikzelf sta nu meer aan het fornuis en er gaat hier alleszins veel minder de vuilbak in. We moeten natuurlijk financieel heel veel inhalen. Ons kokkinnetje die had eigenlijk wel een serieus 'gat' in haar hand. We moesten haar al veeeeeeel langer aan de deur gezet hebben. Onze vaste atelierhulp komt pas begin oktober terug. Dus dat wordt nog een weekje waar we niemand hebben. Die we dus nog gaan moeten oplossen. Het is vaak fysisch al heel zwaar geweest. En we hebben ook al redelijk veel cateringwerk gehad. Onze collega was een week of 2 gesloten..... We geven nu eigenlijk het uiterste van onszelf. Het eerste weekend van september was een zot weekend qua werk en veel te weinig personeel. Het was precies of iedereen was bezet of ziek. Amaai, amaai, geen twee zo'n weekends hoor ! De kids zijn ondertussen ook weer gestart op school. De kleinste zit nu in het eerste leerjaar en na 2 dagen kwam de ontnuchtering er al dat ze besefte dat het eerste leerjaar toch zo wel helemaal anders was dan de kleuterklas
Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden.
Ik heb het hem gezegd dat ik dat niet kan blijven tolereren, dat dat al de eerste keer niet meer is en ik geen hond ben. Hij heeft me wel gevraagd met wat hij het kan goed maken en dat hij niet meer zou uitgaan. Ik heb gezegd : je mag dat wel nog doen, maar je moet leren je verantwoordelijkheden pakken en iets eten voor je vertrekt. Je kan in zo veel andere dingen je verantwoordelijkheid nemen. En het is niet omdat ze een pint voor je neus zetten dat je die moet uitdrinken. Het is gebeurd. Het is voorbij. Ik heb het 'vergeven', maar ik ben het niet vergeten ! Ik heb hem gezegd dat hij vrijdagnacht niet dezelfde man was die ik normaal ken en dat ik liever de normale heb. Ik ben toen echt bang geweest. Ik heb haast niks meer geslapen. Ik ben eigenlijk blij dat m'n oudste dochter wakker geworden is en ons bezig gehoord heeft en aandrong dat papa haar nog een knuffel moest geven eer ze terug naar haar bed ging. En om het allemaal wat te sussen ben ik hem maar gelijk beginnen geven. Ik dacht : hoe rapper hij in z'n bed zit, hoe beter.
