Woensdag mij gaan wegen. Gestart met een nieuw blaadje. Reactie viel gelukkig nog mee. Hij was blij zijn verloren dochter terug te zien. Haha ! Ik ben nu echt met goeie moed weer gestart dat ik het niet steeds meer zo op mijn heupen krijg van mijn heupen Het is nu niet dat dat bij mij zooooooooo'n extreme vormen aanneemt, maar het is toch beter wat in de lijn te blijven. Het is veel aangenamer om je te kleden en zo, en je ziet er ook wel vlotter uit vind ik. Morgen gaan we gaan eten met 't werk en dan nog een stapje zetten. Mijn man had zich al wat nieuws aan geschaft Jaah.... hij en kleren. Hij is hier de vrouw in huis wat betreft kleren kopen. Ik sta altijd te veel te twijfelen of ik vind het niet goed genoeg of er hangt al iets in mijn kast dat er sterk op lijkt of ik vind het te veel geld voor wat het is. Ik ben deze middag eens meegegaan naar een kleerwinkel met iemand die bij ons werkt. Snel. Zij heeft iets gevonden. Ikke niet Mijn man zei : 'Heb jij nu weer niks mee?' Ik ben dan hier op eigen bodem nog eens gaan snuffelen in de rekken. En ja, ik heb wel iets gevonden wat me aanstond. 't Is natuurlijk weer iets met veel zwart bij. Typisch ik. Ik kan er niet aan doen, ik vind dat vaak stijlvol of nog iets verslankend. En met m'n rooie kop haar voor't moment contrasteert dat wel niet mis vind ik. Ik was eigenlijk wel content met m'n tenuutje dat ik nu steeds aan doe als we eens uit moeten, maar wilde ipv een broek wel eens een jurkje of een rok. Dus ik heb nu een jurkje. Alé, morgen dus eerst gaan chinezen en dan nog eens de bloemetjes buiten gaan zetten. De baas trakteert En wat betreft onze werkneemster met haar 'grote problemen'. Het is gelukkig al allemaal wat getemperd en dat 'project' waar ze eens voor zou informeren zal toch nog GELUKKIG niet zo interessant zijn. Ik zeg tegen haar : 'Je zou je zekerheid van werk laten schieten en nog in een grote hoop miserie belanden.' Ik ben blij dat ze het niet doet. Maar achter dit komt er wat anders..... We zien wel.
Hoh, ze zit zo in de miserie, dat meiske dat bij ons werkt.... Een relatie van zo'n 9 jaar was stuk gelopen. Hij had altijd 'tijd'. Zij wou trouwen, wou een kindje. Hij was best wel heel goed voor haar, maar ging graag een pintje gaan drinken achter z'n werk, maar vertelde dat niet altijd. Zei dat hij had langer moeten werken. Dit alles begon haar zo te irriteren en ze belandde in de buurman z'n armen voor een korte heftige relatie. Gelukkig is die niet blijven duren. Toen is ze bij de papa van haar kind geland. Al snel was ze in verwachting, nu ze hadden er de leeftijd voor om niet te lang meer te wachten en als ze zich allebei zeker voelden van hun stuk.... Maar integendeel .... een kindje met wat gezondheidsproblemen, 2 karakters die toch totaal verschillend bleken te zijn, hij een enorme controlezucht, zij meer van rif-roef-raf.... het werd steeds moeilijker... tot ze een vroegere vriend van haar eerste vriend op het lijf liep waarmee het ook al altijd goed klikte..... Verliefdheid .... en ze is er gaan bij wonen..... Maar blijkbaar loopt daar ook niet alles van een leien dakje.... Ik heb eigenlijk echt wel met haar te doen. Eigenlijk is ze een harde werker, maar veel te goed tov de mannen met wie ze een relatie deelde als ze er van weg gaat. Ze laat zich altijd maar pluimen. En als je dat zo allemaal ziet en hoort, dan besef je toch ook wel dat je soms eens moet volharden, doorbijten, er durven in geloven .... ook na een periode van volledig wantrouwen of ongeloof.... Het is niet altijd rozegeur en maneschijn en niemand is perfect.... Maar van waar kan zij het vertrouwen hebben ? Ze is opgevoed met een alleenstaande mama met 3 kinderen die een horecazaak openhield. Ze heeft nooit de basiswaarden geleerd. Ze kent de warmte van een nest niet. Ze grijpt naar idealen over een 'perfect gezin, een perfecte relatie'.... Ze is nu zo wanhopig dat ze aan 't overwegen is van ook een zaak over te nemen zodat ze op eigen benen kan staan. Haar kindje waar ze zo aan gehecht is zou ze automatisch minder tijd voor hebben. Ze heeft ook zo'n ideaal beeld over zelfstandig zijn. Maar zelfstandig zijn is niet altijd een droom .... Maar als alleenstaande moeder een zaak runnen..... dat zal ook wel niet van een leien dakje lopen. We gaan haar een beetje moeten helpen. Ondersteunen, haar in de goede richting helpen. Want, zij zegt het zelf, wij zijn toch nog een basis waar ze kan op terugvallen. Een houvast. Haar werk. Ze mag dat dan toch ook niet laten schieten. En ik zeg ook vaak eens tegen mijn man : 'Ze heeft niet echt nog familie waar ze kan op rekenen, maar wij zijn ook een beetje familie voor haar.' Jaaah.... hopelijk komt het snel allemaal op z'n pootjes en raakt ze snel door haar verwarde periode....
Vandaag weer opgestaan met een mega-zere kop.... Gelukkig is het nu al iets verminderd. Is altijd nog maar druk die van mij afvalt zeker, stress-gif die er uitkomt zeker ? Gisteren ben ik vrij vroeg gaan slapen. Husband was nog naar een vergadering. Ik moet mijzelf nu wat verplichten tijdig naar m'n bed te gaan dat ik stap bij stap mezelf weer kan opkrikken. Want ik wil nu eens blijven doorwerken tegen dat mijn financiën mij meer zinnen. Er zal in de eerste weken ook nog 't één en 't ander met mijn ouders moeten besproken worden en met de boekhouder... hoe we 't nu allemaal gaan doen voor dit jaar. We moeten een goede keuze nemen, zodat we voelen dat we steeds meer vooruit gaan. En ik geloof in dit jaar. Ik geloof dat wij stappen vooruit gaan kunnen zetten. En ik heb ook vastgesteld betreffende m'n dochter en haar rapportje, dat de vakken die zij thuis met mij wat moest voorbereiden alletwee wel vrij goed waren. En dan had ik zo het idee : mocht ik daar nu toch eens iets wat meer tijd kunnen insteken, eens iets extra herhalen of zo .... Het zou haar alleen maar ten goede komen. Het kind moet got toch zo veel leren .... leren zorgeloos en vast fietsen (want ik wil nu echt wel dat ze dat vlotjes onder de knie heeft), leren zwemmen (naar aanleiding van het zwemmen dat ze dan met school zullen doen vanaf maart, cursus start ook nu, maar vorig jaar klaagde ze dat ze bij de sterkere wou zitten, dus zal zo'n zwemcursus haar wel deugd doen), 2 extra juffen voor haar lezen etc... op school, een extra wiskundetaak die de andere kinderen niet meehadden, alleen zij ...., een logopediste, en als ontspanning dansen en de jeugdbeweging... Heeft mijn meid een druk programma zeg... En zondag zei ze tegen me : 'We gaan dan op een zondag nog eens leren fietsen.' Maar ik zei : 'Jaah... 't is dan weer je jeugdbeweging waar je naar toe trekt.' En ze besefte zo dat als zij elke zondag weg is naar haar jeugdbeweging ze dan eigenlijk niks meer met ons kon doen op zondagmiddag, want dat is zo een beetje de enige dag. Ik zeg tegen haar : 'Je moet dat daarom niet laten om te gaan hé. Maar je kan wel eens afwisselen. Eens naar de jeugdbeweging, en eens iets met thuis doen. We zien wel.' En ze was akkoord Want ik zou nu ook niet graag hebben dat ze dat terug laat schieten, ze amuseert zich en ze heeft er ook wel deugd van : ons braaf meisje.... Heb mij vorige week een kriek gelachen met de kleinste. Ze moesten mee met de auto. Zegt de oudste : 'Kom, hup,hup, met de geit.' En de kleinste van 4.5 : 'Ik ben geen geit.' 's Avonds dronken we nog een 'aperitiefje' en de oudste slurpte haar drankje uit en zei dan zo : 'Mama, mijn benzine is op!' Zoals d' echte De kleine dingen die het leven leuk maken hé ;-)
Mijn eerste woordjes in dit nieuwe jaar Het is een mega-drukke tijd geweest. Collega gesloten in deze drukke periode, dus we hebben serieus plankgas mogen geven. Niet normaal eigenlijk. Allemaal wel goed voor de portemonee, maar op zo'n tempo zou je't toch niet kunnen blijven uithouden. Zot.zot.zot. Kerst- en eindejaarsperiode vrij goed doorgekomen. Alleen achteraf : totaal kapot. Moe, fysiek en psychisch. Beetje bij beetje gaan we ons weer oplappen. Vrijdag hadden we dan nog een vrije dag genomen, maar dat was er meer één om samen iets te doen met de dochters en 's avonds hadden we dan ook nog onze verplichtingen aan een kerstboomverbranding met als gevolg dat ik de dag na mijn vrije dag stratemoe was en barstende koppijn had. Onze dochters hebben het in deze periode best wel goed gedaan. Goed hun plan getrokken. Ik probeer dat dan altijd te compenseren met iets waarmee je toont dat we ze niet vergeten zijn, al is dat simpelweg eens samen naar een tea-roompje. Vinden de madammen bereleuk. Vandaag was ik ook zooooo moe. Eerst een klein halfuurtje gerust na ons middageten van 14 uur En rond 16 uur zijn we dan nog wat gaan oefenen met de fiets, want de oudste is nog wat onzeker en het was ondertussen al zo lang geleden. En zo'n mooi weer. Ik wou daar absoluut van genieten en ik heb er deugd van gehad. De kids hadden dan vanavond nog in bad gezeten en de oudste haar wangen bloosden als krieken, van buiten te fietsen en dan in bad. Van zo'n dingen kan ik ook deugd hebben. En dit jaar : ben ik terug al veel meer overtuigd van mijn eigen man. Door ook dingen rondom mij te zien gebeuren in andere relaties. De 'clue' van een goede relatie is volgens mij niet enkel verliefd zijn, want dat tempert. Maar de liefde die er is van bezorgdheid, van ook elkaars minder goede kanten te kunnen accepteren, van samen steeds wat water bij de wijn te doen. Ja, ik had vorige week ook plotseling een stressmomentje van mijn stresshebbende husband. Hij bleef maar doorjanken over iets en ik kreeg het zo op m'n heupen dat ik een pak naar hem zwierelde in mijn franse colère. En zwiep, hij trok nog net op tijd zijn hoofd in. Achteraf moest ik eigenlijk wel lachen met mijn eigen stoot. En surtout met mijn man zijn snelle reactie. Zo zie je dat is zo'n beetje van 'katje-mie-katje-were' (zie een vorig bericht, alhoewel dat katje-mie met een onverantwoorde hardheid was, maar we moeten relativeren...) En ik wou ook nog even vermelden dat er ook iemand is geweest vorig jaar die mij mijn ogen doen openen heeft en mij uit de irrealiteit doen stappen heeft van verlangen naar .... iets wat je eigenlijk toch niet weet. Het grijpen naar die roze wolkjes die je toch niet kan omklemmen... Ik zocht iets elders wat ik thuis niet meer leek te krijgen en waar ik mij ook helemaal voor afsloot. Maar soms moet je dan in die kwade momenten je koe bij haar horens grijpen en er toch durven aan werken dat het geloof in elkaar weer sterker wordt. Ik mag deze nuchtere, realistische persoon dankbaar zijn. Het is misschien wel een beetje jammer voor hemzelf dat hij soms wat al te realistisch is. Ik in feite ook. Want soms moet een mens zich toch eens meer durven laten gaan... maar ja, als het je karakter niet is...
Jaah... dikkertje-dap ... ik ben weer goed op weg.... Mijn weegschaal is een ware ramp, of tenminste deze die er op staat We hadden het er met nieuwjaar nog over met mijn ouders. Mijn ma vermagert van 'stress', mijn pa verzwaart van 'stress'. Ik ben dus type 'pa'. Mocht al de chocolade die ik opgegeten heb in mijn lijf blijven zitten dan ben ik zeker al een 'vol' chocoladefiguurtje. Maar niet dat alleen : ik heb gewoon geen maat bij momenten. De vermoeidheid speelt mijn vreetzucht ook altijd wel parten. Ik moet mij woensdag gaan wegen. Ik zie er tegenop, want ik had met grote overtuiging gezegd dat ik naar mijn 40ste toe, begin maart ging maken dat ik weer piccobello binnen de lijntjes zat en integendeel ik zit er nog meer buiten. Grmbl.... En dan zit ik al weer met een volgend dilemna. Wat doe ik met mijn 40ste verjaardag? Ik heb nog nooit iets speciaals gedaan en mijn eerste idee was eigenlijk dat ik een wilde fuif wou geven met een heleboel mensen, waaronder mijn oude vrienden van de jeugdbeweging vroeger. Maar toen ben ik beginnen denken van hoeveel ik er eigenlijk al gevraagd was en hoeveel heel dat boeltje mij zou kosten. Dan ben ik tot het besef gekomen dat ik het beter kleinschaliger hou. Want 't loopt al niet over in onze portemonee. Na de feestdagen is ze wel wat aangedikt, maar ik heb ondertussen al m'n te betalen rsz op de lonen binnen en dat is ook weer zo'n ferme patat. En nu weet ik helemaal niet meer WAT ik wil doen met mijn 'nieuwe voordeur'. Ik verander om de haverklap en ik krijg ook niet echt een tip van mijn husband. Ik wil iets doen, maar ik weet niet wat. En nu kwamen ze hier gisteren nog binnen met een affiche van de jeugdbeweging waar mijn dochter in is, voor een spaghettifestijn... op mijn verjaardag. Dus kan ik spaghetti gaan vreten op mijn verjaardag Doe ik ook iets en zal het normaal ook wel een leuke avond worden..... En zo is het altijd wel iets waar ik denkwerk mee heb. Maar ik heb dan soms zo de indruk van mijn man : als het zijn beurt zal zijn dat hij eens aan een 'speciale' leeftijd zit, dan zal het niet op kunnen en van mij : oh ja, ik moet het maar zelf beslissen wat ik wil. Met nieuwjaar was ook al zo'n anekdote. Het ging hem over kadootjes Ik moest die voor mij maar zelf kopen. Hij had daar geen tijd voor en dan kon ik zelf kiezen wat ik wou. Dus ikde traditionele kadootjes bijgehaald om op nieuwjaardag met de schoonfamilie open te doen. Is zo'n beetje traditie, maar we overdrijven wel niet hoor. Dus, ik de kadootjes voor de dochters gegeven, voor het ventje gegeven. Ik krijg een dikke plakkende zoen van mijn ventje dat hij tevreden is met zijn kadootje...... we aperitieven verder, we eten verder en daarna moesten we dan naar mijn ouders.... We willen vertrekken.... maar daar lagen nog 2 pakjes ... de mijne. Ik had ze express niet willen open doen omdat ik vond dat hij toch tenminste er mocht naar vragen waar de mijne waren om mij deze 'symbolisch' te kunnen overhandigen. Ik zei : 'k Ga maar mijn eigen kadootjes zelf uithalen en opendoen hé....' terwijl hij er bij stond. En zijn reactie was zo van : 'Ahja, heb jij ook een kadootje... ik wist dat niet.' En ikke : 'Ewel ja... je zei toch dat ik het zelf moest bijhalen. Maar ik vond dat je toch de moeite mocht doen het mij te 'geven'. Het is misschien allemaal banaal. Maar dat zijn zo van die kleine details die mij toch wel eens kunnen steken. Ik vraag al niet veel, ik ben geen luxekonijn... maar 't was gewoon het 'gebaar' die voor mij telde. En verder .... Ik heb de laatste dagen : vrijdag, gisteren, vandaag ook wel goed beseft dat wij weinig 'tijd' hebben. Tijd voor gewone kleine dingen. Wij hollen soms zo door alles heen.... waardoor 'tijd' vergeten wordt. We voelen ons soms al ongemakkelijk als we tijd over hebben. En nu ga ik slapen of ik raak niet 'op tijd' uit mijn bed ;-)
Dus... met een kolère vertrokken en met een kolère thuisgekomen. 't Was 23u45. De openingsreceptie was al aan de gang van 19u30. Ik had een berichtje gestuurd (niet gebeld !!!!) met het berichtje : 'slaapwel ;-)' Subtiele hint om hem naar huis te krijgen. Geen reactie.... Een groot kwartier later heb ik dan nog eens een berichtje gestuurd met de vraag of hij van nu voort niet beter zijn slaap kon gebruiken, dat er nog zware dagen aankomen. Dat is dus helemaal in verkeerde aarde gevallen. Ik heb het aan de lijve ondervonden, toen hij thuiskwam met veel te weinig vast voedsel in zijn maag en te veel verschillende dranken. Ik wijd er niet over uit, maar ik vind van mezelf dat ik toch wel vrij vergevingsgezind ben ... ofwel zie ik hem te graag, dat ik het verdraag.... Akkoord : hij was dronken... maar dat is dan nog geen reden om zo te handelen.... Soms denk ik dat hij in zo'n bui eens iets ergs gaat doen, zonder dat hij het tenvolle beseft, met een blijvend litteken.... Ik hoop dat dit nooit gebeurd. Ik heb er vandaag niet veel over gezegd, maar hem toch eens gevraagd of hij nog wist hoe hij thuisgekomen is. En verder heb ik er geen spel meer rond gemaakt. Het is het niet waard. Nog iets wat ik hier nog eens wilde notereren, iets wat ik soms denk : 'Je beste vriendinnen, je echte vriendinnen, maak je in je kleuter- of lagere schooltijd.' Je hoort ze daarom niet wekelijks, maar het zijn zij op wie je het meeste kan vertrouwen en waartegen je zonder scrupules jezelf kan zijn. Als je ze nodig hebt dat ze er zijn en dat ze ook onomwonden gaan zeggen als er iets totaal loss is. We hebben weer een paar dagen met veel werk voor de boeg. Ik zal blij zijn als het allemaal goed gepasseerd is.
't Zijn drukke tijden. Vorige week donderdag en vrijdag 21 en 16 uur gewerkt. Echt ! Niet normaal. Ik durf dat eigenlijk haast tegen niemand zeggen. Nu iemand die komt helpen werkt nog elders en daar zijn we 4 uur aan verloren doordat die hier niet raakte en dan weer vroeger weg moest. Op vrijdagavond dan nog geprobeerd een beetje te vieren met de dochters, die er zo naar uit zagen. Dat doen we dan aan onze tafel in de living, bij de kerstboom... dat geeft zo wat meer de sfeer. Na 2 glaasjes wijn had ik het natuurlijk al weer zitten hé. Het is voor het ogenblik gewoonweg razend druk, niet te doen bij momenten. Maar onze collega is dit jaar dan ook gesloten met dit eindejaar. De eerste keer. Dat hij maar doet. Het is zwaar en het is druk, maar ik denk dan eens aan waarvoor het goed is : mijn portemonee. Vanavond nog snel wat kadootjes gaan kopen terwijl mijn man en dochters samen op pad waren. Ik had gezegd dat ik nog alles van de bestellingen zou afwerken, maar ik had ondertussen de baan gedaan. Mijn man kon daar eigenlijk nog niet te fel mee lachen toen ik trots meldde dat ik kadootjes gaan halen was terwijl ze weg waren. Er kwam een heftige discussie van, wat kussengegooi van zijn kant. Stond nogal nijdig. Waren de dochters er niet bij geweest dan had hij mij zeker bij mijn kraag. Mijn geweld is niet fysiek, maar ik kan wel uitdagend spreken.... Tja.... 't Is een tijdje geleden, maar ik heb het liever anders. Zondag zijn we nog eens iets gaan drinken met de dochters omdat ze zo flink geweest waren de hele tijd terwijl wij druk bezig waren. Dat vinden ze leuk. Een warme cecemel gaan drinken elders En het rapportje was idd niet zo denderend. Ik zal blij zijn als ze haar hele lagere school doorkruist met een procent dat net iets onder het gemiddelde ligt of erop... Ik verwacht ook geen hoogvlieger. Ik weet dat ze enorm haar best doet in school en ze is bij momenten haast te veel een voorbeeld. Ze had al een juf extra voor lezen, blijkbaar heeft ze sedert november nog een juf extra voor 't een of 't ander.... Pfffft... niet moeilijk dat die kindjes beginnen gestressed te lopen. Nu ja, het zal ook maar voor haar goed zijn.
Vandaag heb ik niet alles gedaan wat ik moest doen en ik ben nog bezig. Morgen zal nog een druk dagje worden en de winkel is open. De kleine is ziek, maar is nu toch mee naar opa en oma. Ze vond het al leuk om eens de baan op te mogen. Maar ik denk dat ze morgen nog een dagje van school zal mogen blijven. Nu mogen ze morgen net naar een vriendinnetje gaan spelen. We zien wel. Druk aan 't voorbereiden voor kerst, volgende week voor nieuwjaar. Ondanks het feit dat onze collega gesloten is hebben wij niet zo veel extra bestellingen vind ik. Nu, het bijzonderste is dat we er door raken met liefst zoveel mogelijk het personeel dat we hebben. Ondertussen is er hier in de interne keuken op relationeel vlak bij het personeel ook al 't één en 't ander veranderd. Het is allemaal nogal vlug gegaan en ik hoop dat de 2 personen waarover ik het heb, alletwee een goeie keuze gemaakt hebben. Stel ik nog eens vast dat wij hopeloos ouderwets zijn, maar is dat zo slecht? Alhoewel een mens van nature niet gemaakt is om zijn hele leven bij dezelfde partner te blijven. Het is onze cultuur die dat zo gemaakt heeft destijds, maar die is nu, heden ten dage al weer serieus ontwricht. Morgenavond rapport van de oudste. Verwacht er niet te veel van, want ze was ook half ziek nog toen ze haar examens maakte. En nu.... voortdoen, dat alles besteld is zodat ze morgen kunnen leveren, en ik dus weer mijn geld verdoen Ik zit dan soms te lachen tegen mijn man : 'Jij hebt een vrouw die nogal een beetje geld verdoet hoor ! Iedere week draait ze alles wat ze heeft er weer door!' ('t Is dan wel voor de betalingen van onze facturen en leningen hé ;-)
emo-eter, emo-eter, idd ik ben een emo-eter.... let it snow, let it snow, let it snow. 't Is weer goed bezig. Ja, ik ben een emo-eter. Waarom ben ik een emo-eter? Kan ik mijn eigen emoties niet genoeg de baas ? Ben ik zo'n emo-mens ? Ik zou mij eens goed willen laten gaan.... in alles .... let it snow, let it snow, let it snow.... and forget.... alle remmen los. Altijd maar denken aan dit, denken aan dat, rekening houden met dit, rekening houden met dat, presteren voor dit, presteren voor dat. EN TOCH.... probeer ik te genieten tussenin.... van kleine dingen. Van kleine dingen kan je ook genieten. Ik wil eigenlijk niet klagen want ik ben gezond. Als je zorgen hebt van voorbijgaande aard dan is het goed. Als je zorgen hebt waar je niks meer kan aan doen, dan is het niet goed. Hoor mijn man lachen.... bij de tv..... Hij heeft net als ik toch wel deugd om naar die homeopatische chiropractor te gaan.... Hij is toch wel anders sedert hij die bachbloesemdruppeltjes neemt.... Maar dan steken mijn emo-dingen terug hun kop op....zo tussenin.... Ik laat het de buitenwereld niet altijd zien, maar dan ontploft er weer iets vanbinnen en dan heb ik het weer zitten.... Oh, 't klinkt allemaal misschien een beetje verward. Zoals de 'snow'.... let it snow
Gisteren zijn we beiden nog eens naar de chiropractor geweest die dus ook homeopatisch werkt. De eerste keer toen ik druppeltjes kreeg liep ik er wel niet wild van. Ik dacht : dat zijn zo van die lapmiddeltjes om te denken dat je je beter voelt. Maar ze helpen toch wel effectief. Ik heb nu vorige week wel een zware week gehad dat ik al m'n kasten uitgevreten heb (en vandaag had ik ook weer zo'n drang naar : zoet). Dat zou eigenlijk niet meer mogen nu, want eigenlijk voel ik me wel beter in m'n vel. Het is heel raar : ik voel me beter in m'n vel, sta weer zelfbewuster en overtuigender tegen alles aan, kan weer veel meer lachen (en dat is toch ook wel heeeeel belangrijk) en de andere kant is dan dat ik met zoveel dingen aan m'n hoofd zit en dat die pot dan eens overkookt .... Maarja, we slaan er ons wel door. We moeten. Ik heb ondertussen ontdekt van mezelf dat ik vaak iedereen te veel reserves of kansen wil geven. Als iemand komt solliciteren wil ik ze rapper dan mijn man een kans geven. Ik denk dat ik mijn eigen man ook al verschillende kansen gegeven heb. En mezelf geef ik ook vaak te veel reserve. Zo is het oa gekomen met onze financiën. Ik zag er nog steeds de goede hoop van in, ik dacht altijd : het zal wel weer beter worden. En ik geef ook te veel reserve aan mezelf wat betreft voeding. Ik leef zo altijd kantje boord.... Hoh, ik ben vandaag nog een goeie tegengekomen. En de kapster had het gezien Ik reed met m'n auto nogal redelijk plankgas naar de winkel. Achteraan in m'n auto stonden bakken met borden tot net boven de bak gevuld. Ik rem nogal geweldig :-S en 'vliem' er vliegt een bord rakelings van vanachter naar vanvoor onder de passagierszetel. Oef, was me dat even schrikken zeg. Had één van m'n dochtertjes daar gezeten, dan had die zeker dat bord tegen haar hoofd gehad. En de kapster had het gezien Ze stond nogal te kijken..... Jaaah.... da's ook wel een beetje typisch ik : eens wat zotjes rijden. Best dat er zoveel camera's staan.... alé .... jaaah.... Ik bedoel dat het ons dwingt wat minder zot te rijden. Ik kan het niet helpen maar ik heb een nogal zware voet. Maar die is wel al veel verlicht ivgl met vroeger. Ik heb vroeger eens met een bende vrienden van de jeugdvereniging eens heel hard op m'n remmen getrapt en m'n auto stond gedraaid. Tja ...... Er was precies geen eentje die nog zin had om verder mee te gaan met me .... Hihi.... best dat er daar geen rare toeren gebeurd zijn buiten m'n rondje draaien....
Gisterennamiddag genoten van een gewone zondag. Allemaal thuis : geen voetbal, geen chiro, geen kerstmarkt. Het heeft echt wel deugd gedaan. De speelkast eens uitrammelen, een spelletje spelen met de kids. Al de gewone dingen die je eens op je gemak kunt doen en genieten. Nog eventjes genieten voor de storm. Vandaag naar de boekhouder geweest. Normaal zou het moeten gaan, maar alles moet verder strikt bijgehouden worden. De gulle gever heeft me nog maar eens gesponsord. Daar kan ik al weer heel wat mee betalen. Maar ik heb nog geen overschot. Al deze die zagen zijn zo ongeveer weer vereffend. Ik weet niet hoe ik hen hiervoor kan bedanken. Het beschamend dat het zo allemaal gelopen is. Ik hoop dat we dan volgend jaar een topjaar hebben en dat ik ook de volle medewerking heb van mijn man in eens durven iets veranderen, een koerswijziging... want soms wil hij zich zo vasthouden aan 'zoveel mogelijk' en volgens mij mag het soms ook wel eens iets gespreider gepresenteerd worden. Beter eens een uurtje minder zitten zwoegen, maar eens tijd maken om alles eens op een rijtje te zetten en te kijken of je boot de juiste richting uitvaart of niet.
Another dippetje-drupdag. Ik had er weer hard van, vooral deze voormiddag. Bijna heel de kast met chocolade, nog van Sinterklaas, leeggevreten. Ik krijg al onder m'n voeten van mijn dochters : 'Mama, jij mag geen chocolade meer eten' En 's avonds kieper ik dan een gluhwein of 2 naar binnen en als ik tijdens de dag met de auto op baan ben, dan steek ik een sigaretje op. Niet normaal, verkeerd bezig. Ik weet het wel. Maar het is me bij momenten weer eens veel te veel. Al die vraagtekens voor het ogenblik. Ik hoop dat alles snel positief evolueert. Maandagvoormiddag afspraak bij de boekhouder. Zal nog'ns op papier zetten wat ik nu juist wil vragen of weten. En toch probeer ik tussen m'n kopzorgen door nog aan Bassie te denken.... Bassie van Adriaan... 'Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen! Gelukkig is mijn gemoed dan in de namiddag wat verbeterd. Mijn ventje is nog aan 't werk. Zal ook wel versleten zijn morgen. Nu, ik heb zelf ook maar van 21u30 gedaan. Wat een leven hé ;-) Opgestaan om 5u15 om te starten tegen rond 6 u..... vandaag op de middag wel eens normaal gegeten..... doordat mijn man weg moest de opkuis dan met 2 ipv 3 gedaan worden. We hebben weer een nieuwe aanwinst. Ik hoop dat ze nu wat langer blijft dan de vorige....Ben moe, ga me nog wat in de zetel nestelen tegen dat mijn man thuis komt....
Dippertje-drupjesdag vandaag. Ik verlang naar volgend jaar dat al deze financiële ellende maar snel achter de rug is. En ik hoop dat alles dan efectief wat vlotter verloopt. Soms heb ik het gevoel dat we het nooit gaan kunnen rekken tegen dan... Vandaag hebben er 'n stuk of 4 gebeld zeker die vragen om hun centen. Pfft.... vriendelijk blijven, beloven en proberen uit te voeren. Ik zie het steeds maar minder zitten. Oh, mochten wij mijn ouders niet hebben ... 't zou nooit lukken. We hebben veeeeeeeel te zwaar geïnvesteerd. En de economische crisis daar nog bij als toetje... Ik hoop zo dat we heel wat werk kunnen verzetten met de dagen en dat we het ook de baas kunnen, want de personeelsbezetting is tot nu toe nog iets te nipt. En ik heb ook geen zin om er mensen bij te nemen die je meer moet opvolgen dan dat ze zelfstandig kunnen werken. Ik raak zo gegeneerd tov bepaalde leveranciers.... niet te doen. Schaamte.... Je zou er op de duur ziek van worden.... Men zegt vaak : geld maakt niet gelukkig, maar een beetje geld toch wel vind ik. Of genoeg geld om zonder al te veel zorgen te leven. Ik zou volgend jaar zo graag wat meer tijd hebben. Omdat ik vind dat ik vaak veel te weinig tijd heb voor dingen die eens moeten gedaan worden of die ik zou willen doen. En ik zou volgend jaar mij een beetje meer onbezorgd of gelukkiger willen voelen. Ik zeg altijd dat ik zo blij mag zijn dat ik een goeie gezondheid heb, maar als die slameur bezorgt me toch veel 'down'momenten.... We kunnen alleen maar hopen op beter. Ik hoop dat het geen ijdele hoop is.
Allemaal de schuld van Sinterklaas. De mama's zo durven verleiden met al die lekkere chocolade.... Niet te doen. Ik ben weer een vreetzakske voor 't moment. Niet te doen. Mijn weegschaaltje zal met hippe sprongen omhoog gaan Jaah, ik moet Sinterklaas geen verwijt maken. Het ligt gewoon aan mijn onweerstaanbare drang naar die zoetigheid. Ik zit ook wel weer met 'veel' in m'n hoofd : het eindejaar die er aankomt, cruciale beslissingen over onze zaak die we moeten nemen van hoe doen we het nu verder ? En zien we dat eigenlijk wel zitten ? En dat kan zo keren op een paar minuten hé.... De oudste wat ziekjes geweest met koorts, de kleinste ook al hele zware vuile hoest maar zonder koorts. Typisch winter. Maar de oudste ook al haar examens en ze is al geen hoogvlieger (wat ook niet hoeft voor mij, als ze zich maar inzet en het graag doet). Maar tuurlijk zit je daar wel een beetje mee, als ze al niet 100 % zijn dat de resultaten dan ook wel minder zullen zijn en ze geen hopen reserve heeft. Want soms is ze echt vermoeid als ze van school komt. Waarschijnlijk van zich zo te concenteren. En het is ook wel een pietje-precies. Ze maakt zich soms snel druk omdat het niet gaat zoals het moet. Zondag was de Sint thuis geweest. Alé, hij komt niet letterlijk op bezoek. Mama-sint heeft dat 's morgens gedaan. Wel een paar keer kantje boord dat ze me niet zagen met de pakjes.... Ik had die in het hok vanachter gezet en ging die 's avonds binnen zetten. Ze waren naar boven en papa was nog in de werkplaats. Net het moment dat ik er mee naar binnen wou zag ik beweging aan de poort. Papa heeft ze al spelend wat trachten tegen te houden, maar de kleine was enorm boos Snel m'n zak terug in het hok gezet. Ik was dan van plan die een paar uur later te halen en net voor ik naar m'n bed ging alles uit te stallen. Gelukkig was ik in slaap gevallen, want de oudste was nog eens naar beneden gekomen omdat ze zo angstig aan 't dromen was zei ze. Dan maar 's morgens gedaan met goed geluk Ik heb vroeger al eens heel hard mogen rennen met m'n zak die ik in de gang had laten staan. En de oudste achter me aan. Ik heb die zak zo ver mogelijk in de garage gezwierd, maar de kleine miss stond ook al bij me met honderdduizend vragen natuurlijk. Heb ik het toen warm gekregen. En 't ventje gaat deze namiddag nog een koffie drinken, niet met z'n madam van 't koffiehuis, maar met die andere vriendin. De wettige echtgenote berust er in, want met deze is het wel vriendschappelijk. Maarja een mens kan altijd bedrogen zijn hé. Oh ja, als je elkaar zo danig beperkt dat je zelfs de km-stand in de auto van je partner controleert, als je geen te diepe décolleté's mag dragen in je vrije tijd, als al je berichten die je op je netlog ontvangt doorgeseind worden naar de gsm van je partner, dat je nooit eens op je lui achterste mag zitten na een lange werkdag, dat je je voor alles moet kunnen vergelden, dan is't toch ook wel iets. Geen beetje bewegingsvrijheid... Het is op termijn ook niet meer uit te houden. Zo ken ik iemand die bij ons werkt. Hopelijk durft ze op korte termijn knopen doorhakken. Je kan veel doen en laten voor je kind, maar je moet ook nog een beetje aan jezelf denken.
Vorige week met onze rug tegen de muur gezet van een leverancier. We zijn in onderhandeling met een advocaat als tegenzet. Woensdagavond heb ik een afspraak. Mijn ouders helpen god-zij-dank de boel wat oplossen. November is een slechte maand qua verdiensten. Ons openstaand saldo staat wel op zijn maximum. Niet te doen. Naar de toekomst toe gaan we moeten een nieuwe overeenkomst sluiten. Om de boel er hier door te helpen. Ons grootste moeilijkheid is dat onze leningen gewoon veel te zwaar doorwegen waardoor wij het niet genoeg kunnen rondwerken. Er mag niet veel gebeuren of het is een stap achteruit. Het is al een jaar of 2 dat ik zit te roepen van 'help' dit moet verbeteren. Volgens mij is het surtout heel zwaar beginnen te worden na onze verbouwingen? 2 jaar terug dus, waarvoor wij ook nog een extra lening aangegaan zijn. De boekhouder had ons dan gezegd : 'je zal niet te zot mogen doen, maar het kan lukken'. Maar ondertussen begon heel die economische crisis .... die nu misschien wel al weer wat verbeterd is. Maar onze inkomsten zijn niet echt gestegen .... integendeel ... en onze prijzen zijn nochtans correcter (hoger ook) dan vroeger... Ofwel zijn wij een deel klanten kwijt .... ofwel kopen de mensen bewuster .... Volgens mij is de supermarkt weer verdapperd in hun verkoop van datgene wat wij ook aanbieden. En de concurrentie van de supermarkten is ook groot. Ja, je moet het maken met je kwaliteit, je onderscheid en je service. We gaan eens kijken om alles meer over te hevelen op mijn naam met een financiële inbreng van bij mij thuis, iets wat ik dan zogezegd al vroeger krijg dan dat het normaal voorzien was. Sjonge, sjonge, welk avontuur zijn wij begonnen. Mijn eerste tien jaar dat ik werkte heb ik wel duidelijk meer geld verdiend. Ik wilde persé zelfstandig zijn. We moeten hierdoor en we zullen hierdoor raken en het liefst zou ik overleven met onze winkel, hoe zwaar het werk ook mag zijn. Dit is een werk van een kleine 10 jaar en we willen dit niet zomaar tenonder zien gaan. Maar als we zien dat het echt niet lukt gaan we ons verstand toch moeten laten voorgaan op ons hart. Ik ga mijn leven hier eigenlijk ook niet aan kapot maken. Ik wil ook met mijn man hierdoor geraken, ik wil kijken voor een inbreng via mij thuis. En ergens denk ik dan ook : 'En hij zit daar ook nog altijd met die ander te sms'en, naar te verlangen.' Hij ziet mij wel graag, maar waarom wil hij dan altijd persé contact met haar ? Vanuit mijn oogpunt gezien betekent zij voor hem wel meer dan een gewone vriendin. Nu, ik zal er maar niet te veel aan denken zeker ? Mijzelf wat veilig stellen en maken dat we de boel hierdoor krijgen... Want we staan nu toch wel op de rand van een hoge berg....
Het glijdt bij momenten een beetje over me als over een schildpad of een eend, zoals je't zelf wilt.... Eigenlijk was het een rare week. Mijn man is dus naar homeopathe geweest en heeft druppeltjes gekregen tegen o.a. heimwee. Zij linkte het eerder met zijn werk. Maar die heimwee kan ook naar andere dingen zijn. Op de uitleg van het blaadje stond oa : heimwee naar een geliefde... Grrrrrrrrr...... doet me meteen weer al aan dat kreng denken. We waren er nog over bezig vandaag dat hij haar een hint gegeven had dat ze eens wat mag bestellen met nieuwjaar. Ik zei het zoals ik het dacht : 'Zij heeft al meer haar zakken gevuld aan jou dan jij aan haar. Het enigste wat ze doet is in jouw zakken zeiken. Met haar wisselvallig karakter. Vanavond is m'n man nog eens op uitstap met z'n vriend. Maar ik ben zeker dat hij ook heeft zitten sms'en met haar. Ze wist alleszins dat hij wegging vanavond. Maar als je gewoon naar je vriend sms't dan ga je toch niet op de wc zitten ? Ik heb z'n gsm niet meer kunnen onderscheppen hé :-S Hij zal wel zitten vragen hebben of ze niet afkwam vanavond, maar eigenlijk betwijfel ik het, want 't is ook altijd wat met dat wijf. Hoe een mens blind kan zijn. Ikzelf besef wel dat ik meer jaloers ben dan vroeger. Toen hij zijn kleren aan 't uitzoeken was kon ik het niet laten van te zeggen : 'Ja, je bent mooi met dat hemd, maar met dat ander ben je ook heel mooi, maar ja, té mooi moet je nu ook niet zijn Waarmee ik bedoelde : ziet dat ze jou afsnoepen van mij. Morgen mijn oudste dochter haar verjaardagsfeestje. Ik doe dat nu nog maar de 2de keer voor haar, ben daar niet te vroeg aan begonnen. En ik doe het eens thuis. Maar ik zie het wel zitten. En dan nog laatste feit : les finances. We zijn met onze rug tegen de muur gezet van een leverancier. Hoe we het gaan oplossen weet ik nu nog niet. Voor alles is een oplossing. En soms moet je je verstand op je hart laten voorgaan. Ik ben nog in afwachting van het antwoord van m'n ouders die dan hun portemonnee voor de zoveelste keer opendoen, maar wij weten vanuit beide partijen dat dit iets is wat zo niet verder kan. Het is gewoon dat onze aflossingen veel te hoog zijn is mijn idee. Ik hoop alleen dat we het nu zonder al te veel problemen nog tot na nieuwjaar kunnen trekken en dat we heel veel winst hebben van onze bestellingen. Want wij zijn zo ongeveer als enigste open, dus daarin zie ik terug mijn sprankeltje hoop. Hoop doet leven zeggen ze. Maar of dat dit verhaal verder stand zal houden, ik weet het niet. Beiden doen we het alletwee wel graag en zouden er moeilijk afstand kunnen van nemen, maar feit is dat geen van beiden nog een tiental jaar onder zo'n zwaar juk zal kunnen blijven werken.... Ik ben al zo ver gekomen dat ik mijn 'christelijk geloof' er weer bijhaal en dan eens prevel : 'Jezus, help ons astublieft uit deze findanciële miserie.' Toen ik 5 was, was ik rotsvast overtuigd dat God mij zou komen redden uit de modderpoel waar ik met mijn botjes in vastgeraakt was. Maar tenslotte mocht mijn pa me dan uit m'n benarde situatie bevrijden Dus laat mij stellen dat mijn ouders mijn 'God' zijn. En dat is dan eigenlijk niet specifiek in financiën, maar in zovele kleine dingen zijn zij 'mijn God'.
Gisteren heeft m'n man knaluitspraak gedaan : 'Je moet niet te veel nadenken, je moet leven !' Yes, nagel op de kop. Het ging hem over iemand van 39 die een hartaderbreuk gekregen heeft. Ik zei : 'Sta je daar dan eens niet bij stil ? Het kan ons ook gebeuren ? Vraag je je dan niet af of alles wat je doet wel zin heeft ?' En dat was z'n antwoord. Maar eigenlijk ook wel de waarheid. Vanavond mag hij eens naar de 'kraker'. Zal er ook eens deugd van hebben veronderstel ik. Ben nieuwsgierig tot welk resultaat ze met haar homeopathie zal komen. Hij zal waarschijnlijk wel iets krijgen tegen zijn zenuwen Ikzelf voel mij toch wel beter met m'n 'vetten voor m'n hersenen' die ik moet bijnemen. Ze zei me vorige week : 'Je kan een bepaalde hoeveelheid aan, maar als je daarboven raakt, raak je uitgeput en moet je extra stoffen hebben om terug aan te vullen.' Wat ook juist is. Gisteren ben ik dan nog eens geweest naar de kliniek om m'n aders eens te laten bekijken. Heb een pilletje gekregen om die druk in m'n benen wat te onderdrukken. Nog een pilletje. Momenteel zit ik wel serieus aan de pillen ;-) Doordat ik nog steeds H. doe : 2 kruiden-en vezeltabletten, 1 vitaminetablet. Voor m'n schildklier een pilletje, voor de 'vetten in m'n hersenen een mega-capsule. Maar ik heb gezien dat deze grotendeels omega-6-9 vetzuren bevat. En dan nu nogeentje voor de druk in m'n benen. Sjonge, sjonge, lijkt al wel als van de memeetjes en pepeetjes.... )) En dan nog even snel hoofdstuk 'de bitch'. Vorige week is m'n man op de koffie geweest. Kan mij al lang niet meer schelen. Toen we naar ons ouders reden achteraf kwam er al weer een berichtje binnen op zijn gsm. Ik wist wel dat het van haar was. Heb dan gezien dat ze weer eens wil met hem gaan eten. Als dat dan doorgaat ?! Want zoals zij verandert. En dan sms'je van hem : 'Ik heb je gemist.' Wat moet je als wettige echtgenote daar weer van denken ? Niet te veel zeker ? Let life rule... and see... Als dit voorbestemd is dat die 2 toch iets hebben met elkaar zal ik dit zeker niet kunnen tegenhouden. Ik mag dan nog zo vriendelijk en poeslief zijn als ik maar kan... mmm.... ik weet niet of ik haar m'n hele leven van hem ga kunnen weren .... En ik vind van mezelf dat ik toch ook wel weer een stukje liever ben, plagerig tegen mijn man. Komt wel door die pilletjes hoor Ik voel me beter in m'n vel. Alleen mag ik niet al te veel aan mijn financiën denken, want de rappels vliegen weer om m'n oren. Ik moet ze weer rapper betalen dan ik ze kan verdienen. Dat we maar veel verdienen met de feestdagen, dat dat ons weer wat vooruit helpt. Als dit zo blijft gaan we toch eens een beslissing moeten nemen over een andere aanpak. Want de financiële last is veel te zwaar. We kunnen het niet genoeg bokken. Maar ik geef daar zo aan van : 'Let life rule....' Ik heb toch van mezelf vastgesteld dat ik toch nog wel jaloers kan zijn over mijn man. Toen ik die sms'jes gelezen had, had ik eigenlijk meer zin om eens goed te huilen. Het zat me zo hoog dat ik er niet echt iets kan aan doen, dat een ander een diepere indruk maakt op hem dan ik.... En ook waren we naar een tv-programma aan 't kijken van dansen, waar hij bij de pré-audities hem ook eens gewaagd had omdat hij wel goed kan dansen. Had hij moeten verder doorraken in de wedstrijd, ik weet niet of ik er goed zou tegen gekunnen hebben dat hij daar mee deed aan al dat emotioneel gedoe en close dansen.... Ik zou het lastig hebben hoor... Want hij is ook wel een heel stuk socialer in publiek op dat vlak.... Hij zou daar ook nogal serieus in meegaan in al dat 'tuttemie'gedoe. En ik kan nochtans tegen al vrij veel als we eens samen uit gaan en hij is aan 't dansen en zwieren al of niet met een ander. Dansen is fun, maar is soms ook een stukje verleiden hé....
Ik ben nog maar eens een grote poging aan het doen om nog eens heel m'n blog van vanvoor tot vanachter door te nemen, om eens vast te stellen hoe ik nu nog op die zaken reageer van pakweg een jaar geleden. Sommige dingen lees ik met een hele brede glimlach op m'n gezicht. Amaai, amaai, had ik dat zwaar, maar zwaar zitten .... Ongelofelijk.... Gelukkig heb ik alles nu al helemaal gerelativeerd en is het ook wel niet slecht dat ik mij in maart eens geuit heb. Het is voor mezelf gewoon beter geweest dat het er uiteindelijk uitgekomen is, want ik zat mezelf gewoon op te vreten. En, ondanks het feit dat het toch wel erg diep zat, denk ik dat het ook een beetje vluchten was naar groener gras. Een beetje vluchten uit m'n modderplas. Maar eigenlijk mag ik al bij al nog zo niet klagen. Ik besef wel, en dat is hier ook al meermaals tot uiting gekomen, dat wij eigenlijk toch beter een andere levensstijl zouden aannemen. We hebben geen tijd om te genieten. Weet je dat ik mij onlangs schuldig voelde dat ik eens een hele zondagnamiddag liggen slapen heb in m'n zetel en dat de kids mee waren met de opa en de oma, dat ik daar ook geen zorg voor had. Erg hé, als je je daar al schuldig over voelt. Maar dat mag ik niet doen. Er zijn al zo veel mensen die een pak meer vrije tijd hebben dan ons en die het er ook van nemen. En gelijk hebben ze. We zouden het beter ook eens doen, want sowieso wreekt dat zich toch op je psychische en fysische toestand.
Betreffende vorige week onze controle van de voedingsinspectie : mij man was er nogal serieus het hart van in. En normaal laat hij zich niet zo rap gaan aan al die opmerkingen. Over al de pietluttigheden waar ze opmerkingen over maakten.... Ik moet zeggen een jaar of 3 terug heb ik dat ook eens gehad. Ik ben 2 weken totaal niet meer gemotiveerd geweest om te werken om verder te doen. Bijkomend feit is dat er op een km of 7 hier vandaan iemand gestart is met een gelijkaardige zaak. Ze stonden met wat reclame in de krant en dat hadden we gelezen. Het eerste dat hij zei was : 'Ze hebben toch een mooie outfit aan hé. Het is allemaal zo perfect.' Je voelde de afgunst in zijn stem. Ik zei : 'Maak je daar nu eens niet druk in. Alles is nieuw bij hen. Ze zijn pas gestart. Als jij altijd vindt dat het jouwe niet goed genoeg is dan kan je nooit gelukkig zijn.' Hij vindt dan weer dat ik er te snel mijn oren aan veeg. Ik noem dat relativeren. En woensdag, heel de dag, hij had precies pinnen in zijn achterste.... niet te doen.... Waren zijn ogen kogels, ik was zeker doodgeschoten ... Hij mocht mij niet ruiken of hij wist al iets waarmee hij mij aanviel. Tegen woensdagavond was ik gekraakt van de psychische belegering van hem. Donderdagmorgen begon hij weer zo... Precies of hij heel de tijd met een stok achter mij stond en als ik mij durfde te bewegen dat hij mij nog een por bijgaf.... Niet te doen.... Ik dacht : 'Dat gaat hier toch wéér niet heel de dag zo zijn hé....' Ik ben al gewoon dat hij de woensdag nogal regelmatig serieus 'nijdig' loopt en 'hakt' op me. (en ook soms een beetje op de anderen). Dat is omdat dat onze eerste dag van de week weer is dat we open zijn en er is dan wel veel om terug op te starten.... maarja.... Zodus donderdag heb ik hem dan maar meteen op een beleefde manier gezegd dat hij niet moest denken om weer heel mijn dag naar de vaantjes te helpen met zijn getiraniseer... En.... oef .... het beterde dan toch in de loop van de voormiddag. Hij wilde hem dan eigenlijk ook wel verontschuldigen en zei dat hij depressief was. Dat hij alle druk tesamen niet meer aankon. Hij leek het echt wel ook, maar het was niet aangenaam om mee samen te leven. Ik heb hem gezegd dat als hij zich echt zo slecht voelde hij er moest van babbelen en eventueel wat externe hulp erbij halen. Ik heb dan verder geprobeerd hem weer wat in de positieve richting te stimuleren .... jaah.... hij is dan toch wat verbeterd naar het einde van de week toe.
Donderdag zijn we met de familie gaan bowlen. Mijn ouders waren ook mee. Ze vinden dat wel eens leuk. Ik zie hen normaal meestal thuis in hun eigen omgeving en in de bowling viel mij iets op.... Dat ze ouder worden..... Ik had het er plots zo moeilijk mee. Ik vind dat mijn ma een tijdje terug op korte tijd in één klap een heel stuk verouderd was, nu vind ik dat van mijn vader. Zijn manier van lopen is precies veranderd. Ik had het er echt moeilijk mee. Ik dacht : 'Binnen dit en tien jaar zijn jullie al 75....' 75, hoeveel jaar heb je dan nog tegoed als je ze nog krijgt. En wat is tien jaar ?' Ik mag daar allemaal niet te veel bij stil staan of ik maak m'n eigen gek. Ik moet dan denken : 'Geniet van deze mooie momenten.'
Gisterenavond zijn we nog naar het toneel gaan kijken van de vereniging waar ik vroeger zelf meespeelde. Nu interesseert dat toneelspelen mijzelf niet meer. Ik heb zoveel andere belangrijker zaken aan mijn hoofd. Er sprak mij een dame aan die vroeg of ik ook nog toneel gespeeld had zeker ? Ik zeg : 'Ja, maar dat is ondertussen ook al 10 jaar geleden.' Zij : 'Ja, maar ik herkende je meteen toen je binnenkwam. Je bent nog precies dezelfde als 10 jaar geleden.' Ewel, dat deed nu nog eens deugd !!! Mensen die je na 10 jaar nog herkennen en die dan zeggen dat je er nog net hetzelfde uitziet. Het was een opkikker voor mijn ego Wat ik ook nog even wil aanhalen. Mijn man kan soms wat ongeduldig en streng uit de hoek komen naar onze kinderen toe, maar af en toe komt dan ook eens dat warme vaderlijke in hem naar boven. Hij ziet zijn dochters best wel heel graag en hij zit ze dan eens te plagen of wat 'keppe' te doen. Zoals gisterenavond, als we dan eens samen op stap zijn...Maar zijn leven wordt ook beheerst door zoveel 'zenuwen' of 'stress'.... die al die warme hartelijkheid soms in één draai opzwelgt.... Hij is best wel een lieve de papa, maar hij moet eens meer van zijn eiland komen....
Morgen terug naar de kraker. Het gaat nodig zijn, want het is zeker nog niet weg. Ik hoor mijn nek weer kraken bij momenten en 's avonds weet ik soms niet goed hoe ik mij in mijn bed moet leggen van mijn benen. Ik kan de slaap niet vatten van de constante druk in mijn benen. Soms leg ik die dan eens op een kussen, soms irriteert mij dat dan. Ik heb vandaag ook eens een afspraak vastgelegd om m'n aders in m'n benen eens te laten bekijken. Ik stond vorige week de achterkant van mijn billen te bekijken. Ik was eigenlijk geschrokken.... Volledig blauw dooraderd, mijn ene bil. Dat been waar ik ook het meeste pijn in heb. Nu, aan het einde van de dag zie je dat ook wel beter dan 's morgens. Ik werd er niet goed van toen ik het zag. Nu ik ga niet zagen over die pijn. Het is soms wel ambetant, maar je leert er ook mee leven. Vanmorgen bv heeft het weer een uur of 3 geduurd eer ik weer 'in de goe forme' was. Het deed weer pijn aan alle kanten. Ik ga nog 'vergaan aan mijn poten' zeg ik dan. Soms is dat wel eens een 'last' die ik meesleur. Maar als het al nog maar dat is. Door nu en dan eens naar de kraker te gaan en toch ook eens m'n aders te laten controleren en op tijd en stond te rusten .... is dat allemaal wel te doen. Niet zagen. Laat de zon in je hart, geniet van het leven.... want het duurt toch maar even .... (vind ik zo'n mooi zinnetje en de waarheid en opwekkend dat je moet genieten van het leven.) En genieten kan je ook van kleine dingen, van klein geluk.
Ten eerste : hoe gaan we hier ooit eens door onze financiële beslommeringen raken. Het is weer dinsdag, dag van administratie en betalingen. Het zijn weer lonen geweest, dus weer een mooi factuurtje van het sociaal secretariaat voor de RSZ. Pfffffffffft........ De persoon die ons wat op goede weg aan het helpen was, is blijkbaar weer hersteld. Ik moet hem nog eens contacteren. Voor het ogenblik heb ik niet echt het gevoel dat we vooruit gaan.... Dat is telkens zo na de betaling van de lonen. Paar dringende rappels gekregen. Pfft....... Gisteren was met het dagje. Zondag te horen gekregen dat ons nieuw poetsvrouwtje van 't weekend niet meer zag zitten na 3 weken wegens te moeilijk om te combineren met haar studies. Maandagmorgen om 9 uur voedingsinspectie over de vloer. Nu, die gasten krijg je altijd eens over de vloer, maar je ziet ze liever elders dan bij jezelf. Ben volledig akkoord dat er inspectie moet zijn, maar al die futuliteiten waar zij soms over vallen, ze moeten ook iets kunnen opschrijven hé. Blijkbaar zijn maar 4 op de 10 zaken van de eerste keer goed gekeurd. Ze komen terug voor hercontrole vanaf maart volgend jaar. Ik heb gezegd dat ze niet op mijn verjaardag moeten komen. Dan ben ik er net 40 en ze zijn hier al eens geweest de dag voor m'n verjaardag en ik heb dat heel goed onthouden. Die gasten zijn hier dus zo'n 2 uur geweest. Tegen dat ze hun verslag opgemaakt hebben en zo, want dat moeten ze nu ter plaatse doen. En 's avonds dan nog eens de politie aan onze deur, om 20u30. We waren nog bezig aan 't werk. Het betrof een boete die niet zou betaald zijn. Maar ik heb ze wel betaald, weliswaar later dan dat moest en ik had een cijfertje gemist in de referentie. Vandaar dat ze die niet terug vonden. Ondertussen had ik eind vorige week een kopij van mijn betalingsbewijs opgestuurd, maar ik vermoed dat dat gekruist zal hebben met de dienst die ons moest komen bezoeken. Nu, alles was ok daarmee hoor.
En dan nog één van m'n vriendinnen, waar we zaterdag, samen met onze echtgenoten mee afgesproken was. S. is geen opgever, maar ze zei zaterdag plotsklaps dat het tussen haar en haar man echt niet meer goed gaat. Dat het al een hele tijd aan de gang is en dat het lang geduurd heeft eer ze er mee naar buiten kwam. Dat ze veel verdraagd heeft. Ik vind haar reden aanvaardbaar, want S. is niet iemand die zomaar zal zeggen : ik geef het op. Nadat ze getrouwd waren is ze meer en meer beginnen opmerken dat hij haar vaak beloog, er zich uitpraatte en ook tegenover andere mensen. Als ze vroeg om zijn rekeningen van zijn zaak te zien, tikte hij gewoon een verkeerd nummer in en zei dat hij niet op zijn internetbankrekening raakte. Alles verdoezelen, alles mooipraten, haar steeds maar voorliegen.... Ze heeft zich dan wat meer met zijn zaak beginnen bemoeien, waarmee hij al begonnen was eer ze getrouwd waren, en is tot onthutsende vaststellingen gekomen. Alle leningen werden van haar loon betaald en als ze eens schoenen kocht voor de hele familie moest ze bij wijze van spreken een maand wachten eer ze terug waspoeder kon kopen. Zo krap bij kas. (Dus wij zijn de enigen niet die moeten wikken en wegen ...) Blijkbaar vroeg hij altijd maar te weinig aan zijn klanten. Ze zijn naar een relatietherapeut geweest, dat gaf eventjes hoop. Hij is plotseling voor 3 dagen binnen geweest op psychiatrie. Waarvoor weet ik niet juist, maar ik veronderstel dat hij vastgestrikt zit in een web van zijn eigen leugens en handelingen. En mijn vriendin is momenteel een maand thuis van haar werk, omdat het voor haar nu ook niet meer goed gaat. Ze neemt pilletjes om te slapen en pilletjes om wakker te blijven.... Ze zei ons : het zou komen dat je er zelf ziek van wordt. En je begint je ook veel vragen te stellen van : Is dit het wat ik verder wil in mijn leven of doe ik alleen voort? Maar ze hebben ook 2 mooie dochters en dat houdt haar ook voor het grootste stuk tegen. Blijkbaar kwam hij plots aandraven met 'scheiden'. Toen zij zei dat het goed was, was hij zo danig geschrokken en was hij plotseling weer poeslief tegen haar. Maar 's avonds was daar eigenlijk wel niets van te merken. Want zij wist tijdens de dag nog niet of hij 's avonds zou mee zijn of niet. Blijkbaar heeft hij ook eens een periode een maand niet tegen haar gesproken..... Tjaa...... Voor mij is dat idd een geval dat het echt niet meer gaat. Zij zal zeker ook geen domme en overhaaste beslissingen nemen. En als het dan toch niet meer gaat ... dan vind ik dat ze er beter maar rap werk van maken.
Het is nu niet dat dat bij mij zooooooooo'n extreme vormen aanneemt, maar het is toch beter wat in de lijn te blijven. Het is veel aangenamer om je te kleden en zo, en je ziet er ook wel vlotter uit vind ik. Morgen gaan we gaan eten met 't werk en dan nog een stapje zetten. Mijn man had zich al wat nieuws aan geschaft Jaah.... hij en kleren. Hij is hier de vrouw in huis wat betreft kleren kopen. Ik sta altijd te veel te twijfelen of ik vind het niet goed genoeg of er hangt al iets in mijn kast dat er sterk op lijkt of ik vind het te veel geld voor wat het is. Ik ben deze middag eens meegegaan naar een kleerwinkel met iemand die bij ons werkt. Snel. Zij heeft iets gevonden. Ikke niet 
